Czas na ostateczne wyłożenie kart na stół. W tym wpisie mam zamiar przedstawić najlepsze moim zdaniem argumenty świadczące o tym, że podczas OOBE nic z naszego ciała nie uchodzi i sobie nie podróżuje po świecie a także o tym, że świadomość i osobowość są całkowicie zależne od mózgu i w nim ulokowane.
Zacznę jednak tradycyjnie od odpowiedzi.
Masz czelność pisać, że "oczywiście nikt nigdy nam czegoś takiego nie udowodni". Otóż innym może i udowodni, ale na pewno nie Tobie
Otóż tak, mam czelność. Nigdy nie bałem się pisać zwykłej prawdy. Nie chodzi tutaj o to, że jestem jakoś specjalnie „wybiórczy” i „zatwardziały” lub też „ślepy”, bo znacznie wyolbrzymiasz swoje znaczenie jak widzę, skoro uważasz, że możesz udowodnić OOBE. Gratuluję! Powinieneś być zatem bohaterem mediów, ulubieńcem naukowców i być rozchwytywany przez wszystkie instytuty zajmujące się badaniami mózgu na całym świecie.
Ale tak przecież nie jest. Czemu?
Bo jak każdy zwolennik teorii pseudonaukowej albo spiskowej jesteś jedynie głęboko przekonany o tym, że masz dowody. W konfrontacji z nauką jednak te „dowody” wypadają bardzo blado. I dlatego też „dowody” te krążą po internecie na forach i stronach takich jak ta i nie robią nic poza wpływaniem na wyobraźnię i fantazję ludzi nie mających pojęcia o skoku, jakiego dokonała nauka w dziedzinie badań mózgu.
Wspomnę tutaj krótko o badaniu radiestezji, ponieważ idealnie pasuje ono do tego wątku. Otóż badacze zaprosili ponad pięciuset ludzi przekonanych o swoich zdolnościach w wykrywaniu płynącej pod ziemią wody. Po testach wstępnych wybrano 43 najlepszych „radiestetów”, reszta zaś odpadła nie spełniwszy wymogów celności trafień. Następnie poproszono tych 43 radiestetów, aby na wytyczonym placu wykryli zakopane pod ziemią rury w których płynęła woda.
37 radiestetów całkowicie poległo w tej części badania nie dość, że myląc się totalnie, to na dodatek często przedstawiając wzajemnie sprzeczne wyniki. Jedynie 6 uzyskało wyniki wahające się w pobliżu statystycznej poprawności.
Inny przykład? Badania dotyczące radiestezji przeprowadzone w Australii: radiesteci szacowali i deklarowali swoje szanse sukcesu w dziedzinie wykrycia wody na 86%, a uzyskali 22%. Wykrycie mosiądzu na 87%, a uzyskali 0%. Złota na aż 99%, a uzyskali zaledwie 11%.
Co nam to mówi? Otóż zadajmy sobie teraz pytanie: czy ludzie ci, którzy szacowali swoje szanse na wykrycie danej substancji na 86% a nawet 99% byli oszustami? Czy cynicznie kłamali?
Otóż nie. Oni byli
naprawdę głęboko przekonani o tym, że mają rację. Głęboko i uczciwie wierzyli w to, że rzeczywiście mają te zdolności i potrafią w 86, a nawet 99% procentach prób wykryć tę wodę czy też złoto. Oczywiście próba wyperswadowania im tego za pomocą dyskusji nie przyniosłaby żadnych rezultatów – oni przecież byli święcie przekonani i mieli swoje „dowody”.
Cóż, próba w kontrolowanych warunkach wykazała dobitnie, że tych zdolności
ponad wszelką wątpliwość nie mają. Czy to ich przekonało i sprawiło, że zmienili zdanie co do swoich urojonych zdolności? Szczerze wątpię.
To samo jest w przypadku OOBE. „Dowody” rzekomo są, lecz w konfrontacji z nauką wypadają fatalnie. Lecz czy to cokolwiek zmieni w sposobie postrzegania tych, którzy uważają OOBE za prawdziwe wychodzenie z ciała? Również szczerze wątpię.
Tutaj osiągnąłeś szczyt swojej bezczelności w tej debacie, insynuując jakobym nie wiedział o czym jest debata. Nie masz argumentów to zniżasz się do poziomu manipulacji Czytelnikami i Sędziami.
Wybacz, ale Twoje własne słowa:
A ja myślałem, że skoro bierzesz udział w tej debacie, jako zwolennik stwierdzenia, że OOBE jest fikcją to negujesz to zjawisko.
To jak to jest?
Uważasz, że istnieje coś takiego jak OOBE, czy uważasz jedynie że istnieją wspomnienia ludzi, którzy doświadczyli czegoś co nazwali OOBE, a nie jest ono doświadczeniem poza ciałem?
Chciałbym mieć jasność co do Twoich poglądów, bo bez tego trudno prowadzić polemikę.
Wskazywały na to, że jednak nie orientowałeś się zbyt dobrze o czym tak właściwie debatujemy. Myślałeś zapewne, że uważam, że coś takiego jak OOBE w ogóle nie istnieje, a to nie przystaje do rzeczywistości. I stąd te moje przypuszczenie.
Wyobraź sobie, że każdy z przykładów podanych przeze mnie w tej debacie dowodzi ponad wszelką wątpliwość, że świadomość jest w stanie prawdziwie opuszczać ciało.
Wybacz to, co teraz powiem, ale w takim razie proponuję zacząć walczyć o nagrodę Nobla! Setki naukowców na całym świecie wciąż wynajduje kolejne argumenty świadczące o tym, że nasza świadomość to dzieło naszych mózgów, a Ty masz w ręku nie byle co, ale wręcz
dowody na to, że jest bytem oddzielnym i może ciało opuszczać! Sensacja stulecia!
Wybacz ten ton, ale pomału zaczynają mnie męczyć ci wszyscy internetowi nastoletni (lub też bardzo młodzi) amatorzy - „badacze”, którzy mają góry dowodów na wszystkie teorie bez ruszania się sprzed ekranu komputera.
Twoje stanowisko jest takie samo, czyli jakie?Wydaje mi się, że jest to oczywiste, ale powiem:
SCEPTYCZNE 
Otóż dla Aquili wystarczającym dowodem jest brak dowodu i odsyłanie Czytelnika od tematu do tematu, chyba z nadzieją, że nie sprawdzi linków, co by nie wyszło na jaw, że tam nic nie ma konkretnego.
Wręcz przeciwnie. Mamy do czynienia z paroma interesującymi pytaniami związanymi z reinkarnacją jak i zaprezentowanie człowieka, który takich oszustów jak Modrzejewski demaskował bez mrugnięcia okiem wyciągając na światło dzienne ich matactwa z prześcieradłami grającymi rolę duchów i białkiem z jajek grającym rolę „ektoplazmy”.
I tutaj znów zbliżamy się do tej historyjki z radiestezją. Widzisz – dla Ciebie ten Modrzejewski urósł do rangi guru – „dowodu” absolutnego.
Nie widzisz zaś, że jest to marna farsa rodem z tych z prześcieradłami i białkiem z jajek – popularna wówczas, lecz całkowicie niepopularna dzisiaj (dzisiaj duchy już nie lubią pokazywać się pod postacią prześcieradeł i nie lubią pluć białkiem z jajek? No tak, w końcu nowoczesne duchy idące za najnowszą modą preferują poruszanie tabliczką ouija i wchodzeniem w ciało medium).
Dla Ciebie to „porażający dowód”. Zapewne wg Ciebie powinienem po przeczytaniu Twojej wersji opowieści o Modrzejewskim i jego odlewach zastygnąć z podziwu niczym opos schwytany w nocy w wiązkę światła. Lecz dla mnie i dla ludzi myślących krytycznie to jedynie zwykła opowiastka bez żadnej wartości naukowej.
Nikt od Ciebie nie żąda szukania dowodów na istnienie duchów. Jedynie skomentowania tego, który Ci podałem na tacy.
Co też z pomocą
może tak może nie czynię.
Tak... wmawiaj Czytelnikom, że parę postów wyżej wcale nie ma żadnych relacji świadków i zdjęć materialnych odlewów.
Relacje świadków sprzed 70 – 80 lat są dość ryzykowne, o tych nieszczęsnych odlewach już nie wspomnę. To nie są „porażające dowody”. To historie, które urastają do rangi tychże, lecz jedynie w oczach ludzi wierzących już w duchy i bezkrytycznie podchodzących do wszelakich sensacji na ich temat.
Gdzie jest ta Twoja logika i dokładne przebadanie? Naukowcy badali te odlewy i jeden z wniosków jaki wyciągnęli to jedynie to, że nikt nie byłby w stanie wyciągnąć ręki z takiego odlewu, bez uszkadzania go, gdy do miejsca gdzie odlew powstał, nikt się nie zbliżał.
To, czy naukowcy je badali jest w tej chwili dość mało mówiące – nie wiemy czy badano je rzetelnie i czy ówczesny poziom nauki był wystarczający do wyjaśnienia takich zjawisk. Moje przypuszczenie dlaczego dzisiaj takie pokazy nie cieszą się popularnością bazuje na tym właśnie, że dzisiaj takie odlewanie czegokolwiek w parafinie przez ducha wydaje się raczej żenujące i zabawne a po drugie, że wychwycenie tej całej manipulacji przy obecnych możliwościach nauki byłoby banalnie proste. Więc ta metoda wprawiania ludzi w zachwyt odeszła po prostu w zapomnienie.
Jednak niech stracę – parę krytycznych uwag pod adresem tego „porażającego dowodu” przedstawię trochę później.
Nikt nie każe nauce sprawdzać każdej teorii. Chodzi jedynie o to by nie stwierdzać, że myśli powstają w mózgu skoro nie ma na to absolutnie żadnych dowodów. Ty tymczasem z wielką pewnością coś takiego, a następnie ja zapytałem o źródła naukowe Twoich twierdzeń.
O tym przekonamy się wszyscy już niebawem
Podałeś nam przykład jakiegoś Anglika, który ponoć dowodzi istnienia reinkarnacji. Jako że szczegółów i źródła brak (a nawet imienia i nazwiska owego cudotwórcy), pozostawię to na razie z boku – gdy dodasz zgodnie z zapowiedzią coś więcej na ten temat, to poświęcę temu fragment mojego ostatniego wpisu.
Kolejnym przykładem były wyniki z magazynu Lancet. Co ciekawe – zgadzam się z nimi i nie widzę w nich niczego niewłaściwego. Faktycznie, u części osób znajdujących się na granicy śmierci pojawia się fenomen NDE. Jestem w stanie uwierzyć, że tak jak podałeś 56% osób określiło te zjawisko jako przyjemne, 32% widziało swoich zmarłych krewnych, 31% widziało tunel itd.
Problem w tym, że nie dodałeś do tych wyliczeń paru interesujących (a także dość często pomijanych przez zwolenników paranormalności OOBE) ciekawostek. Mianowicie część osób będąc w stanie NDE (bardzo zbliżonym do OOBE, a mówiąc konkretniej będącym praktycznie tym samym) widziało również... swoich żyjących krewnych. Jakim cudem?
Tutaj mamy opisany przypadek takiej osoby ze strony, której chyba nie podważysz:
http://www.near-deat...nde/000/78.htmlKobieta widziała w stanie NDE swojego żyjącego jeszcze rabina tak, jak ludzie zazwyczaj widują zmarłych. Oczywiste więc wydaje się tutaj przypuszczenie, że NDE zatem nie jest widzeniem dusz zmarłych ludzi, lecz projekcją mózgu. Jednak już widzę te naiwne tłumaczenia, że jakimś cudem dusza żyjącej jeszcze osoby pojawiła się w „zaświatach” aby pokazać się osobie, której dusza już zmierzała do nieba
Inne ciekawe przykłady? Proszę bardzo (proszę tylko wybaczyć mi brak pełnego tłumaczenia na język polski w tych przypadkach – jedynie skupię się na najważniejszych kwestiach):
„I was outside my body floating overhead. I saw doctors and nurses rushing me along the corridor....
I recall floating in a very bright tunnel. Everything seemed so calm and peaceful. At the end of the tunnel [was] my father, who had died three years previously....
As I said, the feeling of calmness was indescribable. I heard music.... I heard someone calling me. I turned and saw his face at the other end of the tunnel. It was Fabio [the man she was living with]....
Like most people, I had a tremendous fear of death. Now ... I have lost that fear of the unknown because I truly believe I have had a preview”Opisywany tutaj Fabio miał się znakomicie podczas OOBE swojej dziewczyny. Oczywiście żył.
„Japanese children similarly describe simple experiences of seeing a bright light or seeing living teachers and playmates. A 4-year-old boy, who had fulminant pneumonia, described floating out of his body and coming to the edge of a river. His [living] playmates were on the other side, urging him to go back. There was a misty bright light on the other side”W tym japońskim przypadku ważna jest rzeka i to, że znajdujący się na drugim brzegu tejże rzeki jego koledzy wciąż byli żywi.
„The first [image I recall] is of looking down on a body on the operating table, being fussed over by green-clad surgeons and nurses. I couldn't actually see the face—someone was in the way—but I assume it was mine. This image is particularly vivid, and despite its goriness is not associated with any pain or distress, even in recall.
[Then I saw] a blackness with a pinpoint of light far off in the distance. I feel drawn towards the light, but there is a terror and a feeling that I do not wish it to pull me towards it. My [living] mother is with me in this scene, trying to pull me back from the light. There is also a wind rushing past, towards the light”Znowu żyjąca osoba w stanie OOBE...
” [I was] struggling along a dark tunnel in which someone was trying to hold me back. The figures in the bright light at the end of the tunnel proved to be the ward sister and her staff trying to resuscitate me”Osoby widziane w świetle podczas NDE były w istocie także żyjącymi ludźmi, na dodatek próbującymi reanimować osobę opisującą zdarzenie.
” One male respondent said he traveled through a tunnel on a cart or gurney on his way to being greeted by his deceased father, godfather, and coworkers, all of whom beckoned him into the light. I had previously come across an NDEr who indicated he had been transported to the light in an ambulance-like vehicle”Inny człowiek opisywał, że w stronę światła (w stanie NDE rzecz jasna) wiozła go... karetka.
Przeciętnie jedna na dziesięć osób w stanie NDE widzi i „spotyka”... żyjące wciąż osoby.Czemu zwolennicy paranormalności OOBE dość często zapominają o tym wspomnieć?
Ciekawe jest też to, (a o czym także zapomniałeś dodać) że ludzie w tym stanie widują czasem... postacie religijne. Jednak najważniejsze jest to, że chrześcijanie widzą rzecz jasna Boga albo Jezusa (rzadziej Szatana), podczas gdy np. hindusi widują wówczas... postaci z religii hinduskiej – z wieloma rękami albo na przykład z głową słonia.
Pierwsza lepsza tabelka:
166 osób stwierdziło, że widziało w stanie NDE jakieś postacie. Z nich między innymi:
21 osób twierdziło, że widziało Jezusa
9 – Boga
8 – aniołów
1 – postać z kreskówek
1 – diabła.
Pełna tabelka dostępna jest
TUTAJTUTAJ zaś mamy następującą ciekawą informację:
With the NDEs recalled from people in non western cultures, it has been found that although the central features are universally present, the interpretation of the experience may reflect personal religious or cultural views. In other words people from different parts of the world may all feel peaceful, see a tunnel, a bright light together with a being of light, and also have a sensation of detaching from their bodies, but they may describe the identity of the being of light according to their own cultural and religious backgrounds. In one study carried out in 1985, the experiences of 16 Asian Indians were compared with those from Americans and it was found that the Indians unlike the Americans often encountered Yamraj, the Hindu king of the dead.
There were a total of 140 reports of seeing religious figures, usually described as an angel or God. In the cases in which these were specifically identified, they were always found to be described according to a person's religious beliefs: no Hindu reported seeing Jesus, and no Christian a Hindu deity.
Luźne tłumaczenie jest mniej więcej następujące:
“Gdy przebadano ludzi nie pochodzących z „kultury zachodniej” okazało się, że choć główne cechy wizji są uniwersalne i obecne raczej u wszystkich, to interpretacja zjawiska może odzwierciedlać religijne lub kulturalne poglądy. Innymi słowy ludzie z różnych części świata mogą czuć się wyciszeni, widzieć tunel, jasne światło a także czuć oderwanie się od ciała, ale mogą zidentyfikować świetlistą postać (?) zgodnie ze swoim tłem kulturowym lub religijnym. W jednym z badań, przeprowadzonym w 1985 r., doznania 16 Hindusów zostały porównane z doznaniami Amerykanów i okazało się, że Hindusi często spotykali Yamraja, hinduskiego króla zmarłych (Amerykanie oczywiście go nie spotykali).
Posiadamy 140 doniesień o spotkaniu religijnych postaci (w stanie NDE), głównie określanych jako aniołowie lub Bóg. W przypadkach w których były one dokładnie identyfikowane zawsze okazywało się, że były nimi postaci zgodne z przekonaniami religijnymi osoby badanej – żaden Hindus nie zgłaszał widzenia Jezusa, a żaden chrześcijanin – bóstwa hinduskiego.”
O czym nam z kolei to mówi? Ludzie w stanie NDE „widzą” postacie religijne właściwe swojej religii. Jeżeli wizje, które mają miejsce podczas NDE są naprawdę wychodzeniem duszy z ciała i obserwowaniem nadnaturalnego świata, to czemu zależne są one całkowicie od kultury w jakiej została dana osoba wychowana? Czy nie powinniśmy spodziewać się w tej sytuacji raczej czegoś uniwersalnego? Czegoś niezwiązanego z żadną kulturą bądź też będącego zmieszaniem wszystkich kultur?
Jednak zamiast uniwersalności spotykamy zwykłą selekcję – chrześcijanie „spotykają” Jezusa, wyznawcy hinduizmu – swojego władcę zaświatów. Czy zatem mamy rozumieć, że Jezus to naprawdę jakiś Bóg? Czy tak samo mamy uważać, że ten hinduski Yamraj również istnieje naprawdę? Zapewne tego żądałby od nas Seroslav.
Jeżeli zaś uznajemy, że obaj istnieją naprawdę i naprawdę objawiają się ludziom w stanie NDE, to jak to wyjaśnić? Dołączmy do tego zapewne wszelkie inne bóstwa jakie ludzie w stanie NDE „spotykali” na przełomie wieków – zapewne znaleźliby się ludzie, którzy w dawnych czasach widywali w tym stanie Hadesa, Ozyrysa i inne bóstwa. Czy to jednak w jakikolwiek sposób świadczy o tym, że Hades, Ozyrys, Jezus albo Yamraj naprawdę istnieją jako duchy?
Wyjaśnienie tego fenomenu jest banalnie proste – otóż wszystko układa się w logiczną całość gdy przyjmiemy, że NDE są wynikiem działalności mózgu. Dlatego człowiek wierzący w Jezusa „spotyka” Jezusa (bo kogo innego miałby, skoro zakodowaną ma w mózgu taką a nie inną wiarę?) a w Yamraja – jego właśnie. Stan NDE bowiem odzwierciedla jego ziemskie przekonania – nie jest przeżyciem „zesłanym” z nieba przez istoty z zaświatów, nie jest wejściem w świat niematerialny, ale jedynie projekcją własnych subiektywnych wyobrażeń i przekonań, których źródłem jest mózg.
Gdyby NDE było prawdziwym opuszczaniem ciała i balansowaniem na granicy nieba lub piekła, to wszyscy ludzie powinni widzieć i przeżywać dokładnie to samo, wszak wszystkim nam pisany jest jednakowy los po śmierci. A to, że każdy widzi to, co jego rodzice i środowisko wpoili mu, że powinien widzieć, wyraźnie świadczy o tym, że NDE nie jest realnym przeżyciem.
Czy takich doniesień o różnicach kulturalnych gdy mówimy o przypadku OOBE jest więcej? Czy takich zaobserwowanych, ciekawych różnic jest więcej?
Oczywiście
Ludzie wychowani w chrześcijańskiej kulturze widzą niezwykle często Jezusa – to już wiemy. Dodać musimy, że widzą go tak, jak zwykle lubimy go sobie wyobrażać:
” Jesus came walking up to me with arms outstretched. He was dressed in a long white robe, his hair to his shoulders, ginger-auburn, and he had a short beard.... I was trying to speak with him but I could only croak because my mouth was dry and my tongue swollen”Można by powiedzieć, że to “typowy Jezus” – długie, białe szaty, rozpostarte ramiona, włosy do ramion i krótka broda. Wypisz wymaluj:
Rzecz jasna nie muszę chyba przypominać, że taka postać Jezusa, to jedynie nasza współczesna wizja, a nie realny wygląd Jezusa, Żyda z I wieku naszej ery.
Mogę tutaj także dodać, że ludzie „spotykający” Jezusa w stanie NDE czasem zauważają na jego dłoniach ślady po gwoździach – co jest typowym błędem, bowiem gwoździe wbijano w nadgarstki – inaczej skazaniec by się nie „utrzymał”.
Kolejny przykład z Indii:
” Four black messengers came and held me.... [T]he clerks had a heap of books in front of them.... Yamraj was there sitting on a high chair with a white beard and wearing yellow clothes. He asked me, "What do you want?" I told him that I wanted to stay there. He asked me to extend my hand. I don't remember whether he gave me something or not. Then I was pushed down [and revived]”Tutaj zaś „wędrujący do nieba” człowiek „spotyka” ubranego w żółte szaty Yamraja z białą brodą, który siedzi na wysokim krześle.
Ciekawe jest też to, że tak jak w chrześcijańskich kulturach ludzie często „odsyłani są z powrotem” aby na przykład mogli dalej opiekować się rodziną, tak w kulturze indyjskiej są odsyłani, ponieważ nastąpiła jakaś „papierkowa” pomyłka i przybyli w to miejsce zamiast kogoś innego.
A co „zobaczyła” i kogo „spotkała” w stanie NDE pewna dziewczynka z zachodniej kultury?
” He was in a very bright light that she could not describe other than by saying that it made her feel good. He was sitting there with a round belly and a red hat, looking like Santa Claus”Kogoś w czerwonej czapce, podobnej do tej, jaką ma Święty Mikołaj
Często dzieci widują także w tymże stanie „czarodziei, lekarzy, żyjących nauczycieli, żyjących kolegów, bohaterów gier video albo bajek albo zwierzęta domowe”.
A teraz czas na przykłady NDE z Tajlandii:
” I ... found myself in the judgment hall of Yama's palace. I knew that they were ready to judge me for my sins. A giant rooster appeared who told Yama that I had killed him. He emphasized that I had tried to kill him again and again. The rooster also said that he remembered me exactly. An entire flock of roosters also [appeared] and testified that I had killed them, as well. I remembered my actions, and I had to admit that the roosters had told the truth. Yama said that I had committed many sins, and sentenced me to many rebirths both as a chicken, and many other types of birds as well.... But, quite suddenly, an enormous turtle appeared. It screamed at Yama, saying "Don't take him; he is a good human, and should be allowed to live." Yama answered the turtle "What did he do to help you?"W tym przypadku osoba oczywiście nie spotkała ani Jezusa, ale oczywiście tajlandzkiego odpowiednika Yamraja - Yamę.
Warto też zauważyć, że w kulturze wschodniej, inaczej niż w zachodniej, życie rzadko widywane jest jako „pokaz slajdów” przemykający przed oczami – ale jako opis wydarzeń.
Ot, kolejna różnica wynikająca z różnic kulturalnych
TUTAJ znajduje się 11 doniesień o NDE od mieszkańców Tajlandii.
Co zaś „widują” Japończycy? Wspomniane już rzeki (przykład trochę wyżej) oraz piękne krajobrazy z kwiatami, czyli to, co bardzo często pojawia się w japońskiej sztuce tradycyjnej.
” Landscape visions were most consistent between accounts, with reports of a field of flowers in 102 NDEs. Of the eighty-two NDEs featuring a border, 70 NDEs featured rivers, 6 featured a sea or lake, and 6 featured a gate or wall.”Na 82 osoby aż 70 Japończyków widziało... rzekę
A doniesienia o NDE z Tanzanii? Otóż proszę bardzo:
” I was suffering from a stroke. During this time I felt I was put into a big calabash [the hollow shell of a gourd] with a big opening. But somehow I couldn't get out of it. Then a voice from somewhere said to me, 'be brave. Take my hand and come out. It is not yet your time to go.'
After some time of being in the calabash I managed to get out on my own”Ta osoba przebywała zaś w calabash – po angielsku jest to:
...tykwa
Ok, a mieszkańcy Gwinei?
Otóż przeprowadzono badania dotyczące stanów NDE, które doświadczyli członkowie plemienia Kaliai – zbieraczy i łowców. Najbardziej znaczące w ich doniesieniach jest to, że ich „raj” albo „niebo” (czyli kraina, do której rzekomo mają zmierzać ich dusze) to... miejsce w którym coś się produkuje – warsztat, fabryka itp.
” The man took my hand and we entered a village. There we found a long ladder that led up into a house. We climbed the ladder but when we got to the top I heard a voice saying, "It isn't time for you to come. Stay there. I'll send a group of people to take you back."....
As I was walking around, trying to see everything, they took hold of me and took me back down the steps. I wanted to go back to the house, but I couldn't because it turned and I realized that it was not on posts. It was just hanging there in the air, turning around as if it were on an axle. If I wanted to go to the door, the house would turn and there would be another part of the house where I was standing.
There were all kinds of things inside this house, and I wanted to see them all. There were some men working with steel, and some men building ships, and another group of men building cars. I was standing staring when this man said, "It's not time for you to be here. Your time is yet to come. I'll send some people to take you back.... [Y]ou must go back."”Dla nich bowiem raj to miasto – miejsce w którym mieszka się w lepszych domach, pracuje w fabrykach i innych zakładach pracy i dostaje w zamian pieniądze. Jest to dokładnie to, czego powinniśmy spodziewać się po ludach prymitywnych, żyjących ze zbieractwa i łowiectwa (niepewnych - takich, które wiążą się z ryzykiem głodu w okresie nieurodzaju). Dla nich bowiem to miasto ze swoimi zakładami pracy, przemysłem itp jest miejscem lepszym – gdzie wg nich panuje dostatek a ludzie żyją lepiej. I stąd ich wyobrażenia jakie widują w stanie NDE.
Dalej opowieść pewnego Chińczyka:
” He noticed that some groups [of deceased people] had food and water, while others had only piles of ash.... He asked for something to eat. Kodien asked "Is this your food?" His friend said "Yes, but you can't eat any of it because it doesn't belong to you.... Your food is over there." Kodien's friend pointed to a pile of ash.... His friend said that those who made merit by donating food to the monks during their lives would have food [in the afterlife], while those who only helped their own ancestors (by burning joss-paper replicas of food according to Chinese tradition) would only have piles of ash. Kodien realized that his friend was suggesting that he create merit according to the Thai custom, but during his life he had not believed in the practice. He had thought that the Chinese forms of religious observance were better, and had only made joss-paper offerings”Otóż osoba ta w stanie NDE spotkała grupę innych osób, z czego jedni z nich jedli zwykłe jedzenie i pili zwykłą wodę, podczas gdy inni do jedzenia mieli jedynie popiół. Gdy nasz NDEowy podróżnik poprosił o coś do jedzenia, okazało się, że zwykłe jedzenie nie należy do niego – on musi pożywić się jedynie popiołem. Spytawszy czemu tak musi być, autor doniesienia słyszy, że ci, którzy za życia dawali mnichom jałmużnę w postaci zwykłego jedzenia otrzymają je również po śmierci. Ci zaś, którzy składali zgodnie z chińską tradycją swoim przodkom ofiary w postaci palonego jedzenia (lub papierowych replik jedzenia) dostaną po śmierci jedynie popiół.
Inna osoba, z Australii tym razem, donosiła, że podczas NDE uniosła się do góry, przeniknęła przez sufit, ale zamiast widzieć dach szpitala znalazła się... na polu bitwy gdzieś w Rosji, obok trupów żołnierzy i przetaczających się czołgów...
A pewne dziecko?
” I was being pushed along by a wind, and I could kind of float. I saw two small tunnels in front of me. One of them was animal heaven and the other one was the human heaven. First I went into the animal heaven. There were lots of flowers and there was a bee. The bee was talking to me and we were both smelling flowers. The bee was very nice and brought me bread and honey because I was really hungry”Opowiadało, że zanim znalazło się w “niebie dla ludzi” było w “niebie dla zwierząt”, gdzie widziało wiele kwiatów i rozmawiało z mówiącą pszczołą, z którą następnie razem wąchali kwiatki.
Inna kobieta w tym stanie donosiła, że obawiała się o kwiaty, po których stąpała, lecz one
telepatycznie informowały ją, że jest z nimi wszystko w porządku!Kolejnym genialnym przykładem związanym z NDE jest ten (jeden z moich ulubionych
):
” I then entered into a dark round tube or hole. I could call it a tunnel. I seemed to go headfirst through this thing and suddenly I was in a place filled up with love, and a beautiful bright white light....
As I walked through this meadow I saw people separated in little bunches. They waved to me, and came over and talked to me. One was my father who had died about two years before....
Just as I turned to go, as I felt myself being drawn back, I caught sight of Elvis. He was in this place of an intense bright light. He just came over to me, and took my hand, and said: 'Hi Bev, do you remember me?'”Otóż osoba ta opowiadała, że widziała tunel i w końcu znalazła się w miejscu w którym panowała miłość i jasne światło. Wędrowała tam po łące, widziała machających ludzi w tym swojego zmarłego ojca a następnie zobaczyła... Elvisa Presleya
Był w tym najjaśniejszym świetle. Podszedł do niej, uścisnął jej rękę i spytał „Cześć, Bev, pamiętasz mnie?”
W dzieciństwie osoba ta uścisnęła rękę Elvisa i podczas NDE to wspomnienie powróciło.
Innym przykładem z kolei jest:
” I seemed to be floating in a beautiful velvet-like darkness, feeling completely at peace away from the frightening flashes. I seemed to be going through a tunnel angled slightly downwards when suddenly I found myself standing in a field of beautiful yellow corn.... I felt comfortable and appeared to be wearing a blue gown.
Suddenly, on the distant horizon I saw something that appeared to be a train, in fact a blue train. At first.... I hadn't noticed gentle music in the background plus the quiet rumble of the blue train.
For some unexplained reason I appeared to get closer to the train, which stopped in front of where I was standing. I could see people in the carriages beckoning to me and telling me to climb aboard....
Then, again almost as if by magic, I was in the train compartment with the faceless passengers, who, I noticed, seemed to be dressed in the same way as I was....
Then it began to happen. I felt a pressure on my shoulders and a strange sensation as I began to rise. It didn't make any sense—I felt I was being pushed down yet I was going up....
The speed of my ascent became faster and I felt a feeling of anger mixed with regret. I didn't want to go back. Suddenly I came to and was lying face down on the deck of the frigate passageway. My colleague was pushing on my shoulder blades in the old Holger-Nielson method of resuscitation”Otóż kobieta ta “przeniosła się” w stanie NDE do „zaświatów”, lecz wyraźnie poczuła w pewnym momencie ucisk ramion. Uciskiem tym była próba resuscytacji jaką podjął jej kolega.
Innym razem:
” [O]ne child.... could see her own body as doctors wearing green masks tried to start an IV. Then she saw her living teacher and classmates at her bedside, comforting her and singing to her (her teacher did not visit her in the hospital).”Pewne dziecko widziało nauczyciela, który stał przy jej szpitalnym łóżku razem z jej kolegami i koleżankami z klasy i śpiewał jej. W istocie jednak jej nauczyciela nie było w ogóle w szpitalu.
Kolejny przykład:
” [S]he left her body and watched her heart lying beside her body, bumping away with what looked like ribbons coming from it to hands. In fact, this is not what happens in a heart bypass operation, as the heart is left within the chest and is never taken outside the body”Osoba widziała w stanie NDE swoje własne serce, które leżało obok. W istocie zaś była to operacja wszczepienia bypassów, a przy niej nie robi się takich głupot jak wyjmowanie serca z klatki piersiowej
Next one:
” "I looked at 'me' sleeping peacefully in the bed while I wandered about. Trouble is the 'me' in the bed was wearing long johns ... I have never worn such a thing"”Osoba zauważa, że w stanie NDE widziała siebie ubraną w coś, czego nigdy w życiu nie miała na sobie.
Warto też zaznaczyć, że samo NDE można przeżyć nie tylko podczas balansowania na granicy śmierci, lecz także pod wpływem... bardzo nasilonego strachu.
Oto przypadek pewnego żołnierza:
” A marine sergeant was instructing a class of young recruits at boot camp. He stood in front of a classroom holding a hand grenade as he explained the mechanism of pulling the pin to detonate the weapon. After commenting on the considerable weight of the grenade, he thought it would be useful for each of the recruits to get a "hands-on" feeling for its actual mass. As the grenade was passed from private to private, one 18-year-old recruit nervously dropped the grenade as it was handed him. Much to his horror, he watched the pin become dislodged as the grenade hit the ground. He knew he only had seconds to act, but he stood frozen, paralyzed with fear. The next thing he knew, he found himself traveling up through the top of his head toward the ceiling as the ground beneath him grew farther and farther away. He effortlessly passed through the ceiling and found himself entering a tunnel with the sound of wind whistling through it. As he approached the end of this lengthy tunnel, he encountered a light that shone with a special brilliance, the likes of which he had never seen before. A figure beckoned to him from the light, and he felt a profound sense of love emanating from the figure. His life flashed before his eyes in what seemed like a split-second. In midst of this transcendent experience, he suddenly realized that grenade had not exploded. He felt immediately "sucked" back into his body”Żołnierz ten podczas szkolenia dotyczącego obsługi granatu niechcący upuścił go na podłogę. Gdy zobaczył, że wypadła zawleczka, doznał stanu NDE – „wzleciał do góry, przeleciał przez sufit i znalazł się w tunelu. Na jego końcu zobaczył światło i doznał uczucia miłości. Całe dotychczasowe życie przeleciało mu przed oczami w ciągu ułamka sekundy.
Po tym wszystkim „wrócił” do ciała. Granat nie wybuchł (nie wiem, czy z powodu usterki, ale raczej dlatego, że był pewnie treningowym granatem – atrapą).
Mam nadzieję, że kwestia NDE została już dobrze wyjaśniona i że wszyscy chętni zobaczyć prawdę (bo nie oszukujmy się – nie każdy tego chce
) wiedzą już, że NDE nie jest prawdziwą podróżą duszy w zaświaty – a jedynie projekcją własnego mózgu. Projekcją naszych wyobrażeń co do tego, co powinniśmy tam spotkać. A zatem NDE nie wymaga istnienia żadnej duszy – a jedynie mózgu i odpowiednio wdrukowanych do niego przekonań.
Warto w tej chwili wspomnieć także, że przeprowadzono także bardziej naukowe badania dotyczące tego stanu. Otóż jedno z badań polegało na umieszczeniu pod sufitem, w specjalnie przygotowanym miejscu kartki z określoną zawartością. Zawartość kartki była rzecz jasna niewidoczna z dołu i jedynym sposobem na jej ujrzenie było spojrzenie na nią z góry. Oczywiście kartki te umieszczano w miejscach, gdzie przebywali pacjenci z ryzykiem zgonu, a co się z tym wiąże z możliwością powstania stanu NDE. W ciągu trwania badania kilkoro pacjentów dostąpiło stanu NDE i opisywało oderwanie się od ciała, lecz żaden z nich nie był w stanie zobaczyć zawartości kartki. W istocie nikt w ogóle nie zgłosił tego, że ją widział.
Drugi eksperyment polegał na tym samym, lecz w tym przypadku użyto laptopów z wyświetlającym się na ich ekranie losowym zestawem znaków. Ponownie nikt z ludzi, którzy mieli NDE nie zgłosił zaobserwowania ani laptopa ani tym bardziej znaków na jego ekranie.
Choć wyniki te już wiele mówią, to obecnie trwa taki sam eksperyment, jednak obliczony na około 3 lata. Zatem wyniki poznamy niestety na długo po zakończeniu debaty z powodu czego boleję, bo jego wynik byłby idealnym argumentem przeciwko prawdziwości NDE.
Ciekawe spostrzeżenia na ten temat można znaleźć jeszcze tutaj:
” I invited these people to do the following simple reality tests: trying to identify objects put in unusual places; checking the time on the clock; and focusing on a detail of the scene, and comparing it with reality.
I received a feedback from five individuals. Objects put in unusual places (eg, on top of the wardrobe) were never identified during out-of-body experiences. Clocks also proved to be unreliable: a woman with nightly episodes of sleep paralysis had two out-of-body experiences in the same night, and for each the clock indicated an impossible time”
Otóż pewien badacz zjawiska prosił swoich pacjentów, by podczas OOBE zwracali uwagę na takie rzeczy jak niecodzienne przedmioty umieszczone na szafie, albo zegary pokazujące czas.
Oczywiście w ciągu eksperymentu
żaden z badanych nie zidentyfikował żadnego przedmiotu leżącego na szafie, jak również i czas jaki wskazywały zegary zupełnie nie zgadzał się z czasem rzeczywistym. Innymi słowy to, co ludzie widywali w tymże stanie nie odpowiadało prawdzie – ludzie nie widzieli ani przedmiotów ani prawdziwego czasu na zegarze – a to dlatego, że nie widzieli wcześniej tych przedmiotów ani nie byli w stanie będąc w tym stanie znać właściwej godziny. Dlatego ich mózgi nie tworzyły obrazów przedmiotów (jak mogły, skoro ich zmysł wzroku ich nie zarejestrował?) ani nie widziały prawdziwego czasu na zegarach (bo osoba w stanie NDE/OOBE nie widzi realnego świata, ale swoje wyobrażenia, złudzenie realności wizji).
Przyjrzyjmy się teraz przypadkowi Pam Reynolds.
Otóż osoba ta twierdzi, że podczas NDE widziała i słyszała wszystko dookoła, w tym widziała piłę używaną do cięcia czaszki oraz to, w jaki sposób ogolono jej głowę.
Wszystko to miało dziać się w momencie, gdy urządzenia pokazywały zero aktywności mózgu.
Przynajmniej tak nam się opowiada
Prawda jest taka, że po pierwsze nie da się dokładnie przy pomocy tego urządzenia określić, czy mózg naprawdę „wysiadł” (istnieje duży margines błędu), a po drugie, jej stan OOBE zaczął się na długo przed tym, jak nastąpiła jakakolwiek faza choćby zbliżona do umierania
Co prezentuje poniższa tabelka:
Dokładniej zaś wyjaśnione jest to
TUTAJBardzo ładnie opisana jest tam metoda na jakiej ludzie czują i widzą w tym stanie to, o czym donoszą. Z tegoż samego miejsca pochodzi wiele przykładów, które zamieściłem powyżej. Opisany też tam jest (w sekcji „Maria’s shoe”) przypadek związany z tym butem, o którym wspomniałeś.
Otóż osoba ta, Maria, przebywała w tym szpitalu już od trzech dni. Doskonale zatem mogła zdawać sobie sprawę z wyglądu pokoju, urządzeń medycznych i ludzi.
Co jednak z butem, który stał na parapecie w zupełnie innym pokoju?
Dwoje badaczy postanowiło przeprowadzić eksperyment. W tym samym szpitalu umieścili na parapecie podobny but i okazało się, że doskonale widać go zarówno z pokoju (w którym leżał but, nie chodzi mi tutaj o pokój, w którym leżała Maria) jak i z zewnątrz.
Zatem powstaje proste pytanie – czy, jeżeli but był widoczny przez obsługę szpitala albo pacjentów, to czy możliwe jest, że przez 3 dni od czasu przybycia do szpitala a do czasu wejścia w stan NDE Maria usłyszała choć raz o nim? Czy mogła usłyszeć np rozmowę dwóch osób dotyczącą tego buta? Krótką uwagę na jego temat?
Oczywiście, że mogła.
Cała mgiełka tajemniczości właśnie opada
Dalej opowiadasz nam cuda o rzekomej skuteczności OOBE dla wywiadu wojskowego. U każdego rozsądnie myślącego człowieka powinno to od razu wywołać uśmiech – po co zatem utrzymywać tak ogromną siatkę agentów na całym świecie, skoro kilkoro szamanów potrafiących latać po świecie w stanie OOBE miałoby o wiele lepszą skuteczność?
Może zaś dzisiaj CIA powinno skorzystać z tego cudu jakim jest Remote Viewing i znaleźć za jego pomocą Osamę bin Ladena?
Poza tym jak zwykle naciągasz fakty:
Taki sam raport co Jessica Utts opublikował Ray Hyman, który z kolei w swoim raporcie wykazywał brak powiązania między zeznaniami obiektów badanych a rzeczywistością. Czemu zapominasz o głosie krytyki prezentując nam te niewypał?
Mając dwa sprzeczne raporty, skasowanie projektu przez CIA oraz faktu, że projekt nie przyniósł żadnych poważnych rezultatów po wydaniu ok. 20 mln dolarów (inaczej by go nie skasowali), wnioskuję, że właśnie mamy do czynienia z kolejnym wymyślaniem legendy – coś jak w przypadku Projektu SERPO.
CIA skwitowało całe to zamieszanie słowami „brak jakichkolwiek powodów, aby kontynuować projekt – remote viewing nie przynosi żadnych korzyści ani trafnych danych”.
I to więc ma być Twój dowód na cokolwiek? Czy trzeba mówić coś więcej?
Podobnie ma się z Joe Mcmoneagle – w tym jednak przypadku mamy do czynienia z opowiadaniem jak bardzo to on nie przysłużył się wywiadowi (ciekawe tylko czemu zrezygnowano z jego „usług” a i on sam do dzisiaj nie zlokalizuje, chociażby pod wpływem patriotyzmu, bin Ladena?).
Ze wszystkich tych przykładów jego świetlistej służby, jaką prezentuje nam Seroslav, wyciągnę najlepiej opisujący ten przypadek przykład.
Otóż, Seroslavie, piszesz:
Jednym z najsłynniejszych szpiegów, złapanych dzięki informacjom "remote viewers" był Aldrich Ames, pracownik samego CIA.
A więc to dlatego go złapali? A ja wciąż naiwnie myślałem, że sami wpadli na to, że człowiek zarabiający w CIA 60 000$ nagle wydaje 400 000$ w gotówce na dom, 60 000$ na Jaguara, 6000$ na rachunki telefoniczne do Kolumbii, chodzi w drogich ubraniach i posiada kartę kredytową premium, gdzie wymagane minimalne miesięczne wydatki przewyższały miesięczną pensję Amesa. Cóż, faktycznie potrzebowali jasnowidza do zauważenia tego i zlokalizowania kreta, mimo, że ten sposób wychwytywania kretów jest chyba najprostszy i bardzo często niezwykle skuteczny
Cuda, panie Seroslavie nam tu serwujesz, cuda niesłychane. Poza tym jak zwykle
opowieści, jedynie opowieści...
Obiecałem też, że choć krótko wspomnę też i o tym prześcieradłowym magiku – Franku Klusce inaczej znanym również jako Teofil Modrzejewski.
Otóż zastanawiające i niezwykle podejrzane w tej chwili jest to, że wszystkie jego seanse miały miejsce przy zgaszonym, przyciemnionym albo czerwonym świetle. To już powinno wywołać nasze słuszne zaniepokojenie – czemu podczas tak ważnych wydarzeń ogranicza się zdolność człowieka do jak najlepszej obserwacji zjawiska?
Podpowiedź – a występy magików typu David Copperfield to niby zawsze dzieją się w idealnym oświetleniu aby wyraźnie było widać wszelkie szczegóły?
Po drugie, istnieje zachowany opis seansu, podczas którego materializować miały się rozmaite postacie, w tym postać oficera. Co ciekawe, ten oficer materializuje się... w ubraniu.
Nie spodziewałem się, że ubranie również zawiera duszę
Gdy umieramy, to ciało ponoć opuszcza dusza – no ale duch pojawił się w ubraniu, więc jak to jest? Czy nasza dusza „zatrzymuje obraz” ubrania, jakie nosiliśmy w czasie śmierci? A może gdy człowiek się rozbiera, to wciąż pozostaje wokół niego niewidzialna otoczka” duchowego ubrania”? A może duch po śmierci wciąż się wstydził i wolał występować jednak w ubraniu?
Sam nie wiem, to takie skomplikowane
Druga zaś ciekawa sprawa związana z tym oficerem to taka, że... czuć było od niego wódką.
Domyślam się zatem, że duch potrafi materializować też zapach wódki? Cząsteczki alkoholu latające po pokoju? Czy zatem gdy umieramy to i nasz „zapach” zostaje zakodowany w duszy?
Jakim cudem od ducha czuć było alkoholem?!
Jak dla mnie te przypadki są po prostu żenujące...
Ale koniec z tym! To debata o OOBE, nie zaś o nawiedzonych samozwańczych jasnowidzach, szamanach i innych szarlatanach.
Choć patrzę z niepokojem i na dalszą część debaty, już bardziej związaną z OOBE, gdy czytam Twoje słowa:
Po trzecie Kartezjusz je znalazł, chodź bardziej jest prawdopodobne, że jedno z antycznych tajnych stowarzyszeń mu je przekazało.
Szok. „Jedno z antycznych tajnych stowarzyszeń”... Ręce opadają w tej chwili.
Po piątek ośmieszasz się pisząc o tym, że Kartezjusz sobie zgadywał, gdzie może być dusza.
Otóż nie mamy żadnego argumentu za tym, że on naprawdę to wiedział albo że kierował się jakimikolwiek sensownymi argumentami. Jednak z tego co mi wiadomo, to Kartezjusz strzelił, że to szyszynka jest tym „miejscem duszy” z przynajmniej trzech powodów:
- szyszynka wg niego idealnie się do tego nadawała, bo była, w przeciwieństwie do innych części mózgu, dla niego pojedynczym elementem tego narządu; a że dusza jest wg niego jedna, więc mu to pasowało. Dzisiaj wiemy, że i szyszynka składa się z dwóch półkul.
- po drugie Kartezjusz zauważył, że szyszynka znajduje się tuż obok układu komorowego a to wg niego miało jakiś istotny związek z tym, że tam powinna znajdować się dusza.
- po trzecie Kartezjusz błędnie uważał, że szyszynka występuje jedynie u ludzi, bo tylko ludzie mieli wg niego duszę. Oczywiście jest to totalna nieprawda, bo narząd ten występuje też i u zwierząt.
Zatem czy to ja się ośmieszam? W obliczu faktów to niestety pan Kartezjusz by się dzisiaj ośmieszał. Jego wnioski w dziedzinie duszy zapewne przysparzały mu fanów w jego czasach, lecz świat idzie naprzód – a jednym z motorów tego ruchu jest nauka, wciąż się udoskonalająca i przynosząca coraz to nowe przełomy.
Gdy czytałem Twój ostatni wpis, całkowicie zdębiałem, gdy zobaczyłem wspomniany już wyżej fragment o „tajnym starożytnym stowarzyszeniu”. Mogłem się wówczas spodziewać, że coś podobnego może się jeszcze w tym tekście powtórzyć, ale jednak na coś takiego jak te „symbole różnych religii” nie byłem przygotowany...
Mój drogi Seroslavie... otóż pomyliła Ci się najwyraźniej szyszynka z... szyszką.
Niby takie nic, ale jednak w kontekście tej debaty to straszne
W Meksyku szyszka była symbolem słońca i odrodzenia.
W Egipcie była symbolem Ozyrysa. Jednym z kilku przynajmniej. Ozyrys spędził w końcu w drzewie trochę czasu
W Asyrii (a nie Sumerze, Seroslavie)– regeneracji, odrodzenia.
Również dla Celtów był to popularny symbol płodności. Celtowie zbierali je, gdy chcieli spłodzić dziecko. Aby tak było, wkładali owe szyszki pod poduszkę swojej żony.
W Grecji – symbolem płodności i lasu. Co ciekawe laska na której znajduje się ta szyszka jest zrobiona z drzewa, które te szyszki rodzi a pod którego postacią w jednej z wersji mitu odrodził się Attis.
W Rzymie – podobnie. Dodatkowo szyszki i drzewa iglaste były obiektem kultu, bo były wiecznie zielone, a to kojarzyło się z nieśmiertelnością.
Ale to wszystko związane jest z
szyszką niestety.
Poza tym warto zauważyć, że wszelkie bajanie o tym, jakoby czczono szyszynkę w starożytnych kulturach jest zwykłym oszukiwaniem czytelnika – starożytne ludy – Egipcjanie i reszta nie umieszczali duszy ludzkiej w mózgu! W istocie co Egipcjanie robili z mózgiem wie każdy, kto choć trochę się interesował mumifikacją – wydłubywali go przez nos przy pomocy kawałka drutu. Dla nich główną siedzibą duszy było serce.
Dla Asyryjczyków i Babilończyków – siedzibą duszy była wątroba, nawet nie zbliżona do mózgu.
Dla Greków i zapewne Rzymian – serce.
Więc gdzie tu mózg i szyszynka? Opowiadasz nam historie o tym, jakoby szyszka była w istocie symbolem szyszynki (o której nawet nie wiem, czy starożytni mieli pojęcie) w której wg nich miała się mieścić dusza i świadomość. Ale przecież wg religii i wierzeń tychże ludów starożytnych mózg był szarą breją, która jest ciekawa i zapewne do czegoś tam się przydaje, ale dusza na pewno tam nie mieszka.
I jak Twoja teoria się ma do historii i do ich religii?
Ah.... zapomniałem o „tajnym antycznym stowarzyszeniu”. To pewnie ciemny lud wierzył sobie w to, że dusza mieści się w sercu albo wątrobie, a „tajne stowarzyszenie” potajemnie wprowadzało swoje symbole szyszki/szyszynki pod postacią lasek i fontann? Czy tak? No bo ja już nie wiem naprawdę jak mielibyśmy wytłumaczyć fakt, że te wszystkie opowieści o starożytnych szyszynkach zupełnie nie przystają do historycznej wiedzy.
Obejrzałem podany przez Ciebie film (mimo, że link mi nie działa to znalazłem go na własną rękę) i zastanawia mnie, czy nie popełniłeś w ten sposób ponownie
FAIL!
Otóż po pierwsze nie zgadzam się z opowieściami o mózgu – dusza egipska znajdowała się w sercu (to je ważyli bogowie i to je zjadał w razie niepowodzenia potwór Ammit). Nie mam też pojęcia skąd wzięło się stwierdzenie, które tam padło, jakoby „szyszynka była ważną inspiracją dla architektury świątyń”. Dla potwierdzenia tego (najwyraźniej) zobaczyliśmy posąg faraona, naniesiony na niego wizerunek mózgu z jaśniejącym punktem oznaczającym szyszynkę i naniesiony na to plan jakiejś budowli. Żadnych konkretów, żadnych argumentów, tylko jakieś takie wymysły.
Najważniejsze jest jednak to, że wyraźnie stwierdzono w tym filmie, że odpowiedzialna za wszystko jest substancja halucynogenna zwana DMT. Na ile to prawda – nie wiem.
Wiem tylko, że idealnie wpasowuje się to w moją wizję OOBE – to stan wywołany złą/zakłóconą pracą mózgu – dokładnie tak, jak w przypadku halucynogennych substancji
TAK, OOBE TO HALUCYNACJA.
Sam rok temu w większości podzielałem Twoje obecne zdanie. Ja jednak miałem to niewątpliwe i ogromne szczęście, które zacząłem doceniać dopiero niedawno, że miałem okazję w życiu przeżyć trochę wydarzeń, które wyraźnie mi potwierdziły istnienie paru zjawisk paranormalnych.
Co nie jest niczym dziwnym. Statystycznie osoby, które przeżyły OOBE lub NDE stawały się bardziej religijne i bardziej wierzące w takie rzeczy jak wyższe byty, bóg, dusza itp.
Oczywiście ludzie z kultury zachodniej zwracali się do chrześcijaństwa, a ludzie ze wschodniej do swojego systemu wierzeń.
I obojętnie, czy osoba widziała podczas swojego OOBE Boga, Jezusa, Yamraja, Królika Bugsa, żyjących kolegów czy mówiącą pszczołę, wydarzenie to nastawia ich bardziej duchowo i sprawia, że zmienia się spojrzenie na takie rzeczy jak życie, zjawiska paranormalne i śmierć. To normalne. Ale oczywiście w żadnym razie nie potwierdza, że te halucynacje to jakakolwiek istotna podróż duszy czy coś w tym przypadku.
Możesz iść dalej tą ciemną drogą bez celu. Możesz jednak szukać i znajdować, to co sprawia, że życie jest dużo bardziej wartościowsze i można je dużo lepiej spożytkować, szukać Prawdy, która wyzwala.
Oj, szukam, szukam wytrwale i znajduję. Ale chyba nie to, co chciałbyś usłyszeć
A co do Twoich pytań, jak można widzieć bez oczu... A potrafisz zobaczyć jabłko, tak, ładne, soczyste jabłko, bez oczu? Powiedz, jaki obraz Ci właśnie ukazał się w Twojej głowie, w myślach. Czyż nie to właśnie jabłko? Widziałeś je? Ale ono przecież nie istnieje. Więc oczami nie mogłeś go zobaczyć, prawda?
A Ty potrafisz je zobaczyć? Cóż, próbowałem usilnie, lecz ani razu nie byłem w stanie zbliżyć się do takiej sytuacji, jakbym widział je w rzeczywistości. Dla porównania ustawiłem sobie nawet jabłko na biurku i starannie próbowałem sprawić, abym obok niego „zobaczył” dokładnie takie samo, tak samo widoczne, tak samo „materialne”. Ale jak wiadomo, wszelkie takie próby spełzły na niczym.
A jednak je widziałeś
Otóż nie. Nie widziałem. Zaskakujące, prawda?
Cóż, nie dla mnie
Sam nie wiem jak to się dzieje, że można widzieć poza ciałem, bez oczu, ale można, bo tego doświadczyłem. I wyobraź sobie, że oglądałem te swoje miliardy komórek z zewnątrz, spoza ciała i wiem, że to nie był sen ani halucynacja, bo takiego stanu świadomości nigdy wcześniej i nigdy później nie przeżywałem w swoim ciele. To jest po prostu całkiem inny stan, być bez ciała. Tak jakbyś był w krystalicznie czystej wodzie i w krystalicznie czystym powietrzu. Załóżmy, że tej wody nie widzisz, ale ją czujesz i czujesz, że nie jest to powietrze. I nie chodzi tu bynajmniej o jakieś receptorowe czucie. Wręcz przeciwnie, czujesz, że nie masz tego paskudnego ograniczającego Cię mózgu. Nie ma gonitwy myśli, nie ma emocji, nie ma strachu, nie ma uczuć, jest tylko spokój, błogi spokój, cisza i wiedza. Nie wiesz skąd, ale wiesz. Wiesz co masz wiedzieć.
Hmm... bez urazy, ale moje pierwsze wrażenie po przeczytaniu tego to takie, jakbym czytał wypowiedź kogoś z podopiecznych Monaru.
Pytasz po co nam oczy, nosy, uszy? A ja spytam po co nam ciała? Spytam o sens życia. A Ty powiesz, że nie wiesz.
Sens życia? A czy musi mieć sens? A jaki jest sens kamienia? A sens meteorytu? A sens galaktyki w Andromedzie? A sens wiewiórki? Albo sens wodoru? Czy ludzie wszędzie muszą chcieć usilnie widzieć sens?
Nie ma jakiegoś wielkiego, duchowego sensu życia. Jedyne co można pod to podpiąć to zwykła potrzeba przedłużenia gatunku – każde nasze życie służy tylko temu. Wszechświat nie obdarza nas życiem, abyśmy tworzyli wielkie dzieła i osiągali trzydzieste gęstości. Jesteśmy tylko pewnym biologicznym gatunkiem z dziury zabitej dechami o nazwie Ziemia. Jemy, pijemy, wydalamy, rozmnażamy się a przy okazji mamy trochę więcej inteligencji niż pozostałe znane nam gatunki. I to sprawia, że lubimy wymyślać sobie popierdółki, którymi uwielbiamy ubarwiać sobie ten nasz otaczający świat.
I naprawdę jony sodu i potasu i cały ten układ nerwowy nie są istotne
Naprawdę? Więc powiedz to ludziom, którzy w swoim życiu spotkali się z tym:
Prozopagnozja. Zaburzenie polegające na tym, że człowiek nie jest w stanie rozpoznać twarzy znanych albo widzianych już osób. Wiemy których części mózgu uszkodzenia wywołują takie problemy.
Oto przypadek pewnego człowieka z uszkodzeniem fragmentu mózgu odpowiadającego za tę funkcję – otóż zgodnie z tym, co powiedziałem, człowiek ten nie był w stanie rozpoznawać ludzkich twarzy. Podczas badania jego trafność w ocenianiu do kogo należy dana twarz (pokazywano mu twarze sławnych ludzi) miał zaledwie około 50% trafień. Twierdził też, że nie lubi oglądać telewizji – ponieważ nie odczuwał żadnej przyjemności z oglądania twarzy aktorów – co więcej, nie rozumiał wyrazów twarzy i mimiki. Gdy spytano go czy ma jednak jakiś ulubiony film, pacjent przyznał, że ma, a jest nim... Batman. Najbardziej lubił ten film, ponieważ przez dużą jego część główny bohater nosi maskę.
Innymi przykładami podobnego zaburzenia percepcji jest agnozja wzrokowa – charakteryzuje się ona na przykład tym, że człowiek, który widzi podobny obraz:
Jest w stanie rozpoznać twarz, ale nie jest w stanie dostrzec tego, że jest ona zbudowana z warzyw i owoców. Choć widzi ogólny kształt, jej świadomość nie jest w stanie rozróżnić poszczególnych elementów – ta osoba staje się dosłownie „ślepa” na widok części z których owa twarz się składa.
Innym przykładem podobnego zaburzenia jest sytuacja, gdy człowiek jest w stanie wskazać jakiś przedmiot położony na stole i opisać jego wygląd, ale za nic w świecie nie może odpowiedzieć na pytanie do czego on służy ani jak się nazywa.
Pewien pacjent, któremu pokazano kiedyś klucz, odpowiedział „nie wiem, co to jest, może to pilnik albo jakieś podobne narzędzie”. Gdy pokazano mu stetoskop, odparł „to taki długi kabel z czymś okrągłym na końcu.” Gdy zaś pokazano mu fajkę, odparł ponownie, że nie ma pojęcia co to jest. Gdy badacz powiedział mu, że to fajka, odparł „tak, teraz to widzę” a następnie wskazał i nazwał poszczególne części fajki. Gdy jednak badacz powiedział mu „a gdybym powiedział panu, że ten ostatni przedmiot w istocie nie jest fajką” pacjent odparł „może faktycznie nie jest to fajka”...
Ten przykład wyraźnie sugeruje istnienie związku pomiędzy określonym miejscem w mózgu a zdolnością postrzegania przedmiotów, części składowych przedmiotów oraz zdolności do nazywania i określania funkcji przedmiotów. Uszkodzenie tego miejsca w mózgu (mechaniczne lub z powodu choroby) powoduje upośledzenie tych zdolności, lub ich całkowity zanik. Oznacza to, że to, czy i jak rozpoznajemy kształty, twarze, nazwy i funkcje przedmiotów zależne jest od mózgu – od materialnej części naszego ciała, od komórek nerwowych i tych właśnie jonów sodu i potasu oraz całej innej masy jak najbardziej materialnych przedmiotów.
Postrzeganie twarzy, uświadamianie sobie ich istnienia, umiejętność nazywania przedmiotów i określania och funkcji jest częścią naszej świadomości. A umiejętności te zależą od mózgu, od komórek nerwowych – zatem i ta część naszej świadomości jest od nich zależna.
Co to oznacza? Otóż jest to argument jak najbardziej przemawiający za tym, że świadomość nie jest niematerialna i niezależna od mózgu – świadomość, to jacy jesteśmy i jak postrzegamy świat, wbrew temu co twierdzi Seroslav, zależna jest od mózgu. Nie jest niematerialnym bytem zdolnym do samodzielnego istnienia poza ciałem – MÓZG TO ŚWIADOMOŚĆ.
Oczywiście byłbym mało wiarygodny, gdybym poprzestał na tym jednym przykładzie. Takich jest więcej.
Niesławna
lobotomia. Zapewne obił się ten złowrogi (nie bez powodu) termin niektórym o uszy.
Otóż lobotomia to zabieg medyczny, stosowany całkiem powszechnie jeszcze kilkadziesiąt lat temu.
Lekarze ówcześni doszli do wniosku, że zaburzenia psychiczne, schizofrenię itp można z powodzeniem leczyć wbijając w mózg dwie szpile i robiąc z pewnego fragmentu mózgu papkę, tym samym przecinając połączenia między płatem czołowym mózgu a międzymózgowiem.
(Lobotomia – bolce wbijano nierzadko za pomocą młotka. Nie róbcie tego w domu!)
Okazało się, że zabieg taki jest dość skuteczny (choć nie zawsze). Ale...
Pacjent po lobotomii zaczyna tracić zdolność do określania ciągłości „swojego ja”. Może stracić pewność, że dzisiaj jest tą samą osobą, którą była wczoraj. Ponadto jej skutkiem jest apatia, utrata zdolności do planowania i podejmowania inicjatywy, zaburzenia pamięci, rozproszenie uwagi i utrata zdolności do wyrażania emocji. Ponadto bywają przypadki osób, które zachowują się impulsywnie, tracą hamulce społeczne i nie potrafią przestrzegać podstawowych zasad grzeczności.
Znowu powinniśmy w tej chwili zastanowić się nad dwoma pytaniami:
Czy gdyby świadomość była całkowicie niezależna od mózgu, to czy mechaniczne uszkodzenie tegoż mózgu byłoby w stanie wywołać taką reakcję i takie zaburzenia świadomości?
I odwracając – czy można zatem stwierdzić na podstawie tego, że świadomość, emocje, zachowanie i odczucia są zależne od mózgu?
Idźmy dalej.
Zaburzenie zwane „ślepotą na ruch”.
Przypadek pewnej kobiety z tym zaburzeniem:
Otóż badaczowi opowiadała ona, że nie lubi poruszać się między ludźmi, ponieważ „ludzie pojawiali się nagle w tym lub w innym miejscu, a ja nie widziałam, żeby się przemieszczali”. Opowiadała też, że nie potrafi bez pomocy przejść przez jezdnię, bo gdy spojrzy na ulicę, to wydaje jej się, że samochód jest jeszcze daleko, a gdy chce wejść na nią, to okazuje się, że jest tuż tuż. Z powodu tego zaburzenia kobieta ta nie mogła też wykonywać tak prostych czynności jak nalewanie wody do filiżanki. W jej postrzeganiu bowiem strużka wody wyglądała jakby była zamrożona, więc lała ją do czasu, aż woda wylewała się z owej filiżanki.
Po raz kolejny jest to przykład zaburzenia postrzegania świata, jaki powstaje w wyniku uszkodzenia odpowiedniego fragmentu mózgu. Czy zatem:
- odpowiedzialna jest za to dusza, a uszkodzenia mózgu nie robią na duszy żadnego wrażenia,
Czy też:
- odpowiedzialny jest za to mózg, a nie jakaś tam dusza i stąd problemy z właściwym postrzeganiem rzeczywistości po uszkodzeniu mózgu.
Kolejny ciekawy przykład:
Pomijanie stronne. Jest to zaburzenie które charakteryzuje się ignorowaniem lewej strony ciała i jego otoczenia i dotyczy bodźców słuchowych, wzrokowych i dotykowych. Wynika ono z uszkodzenia odpowiednich obszarów prawej półkuli (uszkodzenia lewej nie wywołują tak znaczących objawów).
Pacjenci z tym zaburzeniem charakteryzują się tym, że między innymi piszą tylko na jednej połowie kartki, podczas ubierania wkładają tylko jeden rękaw albo but, golą tylko połowę twarzy lub analogicznie nakładają makijaż tylko na połowę twarzy. Za zaburzenie to jest odpowiedzialne uszkodzenie górnego zakrętu skroniowego w prawej półkuli.
Osobom takim pomaga skrzyżowanie rąk – wtedy „przypominają sobie” o istnieniu drugiej połowy ciała i ich percepcja odrobinę się poprawia.
I znowu czas na pytania retoryczne (bo nie sądzę, aby Seroslav zechciał się nimi porządniej zająć).
Czy gdyby naprawdę istniała niematerialna dusza, odpowiedzialna za to wszystko (na dodatek mieszkająca w szyszynce), to czy jakieś tam uszkodzenie jakiegoś górnego zakrętu skroniowego byłoby w stanie tak poważnie wpłynąć na jej zachowanie? Jak tutaj zastosować tę rzekomą „rozdzielność „ja” od mózgu”, jaką proponuje nam Seroslav?
Przyjrzyjmy się kolejnemu przykładowi:
Bóle fantomowe.
Jest to niesamowicie fascynujące zagadnienie. Dotyczy ono osób, które utraciły w wyniku jakiegoś wypadku kończynę lub jakąś inną część ciała. Otóż osoba taka czuje nierzadko ból, swędzenie albo uczucie „wbijania paznokci” w kończynę, która została tej osobie amputowana! Czy to znaczy zatem, że dusza istnieje i że osoba ta „czuje duszą”?
Ależ skąd, to znowu złudzenie, za które odpowiedzialny jest rozrost obszarów mózgu odpowiedzialnych za inne części ciała. Na przykład aksony komórek nerwowych, które odpowiadają za wrażenia z twarzy mogą objąć swoim zasięgiem także tę część mózgu, która była odpowiedzialna za odbieranie bodźców z utraconej kończyny. W tym przypadku pobudzanie twarzy (dotykanie jej) powodować będzie odczucie dotykania (i istnienia) zarówno twarzy, jak i amputowanej kończyny.
Istnieją nawet dwa przypadki pacjentów, którym amputowano stopę, a którzy następnie odczuwali ją bardzo wyraźnie w stanie... podniecenia seksualnego. Otóż komórki nerwowe odpowiadające za doznania seksualne objęły swoim zasięgiem także nieużywaną część mózgu, która wcześniej odpowiedzialna była za interpretowanie doznań czuciowych pochodzących ze stopy. Osoby te (mężczyźni) opowiadały nawet, że czują wyraźnie orgazm nie tylko w genitaliach, ale też i w... stopie!
Jednak nie ma tu nic do śmiechu – czasem wrażenie bólu w amputowanej kończynie (nazywanej „kończyną fantomową”) jest bardzo intensywne. Istnieją przypadki, gdy osoba wyraźnie czuje, że jej fantomowa (czyli nieistniejąca realnie, a amputowana jakiś czas temu) dłoń jest mocno zaciśnięta i to wywołuje ból, nie może zaś jej rozprostować, bo jej przecież nie ma. Rozwiązaniem jest tutaj oszukanie mózgu. Osoba taka powinna usiąść bokiem obok lustra i wyciągnąć zdrową rękę przed siebie tak, aby odbicie jej w lustrze odpowiadało miejscu, w którym powinna być amputowana kończyna z której zdaje się pochodzić ból. Osoba ta powinna patrzeć na odbicie swojej zdrowej ręki (a wyglądające tak, jakby to była ta amputowana kończyna) i powoli rozluźniać i otwierać swoją prawdziwą dłoń (odbicie w lustrze rzecz jasna będzie robić to samo). Po pewnym czasie osoba ta powinna poczuć, że jej fantomowa dłoń również się rozluźnia i otwiera, co powinno przynieść jej ogromną ulgę.
Mamy tutaj do czynienia z dwoma aspektami – po pierwsze ze złudzeniem istnienia ręki tam, gdzie jej nie ma. Złudzenie to jest bardzo realne i przynosi dość znaczny ból. Znamy mechanizm jego powstawania a nawet ciekawe przypadki – jak ten związany ze stopami. Po drugie zaś możliwe jest oszukanie mózgu – wmówienie mu, że zdrowa ręka może naśladować rękę urojoną i wpływać na bóle z tejże urojonej ręki.
TUTAJ mamy do czynienia z podobnym zjawiskiem. Uczeni sprawili, że pewne osoby „czują” swoje amputowane kończyny.
To z kolei wiąże się z kolejnym zaburzeniem jaki ma związek z mózgiem – kurczem pisarskim, kurczem pianisty lub też zwanym bardziej fachowo – dystonią ograniczoną dłoni.
Spotyka ona dość często pisarzy dużo piszących na maszynie lub komputerze oraz pianistów a polega ona na tym, że przy próbie pisania lub grania na fortepianie pojawiają się mimowolne skurcze palców dłoni które w znaczący sposób utrudniają pisanie lub grę na instrumencie.
Dlaczego tak się dzieje?
Otóż nasz mózg jest podzielony na sektory – każdy odpowiedzialny za inny fragment ciała (o tym wspomniane już było przy okazji kończyn fantomowych). W skrócie wygląda to mniej więcej tak, jak na tym rysunku:
Przy okazji zauważmy, że obszar który odpowiada za interpretowanie bodźców z genitaliów (genitals) znajduje się tuż obok miejsca, które odpowiada za interpretowanie bodźców ze... stopy (foot).
Otóż jak widać, miejsca odpowiadające za kontrolę poszczególnych palców znajdują się blisko siebie. W przypadku, gdy intensywnie rozwijamy jakąś część ciała i długo ćwiczymy ją (tak jak pisarze lub pianiści palce), obszar odpowiadający za nią w mózgu również nieznacznie się rozwija. W przypadku palców jednak może dojść do sytuacji, gdy obszar odpowiadający za powiedzmy palec wskazujący zacznie w wyniku tego nieznacznego „rozrostu” nachodzić na obszar odpowiadający za palec środkowy. Co wtedy się dzieje? Sygnały z palców dochodzą do mózgu, mózg też chce kierować tymi palcami, lecz z powodu tego nachodzenia na siebie obu obszarów wysyła np ten sam sygnał do obu palców, zamiast do tylko jednego z nich. I stąd niechciane skurcze palców.
Jak widać, mózg jest w tym przypadku nie tylko niezbędny, ale wręcz jego złe funkcjonowanie sprawia, że nawet największego pianistę może trafić szlag.
Teraz czas na poważniejszy przykład: choroba Alzheimera.
To choroba ludzi starszych – charakteryzuje się między innymi zanikiem kory mózgowej.
Tak to wygląda przy prześwietleniu głowy:
(Mózg zdrowy jest z prawej strony)
A tak „na żywo”:
(Mózg zdrowy ponownie z prawej strony)
Rzecz jasna tak wyraźna różnica pomiędzy zdrowym a chorym mózgiem odbija się na stanie umysłu człowieka – chorzy na tę chorobę cierpią na zaburzenia pamięci, zaburzenia osobowości, zaburzenia funkcji poznawczych,
zaburzenia osobowości, zaburzenia poznania i wielu innych upośledzeń.
Pewna kobieta (przykładowa – takich osób jest znacznie więcej), chora na tę chorobę, miała ogromne problemy z zakładaniem na siebie ubrań samodzielnie, nie potrafiła nawet wskazać gdzie jest jej kolano a zapytana o to, gdzie jest jej łokieć wskazywała okolice nadgarstka i odpowiadała, że „jest on chyba gdzieś w tej okolicy”.
Choroba ta jest chorobą śmiertelną.
Po raz kolejny spotykamy się z brutalnym przykładem, jak to zwykła choroba, zmiany fizyczne mózgu stają się przyczyną zaburzenia świadomości i osobowości. Czy byłoby to możliwe, gdyby mózg był w tym temacie „nieistotny”, jak każe nam uważać Seroslav?
Inny przypadek:
Pewni bracia doznali uszkodzenia swoich płatów czołowych w okresie niemowlęcym. Okazało się, że będąc już dorosłymi ludźmi mężczyźni ci cierpieli z powodu poważnych zaburzeń. Nie potrafili na przykład podejmować rozsądnych decyzji – zawsze postępowali w sposób wybitnie nierozsądny, bo nie potrafili ocenić skutków swoich działań. Nie mieli przyjaciół i nie mogli utrzymać się w żadnej pracy. Od dzieciństwa kradli i napadali na innych ludzi bez najmniejszego poczucia winy.
Choć wielu ludzi tak postępuje i nie zależy to u nich od uszkodzenia mózgu, badacze określili, że w tym przypadku całe postępowanie tych braci (a przede wszystkim niemożność zrozumienia, że ich czyny są niewłaściwe i „dlaczego” są niewłaściwe) wynika z tego właśnie wydarzenia z dzieciństwa jakim było uszkodzenie fragmentów mózgu.
Kolejny przykład:
Komisurotomia.
Jest to zabieg przecięcia spoidła wielkiego w mózgu.
Początkowo uważano, że to zapobiegać będzie przenoszeniu się napadów padaczkowych z jednej półkuli na drugą. Co jednak w istocie ten zabieg powodował?
Otóż osoba po komisurotomii nie potrafi na przykład nazwać obiektu trzymanego w lewej ręce. Poddana takiemu eksperymentowi:
Trzymając klucz w lewej ręce jest w stanie go rozpoznać jako klucz (jego prawa półkula za to odpowiada), ale że nie istnieje połączenie między prawą półkulą a lewą (odpowiedzialną za mowę) osoba ta nie jest w stanie nazwać ani wypowiedzieć słowa „klucz”. Lewa półkula zaś widzi słowo „auto” i je wypowiada, mimo, że trzyma w ręku klucz i wie o tym.
Po przecięciu spoidła następuje przerwanie zdolności współpracy obu półkul.
Obrazek o krótki opis zaburzeń dostępny jest
TUTAJInnym przykładem jest ten wynik badania przeprowadzonego na innej osobie po komisurotomii. Otóż osobie tej pokazywano wyrazy typu „honeymoon” (miesiąc miodowy), „hatband” (wstążka do kapelusza) itp i proszono ją, aby narysowała to, co słowo przedstawia.
Oto co ta osoba narysowała po zobaczeniu słowa „skyscraper” (drapacz chmur):
Otóż można zauważyć, że słowo te, jak i wszystkie poprzednie, są specjalnie dobrane. Honeymoon oznacza „miesiąc miodowy”, ale składa się ze słów „honey” – „miód” i „moon” – „księżyc”. Tak samo „hatband” – „hat” (kapelusz) i „band” (wstążka). Pokazywane w specjalny sposób te wyrazy osobie po komisurotomii nie są postrzegane jako jeden wyraz – bo pierwszą część wyrazu „skyscraper”, czyli „sky” widzi jedna półkula, a drugą „scraper” – druga. Osoba taka zatem nie widzi słowa „drapacz chmur”, ale dwa osobne wyrazy – „sky” - „niebo” i „scraper” – „skrobak”.
I to też rysuje – niebo ze słońcem i chmurami i robaka z wieloma nogami, który kojarzy się jej ze skrobakiem.
Idźmy dalej przez przykłady zaburzeń wywołanych uszkodzeniem mózgu:
Ludzie z uszkodzeniem ciemieniowym potrafią opisać dany przedmiot i jego położenie, ale nie są w stanie po niego sięgnąć ani dotrzeć do niego – ręka błądzi bez celu próbując nieudolnie sięgnąć tam, gdzie przedmiot się znajduje. Odwrotnie jest z uszkodzeniem potylicznym – człowiek nie potrafi opisać przedmiotów ale znakomicie jest w stanie je omijać podczas na przykład toru przeszkód.
Next one:
Ludzie ze specyficznymi uszkodzeniami kory przedczołowej tracą zdolność spójnego myślenia i zaplanowanego działania – są w stanie brać prysznic w ubraniu i solić herbatę.
Z kolei ludzie z uszkodzeniami móżdżku mają problemy z dotknięciem palcem swojego nosa. Ruch taki składa się z trzech faz – pierwsza to tzw. „ruch balistyczny” – długi i szybki ruch w pobliże nosa. Druga to trwające ułamek sekundy wyhamowanie lub zatrzymanie, trzecią jest precyzyjne doprowadzenie palca do czubka nosa.
Gdy osoba ma uszkodzoną korę móżdżku, człowiek ma problemy z pierwszą fazą – palec nie zdąży wyhamować na czas, porusza się zbyt chaotycznie i często po prostu uderza w twarz. Gdy zaś uszkodzenie sięga jądra móżdżku, szwankuje druga faza – palec co prawda dociera w pobliże nosa, ale po zatrzymaniu zaczyna niepewnie drgać.
Dlaczego to ciekawe? Otóż być może widzieliście w jakimś programie albo filmie jak amerykańska policja bada trzeźwość kierowców. Jednym ze sposobów jest prośba o dotknięcie palcem własnego nosa, dokładnie jak w powyższych przypadkach. Czemu?
Ponieważ alkohol najpierw zaczyna działać na móżdżek a jego skutki są takie same, jak opisywane powyżej uszkodzenia mechaniczne
Inny smutny przykład?
W USA pewien człowiek miał krwotok, w wyniku którego doszło do tego, że do mózgu dochodziło mniej krwi niż powinno.
Od tamtej pory człowiek ten stał się niezwykle agresywny – często wpadał w szał, odbierał neutralne słowa swojej żony jako atak na swoją osobę po czym bił ją. Gdy w końcu postanowił poddać się operacji mózgu – wycięto mu część ciała migdałowatego. Od tamtej pory ataki szału ustały całkowicie, lecz ceną za to jest to, że człowiek ten miewa teraz okresy dezorientacji i zaburzonego myślenia.
Kolejny przykład zależności mózg – świadomość:
Zespół Korsakowa – wywoływany przez między innymi uszkodzeniem środkowych części płatów skroniowych, górnej części pnia mózgu, ciał suteczkowatych, hipokampa i niektórych jąder wzgórza. Objawy to między innymi głębokie otępienie, poważne zaburzenia pamięci i luki pamięciowe, które chory stara się wypełniać zmyślonymi opowieściami, w które święcie wierzy.
Idźmy dalej:
Zniszczenie ciała migdałowatego. Eksperymenty przeprowadzone na małpach wykazały, że osobniki, którym uszkodzono tę część mózgu przestawały się... bać. Bez oporów dotykały węży lub chwytały płonące zapałki – rzeczy, których normalnie unikałyby. Co więcej – małpy te odrazy spadały w hierarchii stada – ponieważ zwyczajnie ignorowały gesty którymi groziły im silniejsze i stojące wyżej w hierarchii osobniki. Małpy te po prostu straciły zdolność do odczuwania strachu i łączenia danych sytuacji/gestów z zagrożeniem.
Szczury po zniszczeniu im ciał migdałowatych przestawały bać się kotów. I to jest właśnie to, co wykorzystuje pewien sprytny organizm...
Toxoplasma gondii to rodzaj bakterii, która rozwija się i żyje w organizmach wielu ssaków, ale rozmnażać się może tylko w organizmie kota. Bakterie tego gatunku przedostają się wraz z odchodami kota do gleby. Tam może przydarzyć się, że z gleby przejdą do organizmu szczura. Wtedy atakują jego mózg, a mówiąc konkretniej właśnie jego ciało migdałowate i je uszkadzają, co powoduje, że szczur przestaje bać się kotów i staje się z tego powodu ich łatwym łupem. To oczywiście był od początku plan małych bakterii - pasożytów, które w wyniku tego mogą dostać się znowu do organizmu kota i tam się rozmnażać.
Co ciekawe ta sama bakteria, po przedostaniu się do ciała człowieka, wywiera również słaby wpływ i na jego psychikę i sposób zachowywania się.
Mamy więc do czynienia z bakterią, która za pomocą uszkadzania mózgu jest w stanie zmienić zachowanie swojego nosiciela. Czy to ma znaczyć, że zachowanie to zależy od duszy? Czy też raczej od tego właśnie mózgu?
Namacalny przykład:
Pewną kobietę z uszkodzonym ciałem migdałowatym poproszono o narysowanie twarzy, które wyrażają rozmaite emocje. Oto, co narysowała:
Wyrazy twarzy odpowiadające radości, smutkowi, zaskoczeniu, zniesmaczeniu i złości wyszły jej dość realistycznie, jednak poproszona o narysowanie przestraszonej twarzy odmówiła. Gdy spytano ją dlaczego odmawia, powiedziała, że „nie ma pojęcia jak taka osoba wygląda”. Gdy ją jednak namówiono, narysowała to co widać na obrazku, ponieważ przypomniało się jej, że w bajkach dla dzieci przestraszone postacie pokazywane są często jak wycofują się na czworakach ze zjeżonymi włosami na głowie.
To, co podałem, to dość ciekawe i raczej rzadko znane przypadki, są jednak zaburzenia i choroby, o których każdy wie doskonale.
Depresja – skutecznie leczona przy pomocy leków. Czy związki chemiczne zawarte w lekach działają na mózg, czy na duszę? Wiemy, jak zachowuje się osoba pogrążona w depresji. Nie jest to choroba taka jak przeziębienie czy zapalenie płuc – ona zmienia charakter, nastrój, wyrażanie i odczuwanie emocji. A jednak leki – czyli zwykła chemia – są w stanie ją z powodzeniem leczyć. Jak to byłoby możliwe, gdyby wszystkim zawiadywała dusza, tak jak tego chciałby Seroslav? Dusza poddawana wpływowi chemii? Przecież ona powinna być niematerialna i nie podlegać takim wpływom.
Choroba dwubiegunowa – pojawiające się na przemian napady depresji i nadmiernej energii – ludzie raz są przygnębieni, a za chwilę potrafią być radośni i gadatliwi. Leczy się ją za pomocą między innymi litu i kwasu walproinowego.
Schizofrenia – znana głównie z powodu omamów wzrokowych i słuchowych – leczona farmakologicznie. Schizofrenia charakteryzuje się też tym, że osoba chora mówi rzeczy kompletnie bezsensowne i niezrozumiałe dla nikogo. Oto autentyczna rozmowa dwóch schizofreników:
A: Pracujesz w bazie lotniczej?
B: Wiesz, co myślę o pracy. W czerwcu skończę 33 lata, nie masz nic przeciwko?
A: W czerwcu?
B: 33 lata w czerwcu. To wszystko rozwieje się jak mgła kiedy przyjdę, tfu, wyjdę z tego szpitala. Więc nie mogę odzyskać głosu. Więc rzuciłem papierosy. Jestem w wymiarze przestrzennym, sam jestem z przestrzeni kosmicznej.
A: Jestem prawdziwym statkiem kosmicznym z drugiej strony.
B: Wiele ludzi tak mówi, jak obłąkani, ale „Wierzcie lub nie” Ripleya, bierz lub zostaw – w spokoju – to nie Examiner, to dział komiksów. „Wierzcie lub nie” Ripleya, Roberta E. Ripleya. Wierzcie lub nie, ale nie musimy w nic wierzyć, jeśli nie mamy na to ochoty. Każda mała rozetka – za bardzo samotna.
A: Taa, możliwe.
B: Jestem cywilnym marynarzem.
A: Możliwe. Biorę kąpiel w oceanie.
B: Kąpiel jest do kitu. Wiesz dlaczego? Bo nie można przestać, kiedy ma się ochotę. Jesteś na służbie.
Po raz kolejny leki chemiczne działają i leczą coś, co powinno być chorobą „duszy” – a więc całkowicie niezależną od przyziemnej chemii.
Ale to nie wszystko – oprócz zaburzeń wywołanych samymi uszkodzeniami mózgu znamy też przypadki zmiany zachowania po zmodyfikowaniu ilości odpowiednich hormonów.
Tak jak konkretne impulsy nerwowe można przyrównać do telefonu – jeden impuls to jak jeden telefon z konkretnego miejsca ciała do konkretnego miejsca w mózgu, tak hormony pełnią rolę „radia”. Raz nadany przez gruczoły sygnał dociera wraz z krwią do wszystkich zakamarków organizmu.
Jaki to ma związek z zachowaniami?
Gdyby dziewczynkę będącą jeszcze w łonie matki wystawić na podwyższony poziom testosteronu (wystarczy, że matka będzie miała go podwyższony poziom – to się czasem zdarza), to dziewczynka ta po urodzeniu przejawiać będzie w zachowaniu pewne cechy męskie – będzie woleć sport, samochody, elektronikę i rozmaite gadżety, zaś w ogóle nie będzie interesować się lalkami i innymi typowo dziewczęcymi zabawami. Czy zachowanie więc i preferencje w tej dziedzinie zależą od „duszy”? Czy też raczej od mózgu, na który wpływ mają hormony – związki chemiczne? Wydaje mi się, że gdyby odpowiedzialna byłaby za to dusza, „przydzielana” organizmowi z góry przed narodzeniem, to nie byłaby w ogóle podatna na tak prymitywne i materialne czynniki jak hormony.
Co zaś, gdy pójdziemy na całość i pobawimy się w bardziej zaawansowane modyfikacje hormonalne?
Pewnej samicy szczura w okresie krytycznym (czyli tuż przed i tuż po urodzeniu) podawano duże dawki testosteronu. Jej rówieśnikowi samcowi usunięto zaś jądra i podawano sztucznie inne hormony. Wynik był do przewidzenia – podczas zbliżenia samica próbowała kryć samca wykonując przy tym dobrze znane ruchy, zaś samiec poddawał się wyginając grzbiet tak, jak zwykle robią to samice. Za pomocą hormonów zamieniono role tych zwierząt – samiec stał się samicą, samica zaś samcem. U ludzi po odpowiednim zabiegu byłoby tak samo, lecz jak wiemy nikt by się na to nie zgodził
Czy zatem tym wszystkim steruje dusza? Czy może jednak mózg?
Idźmy dalej – po przebadaniu osób, które popełniły rozmaite przestępstwa okazuje się, że duża większość osób, które popełniły gwałt lub morderstwo ma stale podwyższony poziom testosteronu w krwi (dla ciekawostki dodam, że z kolei handlarze narkotykami mają zazwyczaj obniżony poziom
). On to odpowiada za skłonność do popełniania tych przestępstw. Mężczyźni z nadmiernym popędem płciowym mają rzecz jasna podwyższony poziom testosteronu w krwi – to czasem „zmusza” ludzi do zachowań i skłonności patologicznych – ekshibicjonizmu, pedofilii, gwałtów. Gdy zaś osobom takim poda się na przykład tryptorelinę, po pewnym czasie ilość testosteronu w krwi spada gwałtownie i tym samym zachowania mężczyzn stabilizują się – znika pociąg do ekshibicjonizmu i gwałtów.
I wszystko to znów za sprawą... chemii. Chemii oddziałującej na produkcję lub receptory hormonów...
Inną ciekawostką jest tzw. obrót serotoniny. Gdy obrót ten mieści się w normie, wszystko jest w porządku. Gdy jednak sztucznie sprawimy, aby był on niższy niż powinien, małpy poddane takiemu zabiegowi stają się brutalne i agresywne. Szympansy takie w wieku dwóch lat są już naznaczone wieloma bliznami i są ciągle skore do bójek. Po czterech latach prawie wszystkie osobniki już nie żyły – zginęły właśnie z powodu bójek.
Ciekawe jest też to, że obrót serotoniny zależny jest od diety – bowiem serotoninę organizm produkuje z tryptofanu. Gdy grupie mężczyzn podawano dietę ubogą w tryptofan (a więc tym samym wywołując u nich zmniejszenie obrotu serotoniny) mężczyźni ci stawali się agresywni już po kilku godzinach po posiłku (i to wcale nie dlatego, że zupa była za słona
).
Inną ciekawostką jest
zespół niewrażliwości na androgeny – osoba taka, mimo, że jest genetycznie mężczyzną (chromosomy XY) wykazuje cechy żeńskie, zarówno niektóre fizyczne jak i psychiczne. Czy to dusza nagle zmienia preferencje?
A co z rodzeniem dzieci? Szokiem poporodowym? Po porodzie w organizmie kobiety wytwarzane są hormony, których celem jest przywiązanie matki do dziecka w krytycznej fazie tuż po porodzie, aby kobieta nie odrzucała niemowlęcia (mechanizm ten czasem niestety zawodzi). Czy dusza nie powinna lepiej tym zarządzać, niż uciekając się do pomocy prymitywnych hormonów? Nie powinno być raczej czegoś w stylu „hej, toż to Stefan – razem reinkarnowaliśmy w XI wieku, spoko gość”?
A tak organizm musi używać zwykłych związków chemicznych, aby tuż po porodzie matka przywiązała się do dziecka i go nie porzuciła...
A
alkoholowy zespół płodowy? Czyli znaczne upośledzenie w rozwoju psychicznym i fizycznym dziecka po tym, jak jego matka pożywała będąc w ciąży duże dawki alkoholu? W jaki sposób alkohol w okresie płodowym mógłby wpłynąć tak znacząco na upośledzenie psychiczne dziecka, gdyby odpowiedzialna była za to jedynie niematerialna dusza?
Tak samo z zażywaniem narkotyków w czasie ciąży – kokaina na przykład wpływa bardzo znacząco na umiejętności językowe dziecka...
Wstępem do ostatniego przykładu tej części niech będzie krótka refleksja nad tym, jak łatwo stracić przytomność w wyniku upału lub uderzenia w głowę. Czy byłoby to sensowne, gdyby to niematerialna dusza, a nie mózg była za to odpowiedzialna?
I na koniec najstraszniejszy przykład dysfunkcji mózgu i jego wpływu na świadomość –
stan wegetatywny. Człowiek taki posiada funkcje życiowe, lecz utracił zdolność bycia świadomym. Zachowane są takie funkcje jak oddychanie, przełykanie, trawienie itp, lecz następuje całkowity zanik świadomości. W istocie nieszczęśnik taki staje się całkowicie zbliżony do nie potrafiącej myśleć rośliny.
Stan wegetatywny bywa powodowany przez fizyczne uszkodzenie mózgu lub też jego długotrwałe niedotlenienie.
I ja mam wierzyć w to, że za naszą świadomość odpowiada niematerialna dusza, zupełnie oddzielna od ciała i że mózg nie jest w tym wszystkim w ogóle istotny?
Powyższe przykłady moim zdaniem dobitnie pokazują, że to jacy jesteśmy, jak postrzegamy świat i jak wielką rolę pełni w naszym organizmie mózg zależy od tego właśnie organu.
Wszelkie uszkodzenia lub błędne działanie mózgu skutkują rozmaitymi upośledzeniami i to nie tylko ruchowymi, ale także związanymi z naszą świadomością.
Zresztą nie tylko upośledzenia są z tym związane – zastanawialiście się czemu kobiety są takie a nie inne, tak ciężko je zrozumieć a ich zachowania i sposób myślenia jest tak diametralnie inny?
Otóż rozwiązanie jest banalne – ich mózgi mają trochę odmienną budowę
Na przykład mają większe spoidło, a zatem lepszą współpracę między półkulami (stąd zdecydowanie lepsza od nas wielozadaniowość ale z kolei brak możliwości rozdzielenia emocji, w tym głównie stresu, od logicznego myślenia, co nam przychodzi bez trudu
), a także mężczyźni mają ok 6,5 razy więcej istoty szarej (tam następuje przetwarzanie informacji) i ok. 10 razy mniej istoty białej (odpowiedzialnej za wymianę informacji pomiędzy poszczególnymi fragmentami istoty szarej) w mózgu od kobiet. Stąd też prawdopodobnie różnica polegająca na tym, że nam lepiej wychodzi samo przetwarzanie informacji (myślenie racjonalne skupione na jednym zadaniu) a kobietom współpraca między rozmaitymi miejscami przetwarzania informacji w mózgu (np zdolności językowe).
Ale to nie wszystko. Przejdźmy do kolejnej części.
ZŁUDZENIA
O tym, że można sztucznie wywołać sobie złudzenia wie każdy, kto choć raz wypił zbyt dużo
Złudzenia dźwiękowe i wzrokowe są wywoływane przez wiele substancji. Jedne są w tym lepsze, inne rzecz jasna gorsze. Niektóre nas mogą śmieszyć, inne przerażać (jak przypadek dzieci, które po zjedzeniu nasion pewnej rośliny przerażone biegały po podwórku krzycząc, że jakieś potwory chcą je pożreć). Ale czy można wywołać złudzenia podobne zasadą swojego działania do OOBE?
Odpowiedź jest oczywista – oczywiście, że można
Pierwszy jest wręcz totalnie banalny. Pamiętam go jeszcze z dzieciństwa a obecnie jest on bardzo dobry gdy trzeba jakiemuś małemu dziecku pokazać coś ciekawego – chyba zawsze mają z tego radochę i to jakim tanim kosztem
Otóż wystarczy skrzyżować palec wskazujący ze środkowym tej samej dłoni. Następnie należy dotknąć czubka nosa tak, aby znalazł się on pomiędzy czubkami skrzyżowanych palców. Co czujemy? Wyraźnie ma się wrażenie jakby miało się dwa nosy
To samo sprawdza się gdy np dotkniemy w ten sposób ołówka i inne przedmioty.
Drugi sposób jest też banalny:
Wystarczy usiąść tak, jaka na obrazku. Osoba z zawiązanymi oczami powinna tak samo głaskać swój nos jak i nos osoby siedzącej przed nią. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że po pewnym czasie osoba z zawiązanymi oczami poczuje, że jej własny nos jest o wiele dłuższy niż w rzeczywistości! Pojawi się realne uczucie „wydłużenia nosa”. Oczywiście nie ma mowy o żadnym wydłużaniu duszy
To tylko złudzenie wywołane wprowadzeniem mózgu w błąd
Trzeci przykład:
Potrzebna będzie sztuczna ręka – na przykład gumowa. Ustawiamy ją na stole tak, aby ochotnik ją widział. Jednocześnie każemy ochotnikowi położyć obok jego własną rękę, ale tak, aby ochotnik nie widział jej na oczy. Wtedy przez kilka minut musimy dotykać palcem zarówno sztucznej (czyli tej, którą on widzi) jak i jego prawdziwej ręki – ale w ten sam sposób (to ważne! A więc dotykając np palca wskazującego sztucznej dłoni musimy też dotykać jednocześnie prawdziwego palca wskazującego ochotnika ukrytego przed jego wzrokiem). Po paru minutach ochotnik powinien poczuć, że uczucie ręki przenosi się z jego prawdziwej do tej gumowej! Innymi słowy pojawia się wrażenie, że jego prawdziwą ręką nie jest ta biologiczna, ukryta przed jego wzrokiem, ale ta gumowa i że leży w istocie tam, gdzie ona! To złudzenie jest na tyle realne, że gdy nagle ukłujemy tę gumową rękę np szpilką ochotnik poczuje realny ból!
Oczywiście to nie żadna dusza przenosi się z prawdziwej ręki na tę gumową – to jedynie mózg zostaje wprowadzony w błąd, ponieważ jednocześnie odbiera wrażenia dotykowe z własnej dłoni (której nie widzi) i bodźce wzrokowe (bo widzi, że tak samo dotyka się tę gumową dłoń) i utożsamia sztuczną dłoń z prawdziwą. A gdy to zrobi, stworzy złudzenie, że prawdziwą ręką jest ta gumowa i że nasza prawdziwa ręka w istocie leży tam, gdzie ona
Czwarty przykład (swoją drogą to oba przykłady, ten i powyższy przygotowałem sobie już wcześniej i jakie było moje zdziwienie, gdy parę dni temu pojawiły się one na joemonster.org
Nawet byłem zły, że mogą mi zepsuć „premierę”
Ale przynajmniej dostarczyły mi obrazków ):
Należy przygotować piłeczkę pingpongową, przezroczystą taśmę klejącą i radio zdolne do emitowania szumu. Należy przeciąć piłeczkę na dwie części i przykleić je tak, aby oczy widziały jedynie białe, rozmyte światło. Radio należy włączyć tak, aby generowało stały szum. Gdy położymy się wówczas na łóżku i zrelaksujemy, jest prawdopodobne, że po paru minutach pojawią się halucynacje wzrokowe i słuchowe. Ludzie w tym stanie podobno zgłaszają obserwowanie różowych koni, tęczowych kolorów a nawet... donoszą, że słyszą głosy zmarłych
Wyjaśnienie tego ostatniego przykładu jest banalne i jest kluczem do całej zagadki OOBE.
Otóż gdy mózg nie dostaje sensownych informacji do przetworzenia i nie jest w stanie wyłowić z tych wszystkich impulsów jakie wciąż odbiera żadnego sensu, to mimo wszystko wciąż próbuje je jakoś zinterpretować a skutkiem tego są zwykłe halucynacje.W tym przypadku wzrok zostaje zmylony za pomocą piłeczek pingpongowych. Oczy są wciąż otwarte (i mózg o tym wie), ale widzą jedynie białe, rozmyte światło. Jest to wciąż bodziec, ale dla mózgu bezsensowny. Węch zanika, bowiem gdy nie pojawiają się żadne nowe zapachy nasz zmysł węchu ulega stępieniu (dlatego po lekcji WF-u niektórzy chłopcy zwyczajnie nie czują swojego zapachu, a reakcja nauczycielki która właśnie wchodzi do takiej klasy, gdzie siedzą ci chłopcy jest bardzo wymowna). Dotyk również niejako się wyłącza – gdy leżymy wygodnie nasze ciało nie odbiera zbyt wielu bodźców dotykowych. Na koniec zaś i słuch zostaje potraktowany bezsensownymi informacjami – bowiem szum radia nie niesie ze sobą żadnego sensu a i zagłusza wszelkie inne dźwięki, które nasz mózg mógłby poprawnie zinterpretować (np rozmowę, śpiew ptaków albo przejeżdżające samochody).
Skutkiem jest próba wyciśnięcia przez mózg z tego chaosu za wszelką cenę jakiegoś sensu. A że go nie ma, to i próby te skutkują bezsensownymi halucynacjami – tęczami, latającymi końmi itp.
W stanie OOBE jest podobnie. Po wprowadzeniu się w odpowiedni stan może nadejść moment, gdy nasze ciało odbiera pewne bodźce wzrokowe i słuchowe, ale nie przetwarza ich w sensowny sposób. Gdy dodamy do tego brak lub zniekształcenie doznań dotykowych – to możemy, tak jak w przypadku gumowej ręki, odnieść wrażenie, że jesteśmy nie tam, gdzie w rzeczywistości. W przypadku tej gumowej ręki „świadomość” przenosiła się na nią (stąd bardzo silne wrażenie, że prawdziwa ręka leży w istocie tam, gdzie gumowa atrapa oraz uczucie bólu, gdy uderzy się lub ukłuję tę atrapę), zaś w przypadku OOBE powstaje wrażenie, że unosi się do góry. Jednak jest to jedynie wrażenie, ponieważ poddane badaniu OOBE wykazuje, że nie jest w stanie określić ani przedmiotów umieszczonych przez badaczy w rozmaitych miejscach ani czasu, jaki jest wskazywany na zegarach. Mózg dokonuje projekcji – mając do dyspozycji jedynie te informacje, które dostał wcześniej w postaci informacji wzrokowych i słuchowych. Jeżeli nie widzi aktualnego czasu na zegarze (bo widzi za pomocą oczu, a te ma zamknięte), to nie „zobaczy” go też w stanie OOBE.
Stąd też interpretacja kulturowa danych halucynacji.
To samo można osiągnąć sztucznie – za pomocą komory deprywacji sensorycznej. Jest to całkowicie dźwiękoszczelny zbiornik wody o temperaturze zbliżonej do temperatury ciała ludzkiego. Osoba zanurzona w nim jest odcięta od wszelkich zmysłów – od dotyku (bo jest zanurzona w wodzie która nie jest ani zimniejsza, ani cieplejsza od jego ciała), od smaku (bo niczego nie je – to chyba oczywiste), węchu, słuchu (dźwiękoszczelność) i wzroku (kompletna ciemność wewnątrz tej komory).
Skutkiem jest relaks, poczucie „uwolnienia umysłu” i halucynacje. Ponoć nic nie może się równać z doznaniami, jakie wtedy człowiek jest wstanie odczuć. Wystarczy odciąć człowieka od zmysłów, a zacznie czuć „jedność ze Wszechświatem” i tego typu przesadzone rzeczy
A wszytko to wynika jedynie z tego, że pracujący mózg musi wciąż trawić dane pochodzące z oczy, uszu i receptorów w skórze, podczas gdy tych danych... nie dostaje. A jego interpretacja tego faktu i to, co człowiek z jej powodu odczuwa ponoć jest czymś niesamowitym.
To samo jest w przypadku NDE, jednak tam przyczyna halucynacji jest bardziej oczywista – wszak NDE ma miejsce przeważnie w przypadku ryzyka śmierci, kiedy to organizm nie działa zbyt dobrze i albo przesyła do mózgu błędne lub bezsensowne informacje (jak w przypadku triku z piłeczkami pingpongowymi) albo sam mózg z powodu ogólnego kryzysu już nie jest w stanie poprawnie przetrawić dostarczonych mu informacji.
Ale aby uzyskać stan OOBE nie trzeba komór ani poważnego wypadku. To samo da się zrobić w laboratorium.
Podam przykłady eksperymentów, podczas których uzyskano złudzenie opuszczenia przez świadomość ciała i przeniesienie się w inne miejsce.
Pierwszy z nich wygląda tak:
Ochotnik zakłada na głowę okulary w których widzi obraz z kamery zamocowanej za jego plecami. Badacz jednocześnie dotyka ochotnika w okolicach klatki piersiowej i udaje, że robi to samo tuż pod obiektywem kamery (z której obraz widzi ochotnik). Następuje tu dokładnie to samo, co w przypadku gumowej ręki – ochotnik czuje dotyk na klatce piersiowej, widzi, że ręka rzeczywiście go gdzieś w tym rejonie dotyka (bo badacz jednocześnie udaje, że dotyka miejsca pod kamerą a to obraz z kamery widzi ten człowiek jakby swoimi oczami) ale też widzi przecież, że jego ciało jest przed nim (wszak kamera „widzi” jego własne plecy – człowiek te ma świadomość, że widzi obraz z kamery umieszczonej za swoimi plecami).
Wszystko to sprawia, że człowiek ten po pewnej chwili odczuwa bardzo silne wrażenie, że jego świadomość nie znajduje się tam, gdzie ciało. Wydaje mu się, że opuścił swoje ciało i w postaci bezcielesnej „świadomości” siedzi za swoimi plecami a patrzy na siebie samego od tyłu.
Teraz spójrzmy na to samo, jednak przyjmijmy, że człowiek ten nie ma pojęcia, że bierze udział w eksperymencie a stan ten pojawił się u niego sam z powodu błędnego działania zmysłów lub mózgu – wypisz wymaluj stan OOBE.
TUTAJ jest więcej na ten temat.
TUTAJ zaś znajduje się krótki filmik na youtube, który wyjaśnia zasadę działania tego typu eksperymentów.
I także w tym miejscu należy zastanowić się nad wprowadzającą w błąd manipulacją, jakiej dopuszczają się zwolennicy teorii paranormalnych i pseudonaukowych na całym świecie we wszystkich dziedzinach: mianowicie czy dalej mamy wierzyć waszym słowom, że „zaślepiona nauka nie bada tych zjawisk”? Otóż bada, lecz że wyciąga wnioski przeciwne do tych, jakie byście chcieli widzieć, to ją bezmyślnie odrzucacie
Co zaś do zarzutów, że nauka nie potrafi niczego zlokalizować w mózgu:
Tak na szybko (bo to już 35 strona w wordzie, bodajże 10 -12 moja godzina łącznie pisania tego tekstu i dość późna godzina o której zwykle zaczynam myśleć o ciepłym i wygodnym łóżku, więc już wybaczcie, że to wikipedia
):
http://pl.wikipedia....oencefalografiahttp://pl.wikipedia....http://pl.wikipedia....u_magnetycznegohttp://pl.wikipedia....fia_komputerowahttp://pl.wikipedia....fia_komputerowahttp://pl.wikipedia....i/Badania_SPECTAngielskie odpowiedniki tych samych haseł mogą zawierać dodatkowe informacje.
Zaś co do bardziej wzrokowych informacji, przykłady:
Każda czynność pobudza jakiś fragment mózgu. Każda myśl. A za pomocą takich metod obrazowania jesteśmy w stanie ocenić, która konkretnie część kiedy się uaktywnia.
A wracając jeszcze – choć nie ma to w zasadzie znaczenia ani zbyt dużego związku z OOBE, to cytaty te, które podałem w poprzednim wpisie, a które zaatakowałeś słowami „a gdzie ja coś takiego napisałem?” pochodzą z notatek do wykładów pewnego profesora:
http://www.fizyka.um...dy/kog-w/04.htmNie ma to tak właściwie związku z OOBE, ale skoro już powiedziałem, że podam Ci źródło tych cytatów (swoją drogą to bardzo zwięzła stronka), to nie chcę złamać słowa.
I to by było na tyle. Do zobaczenia w ostatnim wpisie.
Temat jest zamknięty
![;]](https://www.paranormalne.pl/public/style_emoticons/default/smile5.gif)
