No cóż, mi również wypadałoby zacząć od komentarzy do komentarzy moich komentarzy. Po innych debatach zauważyłem że taka wymiana opinii co do opinii trwać może na dziesięć postów, dlatego ja dla dobra naszych czytelników zgodzę się z twoimi uwagami bądź opatrzę je znakiem zapytania. Popieram zapatrywanie o lęku przed śmiercią i utratą bliskich jako wynikającym z natury człowieka, bo jest on jak najbardziej zgodny z tym co postuluje. Mój największym problem tej debaty polega na tym, że nie do końca rozumiem stanowisko mojego przeciwnika. Nie dlatego że mnie intelektualnie przerasta, ale po dwóch wpisach wciąż nie wiem co kolega che udowodnić. Widzisz, ja pomimo mojego zdania o "życiu po śmierci" zostawiłem wspaniałomyślnie furtkę dla jego istnienia, To iż dusza jest niepoznawalna, wcale nie musi jej wykluczać (co na swój sposób czyni stopienie Kantowskiego bytu i niebytu). Ty przez nieprzemyślane stwierdzenia ją unicestwiasz. Przeciwieństwa nie są jednością, co wynika z elementarnego równania logiki - jeśli
a jest różne od
b, to
a nie może być
b. Natomiast moje ostatnie zdanie jest niczym jak manifestem którym chciałem ładnie zakończyć
, jeśli jest ono stereotypem to jedynie stereotypem zakończenia. Nie ma w nim personalnych ukrytych wybiegów pod twoim adresem, jeśli tak je odebrałeś to przepraszam, widocznie coś mi w nim nie wyszło.
Religie
Chwali się że wciąż poszukujesz dla siebie jakiejś religii ewentualnie chcesz zmajstrować swoją własną czemu poświęcasz 1/3 swojej wypowiedzi. Być może właśnie takiemu klejenie co ciekawszych kawałków z znanych sobie wyznań zawdzięczamy tą dyskusje. Podkradaniu sobie motywów mitologicznych namiętnie oddawali się chyba wszyscy religijni protoplaści. Połowa Starego Testamentu to babilońskie legendy, ulepienia Adama i powołaniu Ewy z jego żebra wykradziono z poematu Dilmun, zaś Noego z Gilgameszu. Jeżeli w takim mistycznym gulaszu widzisz jakąś prawda, to prawda może poczuć się obrażona. Religie raczej nie mówiąc nic prawdziwego o tym jak wygląda świat. Moim zdaniem jest nawet odwrotnie.
Jeśli religie mówią coś o świecie to w ciemno możemy zgadywać ze jest dokładnie odwrotnie. To jak religie przewidywały powstanie wszechświata czy procesy w nim funkcjonujące jest tak żenujące, iż nie widzę podstaw aby mogły mieć racje odnośnie rzekomego świata pozamaterialnego i pośmiertnego. Tyleż religii, tyleż różnych demiurgicznych historii, a żadna z mi znanych nie opowiada o Wielkim Wybuchu czy kształtowaniu się Ziemi i Układu Słonecznego z gazów i pyłów - a dzięki nauce wiemy, że właśnie tak to wyglądało. Ktoś odpowie na to, że religie zawierają przecież metafory, alegorie, zwartych w nich historii nie powinniśmy odbierać dosłownie. Niestety, w metafory zamieniają się dopiero po tym jak udowodniamy ich bzdurność, ludzi przez wieki wcale nie uważali je za metafory. Jezus, którymu nie znana była najwidoczniej wiedza o ewolucyjnych procesach antropogenezy, jak zauważył Dawkins, ukrzyżował się za metaforyczne postacie Adama i Ewy, które w metaforycznym raju popełniły grzech pierworodny poprzez zerwanie metaforycznego owocu. Czemu Jezus w swoich naukach nie przestrzegał przed paleniem ludzi na stosach, kiedy będą głosić że Ziemia nie jest w centrum Układu Słonecznego? Czemu Budda mędrkując o meritum życia nie wspomniał o niezwykle małej spirali stanowiącej jego zasadniczą kwestie? W swoim mistycznym uniesieniu, w którym jak wierzą buddyści stopił się z wiekuistą prawdą, coś na te temat powinien chyba jednak wiedzieć. Jakże uwiarygodniłoby to ich wszystkie przekazy, powiedzenie czegoś co po latach z zadziwieniem okazałoby się niepodważalnym faktem. Z perspektywy czasu widzimy, że mędrcy, prorocy i głosiciele religii przez których przemawiać mieli sami wszechwiedzący bogowie, nie wiedzieli nic o świecie co nie wiedzieliby im współcześni, a ci często nie grzeszyli wiedzą. Przybrali oni strategie, ba, dalej przybierają, mówienia o "tamtym świecie" mając świadomość że szybko nie zostanie to empirycznie zakwestionowane, a być może nawet nigdy nie zdołamy tego wykluczyć. Całe pokolenia Duchów Aliena rozwiązują ten odwieczny problem, czy pośród stosów kretyństw i andronów religie w czymś jednak się nie pomyliły. Dla mnie ludzkie wierzenia skompromitowały się już tyle raz, że stawianie argumentu "jeśli tak mówią religie to musi być prawda", jest absurdalne.
Śmierć kliniczna
Musze szczerze przyznać, że wiele argumentów mojego przeciwnika w "normalnych warunkach" zbyłbym uśmiechem. Formuła debaty zmusza jednak do odpowiedzi nawet na rzeczy trywialne, gdyż w takim kontekście milczenia kojarzy się z niemocą. James Randi w jeden ze swoich prześmiewczych książek w których analizuje zjawiska paranormalne zauważył, że najlepszymi warunkami do zaistnienia zjawisk paranormalnych, są jednocześnie najlepsze warunki do wszelkiego rodzaju matactw. Co interesujące, zjawisko paranormalne mają być lepszym wyjaśnieniem niż przekłamania, oszustwa bądź zwykłe pomyłki. Wyraźnie widać to w przypadku wspomnianej przez Ducha Aliena śmierci klinicznej. Czy przypadkiem jest, że te wszystkie wymienione niezwykłości, jak opuszczania ciała, tunel, poczucie miłości, występują w momencie krytycznego niedotlenienia mózgu? Czy u amatorów OOBE nie wzbudza wątpliwości, że ich wszystkie niesamowite historie pojawiają się akurat w czasie kiedy śnią? Jest to dla mnie trudne do zrozumienia,
czemu niedotlenienie mózgu ma być gorszym wytłumaczeniem na stan niedotlenienia mózgu, niż niepotwierdzone nawet w swoim istnieniu, astralne wędrówki jakie to rzekomo odbywamy w czasie śmierci klinicznej? Stany halucynacji w których opuszczamy własne ciała możemy osiągnąć na wiele sposobów, choćby za pomocą LSD, czy jednak twierdzenie że środki halucynogenne nie wywołują halucynacji a rzeczywiste wyzwolenie się duszy jest w ogóle warte komentarza? W Stanach Zjednoczonych za niebagatelna kilka tysięcy dolarów jesteśmy w stanie kupić prawdziwe komory deprywacji sensorycznej, przy użyciu których wizje towarzyszące NDE (near-death experience) po prostu bledną. Aby nie było wątpliwości, doznania osób które przeżyły śmierć kliniczną dają się świetnie wyjaśnić na gruncie medycyny: doznanie miłości tzw "eksplozją endorfiniczną"; wrażenie tunelu, mówiąc kolokwialnie, "wyłączaniem się oczu" itd. Są to rzeczy powszechnie znane, ja chciałabym zwrócić uwagę na inny fakt, nie tyle podważający wątpliwą możliwość przejścia w świat pośmiertny, co wykluczający sposobność tego przekazania. Mimo wszystko załóżmy, że w czasie śmierci klinicznej rzeczywiście przez moment doświadczamy świata rozciągającego się przed nami po śmierci. Już niech będzie że nasza dusza, czy jakbyśmy ją nie nazwali, opuszcza nasze ciało, skąd jednak wybudzony z takiego stanu coś z tego pamięta? W dzisiejszych czasach nikt rozsądny chyba nie zaprzeczy, że nasza pamięć znajduje się w naszym mózgu, skąd zatem wszystkie historyjki o niebie, piekle, Bogu którego spotykaliśmy, jakie odtwarzamy po całym zdarzeniu? Nasz mózg leżał przecież z naszym ciałem na lekarskiej kozetce, to dusza która z niego wylazła miała te wszystkie przygody, tymczasem
wszystkie wydarzenia związane ze śmiercią kliniczną zapisane są w płatach potylicznym i skroniowym naszego mózgu. Jakbyśmy to nie wyjaśniali będzie brzmieć iście fantazyjnie, dopóty nie przyznamy że opisywane niezwykłości zaszły w naszym mózgu, gdyż jego udział jest jedynym wyjaśnieniem na istnienie owych wspomnień w naszych ośrodkach pamięci.
… i jeszcze coś o świadomości duszy
W swoim wpisie chciałbym poruszyć jeszcze coś, co najprawdopodobniej nie wyszłoby z pod palców mojego przeciwnika, a dla wielu osób jest istotą "życia po śmierci". Nie trzeba wykluczać braku perspektyw po śmierci, aby emanacje życia które wygasło uznać za nonsensowne. Wiem że dla wielu z was to nie zdjęcia duchów i poltergeisty są sednem tej wiary. Duch Aliena wybrał akurat takie podejście, nie chce powiedzieć że prymitywne aby nikogo nie obrazić, nie mniej dość proste w zakwestionowaniu i obaleniu. Przyzwoitość nakazuje jednak poszukanie odpowiedzi i na inne problemu, nawet jeśli zadawanie sobie pytań na które sam odpowiadam wygląda groteskowo. Domyślam się, że ludzie nie oczekują w swoim życiu pośmiertnym możliwości drapania po ścianach w nawiedzonym domu i utrwaleniu na prześwietlonym zdjęciu. To czego oczekują wyznawcy religii to zachowanie po śmierci swego "ja", inaczej mówiąc,
zachowania świadomości. Procesem który pogrążył ludzi w przekonaniu, że ich myśli i uczucia nie są częścią ich śmiertelnego ciała, jest świadomość własnego istnienia - subiektywna różnica pomiędzy rozróżnieniem informacji płynących z zewnątrz i z wewnątrz nas. Stąd złudzenie, że dusza którą to mielibyśmy posiadać może chwilowo bądź definitywnie opuszczać nasze ciała. Nie potrzebne były do tego wcale tak ekstremalne doznania jak śmierć kliniczna. W buddyzmie mogło to nastąpić przy kichnięciu, zaś w starożytnym Rzymie w czasie ziewania. Zapewne nie wszyscy wiedzą, więc może zainteresuje was, że gest zasłaniania ręką ust przy ziewaniu, dziś oznaka dobrych manier, ma właśnie takie źródło. Wynajmowano nawet służbę której zadaniem było czuwanie przy ziewającym niemowlaku i zasłanianie mu ust aby nie uciekła z niego dusza. Ta geneza że nasza osoba jako taka, w gruncie rzeczy leży poza materialną rzeczywistością jest oczywiście domeną wielu religii. Dla teologii chrześcijańskiej na tym polu "zasłużyli" się szczególnie greccy myśliciele Arystoteles i Platon, wiążący dusze z umysłem, zaś dusze z wolą utożsamiała tak wielka persona Kościoła jak św Tomasz z Akwinu. Nie są to historyczne zaszłości, Kościół po dziś dzień, a za nim wielu z nas, sądzi że po śmierci będzie odczuwać, myśleć, doświadczać emocji, przyjemności czy smutku. Falsyfikacja tego poglądu nie jest aż tak czasowo odległa, ponieważ datuje się ją dopiero na drugą połowę XX wieku. Śmiertelny cios zadała nowa nauka będąca flirtem psychologii z neurologia dziś zwana kognitywistką. Prawda jest z pozoru przerażająca - świadomość umiera wraz z nami. Cokolwiek czeka nas po śmierci, nie ma tam nas, w rozumieniu takim jakim w tym momencie siebie postrzegamy, bo tacy umieramy wraz ze swoim ciałem. To mózg decyduje o tym kim i jacy jesteśmy a jego w tą hipotetyczną podróż nie zabieramy. To czemu użyłem przed chwila określenia "tylko z pozoru przerażająca" wyjaśnię w zakończeniu debaty. Chce tym jedynie zwrócić uwagę, że wiara w nasze pośmiertne istnienie jest coraz bardziej bezzasadna i o ile trudno było winić naszych przodków o to że ją przyjmowali, ludzie współcześni mają na to coraz mniejsze usprawiedliwienie. Ducha Aliena pyta, czy jeśli tak wielu wierzyło w życie po śmierci, to czy ten fakt czegoś jednak nie dowodzi? Zawrotna ilość sprzedanych płyt Stachurskiego nie dowodzi że jest to świetna muzyka, szczególnie jeśli nie istnieje inna alternatywa. Gorzej jeśli alternatywa istnieje a Stachurski wciąż cieszy się popularnością – i to jest dopiero przerażające.
Temat jest zamknięty
