Tajemnice Egiptu
Zainspirowani „nieznanoświatowym” cyklem artykułów na temat piramid egipskich postanowiliśmy zabrać także swój głos w tej sprawie – Wielkiej Piramidy, mniejszych piramid i kilku innych egipskich tajemnic.
Egipt, to kolebka jednej z najstarszych i niezaprzeczalnie największych kultur i cywilizacji świata. Jedna z nielicznych, gdzie upływały wieki i tysiąclecia, a tam... czas bał się zaglądać.
Wszystko, co żyje boi się czasu, a czas boi się piramid – taka myśl kołacze się nam po głowie, kiedy stajemy pośród potężnego kompleksu budowli w Gizie pod Kairem, a całego tego kompleksu strzeże tytaniczna bryła dostojnego i pełnego tajemnic Sfinksa.
Zaiste tajemnicza to rzeźba! – czy raczej budowla, a tak po trosze to i jedno i drugie... Dla nas pełna tajemnic przede wszystkim dlatego, że jak nam się wydaje, jest on jedynym obiektem w całym kompleksie jakby „oderwanym” od całości, ze względu na figuralny czy też zoomorficzny charakter budowli, pośród pozostałych, mających przecież charakter brył geometrycznych. Czego czy kogo on strzeże? A może to jego wnętrza ma strzec moc piramid?
Niektórzy widzą w Sfinksie pomnik tryumfującego Imperium Atlantydy, której potęga 12.000 lat temu szła w głąb Morza Śródziemnego od Słupów Heraklesa na wschód. Ciekawe jest to, że patrząc na Sfinksa ze wszystkich stron widzimy go zawsze na tle piramidy! Jakby nosił ją na grzbiecie – dlaczego? Czy było to świadomym zamierzeniem jego Twórców? Inni zaś widzą ogromny pomnik upamiętniający przejście zodiakalnej Epoki Panny w Epokę Lwa – bo to Sfinks ma twarz dziewczyny, ale całe ciało lwa – więc pasowałoby to do tej hipotezy. Gdybyż tak było, to pomnik ów powinien był powstać około 12.850 lat temu , tzn. gdzieś około roku 10848 p.n.e. ± 100 lat. Tak czy owak, zbieżne jest to z katastrofą, która pogrążyła wyspę Atlantydę w otmętach Atlantyku, kiedy to: nadszedł jeden dzień i jedna noc okropna – jak napisał Platon w „Timajosie”. Nasuwa się teraz taka dziwna konstatacja: pół platońskiego roku temu doszło do katastrofy, w wyniku której znikło z powierzchni Ziemi najpotężniejsze ówcześnie Imperium Atlantydzkie. Czy historia nie powtórzy się znowu? – nie zapominajmy, że historia powtarza się tyle razy, ile tylko może, a wielu wizjonerów przewiduje straszliwe kataklizmy związane z nadejściem nowej Epoki zodiakalnej, nowego miesiąca platońskiego – Epoki Wodnika... Niby to my, XXI-wieczni racjonaliści nie wierzymy w przepowiednie i zbiegi okoliczności, ale te wszystkie kataklizmy i katastrofy, których ilość lawinowo rośnie w miarę zbliżania się do granicy Wielkiego Przełomu w latach 2016-2026, dają dużo do myślenia... Jeżeli jest to tylko przypadek, to bardzo, ale to bardzo dziwny.
Ale co tam Epoka Wodnika! Wracajmy do piramid. Wiemy dobrze, jak ogromną wiedzą, precyzją, a także umiejętnością przewidywania wykazywali się starożytni budowniczowie. Z pewnością kompleks ten musiał się zrodzić z jakiejś lub dla jakiejś idei czy ideologii – to leży poza dyskusją. Ideologii na tyle mocnej i usankcjonowanej prawem i obrosłej tradycją, iż po zakończeniu opracowywania planów, ich Twórcy musieli sobie zdawać sprawę z tego, że konkretyzacja tychże planów, a więc budowa, będzie trwać co najmniej trzy pokolenia. Zaiste, jakaż pewność siebie i swych poddanych musiała cechować władcę owego narodu, boż to nikt inny, tylko właśnie naród miał ponieść wszelkie konsekwencje finansowe tego monstrualnego w rozmachu przedsięwzięcia! Ciekawe, co tak naprawdę było główna inspiracją? Jaki to główny czynnik przeważył: Polityczny? Religijny? Militarny? Tektoniczno-geologiczny? A może wszystkie po trosze???...
Na pewno nie było to żadne obserwatorium astronomiczne, jak wmawiają to nam różni nawiedzeni uczeni. Istniały bowiem obserwatoria megalityczne, których wiek określa się na 6,5 tys. lat – chodzi o obserwatorium w Nabta, leżące ok. 100 km na zachód od Abu Simbel w egipskiej części Nubii. Odkryto je w roku 1998. Wygląd tego obserwatorium, jego układ przestrzenny przypomina w miniaturze Stonehenge. Wydaje się zatem, że obie te konstrukcje wyszły spod jednej ręki – wielkich Braci Budowniczych.
Od jakich czynności zaczynali nasi wielcy budowniczowie? Przede wszystkim od wyboru miejsca zgodnie z jego przeznaczeniem. Jako – jak to dzisiaj sądzimy – zespół świątynno – nekropolitarny należało go umieścić zgodnie z religią, tzn. na zachodnim brzegu Nilu, czyli tam, gdzie on faktycznie się znajduje i gdzie znajduje się astronomiczny zachód Słońca – Ra.
Kolejny problemem było to, skąd i jak trzeba było transportować i magazynować wielkie bloki o masie kilkudziesięciu ton. Nie wydaje się możliwe to, że po każdym ułożeniu bloku czekano, aż obrobią i przetransportują z odległego kamieniołomu następny blok. To bez sensu. Wygląda na to, ze bloki obrabiano i transportowano seriami, które potem układano dokładnie według z góry założonego, opracowanego i realizowanego planu.
Trzecim problemem jest kanał, który doprowadzał nilową wodę aż pod sam plac budowy. Grunt pod budowę piramid i Sfinksa był dokładnie zniwelowany, utwardzony i przygotowany, a to pozwala przypuszczać, że bloki kamienne były dostarczane niemal do końca drogą wodną, a przynajmniej dwie warstwy z najbardziej masywnych bloków – od których masy, twardości i ułożenia zależała cała stabilność budowli – bloki niedokładnie obrobione, kruche czy mające ukryte wady po prostu rozkruszyłyby się pod naciskiem górnych warstw kamiennych bloków, jak kostki cukru w herbacie – zestawiane były wprost z barki na zalany teren i odpowiednio zabezpieczony rampami. Następnie po spuszczeniu wody i osuszeniu gruntu – co w tamtym klimacie z upałami do +70oC w letnim słońcu nie trwa długo – metodą „hej rób!” wyciągano bloki i układano kolejne warstwy, aż do 150 metra w górę. Ale to jeszcze nie wszystko, bo na boki piramidy nakładano oblicowanie z lustrzanie wypolerowanych płyt wapiennych, którego ślady zachowały się na Wielkiej Piramidzie (Piramidzie Cheopsa) . NB, z tych płyt wybudowano większość budynków w Kairze...
Mogło być także na odwrót – jeżeli już potrzebujemy hipotez szalonych, a tylko takie nam pozostają, bo wszystkie normalne wzięły w łeb – najpierw zbudowano wodoodporną rampę w kształcie ścisłego czworoboku, naokoło spiętrzono wodę, a potem bloki zestawiano z barek na dół, jak z dźwigu...
Co było pierwsze? Wiemy, że przy budowach wielkich kompleksów wszystko zaczyna się od budowy największej, a co za tym idzie – najdroższej inwestycji. Czy było tak w tym przypadku – trudno powiedzieć. Jedno jest pewne, jeżeli tam miały odbywać się obrzędy religijne, to w pierwszej kolejności musiała powstać świątynia. Przecież gdzieś musiano się modlić, prosić, dziękować, leczyć, balsamować i co najważniejsze – składać ofiary, bez których postęp dalszych prac byłby niemożliwy.
A może nie była to świątynia?
W Egipcie i Nubii znajduje się 110 piramid, NB - ostatnią odkryto w roku 2002 nieopodal Piramidy Cheopsa. Ich masa wynosi kilkadziesiąt milionów ton. Czy gra ona jakąś rolę w rozwiązaniu ich zagadki? – jesteśmy przekonani, że tak. Te kilkanaście milionów ton stwarza przecież anomalię grawitacyjną – coś na kształt księżycowego maskonu - a zatem miejsca, gdzie pole grawitacyjne wytwarzane przez masę piramid dodaje się do pola grawitacyjnego Ziemi. A coś takiego może być tylko użyteczne dla kogoś, kto obserwuje np. ruch sztucznego satelity Ziemi, który przelatuje nad Egiptem – jego ruch powinien być szybszy w spotęgowanym polu grawitacyjnym planety... Jest to zatem grawitacyjny kierunkowskaz, którego drugim elementem jest regularny kształt piramid – przesyłający ewentualnym podróżnikom kosmicznym komunikat: „Jesteśmy tutaj!” No, a potem byłoby tak, jak w tym wierszyku:
Spójrzcie-no egipskie dzieci,
Ten talerzyk, co tam leci.
Namiar na nas sobie bierze,
Kupę gruzu w sobie wiezie.
O! Wysypał – to rzecz brzydka!
Ale fajna piramidka!
„Konzum” z niej zrobimy duży,
żarcie się w niej trzyma dłużej.
Adaeniken się zastanawia,
Kto ich tyle tu nastawiał?...
Jest jeszcze inna hipoteza dotycząca utylitarnej roli tych regularnych pryzm z bloków kamiennych. Dawno, dawno temu – około 50 mln lat p.n.e. w Trzeciorzędzie, kontynent afrykański zaczął pękać wskutek działania dwóch „gorących punktów” pod Płytą Afrykańską. Pierwszy z nich działa pod tzw. Trójkątem Afarskim, zaś drugi pod Kongiem. Efekty znamy – najpierw Półwysep Arabski odjechał na wschód i powstało Morze Czerwone, potem odpłynął od Afryki Madagaskar i powstał Kanał Mozambicki. Ale to nie wszystko, bo przy akompaniamencie trzęsień ziemi i wybuchów wulkanów – a jest ich trochę w tym rejonie, że wspomnę Kilimandżaro (5.895 m n.p.m.), Meru (4.565 m), Ruwenzori (5.119 m ) Mt. Elgon (4.321 m), Mt. Kenia (5.199 m), Karisimbi (4.113 m), Muhowura (4.507 m) czy ostatnio bardzo aktywne Nyiragongo (3.470 m) i Njamalagira (3.056 m), które zalały Gomę potokami lawy w latach 2000-2002 – zaczął się tworzyć Wielki Rów Afrykański. Wygląda na to, że trzy kolejne wielkie wyspy odpłyną na Ocean Indyjski za jakieś kolejne 50 mln lat...
Tak przewidywano jeszcze kilkanaście lat temu, ale... Okazało się, że to nie jest takie oczywiste, bowiem uskok tektoniczny tworzący Rów jest nieaktywny – martwy! To tzw. Trójzłącze Afaru ma to do siebie, że jego dwa aktywne uskoki – pierwszy stanowiący Morze Czerwone i drugi biegnący w kierunku Sokotry poszerzają Ocean Indyjski. Trzeci – biegnący poprzez Rów i jego podługowate i bardzo głębokie jeziora: Tana (1.830 m głębokości) na północy, Abbaja, Turkana (Jezioro Rudolfa, Bassa Narok), Jezioro Alberta, Rutanziga (Jezioro Edwarda), Kiwu, Tanganika, Meru, Rukwa i Malawi (Niassa) na południu – jest martwy. Coś zatrzymało procesy tektoniczne tam przebiegające – ale co? Tego uczeni nie wiedzą. Tego nikt nie wie.
Ale wiedzieli o tym budowniczowie piramid. Ich wiedza pozwalała im przewidzieć, że kataklizm może w pierwszym rzędzie uderzyć w Nubię i kraj Kusz – dzisiejszy Sudan – z którego pochodziło gros surowców sprowadzanych przez Egipcjan. Wydaje się, że postawienie piramid stanowiło tamę, która powstrzymała rozpad Płyty Afrykańskiej w kierunku północnym.
Oczywiście ktoś od razu zaprzeczy, że Starożytni nic nie widzieli o tektonice płyt! Czyżby? Wspomniany już tutaj Platon pisał, że: Ziemia przypomina piłkę zszytą z dwunastu kawałków skóry. Uważano to za przenośnię czy porównanie homeryckie. Dziś wiemy, że Platon miał rację – Ziemia de facto składa się z dwunastu płyt kontynentalnych i oceanicznych! Pytanie za 64.000 € brzmi: skąd Platon o tym wiedział na trzy stulecia przed naszą erą???... Być może od mędrców Egiptu, a oni albo od nieznanych Nauczycieli, albo od... Kosmitów!
Te kilkaset milionów ton kamiennych bloków poukładanych w ściśle określonych miejscach są tym języczkiem u wagi, który utrzymuje kruchą równowagę kier litosferycznych. Egipt jest obszarem pensejsmicznym – czego dowodem są obalone trzęsieniem ziemi rzeźby faraonów z pierwszych dynastii, a zatem Egipcjanie, chcąc – nie chcąc, musieli zająć się i tym problemem. I poradzili sobie, zapewniając jednocześnie spokój w tym rejonie planety na wiele tysiącleci. Przynajmniej na tak długo, jak długo będą istniały piramidy... Można to z czystym sumieniem nazwać pokazem praktycznym ziemskiej akupunktury czy akupresury. Nie zapominajmy, że Egipcjanie byli doskonałymi geomantami i stawiali swe budowle tam, gdzie prądy telluryczne i promieniowania geopatyczne stwarzały dobre warunki do życia i mieszkania przez czas dłuższy. Potrafili oni także robić na odwrót – w miejscach niekorzystnych dla życia stawiali swoje nekropolie...
Jest jeszcze coś, o czym zaczyna się dopiero mówić. Chodzi o tektonikę Marsa. Uczeni doszli do wniosku, że Mars jest martwą planetą, bo nie stwierdzono na jej powierzchni istnienia tarcz kontynentalnych i płyt oceanicznych, które byłyby w ciągłym ruchu – jak na Ziemi. Nie stwierdzono także istnienia uskoków transformacyjnych i rowów oceanicznych – wyjątkiem tutaj jest ogromny Kanion Coprates i system gigantycznych pęknięć marsjańskiego gruntu Noctes Labirynthus – obie te formacje leżą w strefie równikowej tej planety. Dowodem na stagnację tektoniczna Marsa są cztery ogromne wulkany: Olympus Mons (Nix Olympica) – NB, jest to najwyższa góra w Układzie Słonecznym, która mierzy prawie 26.000 m ponad średni poziom Marsa! Dalej idą mniejsze wulkany tarczowe: Arsia Mons, Ascraeus Mons, Pavonis Mons i Elysium Mons. Każdy z nich jest wyższy od Everestu i Mauna Kea razem wziętych! Liczą sobie około 100.000 lat istnienia i to właśnie one – ich emisje – spowodowały efekt cieplarniany, który początkowo odparował oceany Marsa, a potem doszło tam do totalnego wychłodzenia i spadku temperatur do –100oC. Coś takiego, tylko że na mniejszą skalę znamy na Ziemi. Ostatnie 2 mln lat w życiu naszej planety, to epoki glacjalne i interglacjały. Co je mogło spowodować?
Na Marsie znajdują się całe pola piramid – jak dowiodły tego poszukiwania ekipy TMM i jej szefa - R. Hoaglanda. Na Marsie znajduje się również woda – jak dowodzą tego badania wykonane przez orbitery umieszczone przez Amerykanów na stacjonarnej orbicie wokółmarsjańskiej. Są całe oceany wody, a zatem przyczyna zamarcia ruchu kontynentów tamtej planety musiała być inna. U nas, na Ziemi, takim „smarowidłem” umożliwiającym ruch płyt, a dokładniej ich subdukcję jest właśnie woda. Na Marsie jest woda, ale kry litosferyczne tkwią w bezruchu – co umożliwiło powstanie gigantycznych wulkanów nad „gorącymi punktami”. A zatem co zatrzymało ruch kier na Marsie?
Odpowiedź jest prosta – piramidy. Nie wiemy, jaki jest fizykalny mechanizm oddziaływania piramid na litosferę i astenosferę, ale on istnieje. Dowodzi tego przykład Egiptu i marsjańskich kontynentów. 100.000 lat temu nieznany Ktoś spowodował katastrofę ekologiczną na Marsie – czyżby się pomylił w swych obliczeniach i przedobrzył z ogrzewaniem tamtejszej atmosfery? To zagadka, którą rozwiążemy wtedy, kiedy wylądujemy na Czerwonej Planecie!
Kolejna sprawa – sprawa oświetlenia wnętrza piramid i świątyń. Zawsze śmieszyło nas to, że uczeni nie mogli dać sobie rady z tym problemem. No bo to rzeczywiście śmieszne: wszystkie lampki, kaganki oliwne czy łojowe, pochodnie, itd. itp. kopcą – wydzielają węgiel w niemal najczystszej postaci – sadzy, która to sadza osadza się na wszystkim, co znajduje się w pomieszczeniach. A w piramidach czy megalitycznych świątyniach jakoś nie... Kopeć i sadza pochodzi z wieków późniejszych, kiedy chrześcijanie odbywali tam swe obrzędy i właśnie palili świece, pochodnie, etc. etc. – jak np. w Karnaku i Luksorze, gdzie takowe ślady znaleziono. Ale nie w piramidach! No i problem – czym Egipcjanie oświetlali te pomieszczenia?
Pewien mędrzec myślał, myślał aż wymyślił – Egipcjanie stosowali do oświetlenia frontu robót w piramidach całego systemu tarcz lustrzanych – albo przynajmniej wypolerowanych – które odbijały światło słoneczne i kierowały je poprzez system korytarzy do sal, gdzie rzucane na ściany oświetlały malarzom miejsca na ścianach, gdzie tworzyli oni polichromie. Wygląda to efektownie, ale tylko na pierwszy rzut oka. Rzecz w tym, że musieliby oni mieć lustra odbijające 100% światła słonecznego, a takich nie ma nawet w XXI wieku. Po drugie – takie słoneczne zajączki byłyby trudne do utrzymania w jednym miejscu i wymagałyby stałej korekty położenia zwierciadeł i Słońca, co mniej więcej 1-2 minut. Wielokrotnie odbite światło słoneczne byłoby – mówiąc żargonem fotografów – zbyt miękkie i po prostu uniemożliwiłoby malarzom sporządzenie prawidłowych odcieni barwników użytych do farb, którymi owe polichromie malowali... To jest już kwestia nie tylko oświetlenia, ale mechanizmu widzenia ludzkiego oka! To wszystko byłoby bardzo niewygodne w użyciu, więc czy nie lepiej byłoby wprowadzić do komór piramid, grobowców w Dolinie Królów i Dolinie Królowych oraz świątyń po prostu oświetlenie elektryczne? Ale Egipcjanie nie znali elektryczności!
Znali, znali – tylko uczeni o tym nie wiedzą, tzn. wiedzą, ale nie dopuszczają do siebie tej myśli. Pomyśl Czytelniku na moment. Malarze pracowicie pokrywają ściany świątyń czy innych budowli pismem i malunkami al fresco (jak w Faras!) i chciałby je obejrzeć faraon oraz jego świta, kapłani i wreszcie prosty lud, który w końcu płacił za te wszystkie faraońskie czy kapłańskie zachcianki. I co? Kapłani ustawiają tarcze, które odbijają światło, które idzie z kolei systemami korytarzy i wreszcie pada na ściany, które podziwia faraon ze swą świtą, stoją z gębami otwartymi w niemym zdumieniu, podziwiając pracę artystów i niewolników...
Kulą w płot.
Egipcjanie musieli znać elektryczność i potrafili ją stosować. Nie musieli mieć generatorów czy prądnic – wystarczyła chemia, a nie zapominajmy, że alchemia i chemia wywodzi się właśnie z Egiptu – obie mają w rdzeniu słowo „khem” – al-khemeia – z Egiptu, bowiem taka jest jego prawdziwa nazwa... Ogniwa chemiczne są bajecznie łatwe do skonstruowania – wystarczy gliniane naczynie, dwie płytki metalowe: np. z miedzi i cynku – a oba te metale Egipcjanie znali i stosowali – druty miedziane czy srebrne jako przewodniki no i elektrolit – w postaci kwasu siarkowego, siarkawego, solnego, azotowego, czy od biedy kwasów organicznych: octowego albo cytrynowego. Badania dowodzą, że Egipcjanie znali sposób produkcji kwasu azotowego i siarkawego. Wystarczyło wlać trochę kwasu i można było otrzymać w takim ogniwie napięcie rzędu 1-1,5 V. Sceptyk powie, że to za mało. No pewnie, że za mało! No to dodamy do tego drugie, trzecie, czwarte i tysięczne ogniwo. No i co? No i mamy napięcie odpowiednio: 2-3 V, 3-4,5 V, 4-6 V... 1.000-1.500 V prądu stałego, a to już – proszę sceptyka - wystarczy, by oświetlić wnętrze komory piramidy przy pomocy łuku elektrycznego! Ile takich ogniw mogli wyprodukować Egipcjanie? Nawet kilka milionów...
Ale po co stosować oślepiające światło łuku elektrycznego, jak po sporządzeniu bańki z dwoma elektrodami i wypełnionej obojętnym gazem, pokrytej od wewnątrz luminoforem – np. siarczkiem cynku – można uzyskać najzwyklejszą w świecie świetlówkę! I to dającą światło białe – zbliżone do widma światła słonecznego! Egipcjanie znali szkło (także kwarcowe) i sekrety jego obróbki, więc w czym problem? Oczywiście sceptyk wrzaśnie, że nikt nie znalazł świetlówek w piaskach Egiptu. A my odpowiemy pytaniem na pytanie: Kto i kiedy ich tam szukał??? Ogłupieni żądzą złota, pogonią za sensacją i taniutkim racjonalizmem archeolodzy rabujący grobowce w stylu Indiany Jonesa? Nie dorośli do zrozumienia tego problemu i będą wymyślali coraz to bardziej karkołomne teorie, byle nie dopuścić do siebie myśli, że wynalazki z XIX i XX wieku znane już były kilka tysięcy lat temu...
Wracając do elektrolitów, to Egipcjanie mogli je otrzymywać ze znanych nam i pospolitych minerałów metodami opisanymi przez Juliusza Verne’a w „Tajemniczej wyspie”, do lektury której PT Sceptyków odsyłamy. Zapewniamy jedynie, że otrzymanie kwasów nieorganicznych w Egipcie było do zrobienia, i nie jest to wcale takie trudne – trzeba tylko chcieć. A Egipcjanie bardzo tego chcieli i stosowali z powodzeniem. Jak ktoś nam nie wierzy, to niech przejedzie się do Egiptu i zbada rzecz in situ.
W ten sposób Egipcjanie mogli sterylizować także mumie swoich zmarłych. Po prostu promieniowanie ultrafioletowe mogli uzyskać właśnie dzięki łukowi elektrycznemu. A nie ma lepszego środka sterylizującego od promieniowania UV, które zabija wszystkie bakterie i wirusy – łącznie z Lassą, Ebolą i HIV. Zabija także grzyby i ich zarodniki...
No właśnie – klątwa faraonów została wyjaśniona tym, że ludzie umierali wskutek zakażenia organizmu zarodnikami grzyba z gatunku Aspergillus aureus. Kolejne 64.000 € i kolejne pytanie – czy nie było to celowe zabezpieczenie wprowadzone przez kapłanów przeciwko wszelkim hienom cmentarnym? Osobiście wyobrażamy to sobie tak: po ceremoniach pogrzebowych z krypty faraona Tutenchamona wychodzą wszyscy jej uczestnicy. Wreszcie w krypcie zostaje jeden z kapłanów i kilku świątynnych niewolników, którzy z maskami na twarzach malują ściany specjalnym roztworem zawierającym zarodniki śmiercionośnego kropidlaka. Grobowiec się zamyka i pieczętuje. Gdyby teraz ktokolwiek wszedł do niego, to po kontakcie z zakażoną ścianą dochodzi do infekcji organizmu. Infekcja jest niewidzialna i niewyczuwalna, ale wystarczy jakieś przeziębienie, ukąszenie moskita czy inny czynnik osłabiający na moment siły obronne organizmu, a uaktywnione spory kropidlaka zaczynają swe letalne działanie – jest to coś w rodzaju AIDS. No i delikwent szybciutko przenosił się na pola Ozyrysa, by tam ponieść straszliwą karę za świętokradztwo... Dlatego nasza dobra rada brzmi – po wyjściu z każdego grobowca myj i dezynfekuj ręce, albo najlepiej nie dotykaj niczego, a szczególnie ścian. Małe czarne kropki na nich, to właśnie są kolonie grzybków-zabójców, które są – jak mawiają Anglosasi – SBD czyli silent but deadly... To kolejna z mrocznych tajemnic krainy Khem.
Nawiasem mówiąc, to należałoby jeszcze wspomnieć o infekcjach wirusowych, które tak gnębią Ludzkość. Wiele mówi się ostatnio o chorobach takich, jak gorączki krwotoczne Lassa, Ebola, Hanta czy pandemii AIDS wywołanej wirusem HIV. Badania wykazały, że wirusy te pochodzą z lasów deszczowych Afryki. Ciekawe jest to, że ta puszka Pandory została otwarta stosunkowo niedawno – 12.000 lat temu. Wirusy są wybitnie pasożytniczymi formami życia, które nie mogą istnieć bez swego żywiciela-ofiary. Wciąż rodzi się pytanie: czy nie zostały one celowo stworzone przez człowieka przeciwko człowiekowi? Rzadko kiedy szkodzą one zwierzętom, które chorują, ale przebieg choroby jest łagodny, natomiast człowieka uśmiercają z letalnością rzędu 90%! Na 10 ludzi 9 musi umrzeć! To samo dotyczy także innych wirusów: odry, żółtej febry, ospy czarnej czy prionów BSE/nCJD – bardziej znanej jako choroba wściekłych krów... Ostatnie badania historyków pracujących dla amerykańskiego CDC wskazują na to, że w Starożytności miała miejsce pandemia gorączki krwotocznej i to w Atenach!
I tak na zakończenie pozwolimy sobie Czytelniku na małą dygresję ŕ propos Atlantydy i problemu jej istnienia. Otóż wspomniany tutaj niejednokrotnie Platon pisze, że na Atlantydzie żyły zwierzęta, które mają największy wzrost i najwięcej zjadają. Wszyscy komentatorzy „Timajosa” i „Kritiasa” od razu twierdzą, że mowa jest oczywiście o słoniach i przechodzą ponad tym faktem do porządku dziennego.
A to jest błąd.
Czy to nie jest dziwne, że Egipski kapłan z siriadzkiego Sais, który opowiada o Atlantydzie mędrcowi Solonowi, a ten Platonowi używa tak skomplikowanego określenia, by nazwać zwierzę, które wszyscy trzej na pewno znali? Dla nas to jest bardzo dziwne. Przecież Platon mógł Kritiasowi Młodszemu powiedzieć po prostu „na Atlantydzie żyły także m.in. słonie” – nieprawdaż? Ale nie – on powiedział „zwierzęta, które mają największy wzrost i najwięcej zjadają” – właśnie tak.
To oczywiste – nie chodziło tutaj o słonia afrykańskiego – Loxodonta africana czy słonia indyjskiego – Elaphas maximus albo legendarnego leśnego słonia karłowatego – ale o największego słonia wszech czasów – o mamuta – Mammonth (Elaphas) primigenius! Mamut musiał pożreć codziennie około 160-200 kg trawy, by móc utrzymać się w dobrej formie. Zaś masa jego ciała mogła sięgać do 12 i więcej ton. Dorosły mamut mierzył 5-6 m w kłębie, a więc miał największy wzrost wśród zwierząt lądowych! Mógł to być równie dobrze jakiś przedstawiciel trzeciorzędowych Dinotheriae (dinoteriów), pierwotnych trąbowców, ale nie były one tak duże, jak mamuty. Mogły to także być mastodonty, które też zaliczają się do trąbowców. Znany amerykański autor Peter D. Ward twierdzi w swych pracach, że tzw. mega-fauna Trzeciorzędu została wymordowana przez ludzi. To prawda, ale nie cała, bowiem wiele wskazuje na to, że ogromne leniwce patagońskie – Neomylodony i szczerbaki były traktowane przez ludzi, jak zwierzęta hodowlane – o czym pisze m.in. prof. Bernard Huevelmans. Tak zatem ogromne ssaki mogły być traktowane na Atlantydzie, jako bydło domowe!... Nie mówiąc już o tym, że ten fakt rozwala w gruzy wizje pisarzy takich, jak C. Auel, J. Rosny’ego Starszego, sir Arthura Conan Doyle’a, W. Obruczewa, E. Štoicha i wielu innych, którzy pisali m.in. o światach zaginionych i ssaczej mega-faunie Trzeciorzędu i Czwartorzędu.
Implikacje tego faktu są ważkie. Wychodzi na to, że nie uczeni, ale angielska pisarka Edith Nesbit miała rację, kiedy umieściła mamuty wśród fauny Atlantydy . Oznacza to, że Atlantyda mogła istnieć 12.000 lat temu, na co dowodem są zasiedlające je mamuty – i to na średnich oraz wysokich szerokościach geograficznych! Oba warunki są spełnione na wysokości Wysp Brytyjskich. Ani Egipcjanie, ani obaj Grecy nie mogli spotkać się z mamutami w IV w p.n.e. – stąd ta skomplikowana nazwa zwierzęcia w ich relacjach przypominających powieść szkatułową. A to oznacza, że o mamutach mogli się oni dowiedzieć tylko i wyłącznie z relacji o Atlantydzie spisanej już po jej zatonięciu w wodach Oceanu Atlantyckiego, bo z Europy nie mogli mieć żadnych danych na temat tych zwierząt. Ich kości uznawali – a jakże! – za kości Tytanów, Gigantów i Cyklopów. To już nie jest poszlaka, ale dowód wprost na istnienie Atlantydy...
Ile jeszcze t a k i c h tajemnic kryje ziemia Egiptu?
Postscriptum:
Kiedy po wpisaniu na dysk twardy mojego komputera tego materiału chciałem go wysłać pocztą elektroniczną do redakcji „Nieznanego Świata” stwierdziłem ku swemu zdumieniu, że jest to niemożliwe. Obsługujący nas serwer Wirtualnej Polski po prostu odrzucał tą wiadomość lub reagował tak, jakby jej w skrzynce nadawczej w ogóle nie było!... Wreszcie wysłałem cały materiał „normalną” pocztą na dyskietkach. Po otwarciu koperty w redakcji okazało się, ze urzędniczka na poczcie tak mocno walnęła w nią stemplem, że dyskietka nadawała się tylko do kosza... Czyżby Starożytni działali zza grobu i dali wyraz swej dezaprobacie? Jeżeli idzie o Egipcjan, to po lekturze „Faraona” Bolesława Prusa, „Egipcjanina Sinuhe” Miki Valtariego i sensacyjnych powieści z cyklu faraońskiego Christiana Jacqa jestem w stanie w to uwierzyć...
Wiktoria Leśniakiewicz
Robert K. Leśniakiewicz
źródło: http://www.sm.fki.pl...=Z_Archiwum_H_X
