Foto: Karol Mikula/Wprost/East News / East News
Warszawa. Początek lat dwutysięcznych. Dogasa wojna dwóch najsłynniejszych grup przestępczych w Polsce, czyli mafii pruszkowskiej i wołomińskiej, która pochłonęła dziesiątki ofiar w całej Polsce.
Gwoździem do trumny dla mafijnych bossów okazuje się decyzja jednego z najważniejszych gangsterów Jarosława S., pseudonim Masa o rozpoczęciu współpracy z policją. W efekcie zostaje on pierwszym świadkiem koronnym w naszym kraju, a na ławie oskarżonych lądują takie osobistości warszawskiego półświatka jak Andrzej Z. ps. Słowik, Janusz P., ps. Parasol, czy Leszek D. ps. Wańka.
To nie oznacza jednak spokoju. Na ulicach rozpoczyna się krwawa walka o schedę po hersztach „Pruszkowa” i „Wołomina”. Na ich zgliszczach powstają kolejne, jeszcze brutalniejsze grupy przestępcze. Jedna z nich szczególnie się wyróżnia. To „Gang Mutantów” zrzeszający czołowych stołecznych zawodowych morderców i złodziei samochodów.
Szybko zyskują sławę nieobliczalnych i bezwzględnych gangsterów, którzy z wyjątkową łatwością pociągają za spust, również w stosunku do członków innych gangów. Na swoim koncie mają przynajmniej kilkanaście morderstw osób powiązanych z grupą pruszkowską, mokotowską i wołomińską. Wkrótce staną się też celem numer jeden dla wszystkich policjantów w Polsce.
- To były chyba największe świry, z jakimi miałem do czynienia. Ludzie z Pruszkowa i Wołomina, ci tzw. starzy, posługiwali się kodeksem gangsterskim, woleli alkohol, imprezki,wycieczki zagraniczne i wychodzili z założenia, że jak ich zatrzymają, to sobie znajdą dobrego adwokata, odsiedzą parę lat i potem znowu będą latać na Majorkę. „Mutanci” byli nieprzewidywalni, ćpali, włączał im się tryb nieśmiertelności i myśleli, że szybko się dorobią – opowiada nam jeden z antyterrorystów.
Strzelanina w Magdalence to jedno z najtragiczniejszych wydarzeń w historii polskiej policji
Foto: East News
Tragedia w Parolach
W marcu 2002 roku na drodze pod Piasecznem "mutanci" rabują tira wyładowanego telewizorami. Towar jest wart około miliona złotych. Bandyci ukrywają go na posesji we wsi Parole, niedaleko Nadarzyna.
Dzień później ciężarówkę odkrywają policjanci z Piaseczna. Na miejsce przyjeżdżają razem ze swoim naczelnikiem podkomisarzem Mirosławem Żakiem. Przez pół dnia spisują odzyskany sprzęt.
Późnym popołudnie na posesję wjeżdża kilka samochodów osobowych. Wysiadają z nich członkowie "Gangu Mutantów". Są uzbrojeni w karabiny maszynowe i przekonani, że do ich towaru dobrała się konkurencja. Bez ostrzeżenia zaczynają strzelać w stronę nieumundurowanych funkcjonariuszy. Ci krzyczą, że są z policji, ale gangsterzy ich nie słuchają.
Wywiązuje się brutalna strzelanina. Policjanci są na straconej pozycji, mają tylko zacinające się pistolety, do tego niektórzy tylko po osiem naboi w komorze. Na wystrzeliwane przez bandytów serie z karabinów odpowiadają pojedynczymi strzałami. Podkomisarz Żak tego feralnego dnia nie miał ze sobą broni. W trakcie wymiany ognia zostaje ranny. Kiedy próbuje się przeczołgać w bezpieczne miejsce, zostaje jeszcze kilkukrotnie postrzelony. Tym razem śmiertelnie.
Gangsterzy w końcu wycofują się z posesji. Rusza za nimi pościg, ale bezskuteczny. „mutantom” udaje się uciec.
Obława
Dla policjantów w całej Polsce to był szok. O wydarzeniach w Parolach informowały wszystkie media w kraju. W Komendzie Stołecznej Policji w Warszawie powołano specjalną grupę, która miała jedno zadanie – złapać wszystkich gangsterów biorących udział w tej strzelaninie. Zaczęła się wielka obława.
Jarosław „Turecki”, były antyterrorysta: Ludzie z „terroru” (Wydział ds. Walki z Terrorem Kryminalnym – red.) z komendy stołecznej mało spali, mało w domu bywali, tylko robili wszystko, żeby ich powyłapywać, a my ciągle jeździliśmy na realizacje. Problem polegał na tym, że oni byli strasznie elektryczni, bo nie obawiali się jedynie policjantów, ale też innych grup przestępczych, z którymi byli skonfliktowani. Ciągle zmieniali położenie i byli dobrze uzbrojeni, bo spodziewali się strzelaniny z każdym.
Pamiętam, jak pojechaliśmy po dwóch z nich do Konstancina i jak weszliśmy do domu, to jeden z nich od razu sięgnął po dubeltówkę, a drugi po karabin i granat. Na szczęście na tyle dobrze rozwiązaliśmy taktycznie tę sytuację, że nie mieli szans i ostatecznie się poddali.
Z kolei jak chłopaki z innej sekcji zatrzymywali jednego z nich na ulicy, to ten od razu wyciągnął broń i zaczął strzelać. Na szczęście pistolet mu się zaciął i wtedy go obezwładnili. Tak że były to ciężkie sytuacje, ale wszyscy byliśmy mocno zdeterminowani, żeby ich dopaść. Pamiętam nawet, że mieliśmy taki artykuł z "Super Expressu", w którym przekreślaliśmy sobie fotografie tych, których złapaliśmy.
Mirosław Wypych, były antyterrorysta: To była nieprzewidywalna grupa, bo z jednej strony byli odrzuceni przez środowisko gangsterskie i mieli podpisane na siebie wyroki, a z drugiej myśmy za nimi jeździli od dłuższego czasu, więc byli zdesperowani. Uciekali, taranowali samochody, ostrzeliwali policjantów. Dlatego też tak duże siły policyjne z całej Polski były zaangażowane w ich ściganie.
Śruby, którymi wypełnione były miny pułapki zastawione na policjantów
Foto: East News
Do kolejnej tragicznej sytuacji dochodzi w styczniu 2003 roku. W centrum Ursynowa policjanci zatrzymują dwa samochody, w których znajdują się gangsterzy powiązani z „Gangiem Mutantów”. Kiedy podchodzą do jednego z nich, niespodziewanie pada strzał. To były antyterrorysta, a wówczas jeden z ważniejszych gangsterów w grupie Krzysztof M. pseudonim Fragles strzelił do policjantów przez przednią szybę. Kula mija jednak funkcjonariuszy. Dochodzi do wymiany ognia, która tym razem kończy się śmiercią bandytów - „Fraglesa” i jego kolegi Piotra R.
– Dobry policjant to żywy policjant – mówi dzień później do uczestników akcji na Ursynowie premier Leszek Miller.
W ciągu dziesięciu miesięcy od strzelaniny w Parolach policjanci zatrzymują 19 „mutantów”, którzy brali udział w tamtych tragicznych wydarzeniach. Kolejnych czterech zatrzymują 15 lutego w okolicach Słupna w województwie mazowieckim. Bandyci poruszali się skradzionym kilka tygodni wcześniej samochodem i mieli przy sobie m.in. trzy pistolety, kominiarki i kajdanki. Zatrzymano ich po pościgu, w którym rozbito aż trzy radiowozy. W akcji zostało też rannych dwóch funkcjonariuszy.
Na liście pozostaje wtedy dwóch ważnych gangsterów z „Grupy Mutantów”. To Igor Pikus i Robert Cieślak. Pierwszy z nich to poszukiwany międzynarodowym listem gończym Białorusin, który w przeszłości służył w Specnazie, czyli rosyjskich siłach specjalnych. Drugi też mógł pochwalić się bardzo okazałą kartoteką. Na swoim koncie miał m.in. zabójstwa, napady rabunkowe i porwania dla okupu.
Budynek, w którym zabarykadowali się bandyci
Foto: Witold Rozbicki / East News
W lutym policjant wydziału kryminalnego Grzegorz K. opracowuje specjalny plan, mający na celu zatrzymanie Pikusa i Cieślaka. Akcja zostaje opatrzona kryptonimem „Szekspir”.
- Od dłuższego czasu jeździliśmy za nimi po całej Polsce. Problem w tym, że za każdym razem, kiedy pojawialiśmy się pod wskazanym adresem, to okazywało się, że oni już stamtąd zdążyli się ewakuować. Po prostu cały czas zmieniali swoje pozycje – opowiada Wojciech Majer, były antyterrorysta.
W marcu 2003 roku po raz kolejny policjantom udaje się ich namierzyć. Okazuje się, że Pikus z Cieślakiem wynajmują willę w podwarszawskiej Magdalence.
Jarosław „Turecki”, były antyterrorysta: Mój wydział miał wtedy nocny dyżur i przekazano nam informację, że będziemy robić tych dwóch z „Gangu Mutantów”, którzy ciągle nam uciekają, czyli Pikusa i Cieślaka. Pojechaliśmy do komendy stołecznej, a nasz szef Tytus poszedł na odprawę. Potem przekazał nam, że mamy prawdopodobnie namiar na nich pod Warszawą. Dostaliśmy jakiś tam szkic tego miejsca, ale nie zawierał on konkretów.
Do Magdalenki przyjechaliśmy około czwartej - piątej rano i ustawiliśmy się po drugiej stronie szosy. Pamiętam jak dziś, że po naszej wewnętrznej naradzie w tym lesie stwierdziliśmy, że jest nas trochę mało do przeprowadzenia tej akcji i naczelnik jasno powiedział, że nie pchamy się do środka tego domu za wszelką cenę, tylko musimy reagować na zmianę sytuacji. Jedna grupa miała pójść od tyłu, a druga od frontu. Problem w tym, że robiło się już jasno, więc trudno było o zaskoczenie.
Dlatego założenie było takie, że jeśli nas wykryją, to wzywamy sekcję dzienną i atakujemy ich na zewnątrz, jak wyjdą z domu. Bo wiadomo było, że oni mogą mieć broń, granaty, materiały wybuchowe, w dodatku byli bardzo czujni, więc atakowanie ich w budynku było bardzo ryzykowne. O tym się mówiło na odprawach, zwłaszcza że od wydarzeń w Parolach minął już rok, a my cały czas wyłapywaliśmy kolejnych członków tego gangu i za każdym razem to były ciężkie sytuacje. No bo oni zawsze sięgali po broń. Zawsze.
W takim razie, co poszło nie tak?
Cały plan spalił na panewce, bo nasi strzelcy wyborowi w strojach maskujących poszli założyć posterunek obserwacyjny od strony lasu i... wykrył ich jakiś gość, który spacerował tam z psem.
Miejscowy?
Tak, jeszcze zaczął się do nich drzeć: „Hej wy, złodzieje! Okradacie tu domy!?”. Coś w tym stylu. No i wtedy zapadła decyzja, że nie robimy akcji. W sumie to nie pamiętam do końca, dlaczego ją odwołano. Może „zlecki” (zleceniodawcy – red.) ze „stołecznej”, nie były pewne, że Pikus i Cieślak są w domu i bali się, że spalimy robotę, a oni znowu uciekną? W każdym razie my już byliśmy gotowi, ale odesłali nas do domu i przygotowaniami zajęła się już inna ekipa. To oni przeprowadzili potem atak.
Magdalenka, miejsce strzelaniny
Foto: East News
Krwawa noc
5 marca 2003 roku na zewnątrz panował duży mróz. Magdalenka była pokryta śniegiem, chwilami wzmagał się też silny wiatr i deszcz. Około północy zapadła decyzja o wyjeździe całości sił do lasu w pobliże posesji przy ul. Krańcowej, gdzie ukrywali się przestępcy. Tam funkcjonariusze mieli utworzyć szyk.
Do Magdalenki przybyli po około trzydziestu minutach. Gdy upewnili się, że w budynku nikt nie daje oznak życia, a więc że Pikus i Cieślak prawdopodobnie śpią, kolumna została sformowana. Czterdzieści dwie minuty po północy antyterroryści podeszli pod posesję.
Wcześniej zostali podzieleni na dwie grupy szturmowe.
Pierwsza przeskoczyła przez ogrodzenie i przedostała się pod główne wejście od ul. Krańcowej. Druga – staranowała bramkę od sąsiedniej ul. Środkowej i próbowała wejść do budynku przez boczne drzwi. Tylko że zamiast na drzwi, natrafili na ścianę. Szybko okazało się, że opis budynku, który analizowali podczas odprawy, ma się nijak do rzeczywistości.
Musieli improwizować. Przemieścili się w kierunku głównego wejścia i dołączyli do reszty. W końcu cała grupa znalazła się w jednym miejscu. W pewnym momencie usłyszeli, jak wewnątrz domu jeden z przestępców wbiega po schodach do góry.
Wtedy nastąpił pierwszy wybuch.
**
0:44. Rozmowa między dyżurnym operacyjnym policji a Grażyną Biskupską – naczelniczką Wydziału do Walki z Terrorem Kryminalnym Komendy Stołecznej Policji
Grażyna Biskupska: Szybciutko, karetkę. Magdalenka, (ulica) Krańcowa.
Dyżurny operacyjny: Już piszemy.
Grażyna Biskupska: Krańcowa 11. Dwie karetki, szybciutko, natychmiast, rzucili granat! Tam prawdopodobnie policjanci z AT mogą być ranni. Natychmiast!
0:47. Rozmowa między dyżurnym operacyjnym policji a Grażyną Biskupską
Grażyna Biskupska: Posłuchaj, pilnie parę karetek. Tam jest normalnie regularna wymiana ognia. Granaty były użyte ze strony bandytów.
Dyżurny operacyjny: Rozumiem.
Grażyna Biskupska: Parę karetek. Uruchamiaj przez oficera miasta kilkanaście (karetek).
Dyżurny operacyjny: Kilkanaście karetek
Grażyna Biskupska: Do Magdalenki natychmiast!
**
Pierwsza bomba pozostawiona przez Pikusa i Cieślaka wybuchła tuż przy wejściu do budynku. Za jednym razem raniła 19 funkcjonariuszy. Najcięższe rany odnieśli podkom. Dariusz Marciniak i dowodzący akcją kom. Marian Szczucki. Bandyci przygotowali też drugą bombę, ale wskutek błędów ta nie uległa detonacji. Gdyby stało się inaczej, straty wśród antyterrorystów byłyby jeszcze większe.
Funkcjonariusze zostali zmuszeni do wycofania się w kierunku zaparkowanych przy posesji samochodów. Równocześnie Pikus z Cieślakiem wyłonili się z okna budynku i zaczęli prowadzić ostrzał. Mieli na sobie kamizelki kuloodporne i maski przeciwgazowe, a pod ręką kilkadziesiąt sztuk broni.
W tym czasie Dariusz Marciniak – nazywany przez kolegów „Kaczorem” i Marian Szczucki, pseudonim Maniek – walczyli o życie.
Obaj wraz z kolegami próbowali schować się za ustawionymi przy posesji samochodami. „Kaczor” wycofał się za policyjnego land rovera, który wcześniej posłużył do staranowania bramy. Krzyczał, że dostał w obie nogi i nie może poruszać się o własnych siłach. Koledzy, też ranni i znajdujący się pod ostrzałem bandytów, obiecywali natychmiastową pomoc.
Chwilę później do "Kaczora" podszedł jeden z kolegów. Zdjął mu nagolennik, ale równocześnie zauważył, że z jego nogi sączy się krew. W czasie, gdy próbował założyć mu opatrunek, tuż obok nich wybuchł granat. Jego odrzuciło na kilka metrów, a "Kaczor" został trafiony ponownie. Wybuch wyrwał mu część podudzia i pośladka. Zaczął krwawić jeszcze mocniej.
Dopiero wtedy, już po rozpoczęciu akcji, na miejsce zaczęły podjeżdżać karetki. Ówczesne przepisy prawa nie regulowały tej kwestii. Policyjni antyterroryści zawsze mieli za zadanie powstrzymywać swoich przeciwników bezkrwawo i zwykle to się udawało. Nie było potrzeby, by za każdym razem ich realizacjom towarzyszyło pogotowie. Ale wówczas w Magdalence, gdyby opieka medyczna była pod ręką, szanse na uratowanie "Kaczora" byłyby większe.
Ten jednak leżał zakrwawiony wśród kolegów, wyczekując na pomoc. Karetki w końcu przyjechały na miejsce, ale nie mogły podjechać pod samą posesję. Ryzyko było zbyt duże, bandyci ciągle prowadzili wściekły ostrzał. Sytuacja stała się dramatyczna. Ranni koledzy podjęli decyzję, że spróbują przeciągnąć go w kierunku karetek o własnych siłach. Od pogotowia dzieliło ich około 200 metrów. Ale "Kaczor" nie miał już szans przeżyć. Wykrwawił się po drodze w ich objęciach.
"Maniek" swoją bitwę o życie toczył jeszcze przez tydzień. Tuż po wybuchu bomby był przytomny i wkrótce został przewieziony do szpitala. W głowę trafił go tylko jeden odłamek – śruba wsadzona wcześniej przez Pikusa i Cieślaka do bomby. Niestety, lekarze nie zdołali go uratować.
W czasie, gdy umierał "Kaczor", pozostali antyterroryści toczyli dalszy bój z bandytami. Ale tej nocy wiele rzeczy nie szło po ich myśli. Brakowało im amunicji i odpowiedniego sprzętu, którym zdołaliby zneutralizować tak dobrze przygotowanych na ich przyjście przestępców. Część z nich była zmuszona walczyć, pomimo odniesionych poważnych ran. Mieli problem z bronią, która wielokrotnie się zacinała.
Pikus i Cieślak przekształcili niewinny domek na przedmieściach Warszawy w prawdziwą wojskową twierdzę. Według późniejszych ustaleń policji, zgromadzili w niej całe zastępy broni: glocki, pistolety maszynowe, karabinki automatyczne, sztucer, strzelby i granaty. W ogródku wykopali doły, w których umieścili improwizowane miny, granaty i inne ładunki wybuchowe. Posesję przemienili w pole bitwy, zanim jeszcze antyterroryści dotarli na miejsce. Wyraźnie też wyczekiwali na ich przyjazd. W domu trzymali dwa psy obronne, których szczekanie uprzedziło ich o przyjeździe policji. W całej historii polskiej przestępczości gangsterzy nigdy nie byli równie zdeterminowani, wyrachowani i szaleni.
W takich okolicznościach rozgrywała się najbardziej dramatyczna noc w historii AT.
Staramy się odtworzyć jej przebieg – od samego początku aż do zakończenia operacji wczesnym rankiem - w oparciu o relacje z akt sprawy i nasze rozmowy z policjantami kryminalnymi i antyterrorystami, którzy w nocy z 5 na 6 marca byli w Magdalence.
Magdalenka
Foto: Wojciech Grzędziński / East News
Mirosław Wypych, antyterrorysta: Pamiętam, że po staranowaniu bramy zapalił się reflektor w okolicy garażu, który oświetlał bramę wjazdową i jej okolicę. Sforsowaliśmy ją z marszu, bez wykonywania dodatkowych manewrów. Wyskoczyłem z pojazdu, trzymając dodatkowo nożyce do cięcia kłódek, a pozostali koledzy szybko zajmowali wyznaczone pozycje szturmowe. To wtedy zorientowałem się, że opis miejsca nie pasuje do tego, co przedstawiano na odprawie. Garaż był częścią budynku, a nie jak mówiono przybudówką. Drzwi wejściowe nie znajdowały się naprzeciwko bramy wjazdowej, tylko po lewej stronie.
Miałem trzymać się za kolegą, który był wyposażony w tarczę kuloodporną. Stanowiłem dla niego wsparcie i osłonę. Gdy spostrzegliśmy, że nie ma drzwi wejściowych od frontu, to on zaczął kierować się w lewą stronę budynku, a ja przemieszczałem się za nim. Wtedy odłożyłem nożyce i usłyszałem, że zza drzwi dobiegają odgłosy ludzkich kroków. Ktoś się tam poruszał, choć najpierw wydawało mi się, że to była tylko jedna osoba. Przekazałem tę informację do tyłu. Wtedy Marian Szczucki przemieścił się na drugą stronę drzwi wejściowych. Zaraz po tym nastąpił wybuch.
Kuba Jałoszyński, antyterrorysta, w latach 2000-2003 dowódca samodzielnego pododdziału antyterrorystycznego policji: Usłyszałem potężny huk, a zaraz potem dużą ilość strzałów z broni palnej. Nie czekając na informacje o ewentualnych rannych, zadzwoniłem do Grażyny Biskupskiej, prosząc o przysłanie karetek pogotowia.
Danuta K., policjantka: Usłyszałam, że w Magdalence są ranni i że chyba wybuchła bomba. Dyżurny krzyczał: „dawaj szybko karetkę”. Zadzwoniłam do pogotowia ratunkowego w Piasecznie. Dyspozytorce powiedziałam, że na skutek strzelaniny w Magdalence są ranni policjanci. Określiłam ulicę i prosiłam o wysłanie tam jednej karetki. Dyspozytorka przyjęła zgłoszenie i rozłączyliśmy się. Mniej więcej koło godz. 1:00 zadzwonił ktoś z Magdalenki i spytał się, gdzie są te karetki. Wtedy ponownie zadzwoniłam do pogotowia ratunkowego w Piasecznie. Powiedziano mi, że ich karetka już pojechała i oprócz tego ruszyły jeszcze dwie kolejne.
Kuba Jałoszyński: Przez cały czas słychać było strzały i eksplozje dobiegające spod budynku. Poleciłem ogłosić alarm dla całej jednostki. Po około dziesięciu minutach zobaczyłem na początku ulicy Środkowej karetkę. Nie mogłem zrozumieć, dlaczego stoi, machałem w jej kierunku rękami, aby podjechała bliżej. Podbiegłem w jej kierunku. Po dobiegnięciu zauważyłem, że w karetce znajduje się kom. Szczucki oraz nadkom. Kuczyński, a powód zatrzymania był wynikiem udzielania im pomocy. Po chwili nadjechała kolejna, którą skierowałem bliżej rannych.
Mirosław Wypych: Po wybuchu spadłem ze schodów na ziemię. Widziałem, jak koledzy zaczęli wycofywać się w stronę samochodów. Zaczęła się strzelanina, strzelano do nas z budynku. Na łokciach chciałem wycofać się od domu w kierunku siatki, ale nie byłem w stanie. Sprawdziłem stan swojego uzbrojenia i stwierdziłem, że zerwało mi glocka z kaburą i nie mam magazynków w pistolecie MP-5. Sam nie mogłem się poruszać. Jedną nogę miałem złamaną, a w drugiej nie miałem czucia. Przez stację zgłosiłem, że leżę pod ścianą budynku i nie mogę się wycofać i czekam na wsparcie. Po upływie 3-5 minut dobiegli do mnie dwaj policjanci, którzy wyciągnęli mnie w stronę dalszego płotu i zasłonili tarczą kuloodporną. Z tego miejsca widziałem, jak napastnicy prowadzili ostrzał z okna nad drzwiami wejściowymi.
Grzegorz P., antyterrorysta: Stojąc przy drzwiach wejściowych, usłyszałem, jak we wnętrzu domu jakaś jedna osoba biegnie drewnianymi schodkami do góry. W tym czasie, po drugiej stronie drzwi, znajdował się już Marian Szczucki. Pokazałem mu, że próbuję je otworzyć. Chwyciłem za klamką, ale drzwi były zamknięte. Po jakiejś chwili doszło do eksplozji. Nie przewróciłem się, ale byłem mocno oszołomiony, wypadła mi z rąk tarcza. Usłyszałem krzyki: „bomba, granaty!” i komendę „odwrót!”. Dlatego też wycofałem się najpierw za samochód, którym przyjechałem.
Słyszałem jakieś wybuchy, ale nie wiedziałem, o co chodzi, dalej byłem oszołomiony. Pamiętam, że za tym land roverem spotkałem leżącego Dariusza Marciniaka, który mówił, że urwało mu nogę. Minąłem go i skierowałem się do forda transita, za którym się schowałem. Wtedy do niego podbiegł kolega, chcąc udzielić mu pomocy. Zaraz potem przy Darku wybuchł granat.
Zorientowałem się, że z budynku ostrzał prowadziły dwie osoby. Większość z nas była ranna wskutek eksplozji ładunku wybuchowego. Miałem rany kończyn dolnych i palca lewej ręki, ale ciągle byłem w stanie się przemieszczać. Prowadziłem ostrzał zza land rovera, ubezpieczałem okna, prowadziłem tam ogień, aby w tym czasie koledzy mogli przeciągnąć Dariusza Marciniaka w bezpieczne miejsce, czyli za forda transita.
Hubert L., antyterrorysta: Pamiętam, jak widziałem jeszcze żywego Dariusza Marciniaka. Udzieliłem mu pierwszej pomocy razem z kolegą. Później nie przemieszczałem się na teren posesji, tylko cały czas prowadziłem ostrzał, kryjąc się za samochodami stojącymi przy ul. Środkowej. Nie potrafię podać, jaki czas upłynął, gdy razem z innymi ewakuowałem rannych w stronę karetek pogotowia. Karetki stanęły kilkaset metrów od posesji. Do jednej z karetek zaciągnęliśmy razem z kolegą Darka Marciniaka. W międzyczasie podchodziły posiłki, zjawił się opancerzony land rover, którym rannych zabierano z okolic budynku. Dostarczono także amunicję i broń. Zacząłem strzelać z kałasznikowa.
Tomasz D., antyterrorysta: Ten pierwszy wybuch odrzucił mnie od budynku na 2-3 metry. Ustałem na nogach, ale poczułem, że jestem ranny. Spostrzegłem, ze mam zakrwawioną prawą rękę. Od razu zauważyłem, że wokoło są ślady, co oznaczało, że ktoś prowadził ostrzał. Szybko pobiegłem do najbliższej możliwej osłony. Było to drzewo o dość szerokim pniu, co pozwalało na zajęcie pozycji skrytej dla strzelających z budynku. Drzewo znajdowało się naprzeciwko ściany tylnej tarasu i drzwi balkonowych.
Później, w trakcie wymiany ognia, widziałem eksplodujące około dwa metry ode mnie granaty. Na parterze budynku kilka razy dostrzegłem sylwetki poruszających się ludzi. Nie byłem w stanie rozpoznać, kto to jest, nie wiedziałem, czy grupy szturmowe weszły już do wnętrza budynku. Ogień z mojego uzi prowadziłem w kierunku piętra. Zostałem postrzelony w hełm, ale pocisk nie dosięgnął głowy. Z upływem czasu zauważyłem, że mam coraz silniejsze krwawienie, więc zacząłem rozglądać się, w jaki sposób mogę opuścić dotychczasowe miejsce.
Dom w Magdalence, w którym zabarykadowali się Pikus i Cieślak
Foto: Witold Rozbicki / East News
Dariusz Loranty, były negocjator policyjny: Akcja w Magdalence pokazała, kto miał jaki charakter. Na mnie do tej pory największe wrażenie robi opowieść o funkcjonariuszu, który siedział w tym land roverze w momencie, gdy Pikus i Cieślak w niego strzelali. Jeden strzał trafił w szybę. On się odruchowo przechylił, wyskoczył z tego auta i schował. Ale potem wsiadł do niego ponownie i ryzykując życiem, wjechał na posesję i wyj... bramę. To jest taka skala odwagi, która ledwo mieści się w głowie.
Jarosław „Turecki”: O tym, jak bardzo są niebezpieczni, wiedzieliśmy jeszcze przed Magdalenką. Czy nas tam zaskoczyli? Mimo wszystko tak. Podłożyli ładunki wybuchowe na drodze podejścia na sposób wojskowy, co do tej pory się jednak nie zdarzało. Później prezentacje o akcji w Magdalence pokazywaliśmy innym chłopakom zza granicy i na tym przykładzie uczyli się wszyscy. Bo w Europie to był ewenement.
Artykuł stanowi fragment rozdziału "Koszmar Magdalenki" zawarty w książce "Antyterroryści" Mateusza Baczyńskiego i Janusza Schwertnera.
