duze zdjecie dager ktore wkleiles a te zdjecie z hubble to mi wyglada na to ze te twoje jest sfalszowane(przekolorowane)lub nie ten sam glob,ja wiem jak wyglada mars przez teleskop w naturalnych kolorach wiem ze to jedyne co jest wiarygodne i tego bede sie trzymal
Trzymaj się Tommi, tylko zechciej zrozumieć, że te duże zdjęcie przedstawia eliptyczną mapę topograficzną Marsa, opracowaną na podstawie około tysiąca zdjęć wykonanych w 1999r kamerą MOC z pokładu satelity Mars Global Surveyor. Do wygenerowania różnic wysokości terenu posłużono się 330 milionami pomiarów wykonanych wysokościomierzem laserowym MOLA (Mars Orbiter Laser Altimeter). Tę mapę wykonali na zamówienie miesięcznika National Geographic - David Malin i Michael Caplinger z konsorcjum Malin Space Science Systems. Kolorystyka mapy jest umowna, celem lepszego uwidocznienia nierówności (gór, kraterów i dolin) oraz zróżnicowania albedo terenu (np. jasna niecka Hellas, czy ciemna wyżyna Syrtis Major). Mapy topograficzne mają przede wszystkim ukazać ukształtowanie terenu a nie jego rzeczywiste barwy.
Mars oglądany podczas opozycji w okularze amatorskiego teleskopu jest mały i niepozorny. Duże powiększenia są możliwe jedynie przy spokojnej atmosferze, wówczas można dostrzec jego barwę oraz zasadnicze szczegóły w postaci jaśniejszych i ciemniejszych plam oraz jedną z czap polarnych. Znacznie lepsze wyniki osiąga się wykonując kilkaset klatek obrazu Marsa kamerą cyfrową sprzężoną z teleskopem, które po złożeniu w jeden obraz pozwalają uwidocznić znacznie więcej szczegółów w porównaniu do obrazu wizualnego.
Oczywiście przewaga teleskopu Hubble`a (HST) polega nie tylko na znacznie większej zdolności zbierającej lustra o średnicy 2.4m, lecz przede wszystkim na braku atmosferycznego filtra.
-----połączone posty------
Każdy może zanegować to czego na własne oczy nikt nie widział.
Marsa z bliska nie widział żaden człowiek, co nie znaczy, że jego powierzchnia nie została dokładnie poznana metodami pośrednimi (teleskopowo i za pomocą próbników które tam dotarły). Drugiej strony Księżyca również nie znano do 18 października 1959r, kiedy to Łuna-3 przesłała pierwsze zdjęcia tych obszarów, a 8 lat później ze znacznie lepszym skutkiem powtórzyły to satelity fotograficzne Lunar Orbiter. W końcu księżyc z bliska oglądało 24 ludzi w ramach lotów programu Apollo. Powierzchnię Wenus skrywa gęsta powłoka chmur i raczej żaden człowiek nie będzie w stanie jej oglądać własnymi oczyma, lecz jej wygląd znamy dzięki obrazowaniu radarowemu. Wszystkie planety Układu Słonecznego oraz ich księżyce zostały poznane z bliska dzięki aparatom kosmicznym. Negowanie tak oczywistych faktów można jedynie tłumaczyć przekorną postawą a nie zdrowym rozsądkiem.
