Chciałabym wam opowiedzieć jedno z najbardziej niesamowitych spotkań z nieznanym w moim życiu.
Chodziłam wtedy jeszcze do szkoły średniej, mieliśmy zastępstwo na matematyce. Profesorka była postrachem szkoły, siedzieliśmy jak myszki ,chowając się za siebie. Tego feralnego dnia każda wywołana do odpowiedzi osoba siadała z oceną niedostateczną. Byłam zupełnie nieprzygotowana a zadanie na tablicy bylo czarną magią. Modliłam się gorąco by nie wzieła mnie do tablicy, jednak stało się inaczej. Krzyczałam w myślach Boże pomóż mi! Boże ratuj mnie! Zadania na tablicy nie tknełam. Cały czas żarliwie modliłam się o pomoc. Pierwszą dziwną rzeczą było to że profesorka widząc że nie zrobilam zadania nie posadziła mnie na miejsce jak zrobiła to z moimi poprzednikami. Ku mojemu zaskoczeniu zadała mi pytanie dotyczące jakiegoś twierdzenia. Nie muszę mówić że nie znałam odpowiedzi. Ogarnięta panniką wzywalam pomocy. I tu stała się rzecz niesamowita.
Nagle w odpowiedzi na moje mentalne błagania usłyszałam głos innych myśli.
-Mów!- zabrzmiało w mojej głowie
-Jak mam mówić skoro nie znam odpowiedzi na to pytanie!
-Otwórz usta!-usłyszałam w odpowiedzi.
Nie miałam nic do stracenia, zrobiłam jak kazał mój wybawca. Powątpiewając w sens tego co robie rozchylilam usta . To co się później stało wprawiło mnie w osłupienie. Ktoś posługując się moją barwą głosu odpowiadał na zadane pytanie! Wytrzeszczylam oczy ze zdumienia, co nie uszło uwadze moich koleżanek. Moja świadomość była jakby odsunięta, mogła się tylko przyglądać temu co się ze mną działo. Po udzielonej odpowiedzi przez mojego niewidzialnego pomocnika , wrócilam na swoje miejsce. Natychmiast podziękowałam mu mentalnie.Nie odezwal się już. Profesorka zadowolona z odpowiedzi sadza mnie z trójką.
To tyle! Niesamowite prawda?!
