(...)
No ale właśnie gdyby nie inni ludzie i sprzęt. Gdyby rzucić człowieka współczesnego do dziczy, albo gdyby przenieść go do czasów prehistorycznych, do jego przodków, taki człowiek by nie przetrwał. Jesteśmy za mało przygotowani, szanse przetrwania człowieka w środowisku naturalnym porównując go do lwa, choćby tego grubego, są nieporównywalnie mniejsze. A co jeżeli cywiliazcja kiedyś upadnie i każdy będzie musiał radzić sobie sam? Oczywiście część ludzi przetrwa, ale większość raczej jednak nie.
Jeśli chcesz rzucić małpę z gatunku homo sapiens sapiens w środowisko bez maszyn, narzędzi etc., to usuń także większą część mózgu - ludzie są tacy wątli w porównaniu do zwierząt z dwóch powodów. Po pierwsze - działają w stadzie (czyli jednostka zawsze może polegać na reszcie), po drugie - mają w miarę dobrze rozwinięty mózg (co nie zmienia faktu, że większość ludzi ma tendencję do głupkowatych zachowań). Oprócz tego jest to wina także środowiska - miasta, wsi etc.
(...)
Ależ oczywiście, ale żeby używać tych narzędzi musi on je mieć 
A żeby je miał ktoś musi mu je zrobić, bo samemu to można włócznie wystrugać 
A lew nie musi mieć niczego do polowań.
Gdyby postawić człowieka bez niczego, no dobra dajmy mu nóż - to wystruga on sobie włócznie co nieznacznie zwiększy szanse jego przeżycia, ale i tak będzie miał ogromne trudności by przetrwać, choć oczywiście nie twierdze że to niemożliwe.
Po jakimś czasie znalazłby innych ludzi, stworzyłby osadę/plemię/coś takiego, po kilkuset/paru tysiącach lat stworzyłby cywilizację etc. - taka jest ludzka natura.
(...)No widzisz - tu się mylisz. Ponieważ zapotrzebowanie człowieka na ilość kalorii nie wynika z niczego innego jak tylko z tego ile ten człowiek kalorii spali. Dlatego sportowcy, czy faceci na budowie mogą zjeść dużo żarcia, a i tak nie utyją, bo oni po prostu uzupełnią zapotrzebowanie kaloryczne. A facet przy biurku nie musi zjeść tyle co sportowiec bo on po prostu pali mało kalorii.
Po co ma być supersprawny? No cóż choćby dla samego siebie
"Dla samego siebie"? Niezły argument, prawie tak dobry jak "bo tak i już". Owy "facet przy biurku" nie musi dużo żreć, ale jeśli chce (bo lubi, bo ma apetyt etc.) - to nie widzę żadnych przeszkód. Problemy zdrowotne? Zawsze jest medycyna, poza tym jeśli taka jednostka ma problemy ze zdrowiem z powodu otyłości - cóż, sama sobie taki los wybrała.
(...)
No ale czym innym jest polowanie, a czym innym masowe wycinanie Amazonii, czy mordowanie całych gatunków zwierząt, tylko dlatego że np. Japońcom smakuje mięso z delfina. Człowiek ma prawo na swój sposób polować, ale to co obecnie on robi jest grubym przegięciem. Jeszcze raz odwołam się do Indian - polowali oni na Bizony, ale nigdy nie zabijali oni więcej niż było to konieczne. A teraz? W McDonalds Big Mac uznawany jest za nieświeży i niedobry po 10 czy 20 minutach i nie tylko nie dawany, ale po prostu wyrzucany na śmietnik. Ludzie w Afryce umierają z głodu a my żarcie wyrzucamy do śmieci. I jakieś zwierzę zgineło, tylko po to żebyśmy jego część jego mięsa wyrzucili na śmietnik. Konkluzja jest taka, że zabijamy o wiele więcej niż potrzebujemy. Większość wyginionych gatunków zwierząt to dzieło człowieka.
Pytanie - i co z tego, że jakiś tam gatunek zwierzęcia wyginął? Nie bronię tutaj ludzi (w końcu to wyjątkowo parszywe zwierzęta), ale jakby nie patrzeć człowiek wywalczył sobie prawo do robienia ze środowiskiem wszystkiego, co mu się podoba. Jak widać małp z gatunku homo sapiens sapiens nie powstrzymały lwy, tygrysy, warany z Komodo i reszta potencjalnych ludojadów - małpy rozwinęły się na przekór wszystkiemu, czyli są lepiej przystosowane do ziemskiego środowiska.
(...)
Mylisz się - zwierzęta chorują rzadziej niż człowiek.
Ludzie chorują częściej właśnie ze względu na medycynę. Gdyby jakieś zwierzę chorowało tyle, co człowiek, to po prostu by nie przetrwało - zostałoby zjedzone, zdechłoby z głodu etc., dzięki czemu do rozrodu są dopuszczone tylko osobniki o odpowiedniej odporności (selekcja naturalna). Jeśli taka małpka z gatunku homo sapiens sapiens zachoruje, to są lekarze, leki, sprzęt medyczny, operacje etc., w rezultacie rozmnożyć się może nawet osobnik o bardzo słabej odporności czy z wadami genetycznymi (to ostatnie jest przysłowiowym robieniem do własnego gniazda).
Poza tym, człowiek częściej choruje także ze względu na to, że dłużej żyje. Optymalny czas życia dla typowego homo sapiens sapiens to 40, góra 50 lat - po tym wieku wszystko zaczyna się psuć. Ze względu na rozwój medycyny (kiedyś zapalenie wyrostka robaczkowego było wyrokiem śmierci - dzisiaj wyleczenie tego schorzenia to tylko lekki zabieg i parę dni w szpitalu) ludzie żyją dłużej, a stary człowiek więcej choruje.
(...)Rzecz w tym że społeczeństwo wcale nie troszczy się o słabsze jednostki,
W pewnym sensie się troszczy - jest uczucie zwane "litością", są organizacje humanitarne etc. - inna rzecz, że jak dla mnie to wszystko jest tylko na pokaz - element człowieczeństwa, którego zadaniem jest ukryć prawdziwą naturę człowieka.
a posłowie nie mają pojęcia o problemach ludzi, a przypominają sobie o nich dopiero jak idą wybory. Każdy dba najbardziej o własną rodzinę, lew też najbardziej dba o własne stado. Rzecz w tym że Prezydent i cała władza ludzi w rzeczywistości dba tylko o siebie, a mówią że jest inaczej. A nie jest, bo dla nich obywatele to ciemna masa, którą trzeba urabiać, aby posłowie mogli jeździć za naszą kase na wakacje, tankować paliwo z naszych podatków, budować domy za swoje "diety".
Takie są "uroki" demokracji. I gatunku ludzkiego.
(...)A tu się mylisz. Weźmy przykłady - Jezus umarł bezinteresownie, aby dać nam przykład. Nic z tego nie miał. Matka kocha swoje dziecko, choć nic z tego nie ma. Zwierzęta potrafią kochać swoich właścicieli bezinteresownie.
Jeśli miłośnik krzyży uważał, że padł za grzechy gatunku ludzkiego, to na pewno nie zrobił tego bezinteresownie. W końcu dał się przyświdrować do krzyża po to, aby "rozgrzeszyć gatunek ludzki" (albo "dać przykład" innymi). Zrobił to po to, bo czyniło go to szczęśliwym (prawdopodobnie), dawało mu to uczucie spełnienia etc.
(...)Zapominasz że historia człowieka nie zaczęła się w Starożytnym Egipcie, ani Mezopotamii. Człowiek istnieje na ziemi znacznie, znacznie dłużej. I kiedyś nie miał zorganizowanej władzy a umiał przeżyć. Oczywiście że anarchią - skoro władza spowodowała 99% nieszczęść w historii świata i 1% szczęścia to znaczy że jest przyczyną zła i cierpienia. Władza nigdy nie dba o człowieka tylko o władzę. Dlaczego więc mam ją popierać? To władza powinna być dla społeczeństwa, a nie społeczeństwo dla władzy.
Na pewno nie umiał organizować władzy? A szamani, wszelkie starszyzny etc.? Posiadanie jakiegokolwiek przywódcy (w założeniu - jednostki inteligentnej, która zna się na dowodzeniu bądź ma sporą wiedzę na dany temat, w związku z czym jest najlepiej wykwalifikowana jeśli chodzi o podejmowanie decyzji) jest konieczne, aby jakaś bardziej złożona (więcej niż jedna, dwie jednostki) była w stanie w miarę sprawnie funkcjonować. Nawet zwierzęta stadne mają przywódców - u słoni jest to najstarsza słonica w stadzie etc.
Posiadanie przywódcy jest po prostu najefektywniejszym sposobem na działanie danej grupy. Przywódca prędzej czy później się wyłoni - zawsze znajdzie się ktoś inteligentniejszy, o kogo inny będą prosić o radę.
Jeśli o obecny ustrój chodzi - człowiek jeszcze nie stworzył ustroju, który byłby całkowicie idiotoodporny (albo człowiekoodporny). Żaden ze stworzonych przez homo sapiens sapiens ustrojów nie jest w stanie się obronić przed ludzką głupotą - dotyczy się to zarówno demokracji, jak i totalitaryzmu, monarchii, republiki etc. Problemem jest nie tylko ustrój (demokracja jest wyjątkowo mało wydajna, ale za to pozwala częściowo ograniczyć nadużycia), ale także, a być może przede wszystkim - człowiek.
I tak samo jest z pieniędzmi - wcześniej ludzie żyli bez nich i przeżywali. I tak samo powodują one 99% nieszczęść i 1% szczęścia w historii świata. Barter jest najsprawiedliwszym systemem wymiany handlowej - masz coś to dajesz a wzamian dostajesz co innego. Powiesz że ludzie zaczną się bić o surowce. Otóż nie! Gdyby zlikwidować władze i pieniądze to nikt by się o to bić nie chciał.
Po pierwsze - gdyby zlikwidować władzę, państwo i ekonomię, to o surowce rzeczywiście nikt by się nie bił - bo nie byłyby potrzebne. Sieci transportowe przestały by istnieć, fabryki by nie funkcjonowały etc. - na co komu, na przykład, krzem, skoro nie ma fabryk mogących wykorzystać ten surowiec? To tyle, jeśli chodzi o surowce dostępne na odpowiednim rozwoju cywilizacji (uran, aluminium, węgiel etc.).
To raz. Dwa - jesteś pewien, że nie ludzie nie biliby się o surowce? A rywalizacja o tereny łowieckie, dostęp do wody, a przy odpowiednim (niskim) rozwoju cywilizacji także o dostęp do miedzi, żelaza czy marmuru? Nie wspomnę nawet o tym, że wyrzynanie się nawzajem to element ludzkiej natury, a homo sapiens sapiens zawsze znajdą powód do tego, aby zacząć krwawą jatkę.
Zwykli ludzie nie chcą walczyć, to politycy posyłają na wojny. Zwykli ludzie chcą po prostu żyć. Jakby nie było władzy i pieniędzy to nie byłoby komu i po co posyłać na wojny.
Byłyby plemiona, tereny łowieckie, miedź, ludzka natura. To więcej niż potrzeba.
Czas skończyć z przywódcami, politykami i prezydentami. Nie są oni potrzebni ludziom. Istniejemy od ilu tam? 65 milionów lat?
*Tekeeus z wrażenia wypluł na monitor wodę, którą pił* WHAAA?!
65 milionów lat temu po ziemi łaziły tylko małe, szczurowate ssaczki, a planeta zdominowana była przez gady: Velociraptory, Tyranozaury i tym podobne. Małpy człowiekowate w ogóle nie istniały. O ile mnie pamięć nie myli, to pierwsi przedstawiciele małp z rodzaju homo sapiens sapiens pojawili się na tej planecie jakieś ~200 tysięcy lat temu.
Od 3 tysięcy mamy zorganizowane Państwa i władze. A to oznacza że władza i pieniądze nie są czymś naturalnym. A tym bardziej wojny, które są tym spowodowane nie są czymś naturalnym.
Pieniądze są rozwinięciem handlu przedmiotami. Władza była praktycznie od zawsze - patrz szamani i spółka. Władza JEST czymś naturalnym - w końcu nawet zwierzęta mają samca alfa etc., jeśli zaś o pieniądze chodzi - są one tworem człowieka i nie powstałyby, gdyby nie ludzka natura, można więc uznać, że jest to twór naturalny dla człowieka.
(...)
Po pierwsze - dusza jest duszą i ciało jest tylko narzędziem duszy. Więc jeżeli naprawdę człowiek jest niepoczytalny i nie wie co robi, jeżeli faktycznie tak jest - to skąd wiemy jak Bóg taką osobę ocenia?
(...)
"Stopniowo edukują nas jako istoty duchowe i wprowadzają do nieba. Wzrastając pozbywamy się ziemskich zainteresowań, pragnień i zwierzęcych przyzwyczajeń, z którymi zmagamy się przez większość naszego życia. Ziemskie pożądania topnieją. Stajemy się tymi kim naprawdę jesteśmy, częścią Boskości.
Śmierdzi na kilometr antropocentryzmem. Dążenie do "boskości" (nie mam pojęcia, jak to wygląda u katolików, swoją drogą - klepanie wierszyków?) ma na celu uczynienie jednostki szczęśliwą, a szczęście to przecież zwierzęcy odruch.
To dzieje się z ludźmi kochającymi, ludźmi którzy postępowali dobrze i kochali Boga. Wyjaśniono mi, że nie mamy dostatecznej wiedzy i prawa by osądzać relację innych osób z Bogiem. Tylko Bóg wie co jest w sercu człowieka. Ktoś kogo uważamy za podłego Bóg może znać jako cudowną osobę. Podobnie ktoś kogo postrzegamy jako dobrego Bóg może widzieć jako hipokrytę o czarnym sercu. Tylko Bóg zna prawdę o każdej osobie.
Ja na twoim miejscu oskarżyłbym tego boga o łamanie konstytucji - bez twojej woli cię szpieguje, zna twoje poglądy, wie o twoich chorobach etc. xP Swoją drogą, skoro jest taki miłosierny, to dlaczego osądza? Przecież nie ważne, co się zrobi, i tak wybaczy.
Bóg ostatecznie osądzi każdą osobę.
Sprzeciw Wysoki Sądzie, niczego nie podpisywałem i nie mam zamiaru być sądzonym przez kogoś, kto stworzył człowieka! To poniżej mojej godności! xP
Bóg także pozwoli by ludzie byli wciągnięci do ciemności do podobnych sobie stworzeń[/b].(...)
Mnie to odpowiada ("podobnych sobie stworzeń" - BRING IT ON!), chociaż nie przepadam za ciemnością. Mają tam elektryczność i żarówki?
(...)
Nie do końca tak jest. Sumienie jest rzeczą wrodzoną. Mały człowiek z karabinem zabijający może nie odczuwać że źle zrobił w momencie kiedy zabija. Ale kiedy zobaczy płaczącą matkę czy płaczącego ojca tej osoby, którą zabił zoriętuje się że wyrządził tym ludziom krzywdę bo płaczą. Bo widzi ich ból.
Nie do końca (jeśli w ogóle). Rozpoznawanie dobra i zła jest wyuczone. Jeśli ten mały człowiek zabija kogoś innego, bo uważa go, na przykład, za zwykłe ścierwo, to nie rozumiem, dlaczego miałby się zlitować nad płaczącą rodziną swojej ofiary i jest przekonany, że robi dobrze.
Niektóre rzeczy są wrodzone - na przykład płacz towarzyszy mimowolnie jakiemuś nieszczęściu, cierpieniu, więc taki zabójca, widząc płaczącą ofiarę, przypomni sobie, że on także płakał, kiedy był nieszczęśliwy etc. - zwykła fizjologia.
Ja na przykład nie odczuwam żalu słysząc historię biednej matki, która ma jedenaścioro dzieci (i rodziła dzieci nie bacząc na to, że mając na utrzymaniu tylko dwoje dzieci ledwo wiąże koniec z końcem) - powiedziałbym, że wręcz przeciwnie - nienawidzę głupoty i bezmyślnego mnożenia się, a już na pewno nie popieram wspomnianego wcześniej robienia do swojego gniazda (dużo potomstwa = ta głupota się rozprzestrzenia). Jak dla mnie złem jest pomaganie takiej matce.
Podobnie jest ze zwierzętami - uczył ktoś kiedyś swojego psa jak ma przepraszać? Za co ma przepraszać? Chyba nie.
Jeśli pies nasikał na dywan, a ty go za to zwyzywałeś czy walnąłeś go gazetą, to już go nauczyłeś, że jeśli nasikał na dywan, to ma przeprosić. Poza tym pies może "wyczuć" emocje właściciela (na przykład dostrzegając podświadome skurcze mięśni twarzy towarzyszące złości etc.).
A jednak często jest że pies przychodzi po czymś co zrobił i co uważa że było przykrością dla Ciebie i przeprasza swoich zachowaniem.
Pies przeprasza, bo po pierwsze - chce uniknąć kary (krzyku, ciosu gazetą etc.), po drugie - działa u niego instynkt, który nakazuje mu zaskarbić sobie przychylność najsilniejszej jednostki w stadzie (właściciela).
Jeśli przyjmie się, że zło (rzecz względna) = działania mające na celu wywołanie cierpień psychicznych i fizycznych, a dobro (też rzecz względna) = dążenie do zminimalizowania ilości tych cierpień, to okazuje się, że bardzo łatwo można nakłonić psa do "zła". Wystarczy, że będzie mu się dawało kawałek szynki/jego ulubionego żarcia za każdym razem, kiedy kogoś ugryzie albo na kogoś naszczeka - nie będzie mu raczej przykro z powodu tego, że kogoś ugryzł.
Sumienie jest rzeczą wrodzoną, naturalną - nie tylko dla człowieka. Można je zacierać, zagłuszać, ale ono nigdy nie zniknie. Może być w cieniu, ale jest. Każdy - nawet zwierzęta mają rozgraniczenie dobra i zła, choć oczywiście one nie wiedzą że istnieje dobro i zło.
Wystarczy sprowadzić na dane miasto zarazę i zarzucić ulice cierpiącymi i trupami - ludzie się przyzwyczają i po pewnym czasie nie będą zwracać uwagi na konających. Tak było zawsze, kiedy w mieście wybuchała epidemia dżumy, podczas wojen, rewolucji etc.
nawet zwierzęta mają rozgraniczenie dobra i zła, choć oczywiście one nie wiedzą że istnieje dobro i zło.
Ale intuicyjnie wiedzą że coś co czyni krzywdę i cierpienie jest nie fajne, a coś co czyni radość i szczęście jest fajne. Jeżeli przyjmiemy że zwierzęta intuicyjnie rozróżniają dobro i zło, to znaczy że takie rozróżnienie jest naturalne, a to znaczy że człowiek też intuicyjnie wie co jest dobre a co złe. Ja uważam i jestem przekonany że człowiek rodzi się dobry, bo właśnie takim stworzył go Bóg. Dopiero późniejsze czynniki sprawiają że może on dobry pozostać, albo nie.
Również Pozdrawiam
Oczywiście, że człowiek intuicyjnie wie, co "dobre", a co "złe". Zło = zadawanie bólu/cierpienie (bo jest to nieprzyjemne), a zatem wszystko co z tym związane będzie mu się kojarzyło ze złem. Dobro = brak cierpienia. Proste, by nie rzecz - do bólu biologiczne.
