Charakterystyka kraterów uderzeniowych ujawnia pustą strukturę ciał niebieskich!
Kratery na planetach prezentują nową intrygującą tajemnicę. Geologiczne formy pochodzenia pouderzeniowego (od średnich do dużych meteorytów) w oryginalny sposób pozwalają nam zrozumieć wewnętrzną strukturę planet.
Wszystkie wokółziemskie (skalne) planety w naszym układzie słonecznym mają w "pamięci" przeszłe kosmiczne uderzenia. Kratery każdej wielkości wypełniają miejsca gdzie uderzały z niewyobrażalną! siłą asteroidy. Żadna z tych planet ani żaden księżyc nie uchroniły się przed erą "wielkiego bombardowania".
Struktura Kraterów Uderzeniowych
Każdy krater posiada dwa główne regiony. Strefę wykopową (tzw. strefa ekskawacji, ang. excavation zone) oraz strefę naniesioną (tzw. strefa depozycji, ang. deposition zone).
Rozmiary Kraterów Uderzeniowych
Kratery występują w rozmiarach od tych nie większych od ludzkiej dłoni, aż po masywne kratery o średnicach tysięcy kilometrów. Rozmiar krateru ma wpływ na jego kształt. Poprzez analizę zależności pomiędzy rozmiarami można określić wewnętrzną strukturę planetarną.
To jest miejsce, gdzie wychodzą na jaw niezwykłe fakty
Małe kratery:
Są to kratery dochodzące do 25 kilometrów średnicy, mają typową głęboką kulistą struktórę. Powierzchniowy materiał został wyrzucony na obrzeża pod wpływem uderzenia pozostawiając tą klasyczną głęboką dziurę otoczoną ścianami tegoż materiału.
Jest to klasyczny krater, uformowany kiedy jakieś ciało uderza w twardą solidną powierzchnię ze stabilnym fundamentem. Kiedy porównamy tą strukturę z większymi dostrzeżemy różnicę. Większe kratery ukazują nam że powierzchnia planet reaguje odmiennie.
Kratery średnie
Kratery o średnicy od 25 do 130 kilometrów uformowane są odmiennie niż kratery małe. Mają przeważnie centralne wzniesienie, a ich strefa ekskawacji jest znacznie spłycona (zagłębienie jest stosunkowo płytkie).
Co powoduje płytką strukturę średnich kraterów?
Płytka struktura średnich kraterów wskazuje, że jakiś czynnik wchodzi w tym momencie do gry. W przeciwieństwie do proporcjonalnej strefy ekskawacji przy małych kraterach, tutaj część siły uderzeniowej została zabsorbowana.
Ale co za to odpowiada?
Występowanie centralnego wzniesienia jest istotną wzkazówką. Uważa się, że ta właściwość - unikatowa dla średnich kraterów - jest wynikiem materii wyrzuconej w pionowo w górę w sposób nagły zaraz po uderzeniu. Naukowo można się do tego odnieść jak, do odbicia / odskoku powierzchnii planety po uderzeniu. To tak jak w przypadku gdy wrzucamy do wody kulke, a kropla wyskakuje do gory.
To zaprzecza wszelkim teoriom, mówiącym że uderzenie jest zdarzeniem typowo ekskawacyjnym (patrz małe kratery).
Jeśli powierzchnia planety deformuje się ku dołowi pod wpływem ciężaru uderzenia, musi w takim przypadku być równoważona w precyzyjnym momencie od uderzenia. W przeciwnym razie krater byłby głębszy. Po zdarzeniu głębokość jest redukowana przez odskok powierzchni w górę.
Ale co z centralnym wzniesieniem? Energia potrzebna do wyrzucenia materii w górę jest niewyobrażalna. Ta energia nie może być zgromadzona w powolnym powrocie lub na skutek naturalnego wybrzuszenia. Odkształcenie powierzchni musi być bardzo szybkie. Akcja ta powoduje katapultację centralnego materiału w górę.
Jak superskondensowane ubite ciało niebieskie jakim rzekomo jest planeta może w ciągu paru chwil przyjąć na siebie olbrzymie uderznie a potem odkształcić obszar pouderzeniowy? Co powoduje to szybkie odkształcenie? Jeśli planety są wrzeczy samej ciałami litymi, to normalny krater pouderzeniowy (średni i duży) powinien mieć cechy typowo ekskawacyjne, powinien być po prostu głęboki z wysokimi obrzeżami naniesionego materiału.
Jeśli pójdziemy dalej okazuje się że im większy krater tym bardziej współczesne teorie są niezrozumiałe.
Kratery duże
Osiągają ponad 130 kilometrów średnicy. Ich centralne regiony są spowite koncentrycznymi pierścieniami. Dno jest BARDZO płytkie a ich obrzeża co dziwne nie są wypiętrzone a zacierają się prawie równo z powierzchnią planety.
Dwa typowe przykłady takich kraterów to "Coloris Basin" na Merkurym, który ma 1300 kilometrów średnicy oraz "Mare Orientale" - krater na Księżycu o średnicy 900 kilometrów. Dna obu kraterów są wypukłe w równym stopniu jak krzywizna powierzchni Merkurego czy Ksieżyca
"MARE ORIENTALE" - krater na Księżycu
(jak widać na powyższym zdjęciu, powierzchnia krateru jest wypukła, zgodna z krzywizną powierzchni Księżyca. Obrzeża krateru rozchodzą się w odległości 900km od centrum uderzenia. Koncentryczne pierścienie widoczne są w pewnych odległościach od centrum. Taka płytka struktura mogła powstać tylko poprzez wypiętrzenie skorupy pustej planety)
"COLORIS BASIN" - krater na Merkurym
(czy możecie uwierzyć patrząc na powyższe zdjęcie, że w tym miejscu doszło do uderzenia ciała niebieskiego o średnicy kilkuset kilometrów? Powierzchnia krateru jest wypukła, zgodna z naturalną krzywizną planety. Widzimy obrzeże krateru, oddalone o 1300 km od jego centrum. Znów widoczne są koncentryczne pierścienie. Tak płytka struktura mogła powstać jedynie poprzez reakcję skorupy w przypadku pustego ciała niebieskiego).
Jak wytłumaczyć taki kształt kraterów? Podczs uderzeń tak ogromnych asteroidów? W przypadku uderzenia powinna powstać olbrzymia depresja w skutek wyrzutu ogromnych mas materiału na obrzeża krateru. Ale nic z tych rzeczy nie występuje. "Ściany" będące obrzeżami krateru widoczne są tylko ledwo ponad horyzontem z jego centrum!
Jeśli zaakceptujemy teorię wypiętrzenia skorupy w przypadku kraterów na Księżycu i Merkurym, zwróćmy uwagę na skalę tego zjawiska.
Powyższy diagram pokazuje spodziewane zagłebienie po upadku tak dużego meteorytu (200km!) i tym samym wymagany odskok skorpupy - aby doprowadzić do sytuacji jaką mamy obecnie. Jak to możliwe aby w tak krótkim okresie czasu uzyskać takie wypiętrzenie skorupy (200km w górę!).
Nasze obecne koncepcje, nie potrafią wyjaśnić powstawania średnich i dużych kraterów. W modelu planety stałej (solidnej) oczekujemy kraterów każdej wielkości będących strukturami głębokimi i wklęsłymi.
Średnie i duże struktury reagują tak w ten sposób ponieważ struktura planetarna nie jest strukturą litą. Model planety pustej w środku w prosty sposób wjaśnia obserwowane zależności.
1. Olbrzymi meteor zbliża się do powierzchni zewnętrznej planety
2. Skorupa planety deformuje się do wewnątrz pod wpływem ciężaru uderzenia
3. Ogromne siły grawitacyjne (umieszczone w "Centrum grawitacyjnym" w płaszczu planety wg. teorii pustej Ziemi) powodują wypiętrzenie obszaru wklęsłego, jako skutek przywrócenia równowagi grawitacyjnej wewnątrz planety.
ja pytań więcej nie mam...
Tłumaczenie: Eurycide
Źródło: http://www.tlonh.com...pactCraters.asp
