533 odpowiedzi w tym temacie

[Aidil]

osiris Skąd wiesz że ta pierwsza miłość to taka uduchowiona. Hormony buzują. Chłopak na chatę ciągnie dziewczynę, ona myśli, mam chłopaka pochwalę się w klasie a on robi jej brzuch i udaje, że ją nie zna. Kumplom potem mówi ale foka mi się trafiła. To co widzę dookoła to gry interesów i chwilowe amory, seks partnerski, żenię się bo tak wypada lub bo tak wygodnie. Jest żona to zrobi obiad i wypierze. Tusk gdy ogłosił politykę miłości to cały PIS zawył jadem. Gdy Kaczyński teraz powtórzył idee Tuska to nikt nie wierzy. Wszyscy mówią udaje, maskuje się. Miłość to coś takiego jak piękno. Wiemy że istnieje ale tak naprawdę to go wokół nas nie ma. Widzimy piękną kobietę na okładce pisma i wiemy Foto szop, ćpa może pije, a na pewno facetów zmienia jak rękawiczki. I zaraz pod powłoką piękna widzimy bazyliszka. Miłość, piękno, patriotyzm, poświęcenie, współczucie to towar deficytowy. Wimy że gdzieś jest i szukamy go. Ale ważne że szukamy.

Użytkownik Aidil edytował ten post 04.06.2010 - 21:28

[Marian]

Witam. Widzę, że inicjując ten temat wsadziłem kij w mrowisko. Ciężko mi się czyta dyskusję w temacie, który zainicjowałem w najlepszej wierze, że będzie pożyteczny. Dziś nie chcę ustosunkowywać się do poszczególnych wypowiedzi. Nie chcę nikogo przekonywać ani krytykować. Powtórzę tylko mój pogląd o którym pisałem już w kilku miejscach.

Uważam, że „miłość bezwarunkowa” jest jednoczącą, nadrzędną siłą, która służy temu, aby Wszechświat się „nie rozsypał”. Aby z końcem Manwantary, gdy Absolut przebudzi się ze snu, był wchłonięty przez Niego wraz ze wszystkimi Bogami i demonami. Taka miłość jest niedostępna dla człowieka ziemskiego. Gdyby tak było to człowiek nie pojawiłby się w świecie fizycznym, bo i po co?

Życie ziemskie jest szkołą pewnych „elementów” miłości bezwarunkowej: miłości życia, miłości bliźniego, poczucia piękna, itp. Naukę w tej szkole pobiera ludzkie ego, które jest refleksem, „odbiciem” Jaźni (Boga) w subtelnym zwierciadle materialnym. Ego jest oddzielone od Jaźni poprzez sugestie zewnętrzne, wynikające z procesu ewolucyjnego. Są to: łańcuch pokarmowy, instynkt rozrodczy, instynkt „do postwienia się” (pragnienie władzy, posiadania), itp. Jak silne są te sugestie zewnętrzne i do czego prowadzą, widzimy na codzień: wojny, wyzysk, itd. W grę wchodzą olbrzymie energie, przejawiane także w procesach egregorycznych (religie, patriotyzm, terroryzm). W przypadkach ekstremalnych człowiek poświęca życie dla spełnienia idei egregorycznych. Przypominam sobie słowa Bolesława Prusa z powieści „Faraon” (cytuję z pamięci): z Żydem można się dogadać, Fenicjanina przekupić, Araba oszukać, ale kapłana egipskiego, który doznał zbytku i władzy, można tylko zabić.

Ego, w swoim mnogościowym aspekcie, przechodzi proces polaryzacji.Odczuwając swą boską naturę dąży do zjednoczenia z Jaźnią. Do przebudzenia. Na razie jednak, w swej przeważającej masie, przyjmuje postawę zachowawczą. Ze wszystkich sił blokuje kanały prowadzące do kontaktu z Jaźnią. Wobec osób szukających tej drogi – często udaje Jaźń. Na przykład „wmawia” człowiekowi, że jest on Bogiem, itp. Myślę, że istnieje skuteczny sposób wykrywania tych „sztuczek” ego. W takim przypadku człowiek z reguły reaguje emocjonalnie, oburzeniem na krytykę jego poglądów. Stąd wywodzi się powiedzenie, że Jaźń uczy człowieka pokory. Wcale nie neguje to przecież boskiej natury ego. Poza tym człowiek czasem z trudem odstępuje od uznanych przez siebie poglądów. Pamiętam, jak pewien rozjemca przekonywał żonę skłóconego małżeństwa, która była przekonana, że ma rację: musisz się zdecydować, chcesz mieć męża czy rację? Podobnie mogło to dotyczyć męża.

Kochani, przestańcie się sprzeczać. Apeluję o więcej refleksji i rzeczowej dyskusji.

[Aidil]

Marian ^^, ale właśnie prowadzimy rzeczową dyskusję. Jest to również sposób na rozpoznaje doświadczania i zrozumienia miłości. Poznajemy w ten sposób różne jej aspekty. Możemy przecież doświadczać po przez osobiste uczestnictwo lub podczas obserwacji innych za pomocą współodczuwania. Podobnie jak Absolut zbiera informacje dzięki płynącym do Niego doświadczeniom. My, Ty, ja doświadczamy i staramy się poznać różne aspekty miłości.Od tej pozwalającej utrzymać życie na Ziemi do tej wzniosłej. Każda jest warta poznania, doświadczenia. Każda.

[Marian]

Witam Cię Przemo. Widzę, że wywołałem nie tego ducha. Przepraszam, że niechcący wplątałem w to Ciebie i może Asieńkę (choć wszystkich Uczestników równo szanuję). Różni nas wprawdzie owa la petite difference, ale obaj cenimy znaczenie słów i nie mącimy wody. A więc do spotkania przy innej okazji.

Użytkownik Marian edytował ten post 06.06.2010 - 00:06

[Marian]

Dzień dobry.

Dziś chciałbym się przedstawić jako krytyk samego siebie. W tym temacie zarzucono mi, że używam górnolotnych i niezrozumiałych słów, jak odewrwany od życia naukowiec. Może niedokładnie tak, ale w tym sensie. Istotnie, coś w tym jest.

W poście # 209 z dn. 04.06.2010 – 19.38 użyłem słów „miłość bezwarunkowa” jako oznaczających uczucie niedostępne dla człowieka ziemskiego. Chcę teraz to skorygować. Powinienem użyć słów „miłość absolutna” (lub „miłość komplementarna”, ale to jest termin bardziej techniczny, którym chyba lepiej nie zawracać teraz głowy). Dokładniej o niedostępnoiści miłości absolutnej dla człowieka ziemskiego może wypowiem się innym razem.

Człowiek współczesny na ogół uważa, że dobrze wie co to jest miłość i nie warto dzielić słowa na cztery. Bardziej dociekliwi, zwykle na podstawie własnych przeżyć, mówią o miłości Boga, ojczyzny, rodzicielskiej, rodzinnej, małżeńskiej, samolubnej, itd. Na przykład niektórzy miłość macierzyńską określają jako bezwarunkową, a ojcowską jako uwarunkowaną. Wszystko to są jednak określenia dość luźne i nieprecyzyjne. Ponadto nie skłaniają one człowieka do autorefleksji (do krytycznego spojrzenia na siebie) i do podjęcia odpowiedzialności za stan własnych uczuć.

Moim zdaniem, w świetle rozwoju duchowego, istotny podział pojęcia, któremu przyporządkowano słowo „miłość”, jest dwoisty: „miłość ofiarna”, jednocząca, oraz „miłość egoistyczna”, która łatwo przemienia się w nienawiść. To są dwa przeciwstawne sobie bieguny pojęcia „miłość”. Właśnie tym dwom biegunom nie przyporządkowano operatywnych (potocznych) słów. Ego stara się je ukryć. Ma do tego poważne powody. Żeby je pokazać zacytuję przydługi frafment wzięty z mojej książki „Psychiczne źródła komunizmu”:

Jeśli wyznaję miłość kobiecie mówiąc „kocham cię”, to słowa te są dla niej zrozumiałe, zwłaszcza gdy jest mi przychylna. Ja także mogę uważać, że słowa te są odpowiednie do wyrażenia moich uczuć. Spróbujmy jednak sięgnąć głębiej do tych uczuć, do ich motywacji. Mógłbym, na przykład powiedzieć „kocham cię i pragnę jedynie byś była szczęśliwa”, albo „kocham cię, nie mogę bez ciebie żyć i oczekuję wzajemności”. Obie te wypowiedzi są powszechnie akceptowane, pomimo, że wyrażają dwa przeciwstawne sobie przeżycia uczuciowe: miłość ofiarną (bezinteresowną) i miłość egoistyczną. Przeżywając je ludzie zazwyczaj nie dostrzegają owej motywacyjnej różnicy między nimi. Dlatego nie istnieją dla nich potoczne słowa w języku polskim, i jest wątpliwe czy można je znaleźć w innych językach.

Załóżmy jednak, że takie słowa istnieją i treść ich jest powszechnie znana. Oznaczmy je literami A i B. Gdybym teraz, żywiąc miłość egoistyczną, powiedział prawdę używając słowa B – to mógłbym zostać odtrącony, gdyż moja wybranka poznałaby prawdziwą motywację moich afektów. Gdybym natomiast skłamał mówiąc A – to może by mnie nie odtrąciła, ale psychicznie trafiłbym z deszczu pod rynnę. Musiałbym uznać się za oszusta i wejść w kolizję z moim wewnętrznym „kodeksem etycznym”. Nieprzypadkowo więc ograniczam się do słów: kocham cię. Dokładniejsza wiedza o rodzaju tej miłości nie jest mi potrzebna, co więcej, mogłaby przeszkodzić w spełnieniu moich pragnień. Oboje zresztą uważamy, że właściwie rozumiemy te moje słowa. Nie uświadamiamy jednak sobie kryjącego się w nich fałszu, który może się ujawnić dopiero później. Bardzo trudno jest bowiem uświadomić sobie pewne treści, powstałe w wyniku takiego motywacyjnego rozdwojenia – gdy nie przyporządkowano im odpowiednich, potocznych słów. Może ktoś powiedzieć, że przeżywana miłość zwykle zawiera oba te bieguny. Chodzi jednak o to, aby dostrzegać je w sobie i świadomie zbliżać się do bieguna pozytywnego.

Podobne rozdwojenia znaczeń dokonują się także w przypadku innych słów, głównie rzeczowników abstrakcyjnych, wyrażających przeżycia wewnętrzne. Weźmy, na przykład, słowo sprawiedliwość. Biegun pozytywny, w każdym razie w ujęciu chrześcijańskim, jest nacechowany ufnością, ofiarnością i wybaczaniem, a biegun negatywny – odwetem, karą, zawiścią i zemstą.

Ta nieuświadamiana zazwyczaj dwoistość pojęć, ukrywana przez język, tworzy „przestrzeń” w której zdobywa się wiedzę o sobie. Dostrzeganie w sobie owych pozytywnych biegunów zjawisk psychicznych, w moim przekonaniu, stanowi główną dźwignię naszego rozwoju duchowego. Ale o tym może innym razem.

Przemo, napisałeś kiedyś, że zajmowanie się polityką przeszkadza w rozwoju duchowym. A spójrz co się dzieje w Polsce. Cała ideologia PiS-u opiera się populistycznie na negatywnym biegunie pojęcia, któremu przypisano słowo „sprawiedliwość”. Wyraża to postawę z gruntu zachowawczą, do której skłania się także Kościół w swojej masie, pomimo, że głosi treści pozytywne, zawarte w słowie „sprawiedliwość”. Ale to jest już inny temat.

Użytkownik Marian edytował ten post 06.06.2010 - 15:40

[Marian]

Oho, Osirisie!

Widzę, że odezwały się nożyce. Uważam, że polityka jest dobrym miejscem do zrozumienia jak funkcjoinuje ego w procesie hamowania rozwoju duchowego na skalę społeczną. Z drugiej strony jest to teren trudny i dość obrzydliwy, bo wyzwala parszywe emocje. To odstrasza wielu poszukiwaczy prawdy. Źródłem tych emocji jest lęk przed utratą utrwalonych poglądów. Emocja nie pozwoliła Ci ustosunkować się do głównej części mego postu, co uczyniła np. Małgosia. Piszesz:

Na bazie wystąpień Palikota, Niesiołowskiego, Bartoszewskiego i Wajdy też można podyskutować co rozumiemy przez słowo normalność.
Więc Marianie jak chcesz dawać jakieś przykłady z polityki to lepiej zostaw ją w spokoju i znajdź lepsze lecz inne przykłady żeby nie dawać asumptu do uprawiania jej w tym temacie, bo będzie gorąco.

Nie wypada, aby dyskusja na Forum była oparta na propagandzie (która zwykle mija się z rzeczywistością), a nie na wiedzy o człowieku. Osobiście potępiam publiczne wystąpienia Palikota. Chodzi nie tylko o jego demonstrację z trybuny sejmowej plastikowego penisa i policyjnego rewolwera, ale także rozsypanie worka bilonu na podłodze w czasie telewizyjnego programu Tomasza Lisa. O ile wiem, poniósł on za to jakieś konsekwencje w łonie swojej partii, co go uspokoiło na jakiś czas. Chyba te konsekwencje jednak nie były dostateczne. Wystąpienia Niesiołowskiego natomiast, wypadają „blado” na tle słów Jarosława Kaczyńskiego, wygłaszanych jeszcze przed nieszczęsną katastrofą lotniczą. Samą katastrofę zresztą odczuwam jako czytelne ostrzeżenie Opatrzności przed ponownym uzyskaniem władzy przez PiS. Partia ta już raz skompromitowała się bankrutując w połowie kadencji parlamentu, pomimo obsadzenia także prezydentury. A potem nie przepuściła żadnej okazji aby przeszkadzać Rządowi, choćby przez blokowanie ustaw przez Prezydenta. Zdumiewająca jest pycha żądnego władzy J. Kaczyńskiego (który skądinąd może być porządnym człowiekiem), dążącego do pochówku brata na Wawelu. Decyzja taka powinna podlegać weryfikacji historycznej, tymczasem nastąpiła jeszcze przed odczytaniem czarnych skrzynek. Wyraził na to zgodę kard. Dziwisz, chyba pod sugestią większości Episkopatu, bo dawniej wyrażał poglądy podobne do papieskich. Ale to jest już inna sprawa.

Natomiast wypowiedzi Bartoszewskiego, Wajdy, Olbrychskiego i innych znakomitych przedstawicieli nauki i sztuki, wynikają z realnej oceny sytuacji politycznej. Czyżbyś uważał ich za durniów? A co powiesz o dawniejszej postawie Jana Pawła II i szeregu innych hierarchów KK, w przeciwieństwie do takiej „działalności” literackiej jaką uprawia Waldemar Łysiak? Czy zetknąłeś się z wynikami badań Andrzeja Łobaczewskiego nad społecznymi skutkami dewiacji psychicznych (patrz ponerologia)? Skąd czerpiesz wiedzę do kształtowania swoich poglądów i ile jest w tym własnej inwencji a ile propagandy np. głoszonej przez o.Rydzyka? A tak, przy okazji, normalność jest stanem stabilności, a nie walki przeciwieństw. Przy tym, co to znaczy „będzie gorąco”? Czy to groźba? Pamiętaj, że złamanie regulaminu Forum uruchomi moderatorów, a to, w najlepszym razie, skłoni Ciebie do założenia swojego tematu.

Uff, przepraszam Uczestników za tę przydługą wypowiedź. Następnym razem nie chciałbym tracić czasu na tego typu dyskusję lecz zamierzam wspomnieć o dotychczasowej pozytywnej roli organizacji religijnych i o moim poglądzie na społeczny proces przebudzenia duchowego.

Przemo, rozumiem Twoje zdanie przedstawione w ostatnim poście. Przeczytałem go jednak już po napisaniu tego postu i chyba powiem coś później. W każdym razie uchylenie się od babrania w brudnej wodzie polityki chyba nie jest najlepszą decyzją.

Użytkownik Marian edytował ten post 07.06.2010 - 02:36