Mówi się, że żyjemy w trudnej rzeczywistości. Materialne nauki opracowały ją właściwie tak, by wiedzieć, jak ona wygląda. No, może nie całkiem. W najlepszym razie można powiedzieć, że rozumieją one świat wystarczająco, by zdyskontować działające siły ezoteryczne.
Ach, sorki, one nie mogą tego zrobić. Ich własne teorie dotyczące subatomowego świata ukazują miriadę sił ezoterycznych, działających pod powłoką świata materialnego. Tak naprawdę jest to spoglądanie na to, że "materia", jaką znamy, właściwie nie istnieje.
Tak wygląda problem z obecną nauką.
Świat, o którym [naukowcy] myślą że go znają, koliduje ze światem, o którym nie myślą że go znają, ale jednak myślą o nim. I te dwa przeciwne wobec siebie wpływy nie wydają się stykać ze sobą.
Problem dotyczy specjalizacji. Specjalista zastanawia się tylko nad swoim własnym obszarem specjalistycznej wiedzy, dyskontując w ten sposób niewygodne rzeczywistości, takie jak całkowity brak zrozumienia tego, czym jest rzeczywistość. I ten stan ulega jeszcze większemu pogorszeniu.
Teorie są wysuwane po to, by wyjaśnić zjawisko.
Prawdopodobieństwo poprawności jest szacowane przez rówieśników, po czym teoria jest forsowana do akceptacji. Najbardziej prawdopodobna prawda jest taka, że nic nie ma jednej i określonej przyczyny.
Obserwujemy świat w działaniu poprzez nasze zmysły, doświadczenia i racjonalność. To wydaje się proste i idące naprzód. Ale gdy usiłujemy przemyśleć teorie na jego temat, wówczas określona rzeczywistość jest otwarta na wielokrotność przyczyn.
Wówczas teorie napotykają na problem.
Przez zdecydowane łączenie teorii z danymi, stopień subiektywności jest oparty na obiektywnych faktach, które obserwujemy. Czy jest możliwe, że te "fakty" mogą wtedy zostać zmanipulowane, by dać fałszywe wrażenie rzeczywistości, którą obserwujemy?
Pewne obszary paranormalnych badań sugerują, że tak jest w istocie. Szczególnie pomysł z "efektem eksperymentatora" mógłby mieć taką wartość. W gruncie rzeczy, teoria jest oparta na oczekiwaniach określonej osoby co do tego, jaki może wystąpić skutek - na przykład jak zachowa się rzeczywistość.
To zaczyna łączyć rzeczywistość z umysłem.
I jeśli taki proces jest możliwy, wtedy rosnąca zgodność wynika z rezultatów doświadczeń, wówczas subiektywny efekt eksperymentatora przybiera na sile pod postacią coraz większego oczekiwania tego, co zasugeruje eksperyment.
W taki sposób zgodność rzeczywistości rośnie. I nie ma żadnego innego sposobu, aby dowiedzieć się, czy doświadczalne dane są niepodważalne, czy też uległy subiektywnej infekcji - który, rzecz jasna, powoduje, że "materialny" świat nauki jest właściwie umysłowym modelem świata, doświadczanego w postaci zmanipulowanej rzeczywistości.
Faktycznie, teoria o cząsteczkach uwzględnia ten proces. W "efekcie obserwatora" mamy do czynienia z sugestią, że aby [rzeczy dziejące się na poziomie] subatomowym stały się "rzeczywistością", to "obserwacja" musi zostać dokonana przez formę świadomości. I to jest ta świadomość, która definiuje to, czym jest rzeczywistość.
Oczywiście, nauka zasugerowałaby, że cały ten pomysł to śmieci. Naukowcy wykorzystaliby jednak ten pomysł, nie wykorzystując go. W ich rzeczywistości w świecie materialnym nie ma miejsca dla takiego pojęcia, więc go tam nie ma.
Mimo to, być może niektórzy ludzie wiedzą lepiej.
Anthony North
Tłumaczenie i opracowanie: Ivellios, http://www.paranormalium.pl
