533 replies to this topic

[Marian]

Osirisie, piszesz:

Może uznacie to za prowokację, ale uważam, że piszecie niedorzeczności.
Żeby bezwarunkowo kochać innych bliźnich jak siebie samego musielibyście poświęcić swoją rodzinę, majątki, pieniądze i poświęcić się (całym sobą) tej bezgranicznej miłości porównywalnej do miłości siebie samego.

Rzeczywiście, ja uważam to za prowokację. Zbytnio cenię Twoją inteligencję, abym mógł uwierzyć w taki pogląd. Lub:

Bezgraniczna miłość to taka, gdzie poświęcacie wszystko co jest dla Was najdroższe dla bliźniego swego.
Czy oddacie wszystko co macie dla niego. NIGDY! Wiecie o czym jest mowa w Ewangelii o tzw. wdowim groszu?

Jako matematyk rozumiem, że słowo "bezgraniczna" należy do tzw. słów mocnych, jak np. "wszystko", "zawsze", itp. Ale życie to nie matematyka.

A co byś powiedział gdyby słowa "kochaj bliźniego jak siebie samego" zamienić słowami "bądź, z miłością w sercu, taki dla bliźniego jakim byś chciał, żeby on był dla Ciebie"? Ja w tym właśnie duchu traktuję przypowieści Jezusa, również o wdowim groszu. Przypomnij sobie, że Jezus traktował te sprawy także z humorem, mówiąc: Łatwiej jest wielbłądowi przejść przez ucho igielne niż bogaczowi przez bramę Królestwa Niebieskiego. Piszesz także dużo o modlitwie. Ciekaw jestem w jaki sposób udaje Ci się wkomponować w proces modlitewny taki pogląd o miłości bliźniego? A tak, już całkiem na marginesie, jakby to było, gdyby okazało się że "ja" i "mój bliźni", jesteśmy jednością. Przecież rodzina (którą musiałbyś rzekomo porzucić) także jest Twoją jednością (oczywiście, to jest mój żart).

Użytkownik Marian edytował ten post 02.06.2010 - 19:35

[Asieńka]

Wiecie o czym jest mowa w Ewangelii o tzw. wdowim groszu?
O podzieleniu się z e swoim bliźnim wszystkim co się ma i że to jest najważniejszy i największy dar serca.
Pokażcie swoje PIT-y i przelejcie 100% dochodów w nim wykazanych. Zrobicie to?
NIGDY!

Osirisie czy Ty rozumiesz słowa "podzielić się", bo dla mnie to oznacza tylko tyle, że jeżeli mam jabłko i spotkam głodnego to podzielę się z nim tym jabłkiem dając mu połowę jabłka.

Natomiast co do całego tematu to jestem tu po to by doświadczać tego życia, a nie po to by je na siłę zmieniać, już wcześniej pisałam, że każde doświadczenie tutaj jest wielką nauką i jak dla mnie nie ma potrzeby oczekiwać, dawać i brać więcej niż to miejsce jest w stanie nam dać. To życie to etap drogi, nie ma co go przechodzić na skróty lub skacząc milowymi krokami, należy ją przejść spokojnie i bacznie ją obserwować, nie może nas zaślepiać cel bo niestety wielu ciekawych doświadczeń nie dostrzeżemy i przebycie tej drogi będziemy musieli powtarzać. Zaślepić może nas nie tylko brak świadomości, ale również jej nadmiar gdy się na świadomość nie jest gotowym.

Co do samego dawania czy też rozdawania to należy się zastanowić czy to co my uznajemy za pomoc faktycznie nią jest. Nakarmić głodnego można przynajmniej na dwa sposoby, dać mu jeść lub nauczyć go jak sobie jedzenie zdobyć lub wyhodować. Co jest lepsze dla głodnego? Z mojego punktu widzenia rozwiązanie drugie, ale tego w 100% nie wiem.

[Asieńka]

Dosłownie być konsumentem, bo dla mnie doświadczanie to przeżywanie zdarzeń i wyciąganie z tych przeżyć wniosków dla siebie. Sama obserwacja nic nie wnosi bo nie tyczy mnie osobiście, to muszą być zdarzenia które sama przeżywam.

[Asieńka]

Osirisie bo zycie tutaj nie ogranicza się do konsumowania tego co nam podstawią, o ile w ogóle nam ktoś coś podstawia. To temat z pozoru tylko prosty, ale w rzeczywistości jest strasznie złożony i trudno go wyjaśnić i zrozumieć. Życie byłoby nudne gdyby było tylko konsumpcją i wyciąganiem z niej wniosków.

Wydaje mi się, że nie jesteśmy ani biernymi uczestnikami (obserwatorami) ani też konsumentami zdarzeń, no chyba że tak sami zadecydujemy.
Można na nie jakoś jednak wpływać i kreować rzeczywistość aktualną oraz przyszłą.
Znam to z autopsji.

Bo sami to stworzyliśmy i tworzymy nadal, zarazem konsumujemy i tworzymy, to wszystko na zasadzie koła nie ma początku ani końca. Nie istotne co było pierwsze bo wszystko jest od siebie zależne.

To może wydawać się nieprawdopodobne co piszę, ale na prawdę miałem takie sytuacje gdzie dostawałem pewne wskazówki i podpowiedzi

Myślę że wszyscy je otrzymujemy, ale tylko nieliczni są w stanie je dostrzec i umiejętnie wykorzystać, ale wszystko przychodzi wraz z doświadczeniem. Kiedy poczujesz że jesteś częścią czegoś większego to dostrzeżesz, że te wskazówki płyną od Ciebie samego tylko jakby z innego miejsca.

Kiedy byłam małą dziewczynką zapytałam Boga kim jestem, odpowiedź jaką otrzymałam mnie załamała bo jej nie zrozumiałam, a brzmiała ona mniej więcej tak
"Jesteś częścią mojej myśli, moim marzeniem"
Nie chciałam się pogodzić z tym, że jestem tylko czyjąś myślą, ale zaczęłam się zastanawiać po co mi ciało fizyczne skoro jestem tylko myślą, no i co z tym marzeniem? Dzisiaj mam wiele odpowiedzi na te pytanie, ale nadal nie wiem czy są one prawdziwe

[Aidil]

Włączę się do ciekawej dyskusji i odniosę się do wypowiedzi Orisa pod moim adresem z przed kilku dni gdy stwierdził, że nie jest doskonały. Ja też. Doskonałość jest pojęciem względnym. Np doskonała mrówka przyciągnie naraz dwie igły sosnowe do mrowiska i to jest miarą jej doskonałości. W społeczeństwach pierwotnych łowców ten łowca jest doskonały, nie tylko jako łowca ale jako człowiek, który z każdego polowania wraca ze zdobyczą. Dlaczego: ponieważ jego rodzina nie zazna głodu. Kiedyś do zalet należała agresja, mściwość ponieważ pozwalały wygrywać ale i miały ten walor, że odstraszały przeciwników. Dzisiaj zaletą jest pracowitość i przez Kodeks Karny wymuszana uczciwość. Podziwiamy ludzi bogatych i zaradnych. Podziwiamy też ludzi dobrych, bezinteresownych, empatycznych, potrafiących coś dać drugiemu. Oczywiście istnieją nadal kręgi w których pozytywnie ocenia się ludzi cwanych i nieuczciwie zaradnych. Na pewno większość z nas gdy już jest dobra to chce by tę ich dobroć dostrzeżono, pochwalono i zrewanżowano się. W naszym świecie materialnym gdzie potrafi być mokro i zimno, gdzie możemy odczuwać głód pieniądze są wartością do której większość z nas dąży a ich ilość służy do oceniania innych. Czytałam o wdowim groszu. Jest to piękna idea, ale "wdowi grosz" jest naprawdę oddaniem drugiemu człowiekowi wszystkiego co posiadamy. Statystycznego człowieka z duchowego punktu widzenia na to najzwyczajniej nie stać. W tym świecie skazani jesteśmy na posiadanie i na dobra materialne. Od nich się nie wyrwiemy i nie ma się tutaj co katować, że jesteśmy w związku z tym w objęciach zła. W naszym świecie najważniejsze jest osiągnięcie samoświadomości co do sensu i celu istnienia. I tu zdążam do finału mojej wypowiedzi. Celem naszej egzystencji jest wyzwolenie emocji zwanej współczuciem. Ona pozwala dostrzec drugą osobę jako podmiot i partnera któremu należy się nasza życzliwość. Od tego jest prosta droga do tzw nieuwarunkowanej miłości. Czyli krótko. Kocham drugiego człowieka nie dlatego że on mnie kocha, czy też jest użyteczny, ale dlatego, że jest. Staram dostrzegać w nim siebie. Kocham go poprzez współczucie dla jego trudu, na drodze życia. A potem to już jak powiedział św Franciszek "kochaj i rób co chcesz".

[Aidil]

Świat materialny rządzi się swoimi prawami do nich należy również pieniądz. Kiedyś miarą posiadania była zwierzyna teraz jest nią pieniądz.

[Asieńka]

Splątanie cząsteczek?
Co masz na myśli - znów spytam?
Czyżbyśmy byli kreatorami własnego jestestwa?
A gdzie miejsce na Absolut?

Duzo pytań, gdybym znała na nie odpowiedź nie byłoby mnie tutaj. Jednak mogę przedstawić w skrócie mój punkt widzenia. Jesteśmy jednym, ale chęc rozwoju, a być może zwyczajnie nuda powodują, że pragniemy różnych doświadczeń jako jedno, ale nasze możliwości są nieograniczone, więc kreujemy wszystko to co nas otacza. Absolut, my, świat, kosmos, wszystko to jedno.
Teraz mogę napisać że znam wszystkie odpowiedzi, ale nie umiem ich udzielić w tym miejscu.

Splątanie cząsteczek?
Co masz na myśli - znów spytam?
Czyżbyśmy byli kreatorami własnego jestestwa?
A gdzie miejsce na Absolut?

Raczej porozumienie cząsteczek,
mam na myśli siebie jako wszystko i wszystko jako siebie,
kreujemy własne jestestwo,
Absolut jest wszędzie.

Każdy powinien to odkryć po swojemu, krocząc własną drogą i opierając się na swoich doświadczeniach, nie ma lepszych ani gorszych, nie ma mistrzów i nie ma uczniów są tylko drogowskazy. Nikt nie powinien nam mówić, że nie mamy racji w tym co robimy, bo nikt oprócz nas nie wie co tak naprawdę jest dla nas dobre. Myśle osirisie że widzimy to wszystko podobnie tylko używamy do tego innych okularów.
Pozdrawiam

Jak rozumiem piszesz, że jesteś konsumentką życia? I nie trzeba nic zmieniać? A już zwłaszcza siebie? No nie na siłę.
Większości tego co chciałbym napisać nie mogę, ponieważ było by to za bardzo osobiste.

Zupełnie nie rozumiesz, bo być może zbyt osobiście podchodzisz do tego co piszę.

[Asieńka]

Czy potrafisz zrozumiec, co mna kieruje? Chce byc wolna od tego calego ziemskiego szczescia, ktore wcale zadnym szczesciem nie jest, a jedynie ogromnym ciezarem i kajdankami. Wiec jak widac sa w tym rowniez czysto egoistyczne pobudki, bo wcale, ale to wcale nie przestalam myslec o sobie. Gdybym sprzedala ten dom, bylo by jeszcze gorzej, bo musialabym myslec z kolei o tym co zrobic z pieniedzm

Będę upierdliwa i może niemiła, ale moim zdaniem mag1-21 taki sposób doświadczania nic nie wnosi, dla mnie jest to ucieczka przed problemami, a nie ich rozwiązywanie. Przecież wybraliśmy życie tutaj by doświadczać tego życia, a nie wyniosłych uczuć bo je już znamy, a teraz musimy radzić sobie z tym tutaj. Podarowałaś ludziom dom, ale w tym kraju od darowizny płaci się podatki w wysokości 10% wartości podarowanej np. nieruchomości, więc nie wiem jak wybrnęliście z tego problemu nie będę wnikać, ale w czyste intencje po prostu nie wierzę, chciałaś się pozbyć problemu i to zrobiłaś, a to nie jest rozwiązanie godne podziwu, jednak skoro sama dobrze się z tym czujesz to widocznie tak ma być. Sama wyznajesz zasadę, że sprawy nierozwiązane powracają by kolejny raz się z nimi zmierzyć... powodzenia.