Z oburzeniem stwierdziłem że wywiad z Credo Mutawą, moim duchowym bratem jest niekompletny.
Wklejam więc drugą część, przetłumaczoną przez jakichś
www.thelinked.pl "
...
Kiedy w roku 1997 zginęła księżniczka Diana, byłem jednym z pierwszych ludzi czarnej rasy, który podejrzewał, że została zamordowana, i powiem panu dlaczego. Ponieważ rok, a raczej osiem miesięcy przed śmiercią Diany, zginął król Lesotho, Moshoeshoe I. Jego śmierć była kropka w kropkę iden¬tyczna ze śmiercią księżnej Diany
Proszę zastanowić się nad rym, aczkolwiek wam wszystkim moje słowa mogą wydać się niewiarygodne - księżna Diana zginęła w tunelu, a król Lesotho w jarze.
Oddalił się na dużą odległość, aby zbadać problem, jaki powstał na jego ranczu hodowlanym. Kiedy ustalono, że zbyt długo go nie ma, jego ludzie wyruszyli, aby go odszukać. Od różnych chłopców, którzy pilnowali bydła w górach Basotho-land, dowiedzieli się, że słyszeli oni coś, co brzmiało jak wystrzał ze strzelby.
Kiedy szukający go ludzie poszli w miejsce, skąd dobiegł huk wystrzału, w głębokim parowie nie opodal drogi znaleźli samochód króla. Zeszli na dół i okazało się, że król Le¬sotho znajduje się w samochodzie. Był przywiązany pasami bezpieczeństwa, ale z tyłu głowy miał potworną ranę. Okazało się też, że za kierownicą siedzi nieżywy kierowca króla. Natomiast dwaj mężczyźni, którzy byli jego ochroniarzami i jechali na tylnym siedzeniu, wyszli z tego zdarzenia bez szwanku.
Jeden z nich wyciągnął umierającego króla. Król przeprosił ich za to, że musieli ubrudzić sobie ręce jego krwią, co było zgodne z tradycją mówiącą, że umierający król musi dziękować ludziom, którzy starają się wyciągnąć go z położenia, w którym się znalazł. Musi przeprosić ich za to, 2e sprawił im kłopot, ponieważ każdy, kto dotyka świętej krwi króla, popada z tego powodu w swego rodzaju duchowy kłopot.
Po wyciągnięciu samochodu króla z parowu okazało się, że w jednej z opon jest dziura po kuli. Ta opona została w tajemniczych okolicznościach usunięta, w czasie gdy samochód króla był przechowywany w niezbyt bezpiecznym miejscu, na podwórzu, gdzie wszyscy mieli do niego dostęp. W trakcie sekcji ciała kierowcy okazało się, że był on tak pijany, iż w ogóle nie był w stanie prowadzić samochodu, poza tym był to zupełnie inny mężczyzna, niż ten, który zwykle prowadził królewski samochód.
Czy widzi pan już teraz tę tajemnicę? Smierć króla Lesotho pasuje do późniejszej śmierci księżnej Diany.
I to jeszcze w wielu innych przedziwnych szczegółach. Po śmierci króla naród Lesotho został mocno zredukowany, kiedy po przeprowadzonych i kontrolowanych przez członków partii radykalnej wyborach wybuchły rozruchy.
Dziś Lesotho jest krajem gospo¬darczo upadłym. Był to kraj wielkiego eksperymentu, na który złożyła się budowa wielkiej tamy, której celem było dostarczenie Południowej Afryce, a nie Lesotho, dużych ilości wody.
Ostatnio dochodzą do nas z tego kraju niemiłe pogłoski mówiące, że ktoś dostał łapówkę za to, że ułatwił budowę tej wielkiej tamy, aby woda małego narodu mogła być użyta do zaopatrzenia, do uzupełniania dostaw wody wysoce uprzemysłowionego kraju.
Jest wiele dziwnych rzeczy, proszę pana, które wydarzyły się w Południowej Afryce, do których dochodzi również w innych częściach Afryki, które dla mnie, Afrykanina, nie mają sensu. W Afryce wybuchają wojny tam, gdzie afrykański kraj uzyskał niepodległość po wyzwoleniu się z kolonialnej niewoli.
Siły buntownicze chwytają za broń przeciwko rządowi tego kraju, ale zamiast z nim walczyć, bez przerwy mamy do czynienia z sytuacją, w której buntownicy dzielą się na różne grupy, które nie tylko walczą z aktualnym rządem, ale i ze sobą.
Rezultat jest taki, żc bez względu na to, kto wygrywa, ludzie tracą.
Tak jest w wielu krajach. Wzywa się Organizację Narodów Zjednoczonych, by tworzyła pozory pokoju. Inaczej mówiąc, Afrykanie zaczęli teraz prowadzić wojny, które nic przynoszą zwycięstw, ale samozagładę tym, którzy je prowadzą, i ich narodom.
Chciałbym zwrócić pana uwagę na bezsensowną falę przemocy, którawciąż przelewa się przez Sudan, jak również inne części Afryki.
Chciałbym zwrócić pana uwagę na najdłuższą i najokropniejszą wojnę domową, która niszczy południową część Sudanu. Chciałbym zwrócić pana i pańskich czytelników uwagę na okropną wojnę niszczącą Angolę. A pewna część świata położona na wschód od Pohadniowej Afryki, doznała takiego gwałtu w rezultacie wieloletniej wojny, że są tam obecnie miejsca, gdzie nie słychać nawet głosu ptaka.
Zyjące formy życia zostały zmiecione z tego miejsca. Dlaczego'?
Dalej ustaliłem, że kraje. które są niszczone przez bezsensowne wojny, które są dla nas, Afrykanów, zupełnie niepotrzebne, to kraje, które zostawione w spokoju mogłyby zaopatrzyć w żywność całą Afrykę, a także w wodę i cenne minerały.
Powiedziano mi, proszę pana, że pod powierzchnią Angoli, pod równinami Angoli, znajdują się złoża węgla nie mające sobie równych na całym świecie.
Powiedziano mi, że w części Angoli znajdują się złoża ropy naftowej, które są drugie co do wielkości po rezerwach Środkowego Wschodu.
Sudan jest krajem, w którym byłem wielokrotnie, nawet już po drugiej wojnie światowej. W Sudanie było tyle pożywienia, że w czasie podróży przez ten kraj dostawało się je od wieśniaków bezpłatnie. Dziś Sudan jest cierpiącym głód piekłem nienawiści, gdzie dzieci mrą na biegunkę w buszu, a sępy i myszołowy czekają na gałęziach drzew na rozpoczęcie uczty.
Afryka jest systematycznie i rozmyślnie niszczona przez moc tak niepohamowaną, że destrukcja jest realizowana nawet teraz.
Ta moc zbliża się jednak ku desperacji.
Martin: Przepraszam. Czy powiedział pan, że w Angoli jest węgiel lub złoto?
Mutwa: Węgiel, proszę pana, węgiel Są tam, proszę pana, diamenty. Dowiedziałem się od odpowiedzialnych ludzi, że jest tam więcej ropy naftowej, w pewnych miejscach pod Angolą, niż w pewnych miejscach Środkowego Wschodu.
Czy to dlatego Afryka jest niszczona? Czy to z tego powodu nasze narody są wyrzynane, dla węgla pod powierzchnią, dla diamentów? Jeśli tak, jaka inteligencja się za tym wszystkim kryje. Czy ludzie są mniej warci od minerałów? Czy ludzie są mniej warci od ropy naftowej?
Ludobójstwo, gorsze od wszystkiego, czego Hitler dopuścił się kiedykolwiek na Zydach, ma miejsce w Afryce teraz, i mieszkańców Ameryki guzik to obchodzi. Dlaczego'? Jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi Stanów Zjednoczonych.
Kupujemy amerykańskie towary. Nasze dzieci chcą wyglądać jak amerykańskie dzieci. Nasze dzieciaki noszą, proszę pana, jeansy i mówią z amerykańskim akcentem, ponieważ wy, Amerykanie, staliście się naszym wzorcem.
Dlaczego pozwalacie, aby nas wyrzynano? Dlaczego? Dlaczego?
Jesteśmy zabijani nic tylko na wojnie, jesteśmy zabijani również przez narkotyki. W Południowej Afryce nie było narkotyków w czasie rządów apartheidu.
A teraz, przy demokratycznym rządzie, nasz kraj stał się wypełnionym narkotykami dolem. Dlaczego?
Dziś, proszę pana, mówię głosem tradycyjnego szamana i jednym z moich celów jest pomaganie ludziom uzależnionym od narkotyków.
Nie mogę pomóc młodemu Afrykaninowi, który jest uzależniony od marihuany lub haszyszu. Potrafię pomóc młodemu Afrykaninowi uzależnionemu od Dakwy.
Jestem, proszę pana, bezużyteczny, moje umiejętności są do niczego, zawodzę, zawodzą inni tacy jak ja, nie potrafimy pomóc młodym czarnym ludziom uzależnionym od nowego typu narkotyku zwanego „krakiem".
To narkotyk wyglądający na twardy. Wygląda jak czekolada, kiedy się na niego patrzy, i tak uzależnia, że żaden szaman nie jest w stanie pomóc jego młodej ofierze.
Pytam ludzi w Stanach Zjednoczonych, pytom moich czarnych braci i moje czarne siostry stamtąd, dlaczego pozwalają. aby ich rodzinny kraj był eksterminowany?
Nie obchodzi mnie, proszę pana, co mówią sceptycy.
Przecież jest sila niszcząca Afrykę i nie kupuję bzdury głoszącej. że to bankierzy IMF [International Monetary Fund - Międzynarodowy- Fundusz Walutowy] i inne wielkie banki.
Nie zabija się kury znoszącej złote jaja, dlaczego więc banki miałyby chcieć zniszczyć Afrykę?
Za tym wszystkim stoi jakaś inna sila, jakaś straszna obca siła, która pociąga zza kulis za sznurki, i im szybciej ją rozpoznamy, proszę pana, tym lepiej dla nas.
Jest rzeczą powszechną wśród ludzi, którzy mają kłopoty, obarczanie winą za nie innych.
Badam sytuację w Afryce od końca drugiej wojny światowej i wcześniej również i mam dowody wskazujące na to, że w Afryce działa obca sila.
Co lub kto wymiata najstarsze plemiona afrykańskie?
Czy pozwoli mi pan powiedzieć coś, co rani moje serce? Czy mogę?
Maron: Proszę bardzo.
Mutwa: Proszę wybaczyć mi, żc tak dużo mówię. Należę do Zulusów,, narodu wojowników, narodu mądrych ludzi. Moi rodacy, proszę pana. nigdy nie zostali dokładnie zbadani przez białych antropologów, a Zulusi znają rzeczy, którymi byliby oni zdziwieni, gdybym podzielił się nimi z pana czytelnikami.
Proszę posłuchać. Zulusi wiedzieli, między innymi, że to Ziemia kręci się wokół Słońca, a nie odwrotnie. Aby wytłumaczyć to wtajemniczanym, mówiono, że Ziemia jest żeńskim tworem a Słońce męskim i że z tego względu Ziemia jest mobilna, jest tą, która tańczy wokół Słońca - piękną księżniczką, która tańczy wokół płomiennego księcia, którym jest Słońce.
Moi rodacy wiedzieli, że Ziemia jest kulą. Wiedzieli też o drobnoustrojach i ich roli. Skąd przyszła ta niesamowita wiedza, która istniała, zanim w Afryce pojawił się biały człowiek? Nie wiem.
Mieszkańcy Ameryki i Europy powiadają, że Albert Einstein był tym, który pierwszy głosił, że czas i przestrzeń są jednością, tym samym. Twierdzę, że nie był pierwszy!
Moi rodacy, Zulusi, wiedzieli, że przestrzeń i czas to jedno i to samo.
W języku Zulusów jedna z nazw przestrzeni brzmi umkati, zaś zuluska nazwa czasu brzmi isikati. Moi rodacy setki lat przed narodzinami Einsteina wiedzieli, że czas i przestrzeń stanowią jedność.
Co więcej, uważali, tak jak członkowie plemienia Dogonów, że w naszej części przestrzeni kosmicznej są 24 planety zasiedlone przez inteligentne istoty na różnych poziomach rozwoju.
Wiedza ta nigdy nie została opisana w żadnej książce, a ja i moja ciotka jesteśmyjedynymi żyjącymi wysokimi sanusi [szamanami] w Południowej Afryce, którzy przekazują tę wiedzę. Moja ciotka jeszcze żyje.
Ma około 90 lat, a ja jestem już bliski śmierci, cierpię na cukrzycę, obecnie potwornego zabójcę Afrykanów.
Staram się powiedzieć, że chociaż moi rodacy posiedli tę ogromnąwiedzę, która nigdy nie została opisana w żadnej książce, dzisiejsi Zulusi, większość z nich, są ofiarami HIV lub już w pełni wykształconego AIDS. Obliczono, proszę pana, że w ciągu najbliższych 50 lat umrze trzy czwarte Zulusów w Natalu.
Jestem kustoszem świętych obiektów, które odziedziczyłem po moim ojcu. Jestem ze strony matki bezpośrednim potomkiem ostatniego króla Zulusów, Dingame.
Moim obowiązkiem jest ochrona mojego ludu od wszystkiego co zagraża jego istnieniu.
Proszę. niech pan posłucha. Każdey kto z miłością studiuje ludzkość, ze zrozumieniem i troską uznaje fakt istnienia jaśniejącego Boga, który walczy, by się zrodzić w każdym z nas. My staramy się walczyć broniąc się, aczkolwiek wielu z nas nic zdaje sobie z tego sprawy. Rozwijamy w sobie chęć obrony naszej planety, bez względu na to, kim lub czym jesteśmy.
Są w Afryce wodzowie, którzy bardzo dotkliwie karzą każdego, kto stara się bez potrzeby zniszczyć drzewo. Takie postępowanie było powszechne w przeszłości, ale zanikło po przybyciu białych ludzi, i obecnie znowu powraca.
Człowiek staje się, stara się być światlejszy, bardziej opiekuńczy, ale obce istoty nie chcą zaakceptować takiej postawy u nas. Zamierzają prowokować nas do wzajemnego zabijania się i boję się o to, co może się wydarzyć.
Mogę pokazać panu wiele dziwnych rzeczy, które Afrykanie robili, aby ustrzec się przed obcymi istotami, przed Szarakami. To, co robili nasi ludzie, nie wynikało z przesądów. To był rezultat potwornych osobistych przeżyć.
Mam nadzieję, że pewnego dnia będę mógł podzielić się z panem historią mojego „wzięcia", jak to nazywamy.
Wierzymy, proszę pana, że Mantindane („dręczyciele"), Szaraki, są w rzeczywistości sługami Chitauli, i że są w przeciwieństwie do tego, co sądzą biali ludzie... biali ludzie, wielu z nich, mylą się, sądząc, proszę pana, że Mantindane eksperymentują na nas.
Oni nie robią tego. Powtarzam, nie robią tego.
Każdy, kto przeszedł piekło tych istot, powie, że nie ma żadnych eksperymentów w tym, co robią.
Jest za to zimna, wyrachowana, zimnokrwista determinacja i tego, co z nami wyprawiają, nie robią dla siebie. Robią to dla potężniejszych stworzeń niż one same.
Proszę pana, by poświęcił mi pan trochę więcej czasu, bym mógł opowiedzieć pokrótce, co mi się przydarzyło?
Maron: Ależ oczywiście. Mamy tyle czasu, ile pan potrzebuje.
Mutwa: To był, proszę pana, zwykły dzień, jak każdy inny. Był piękny dzień we wschodnich górach Zimbabwe, które zwą Inyangani.
To góry na wschodzie Zimbabwe.
Mój nauczyciel polecił mi pójść i znaleźć specjalne zioło, które mieliśmy zastosować w leczeniu pewnego wtajemniczonego, który był poważnie chory.
Moja nauczycielka, pani Moyo. pochodziła z plemienia Ndebele w Zimbabwe, niegdyś znanego jako Rodezja.
Szukałem tego zioła i nie myślałem o niczym. Nie wierzyłem w opowieści o tych stworzeniach. Nigdy wcześniej nie natknąłem się na nie i mimo iż my, Afrykanie. wierzymy w wiele rzeczy, byłem nastawiony bardzo sceptycznie, nawet do pewnych stworów, w które wówczas wierzyliśmy, ponieważ nigdy wcześniej nie natknąłem się na coś takiego.
Nagle zauważyłem, proszę pana, że temperatura wokół mnie spadła, mimo iż był gorący, afrykański dzień.
Zauważyłem, że stało się zimno i pokazało się coś, co wyglądało jak wirujący wokół mnie jasny błękitny opar, przesłaniający widok na wschód.
Pamiętam, że zastanawiałem się głupawo, co to wszystko znaczy. Było to w momencie,w którym zacząłem wykopywać jedno z ziół, które znalazłem.
Nagle znalazłem się w bardzo dziwnym miejscu, które przypominało tunel wyłożony metalem. Już wcześniej pracowałem w kopalni i miejsce, w którym się znalazłem, przypominało kopalniany chodnik pokryty srebrzystoszarym metalem.
Leżałem na czymś, co wyglądało, proszę pana, jak bardzo duży i ciężki roboczy stół. W tym momencie nie byłem jeszcze do niego przytwierdzony.
Po prostu leżałem tam, nic mialem na sobie spodni ani ciężkich butów, które zawsze wkładam, gdy idę do buszu. I nagle w tym dziwnym, przypominającym tunel, pomieszczeniu zobaczyłem coś, co wyglądało jak wielkogłowe, szare, bez wyrazu stworzenia, które zmierzały w moim kierunku.
Były tam światła, ale nie takie, jakie znamy. Wyglądało to jak plamy czegoś świetlistego. Z kolei nad odległym wejściem było coś, co wyglądało jak napis, napis na srebrzystoszarej powierzchni.
Te stworzenia zbliżały się do mnie, a ja byłem jak zahipnotyzowany, jakby rzucono na mnie urok. No i patrzyłem, jak te stwory podchodzą do mnie.
Nie wiedziałem, kim są. Bylem przestraszony i nie moglem ruszyć ani ręką, ani nogą. Leżałem tam jak koza na ofiarnym ołtarzu. Kiedy te stwory podchodziły do mnie, czułem wewnątrz strach. Były niewysokie, wzrostu afrykańskich Pigmejów. Miały bardzo duże głowy i bardzo cienkie ramiona i nogi.
Zauważyłem, proszę pana, ponieważ jestem trochę artystą malarzem,
że te stwory były zupełnie źle zbudowane, z artystycznego punktu widzenia, oczywiście. Ich kończyny były za długie, a głowy miały prawie tak wielkie, jak w pełni dojrzałe arbuzy. Miały dziwne oczy, które wyglądały jak gogle. Nie miały nosów, takich jak my, tylko małe otwory po obu stronach wybrzuszenia znajdującego się między oczami.
Usta nie miały warg tylko cienkie rozcięcie, jakby wykonane brzytwą.
Kiedy tak przyglądałem się tym stworom, w osłupieniu poczulem coś blisko mojej głowy, nad głową. Kiedy spojrzałem w górę, okazało się, że jest tam jeszcze jeden stwór, trochę większy od pozostałych. Stał nad moją głową i spoglądał na mnie.
Spojrzałem mu w oczy i zostałem całkowicie zahipnotyzowany, wie pan, jakby rzucił na mnie urok.
Patrzyłem w oczy tego stwora i zorientowałem się, żc chce, bym patrzyl mu w oczy. Spojrzałem i zobaczyłem, że przez te osłony na oczach widzę prawdziwe oczy tego stwora, za tymi czarnymi, podobnymi do gogli, osłonami.
Mial okrągłe oczy z prostymi źrenicami, takimi jak u kota. Stwór nie poruszał głową i było widać, że oddycha. Widziałem małe, poruszające się nozdrza, jak się zamykają i otwierają, ale gdyby mi ktoś powiedział, że pachnę jak ten stwór, to bym wyrżnął go w gębę.
Maron: [Smieje się].
Mutwa: Stwór wydzielał bardzo silny zapach. Ten zapach ściskał mi gardło, to był chemiczny zapach, coś jak zepsutych jaj, a także gorącej miedzi [siarki] - bardzo silny zapach.
Stwór zauważył, że patrzę na niego, i nagle spojrzał w dół na mnie.
Poczułem straszny ból w lewym udzie, jakby ktoś wbił mi tam miecz.
Krzyknąłem z bólu, wzywając matkę na ratunek, i stwór zakrył mi usta swoją ręką.
Wie pan, to było tak... jeśli chce pan wiedzieć, jak się czułem, to proszę wziąć nóżkę kurczaka, żywego kurczaka, i położyć ją sobie na ustach.
Takie mialem uczucie, kiedy ten stwór położył mi rękę na ustach.
Miała cienkie, długie palce, które miały więcej stawów, niż ludzka ręka.
I kciuk był w niewłaściwym miejscu. Każdy z palców kończył się czarnym szponem, prawie takim, jakie mają niektóre afrykańskie ptaki. Stwór polecił mi być cicho.
Nie wiem, proszę pana, jak długo trwał ból. Krzyczałem i krzyczałem i znowu krzyczałem.
A potem, ni stąd, ni zowąd, coś zostało wyciągnięte z mojego ciała i spojrzałem w dół, i zobaczylem, że moje udo spływa krwią i że jeden ze stworów... a były ich cztery... że te pozostałe, te, które nie stały nad moją głową, były ubrane w obcisłe srebrzystoszare kombinezony.
Ich ciało przypominało ciało pewnych gatunków ryb żyjących w morzu u wybrzeży Południowej Afryki. Ten stwór, który stał nad moją głową, wyglądał, jakby był rodzaju żeńskiego. Był trochę inny od pozostałych.
Był wyższy, większy i chociaż nic miał piersi takich jak kobieta, sprawiał kobiece wrażenie. Wyglądało na to, że pozostałe boją się go.
Nie wiem, jak to wytłumaczyć.
W trakcie tego wszystkiego podszedł do mnie jeszcze jeden ze stworów... szedł bokiem, tak jakoś podrygując, jakby był pijany... przeszedł wzdłuż stołu po mojej prawej stronie i stanął obok tego, który stal przy mojej głowie.
Zanim zorientowałem się, co sio dzieje, ten stwór wsadził z zimną krwią coś małego, srebrnego, coś takiego jak długopis z przewodem na jednym z końców, do prawej dziurki mojego nosa.
Ból był nie do zniesienia. Z nosa bluznęła krew. Zakrztusiłem się i chciałem krzyknąć, ale krew zalała mi gardła To był koszmar. Potem ten stwór wyciągnął to coś, a ja próbowałem walczyć i usiąść.
Ból był straszny i stwór stojący nad moją głową położył mi rękę na czole i delikatnie przycisnął w dół. Kaszlalem i starałem się wypluć krew.
W końcu udało mi się skręcić głowę na prawo i wypluć krew. Co potem te stwory robiły ze mną, nie wiem.
Wiem tyle, że ból ustal i przez głowę zaczęły przelatywać mi dziwne obrazy. Widziałem miasta, z których część rozpoznałem jako te, które odwiedziłem w czasie moich podróży, tyle że te miasta były na wpół zniszczone, budynki miały obdarte dachy i okna wyglądające jak puste oczodoły w ludzkiej czaszce.
Cały czas oglądałem te obrazy. Wszystkie budynki, jakie widziałem, były do polowy pogrążone w czerwonawej, błotnistej wodzie. Wyglądało to tak, jakby była powódź i budynki wystawały z wielkiego zalewu, częściowo zniszczone jakimś kataklizmem. To był okropny widok.
A potem, zanim zdążyłem się zorientować, jeden z tych stworów, ten stojący przy moich stopach, wsadził coś do mojego organu męskości, jednak tym razem nie było bólu tylko gwałtowne podrażnienie, tak jakbym się z czymś lub kimś kochał.
Kiedy zaraz potem wyjął to coś z mojego męskiego organu, coś, co wyglądało jak mała czarna tuba, nieumyślnie zrobiłem coś, co wywołało dziwny skutek. Wydaje mi się, że doszło do otwarcia mojego pęcherza i wydaliłem mocz wprost na piersi tego stwora, który wyciągnął to coś z mojego organu.
Przypuszczam, że nie uzyskałbym takiego efektu, nawet gdybym do niego strzelił.
Stwór odskoczył, prawie upadając. Po chwili odzyskał równowagę i chwiejnym krokiem, jak pijany insekt, wyszedł z pomieszczenia. Nie wiem, czy to mój mocz tak na niego podziałał, ale tak właśnie się to odbyło.
Po pewnym czasie odeszły pozostałe stwory, zostawiając mnie z odczuciem tępego bólu w nozdrzach, z zakrwawionym udem i stolem pochlapanym moczem.
Pozostał jedynie stwór stojący przy mojej głowie.
Stal tam dalej, dotykając prawą ręką mojego lewego barku w pewien kobiecy sposób. Stal tam i patrzył na mnie.
Jego twarz nie wyrażała niczego. Nigdy nie zauważyłem, aby któryś z tych stworów wydawal jakikolwiek dźwięk. Odniosłem wrażenie, że są one nieme.
Następnie, ni stąd, ni zowąd, pojawiły się dwa następne stwory, z których jeden był cały z metalu. Wciąż widuję go w najgorszych koszmarach. Był tak wysoki i wielki, że przestrzeń, w której się znajdowaliśmy, była dla niego za mała. Szedł do przodu lekko zgarbiony i z pewnością nie było to żywe stworzenie. To był metalowy twór, jakiś robot. Podszedł i stanął u moich stóp, zgiął niezgrabnie korpus i spojrzał na mnie.
Nie mial ust. Mial dwoje jasnych oczu, które zmieniały chyba kolor i zdawały się poruszać, terkocząc jak jakieś elektryczne urządzenie.
Potem za tym wielkim zgiętym stworem przyszedł inny, który bardzo mnie zaskoczył. Wyglądał, proszę pana, jakby był bardzo, bardzo, bardzo spuchnięty.
Mial różową skórę. Mial jasne, bardzo ludzkie ciało.
Mial bardzo żywe, niebieskie, skośne oczy. Miał włosy, które wyglądały jak z nylonowego włókna. Mial wysoko uniesione kości policzkowe i prawie ludzkie usta o pełnych wargach, a także mały szpiczasty podbródek.
Ten stwór był, proszę pana, z całą pewnością rodzaju żeńskiego, ale jako artysta, malarz i rzeźbiarz, którym jestem, zauważyłem, że ten stwór nie mial normalnych proporcji. Był źle zbudowany.
Przede wszystkim jego piersi były wąskie i szpiczaste i umieszczone zbyt wysoko na klatce piersiowej, nie tam, gdzie u normalnej kobiety.
Mial potężne ciało, niemal grube, ale nogi i ramiona były za krótkie w proporcji do całego ciała. Podszedł do mnie i spojrzał na mnie, i zanim zorientowałem się, o co chodzi, zaczął ze mną kopulować.
To było wstrętne przeżycie, proszę pana, chyba nawet gorsze od tego, co ze mną wcześniej wyprawiali. Nawet teraz, po czterdziestu latach, mam uraz psychiczny, którego wtedy doznałem.
Następnie stwory odeszły i został tylko ten, który stał przy mojej głowie. Chwycił mnie za włosy i głowę i zmusił do zejścia ze stołu. Zrobiłem to, ale byłem w takim stanie, że upadłem na podłogę na kolana i ręce.
Zauważyłem, że podłoga była dziwna. Miała w sobie poruszający się wzór, który ciągle się zmieniał, ukazując purpurowe, czerwone i zielonkawe wzory na metalicznym, szarawym tle. Stwór ponownie pociągnął mnie za włosy, zmuszając do wstania, po czym pchnął mnie, każąc iść ze sobą.
Opisanie tego, co widziałem w tym dziwnym miejscu w czasie, gdy ten stwór przeprowadzał mnie z pomieszczenia do pomieszczenia, zajęłoby jednak za dużo czasu. Nawet teraz mój umysł nie jest w stanie ogarnąć tego, co widziałem.
Widziałem na przykład ogromne cylindryczne obiekty, które były wykonane jakby ze szkła. W tych cylindrach, które sięgały od podłogi do sufitu pomieszczenia, przez które przechodziliśmy, znajdowało się coś, co wyglądało jak szaroróżowa ciecz, w której pływałymałe wersje obcych stworów niczym okropne małe żaby.
Nie moglem zrozumieć, czym jest to, co mi pokazują, i w końcu w ostatnim pomieszczeniu, przez które zostałem przeprowadzony. zobaczyłem leżących na stole ludzi oraz inne dziwne stwory, który to widok nawet teraz nie ma dla mnie żadnego sensu.
Przeszedłem obok białego człowieka, prawdziwego białego człowieka, który pachniał jak człowiek moczem, ekskrementami i strachem.
Leżał na takim samym stole jak ja wcześniej. Kiedy przechodziłem obok niego, spojrzałem mu w oczy, a on w moje.
Potem znalazlem się w buszu. Nie mialem spodni. W lewym udzie czułem okropny ból. Członek też bolał i zaczął puchnąć.
Kiedy chciałem oddać mocz, czułem ból nie do zniesienia. Zdjąłem koszulę i użyłem jej jako przepaski biodrowej, i poszedłem przez busz..
Najpierw spotkałem grupę czarnych Kodezyjczyków, którzy zaprowadzili mnie do wsi mojej nauczycielki. Kiedy zbliżyłem się do wsi, śmierdziałem tak okropnie, że wszystkie psy ze wsi wypadły, warcząc i szczekając na mnie, jakby chciały rozerwać mnie na kawałki.
Ocalenie zawdzięczam wyłącznie mojej nauczycielce i jej uczniom.
Ani nauczycielka, ani wieśniacy nie byli zdziwieni tym, co im opowiedziałem. Zaakceptowali to, proszę pana. Powiedzieli mi, że to, co mi się przydarzyło, przytrafiło się wcześniej wielu innym ludziom, i żc mam szczęście, iż udało mi się ujść z życiem, ponieważ wielu ludzi z tej okolicy zniknęło zupełnie i nikt ich już więcej nie widział. Byli to zarówno czarni, jak i biali.
Postaram się skrócić moją długą historię. W następnym roku, 1960, dostarczałem paczki w Johannesburgu. Pracowałem wtedy w sklepie z pamiątkami. Pewnego dnia jakiś biały człowiek krzyknął do mnie, żebym się zatrzymał.
Sądziłem. że jest z tajnej policji i chce obejrzeć moje dokumenty, ale kiedy chciałem mu je pokazać, powiedział ze złością, że wcale nie ma ochoty oglądać moich cholernych dokumentów.
Zadał mi następujące pytanie: „Słuchaj, gdzie ja już cię, do cholery, widziałem? Kim jesteś?"
A ja na to: „Nikim, po prostu pracującym człowiekiem".
Na co on: „Nie pieprz głupot, człowieku. Kim ty, do cholery, jesteś? Gdzie ja cię już widziałem?" Wtedy uważnie mu się przyjrzałem.
Poznałem go, jego długie potargane złotobrązowe włosy, idiotyczne wąsy i brodę. Przypomniałem go sobie, jego niebieskie nabiegłe krwią oczy i wyzierające z nich przerażenie, a także jego bladą jak u kozy skórę.
Powiedziałem: „Meneer". To taki afrykański zwrot. „Meneer, widziałem cię w Rodezji w pewnym miejscu pod ziemią". Nawet gdybym uderzył go w tym momencie pięścią, nie zareagowałby tak, jak to zrobił, proszę pana.
Odwrócił się na pięcie i odszedł z okropnym wyrazem twarzy, niknąc po drugiej stronie ulicy.
Tak z grubsza wygląda to, co mi się przydarzyło, ale nic jest to jakieś wyjątkowe przeżycie. Od tamtej chwili spotkałem bardzo, bardzo, bardzo wielu ludzi, którzy mieli identyczne doznania, jak ja.
Większość z nich to prości czarni ludzie, mężczyźni i kobiety, którzy nic potrafią ani czytać, ani pisać. Przychodzili do mnie po pomoc jako do szamana, ale ja sam szukałem kogoś mądrzejszego, kto potrafiłby mi dokładnie wytłumaczyć, co mi się przydarzyło. Ponieważ ktoś, kto zostaje złapany przez Mantinrlnele, doznaje wstrząsu, jego życie ulega zmianom, staje się zakłopotany, wstydzi się siebie samego, rodzi się w nim uczucie nienawiści do samego siebie, którego nie sposób zrozumieć, w jego życiu zachodzą subtelne zmiany, których nic rozumie.
Wytwarza się w nim dziwne uczucie miłości do rodzaju ludzkiego. Chce uściskać każdego i powiedzieć mu: „Hej, obudź się człowieku, nie jesteśmy sami. Wiem, że nie jesteśmy sami!"
Rodzi sio w nim także odczucie, że jego życie nie jest już tylko jego własnością, i narasta w nim chęć do przenoszenia się z miejsca na miejsce, do podróżowania. Zaczyna martwić się o przyszłość, zaczyna martwić się o ludzi... wykształca się u niego wiedza, która do niego nie należy. Zaczyna rozumieć przestrzeń, czas i kreację - pojęcia, które nie mają sensu dla zwykłego człowieka.
To stan po tych okropnych torturach, po usunięciu z niego jakichś substancji, to jakiś rodzaj wymiany, do której dochodzi... nagle wie się to, co Mantindane, coś, czego nie wie zwykły człowiek.
Wiem, proszę pana, że taki stan boskiego oświecenia często zachodzi, nawet kiedy... na przykład pewnego razu w roku 1966 w Południowej Afryce zostałem, proszę pana, aresztowany i dosyć brutalnie przesłuchiwany przez tajną policję.
Były to czasy, kiedy każdy czarny intelektualista, bez względu na to, kim był, doświadczał odwiedzin tych prawdziwie wrednych facetów, którzy stosowali tortury, podłączając cię czasami do elektrycznych urządzeń i zadając pytania itp.
Czasami kiedy te .,ludzkie istoty" torturowały kogoś, często czuło się, co myślą.
Kiedy ludzie byli torturowani przez ludzi, a nie przez Mantindane, w jakiś sposób następował transfer myśli.
Na przykład kiedy jakiś szczególnie wredny tajny policjant szedł cię pobić, wiedziałeś, co myśli, jeszcze zanim wszedł do celi, w której cię trzymano.
Wiedziałeś, że nadchodzi, wiedziałeś dokładnie, co myśli i jakie są jego zamiary wobec ciebie.
Dlatego właśnie mówię, że dziwne rzeczy przemykają mi przez głowę.
Tym, co wypełniło mój umysł tamtego dnia, były obrazy pochodzące z umysłu Manlindane.
Od tamtej chwili-a jestem człowiekiem o bardzo skromnym wykształceniu - trudno jest mi się wysławiać, nic mówiąc już o pisaniu w języku angielskim.
Powiedzenie czegoś, co ktoś znający lepiej angielski wyraziłby w kilku słowach, zabiera mi dużo czasu, za to moje ręce są zdolne do wykonywania rzeczy, których nikt mnie nic uczył.
Potrafię zrobić silnik, rakietowy silnik, który działa.
Robię broń różnych rodzajów, taką jaką sobie zażyczę - wszyscy, którzy mnie znają, potwierdzą to, a David Icke może pokazać panu zdjęcia tego, co zrobiłem wokół swojego domu.
Stworzyłem duże roboty ze złomu i niektóre z nich działają. Nie wiem, skąd mam tę wiedzę. Od tego okropnego dnia wszystkie wizje, w tym te, które miałem będąc jeszcze dzieckiem, oraz normalne odczucia, jakie miewam jako szaman, stały się znacznie intensywniejsze.
Nie wiem dlaczego i chciałbym to wiedzieć. Powiem panu, że te stwory, które ludzie błędnie nazywają obcymi istotami, wcale obcymi nie są.
Po wielu latach przyglądania się temu problemowi, próbach zrozumienia go, mogę powiedzieć panu, że Mantindane i inne rodzaje obcych istot, o których wiedzą ludzie, są kompatybilne płciowo z ludźmi. Mantindane są zdolne do zapłodnienia afrykańskich kobiet.
W ciągu ostatnich trzydziestu lat natknąłem się na wiele przypadków tego typu. Na przykład zgodnie z naszą kulturą aborcja jest czymś gorszym od morderstwa. Gdy kobieta z jakiegoś plemienia z rolniczego regionu w Południowej Afryce zajdzie w ciążę z kimś nieznanym, a potem jej ciąża zniknie, to jej krewni oskarżają ją o aborcję, nawet jeśli temu zaprzecza.
No i w rezultacie kłótni, jaka wywiązuje się między nią i jej krewnymi, krewnymi męża, żąda, by oskarżający ją ludzie zabrali ją do sangonia, czyli kogoś takiego jak ja.
Sangorna bada czasami kobietę i rozstrzyga, czy mówi ona prawdę.
Jeśli usunięcie płodu zostało dokonane przez Mantindane, jej ciało nosi wówczas charakterystyczne obrażenia, które każdy doświadczony może rozpoznać.
Również zapach, jaki przylega do ludzi, którzy przeszli przez ręce Mantindane, którego nic da się zapomnieć, zawsze zostaje przy kobietach, które zostały zapłodnione przez Mantindane. Czuć go bez względu na to, ile i jakich perfum lub pudru użyje dana kobieta.
Stąd też wiele takich przypadków trafia do mnie. Sangorna przyprowa¬dzają do mnie takich ludzi w dużych ilościach, ponieważ uważają, że potrafię najlepiej pomóc w takich przypadkach.
Tak więc w ciągu ostatnich 40 lat zajmowałem się wieloma kobietami, które zostały zapłodnione przez Mantindane, których ciąże w tajemniczy sposób uległy przerwaniu, pozostawiając kobietę z uczuciem zbrukania, z poczuciem winy, odrzuconą przez jej własną rodzinę. Moim obowiązkiem staje się przekonanie rodziny o niewinności kobiety, uleczenie jej okropnej duchowej i umysłowej, jak również fizycznej, traumy, a także udzielenie jej pomocy oraz członkom jej rodziny w zapomnieniu tego, co się stało.
Jeśli ci obcy pochodzą z odległych planet, to jakim cudem mogą zapłodnić nasze kobiety?
Dlaczego ten dziwaczny stwór, który był nagi i miał rude włosy łonowe, który wlazł na mnie na tym roboczym stole... dlaczego mial narząd, który mimo iż był nieco inny niż u normalnej kobiety, nadal wyglądał jak żeński organ płciowy?
Narząd tego stwora był w niewłaściwym miejscu. Był trochę bardziej przesunięty do przodu, podczas gdy u normalnej kobiety znajduje się między nogami.
Był jednak rozpoznawalny i wyglądał jak kobiecy narząd. Miał włosy takie, jakie ma kobiecy organ.
Tak więc, uważam, proszę pana, że te tak zwane obce istoty wcale nie pochodzą z daleka. Uważam, że są tutaj, z nami, i wydaje mi się, że potrzebują od nas różnych substancji, podobnie jak niektórzy z nas potrzebują niektórych substancji pochodzących od dzikich zwierząt, jak na przykład małpich gruczołów, dla pewnych swoich samolubnych zachcianek.
Uważam, że powinniśmy badać to niebezpieczne zjawisko bardzo, bardzo dokładnie i z otwartymi umysłami.
Zbyt dużo ludzi ulega pokusie traktowania tych „obcych" jako nadnaturalne istoty.
Są to materialne stworzenia, proszę pana. Są takie jak my i za chwilę powiem coś, co może okazać się dużą niespodzianką. Otóż Szaraki są, proszę pana, jadalne. Zdziwiony'?
Maron: Proszę kontynuować.
Mutwa: Powiedziałem, proszę pana, że Szaraki są jadalne.
Maron: Tak, zrozumiałem i nie mogę doczekać się szczegółów...
Mutwa: Ich ciało jest zbudowane z protein, tak jak ciało ziemskich zwierząt, ale każdy, kto spożyje ich mięso, może otrzeć się o śmierć. To właśnie mi się przydarzyło.
Otóż, proszę pana, w Lesotho jest góra zwana Laribe, którą nazywają też Płaczącym Kamieniem. W ciągu ostatnich 50 lat pojazdy obcych kilka razy rozbiły się o nią.
Ostatnie takie wydarzenie miało miejsce nie tak dawno.
Kiedy Afrykanie, którzy uważają Szaraki za bogów, znajdują ich zwłoki, wsadzają je do worka i niosą do buszu, gdzie je ćwiartują i rytualnie spożywają, przy czym niektórzy potem umierają.
Jakiś rok przed wydarzeniem w Górach Inyangani dostałem od przyjaciela z Lesotho kawałek mięsa czegoś, co nazywał niebiańskim bogiem. Potraktowałem to sceptycznie.
Dał mi mały kawałek szarej, dosyć suchej substancji, która była według
niego mięsem. Pewnego wieczoru zjadłem to razem z nim i jego żoną.
Nazajutrz nasze ciała pokryły się wysypką, z jaką nigdy przedtem się nie spotkałem.
Cale ciało było pokryte pokrzywką, jakbyśmy złapali wietrzną ospę. Swędziało okropnie, zwłaszcza pod pachami, między nogami i pośladkami.
Języki tak nam opuchły, że nie mogliśmy oddychać. Przez szereg dni mój przyjaciel, jego żona i ja byliśmy kompletnie bezradni, potajemnie odwiedzali nas wtajemniczeni, którzy uczyli się u mojego przyjaciela, również szamana.
Byłem bardzo bliski śmierci. Krwawiłem prawie każdym otworem ciała. Wykrwawialiśmy się bardzo, kiedy załatwialiśmy się w ubikacji. Ledwie chodziliśmy i ledwie oddychaliśmy. Po 4-5 dniach wysypka ustąpiła i zaczęło się złuszczanie skóry. Skóra zaczęła schodzić płatami, jak u węża w czasie linienia.
To było jedno z najokropniejszych przeżyć, jakic kiedykolwiek miałem. Jakiś czas później doszedłem do wniosku, żc moje porwanie przez Mantindane było bezpośrednim rezultatem spożycia przeze mnie mięsa jednego z tych stworzeń.
Nie wierzyłem, że mój przyjaciel dał mi pochodzące z niego mięso. założyłem, żc to jakiś korzeń lub zioło, albo coś jeszcze. Ale później przypomniałem sobie smak tego czegoś. Miało miedziany posmak i ten sam zapach, z którym zetknąłem się w roku 1959.
Kiedy wysypka zniknęła, ale skóra jeszcze z nas schodziła i byliśmy codziennie smarowani przez nowicjuszy olejem kokosowym od stóp do głów, zachodziła w nas dziwna przemiana
i proszę wszystkich mądrych ludzi w pana kraju, którzy to przeczytają, żeby spróbowali to wyjaśnić. Otóż,proszę pana, wariowaliśmy, kompletnie wariowaliśmy.
Zaczynaliśmy śmiać się jak pomyleńcy. Codziennie ha-ha-ha-ha-ha-ha,dzień po dniu, wybuchaliśmy śmiechem z byle powodu i śmialiśmy się godzinami, aż padaliśmy z wyczerpania.W końcu śmiech ustąpił i stało sięcoś dziwnego, coś, co było według mojego przyjaciela celem spożywania mięsa Mantindane.
Było tak, jakbyśmy połknęli jakąś dziwną substancję, narkotyk, jaki niewystępuje naturalnie Ziemi. Nagle nasze wrażenia zostały znacznie wzmocnione.Kiedy piło się wodę miało się wrażenie, że pije się wino.
Woda stała się tak smaczna, jak będące dzielem człowieka napoje. Potrawy smakowały niesamowicie. Każde odczucie było wzmocnione. To wręcz nie do opisania.
Było tak, jakbym był w samym sercu wszechświata. Nie mogę opisać tego inaczej.
To wrażenie zintensyfikowania odczuć trwało ponad dwa miesiące.
Kiedy słuchałem muzyki, było tak, jakby za muzyką była jeszcze jedna muzyka, a za nią jeszcze jedna. Kiedy malowałem obrazy, czym zarabiam na życie, gdy na koniuszku pędzla mialem jakąś farbę, odnosiłem wrażenie, że w tej farbie są jeszcze inne kolory. Tego nie dało się opisać, proszę pana. Nawet teraz nie mogę tego opisać. Ale pozwoli pan, że przejdę teraz do czegoś innego.
Mantindarac nic są jedynymi obcymi istotami, jakie my, Afrykanie, widujemy i o których opowiadamy historie.
Wiele, wiele, wiele lat temu, zanim jeszcze pierwszy biały człowiek przybył do Afryki, my, Afrykanie, natknęliśmy się na rasę obcych istot, które wyglądały dokładnie tak samo jak biali Europejczycy, którzy mieli najechać w przyszłości Afrykę.
Te obce stworzenia są wysokie. Niektóre z nich są nawet dohrze zbudowane, jak atleci, i mają lekko skośne niebieskie oczy i wysokie kości policzkowe.
Mają złote włosy i wyglądają dokładnie jak dzisiejsi Europejczycy, z jednym wyjątkiem - mają pięknie ukształtowane palce, jak muzycy i artyści.
Otóż stworzenia te przybyły do Afryki z nieba w pojeździe, który wyglądał jak bumerang mieszkańców Australii. Kiedy taki pojazd ląduje, tworzy wir piaskowy, który wydaje potężny dźwięk, taki jak tornado. W języku pewnych plemion afrykańskich taki wir nazywa się zungar-uzungo.
Moi rodacy nadali tym białoskórym obcym istotom wiele imion. Nazywano je Wazungu, co w luźnym tłumaczeniu znaczy „bóg-, ale dosłownie „ludzie pyłowego diabła lub wiru".
Nasi ludzie byli dobrze obeznani z Wazungu od samego początku. Zauważono, że niektórzy, a właściwie wielu z nich nosi coś, co wygląda jak kula zrobiona z kryształowego szkła, którą cały czas obracają w rękach jak piłkę.
Kiedy wojownicy próbują pojmać Wazungu, ten wyrzuca ją w powietrze, po czym łapie i natychmiast znika.
Kilku Wazungu zostało jednak w przeszłości pojmanych przez Afrykanów i byli trzymani jako więźniowie we wsiach wodzów i w jaskiniach szamanów.
Osoba, która pojmała Muzungit (liczba pojedyncza od Wazungu), musiała trzymać jego szklaną kulę dobrze schowaną przed Wazungu.
Dopóki była w posiadaniu kuli, Muzungu nie mógł uciec.
No i kiedy Afrykanie zobaczyli prawdziwych Europejczyków, białych ludzi z Europy, przenieśli na nich nazwę Wazungu. Przed spotkaniem Europejczyków my, Afrykanie, mieliśmy do czynienia z białoskórymi Waza+ngir i potem przenieśliśmy tę nazwę na ludzi w Europy.
W języku Zulusów białego człowieka nazywamy Umlungu, ale to słowo znaczy dosłownie to samo co Wazuregu, „bóg lub stworzenie, które wytwarza wielki wir pod ziemią".
W Zatrze, który nazywa się obecnie Demokratyczną Republiką Konga, biali ludzie nazywani są Watende lub Watende, co oznacza „bóg lub białe stworzenie".
Słowo Watende jest używane nie tylko do określania różowoskórego obcego, ale także Chitauli.
Zairscy szamani mówiący ze strachem o panach, którzy kontrolują Ziemię, nie nazywają ich Chitauli, ale określają eufemistycznie Watende-wa-muinda, czyli „białe stworzenie noszące światło", ponieważ nocą oczy Chitauli świecą jak czerwone światła w gęstym buszu, niczym tylne światła samochodu.
Tak więc Waleiule-wu-muinda, „białe stworzenie światła" to nazwa stosowana na określenie Chitauli w Demokratycznej Republice Konga.
Istnieją ponad 24 rasy innych obcych stworzeń, które my, Afrykanie, znamy, ale ja opowiem panu teraz pokrótce tylko o dwóch.
Otóż, proszę pana, w kraju, w którym w roku 1959 doszło do mojego bliskiego spotkania, jest jeszcze jedno stworzenie. To przedziwne stworzenie i widziałem je tylko raz, a razem ze mną kilku innych ludzi, białych i czarnych, którzy mi towarzyszyli.
To ogromne stworzenie przypominające kształtem goryla, który często chodzi na nogach lub podpiera się na knykciach. Stworzenie, o którym mówię, różni się jednak od niego i ma od 2,40 do 2,70 metra wzrostu, a także podobnie jak goryl bardzo silne ciało - bardzo szerokie ramiona i gruby kark.
Jest pokryte gęstym, szorstkim futrem, jak żadne z pozostałych dzikich afrykańskich zwierząt.
To stworzenie humanoidalnez udami, nogami i stopami, jak również ramionami i rękami, które wygląda dokładnie jak człowiek, tyle że jest pokryte sfilcowanym, ciemnobrązowym futrem. Lud Zimbabwe nazywa je Ogo.
Widziały je cale grupy ludzi, setki osób na przestrzeni wielu pokoleń.
Kilka z nich widziano tu w Południowej Afryce w odległych, porośniętych gęstym listowiem i górzystych okolicach. Otóż Ogo są, kropka w kropkę, takie same jak stworzenia, które rdzenni Amerykanie z północno-zachodnich Stanów Zjednoczonych nazywają Sasquatch lub Bigfoot [Wielka Stopa].
Według mnie to ta sama istota i mamy ją tu w Południowej Afryce.
To również taka sama istota, tyle że o innym kolorze skóry, jaką widuje się w Nepalu na stokach Himalajów i nazywa Yeti.
I tak oto doszliśmy do ostatniego stworzenia, proszę pana, które jest dobrze znane nie tylko w południowej, ale i w całej Afryce. Jeśli wspomni się jego nazwę, ludzie się uśmiechają. Narywa się Tokoloshe. Każdy Afrykanin wie, co to jest Tokoloshe.
Niektórzy nazywają je Tikoloshe. Przypomina misia o niezbyt przyjemnym wyglądzie i ma gruby, ostry kościsty grzebień z tyłu głowy, przy pomocy którego potrafi zwalić z nóg byka, bodąc go głową.
Stworzenie to zmusza murzynów w niektórych okolicach do umieszczania posłań na cegłach na wysokości metra nad ziemią. Występuje w calej Południowej Afryce.
Tikoloshe lubi bawić się z dziećmi i dzieci szkolne z różnych stron Południowej Afryki bardzo często je widują, nawet obecnie.
Czasami stworzenie to terroryzuje dzieci, drapiąc je, kiedy śpią, i zostawiając na ich plecach i udach równolegle ślady zadrapania, które infekują i mocno swędzą.
Jakieś dwa lata temu jedno z takich stworzeń nękało całą szkołę w Soweto w pobliżu Johannesburga. Dzieci szkolne nazywały je pinky-pinky.
To stworzenie występuje nie tylko w Południowej Afryce wśród czarnej ludności, ale jest też, proszę pana, znane wśród Polinezyjczyków na Hawajach i na innych wyspach Pacyfiku.
Ludzie ci wznoszą swoje chaty, domy z trawy, na palach na takiej samej wysokości, na jakiej Afrykanie umieszczają swoje łóżka. Kiedy zapyta pan Polinezyjczyka: „Dlaczego tak budujesz swoją chatę?", ten odpowie: „Aby uchronić się przed Tiki" Interesujące w tym jest to, że stworzenia identyczne jak te w Południowej Afryce występują na niektórych wyspach Oceanu Spokojnego i że nazwa, pod którą są tam one znane,
. Brzmi Tiki, co bardzo przypomina Tikoloshe lub Tokoloshe.
Mam nadzieję, że kiedyś będę mial możliwość szerszego podzielenia się tymi informacjami z pańskimi czytelnikami, ale na razie ograniczę się do apelu: Proszę przeprowadzić dochodzenie w tej sprawie.
Dajmy sobie spokój z przesadnym sceptycyzmem. Przesadny sceptycyzm jest równie niebezpieczny i szkodliwy jak łatwowierność.
Nikt nie może mi powiedzieć, że obcy nie istnieją. Niech ktoś mi wytłumaczy, skąd wzięła się ta dziura w moim boku. Niech ktoś mi powie, dlaczego po spółkowaniu z tym dziwnym stworem w tym dziwnym pomieszczeniu mój męski organ mocno spuchł i przez wiele lat nie mogłem we właściwy sposób kochać się z normalną kobietą. Dlaczego?
Jeśli był to wytwór mojej wyobraźni, czy jest możliwe, by zostawił on na męskim organie blizny i pęknięcia, z których część nic zagoiła się do dziś? Niech ktoś odpowie mi na te pytania.
Musimy, proszę pana, przeprowadzić śledztwo, ponieważ występują oznaki, że obce stworzenia mieszkające wspólnie z nami na tej planecie mogą posunąć się do ostateczności. Dlaczego ?
Otóż, dlatego że idzie ku wielkiemu konfliktowi i każdy, kto myśli głęboko na te tematy, widzi, że ten konflikt zbliża się.
0 czym mówię ? Proszę pana, 30-40 lat temu niewielu ludzi zajmowało się ochroną środowiska. Niewielu ludzi przejmowało się wycinaniem tropikalnych lasów w Afryce i gdzie indziej.
Bardzo niewielu ludzi obchodziło to, że biali myśliwi, w swoim czasie uważani za bohaterów, tysiącami masakrowali afrykańskie zwierzęta. Bardzo niewielu ludzi obchodziło to, że wielkie narody, takie jak Stany Zjednoczone, Rosja, Wielka Brytania i Francja, otwarcie testowały broń jądrową w wielu częściach świata.
Dziś są już ludzie, którzy splunęliby na myśliwego polującego na grubą zwierzynę, gdyby pokazał się w hotelu i oznajmił, kim jest. Dziś na polującego na grubą zwierzynę nie patrzy się jak na bohatera, ale raczej jak na mordercę. Dziś już są mężczyźni i kobiety, biali i czarni, gotowi zaryzykować życie dla ocalenia drzew, ocalenia zwierząt i powstrzymania szaleństwa testów broni jądrowej.
Czego, proszę pana, jest to wyrazem'?
Otóż, mówi to, że po wielu tysiącach lat dominacji obcych stworzeń ludzie zaczynają się bronić. Ludzie zaczynają troszczyć się o świat, w którym żyją i w którym widzą siebie samych.
Ale obce istoty, Chitauli, Mantirulane - nieważne jak je nazwiemy- nie chcą takiego porządku rzeczy
. Mają zamiar ukarać nas, tak jak to zrobili wiele wieków temu.
Zniszczyli kiedyś naród, który my, Afrykanie, znamy jako /Imuriri. Powiada się, że królowie Arnariri, wspaniałego kraju, który leżał według nas za zachodem Słońca, odmówili robienia tego, co Chitauli im kazali.
Królowie odmówili poświęcania dla nich dzieci, odmówili też prowadzenia wojen z ludźmi, aby podtrzymać ich wizerunek jako bogów.
Powiadają, że Chitauli przynieśli ze sobą ogień z niebios. Wzięli go ze Słońca i używali do wypalania wielkich cywilizacji.
Wywołali trzęsienia ziemi i fale pływowe i zniszczyli wielką cywilizację czerwonych ludzi o długich zielonych włosach, o których mówi się, że byli pierwszymi ludźmi stworzony¬mi na Ziemi. Mówi się, że Chitauli pozwolili przeżyć zagładę Arnariri tylko kilku ludziom i że są gotowi powtórzyć to w najbliższej przyszłości.
Boję się o to, co będzie się działo w innych krajach na świecie.
Dlaczego, kiedy czytam o tych wszystkich trzęsieniach ziemi, które spowodowały ogromne straty w ludziach na Środkowym Wschodzie oraz w części Afryki i Indii, moje serce przepełnia trwoga?
Otóż, te trzęsienia ziemi następują obecnie z nienaturalną regularnością w Egipcie, w Armenii... jedno z nich było tak potężne, że przeszło przez całą Ziemię i spowodowało upadek i obrócenie się w steru gruzu bardzo świętej skały w Namibii, znanej jako Palec Boży, która stała tam od dziesiątków tysięcy lat. Kiedy ta skala upadła, otrzymałem wiele rozpaczliwych listów od licznych sangoma, którzy uważają, żc upadek tej skały jest oznaką bliskości końca świata.
Ma pan jeszcze jakieś pytania?
Martin: Czytałem pana poemat, pana deklarację, w której wymienia pan imię Jabulon. Czy może pan wyjaśnić, kto to taki?
Mutwa: Jabulon, proszę pana, to bardzo dziwny bóg. Podobno jest przywódcą Chitauli.
Jest bogiem, który, ku memu zdziwieniu, jest czczony przez pewne grupy białych ludzi. My, to znaczy czarni ludzie, znamy Jabulona od wielu stuleci.
Dziwi mnie, że są biali ludzie, którzy czczą tego boga. Wśród tych ludzi jest wielu, którzy winą za to, co się stało na Ziemi, obarczają masonów.
My uważamy, że Jabulon jest przywódcą Chitauli. On jest Tym Starym.
Jedno z jego imion brzmi w afrykańskim języku Umbaba-Samahongo, czyli ,pan król, wielki ojciec okropnych oczu", ponieważ uważamy, że Jabulon posiada tylko jedno oko, które potrafi zabić, jeśli je otworzy i na kogoś spojrzy.
Mówi się, proszę pana, że Umbaba uciekł ze wschodniego lądu podczas zmagań o władzę ze swoimi synami i znalazł azyl w środkowej Afryce, gdzie kryje się w pieczarze głęboko pod ziemią. A przedziwne w tym jest to, że, jak powiadają, pod Górami Księżycowymi w Zairze jest wielkie miasto z miedzi posiadające tysiące lśniących budynków, w którym żyje bóg Umbaba lub Jabulon.
Ten bóg czeka na dzień, w którym powierzchnia Ziemi
zostanie oczyszczona z rodzaju ludzkiego, tak by on i jego dzieci, Chitauli, mogli wyjść na zewnątrz i cieszyć się ciepłem Słońca.
I oto pewnego dnia, proszę pana, miałem niespodziewaną wizyta, gdy przebywałem w Soweto w pobliżu Johannesburga.
Odwiedzili mnie kapłani z Tybetu. Jestem przekonany, że z jednym z nich już się pan kiedyś spotkał lub słyszał pan o nim. Nazywa się Akyong Rinpochce.
To jeden z czołowych tybetańskich kapłanów mieszkających w Anglii, który udał się na wygnanie razem z Dalaj Lamą.
Odwiedził mnie pewnego dnia, gdy gościłem w mojej medycznej wsi w Soweto. Jedno z pytań, które mi zadał, brzmiało: „Czy zna pan tajemnicze miasto, które jest gdzieś w Afryce, miasto wykonane z miedzi?" A ja na to: „Ależ, Akyong, przecież pan opisuje mi miasto Umbaby, miasto niewidzialnego boga, boga ukrywającego się pod ziemią.
Skąd pan o nim wie?" Wtedy Akyong Rinpochce, który jest bardzo poważnym badaczem dziwnych zjawisk, powiedział mi, że pewnego razu wielki lama opuścił Tybet z grupą zwolenników i przybył do Afiyki w poszukiwaniu tego miasta. No i lamy i jego zwolenników już nigdy więcej nie widziano, nigdy nie wrócili do Tybetu.
W środkowej i południowej Afryce mamy, proszę pana, historie o małym, żółtym człowieku, który przybył do Afryki w poszukiwaniu miasta Umbaby, z którego nie można wrócić żywym. Co dziwne, ale nie wiem, proszę pana, czy to jest w zakresie zainteresowań pańskiej gazety, krążą bardzo, bardzo niepokojące historie, które śledzę tu w Afryce i które nie mają według mnie sensu.
[Kilkuminutowa przerwa]
Mutwa: Halo.
Martin: Tak Credo. Chciałem tylko podkreślić, że bardzo mi przyjemnie, iż zgodził się pan porozmawiać ze mną, i że rozumiem, iż sprawia to panu kłopot.
Mutwa: A ja doceniam zaszczyt, jaki mi pan czyni, znacznie bardziej, niż to się panu wydaje. Wiem też, że biali ludzie często traktują każdego, kto mówi na temat, na jaki się wypowiadam, jako dziwaka.
Proszę pana, nie powinienem wystawiać się na pośmiewisko, co niniejszym czynie, ale moi rodacy umierają! W Południowej Afryce mamy problemy nie tylko z narkotykami, ale też z przestępczością, która sprawia, że życie w moim kraju staje się tysiąckroć brutalniejsze niż poprzednio. Mamy problemy nie tylko z AIDS, proszę pana, ale też inne dziwaczne, które, jeśli się na nie spojrzy razem, dowodzą, że w Południowej Afryce dzieje się coś nie z tej ziemi. Czy interesuje to pana?
Martin: Oczywiście, proszę mówić.
Mutwa: Proszę pana, w mojej kulturze uważa się za bardzo niegrzeczne, jeśli człowiek rozmawiający z innym człowiekiem, nie daje swojemu rozmówcy szansy na wypowiedzenie się. Tak więc, kierując się szacunkiem do pana i pańskiego pisma, chciałbym zapytać pana, czy w pana kraju, w Stanach Zjednoczonych, macie dziwne historie o podziemnych budowlach, które są tam wznoszone, ponieważ my mamy takie historie w Południowej Afryce i w naszym przypadku są one naprawdę bardzo dziwne.
Martin: Tak, jest wiele historii o podziemnych kompleksach, w rzeczywistości nazywamy je podziemnymi bazami, i w piśmie, z którym byłem wcześniej związany, poświęciliśmy cały numer na ujawnienie lokalizacji tych podziemnych budowli. Nie tylko to...
Mutwa: Dokładnie to samo mamy tutaj, w Południowej Afryce, i to od wielu lat.
Ku mojej własnej satysfakcji, udało mi się potwierdzić jedną z nich, ale nie udało mi się to w stosunku do pozostałych. Widzi pan, człowiek taki jak ja, który żyje w dwóch światach, w afrykańskim mistycznym świecie oraz we współczesnym, przyziemnym, musi uważać na to, co mówi. Jakieś pięć lat temu mieszkałem w niewielkim miasteczku Masikeng z historyczną przeszłością - było ono miejscem słynnego oblężenia Burów w wojnie toczonej w latach 1899-1902.
To właśnie w tym mieście kapitan Powell założył, proszę pana, chłopięcy ruch skautowski. Jestem pewien, żc słyszał pan o nim. W czasie gdy mieszkałem w Masikeng, przychodziło do mnie wielu ludzi, zwykłych członków plemion, mężczyźni i kobiety, niektórzy zupełni analfabeci. Ludzie ci skarżyli się, żc ich krewni zniknęli w tajemniczych okolicznościach. Chcieli, żebym ustalił, dokąd się udali. A ja pytałem tych ludzi, którzy wcale nie znali się ze sobą, gdzie ich krewni zaginęli.
Ci ludzie opowiedzieli mi zdumiewającą historię. Niedaleko Masikeng jest słynne miejsce, o którym z pewnością pan słyszał. Nazywamy je Las Vegas Poludniowej Afryki. To słynny kompleks wypoczynkowy Sun City (Miasto Słońca).
Martin: Tak.
Mutwa: Powiedziano mi, żc pod Sun City prowadzone są dziwne prace górnicze, głęboko pod ziemią, i że wielu Afrykanów, którzy pracowali w tych kopalniach, zniknęło i nigdy nie wróciło do domu, mimo iż ich wypłaty są nadal przesyłane ich rodzinom. Mężczyźni nigdy nie wrócili do domu, tak jak normalni górnicy.
Przyjrzałem się tej sprawie i jak glupi nie uwierzyłem im. Potem dotarła do mnie kolejna opowieść, ponieważ kiedy Afrykanin ma kłopoty, zawsze szuka sattgoma, aby dowiedzieć się od niego, gdzie tkwi przyczyna jego problemów.
Otóż, ta druga historia, która okazała się szokująco prawdziwa, mówiła, że za granicą Południowej Afryki, w kraju zwanym Botswaną, trwa budowa.
Prowadzili ją Amerykanie wykorzystując afrykańską siłę roboczą, przy czym robotnicy musieli złożyć przysięgę, że zachowają wszystko w tajemnicy. Budowali tam tajne lotnisko zdolne do obsługi nowoczesnych myśliwców.
Nie mogłem w to uwierzyć. Znowu zaczęto mi donosić, że wielu robotników zniknęło w tajemniczy sposób znikali zwykli ludzie, niewykształceni czarni robotnicy, proszę pana. I kiedy krewni starali się dowiedzieć, co się z nimi stało, napotykali mur milczenia.
Tym razem postanowiłem dokładnie się temu przyjrzeć, a tym, co sprawiło, że zainteresowałem się tą sprawą, była krążącapo Południowej Afryce plotka, która mówiła, że odrzutowy myśliwiec zestrzelił latający spodek i że ten myśliwiec pochodził właśnie z tego tajnego lotniska.
Postanowiłem przeprowadzić własne dochodzenie, ponieważ stawką była moja wiarygodność jako szamana i sangoma. Udałem się do Botswany. To było bardzo łatwe. Wciąż wystarczy przejść przez druty i już się tam jest. W niektórych miejscach granice nie są tak dobrze strzeżone,jak się niektórym wydaje.
Udałem się tam z kilkoma przyjaciółmi i okazało się, że w Botswanie jest taka baza, tyle że nie pod ziemią, ale na jej powierzchni. To baza lotnicza, ale czarni ludzie nie chcą, aby ich zauważono w jej pobliżu, ponieważ mówią, że jeśli ktoś podejdzie do niej za blisko, to znika, i facet, który nas tam zaprowadził, nie chciał się do niej zbliżać. Obserwowałem tę bazę z daleka. Dziwił mnie, proszę pana, lęk w stosunku do niej, ponieważ w całej Południowej Afryce i Botswanie jest pełno baz wojskowych, a tylko ta jedna budziła wśród miejscowych silny lęk. Wciąż próbuję dociec dlaczego, nawet jeszcze teraz, ponieważ w moim kraju jest stanowczo za dużo dziwnych rzeczy i mają one bardzo zły wpływ na życie naszych ludzi.
Jest coś jeszcze, proszę pana. To coś, co Chitauli lubią robić w swoich podziemnych jaskiniach, kiedy pali się w nich jasno przez cały czas wiele ogni.
Jak powiadają, ma to miejsce wtedy, gdy Chitauli zapada na chorobę i zaczyna tracić skórę. Mówi się, że jest choroba, na którą cierpią Chitauli, która sprawia, że tracą duże kawałki skóry, która odsłania surowe mięso.
Kiedy Chitauli zapada na tę chorobę, sługa Chitauli porywa młodą dziewczynę, zwykle dziewicę, i zabiera ją do podziemi. Tam dziewczyna zostaje związana, wiążą jej ręce i nogi, a następnie zawijają w zloty koc i zmuszają do leżenia obok Chitauli, chorego Chitauli, tydzień po tygodniu. Jest dobrze żywiona i opiekują się nią, ale ma związane ręce i nogi. Uwalniają ją tylko od czasu do czasu, kiedy musi sobie ulżyć.
Powiadają, że kiedy chory Chitauli okazuje oznaki poprawy, wówczas dziewczyna jest wmanipulowywana w ucieczkę. Dają jej szansę ucieczki, która wcale nie jest szansą. Dziewczyna ucieka, biegnie, ale jest ścigana na długim dystansie pod ziemią przez latające stwory wykonane z metalu, które w końcu łapią ją w chwili, gdy jej strach i wyczerpanie osiąga apogeum.
Potem kładą ją na ołtarzu, zwykle surowej, płaskiej u góry skale. Następnie zostaje ona, proszę pana, w okrutny sposób złożona w ofierze, a jej krew wypija chory Chitauli, który wraca wówczas całkowicie do zdrowia. Dziewczyny nie wolno jednak złożyć w ofierze, dopóki nie jest bardzo, bardzo, bardzo mocno przestraszona i wyczerpana, ponieważ jeśli nie jest przestraszona, jej krew nie uratuje chorego Chitauli. To musi być krew bardzo przerażonej ludzkiej istoty.
Ten zwyczaj ścigania ofiary był stosowany również przez zwykłych afrykańskich kanibali. W kraju Zulusów byli kanibale, którzy zjadali ludzi, a ich potomkowie nawet dziś powiedzą temu, komu ufają, że mięso przestraszonego i zmuszonego do biegnięcia na długim dystansie człowieka, w czasie próby ucieczki, smakuje znacznie lepiej niż mięso kogoś, kto zostaje po prostu zabity.
Jakiś czas temu, tu, w Południowej Afryce, zaginęło pięć białych dziewcząt, uczennic.
Te dziewczyny, każda z nich, były bardzo utalentowane, każda z nich wykazywała oznaki rozwijającej się siły ducha albo przodowaławjakimś określonym przedmiocie. Pięć takich dziewczyn zniknęło w Południowej Afryce.
Sprawa była bardzo głośna, zajmowała się nią prasa i w swoim czasie biali ludzie przyszli do mnie i namówili mnie do ich odszukania.
Jeden z białych ludzi przyniósł mi któregoś dnia gumową zabawkę należącą do białego dziecka, które zaginęło. Wziąłem tę gumową zabawkę do ręki i zauważyłem, że oczy tego stworka zdawały się poruszać.
Było to tak, jakby gumowa zabawka, dinozaur, miała wybuchnąć łzami. Poczułem się bardzo źle, miałem ochotę wstać i uciec. Powiedziałem temu białemu człowiekowi: „Niech pan posłucha, dziecko, które trzymało tę zabawkę, nie żyje. Czego pan chce ode mnie? To dziecko nie żyje. Czuję to".
Biały człowiek, który był producentem telewizyjnym, wziął zabawkę, szkolne książki, sweterek i odszedł. Ta biała uczennica została rzeczywiście znaleziona martwa i pochowana w płytkim grobie obok drogi.
Potem przyszli do mnie inni ludzie z prośbą o pomoc w odszukaniu zaginionych dzieci.
Czy one nie żyją? Czy żyją? Zanim moglem cokolwiek zrobić, proszę pana, zaczął dzwonić telefon, jeszcze wtedy miałem go w domu, i ludzie o bardzo gniewnych glosach, biali ludzie, krzyczeli na mnie, mówiąc mi, żebym przestał pomagać tym ludziom.
Zagrozili mi, że jeśli nie przestanę, to twarz mojej żony zostanie oblana kwasem, a moje dzieci zostaną zamordowane jedno po drugim.
No i pewnego dnia mój najmłodszy syn został brutalnie pokłuty nożem, prawie na śmierć, przez nieznanych ludzi, którzy, jak powiedzieli mi później jego koledzy, byli białymi skinami. No i, proszę pana, zaprzestałem tych poszukiwań.
Z wiarygodnych źródeł dowiedziałem się, że w Poludniowęj Afryce co miesiąc znika prawie 1000 dzieci. Giną i już nigdy się nie odnajdują. Wielu ludzi, zwłaszcza z mediów, uważa, że jest to skutek dziecięcej prostytucji, ale nie podzielam tego poglądu. Te dzieci... gdy sprawdza się ich historie, okazuje się, żc wiele z nich nie było dziećmi ulicy, proszę pana. To uczniowie, którzy wyróżniali się w swoich klasach, byli dobrzy w poszczególnych przedmiotach, albo dobrzy w sposobie myślenia.
I nie tylko to, proszę pana. W podobny sposób znikały zwykle kobiety, w Masikeng, mniej więcej, w tym samym czasie, kiedy zniknęło tych pięć białych uczennic.
Dwie czarne nauczycielki szkolne zniknęły w Masikeng razem ze swoim samo¬chodem i nikt ich już więcej nie widział. Nie chcę jednak nużyć pana tą okropną historią. Pozwoli pan, że opowiem jeszcze jedno. Po zniknięciu tych pięciu białych uczennic policja aresztowała księdza Białego Zreformowanego Kościoła, pastora Van Rooyena.
Mówiono, że to właśnie on jest odpowiedzialny za zniknięcie tych biednych uczennic i że pomagała mu w tym jego sympatia, która wybierała dziewczyny.
Przed stawieniem się Van Rooyena w sądzie wydarzyło się coś bardzo dziwnego. On i jego sympatia zostali zastrzeleni w swoim małym samochodzie, małej ciężarówce z napędem na cztery kola, która zatrzymała się po ich zastrzeleniu, co się nigdy nie zdarza w przypadku jadącej ciężarówki. Później pewna biała kobieta, która znała Van Rooyena, powiedziała mi, że Van Rooyen i jego kobieta wcale nie popełnili tego przestępstwa, jak podała to gazetom policja.
Zostali zamordowani. Dlaczego?
Van Rooyen został znaleziony z rewolwerową raną w prawej skroni, jednak ludzie, którzy dobrze go znali, wiedzieli, że to niemożliwe, ponieważ był leworęczny.
Kto więc zamordował Van Rooyena i jego kobietę? To jedna z największych i najpaskudniejszych zagadek Południowej Afryki, która wciąż nie doczekała się wyjaśnienia.
Jest jeszcze wiele do powiedzenia na ten temat, ale nie chcę już więcej marnować pańskiego czasu.
Martin: Kiedy mówił pan o Szarakach, wspomniał pan coś o Chitauli. Opisał pan je jako gady, a teraz - proszę poprawić mnie, jeśli się mylę - opisał je pan jako wysokie, chude, wielkogłowe, wielkookie istoty?
Mutwa: Tak, proszę pana, one są wysokie i chodzą z... widzi pan, Szaraki chodzą ruchem podrygującym, jakby mieli cos nic tak z nogami. Natomiast Chitauli chodzą z wdziękiem, jak delikatnie kołyszące się na wietrze drzewa.
Są wysokie, mają duże głowy. Niektóre z nich mają wokół głowy rogi. Chciałbym tu wyrazić moje zdziwienie. Otóż w jednym z filmów z serii gwiezdnych wojen, w tym najnowszym, jest przedstawiona postać dokładnie taka, jak Chitauli, dokładnie! Ma rogi dookoła głowy. To są Chitauli wojownicy.
Królewscy Chitauli nie mają rogów, mają natomiast ciemniejszy grzebień biegnący od czoła do pleców. To pełne gracji stworzenia, jak powiadają, które zamiast małego palca mają szpon, bardzo ostry prosty szpon, który wsadzają do ludzkiego nosa aby wypić mózg człowieka w ramach jednego z rytuałów.
Martin: Czy one mają jasną skórę?
Mutwa: Nie mają różowej skóry. Mają białą skórę, taką jak papier, prawie taką jak pewne rodzaje tektury. Ich skóra jest pokryta łuskami, taka jak u gadów. Mają bardzo wysokie czoła, wystające, i sprawiają wrażenie bardzo inteligentnych.
Martin: Mówi się... słyszałem, że te stworzenia mają dużą zdolność do kontroli i kierują się zasadą „dziel i rządź".
Mutwa: Tak, proszę pana. Napuszczają jednych ludzi na drugich. Mógłbym podać panu wiele zabawnych przykładów, posługując się niektórymi afrykańskimi językami, w jaki sposób Chitauli podzielili ludzi. One lubią... wie pan, kogo oni lubią? Religijnych fanatyków!
Martin: [Śmieje się].
Mutwa: Ci, którzy są przytłoczeni brzemieniem religii, są bardzo popularni wśród Chitauli.
Martin: Nie mogę teraz oprzeć się wrażeniu, że Chitauli dominują w Stanach Zjednoczonych ze względu na dużą liczbę podziemnych baz. W samych Stanach Zjednoczonych liczba zaginionych dzieci jest wręcz astronomiczna i nie da się jej wyjaśnić handlem białymi niewolnikami.
Mutwa: Zgadzam się z panem. Przepraszam pana, ale wydaje mi się, że to w Afryce kroi się coś podejrzanego. Proszę pozwolić mi opowiedzieć, co mi się niedawno przydarzyło. Mamy jeszcze trochę czasu. To nie zajmie dużo czasu. Może minutę albo i mniej.
Martin: Nic nie szkodzi. Proszę bardzo.
Mutwa: Kiedy zacząłem rozmawiać z Davidem Icke'iem, a było to, kiedy Icke zaczął opowiadać o mnie w Cape Town, odwiedziło mnie trzech białych, którzy utrzymywali, że są z Południowej Ameryki. Ludzie ci oświadczyli mi, że coś się stanie 9. tego miesiąca, to znaczy w dniu 9.9.1999. Powiedzieli mi, że ma do tego dojść w jeziorze Titicaca - miejscu, które odwiedziłem dwa lata wcześniej.
Martin: Bardzo szczególne miejsce.
Mutwa: Tak, proszę pana. A potem ci ludzie powiedzieli mi, kiedy rozmawialiśmy przez tłumaczy, proszę pana, powiedzieli mi, że Afryka jest miejscem, gdzie wkrótce dojdzie do czegoś, co zadecyduje o losie calej ludzkości.
Potem rozeszliśmy się w bardzo przyjaznej atmosferze. Odchodząc, ci ludzie zostawili mi, proszę pana, list, który otworzyłem dopiero kilka godzin po ich odejściu. Dowiedziałem się z niego, że nie powinienem brać udziału w odczycie Davida Icke a i że obserwuje mnie ktoś nazwiskiem Alia Czar. Nie wiem, kim jest Alia Czar.
Ci ludzie powiedzieli mi w czasie naszego spotkania, że służą wielkiemu panu Melchizedekowi. Po przeczytaniu tego listu z pogróżkami, który mówił, że jeśli będę mówił, moja żona, która jest chora na raka i jest w szpitalu, umrze. Wtedy zacząłem się zastanawiać. Kim byli ci ludzie?
Ponieważ już wcześniej byłem w Ameryce Południowej, zauważyłem potem, że hiszpański, którym mówili, był inny od hiszpańskiego, którym mówi się w Poludniowej Ameryce.
Ci ludzie mówili hiszpańskim z Hiszpanii, a nie hiszpańskim z Południowej Ameryki.
Nawet teraz, proszę pana, ta groźba wciąż wisi nad moją głową i wiąże się z tym pewna dziwna rzecz. Jeśli przyśle pan kogoś do mnie, to ten ktoś zobaczy to na własne oczy.
Żona cierpi na raka i przebywa w szpitalu, największym szpitalu w Południowej Afryce.
Na jednym z rentgenowskich zdjęć jej macicy zauważono dziwny metalowy obiekt, który zastanowił lekarzy. Rozmawiając z nią, zapytałem ją, kto go tam umieścił.
Zona powiedziała, że nikt nigdy jej nie dotykał i nikt nie wkładał jej niczego. Ten artefakt, proszę pana, który wyraźnie widać na rentgenowskim zdjęciu i jest zaznaczony strzałką, widać na pierwszym zdjęciu, ale na dwóch kolejnych już go nie ma, i, co ciekawe, pojawia się ponownie na czwartym. Bardzo mnie to martwi.
Bez względu na to, co sobie pomyślimy, nie zmieni to faktu. że na tvm świecie dzieją się dziwne rzeczy. które wymagają zbadania i wyjaśnienia.
Co ten dziwny obiekt, którego lekarze nie modą zidentyfikować, robi w macicy 65-letniej kobiety? Moja żona cierpi i w każdej chwili mogęją stracić, i nawet nie mogę jej zabrać ze szpitala. Kto włożył jej to urządzenie do macicy i po co? Chyba już nigdy się tego nie dowiem.
Martin: Przykro mi z powodu raka pana żony. Właśnie straciłem matkę w ubiegłym roku i wiem, jak bolesne jest takie zmaganie się z tą chorobą.
Mutwa: To prawda, proszę pana.
Martin: Przykro mi, że musi pan przez to przechodzić.
Mutwa: W czasie szkolenia na zuluskiego wojownika przechodzimy przez coś takiego jak japońscy samuraje, co nazywamy Kawav, a co oznacza „wojownik Słońca". Kiedy wojownika Słońca, który jest szkolony tak jak ja byłem, dotyka jakieś okropne przeżycie, musi obrócić cierpienie i ból wywolane tym przeżyciem w zimny bitewny gniew, by zwalczyć żal, jaki odczuwa.
W tej chwili jestem bardzo nieszczęśliwy z powodu tego, co się dzieje w moim kraju, co się dzieje z moimi rodakami, co się dzieje z moją żoną, która jest również moją przyrodnią siostrą. Widzi pan, nasze małżeństwo jest świętym związkiem między mężczyzną, sanusi, szamanem, i jego przyrodnią siostrą.
I żona, którą niedługo stracę, jest moją przyrodnią siostrą. Mamy jednego ojca, ale różne matki.Wie pan, czuję zimną wściekłość, że Afryka jest niszczona.
Czuję zimną wściekłość, że moi rodacy są niszczeni przez siły, które okazują się po dokładniejszym zbadaniu obcego pochodzenia. Pozwoli pan, że podzielę się jeszcze z panem ostatnim problemem, co pomoże czytelnikom zrozumieć, dlaczego czuję to wszystko.
Jak pan wie, AIDS posuwa się przez Południową Afrykę jak niewidoczny pożar.
W ubiegłym roku dowiedziałem się ku mojej rozpaczy, że jedno z sześciu moich dzieci, 21-letnia córka, ma dodatni test na HIV. Czuję zimną wściekłość w sercu z tego powodu, że pozwalamy, by ta obca choroba się tu panoszyła, która pojawiła się, nie wiadomo skąd, zaraza, o której każdy myślący człowiek wie, że została sztucznie stworzona, aby zgładzić dużą liczbę ludzi.
Kiedy patrzę, proszę pana, w oczy mojej córki, czuję chłód. Mam dwie córki, dorosłe, młode kobiety, a ona jest ostatnia. Ta druga jest niska i przysadzista, kochana afrykańska dziewczyna z dużym tyłkiem i dużymi piersiami. A ta dziewczyna, która umiera z powodu zarazy, jest szczupła, ciemnoskóra, taka jak moja matka, jest piękna, nawet według europejskich standardów. I nie mogę spojrzeć mojemu dziecku w oczy, bo nie chcę zobaczyćw nich tego, co już z nich wyczytałem: rezygnację. I pytam dlaczego? Dlaczego?
Gdyby AIDS był, proszę pana, naturalną chorobą, zaakceptowałbym ją, ponieważ człowiek musi na tym świecie ocierać się o choroby. Ale kiedy dziecko, na którego wychowanie poświęcamy lata, zostaje nagle na naszych oczach zgaszone przez zarazę stworzoną przez złych ludzi, to mam ochotę wydrapać im oczy, za to, co widzę. Jest mi bardzo przykro, proszę pana.
Martin: Rozumiem pański ból.
Mutwa: Musimy przyjrzeć się temu. Czy chcialby pan zadać jeszcze jedno, ostatnie pytanie?
Martin: Tak, chciałbym wrócić jeszcze do miedzianego miasta. Wygląda na to, że ów Jabulon jest odpowiednikiem tego, którego na Zachodzie zwiemy szatanem. Czy tak'?
Mutwa: Myślę że tak, proszę pana. On jest wodzem Chitauli. I podobnie jak szatan mieszka w domu znajdującym się pod ziemią, gdzie zawsze płonie wielki ogień, aby było mu ciepło. A jest tak, ponieważ, jak mówią, po wielkiej wojnie, jaką Chitauli prowadzili z Bogiem, ich krew się ochłodziła i nie znoszą zimnej pogody.
I dlatego potrzebują ludzkiej krwi oraz tego, aby w miejscu, w którym przebywają, bez przerwy płonął ogień.
Martin: Podobno w ostatnim filmie wideo, który wypuścił David Icke, jest mowa o tym, że zmieniające kształt gady muszą pić ludzką krew, aby utrzymać swoją fasadę, swoją osłonę, swój ludzki wygląd. Jest tam też coś o genie blond. Otóż, nie wiem, co...
Mutwa: Tak. David Icke podzielił się, proszę pana, wiedzą ze mną. Mówił mi wielokrotnie, że ludzie o złotych włosach są składani w ofierze przez Chitauli, a ja z kolei powiedziałem mu, co wiem na ten temat ze źródeł afrykańskich.
Wie pan, nie wszyscy Afrykanie mają ciemne włosy. Są Afrykanie traktowani jako bardzo święci, którzy rodzą się z naturalnie rudymi włosami. Uważa się, że są oni bardzo silnego ducha. Otóż, w Afryce tacy ludzie, albeamers, inaczej rudogłowi Afrykanie, byli najczęściej składani w ofierze, zwłaszcza gdy byli w wieku wkraczania w dorosłość, bez względu na to, czy byli to mężczyźni, czy kobiety.
Martin: Czy widząc oczy Szaraka za ich zewnętrzną osłoną, może pan powiedzieć, że kryły się za nią gadzie istoty?
Mutwa: Tak, proszę pana, dokładnie tak. I powiem panu dlaczego. W Afryce jest wąż, który nazywa się mamba.
Martin: Tak, bardzo zabójczy.
Mutwa: To jeden z najjadowitszych węży i ma oczy dokładnie takie, jak Chitauli i Mantindarte. Takie same ma też pyton, proszę pana. Oczy krokodyla wyglądają jak oczy ET i nie mają tak hipnotycznego, tak przenikliwego charakteru, jak oczy mamby lub pytona. Jeśli może pan sobie teraz wyobrazić oko pytona, tyle że dziesięć razy większe, to będzie pan wiedział, jak wygląda oko Chitauli.
Martin: No cóż, to smutne i według mnie prawdziwe, że na tej planecie ma miejsce, z braku lepszego określenia, wojna między silami Światłości i Ciemności, Dobra i Zła.
Mutwa: Tak, to prawda. Tak właśnie jest, proszę pana.
Martin: I z całą pewnością jest Bóg w tym wszechświecie, Bóg Światłości i Prawości.
Mutwa: Tak, to prawda.
Martin: Jak pańska kultura, jak postrzegacie interwencję Boga poprzez jego wysłanników, poprzez jego przedstawicieli? We wszystkim musi być równowaga i dotyczy to planety Ziemia -jako na górze, tako na dole. Jak pan to widzi... proszę to powiedzieć naszym czytelnikom, którzy będą to czytać. Chociaż brzmi to strasznie i niemal beznadziejnie, to jed¬nak jest nadzieja.
Chciałbym zakończyć ten wywiad przesłaniem nadziei.
Mutwa: Tak, proszę pana, jest nadzieja! Proszę bardzo, po pierwsze, jest Bóg nad nami i jest on bardziej realny, niż wielu z nas uważa. Bóg nie jest two¬rem czyjejś wyobraźni. Bóg nie jest czymś wydumanym przez ludzi w dawnych czasach. Bóg istnieje, proszę pana. Ale między nami a Nim stoją stwory udające bogów. No i aby zbliżyć się do Boga, musimy się ich pozbyć.
Zyję już, proszę pana, długo i prowadzę dziwny tryb życia, i mogę powiedzieć, że jest Bóg, że interweniuje, aczkolwiek nierychliwie, ale warto czekać. Pomyślmy tylko, że niespełna trzydzieści lat temu nie było nikogo, kto kłopotałby się ochroną środowiska. Kto nagle tak nas ukierunkował ku lepszemu?
Obecnie wszędzie na całym świecie coraz więcej ludzi walczy o prawa kobiet, o prawa dzieci. Kto natchnął nas tymi ideami? Na pewno nie Chitauli ani jakiekolwiek inne demoniczne stworzenia. To Bóg działający w cieniu i dający nam siłę i zdolność przeciwstawiania się tym paskudnym stworom.
Widzi pan, Bóg w naszym odczuciu zdaje się działać powoli, a to dlatego, że żyje w sferze czasu absolutnie innej od naszej. Bóg jest i działa. I to właśnie Bóg, proszę pana, po raz pierwszy w całym okresie naszego istnienia uświadamia nas o tych sprawach, pozwalając, byśmy zdali sobie sprawę, że na tym świecie nie jesteśmy sami i że musimy czuć się duchowo i w pełni odpowiedzialni za to, co robimy, i że musimy zneutralizować te obce istoty, które od lat wodzą nas za nos.
Ludzie nigdy nie zaznali prawdziwego postępu, proszę pana, ponieważ zawsze były siły powstrzymujące nas przed zajęciem przez nas właściwej pozycji we wszechświecie. Chodzi mi tu o Chitauli,
Marrtindane i Midzimu. Musimy przestać traktować te stworzenia jako coś nadludzkiego. To tylko pasożyty, które znacznie bardziej potrzebują nas niż my ich. I tylko dureń będzie zaprzeczał faktowi, że nie jesteśmy jedynymi inteligentnymi istotami, jakie stworzyła ta planeta.
W calej Afryce można znależć przekonywające dowody na to, że kiedyś żyli gigantycznych rozmiarów ludzie, którzy stąpali po tej planecie w czasach dinozaurów. Są ślady na granicie, każdy o długości 1,8 i szerokości 1,0 metra, ślady dorosłych istot ludzkich, proszę pana, które liczą sobie tysiące, a nawet miliony lat. Dokąd udali się ci giganci? Kto wie, dinozaury mogły wytworzyć inteligentną rasę, rasę, która oszukuje nas, wmawiając nam, że pochodzi z gwiazd, podczas gdy prawda jest taka, że są oni nieodłączną częścią planety, na której żyjemy. Jest nadzieja, i jest ona bardzo jasna.
Dzieciątko Jezus rodzi się w każdym z nas, ale podobnie jak w przypadku wszelkich zgonów, śmierci Dziecka Światłości (śmierć starej świadomości poprzedzająca trans¬formację do chrześcijaństwa) towarzyszyć będzie wielkie niebezpieczeństwo, jako że wróg zostanie doprowadzony do desperacji. Wróg będzie popełniał błędy i pokonamy go w świętym boskim imieniu. W to wierzę, proszę pana, i będę się przy tym upierał do ostatniego tchnienia.
Martin: I w ten sposób tą myślą i uwagą dotarliśmy do doskonałego miejsca, aby zakończyć naszą rozmowę.
Pozwoli pan, że powiem teraz, tylko na pana użytek, że od roku 1974 widziałem z bliska bardzo wiele statków kosmicznych (jednak nie byłem wewnątrz nich). Miałem przeżycia w górach południowego Oregonu... i natknąłem się na odciski stóp Wielkiej Stopy...
Mutwa: Aha!
Martin: ... nad rzeką, gdzie obozowałem. Dobiegły mnie nocą z gór odgłosy Wielkiej Stopy. Słyszałem ich nawoływania...
Mutwa: No, no! Widział pan?
Martin:...z jednej góry na drugą. Osobiście doznałem tych rzeczy, stąd wiem, że to wszystko prawda.
Mutwa: Tak, proszę pana. Zatem przemówię jak do towarzysza wojownika: „Zwyciężymy" - jak zwykli śpiewać żołnierze amerykańskiej piechoty morskiej w czasie drugiej wojny światowej.
Martin: Tak, i w czasie wojny wietnamskiej.
Mutwa: To my wygramy, ale sceptycy muszą zaprzestać wyśmiewania, a durnie nazywać te obce stworzenia bogami. Jest tylko jeden Bóg i On lub ONA, lub ONO
jest Tym, który nas stworzył, a nie jakiś oszust, który przybłąkał się tutaj, aby kryć się za nami i pić krew naszych dzieci. Amen, proszę pana.
Martin: Tak jest. Ma pan w pełni rację. Proszę przyjąć do wiadomości, że bardzo cenię to, co pan zrobił, oraz pańską odwagę w mówieniu o tym otwarcie i szczerze. Nadszedł czas, by mówić prawdę. A ci, którzy nie wierzą, którzy nie chcą nawet rozważyć takiej możliwości, to cóż, ich strata.
Mutwa: Właśnie. Trzeba również udowodnić ludziom, że nie ma powodu, aby się czegokolwiek bać. Jeśli spojrzymy na to z perspektywy udostępniania informacji, które powinny być dostępne dla każdego na tej kwitnącej planecie, to dlaczego, u diabła, starają się grozić nam i zmusić do milczenia'? Jeśli to takie śmieszne, to niech sobie będzie. Zaprzestańmy mordowania, ośmieszania i niszczenia ludzi poprzez wywoływanie strachu. To przesłanie, z jakim przychodzę, i jestem pewien, żc David i pan również. Już się nie boję.
Nadszedł czas, byśmy wystąpili otwarcie i zwrócili na siebie uwagę, globalną powszechną uwagę, i przedstawili tę sprawę. Dziękuję i jestem panu wdzięczny za tę rozmowę.
Martin: I ja również, dziękuję.
Niniejszy wywiad ukazał się po raz pierw¬szy we wrześniowym numerze magazynu The Spectrum z 1999 roku i przedrukowany został za zgodą Ricka Martina Strona internetowa magazynu The Spectrum znajduje się pod adresem www.spectrumnewsl0.com
"
