... całe to ograniczenie jest jedynie w mentalności francuzów, którzy od końca XVIII wieku mają problem z funkcjonowaniem religii w życiu publicznym.
Nie do końca tak jest.
Relacje Kościół – Państwo we Francji można określić mianem ostrej separacji. Kościoły są traktowane jako stowarzyszenia kultowe, a ich statut zależy wyłącznie od jednostronnych decyzji władz państwowych.
Podstawą jest tutaj ustawa z 1905 r., która zapewnia wolność praktykowania religii, określa też, że wszystkie religie są równe a zatem nie istnieje żaden dominujący kościół oraz, że żaden związek wyznaniowy nie posiada statusu publicznego.
We Francji ze względu na radykalny rozdział Kościoła od Państwa szkoły publiczne są świeckie, a zatem nie ma możliwości nauczania w nich lekcji religii w żadnej formie. Jedynie część informacji związanych z zagadnieniami dotyczącymi religii jest przekazywana w ramach lekcji historii, ale nie mają one nic wspólnego z katechizacją.
Katechezy parafialne w ujęciu konfesyjnym, odbywają się poza szkołą. Szkoły publiczne mają obowiązek umożliwić rodzicom i kościołom organizację tych zajęć, dlatego jeden dzień w tygodniu (najczęściej środa) są wolne od innych zajęć lekcyjnych.
Ze względów historycznych, w Alzacji I Lotaryngii nie obowiązuje ustawa z 1905 r. nadająca państwu świecki charakter. W praktyce oznacza to między innymi, że we wszystkich szkołach publicznych występuje lekcja religii, w której uczestnictwo jest obligatoryjne. Dla uczniów niewierzących jako alternatywna istnieje etyka. Koszty edukacji pokrywa państwo.
Źródła:
Basdevant-Gaudemet B., Państwo i Kościół we Francji, w: Robbers G., Państwo i Kościół w krajach
Unii Europejskiej, Wrocław 2007 r.
Sowiński S., Modele stosunków państwo – Kościół w Unii Europejskiej, 2008 r.
European Studies on Religion & State Interaction (France)
International Religious Freedom Report for 2011 – France