533 odpowiedzi w tym temacie

[Asieńka]

To jest dwoistość, dualizm ludzkiej natury.

Dokładnie, zawsze od tego uciekałam, ale ostatnio uznałam że nie tędy droga, nie można żyć wbrew swej naturze. Trzeba byc człowiekiem, a zarazem mieć w pamięci to że sie rozwijamy. Skomplikowane, ale jakże urozmaicone i przez to ciekawe.

[Asieńka]

Myślę że nie nastrój o tym decyduje, a emocje. Jednak mieszanka serca i rozumu może być właśnie tym złotym środkiem, ale czy dane nam jest to osiągnąć tu i teraz?

[Marian]

Witam.

Widzę, że dyskusja znów nabiera rumieńców. Ja, tym razem, raczej nie zabieram głosu w sprawach merytorycznych. Chciałbym tylko wspomnieć jeszcze o pewnej sprawie natury formalnej. Osiris napisał:

Aidil, jak chcesz z Marianem dyskutować o polityce to sobie dyskutujcie i nie wciągajcie mnie w to.
Ja zakończyłem temat polityki i nie mam zamiaru do niego wracać a jeśli chcecie upolityczniać ten temat to chyba muszę z niego wyjść w ogóle i życzyć Wam miłej zabawy.

Radykalna i autorytatywna wypowiedź. Podziwiam wysoką reputację Osirisa na Forum. Nieładnie jednak, jeżeli obniżył reputację Aidil za post # 260. Ja, ze swej strony, zredukowałem to obniżenie. Natomiast dałem plus Osirisowi za ostatni wiersz cytowanego powyżej postu. Uważam bowiem, że polityka jest nieodłączną częścią naszej ziemskiej aktywności, mającej wpływ na rozwój duchowy czlowieka. W sferze tej mieszczą się również procesy indoktrynacyjne, hamujące ten rozwój.

Użytkownik Marian edytował ten post 13.06.2010 - 15:09

[Asieńka]

Drogi osirisie,gdybym nie miała braków w wykształceniu z matematyki to dokładnie tak bym określiła zasadę działania, a raczej doświadczania. Posługiwałam się do tej pory kołem, ale faktycznie wciąż brakowało mi czegoś niby trzeciego wymiaru lecz nie do końca. To mi daje do myślenia, że skoro tak mało wiem to nie mogę być pewna że świat nauki nie pokazuje nam czegoś więcej niż jesteśmy w stanie zrozumieć. Wiele wskazuje na to, ze nauka wiele już udowodniła w sferze ducha tylko ludzie postrzegają go zupełnie inaczej. Zastanawiam się czy to wszystko nie jest zupełnie proste, ale my na siłę sobie to komplikujemy, lub zwyczajnie doszukujemy się czegoś, czego nie ma.

[Marian]

Witam.

Zgadzam się, Przemo i Osirisie, że nie musi się mówić o drastycznych szczegółach, jeśli jest to dla kogoś bolesne. Nie można jednak wstydliwie omijać fakt, że wszelka indoktrynacja, zarówno polityczna jak i np. religijna na pewnym etapie, stanowi hamulec w rozwoju duchowym. A tego przecież dotyczy ten temat.

Użytkownik Marian edytował ten post 14.06.2010 - 13:37

[Asieńka]

Małgosiu, Asiu. Znam Was doskonale i wszyscy o tym wiemy.

Myślę ze znasz mnie tylko tak, jak chciałeś poznać i na pewno nie jest to doskonale. I kto o tym wie? Bo z pewnością nie wszyscy. Skoro jednak znasz mnie doskonale, to znasz mnie lepiej ode mnie samej, a to ciekawe.

Jedna z Was chce dawać, dzielić się i to robi. Druga chce brać i też to robi. Jedna z Was odczuwa wdzięczność kiedy daje, druga uczy się tej wdzięczności biorąc.

Nigdzie nie pisałam że należę do biorących bo w życiu bierze się i daje. Jednak tak mnie odbierasz, widocznie nie dostrzegasz tego co daję...

Jedna nigdy nie zrozumie drugiej. Asiu piszesz bzdury o wywyższaniu się Małgosi. Jednak rozumiem Twój punkt widzenia. Dla Ciebie wywyższaniem się jest pisanie o tym, że ktoś odczuwa radość dając i uważa to za normalne.

Nie, dla mnie wywyższanie to sposób w jaki się pisze o sobie i innych, kiedy to obraz własnej osoby jest przedstawiany na tle miernoty innych.

Cóż, nie da się tego zrozumieć kiedy jest się nastawionym na branie i pretensje, że za mało się dostało. Kiedy jak piszesz uczy się brania.

Właśnie umiejętność brania polega na odczuwaniu wdzięczności, a nie na odczuwaniu pretensji, że dostało się zbyt mało. Na dodatek nigdzie nie pisałam, że takie pretensje mam, uważam jednak, że jak się coś bierze to należy się zastanowić nad tym do czego nam ma to służyć. Branie i dawanie jest dla mnie jednakowo trudne, bo również dając można oczekiwać wdzięczności od obdarowanych. Tkwię twardo przy tym, że ważne są intencje, a prawdziwe dawanie to nie pozbywanie się balastu, a dawanie siebie bez jakichkolwiek oczekiwań, czyste intencje, ale czy wiesz czym one są?

Marianie piszesz

Nie można jednak wstydliwie omijać fakt, że wszelka indoktrynacja, zarówno polityczna jak i np. religijna na pewnym etapie, stanowi hamulec w rozwoju duchowym. A tego przecież dotyczy ten temat.

Obawiam się ze nawet sam rozwój duchowy może być zgubny, gdy będąc przekonanym, że kroczymy tą ścieżką rozwoju, nadal tkwimy jednak w jakiejś innej doktrynie, lub nie pozbyliśmy się jeszcze dawnych nawyków. Niektórzy stają się mistrzami i usiłują nawracać innych, zaślepiając siebie na nowo.

[Marian]

Asieńko, powtarzam za Tobą:

Marianie piszesz: Nie można jednak wstydliwie omijać fakt, że wszelka indoktrynacja, zarówno polityczna jak i np. religijna na pewnym etapie, stanowi hamulec w rozwoju duchowym. A tego przecież dotyczy ten temat.

A oto Twoja odpowiedź:

Obawiam się ze nawet sam rozwój duchowy może być zgubny, gdy będąc przekonanym, że kroczymy tą ścieżką rozwoju, nadal tkwimy jednak w jakiejś innej doktrynie, lub nie pozbyliśmy się jeszcze dawnych nawyków. Niektórzy stają się mistrzami i usiłują nawracać innych, zaślepiając siebie na nowo.

Tak, ale wtedy to już nie jest rozwój duchowy, tylko rzeczywiste popadanie w inną doktrynę. Staram się być czujnym, żeby w moim przypadku to nie nastąpiło, choć czasem może tak wyglądać. W swojej wypowiedzi natomiast chciałem zaznaczyć, że popadanie w doktrynę polityczną jest czymś podobnym do wyznawania dogmatów religijnych. Gdy ich kwestionowanie sprawia ból - trzeba pozostawić to samemu wyznawcy. W polityce jednak zwykle wiąże się to bezpośrednio z losem innych ludzi. Niemniej jednak zgadzam się, że gdy sprawa staje się bolesna to lepiej nie zagłębiać się w szczegóły.

Użytkownik Marian edytował ten post 15.06.2010 - 00:39

[Asieńka]

Marianie piszesz

Tak, ale wtedy to już nie jest rozwój duchowy, tylko rzeczywiste popadanie w inną doktrynę.

Bo nie jest, gdyż na nowo stajemy się ślepi choć nam sie wydaje że się przebudziliśmy. Uważam że to jest bardziej zgubne niż brak przebudzenia, bo zaczynamy kroczyć fałszywą drogą. Sama również staram się być czujna, więc wolę patrzeć na siebie trochę z boku choć obiektywizm w stosunku do samego siebie jest mało prawdopodobny.

Staram się być czujnym, żeby w moim przypadku to nie nastąpiło, choć czasem może tak wyglądać.

Ja widzę to tak: Jesteś doświadczonym człowiekiem i Twoje wypowiedzi wymagają od czytelnika również dużego doświadczenia, niemniej wierzysz w intuicję, która mniej doświadczonym pozwala odczytać Twoje myśli zawarte w wypowiedziach.