Ja mogę mówić tylko i wyłącznie za siebie. Są różni ateiści i są różni katolicy. Poznałem w swoim życiu naprawdę wielu ludzi, o różnych poglądach, o różnych zachowaniach i o różnym charakterze - świrów i normalnych, mądrych i nie mądrych, dobrych i złych, wierzących i niewierzących, wreszcie tych, którzy PRAWDZIWIE WIERZĄ i tych którzy tylko udają wiarę. Nie mi oceniać ich postępowanie.
Osobiście jako ateista, byłem człowiekiem, którego dobrym nikt by nie nazwał. Mój ateizm, to nie było jakieś tam filozofowanie, czytanie mądrych ksiąg, dochodzenie - wierze czy nie wierze. Ja po prostu nie wierzyłem i już, wiara i sprawy duchowe nie interesowały mnie w żadnym stopniu. Oczywiście, kiedy trzeba było umiałem powiedzieć dlaczego jestem ateistą(bo cierpienie, bo głód, bo to, bo tamto). Ja miałem swoje "ważniejsze", jak mi się wydawało, sprawy niż zaprzątanie sobie głowy jakąś wiarą. Byłem po obu stronach barykady. Byłem Ateistą, jestem wierzącym. Na mnie ta zmiana wpłynęła ogromnie - dziś po prostu jestem innym człowiekiem. Staram się pomagać ludziom, nie krzywdzić ich, i ogólnie czynić dobro w swoim życiu. Kiedyś myślałem że to fantastyczne kiedy ludzie się mnie boją, dziś uważam że fantastyczny jest uśmiech wdzięczności drugiej osoby. Znam kilka osób, które podobnie jak ja przeszły drogę z ateizmu do wiary. Na każdą z tych osób Bóg wpłynął tak, że są one po prostu nie do poznania - to naprawdę wspaniali ludzie. Wbrew pozorom nie są to wcale osoby stare. To naprawdę młode osoby.
Czy jesteśmy lepsi od ateistów? Jako ludzie na pewno nie. Wyznanie nie ma znaczenia, liczy się człowiek. Jednak wśród osób, które wierzą naprawdę i wiedzą w co wierzą - jest więcej wspaniałych ludzi niż wśród ateistów. Mówię to otwarcie i w 100% przekonany o tym. Nie jakimiś głupimi statystykami czy badaniami - po prostu wiem to z przykładów z własnego życia. W rzeczywistości bowiem te naukowe badania swoje, a prawdziwe życie swoje. Co mogę o sobie powiedzieć dziś? Że moje życie, dzięki temu że wiem że Bóg jest, stało się zdecydowanie inne, pełniejsze.
Ktoś wyżej napisał, że bycie wierzącym to oznaka słabej psychiki. Cóż - może zabrzmi to jak przechwałka, ale nią nie jest - wielu ludzi po przejściach jakie miałem w swoim życiu załamałoby się. Ja nigdy się nie załamałem, a każdy cios jaki dostałem, zamiast położyć mnie na deski, sprawiał że jeszcze mocniej stałem na nogach. Oczywiście czasem płakałem, czasem było mi smutno i źle. Ale to szybko mijało, a z wiekiem zamiast stawać się coraz słabszym po moich doświadczeniach stawałem się coraz silniejszym. I jedno powiem wam na pewno - prawdziwa wiara jest oznaką silnego charakteru i psychiki. Nie słabości.
