Treść projektu ustawy o broni i amunicji przedstawionego na komisji "Przyjazne Państwo"
13 lipiec 2009 r.
Projekt z dnia 25.06.2009 r.
Ustawa
z dnia 2009 r.
o broni i amunicji
Rozdział 1
Przepisy ogólne
Art. 1. Ustawa określa zasady posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej broni i amunicji, jej nabywania i zbywania, przechowywania, noszenia, przenoszenia, używania, przywozu i wywozu za granicę, prowadzenia rejestru broni oraz funkcjonowania strzelnic.
Art. 2. Przepisy ustawy nie dotyczą:
1) broni i amunicji stanowiących uzbrojenie Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Biura Ochrony Rządu, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Służby Więziennej oraz innych państwowych formacji uzbrojonych, w odniesieniu do których dostęp do broni i amunicji regulują odrębne przepisy;
2) broni i amunicji stanowiących uzbrojenie żołnierzy armii państw obcych przebywających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w związku z przedsięwzięciami wojskowymi realizowanymi wspólnie z Siłami Zbrojnymi
Rzeczypospolitej Polskiej, a także na podstawie umów i porozumień międzynarodowych;
3) obrotu z zagranicą bronią i amunicją, technologiami i usługami mającymi znaczenie dla obronności, bezpieczeństwa lub ważnych interesów Państwa oraz wytwarzania, przewozu przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przywozu z zagranicy i wywozu za granicę broni i amunicji w celach przemysłowych lub handlowych, a także obrotu nimi na podstawie odrębnych przepisów;
4) przemieszczania broni i amunicji przez koncesjonowanych przedsiębiorców.
Rozdział 2
Broń i amunicja
Art. 3. 1. Ilekroć w ustawie jest mowa o:
1) amunicji – należy przez to rozumieć amunicję do broni palnej, gazowej, sygnałowej i hukowej, w postaci nabojów scalonych i nabojów ślepych przeznaczonych do strzelania z broni palnej, gazowej, sygnałowej i hukowej;
2) broni – należy przez to rozumieć strzelecką broń palną, broń gazową, broń sygnałową, broń hukową oraz broń pneumatyczną;
3) broni bocznego zapłonu – należy przez to rozumieć broń palną, gazową, sygnałową i hukową, do której stosuje się naboje systemu Floberta z masą inicjującą zawalcowaną w przetłoczeniu dennej części łuski, oraz naboje systemu Lefauchaux z zapłonem sztyftowym;
4) broni centralnego zapłonu – należy przez to rozumieć broń palną, gazową, sygnałową i hukową inną niż broń bocznego zapłonu;
5) broni czarnoprochowej – należy przez to rozumieć broń ładowaną od strony wylotu lufy, na amunicję rozdzielnego ładowania, przystosowaną do strzelania wyłącznie prochem czarnym (dymnym);
6) broni długiej – należy przez to rozumieć każdą broń inną niż broń krótka;
7) broni gazowej – należy przez to rozumieć urządzenie wielokrotnego użycia, które w wyniku działania sprężonych gazów, powstających na skutek spalania materiału miotającego jest zdolne do wystrzelenia substancji obezwładniającej lub drażniącej;broni gładkolufowej – należy przez to rozumieć broń palną o lufach niegwintowanych, przeznaczoną do odstrzeliwania nabojów śrutowych i nabojów z pociskiem jednolitym typu breneka, przeznaczonych do broni gładkolufowej;
9) broni historycznej – należy przez to rozumieć broń wytworzoną nie później niż w 1870 roku oraz funkcjonalne repliki i kopie takiej broni;
10) broni hukowej – należy przez to rozumieć urządzenie wielokrotnego użycia, które służy do odpalenia naboju wywołującego sygnał akustyczny i które nie jest zdolne do wystrzelenia pocisku ani substancji obezwładniającej lub drażniącej, a produkty spalania ładunku są zdolne przemieścić się na odległość co najmniej 2 metrów,
nie większą jednak niż 5 metrów;
11) broni jednostrzałowej – należy przez to rozumieć broń bez magazynka, którą ładuje się przed każdorazowym strzałem poprzez ręczne wprowadzenie naboju do komory nabojowej lub pocisku do lufy;
12) broni krótkiej – należy przez to rozumieć broń z lufą, której długość nie przekracza 300 mm lub której całkowita długość nie przekracza 600 mm;
13) broni palnej – należy przez to rozumieć urządzenie, które w wyniku działania sprężonych gazów, powstających na skutek spalania materiału miotającego jest zdolne do wystrzelenia pocisku, a przez to do rażenia celów na odległość, a energia kinetyczna pocisku opuszczającego broń przekracza 17 J;
14) broni pneumatycznej – należy przez to rozumieć urządzenie, które w wyniku działania sprężonego gazu jest zdolne do wystrzelenia pocisku, a przez to do rażenia celów na odległość, a energia kinetyczna pocisku opuszczającego broń przekracza 17 J;
15) broni powtarzalnej – należy przez to rozumieć broń, która po wystrzeleniu pocisku może zostać ponownie naładowana ręcznie z magazynka lub bębenka nabojowego;
16) broni pozbawionej cech użytkowych – należy przez to rozumieć broń, u której stwierdzono pozbawienie w sposób trwały cech użytkowych wszystkich istotnych części broni w taki sposób, że nie jest zdolna do wystrzelenia pocisku lub innej substancji oraz do wywołania efektu wizualnego lub akustycznego, a przywrócenie broni cech użytkowych bez podjęcia czynności specjalistycznych nie jest możliwe;
17) broni samoczynnej – należy przez to rozumieć broń, która jest przystosowana do odstrzelenia za jednym uruchomieniem urządzenia spustowego więcej niż jednego naboju;
18) broni samopowtarzalnej – należy przez to rozumieć broń, która automatycznie ładuje się po każdorazowym wystrzeleniu pocisku i która może odstrzelić tylko jeden nabój za jednym uruchomieniem urządzenia spustowego;
19) broni sygnałowej – należy przez to rozumieć urządzenie wielokrotnego użycia, które w wyniku działania sprężonych gazów, powstających na skutek spalania materiału miotającego jest zdolne do wystrzelenia pocisku lub substancji wywołującej sygnał wizualny, wizualno-akustyczny albo akustyczny;
20) urządzenia niebezpieczne – należy przez to rozumieć ostrza ukryte, kastety, paralizatory elektryczne o prądzie wyładowania powyżej 10 mA, broń cięciwowa o sile naciągu cięciwy powyżej 750 N.
Art. 4. 1. Gotowe lub obrobione istotne części broni lub amunicji uważa się za broń lub amunicję.
2. Za obrobione istotne części broni uważa się takie części, które mogą być zamontowane w broni i pełnić swe funkcje użytkowe bez konieczności dalszej specjalistycznej obróbki.
3. Istotnymi częściami broni są: lufa, szkielet, komora zamkowa lub baskila, zamek, bębenek nabojowy oraz urządzenia przeznaczone do tłumienia hałasu spowodowanego wystrzałem.
4. Istotnymi częściami amunicji są: pociski wypełnione materiałem wybuchowym, zapalającym albo innymi substancjami, których działanie zagraża życiu lub zdrowiu oraz materiał miotający w postaci prochu strzelniczego i jego substytuty.
Art. 5. 1. Zabronione jest dokonywanie samowolnych ingerencji w konstrukcję broni zmieniających jej rodzaj, kaliber, typ naboju lub sposób działania, a w szczególności przerabianie broni gazowej, sygnałowej, hukowej i pneumatycznej na broń palną.
2. Ingerencje, o których mowa w ust. 1, uważa się za wyrób broni.
Art. 6. W rozumieniu ustawy broń i amunicja dzieli się na następujące kategorie:
1) A – broń i amunicja, której posiadanie jest zabronione, z wyjątkami przewidzianymi w art. 8 ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy;
2) B – broń i amunicja, którą wolno posiadać na podstawie pozwolenia na broń podstawowego, rozszerzonego, obiektowego i muzealnego;
3) C – broń i amunicja, którą wolno posiadać na podstawie obywatelskiej karty broni;
4) D – broń i amunicja, którą wolno posiadać bez pozwolenia.
Art. 7. 1. Do kategorii A zalicza się:
1) broń o kalibrze większym niż 40 mm, oraz granatniki;
2) samoczynną broń palną, gazową i sygnałową;
3) broń wytworzoną lub przerobioną w sposób pozwalający na zatajenie jej przeznaczenia, a także broń imitującą inne przedmioty;
4) amunicję z pociskami wypełnionymi materiałami wybuchowymi, zapalającymi albo innymi substancjami, których działanie zagraża życiu, oraz pociski do takiej amunicji;
5) amunicję z pociskami o zwiększonej penetracji, wykonanymi albo zawierającymi rdzeń wykonany z materiału o twardości większej, niż 50 HRC.
2. Do kategorii B zalicza się:
1) każdą broń inną niż broń kategorii A i broń kategorii D;
2) amunicję do broni określonej w pkt 1, w tym proch strzelniczy.
3. Do kategorii C zalicza się:
1) broń krótką palną bocznego zapłonu, z wyjątkiem samopowtarzalnej;
2) broń długą palną bocznego zapłonu;
3) broń długą palną gładkolufową, z wyjątkiem samopowtarzalnej;
4) broń sygnałową;
5) broń gazową;
6) broń hukową samoczynną;
7) broń pneumatyczną;
9) amunicję do broni określonej w pkt 1 - 6 i 8, w tym proch czarny i jego substytuty;
10) urządzenia niebezpieczne.
4. Do kategorii D zalicza się:
1) broń hukową, z wyjątkiem samoczynnej;
2) broń historyczną;
3) broń pozbawioną cech użytkowych;
4) amunicję do broni określonej w pkt 1, oraz amunicję do broni określonej w pkt 2 w postaci prochu czarnego w ilości do 500 g.
Rozdział 3
Pozwolenia na broń
Art. 8. Ustala się następujące rodzaje pozwoleń na broń:
1) obywatelska karta broni – umożliwia nabywanie i posiadanie broni i amunicji, o których mowa w art. 7 ust. 3;
2) pozwolenie podstawowe – umożliwia nabywanie i posiadanie broni i amunicji, o których mowa w art. 7 ust. 2, w tym amunicji samodzielnie wytwarzanej z komponentów, oraz prochu strzelniczego;
3) pozwolenie rozszerzone – umożliwia nabywanie i posiadanie broni i amunicji, o których mowa w art. 7 ust. 2, w tym amunicji samodzielnie wytwarzanej z komponentów, oraz prochu strzelniczego, a także ukryte noszenie krótkiej broni palnej;
4) pozwolenie obiektowe – umożliwia nabywanie i posiadanie broni i amunicji, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2 i ust. 2, przez producentów i dystrybutorów broni i amunicji, specjalistyczne firmy ochrony osób i mienia, kluby i organizacje sportowe, przedsiębiorców prowadzących strzelnice i ośrodki szkoleniowe, realizatorów przedsięwzięć artystycznych, w szczególności teatralnych i filmowych;
5) pozwolenie muzealne – umożliwia nabywanie i posiadanie wszelkiej broni i amunicji, która jest gromadzona przez placówki muzealne działające na podstawie odrębnych przepisów, oraz nabywanie i posiadanie broni i amunicji, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2, 3 i 5 oraz ust. 2, gromadzonej w ramach kolekcji tworzonych przez
prywatnych kolekcjonerów.
Art. 9. Nie wymaga się posiadania pozwolenia na broń przez osoby fizyczne w wypadku używania tej broni w celach rekreacyjnych, sportowych lub szkoleniowych na terenie strzelnicy.
Art. 10. Broni i amunicji nie może posiadać osoba:
1) która nie ma ukończonych 21 lat;
2) skazana prawomocnym wyrokiem na karę pozbawienia lub ograniczenia wolności za umyślne przestępstwo:
a) przeciwko życiu i zdrowiu,
b) przeciwko mieniu,
c) przeciwko wolności seksualnej i obyczajności,
d) z zastosowaniem przemocy lub groźbą jej użycia,
e) określone w art. 263 § 1-3 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, z późn. zm.) [1];
3) u której stwierdzono stan chorobowy lub istotne zaburzenie funkcjonowania psychologicznego, wymienione w załączniku nr 1;
4) nieposiadająca miejsca zamieszkania na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.
Art. 11. 1. Pozwolenia na broń wydaje w drodze decyzji administracyjnej wójt, burmistrz lub prezydent miasta właściwy ze względu na miejsce zamieszkania osoby lub miejsce rejestracji podmiotu ubiegającego się o wydanie pozwolenia.
2. Wydanie pozwolenia na broń jest odpłatne.
3. Opłata, o której mowa w ust.2, stanowi dochód jednostki samorządu terytorialnego, której organ wydaje pozwolenie na broń.
4. Każde wydanie pozwolenia musi zostać niezwłocznie odnotowane w Centralnej Ewidencji Broni i Posiadaczy, zwanej dalej „CEBiP”, prowadzonej przez ministra właściwego do spraw administracji publicznej w formie elektronicznej.
5. W CEBiP odnotowuje się:
1) imię i nazwisko oraz adres posiadacza broni;
2) numer PESEL posiadacza broni;
3) rodzaj, typ i markę broni;
4) numer seryjny broni;
5) kategorię broni;
6) datę produkcji, o ile jest znana;
7) kaliber broni i nabój dla niej odpowiedni;
9) datę wydania pozwolenia na broń;
10) datę rejestracji broni.
6. Rejestracji broni dokonuje w CEBiP na podstawie dowodu nabycia organ właściwy w sprawach wydawania pozwoleń na broń.
7. Zmian w CEBiP dokonuje organ właściwy w sprawach wydawania pozwoleń na broń na podstawie dowodu przeniesienia własności.
8. Wykreślenia broni z CEBiP dokonuje organ właściwy w sprawach wydawania pozwoleń na broń, na podstawie dowodu złomowania broni lub pozbawienia jej cech użytkowych, wystawionego przez koncesjonowany zakład rusznikarski.
9. Dostęp do systemu CEBiP mają, poza organami właściwymi w sprawach wydawania pozwoleń na broń, Policja, Straż Graniczna, Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Centralne Biuro Antykorupcyjne.
10. Minister właściwy do spraw administracji publicznej określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady organizacji i funkcjonowania systemu CEBiP, w tym udostępniania informacji w nim gromadzonych, mając na celu zapewnienie możliwości tworzenia historii każdego egzemplarza broni i każdego posiadacza broni, a także sprawności przekazywania informacji w tym zakresie pomiędzy organami, a przez to ścisłą kontrolę stanu posiadania broni przez obywateli.
11. Minister właściwy do spraw administracji publicznej określi, w drodze rozporządzenia, wzory pozwoleń na broń oraz wysokość opłat za ich wydawanie, mając na względzie wyraźne rozróżnienie graficzno-kolorystyczne poszczególnych rodzajów pozwoleń; pozwolenia powinny mieć formę karty z tworzywa sztucznego, o rozmiarach odpowiadających rozmiarom innych dokumentów tożsamości. Opłata za wydanie pozwolenia na broń nie może
przekroczyć faktycznych kosztów wykonania dokumentu.
Art. 12. 1. Obywatelską kartę broni wydaje się na wniosek osoby, wobec której nie zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 10.
2. Do wniosku o wydanie obywatelskiej karty broni należy dołączyć:
1) informację o wnioskodawcy z Krajowego Rejestru Karnego;
2) zaświadczenie od lekarza rodzinnego, po zasięgnięciu w razie potrzeby opinii lekarzy specjalistów.
Art. 13. 1. Pozwolenie podstawowe wydaje się osobie, wobec której nie zachodzą okoliczności wymienione w art.10, która zdała egzamin dopuszczający do posiadania broni lub posiada obywatelską kartę na broń przez okres co najmniej trzech lat.
2. Procedurę przeprowadzania i warunki zaliczenia egzaminu dopuszczającego określa załącznik nr 2 do ustawy.
3. Minister właściwy do spraw administracji publicznej w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, zestaw 100 pytań egzaminacyjnych egzaminu dopuszczającego wraz z odpowiedziami, mając na celu sprawdzenie znajomości zagadnień wymienionych w załączniku nr 2 do ustawy oraz uzyskanie jednolitych i obiektywnych warunków zdawania egzaminu na terenie całego kraju.
4. Jako równorzędne wypełnienie warunku zaliczenia egzaminu, o którym mowa w ust.1, traktuje się zdanie egzaminu dopuszczającego do wykonywania polowania, organizowanego przez Polski Związek Łowiecki, oraz egzaminu dopuszczającego do uprawiania sportu kwalifikowanego, organizowanego przez polski związek sportowy, jeżeli uprawiane przez ten związek konkurencje sportowe wymagają użycia broni, o której mowa w art. 7 ust. 2.
5. Jeżeli osoba ubiegająca się o pozwolenie na broń nie posiada obywatelskiej karty broni, do wniosku o wydanie pozwolenia na broń należy dołączyć:
1) informację o wnioskodawcy z Krajowego Rejestru Karnego;
2) zaświadczenie od lekarza rodzinnego, po zasięgnięciu w razie potrzeby opinii lekarzy specjalistów.
6. Egzamin dopuszczający do posiadania broni, o którym mowa w ust.1, jest odpłatny.
7. Minister właściwy do spraw administracji publicznej określi, w drodze rozporządzenia, maksymalne stawki opłaty za egzamin dopuszczający, dbając o zachowanie finansowej dostępności egzaminu dla ogółu obywateli.
Art. 14. 1. Rozszerzone pozwolenie na broń otrzymuje osoba, która:
1) posiada pozwolenie podstawowe;
2) zda egzamin kompetencyjny przed odpowiednią komisją egzaminacyjną.
2. Procedura przeprowadzania i warunki zaliczenia egzaminu kompetencyjnego są określone w załączniku nr 3 do ustawy.
3. Egzamin kompetencyjny należy zdać ponownie w terminie od 34 do 36 miesięcy od czasu zdania egzaminu poprzedniego; w przypadku niezdania egzaminu w wymaganym terminie, posiadacz pozwolenia do czasu ponownego zdania egzaminu traci prawo do noszenia broni.
4. Egzamin kompetencyjny, o którym mowa w ust.1, jest odpłatny.
5. Minister właściwy do spraw administracji publicznej określi, w drodze rozporządzenia, maksymalne stawki opłaty za egzamin kompetencyjny, dbając o zachowanie finansowej dostępności egzaminu dla ogółu obywateli.
Art. 15. Pozwolenie obiektowe wydaje się następującym podmiotom:
1) koncesjonowanym przedsiębiorcom wykonujący działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania broni i amunicji, obrotu bronią i amunicją, rusznikarską, ochrony osób i mienia;
2) klubom i organizacjom o charakterze sportowym;
3) przedsiębiorcom prowadzącym strzelnice, działające zgodnie z wymogami określonymi w art. 25;
4) realizatorom przedsięwzięć artystycznych, w szczególności teatralnych i filmowych.
Art. 16. 1. Pozwolenie muzealne wydaje się:
1) placówkom muzealnym ujętym w rejestrze muzeów prowadzonym przez ministra właściwego do spraw kultury i dziedzictwa narodowego;
2) osobom, wobec których nie zachodzą okoliczności określone w art. 10, i które są w stanie zapewnić warunki przechowywania kolekcji wymagane dla placówek muzealnych.
2. Minister właściwy do spraw kultury i dziedzictwa narodowego określi, w drodze rozporządzenia, warunki przechowywania zbiorów oraz ich ekspozycji, jakie musi spełniać placówka muzealna, osoba prawna lub osoba fizyczna gromadząca zabytki kultury, mając na względzie stworzenie sprzyjających warunków do zachowania zabytków kultury narodowej dla potomności i ich odpowiedniego eksponowania dla dobra ogółu obywateli.
Art. 17. 1. Na wniosek posiadacza broni właściwy ze względu na miejsce zamieszkania osoby lub miejsce rejestracji podmiotu wójt, burmistrz lub prezydent miasta wydaje Europejską Kartę Broni palnej, zwaną dalej „EKB”.
2. EKB wydaje się na okres do 5 lat; po upływie terminu ważności EKB na wniosek posiadacza może być przedłużona na kolejny okres.
3. W przypadku cofnięcia pozwolenia na broń EKB traci ważność i podlega zwrotowi organowi, który ją wydał.
4. W EKB zamieszcza się informacje o:
1) tożsamości posiadacza broni palnej, w tym:
a) nazwisko i imię, lub pełną nazwę podmiotu,
b) datę i miejsce urodzenia, lub datę rejestracji podmiotu,
c) adres miejsca stałego pobytu, lub adres podmiotu;
2) danych identyfikacyjnych broni palnej wraz ze wskazaniem kategorii broni palnej, o której mowa w art. 7;
3) okresie ważności EKB;
4) utracie broni palnej;
5) państwach członkowskich Unii Europejskiej, na których terytorium posiadanie broni palnej, określonej w EKB, jest zakazane albo możliwe na podstawie pozwolenia.
5. EKB może zawierać także informacje o wymogach władz innych państw Unii Europejskiej dotyczących zezwoleń na wwóz lub przewóz przez terytorium tych państw broni palnej.
6. Wpisów do EKB dokonuje właściwy ze względu na miejsce zamieszkania osoby lub miejsce rejestracji podmiotu wójt, burmistrz lub prezydent miasta, a w wyznaczonym do tego miejscu i zakresie – właściwe władze innych państw członkowskich Unii Europejskiej.
7. Minister właściwy do spraw administracji publicznej określi, w drodze rozporządzenia, wzór EKB, spełniający wymogi, o których mowa w ust. 4 i 5, mając na celu zachowanie zgodności z Dyrektywą Rady nr 91/477/WE z dnia 18 czerwca 1991 r. dotyczącej kontroli nabywania i posiadania broni.
Rozdział 4
Sprzedaż broni i amunicji
Art. 18. 1. Sprzedaż broni podlegającej pozwoleniu może być dokonana tylko na rzecz osoby posiadającej odpowiednie pozwolenie, na podstawie przedłożonego pozwolenia.
2. Sprzedaż amunicji podlegającej pozwoleniu może być dokonana tylko na rzecz osoby posiadającej odpowiednie pozwolenie, na podstawie przedłożonego pozwolenia.
3. Sprzedaż broni i amunicji niepodlegającej pozwoleniu może być dokonana tylko na rzecz osoby pełnoletniej, na podstawie przedłożonego dowodu tożsamości.
4. Sprzedaż broni podlegającej pozwoleniu musi zostać zgłoszona do odnotowania w CEBiP przez obie strony transakcji w terminie 5 dni roboczych od dnia zawarcia umowy.
Art. 19. Osoby fizyczne posiadające pozwolenie na broń mogą ją użyczać innym osobom posiadającym pozwolenie na broń tej samej kategorii.
Rozdział 5
Przenoszenie i przechowywanie broni
Art. 20. 1. Obywatelska karta broni, pozwolenie podstawowe i pozwolenie rozszerzone upoważniają ich posiadacza do przechowywania broni i amunicji odpowiedniej kategorii w miejscu zamieszkania oraz przenoszenia jej, z zastrzeżeniem spełnienia wymogów określonych w art. 21 i art. 22.
2. Obiektowe pozwolenie na broń upoważnia jego posiadacza do przechowywania broni oraz amunicji do niej w magazynie broni.
3. Pozwolenie muzealne upoważnia do przechowywania broni i amunicji na terenie placówki muzealnej albo w magazynie broni.
4. Do przenoszenia broni posiadanej na podstawie pozwolenia obiektowego lub muzealnego uprawnione są osoby mające pozwolenie podstawowe lub rozszerzone oraz pisemne upoważnienie właściciela tej broni.
Art. 21. 1. Broń przenosi się w stanie rozładowanym, umieszczoną w odpowiednim futerale lub pudełku zapewniającym dyskrecję przenoszenia.
2. Osoby posiadające pozwolenie rozszerzone mogą nosić załadowaną broń palną krótką, w sposób zapewniający bezpieczeństwo innych osób i mienia; broń musi być noszona w ukryciu, z wyjątkiem sytuacji, o której mowa w art. 28.
3. Posiadacze broni gazowej mogą nosić ją załadowaną, pod warunkiem zapewnienia bezpieczeństwa innych osób i mienia; broń musi być noszona w ukryciu, z wyjątkiem sytuacji, o której mowa w art. 28.
4. Amunicję należy przenosić w sposób zapewniający bezpieczeństwo i uniemożliwiający jej przypadkowe odpalenie w normalnych warunkach.
5. Przewożenie broni i amunicji środkami transportu publicznego, z zastrzeżeniem ust. 6, jest dopuszczalne przy zachowaniu niezbędnych środków bezpieczeństwa, pod warunkiem że broń i amunicja są zabezpieczone w sposób uniemożliwiający powstanie zagrożenia życia, zdrowia lub mienia.
6. Przewożenie broni i amunicji w kabinach pasażerskich statków powietrznych przez osoby inne, niż specjalnie do tego upoważnione na podstawie odrębnych przepisów jest zakazane.
7. Zabrania się przenoszenia broni przez osoby znajdujące się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środków odurzających.
Art. 22. 1. Broń i amunicję, o których mowa w art. 7 ust. 1, przechowuje się w magazynach broni, a pozostałą broń i amunicję także w zamkniętych metalowych szafach lub kasetach trwale przymocowanych do podłoża.
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, warunki, jakie muszą spełniać magazyny broni, mając na celu możliwie skuteczne zabezpieczenie przechowywanej broni i amunicji.
Art. 23. 1. Przesyłanie broni oraz amunicji za pośrednictwem podmiotów zajmujących się przewożeniem i doręczaniem przesyłek jest zakazane z zastrzeżeniem przepisów rozdziału 7 i art. 38 ust.3.
2. Jednostki przewożące przesyłki pocztowe, w razie stwierdzenia przypadku naruszenia zakazu, o którym mowa w ust. 1, zatrzymują przesyłkę, zawiadamiając o tym najbliższy organ Policji, który jest zobowiązany do jej niezwłocznego protokolarnego przejęcia do depozytu.
Rozdział 6
Warunki używania broni
Art. 24. Broń, która jest zdolna do rażenia celów na odległość, może być używana wyłącznie na strzelnicach, z wyjątkiem sytuacji, których mowa w art. 26 – 28.
Art. 25. 1. Strzelnice powinny być zlokalizowane, zbudowane i zorganizowane w sposób umożliwiający ich bezpieczne funkcjonowanie oraz nienaruszający wymogów związanych z ochroną środowiska.
2. Strzelnice dopuszczone do strzelań innych niż śrutowe powinny być zbudowane i zorganizowane w sposób wykluczający możliwość wydostania się poza ich obręb pocisku wystrzelonego z broni w sposób zgodny z regulaminem strzelnicy.
3. Szczegółowe zasady zachowania bezpieczeństwa na strzelnicy określa regulamin strzelnicy. Wzorcowy regulamin bezpiecznego funkcjonowania strzelnic zawiera załącznik nr 4 do ustawy.
4. Zatwierdzenie regulaminu strzelnicy następuje w drodze decyzji administracyjnej wydawanej przez właściwego wójta, burmistrza lub prezydenta miasta.
Art. 26. Osoby posiadające uprawnienia do wykonywania polowania mogą używać broni do polowania na zasadach określonych w ustawie z dnia 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie (Dz. U. z 2005 r. Nr 127, poz. 1066, z późn. zm.)[2].
Art. 27. 1. Broń sygnałowa może być używana wyłącznie zgodnie z jej przeznaczeniem, szczególnie dotyczy to użycia tej broni w ratownictwie i żegludze, pod warunkiem zachowania zasad bezpieczeństwa przy jej obsłudze. Do użycia broni sygnałowej nie jest wymagane posiadanie pozwolenia na broń.
2. Broń hukowa i historyczna może być używana podczas przedsięwzięć o charakterze artystycznym oraz rekonstrukcji wydarzeń historycznych, pod warunkiem zachowania zasad bezpieczeństwa przy jej obsłudze.
Art. 28. 1. Pracownicy ochrony mogą używać podczas wykonywania czynności zawodowych broni własnej lub broni posiadanej na podstawie pozwolenia obiektowego, pod warunkiem posiadania licencji pracownika ochrony oraz pozwolenia rozszerzonego; gdy pracownik jest umundurowany, broń nie musi być noszona w ukryciu.
2. Umundurowani pracownicy ochrony podczas wykonywania czynności związanych z konwojowaniem transportów środków pieniężnych oraz podczas pełnienia funkcji zabezpieczania obiektów należących do wojska mogą używać broni posiadanej na podstawie pozwolenia obiektowego, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2, pod warunkiem posiadania licencji pracownika ochrony oraz pozwolenia rozszerzonego; broń nie musi być noszona w ukryciu.
Rozdział 7
Przewóz broni przez granice
Art. 29. 1. Przywóz broni i amunicji z zagranicy przez obywateli polskich na własne potrzeby wymaga uprzedniego wydania zaświadczenia przez właściwego konsula Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem sytuacji, o których mowa w art. 32.
2. Osoby, o których mowa w ust. 1, przekraczając granicę, są obowiązane do pisemnego zgłoszenia właściwemu organowi celnemu przywozu broni i amunicji. Organ ten niezwłocznie przekazuje informacje zawarte w zgłoszeniu właściwemu ze względu na miejsce zamieszkania osoby wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta.
3. Jeżeli osoby, o których mowa w ust. 1, nie posiadają pozwolenia na broń, są obowiązane niezwłocznie złożyć przywożoną broń i amunicję do depozytu właściwego organu celnego, a także, w terminie 14 dni od dnia przywozu broni na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, wystąpić do właściwego ze względu na miejsce zamieszkania osoby wójta, burmistrza lub prezydenta miasta z wnioskiem o wydanie pozwolenia na broń.
4. Koszty związane z deponowaniem broni i amunicji w trybie, o którym mowa w ust. 3, ponosi osoba składająca broń i amunicję do depozytu.
5. Minister właściwy do spraw finansów publicznych, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw administracji publicznej, określi, w drodze rozporządzenia, tryb przekazywania informacji oraz wzór zgłoszenia, o których mowa w ust. 2, mając na celu zapewnienie skutecznej kontroli przepływu broni i amunicji przez granice.
Art. 30. Wywóz broni i amunicji za granicę przez obywateli polskich wymaga zgody organu właściwego w sprawach wydawania pozwoleń na broń, oprócz sytuacji, o której mowa w art. 32.
Art. 31. W stosunku do obywateli polskich wywożących broń lub amunicję przez granice do krajów Unii Europejskiej nie stosuje się przepisów art. 30, jeżeli broń, której przewóz dotyczy, jest wpisana do ich EKB.
Art. 32. 1. Osobom deklarującym zakup broni palnej w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej właściwy ze względu na miejsce zamieszkania wójt, burmistrz lub prezydent miasta poświadcza, na ich wniosek, uprzednią zgodę przewozową, w terminie nie dłuższym niż 5 dni od dnia jej wpływu do właściwego organu.
2. Uprzednia zgoda przewozowa powinna zawierać w szczególności:
1) wskazanie państwa początkowego i docelowego transakcji;
2) firmę lub imię i nazwisko zbywcy i nabywcy broni palnej;
3) siedzibę i jej adres lub adres zamieszkania zbywcy i nabywcy broni palnej;
4) adres, na który broń palna ma być dostarczona;
5) dane techniczne pozwalające na jednoznaczną identyfikację broni palnej;
6) liczbę jednostek broni palnej.
3. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, wzór uprzedniej zgody przewozowej, z uwzględnieniem danych, o których mowa w ust. 2, mając na celu uzyskanie zgodności z przepisami Unii Europejskiej.
Art. 33. 1. Przewóz broni i amunicji przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej może nastąpić na podstawie zaświadczenia wydanego przez właściwego konsula Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Obywatele państw członkowskich Unii Europejskiej mogą w celach łowieckich i sportowych przywozić oraz wywozić broń oraz amunicję na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie EKB, pod warunkiem, że broń ta jest wpisana do karty i są w stanie uzasadnić powód swojej podróży.
Rozdział 8
Posiadanie broni przez cudzoziemców
Art. 34. 1. Członkowie misji dyplomatycznych i urzędów konsularnych oraz osoby zrównane z nimi na podstawie porozumień międzynarodowych mogą posiadać broń i amunicję na podstawie porozumień międzynarodowych lub na zasadzie wzajemności.
2. Cudzoziemcom, o których mowa w ust. 1, organ właściwy w sprawach wydawania pozwoleń na broń wydaje terminowe pozwolenie na broń na okres pełnienia przez te osoby funkcji w misjach dyplomatycznych i urzędach konsularnych w Rzeczypospolitej Polskiej.
3. Minister właściwy do spraw administracji publicznej, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zagranicznych, określi, w drodze rozporządzenia, tryb i warunki wydawania terminowych pozwoleń na broń cudzoziemcom, o których mowa w ust. 1, z uwzględnieniem wymogu przedstawienia dokumentu o charakterze pozwolenia na broń, wydanego cudzoziemcowi przez właściwy organ państwa, którego jest obywatelem, mając na
celu zgodność procedury z porozumieniami międzynarodowymi obowiązującymi Rzeczpospolitą Polską.
Art. 35. Cudzoziemcy niewymienieni w art. 34 ust. 1 mogą posiadać broń i amunicję, jeżeli są one niezbędne do wykonywania czynności związanych z ochroną poczty dyplomatycznej, misji dyplomatycznych i urzędów konsularnych państw obcych, przedstawicielstw organizacji międzynarodowych, członków oficjalnych delegacji zagranicznych, a także do innych celów wynikających z zawartych porozumień międzynarodowych lub z zasady wzajemności, z uwzględnieniem przepisu art. 34 ust. 2 i przepisów wydanych na podstawie art. 34 ust. 3.
Art. 36. 1. Przywóz broni i amunicji z zagranicy oraz jej wywóz za granicę przez cudzoziemców, o których mowa w art. 34 ust. 1 i art. 37, wymagają uprzedniego wydania zaświadczenia o wyrażeniu zgody przez właściwego konsula Rzeczypospolitej Polskiej. Zaświadczenie zastępuje pozwolenie na broń na okres do 30 dni od daty przywozu broni
i amunicji.
2. Jeżeli upłynął termin ważności zgody, o którym mowa w ust. 1, broń i amunicja podlegają niezwłocznemu złożeniu do depozytu organu Policji właściwego ze względu na miejsce pobytu cudzoziemca.
3. W szczególnie uzasadnionych przypadkach organ właściwy w sprawach wydawania pozwoleń na broń może wydać cudzoziemcowi zaświadczenie zastępujące pozwolenie na broń oraz uprawniające do wywozu broni i amunicji, określając termin ważności tego zaświadczenia nie dłuższy niż 30 dni.
4. Jeżeli cudzoziemcy, o których mowa w art. 34 ust. 1 i art. 37, nie spełniają warunków określonych w ust. 1 i 2, broń i amunicja podlegają zatrzymaniu przez właściwy organ Straży Granicznej lub organ celny i protokolarnemu przekazaniu organowi Policji właściwemu ze względu na miejsce przekraczania granicy przez tych cudzoziemców.
Art. 37. 1. Cudzoziemcy przybywający na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w celu wzięcia udziału w polowaniu mogą przywozić i wywozić broń oraz amunicję do niej, jeśli ta broń i amunicja jest odpowiednia do wykonywania polowania na zasadach określonych w ustawie z dnia 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie (Dz. U. z 2005 r. Nr 127, poz. 1066, z późn. zm.)[3].
2. Cudzoziemcy przybywający na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w celu wzięcia udziału w imprezach sportowych, których regulamin wymaga użycia broni, lub w przygotowaniach do takich imprez mogą przywozić i wywozić broń oraz amunicję do niej, jeśli ta broń i amunicja odpowiada kryteriom określonym w zaproszeniu na daną imprezę sportową.
3. Przywóz oraz wywóz broni i amunicji przez cudzoziemców, o których mowa w ust. 1 i 2, odbywa się na podstawie zaświadczenia wydanego przez właściwego konsula Rzeczypospolitej Polskiej, które zastępuje pozwolenie na broń na okres do 30 dni od dnia przywozu broni i amunicji.
4. Zaświadczenie, o którym mowa w ust. 3, uprawnia cudzoziemców do nabycia amunicji do broni określonej w tym zaświadczeniu.
5. Jeżeli upłynął termin ważności zaświadczenia, o którym mowa w ust. 3, broń i amunicja podlegają niezwłocznemu złożeniu do depozytu organu Policji właściwego ze względu na miejsce pobytu cudzoziemca.
6. W szczególnie uzasadnionych przypadkach właściwy ze względu na miejsce pobytu cudzoziemca wójt, burmistrz lub prezydent miasta może wydać cudzoziemcowi zaświadczenie zastępujące pozwolenie na broń oraz uprawniające do wywozu broni i amunicji, określając termin ważności tego zaświadczenia nie dłuższy niż 30 dni. Przepis
ust. 4 stosuje się odpowiednio.
7. Jeżeli cudzoziemcy, o których mowa w ust. 1 i 2, nie spełniają warunków określonych w ust. 1-3 i 5, broń i amunicja podlegają zatrzymaniu przez właściwy organ Straży Granicznej lub organ celny i protokolarnemu przekazaniu organowi Policji właściwemu ze względu na miejsce przekraczania granicy przez tych cudzoziemców.
8. Cudzoziemiec może zbyć przywiezioną broń zgodnie z zasadami, o których mowa w art. 18.
9. Cudzoziemców obowiązują zasady przenoszenia, przechowywania i używania broni, o których mowa w art. 21, 22, 24, 26 i 27.
10. Przepisy ust. 1-9 stosuje się odpowiednio do obywateli polskich mających miejsce stałego pobytu za granicą.
Art. 38. 1. Cudzoziemcy niewymienieni w art. 34 ust. 1, posiadający upoważnienie władz swojego państwa do nabycia danego rodzaju oraz liczby egzemplarzy broni, poświadczone przez właściwego konsula Rzeczypospolitej Polskiej, mogą nabywać broń na podstawie zaświadczenia wydanego przez organ właściwy w sprawach wydawania pozwoleń na broń, o którym mowa w ust. 2.
2. Na wniosek cudzoziemca posiadającego dokumenty, o których mowa w ust. 1, właściwy ze względu na miejsce pobytu cudzoziemca wójt, burmistrz lub prezydent miasta wydaje zaświadczenie uprawniające do nabycia określonego rodzaju oraz liczby egzemplarzy broni.
3. Nabyta broń musi być niezwłocznie odesłana na zagraniczny adres nabywcy, wskazany w dokumencie o którym mowa w ust. 1.
4. Właściwy organ celny niezwłocznie zawiadamia o fakcie wywozu broni nabytej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez cudzoziemca organ właściwy w sprawach wydawania pozwoleń na broń.
5. Organ właściwy w sprawach wydawania pozwoleń na broń niezwłocznie zawiadamia właściwe władze państwa, które wydało cudzoziemcowi upoważnienie, o którym mowa w ust. 1, o nabyciu broni przez cudzoziemca i jej wywozie.
6. Minister właściwy do spraw administracji publicznej określi, w drodze rozporządzenia, tryb przekazywania informacji, o których mowa w ust. 4 i 5, mając na celu zapewnienie skutecznej kontroli przepływu broni i amunicji przez granice.
Rozdział 9
Przepisy porządkowe i karne
Art. 39. Posiadacz broni w przypadku jej utraty jest obowiązany niezwłocznie, nie później jednak niż w ciągu 24 godzin od chwili stwierdzenia utraty broni, zawiadomić o tym Policję.
Art. 40. Osoba posiadająca pozwolenie na broń jest obowiązana w razie zmiany miejsca zamieszkania zawiadomić o tym fakcie pisemnie, w terminie 14 dni od dnia zmiany miejsca zamieszkania, właściwego ze względu na nowe miejsce zamieszkania wójta, burmistrza lub prezydenta miasta.
Art. 41. 1. Jeżeli interes bezpieczeństwa państwa lub porządek publiczny tego wymagają, minister właściwy do spraw wewnętrznych może wprowadzić, w drodze rozporządzenia, na obszarze całego państwa lub na określonych obszarach, zakaz przenoszenia wszelkiego rodzaju broni lub niektórych jej rodzajów na czas określony.
2. Zakaz, o którym mowa w ust. 1, może dotyczyć wszystkich osób posiadających broń zgodnie z przepisami niniejszej ustawy, albo może być wydany z wyłączeniem posiadaczy pozwolenia rozszerzonego oraz podmiotów dysponujących bronią na podstawie pozwolenia obiektowego.
Art. 42. 1. Cofnięcie uprawnień do posiadania broni następuje obligatoryjnie z chwilą zaistnienia okoliczności, o których mowa w art. 10 ust.2-4 i jest wydawane w trybie decyzji administracyjnej przez właściwego ze względu na miejsce zamieszkania osoby lub miejsce rejestracji podmiotu wójta, burmistrza lub prezydenta miasta.
2. Powiadomienie organu właściwego w sprawie wydawania pozwoleń na broń następuje niezwłocznie po zaistnieniu okoliczności, o których mowa w art. 10 ust.2-4 i spoczywa odpowiednio na organach Policji, prokuratury, sądu lub lekarzach, którzy zdiagnozowali u posiadacza broni stan chorobowy, o którym mowa w art. 10 ust.3.
3. Minister właściwy do spraw administracji publicznej, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia, określi, w drodze rozporządzenia, tryb oraz sposób powiadamiania, o którym mowa w ust. 2, mając na celu zapewnienie należytej kontroli posiadaczy broni, przy jednoczesnym zachowaniu poufności ich danych osobowych.
Art. 43. 1. Karze grzywny podlega, kto:
1) przenosi broń i amunicję z uchybieniem zasad określonych w art. 20, 21 i 42,
2) nosi w ukryciu załadowaną broń nie posiadając pozwolenia rozszerzonego,
3) przechowuje broń lub amunicję z uchybieniem zasad określonych w art. 22,
4) przesyła broń lub amunicję z uchybieniem zasad określonych w art. 23,
5) używa broni niezgodnie z zasadami określonymi w art. 24, 26, 27 i 28,
6) przewozi broń przez granice z uchybieniem zasadom określonym w art. 29 i 30,
7) nie dopełnia terminów, o których mowa w art. 39 i 40.
2. W sprawach o wykroczenia, o których mowa w ust. 1 i 2, można ponadto orzec utratę uprawnień do posiadania broni na okres od roku do lat trzech. Utrata uprawnień, w przypadku ponownego ubiegania się o pozwolenie na broń po okresie karencji, jest równoznaczna z koniecznością powtórzenia procedury uzyskiwania pozwolenia, o której mowa w art. 12 i 13
Art. 44. W sprawach o przestępstwo, o którym mowa w art. 10 pkt 2, sąd może orzec jako środek zapobiegawczy czasowe zawieszenie uprawnień do posiadania broni; w takim wypadku właściciel broni lub amunicji obowiązany jest zdać je do depozytu albo zbyć; koszty depozytu pokrywa właściciel.
Art. 45. 1 Osoby, które weszły w posiadanie broni lub amunicji w związku ze swoim udziałem w walce o suwerenność i niepodległość Polski, jeżeli w wyniku tego udziału nabyły uprawnienia kombatanckie w rozumieniu ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz. U. z 2002 r. Nr 42, poz. 371, z późn. zm.) uzyskują prawo do posiadania tej broni i pozwolenie podstawowe. W tym wypadku nie stosuje się wymogu zdawania egzaminu dopuszczającego,
o którym mowa w art. 13.
2. Warunkiem uzyskania prawa o którym jest mowa w ust. 1 jest, aby wobec osoby mającej uzyskać prawo do posiadania broni nie zachodziły okoliczności, o których mowa w art. 10, oraz złożenie wniosku o wydanie pozwolenia na broń, do którego należy dołączyć:
1) informację o wnioskodawcy z Krajowego Rejestru Karnego;
2) zaświadczenie od lekarza rodzinnego, po zasięgnięciu w razie potrzeby opinii lekarzy specjalistów.
3. W razie śmierci osoby, o której mowa w ust. 1, przepisy ust.1 i 2 stosuje się także do osób jej najbliższych w rozumieniu art. 115 § 11 Kodeksu karnego.
4. Przepisu nie stosuje się do osób, które dopuściły się któregokolwiek z czynów określonych w art. 21 ust. 2, z zastrzeżeniem ust. 3, ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego.
Art. 46. 1. Pozbawianie broni cech użytkowych może być dokonywane wyłącznie przez koncesjonowanych rusznikarzy, w zgodzie ze sztuką rusznikarską i w taki sposób, aby skutecznie uniemożliwić odtworzenie przerobionych części.
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, zasady pozbawiania broni cech użytkowych, o których mowa w ust. 1, kierując się wytycznymi określonymi przez Komisję Wspólnot Europejskich na podstawie art. 13a ust.2 Dyrektywy Rady nr 91/477/WE z dnia 18 czerwca 1991 r. dotyczącej kontroli nabywania i posiadania broni, mając na celu uzyskanie zgodności polskiego stanu prawnego ze stanem prawnym państw członkowskich Unii Europejskiej.
Rozdział 10
Przepisy przejściowe i końcowe
Art. 47. 1. Wydane do dnia wejścia w życie ustawy pozwolenia na broń do celów sportowych, łowieckich i kolekcjonerskich stają się pozwoleniami podstawowymi.
2. Wydane do dnia wejścia w życie ustawy pozwolenia na broń do celów ochrony osobistej stają się pozwoleniami rozszerzonymi, pod warunkiem zdania przez ich posiadaczy egzaminu, o którym mowa w art. 14 ust. 1 pkt 2, w terminie 36 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy; w przypadku niezdania egzaminu w wymaganym czasie pozwolenie na broń do celów ochrony osobistej staje się pozwoleniem podstawowym.
3. Okresy posiadania broni przed wejściem w życie ustawy zalicza się do okresu, o którym mowa w art. 13.
4. Sprawy o wydanie pozwolenia na broń toczące się w dniu wejścia w życie ustawy będą przeniesione do organów właściwych i rozpatrzone zgodnie z regulacjami niniejszej ustawy.
Art. 48. Przepisy wykonawcze wydane na podstawie przepisów upoważniających uchylonych niniejszą ustawą pozostają w mocy do czasu wejścia w życie przepisów wydanych na podstawie przepisów upoważniających uchwalonych niniejszą ustawą, nie dłużej jednak niż przez okres 12 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy, o ile nie pozostają w sprzeczności z jej przepisami.
Art. 49. Traci moc ustawa z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525, z późn. zm.)[4].
Art. 50. Ustawa wchodzi w życie w terminie trzech miesięcy od dnia ogłoszenia.
Załączniki do ustawy
z dnia …………2008 r.
(poz. ………)
Załącznik nr 1
Wykaz stanów chorobowych i istotnych zaburzeń funkcjonowania psychologicznego wyłączających prawo do posiadania broni
§ 1. Występujące w niniejszym załączniku określenia stanów chorobowych i zaburzeń funkcjonowania psychologicznego są zgodne z Międzynarodową Statystyczną Klasyfikacją Chorób i Problemów Zdrowotnych (ICD 10).
§ 2. Wykaz stanów chorobowych i istotnych zaburzeń funkcjonowania psychologicznego wykluczających możliwość wydania pozwolenia na broń:
1) organiczne zaburzenia psychiczne włącznie z zespołami objawowymi;
2) zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane używaniem substancji psychoaktywnych, z wyłączeniem palenia tytoniu;
3) schizofrenia, zaburzenia typu schizofrenii (schizotypowe) i urojeniowe;
4) zaburzenia nastroju (afektywne);
5) upośledzenie umysłowe;
6) zaburzenia osobowości;
7) zaburzenia nawyków i popędów;
9) stany chorobowe istotnie zwiększające ryzyko napadowych zaburzeń orientacji i świadomości, np. padaczka, narkolepsja;
10) istotne zaburzenia funkcji psychomotorycznych (psychoruchowych), np. pląsawica.
Załącznik nr 2
Wymagania i procedura przeprowadzania egzaminu dopuszczającego
§ 1. Egzamin dopuszczający organizuje i przeprowadza organ wydający pozwolenia na broń. Egzaminatorami mogą być wyłącznie osoby posiadające uprawnienia zawodowe instruktora strzelectwa sportowego. Egzamin powinien być zorganizowany przynajmniej raz w miesiącu, a w przypadku dużej liczby chętnych odpowiednio częściej.
§ 2. Osoba przystępująca do egzaminu dopuszczającego do posiadania pozwolenia na broń musi wykazać się znajomością:
1) przepisów prawa dotyczących broni i amunicji (ustawa o broni i amunicji oraz rozporządzenia wykonawcze do niej);
2) przepisów prawa dotyczących obrony koniecznej i stanu wyższej konieczności;
3) zasad bezpieczeństwa przy obsłudze broni palnej;
4) podstawowej wiedzy na temat strzelania (zasady bezpieczeństwa przy strzelaniu, prawidłowe trzymanie broni, zasady celowania, ściąganie spustu);
5) zasad bezpiecznego zachowania się na strzelnicy.
§ 3. Minister odpowiedni do spraw wewnętrznych opracuje zestaw 100 pytań i odpowiedzi, przy czym każde zagadnienie wymienione w § 2 powinno być opisane przy pomocy 20 pytań; pytania zebrane są w grupach odpowiadającym odpowiednim zagadnieniom.
§ 4. Egzamin dopuszczający jest egzaminem pisemnym, w formie testu wyboru; egzamin składa się z 10 pytań, zdający losuje z puli 100 pytań po 2 z każdej grupy tematycznej.
Do zaliczenia egzaminu należy udzielić minimum 9 poprawnych odpowiedzi na pytania.
Załącznik nr 3
Wymagania i procedura przeprowadzania egzaminu kompetencyjnego
§ 1. Egzamin kompetencyjny organizuje i przeprowadza organ wydający pozwolenia na broń. Egzaminatorami mogą być wyłącznie osoby posiadające uprawnienia zawodowe instruktora strzelectwa sportowego i licencję sędziowską w specjalności: strzelectwo dynamiczne (RO). Egzamin powinien być zorganizowany przynajmniej raz w miesiącu, a w przypadku dużej liczby chętnych odpowiednio częściej.
§ 2. Egzamin kompetencyjny składa się z części praktycznej, w formie zadania strzeleckiego; zadanie wymaga oddania 10 strzałów, jego dokładny opis zawiera § 5.
§ 3. Egzamin kompetencyjny przeprowadzony jest przy użyciu broni palnej krótkiej i amunicji będącej własnością osoby przystępującej do egzaminu; energia wylotowa pocisku wystrzeliwanego z broni nie może być mniejsza niż 200 J ani większa niż 1000 J; amunicja wyłącznie z pociskiem jednolitym, pełnopłaszczowym lub półpłaszczowym.
§ 4. Egzamin kompetencyjny należy przeprowadzać przy użyciu tarczy TS-9 oraz przy pomocy urządzenia pozwalającego na odmierzenie czasu 30 sekund. Sygnał startowy dźwiękowy, wydany gwizdkiem albo przy pomocy elektronicznego timera odmierzającego czas strzelania. Barykada o szerokości 1 m i wysokości min. 2 m, wykonana z drewna, bez elementów metalowych, musi umożliwiać stabilne oparcie dla strzelającego.
§ 5. Procedura przebiegu strzeleckiego:
1) dwie tarcze umieszczone są w odległości 10 m od barykady, w odległości 3 m od siebie (mierzone na zewnętrznych krawędziach tarcz); stanowisko startowe w odległości 5 m od barykady; stanowisko startowe i barykada są umieszczone współosiowo.
2) broń załadowana jest pięcioma nabojami (pistolety nieprzeładowane, z pustą komorą nabojową; rewolwery mają mieć kurek spuszczony), schowana do kabury. Broń w kaburze musi być ukryta pod ubraniem w taki sposób, aby była niewidoczna dla postronnego obserwatora. Drugie pięć nabojów należy umieścić w odpowiednim nośniku zapasowej amunicji (zapasowy magazynek, szybkoładowacz itp.);
3) po sygnale startowym należy przemieścić się za barykadę i ostrzelać każdą tarczę pięcioma strzałami – lewą tarczę z lewej strony barykady, prawą tarczę z prawej strony barykady. Po ostrzelaniu pierwszej tarczy należy przeładować broń, chowając się za barykadą, po czym ostrzelać drugą tarczę z drugiej strony barykady. Kolejność
ostrzeliwania tarcz jest dowolna.
4) ostrzeliwanie tarcz musi być prowadzone z wykorzystaniem barykady jako zasłony, stopy strzelającego muszą być w całości schowane za barykadą.
5) czas wykonania całego zadania wynosi 30 sekund i jest liczony od sygnału startowego do ostatniego strzału oddanego przez zdającego.
6) warunkiem zaliczenia egzaminu jest trafienie w przewidzianym limicie czasu obydwu tarcz wszystkimi strzałami (w każdej tarczy musi być po pięć przestrzelin) oraz uzyskanie na każdej tarczy wyniku minimum 21 punktów.
7) podczas wykonywania całego zadania broń po wyjęciu z kabury musi być skierowana lufą w stronę bezpieczną; oddanie strzału przypadkowego (w tym zwłaszcza strzału podczas wyjmowania broni z kabury, przemieszczania się, wymiany magazynka) lub skierowanie lufy w kierunku niebezpiecznym powoduje natychmiastowe przerwanie
strzelania i zakończenie egzaminu z wynikiem negatywnym.
§ 6. Egzamin kompetencyjny w przypadku jego zaliczenia kończy się wystawieniem zaświadczenia, które musi zawierać dane osoby zdającej, miejsce i datę egzaminu, dane organu przeprowadzającego egzamin oraz dane osoby prowadzącej; musi być podpisany przez osobę upoważnioną do przeprowadzania egzaminu. Zaświadczenie o zaliczeniu egzaminu należy przedłożyć właściwemu ze względu na miejsce zamieszkania osoby ubiegającej się lub posiadającej pozwolenie na broń rozszerzone wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta.
Załącznik nr 4
Wzorcowy regulamin bezpiecznego funkcjonowania strzelnic
§ 1. Niniejszy załącznik określa wzorcowy regulamin bezpiecznego funkcjonowania strzelnic, z uwzględnieniem:
1) warunków korzystania ze strzelnicy;
2) sposobu obchodzenia się z bronią;
3) sposobu zachowania się osób przebywających na strzelnicy.
§ 2. Użyte w załączniku określenia oznaczają:
1) strzelnica – obiekt przeznaczony do prowadzenia strzelań szkoleniowych, sportowych i rekreacyjnych oraz treningów strzeleckich;
2) prowadzący strzelanie – osobę upoważnioną przez właściciela lub zarządcę strzelnicy, która odbyła przeszkolenie w zakresie prowadzenia strzelania oraz udzielania pomocy medycznej w jednostkach prowadzących takie szkolenia;
3) bezpieczne kierunki ostrzału – kierunki, wyłącznie w które można strzelać;
4) stanowisko strzeleckie – wskazane przez prowadzącego strzelanie miejsce lub obszar wewnątrz osi strzeleckiej, z którego można wyłącznie prowadzić ostrzeliwanie celów;
5) linia bezpieczeństwa – linia wyznaczona osobno dla każdej osi strzeleckiej ustalająca jej koniec z poza której, nie można strzelać na tej osi strzeleckiej;
6) strefa bezpieczeństwa – oznaczone miejsce przeznaczone do pakowania i rozpakowywania broni, treningu bezstrzałowego, czyszczenia lub innych czynności bez amunicji;
7) punkt sanitarny – miejsce umieszczenia apteczki.
§ 3. Właściciel lub zarządca strzelnicy, na podstawie wzoru regulaminu określonego w § 6, jest obowiązany opracować szczegółowy regulamin strzelnicy, w którym w szczególności może określić dodatkowe warunki bezpieczeństwa dla osób przebywających na strzelnicy.
§ 4. Właściciel lub zarządca strzelnicy zakazujący noszenia broni w stanie załadowanym na terenie strzelnicy musi wyznaczyć miejsce bezpiecznego rozładowania broni tuż przy wejściu na teren strzelnicy.
§ 5. Szczegółowy regulamin strzelnicy musi być wywieszony na strzelnicy w widocznym miejscu, możliwie blisko wejścia na teren strzelnicy. Każda osoba korzystająca ze strzelnicy musi poświadczyć znajomość regulaminu i zobowiązać się do jego przestrzegania.
§ 6. Wzór regulaminu bezpiecznego funkcjonowania strzelnicy:
Regulamin strzelnicy [wzór]
Rozdział 1
Warunki korzystania ze strzelnicy
§ 1. Prowadzący strzelanie:
1) odpowiada za bezpieczeństwo użytkowników strzelnicy oraz osób im towarzyszących;
2) wyznacza osobom korzystającym ze strzelnicy stanowiska strzeleckie, a osobom towarzyszącym miejsce bezpiecznego pobytu;
3) prowadzi książkę rejestru pobytu na strzelnicy, w której zamieszcza się następujące dane:
a) imię i nazwisko korzystającego ze strzelnicy,
b) rodzaj i kaliber broni, z której przeprowadzono strzelanie,
c) numer pozwolenia na broń lub określenie właściciela broni,
d) godzinę przyjścia i wyjścia ze strzelnicy,
e) nazwę organu, który wydał pozwolenie na broń, przy czym wymóg ten dotyczy osoby wnoszącej na strzelnicę własną broń,
f) oświadczenie korzystającego ze strzelnicy o zapoznaniu się z regulaminem strzelnicy i przepisami bezpieczeństwa, potwierdzone własnoręcznym podpisem.
§ 2. Na strzelnicy zabrania się:
1) osobom towarzyszącym osobom korzystającym ze strzelnicy wchodzenia za linię bezpieczeństwa bez zgody korzystających,
2) używania broni osób korzystających ze strzelnicy bez zgody jej użytkownika,
3) spożywania alkoholu lub używania środków odurzających oraz przebywania na terenie strzelnicy osób będących pod ich wpływem,
4) wnoszenia jakiejkolwiek amunicji (włącznie z amunicją treningową i ślepą) do stref bezpieczeństwa.
§ 3. Na strzelnicy, w miejscu widocznym, umieszcza się:
1) regulamin strzelnicy;
2) plan strzelnicy z oznaczeniem:
a) bezpiecznych kierunków ostrzału,
b) linii bezpieczeństwa wszystkich osi strzeleckich,
c) stref bezpieczeństwa,
d) punktu sanitarnego,
e) dróg ewakuacji,
f) miejsca instalacji telefonu lub innych urządzeń łączności;
3) wykaz sygnałów i komunikatów alarmowych;
4) informację o sposobie połączenia się z najbliższym punktem pomocy medycznej.
§ 4. Za szkody powstałe podczas strzelania zgodnie z regulaminem odpowiada właściciel lub zarządca strzelnicy, a także instruktor prowadzący strzelanie lub trening strzelecki.
§ 5. Za spowodowanie wypadku odpowiada korzystający ze strzelnicy, na zasadach określonych w odrębnych przepisach.
Rozdział 2
Sposób obchodzenia się z bronią
§ 6. 1. Broń na strzelnicy przenosi się zabezpieczoną przed dostępem osób trzecich, schowaną np. w kaburze, pokrowcach lub kasetach przeznaczonych do przenoszenia broni.
2. Wyjmowanie broni odbywa się:
1) na stanowisku strzeleckim;
2) w strefie bezpieczeństwa.
3. Wszelkich czynności związanych z obsługą broni dokonuje się wyłącznie z lufą skierowaną w kierunku bezpiecznym.
§ 7. Po zakończeniu strzelania korzystający ze strzelnicy przed jej opuszczeniem zgłasza ten fakt prowadzącemu strzelanie i odnotowuje to w książce rejestru pobytu na strzelnicy,
§ 8. Zabrania się strzelania oraz celowania do ludzi i zwierząt.
Rozdział 3
Sposób zachowania się osób przebywających na strzelnicy
§ 9. Korzystający ze strzelnicy jest obowiązany ściśle przestrzegać poleceń wydawanych przez prowadzącego strzelanie.
§ 10. Zabrania się wchodzenia przed stanowisko strzeleckie bez zgody prowadzącego strzelanie.
§ 11. Po komendzie STOP, wydanej przez prowadzącego strzelanie lub inną osobę, strzelający bezzwłocznie przerywają strzelanie.
§ 12. Na teren strzelnicy zwierzęta mogą być wprowadzone tylko w wyjątkowych przypadkach oraz obowiązkowo powinny być trzymane na uwięzi i pod ścisłym nadzorem opiekuna.
§ 13. Osobę naruszającą regulamin strzelnicy usuwa się ze strzelnicy.
Projekt ustawy został przygotowany staraniem Fundacji Rozwoju Strzelectwa w Polsce Warszawa, czerwiec 2009 r.
OCE5A SKUTKÓW REGULACJI
Projekt nowej ustawy o broni i amunicji zmierza do uzyskania całkowitej zgodności polskiego porządku prawnego z normatywami Unii Europejskiej w przedmiotowym zakresie. Pomimo kilkukrotnych nowelizacji, dotychczasowa ustawa w dalszym ciągu nie przystaje do wymagań europejskich. Skutki proponowanych zmian zostały omówione w rozbiciu na poszczególne obszary oddziaływania. W przypadku nie wymienienia konkretnego obszaru oznacza to, że zmiany nie wpływają na ten obszar, lub wpływ ten jest nieznany. Obszary, na które oddziałuje proponowana regulacja prawna:
Na podstawie doświadczeń innych krajów europejskich spodziewamy się istotnego spadku przestępczości, zwłaszcza najbardziej uciążliwej dla obywateli przestępczości o charakterze rozbójniczym i rabunkowym. Na tej samej podstawie nie spodziewamy się problemów z nielegalnym użyciem legalnie posiadanej broni palnej, co także dotychczas było znikomym marginesem. Proponowana regulacja poprzez umożliwienie posiadania broni na podstawie jasnych i jednoznacznych kryteriów spowoduje istotne ograniczenie czarnego rynku broni, zwłaszcza gromadzonej w celach kolekcjonerskich, oraz likwidację wielu patologicznych sytuacji spowodowanych nieprzystawaniem obecnych regulacji prawnych do oczekiwań społecznych – np. organizowane rekonstrukcje wydarzeń historycznych odbywają się obecnie z konieczności z jaskrawym naruszeniem przepisów prawa. Proponowane regulacje będą miały także dodatni wpływ na gromadzenie zabytków polskiego dziedzictwa kulturowego i pamiątek historycznych.
Nie przewidujemy bezpośredniego oddziaływania proponowanych zmian na obszar Prawa Łowieckiego, tak jak nie pociągnęły go zmiany wprowadzone w latach 1999 i 2003. Należy spodziewać się za to podniesienia umiejętności strzeleckich wśród myśliwych, jako skutek przewidywanego zwiększenia liczby strzelnic i wzrostu kultury posługiwania się bronią palną.
Proponowane zmiany przyniosą korzystne skutki dla państwowych formacji uzbrojonych, które zyskają nowe miejsca do treningu, a także dopływ wstępnie przeszkolonych kadr.
Zmiana ustawy będzie miała także ważny pozytywny wpływ na obronność kraju, zwłaszcza w kontekście planowanego uzawodowienia armii – w ramach tych samych wydatkowanych kwot polskie siły zbrojne uzyskają lepiej wyszkolonych żołnierzy.
Niemniej ważnym skutkiem wprowadzenia w życie nowej ustawy będzie powstanie licznych klubów i stowarzyszeń o charakterze hobbystycznym, co umocni społeczności lokalne i przyczyni się wydatnie do rozwoju społeczeństwa obywatelskiego.
W wyniku proponowanych regulacji nastąpi wzrost zapotrzebowania na płatne usługi lekarzy orzeczników oraz lekarzy psychiatrów i psychologów, prawdopodobnie pociągnie to za sobą konieczność powstania nowych placówek orzecznictwa medycznego albo zwiększenia możliwości działania placówek istniejących.
Konsultacje społeczne:
Projekt został stworzony przez obywateli, zainteresowanych wprowadzeniem proponowanych zmian. W toku uzgodnień projekt ustawy był przedłożony celem zaopiniowania środowiskom strzeleckim, w tym strzelców sportowych i czarnoprochowych, myśliwym, kolekcjonerom, przedsiębiorcom działającym w branży obrotu i wytwarzania broni i amunicji, a w zakresie specjalistycznym z lekarzami orzecznikami. Uwagi zgłoszone w ramach konsultacji zostały uwzględnione.
Wpływ regulacji na dochody i wydatki budżetu oraz sektora publicznego:
Szacuje się, że liczba osób chcących ubiegać się o obywatelską kartę broni oraz o pozwolenie podstawowe będzie w pierwszym roku obowiązywania ustawy zbliżona do 100 tysięcy. Będzie to miało wymierny skutek w odniesieniu do zwiększenia obrotów generowanych na rynku w sektorze broni i akcesoriów – szacujemy wzrost tego obrotu o około 1 miliard PLN, co przełoży się na odpowiedni wzrost wpływów budżetowych z tytułu podatków i opłat.
Koszty opracowania i wdrożenia systemu CEBiP są szacowane na około 1 milion PLN, ale wprowadzenie tego systemu jest wymogiem nałożonym przez Parlament Europejski i Radę Wspólnot Europejskich, w ramach nowelizacji dyrektywy o kontroli nabywania i posiadania broni palnej, co pośrednio wiążę się z Konwencją Narodów Zjednoczonych o kontroli obrotu bronią, ratyfikowanej przez Polskę. Znowelizowana dyrektywa wyznacza stosunkowo krótki okres na wprowadzenie elektronicznego systemu kontroli obrotu bronią oraz tworzącego historię poszczególnych egzemplarzy broni znajdującej się w obrocie. Tworzenie nowego systemu do starej ustawy mija się całkowicie z celem i byłoby decyzją ze wszech miar błędną. Związane z systemem CEBiP obciążenia finansowe dla organów wydających pozwolenia (głównie związane z przeszkoleniem urzędników) będą relatywnie niewielkie, z uwagi na zbieżność procedur z innymi systemami ewidencji, np. CEPiK. Zwolnienie organów Policji z obowiązków obsługi administracyjnej posiadaczy broni pozwoli zwolnić część środków do tej pory przeznaczaną na Wydziały Postępowań Administracyjnych i przeznaczyć je na inne ważniejsze cele. Odblokowaniu ulegnie także pewna liczba etatów, co umożliwi przesunięcie funkcjonariuszy do prac stricte policyjnych, zamiast wykonywanych do tej pory przez nich prac natury urzędniczej. Szacowane oszczędności w tym zakresie wyniosą w skali kraju około 6 milionów PLN rocznie (szacując zmniejszenie etatów o 10 w każdej z 17 komend wojewódzkich).
W pozostałym zakresie projektowane zmiany nie oddziaływają na dochody i wydatki budżetu oraz sektora publicznego.
Wpływ regulacji na rynek pracy:
Powstaną miejsca pracy w nowo powstałym sektorze gospodarki, związanym ze strzelnicami i ośrodkami szkoleniowymi. Przy założeniu utworzenia średnio jednej strzelnicy w powiecie i jednego ośrodka w województwie, daje to liczbę minimum 2500 miejsc pracy. Co ważne, powstaną one głównie na terenach niezurbanizowanych, tam gdzie do dziś są problemy z tworzeniem nowych miejsc pracy. Do tego dochodzi trudny do oszacowania wzrost
zatrudnienia w przemyśle i handlu. Należy założyć, że pozycja finansowa, a co za tym idzie możliwości rozwoju, krajowego przemysłu broni i amunicji ulegną zasadniczej zmianie.
Przepisy proponowanego projektu wpłyną na większy popyt na wysokokwalifikowanych specjalistów w dziedzinie ochrony bezpieczeństwa i instruktorów strzelectwa.
Wpływ na konkurencyjność gospodarki i przedsiębiorczość:
Proponowana regulacja będzie mieć oczywisty wpływ na zwiększenie konkurencyjności gospodarki, zarówno wewnętrznej, jak i zewnętrznej. Stworzy także szanse dla odbudowy polskiego przemysłu obronnego. Środki pozyskane z cywilnego rynku broni i amunicji będą mogły być wykorzystane na rozwój specjalistycznego zaplecza naukowo-badawczego, jak wielu krajach przodujących w tej dziedzinie techniki.
Wpływ regulacji na sytuację i rozwój regionów:
Projektowane zmiany wpłyną pozytywnie na rozwój regionów, poprzez zwiększenie liczby miejsc pracy i rozwój przedsiębiorstw. Obywatele zaktywizują się społecznie, czemu będą służyły kluby i stowarzyszenia strzeleckie oraz kolekcjonerskie. Przewidujemy także rozwój współpracy transgranicznej z sąsiadującymi krajami Unii Europejskiej, zarówno w zakresie wymiany sportowej, jak organizowania przedsięwzięć o charakterze historycznopatriotycznym.
Wpływ regulacji na zdrowie i na środowisko:
Projektowana zmiana ustawy będzie miała korzystny wpływ na zdrowie obywateli poprzez upowszechnienie strzelectwa jako formy rekreacji, zwiększającej ich aktywność sportową.
Z uwagi na wymaganą zgodność warunków technicznych strzelnic z wymogami ochrony środowiska nie przewiduje się zwiększenia ich negatywnego oddziaływania na środowisko.
Zgodność z prawem Unii Europejskiej:
Przedłożony projekt ustawy jest w pełni zgodny z obowiązującym prawem Unii Europejskiej.
UZASADNIENIE
Proponowana Ustawa o broni i amunicji ma zastąpić ustawę z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz.U. Nr 53, poz. 549, z 2001 r. Nr 27, poz. 298 oraz z 2002 r. Nr 74, poz. 676 i Nr 117, poz. 1007). Zmiana ta jest podyktowana przede wszystkim koniecznością uzyskania pełnej harmonizacji polskiego ładu prawnego dotyczącego kontroli nabywania i posiadania broni palnej z przepisami obowiązującymi w Unii Europejskiej, a w szczególności ze
znowelizowaną właśnie Dyrektywą Rady Unii Europejskiej w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni. Istniejące przepisy tej zgodności nie zapewniają.
Obecna sytuacja prawna jest zdecydowanie zła, wręcz głęboko patologiczna. Odziedziczone po poprzednim ustroju regulacje absolutnie nie przystają do porządku prawnego wolnego państwa demokratycznego. Choć przepisy związane z bronią były kilkakrotnie nowelizowane, w dalszym ciągu stanowią prostą kontynuację ustawy z roku 1961, niektóre sformułowania pozostały literalnie takie same. Tymczasem celem tamtej ustawy było przede wszystkim zapewnienie rządzącej grupie bezpieczeństwa wewnętrznego i rozbrojenie społeczeństwa, któremu nie ufano – zwłaszcza w obliczu doświadczeń rewolucji węgierskiej, której zdławienie poprzedziło rozpoczęcie prac nad ustawą. Drugim bardzo ważnym celem przepisów wprowadzonych na początku lat 60 było uczynienie z posiadania broni palnej atrybutu władzy, oraz umożliwienie dowolnego dystrybuowania tego przywileju.
Praktyka wydawania pozwoleń opiera się w tej chwili na arbitralnej uznaniowości – w efekcie każda z komend Policji wydających pozwolenia kieruje się własnymi interpretacjami i identyczne w treści podanie tej samej osoby będzie w różnych częściach kraju rozpatrzone odmiennie. Co więcej, w tej samej komendzie efekt końcowy będzie się różnił zależnie od czasu złożenia i rozpatrywania sprawy przez tego albo innego urzędnika w mundurze.
Przepisy są nieprecyzyjne, ale są także w sposób dowolny interpretowane przez Policję, przy czym część interpretacji jest narzucona przez Komendę Główną Policji, a część powstaje na drodze różnych uzusów. Zdarzają się interpretacje wręcz sprzeczne z brzmieniem przepisów ustawowych, albo dotyczące spraw nie ujętych w ogóle w ustawie ani w rozporządzeniach.
To wszystko tworzy specyficzną sytuację prawną, w której pozwolenie na broń można w każdej chwili dać dowolnej osobie oraz w każdej chwili dowolnej osobie zabrać. Żerują na tym sitwy handlujące pozwoleniami (z łańcuszkiem pośredników, kolejką chętnych i sporymi sumami za załatwienie sprawy), pilnie strzegące niezmienności sytuacji – to jedna z ostatnich sfer życia publicznego, w której pozostały niezmienione dawne układy i wpływy środowiska
służb bezpieczeństwa. Patologie te ujrzały światło dzienne na jesieni 2006 roku, w postaci strzelaniny spowodowanej w Krakowie przez wielokrotnie notowanego przestępcę – informatora policji, nagrodzonego za współpracę pozwoleniem na pistolet, oraz aferą związaną z uzbrajaniem całych grup zorganizowanej przestępczości, w którą są zamieszani obecni i byli funkcjonariusze stołecznej policji oraz były prezes PZSS. Prawie pół wieku od napisania, w zmienionej rzeczywistości społecznej, politycznej i gospodarczej komunistyczna.
Ustawa o broni i amunicji, nawet ze wspomnianymi nowelizacjami, nie ma już racji bytu.
Możliwie szeroki, aczkolwiek ściśle kontrolowany dostęp praworządnych obywateli do broni stanowi z jednej strony gwarancję poszanowania swobód obywatelskich, a z drugiej jest ważnym elementem zapewnienia bezpieczeństwa państwowego. Wszystkie kraje Unii Europejskiej dopuszczają swoich obywateli do broni palnej, traktowanej jako naturalny przedmiot związany z rozwojem cywilizacji europejskiej, służący w chwili obecnej do realizacji pasji o charakterze hobbystycznym. Szeroko rozumiane strzelectwo, tak sportowe, jak rekreacyjne, myślistwo, kolekcjonerstwo broni – a także ruch rekonstruktorski, odtwarzania wydarzeń historycznych – są równoprawną składową kultury europejskiej i elementem tożsamości naszego kontynentu. Oczywiście posiadanie broni jest obarczone pewną specyfiką i wymaga poddania go dokładnej i skutecznej kontroli. W interesie społecznym jest, aby w posiadanie broni nie wchodziły osoby niepowołane, w szczególności karane za przestępstwa o charakterze gangsterskim i osoby chore psychicznie. Ale jak pokazuje praktyka innych krajów, gdy przepisy są precyzyjne i jednoznaczne nie ma kłopotów ze spełnieniem tego warunku.
W dobie armii zawodowej, która sama nie jest w stanie obronić kraju przed agresją, niezbędne jest posiadanie odpowiedniej infrastruktury inżynieryjno-technicznej – ale także posiadanie odpowiednio wyszkolonych w umiejętności posługiwania się bronią obywateli. Ci, którzy chcą się tego nauczyć za własne pieniądze i przy pomocy własnej broni, są bardzo cenni dla kraju, a w godzinie zagrożenia będą wręcz na wagę złota. Polska ma w tej chwili
unikalny w swej historii okres spokoju na granicach, gdy nikt z sąsiadów nie zagraża jej państwowości i nie wysuwa roszczeń. Ale taki stan nie będzie trwał wiecznie, a jak uczy historia, nie wolno popełniać grzechu bezczynności – już nie raz wydawało się, że nasz kraj będzie trwał niezagrożony przez wieki, co wkrótce okazywało się bolesną ułudą. Polski nie stać, ani nie ma takiej bezpośredniej potrzeby, aby rozpoczynać masowe szkolenia ludności na wypadek agresji. Tym bardziej jest racjonalne wspieranie oddolnych obywatelskich ruchów strzeleckich, sprzyjanie powstawaniu klubów sportowych i innych form promujących postawy patriotyczne. Unormowanie kwestii dostępu do broni jest tu sprawą kluczową.
Ostatnią, ale także istotną kwestią, jest powstanie w gospodarce kraju dużego segmentu rynku, przynoszącego corocznie znaczne dochody dla budżetu państwa. Poza siecią sprzedaży broni i akcesoriów do niej ten segment gospodarki stanowią także strzelnice z kadrą instruktorską, placówki szkoleniowe, warsztaty rusznikarskie, prywatne placówki muzealne oraz, co najważniejsze, kluby zrzeszające ludzi o wspólnych zainteresowaniach, co sprzyja rozwojowi społeczeństwa obywatelskiego. Mamy nadzieję, że wprowadzenie w życie naszego projektu ustawy doprowadzi do odtworzenia polskiego przemysłu wytwarzania broni strzeleckiej i amunicji, który miał piękne tradycje przedwojenne, a który obecnie praktycznie nie istnieje.
Warto zauważyć, że właśnie znowelizowano Dyrektywę Rady Unii Europejskiej dotyczącą kontroli nabywania i posiadania broni palnej, co zobowiązuje nasz kraj do dostosowania prawa do wymogów dyrektywy, w terminie 24 miesięcy. Aby ułatwić prace legislacyjne, siłami środowiska strzeleckiego został opracowany projekt ustawy o broni i amunicji, zgodny w całości z nowymi regulacjami unijnymi.
5ajważniejsze zmiany wprowadzane przez proponowaną ustawę w stosunku do istniejących przepisów prawa:
1. Wprowadzenie zgodnej z dyrektywą unijną klasyfikacji kategorii i rodzajów broni palnej.
2. Jednoznaczne zdefiniowanie wszystkich pojęć używanych w ustawie, żeby uniknąć obecnych problemów z interpretacją zapisów poszczególnych artykułów. Obecnie ustawa używa określeń niezdefiniowanych, które są dowolnie interpretowane przez policję.
3. Precyzyjne określenie w ustawie, a nie w rozporządzeniach wykonawczych, co jest dozwolone, a co zabronione do posiadania. W tej chwili zmiana rozporządzenia może odwrócić stan faktyczny o 180º, wbrew intencjom ustawodawcy.
4. Zmiana organu wydającego pozwolenia – pozwolenia miałyby wydawać nie policja, ale organy administracji samorządowej (wójtowie, burmistrzowie, prezydenci miast), podobnie jak dowody osobiste, paszporty i prawa jazdy. To fundamentalna zmiana, pozwalająca na odejście od bagażu spuścizny postpeerelowskiej. Zarazem pozwoli to lepiej kontrolować posiadaczy broni i skuteczniej eliminować osoby niepowołane.
5. Odejście od pozwoleń na broń wydawanych „do celu” i zastąpienie ich pozwoleniami podzielonymi na trzy poziomy dostępu, związane z poziomami kompetencji posiadacza broni – im jest ona większa, tym więcej rodzajów broni może on posiadać. Proponujemy następujące poziomy dostępu: pierwszy (obywatelska karta broni) – broń gazowa, bocznego zapłonu i strzelby, drugi (pozwolenie na broń) – broń dopuszczona do posiadania przez osoby
cywilne, trzeci (pozwolenie na broń, rozszerzone) – poziom drugi plus prawo do noszenia broni krótkiej w ukryciu w miejscach publicznych.
6. Precyzyjne określenie przesłanek wykluczających możliwość posiadania broni – bycie karanym za określone przestępstwa, choroba psychiczna, zbyt młody wiek, brak stałego miejsca zamieszkania. Każda osoba, która nie podpada pod te wykluczenia, może mieć obywatelską kartę broni i nie ma potrzeby tego szczegółowo uzasadniać.
7. Posiadanie broni „normalnej” wymaga zdania egzaminu teoretycznego albo trzyletniego stażu jako posiadacz broni „pierwszego kontaktu”. Uważamy, że nienaganny staż jest praktycznym dowodem na znajomość przepisów, dlatego nie ma potrzeby przeprowadzania w tym wypadku dodatkowego egzaminu. Posiadanie broni z prawem noszenia jest w warunkach europejskich raczej czymś wyjątkowym i dlatego w naszym projekcie wymaga zdania dość trudnego egzaminu kompetencyjnego z umiejętności strzelania. Co więcej – egzamin ten należy okresowo powtarzać. Celem takiej regulacji jest wyeliminowanie potencjalnego zagrożenia, jakie mogą stanowić uzbrojone osoby nie mające umiejętności posługiwania się bronią w stresie. Osoby sprawnie posługujące się bronią nie powinny mieć trudności ze zdaniem tego egzaminu.
8. Stworzenie ogólnopolskiego, jednolitego komputerowego systemu ewidencjonowania wszystkich pozwoleń na broń i wszystkich egzemplarzy broni, oraz wszystkich transakcji sprzedaży, który umożliwi tworzenie wymaganej prawem międzynarodowym indywidualnej historii każdego egzemplarza broni. Taki system jest wymagany przez znowelizowaną dyrektywę unijną, więc i tak będzie trzeba go stworzyć i wprowadzić. Polska wprowadzając go jako jeden z pierwszych krajów stanie w awangardzie unijnych państw pod względem rozwoju infrastruktury informatycznej. Trzeba podkreślić, że obecny system stwarza wielkie pole do nadużyć i niedopatrzeń, a kontrola stanu posiadania broni przez osoby cywilne praktycznie w tej chwili nie istnieje.
9. Uproszczenie i uszczelnienie zasad kupowania i rejestrowania zakupionej broni.
[1] Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1997 r. Nr 128, poz. 840, z 1999 r. Nr 64, poz. 729, Nr 83, poz. 931, z 2000 r. Nr 48, poz. 548, Nr 93, poz. 1027, Nr 116, poz. 1216, z 2001 r. Nr 98, poz. 1071, z 2003 r. Nr 111, poz. 1061, Nr 179, poz. 1750, Nr 199, poz. 1953, Nr 228, poz. 2255, z 2004 r. Nr 25, poz. 219, Nr 69, poz. 626, Nr 93, poz. 889, Nr 243, poz. 2426, z 2005 r. Nr 86, poz. 732, Nr 90, poz. 757, Nr 132, poz. 1109, Nr 163, poz. 1363, Nr 178, poz. 1479, Nr 180, poz. 1493, z 2006 r. Nr 218, poz. 1592, Nr 226, poz. 1648 oraz z 2007 r. Nr 89, poz. 589, Nr 123, poz. 850, Nr 124, poz. 859 i Nr 192, poz. 1378.
[2] Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2005 r. Nr 175, poz. 1462, z 2006 r. Nr 220, poz. 1600 oraz z 2007 r. Nr 176, poz. 1238.
[3] Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2005 r. Nr 175, poz. 1462, z 2006 r. Nr 220, poz. 1600 oraz z 2007 r. Nr 176, poz. 1238.
[4] Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2004 r. Nr 96, oz.959, z 2006 r. Nr 104 poz. 708 i 711 oraz z 2007 r. Nr 176, poz. 1238.
Użytkownik Kukhuri Sirupate edytował ten post 20.09.2009 - 19:15
