533 replies to this topic

[Asieńka]

Czytając Wasze rozważania, bo chyba tak mogę nazwać rozmowę Mariana z "Małgosią" zaczęłam się zastanawiać, czy osoby budzące się i podnoszące swą świadomość tworzą egregora przebudzenia? Zastanawiam sie czy nie niesie to niebezpieczeństw, bo z doświadczenia wiem że wszystko co się rozrasta traci na watrości. Jednak z dalszych doświadczeń wiem, że w pewnym momencie rozwoju zaczynamy się zagłębiać w sobie i raczej zewnętrzny świat przestaje mieć wpływ na nasze postrzeganie. Najtrudniej jednak zachować równowagę pomiędzy rozwojem duchowym, a życiem tu i teraz, czyli rozwijać się nie zapominając, że ten rozwój polega na braniu doświadczeń z tego życia ziemskiego. To ta tęsknota o której wspomniałam wcześniej, obecnie staram się skoncentrować na życiu ziemskim, gdyż tęskniąc niczego nie zyskuję.

Pozdrawiam

[Marian]

Witam serdecznie!

Widzę, że nareszcie trochę się ożywiło w tym temacie. Asieńko, dziś dostrzegłem nad Twoją głową żyrandol pod nazwą Egregor Przebudzenia. Myślę, że to jest właśnie to o co naprawdę chodzi.

Zgodnie z zasadą zachowania energii, zwolniona energia mitycznych dogmatów wiary religijnej nie może ulec likwidacji. Musi być, w miarę bezpiecznie, użyta w odkrywaniu Jedynej Prawdy. Prawda ta powinna być objawiona w teologii ezoterycznej, akceptującej także poznanie naukowe.

Akt przebudzenia chyba można porównać do narodzin, gdy w łonie matki Ziemi powstaje płód Uniwersalnego Człowieka. Płód ten zostaje ukształtowany poprzez przejawienie Dwójni, kreującej życie oparte na łańcuchu pokarmowym, wymuszającym orientację skierowaną na przetrwanie.

Według starożytnych podań ezoterycznych narodziny takie mają, w zasadzie, charakter okresowy i mnogościowy. Rodzą się „niemowlęta” Człowieka Uniwersalnego, poddane dalszemu rozwojowi, ale odcięte już od łańcucha pokarmowego i zorientowane na eksplorację. Ich poglądy i wiara są zakotwiczone właśnie w Egregorze Przebudzenia.

Powstaje pytanie: czy egregor posiada ego? (czy jest osobowy). Myślę, że w zasadzie nie. Egregor jest tworzony i podtrzymywany przez monady o zagęszczeniu odpowiadającym raczej szczeblowi zwierzęcemu. Jest jednak podatny na wyobraźnię i wolę człowieka. Szczególnie wielki wpływ na funkcjonowanie egregorów ma Człowiek Uniwersalny, o zwiększonym zagęszczeniu monad. Człowiek Uniwersalny może korzystać z energii egregorycznej według własnego uznania.

Teraz chciałbym coś powiedzieć o naszej, ziemskiej egzystencji. Rozwój i wiedza duchowa są łaską, która już teraz oświetla drogę, wskazuje cel i, tym samym, pozbawia lęku. Żyjemy jednak w świecie takim jaki jest i nie możemy o tym zapominać. Na razie nie do wszystkich dociera owa łaska i to jest naturalne. Osobiście ufam w pomoc i opiekę Uniwersalnego Człowieka. Sami chyba możemy dążyć do zjednoczenia w oparciu o miłość bliźniego i wszystkiego co żyje i istnieje.

Czasem zastanawiam się w jaki sposób nastąpi przebudzenie na naszej Ziemi, po osiągnięciu owej „masy krytycznej” w rozwoju samoświadomości społecznej? Nie wydaje się, aby to było możliwe pozostając w trójwymiarowym świecie fizycznym. Chyba osoby przebudzone przejdą na jakąś subtelną planetę. I to by było naturalne. A może jednak wypadki potoczą się zgodnie z przepowiedniami Stwórców Skrzydeł? W takim przypadku Ziemia byłaby kuriozum na skalę kosmiczną. Swego rodzaju muzeum rozwoju i narodzin Człowieka Uniwersalnego. Ale to już jest moja fantazja, chociaż R. Monroe wspomina o czymś takim.

Na razie pozdrawiam.

Użytkownik Marian edytował ten post 26.08.2010 - 13:01

[Marian]

Witaj Przemo, tak naprędce:

Na moje retoryczne pytanie: czy egregor posiada ego? odpowiadasz:

Mianowicie, czy ego istoty ludzkiej dążącej do przebudzenia może wytworzyć samodzielny byt umownie nazywany egregorem? W mojej ocenie tak.

Myślę Przemo, że zachodzi tu różnica w pojmowaniu przez nas egregora. Gdzieindziej wspominam, że tylko człowiek posiada ego. Przypuszczam, że nie jakikolwiek kształt ciała czy inna konfiguracja psychofizyczna czyni człowieka, lecz zdolność do autorefleksji, do odczuwania „ja”. Dlatego moje retoryczne pytanie w gruncie rzeczy jest pytaniem czy egregor może być człowiekiem? (ziemskim, Uniwersalnym lub Zjednoczonym). Odpowiedź brzmi nie.

Egregor jest jedynie „zbiornikiem” energii o określonej strukturze, utrzymywanej przez monady o niskim stopniu zagęszczenia, nie pozawalającym na autorefleksję, na poczucie „ja”.

Człowiek, a szczególnie Człowiek Uniwersalny, może korzystać z tej energii i dowolnie nią dysponować. Myślę że Chrystus, jako Człowiek Uniwersalny, skorzystał z energii egregorycznej ustawionej na miłość bliźniego i obdarzył tą energią Jezusa jako charyzmą, sam nie przyjmując ciała fizycznego.

I jeszcze jedno. Piszesz:

Zwolennicy starych prawd zwykle dzielą los dinozaurów. Wtedy do głosu dochodzą nowe prawdy.

Nie bardzo rozumiem. Przecież nowe prawdy (a właściwie ich pojmowanie) opierają się zwykle na starych prawdach i stanowią z nimi ciągłość, nie ma to nic do rzeczy. A materialne formy dinozaurów po prosu nie przeżyły tych nowych prawd (warunków).

Na razie pozdrawiam.

Użytkownik Marian edytował ten post 22.05.2010 - 14:30

[Marian]

Nie bardzo rozumiem. Przecież nowe prawdy (a właściwie ich pojmowanie) opierają się zwykle na starych prawdach i stanowią z nimi ciągłość, nie ma to nic do rzeczy. A materialne formy dinozaurów po prosu nie przeżyły tych nowych prawd (warunków).

Śpieszę z wyjaśnieniem swojego punktu widzenia.

Nowe prądy myślowe np. w nauce uzyskują z czasem dominującą pozycję nie dlatego, że ich przeciwnicy się do nich przekonali, ale dlatego, że odeszli z tego świata, wymarli. Ile pokoleń trwało przyjęcie modelu heliocentrycznego? Dwa? Trzy?

Zmiana, która wedle mojego rozeznania nadchodzi dotyczy praktycznie każdego aspektu ludzkiej działalności. I dlatego każda z dziedzin ludzkiej działalności ulegnie zmianie. Od systemów wiary, przez stosunki społeczne i politykę, do mechanizmów sprawowania władzy. Od przejawów ekspresji twórczej pojedynczej istoty, przez całą sztukę, aż do nowej energetyki. Nowe systemy edukacji, redystrybucji dóbr, nowe zwyczaje i zachowania.
Trudno wyobrazić sobie dzisiaj jak daleko idące będą zmiany. A wszystko spowodowane odkryciem Wielkiego Portalu, według terminologii WM, którą od czasu do czasu przywołujesz.

Dlatego uważam, że nowy człowiek z człowiekiem dzisiejszym będzie miał mniej więcej tyle wspólnego co ptak z pterozaurem, lub krokodyl z tyranozaurem.

OK, Przemo. Ale myślę, że mówimy o dwóch różnych sprawach. Ja mówię o ciągłości wiedzy, a Ty mówisz o bezwładności paradygmatu. I masz rację. To bywa nawet zabawne, jak trudno porzucić swoje poglądy, a jeszcze bardziej - utracić utrwaloną już pozycję społeczną.

[Asieńka]

Piszesz dalej, ze zewnetrzny swiat przestaje miec wplyw na nasze postrzeganie. Mysle, ze tu sie tez mylisz. Przeciez nasze zyciowe doswiadczenia nie sa niczym innym jak doswiadczaniem "rzeczywistosci", a wiec postrzeganiem swiata fizycznego.

Dokładnie to życie tutaj jest doświadczaniem fizyczności, natomiast jeżeli mamy świadomość, że ten świat jest tylko iluzją to wszelkie doświadczenia przyjmujemy jako nam potrzebne i przestajemy się nad nimi roztrząsać. Nie płaczemy gdy dzieją sie rzeczy wczesniej postrzegane jako złe.

Cytat

Jednak z dalszych doświadczeń wiem, że w pewnym momencie rozwoju zaczynamy się zagłębiać w sobie i raczej zewnętrzny świat przestaje mieć wpływ na nasze postrzeganie.

Dawno temu w odpowiedzi na podobną myśl napisałem, że zamykanie się na nasze odbicia w pozornie zewnętrznej rzeczywistości, jest jak zasłanianie luster, bo nie podobają się nam nasze w nich odbicia. Dalej tak uważam. Dla mnie to ucieczka z deszczu pod rynnę.

Widzisz zagłębianie się w sobie, dla mnie, zupełnie nie oznacza zamykania się przed światem zewnętrznym, wręcz przeciwnie, jest to tylko sposób patrzenia na ten świat, bez wpływu z zewnątrz. Może to powodować, że widzę świat jak chcę go zobaczyć, ale głębsze poznanie siebie pozwala spojrzeć bez zewnętrznych manipulacji. Stajesz przed lustrem, przyjmujesz to co przedstawia i idziesz dalej przechodząc przez nie.

[Marian]

Dokładnie to życie tutaj jest doświadczaniem fizyczności, natomiast jeżeli mamy świadomość, że ten świat jest tylko iluzją to wszelkie doświadczenia przyjmujemy jako nam potrzebne i przestajemy się nad nimi roztrząsać. Nie płaczemy gdy dzieją sie rzeczy wczesniej postrzegane jako złe.

Jesli masz swiadomosc, ze cos jest iluzja, w dodatku postrzegasz to jako zlo, a jednak dalej sie na nie godzisz, to plakac juz mozna tylko nad wlasna glupota. Jesli przestaniesz sie na to godzic i podejmiesz walke, to takie zdarzenia przestaja sie pojawiac w Twoim zyciu, bo przestaja Ci byc potrzebne! One sa tylko katalizatorem zmuszajacym do dzialania. Ale jesli go nie wykorzystasz i nie podejmiesz zadnych dzialan, to na 100% wystapi nastepne zdarzenie tego samego typu! Jesli rowniez niczego nie analizujesz, to oznacza ze nie wyciagniesz zadnych wnioskow z tego doswiadczenia. Sorry, ale to jak chodzic do szkoly z zamiarem "nie bede sie uczyc i juz". Najwiekszy szok, to chwila w ktorej widzisz, co jest ulotna iluzja, a co jest prawdziwe i wartosciowe. Bo czesto zamieniamy te pojecia miejscami...

Pozdrawiam

Małgosiu, chyba nie całkiem zrozumiałaś wypowiedź Asieńki. Myślę, że sama to najlepiej skoryguje. Moim zdaniem rozwój duchowy czy "zagłębienie w sobie", jak kto woli - nie ma nic wspólnego z osłabieniem aktywności zewnętrznej. Przeciwnie, pozwala na wyrobienie dystansu (pomniejszenie identyfikacji) do zdarzeń zewnętrznych. Zwiększa odporność na fałszywe sugestie płynące ze świata zewnętrznego, a tym samym ułatwia prawidłowe działanie.
Sama uważasz, że nie ma przypadków. Nasza obecność w świecie fizycznym nie jest więc przypadkowa. Ta jego "iluzyjność" jest dla nas jak najbardziej rzeczywista i potrzebna, także dla "świata zewnętrznego".Toruje drogę do samorealizacji.

[Marian]

Witam. Małgosiu, chyba zabolały Cię moje słowa "... nie całkiem zrozumiałaś". Nie chciałem Cię urazić. Ale wydało mi się, że przypisujesz Asieńce coś czego nie powiedziała.
Piszesz: Jeśli masz świadomość że coś jest iluzją, w dodatku postrzegasz to jako zło, a jednak się na to godzisz, to płakać już można tylko nad własną głupotą.
W poprzednim poście cytuję także wypowiedź Asieńki. Może nie dość dokładnie zaznaczyła swój stosunek do zła. Nie mówi jednak, że zło toleruje. Natomiast, w moim przekonaniu, zwraca uwagę że rozwój duchowy pozwala zachować dystans i prwidłowość w odróżnieniu zła od dobra.
Powiedz Asieńko, jak to widzisz?

Użytkownik Marian edytował ten post 20.05.2010 - 13:03

[Marian]

Witaj Małgosiu.

Dziękuję za zamieszczenie zdjęcia. No, teraz wiadomo z kim się ma przyjemność. Nawiązując jednak do Twego ostatniego postu, gdzie piszesz:

Otoz: na sciezce rozwoju duchowego mamy dwa sposoby podnoszenia wlasnej swiadomosci poprzez wybor jednej z dwoch roznych od siebie, postaw zyciowych. I tak udalo nam sie wyodrebnic postawe bierna i czynna.

to ja patrzę na to trochę inaczej. Moim zdaniem żadna prawidlowa postawa w rozwoju duchowym nie powinna odrywać człowieka od aktywnego udziału w życiu fizycznym, które jest podstawową lekcją dla każdego z nas. Natomiast rozwój duchowy wzbogaca człowieka głębszym zrozumieniem celu i natury tego życia. Szczególnie rozwój intuicji, jako "zmysłu duchowego", pozwala zajrzeć poza "hipnotyczną kurtynę" świata fizycznego, która oddziela nas od prawdy.

W poprzednim poście wspomniałaś o Twoim zainteresowaniu tarotem. W związku z tym chcę podzielić się moim poglądem. W moim przekonaniu tarot, podobnie jak astrologia, chiromancja, itp. są bombkami na choince prawdy. Traktuję je trochę jak chodzik czy laskę, pomocną w poruszaniu się człowieka. Są owszem przydatne, ale często zaspokajają jedynie egotyczne pragnienia. Mnie jednak interesuje sama owa choinka.

Pozdrawiam.

Użytkownik Marian edytował ten post 23.05.2010 - 12:44

[Asieńka]

Moim zdaniem rozwój duchowy czy "zagłębienie w sobie", jak kto woli - nie ma nic wspólnego z osłabieniem aktywności zewnętrznej. Przeciwnie, pozwala na wyrobienie dystansu (pomniejszenie identyfikacji) do zdarzeń zewnętrznych. Zwiększa odporność na fałszywe sugestie płynące ze świata zewnętrznego, a tym samym ułatwia prawidłowe działanie.

Może nie dość dokładnie zaznaczyła swój stosunek do zła. Nie mówi jednak, że zło toleruje. Natomiast, w moim przekonaniu, zwraca uwagę że rozwój duchowy pozwala zachować dystans i prwidłowość w odróżnieniu zła od dobra.
Powiedz Asieńko, jak to widzisz?

Widzę to dokładnie tak jak przedstawiłeś Marianie.
Natomiast co do samego zła to uważam, że właśnie ono najbardziej przyczynia się do naszego rozwoju i dlatego też w sumie nie jest złem. Wiem że to pogmatwane, ale skoro coś nas buduje, to pomimo wszystko powinniśmy być wdzięczni, że nas to spotyka.

I tak udalo nam sie wyodrebnic postawe bierna i czynna.

Moja postawa nie jest bierna, ale właściwie można by powiedzieć że takie postawy istnieją, ale bierna w moim mniemaniu to ta, w której ludzie miernie przejawiają świadomość rozwoju duchowego. Oni kiedyś dojdą tam gdzie świadomi, ale zajmie im to więcej "czasu"

a brak roztrzasania(analizy), to juz inna rzecz

Ale po co analizować coś co jest już nam doskonale znane, pisząc

Dokładnie to życie tutaj jest doświadczaniem fizyczności, natomiast jeżeli mamy świadomość, że ten świat jest tylko iluzją to wszelkie doświadczenia przyjmujemy jako nam potrzebne i przestajemy się nad nimi roztrząsać. Nie płaczemy gdy dzieją sie rzeczy wczesniej postrzegane jako złe.

... miałam na myśli to, że nie ma sensu rozwodzić się nad tym dlaczego te, a nie inne zdarzenia nas spotykają, bo skoro nas spotykają to widocznie są nam potrzebne. Przepraszam jeżeli gmatwam wypowiedzi, ale jakoś już tak mam.
mag1-21 napisałaś

Jesli przestaniesz sie na to godzic i podejmiesz walke, to takie zdarzenia przestaja sie pojawiac w Twoim zyciu, bo przestaja Ci byc potrzebne!

W pewnym sensie tak jest i właściwie o tym pisałam, ale czy te zdarzenia przestają się pojawiać to nie sądzę, one wciąż są obecne w naszym życiu jako sprawdzian i im więcej wyciągamy wniosków i im więcej się z nich nauczymy to tym łatwiej sobie z nimi radzimy. Z drugiej strony, gdy nie podejmujemy walki te zdarzenia powracają i niestety są coraz bardziej trudne do pokonania.
W pierwszym przypadku zdarzenia nawet gdy się pojawiają są dla nas tak błahe, że zwyczajnie ich nie dostrzegamy bo automatycznie je pokonujemy, w drugim przypadku niestety musimy stawić czoła coraz trudniejszemu wyzwaniu, bo brak nam doświadczenia gdyż wiecznie uciekaliśmy zamiast walczyć.

[Marian]

Małgosiu, piszesz dn. 16/05/2010:

Pytanie: czy stworzenie nowego egregora jednoczacego wszystkie dotychczasowe religie i wyznania na zasadzie wyodrebnienia i polaczenia elementow wspolnych wszystkim bedzie lepszym srodkiem, czy tez rekonstrukcja istniejacych na zasadach porozumienia? To ostatnie wydaje mi sie i chyba nie tylko mnie, niemozliwe.

No właśnie. Tu dochodzisz do sedna sprawy, do słów Jezusa: Poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli. Każde wyznanie religijne opiera się na systemie dogmatów, dostosowanych do poziomu danej społeczności. Dogmaty nie mogą być zaprzeczone bo jest to równoznaczne z rozpadem organizacji religijnej (co gorsze, z utratą zatrudnienia w niej wielu ludzi). To jest ślepy zaułek. To dlatego religie nie mogą się zjednoczyć. Ich rola kończy się jednak wraz z nieuchronnym nastaniem okresu przebudzenia. Wymaga to powołania nowej, ezoterycznej teologii, której treść będzie zawarta w egregorze przebudzenia.