Czy zastanawialiście się kiedykolwiek w jakim wieku jest wasza dusza?
Ogólnie dusze dzieli sie na:
Dusze młode / dusze niemowlęce
Dusze o średnim wieku
Dusze dojrzałe / zaawansowane
Dusze stare
Przeczytalam bardzo ciekawy artykul.Streszcze Wam tylko najwazniejsze rzeczy.
Przede wszystkim czlowiek sklada sie z osobowowosci i duszy:
Osobowość – jest tworzona na potrzeby danego wcielenia, rozwija się w ramach danej nam roli społecznej, roli którą sobie wybieramy, w którą wchodzimy, która jest w jakiś sposób zdeterminowana naszą przeszłością – naszą karmą. Osobowość ma ograniczony horyzont zdarzeń – od narodzin do śmierci. Nie jest więc nieśmiertelna.
Gdy tak patrzymy na siebie – jako kogoś, kto istnieje w świecie w danej roli społecznej, np. pracownika, męża, żony, gdy postrzegamy siebie jako śmiertelnych [„bo musimy umrzeć”], to utożsamiamy się z własną osobowością.
Dusza – zwykle nie jest przedmiotem naszych codziennych rozważań, gdy kupujemy jedzenie, czy idziemy do pracy. Jest to w jakiś sposób prawidłowe, że postrzegamy ją jako nieco oddzieloną od codziennych spraw. Jednak w szerszym obrazie te nasze codzienne sprawy są wręcz duszy podporządkowane. Można by powiedzieć, że to dusza animuje nasze życie, to ona jest tym, kto tak naprawdę doświadcza w naszym życiu, kto ma potrzebę doświadczania. Jako taka dusza jest potężniejsza od osobowości. Wystarczy powiedzieć, że jest nieśmiertelna i niejedną osobowość w niejednym wcieleniu przeżyła.
Dusza pożąda doświadczeń. Jest wniebowzięta, gdy ma odpowiednie do doświadczeń warunki. Jako Jaźń, kolejne jestestwo „w nas”, możemy jej to umożliwić. Możemy równie dobrze zdecydować się, że jej tego nie damy. Tu jest klucz do rozwoju. Możemy decydować, czy ten napęd, który w sobie czujemy, dopuścimy do głosu.
Dusza pragnie doświadczania, ponieważ chce się rozwijać. Jakoś tak jest, że żyjemy w świecie o przewadze rozwoju, ku większemu, ku Bogu. Mądrzejsze i starsze dusze stają się Mu bliższe w doświadczeniu. W doświadczaniu siebie, świata, codzienności. Im bliżej Boga, tym bliżej Jego poziomu doświadczania, i Jego postrzegania.
Jeśli dusza jest młoda, ma mało doświadczeń, to osobowość w miarę łatwo obejmuje przewodnictwo w życiu i to potrzeby osobowości są postrzegane jako priorytet dla jaźni, jaźń właśnie je wybiera do realizacji. Taki człowiek zwykle postrzegany jest jako „poukładany”, „wiedzący czego chce”. Zwykle dobrze się realizuje w konkretach świata przejawionego. W miarę łatwo odnajduje swoje materialne cele i jest z ich osiągania zwykle zadowolony. Nie ma „dzikich pomysłów”, zwykle nie jest „nawiedzony” jakimiś niewyjaśnionymi pomysłami. Młoda dusza często cieszy się płaszczyzną fizyczną i w niej znajduje wytłumaczenie sensu swego życia. Praca, związek, mieszkanie, samochód, zarobki – to jest dla niej przekonujące samo z siebie.
Po iluś inkarnacjach dusza na tyle jest doświadczona, że to ona zaczyna „wiedzieć, czego chce”. Wtedy jej potrzeby zaczynają nabierać intensywności i zaczynają być równie intensywne jak potrzeby osobowości. U takich osób zwykle po zaspokojeniu zwykłych pragnień związanych z życiem rodzinnym, społecznym i zawodowym pojawiają się pragnienia dodatkowych zainteresowań. Po wykształceniu się, założeniu rodziny, spłodzeniu dzieci, wychowaniu ich, zrobieniu kariery na swoją miarę, taki ktoś zaczyna się interesować np. muzyką lub malarstwem. Nie jest to może jeszcze aż tak intensywne pragnienie, aby miało się pojawić wcześniej w życiu, ale już jest i w odpowiedniej chwili wychodzi na jaw – jest to poryw duszy, na który owa jaźń się decyduje.
