Witam w następnej odsłonie debaty.
Niestety, choć starałem się ograniczać, tekst ten osiągnął ostatecznie 60 stron ustanawiając tym samym mój nowy rekord.
W międzyczasie nastąpiła rezygnacja tatika, przerwa w debacie, a także zmiana uczestnika – tatika zastąpił mamma. Mój wpis jest strasznie długi, ale nie umieszczę tutaj komentarza do wpisu mammy – lecz nie dlatego, że nie chcę dodatkowo zwiększać jego objętości. Tekst mammy jest ciekawy, przyznam, że sam dałem mu plusika za jego treść, ale w kontekście debaty niewiele on póki co wnosi. Całość jest bowiem jednym wielkim gdybaniem i można streścić ją w zdaniu „Atlanci istnieli naprawdę, ale w trochę innej formie niż wielu uważa, oto moje argumenty, co prawda nie mamy absolutnie żadnego śladu który by to materialnie potwierdził przez co moja teoria jest tylko gdybaniem, ale mimo to zamieszczę to na forum”. Dlatego odpowiedź i komentarz postaram się zaprezentować szerzej w kolejnym wpisie, gdy pojawi się coś bardziej konkretnego.
Zacytuję też zakończenie wpisu mammy:
I wreszcie po trzecie: Aquila przedstawił bardzo wyczerpująco i kompetentnie prehistorię i wczesną historię Egiptu. Jedyną rzeczą, którą chciałbym do tego dodać jest to, ze znajomość prehistorii Delty jest o wiele mniejsza niż ma to miejsce w odniesieniu do Górnego Egiptu. Powodem tego jest fakt, że wykopaliska w Delcie natrafiały (i nadal natrafiają) na ogromne trudności, związane z niestabilnością terenu i wysokim poziomem wód gruntowych. Nawet dziś (przy nieco obniżonym od czasu powstania tamy asuańskiej poziomie wód gruntowych) stanowiska archeologiczne z epoki historycznej muszą być osuszane, a następnie zabezpieczane przed zalewaniem przez wodę, a stanowiska prehistoryczne w samej Delcie są niemal nieznane. Trudno więc oczekiwać szybkiego znalezienia materialnych śladów cywilizacji atlantydzkiej. Będziemy musieli poszukać mniej oczywiste dowody jej istnienia w Egipcie.
Co znowu możemy streścić jednym zdaniem - „ślady potwierdzające moją teorię z pewnością gdzieś tam istnieją, ale ich jeszcze nie znaleźliśmy”.
Poczekajmy zatem do następnego wpisu, bo mnie samego zaciekawiło jakie to inne ślady wskazują na atlantydzkie czy też nie-egipskie pochodzenie tych budowli. Tymczasem wykorzystajmy pożytecznie ten czas i zapoznajmy się ze śladami, które wskazują wyraźnie na to, że piramidy zbudowali Egipcjanie 
W poprzednim wpisie przedstawiłem dość pobieżnie ewolucję jaką przeszły grobowce egipskie, a w szczególności piramidy, na przestrzeni dziejów. Wszystko zaczęło się w Sakkarze – od grobowca wielkiego Neczericheta który jako pierwszy władca Egiptu mógł sobie pozwolić na zebranie środków potrzebnych do zrealizowania takiego wielkiego na ówczesną skalę przedsięwzięcia. Potem przez jakiś czas budowa piramid podupadła – następujący po Neczerichecie władcy nie byli w stanie stworzyć takich piramid jak on, choć plany mieli ambitniejsze. Dopiero Snofru, istotnie Wielki Budowniczy Piramid, zmienił oblicze Egiptu i to jemu zawdzięczamy piramidy w takiej formie jaka zazwyczaj przychodzi nam do głowy gdy zamkniemy oczy i pomyślimy o tych grobowcach.
Dowiedzieliśmy się już jak to Snofru przemienił schodkowe piramidy w piramidy klasyczne. Zaczął od Meidum a skończył w Daszur – budując tam dwie piramidy – Łamaną i Czerwoną.
Tak jak piramidzie z Meidum bliżej było do piramid schodkowych (sama została wybudowana jako taka na początku), tak Piramida Czerwona to praktycznie to samo, co piramidy w Gizie, tylko zbudowana na nieco mniejszą skalę.
W tym wpisie spróbuję przybliżyć Wam trochę ciekawych informacji na temat owych molochów z płaskowyżu Giza. O części z nich być może nie słyszeliście, część zapewne doskonale znacie, a o niektórych z nich zaś może słyszeliście ze zniekształconych opowieści ludzi pokroju Danikena i Sitchina (dzięki mamma za zwrócenie mi na to uwagi – gdy pisałem te słowa nie miałem jeszcze pojęcia, że staniesz się moim nowym „przeciwnikiem” ).
Cóż, opowieść czas zacząć.
Wiemy, że Chufu został królem w dość późnym wieku. Daleko mu było do króla Tutanchamona, który władzę objął w wieku ok 10 lat a zmarł jakieś osiem lat później. Chufu panował (wg rozmaitych danych) od 25 do być może nawet 45 lat.
Podczas budowy piramid swego ojca na pewno obserwował jak olbrzymie giganty z kamiennych bloków wspinały się z każdym rokiem coraz wyżej i wyżej. Z pewnością też znał doskonale problemy na jakie napotykał jego ojciec podczas realizowania tych przedsięwzięć i otrzymał w ten sposób w spadku od ojca dokładne wytyczne w jaki sposób należy budować piramidy.
Chufu, obejmując rządy, nie musiał martwić się o to jak wybudować piramidę. On wiedział doskonale jak to zrobić od samego początku. Wiedział, że piramida musi stać na stabilnym podłożu, bo inaczej będzie istnieć ryzyko, że runie. Wiedział, że warstwy skał należy układać horyzontalnie, a nie z nachyleniem w stronę rdzenia – ta metoda była dobra w epoce gdy budowano piramidy z małych ciosanych kamieni, ale przestawała taka być gdy budowano ją ze sporej wielkości bloków. Wiedział też, że na rdzeń powinien nałożyć zewnętrzną warstwę z wapienia z Tury – niezwykle pięknego, oraz wygładzić ją tak, aby odbijała blask słońca. Zdawał też sobie sprawę z tego, że aby komora grobowa wewnątrz budowli wytrzymała nacisk tysięcy ton kamieni znajdujących się nad nią musi zastosować jakieś sprytne rozwiązanie – a pod ręką miał wynalazek epoki jego ojca – sklepienie wspornikowe.
Czego więcej wymagać? Jego ojciec, Snofru, pozostawił mu kraj bezpieczny, bogaty i będący w okresie rozkwitu gospodarczego. Dał mu też wzór, jaki mógł naśladować przy budowie swojego grobowca – Piramidę Czerwoną.
Chufu też chciał mieć podobny grobowiec dla siebie. Zabrał się więc od razu do pracy.
Zacznijmy może od paru podstawowych danych. Piramida Chufu została zbudowana przez tego króla około roku 2560-2550 p.n.e. Jej podstawę tworzy kwadrat o długości boku wynoszącej 230 metrów. Wysokość oryginalnie wynosiła ok 146,5 metra, lecz dziś piramida skurczyła się do wysokości ok 139 metrów – utraciła bowiem swój czubek (piramidion) i kilka najwyższych warstw. Szacuje się, że do jej wzniesienia potrzebnych było około 2,3 mln bloków, choć danych tych nie można potwierdzić matematycznie, ponieważ nie znamy prawdziwej wielkości pagórka na którym ją wybudowano a który zmniejszył wymaganą liczbę bloków (więcej o tym w dalszej części). Masę zaś szacuje się na mniej więcej 5,9 miliona ton. Kąt pod jakim wybudowano ściany wynosi około 51°.
Całość układa się w niesłychanie majestatyczną budowlę:
I ZNOWU INNE UJĘCIE
WIELKA PIRAMIDA
I JESZCZE RAZ, A CO!
Jak widać jednocześnie wszystko trochę się zmieniło, a trochę i nie przez ostatnich sto lat:
Wielka Piramida i czubek piramidy Chafre – rok 1862
Giza – okolice roku 1880
STARE ZDJĘCIE
Monumenty stały wówczas tak samo jak dziś, jedynie ruch turystów był nieco mniejszy
Nie miałem (jeszcze ) okazji zobaczyć ich na własne oczy choć domyślam się, że zrobiłyby na mnie niesłychanie wielkie wrażenie. Już sama świadomość, że w Wielkiej Piramidzie zmieściłoby się pięć największych katedr daje pewne pojęcie o jej ogromie. Nic dziwnego zatem, że budowla ta obrosła w pewne legendy. Myli się jednak ten, kto uważa że Sitchin i Daniken jako pierwsi zaczęli wymyślać bajki na ich temat
Tak właściwie zaczęło się to wraz z najazdem Arabów na Egipt. W 642 roku n.e. Egipt, do tej pory znajdujący się pod rzymską administracją, stał się częścią państwa kalifa Umara. Arabowie również byli zadziwieni wspaniałością budowli z Gizy i bardzo interesowała ich historia tych budynków (choć nie szanowali ich – jako że były zbudowane przez niewiernych to można było kraść z nich budulec potrzebny do rozbudowy Kairu). Problem w tym, że nie mieli za bardzo kogo pytać.
Upadek takiej „prawdziwej” kultury egipskiej zaczął się bowiem dużo wcześniej. Najpierw kraj znalazł się pod rozmaitymi okupacjami – perską, grecką i rzymską. Każda z nich wpływała nieco na kulturę Egiptu. Największy cios zadało jednak chrześcijaństwo. We wczesnych czasach rzymskich (przedchrześcijańskich) istniała duża tolerancja religijna (kwestia chrześcijan jest nieco inna, a że nie jest to przedmiotem dyskusji to pominę tę część). Kulty bogów egipskich były bardzo powszechne w całym Imperium. Chrześcijaństwo jednak zmieniło tę zasadę. Z nienawiścią odnosiło się do wszystkiego, co było „heretyckie”. W ten sposób wiele egipskich dzieł zostało zdewastowanych a to, co dawniej było szanowane i pielęgnowane – było teraz niszczone (pisząc to nie miałem pojęcia, że za parę tygodni do kin wejdzie taki film jak „Agora” Fajny zbieg okoliczności 
). W momencie gdy Arabowie dotarli do Egiptu, mieszkańcy tych ziem byli już chrześcijanami, nie zaś wyznawcami starej religii i strażnikami dawnych tradycji. Ostatni znany nam zapis przy pomocy hieroglifów pochodzi z roku 394 n.e. Gdy Arabowie zajęli Egipt ostatni człowiek, który potrafił odczytać to pismo nie żył już od około 100 lat. Co więcej – ostatni raz obrzędy w świątyniach faraonów były odprawione jakieś 1000 lat wcześniej, a ostatni egipski faraon rządził tym krajem jakieś 1500 lat wcześniej.
Arabowie stali więc w trudnej pozycji – nikt bowiem nie umiał im już wytłumaczyć zbyt dobrze czym były te budowle. W ten sposób, choć pojawiały się głosy, że były to grobowce królów egipskich, zaczęły powstawać również rozmaite opowieści, między innymi mówiono, że piramidy powstały przed biblijnym potopem, że zostały zbudowane przez niejakiego Saurida, Hermesa lub nawet Henocha, że były spichlerzami przygotowanymi przez Egipcjan na czas biblijnej klęski głodu itp...
Przesądy arabskie na temat piramidy zgromadzono w dziele zatytułowanym „Hitat”. I tak na przykład w kompilacji tej zawierającej dzieła wielu pisarzy 6 autorów wspominało o potopie, 15 nie wspominało a 11 zaprzeczało takiemu wyjaśnieniu. Jak widać ówczesna wiedza była jedynie domysłami, które na dodatek nie były jakoś szczególnie podzielane przez wszystkich. Gdy jedni traktowali piramidy jako dzieła Henocha (biblijnego proroka) czy też mówili o ich takim a nie innym pochodzeniu, inni stanowczo odrzucali te teorie.
Dopiero czasy naukowych wypraw do Egiptu, jakich podejmowali się Francuzi czy Brytyjczycy w XVIII i XIX wieku zaczęły odkrywać przed nami historię tych budowli – historię, która choć jest nam ogólnie znana, tak kryje wciąż wiele zagadek.
Lecz pomimo tego, że z każdym rokiem wiemy o piramidach i Sfinksie coraz więcej i więcej, jeden fakt nie zmienił się od czasów Arabów, a nawet od czasów Herodota (ale o tym, z racji tego że jest zbyt wiele materiału jak na jeden wpis, opowiem w następnej odsłonie). Wciąż istnieją ludzie, którzy próbują wymyślać rozmaite sensacyjne historyjki na temat tych budowli. Może się to wydawać dziwne, ale ludzie ci zdobywają dość szerokie grono zwolenników. Od dawna zastanawia mnie fakt dlaczego tak się dzieje i doszedłem do wniosku, że panuje tu ta sama zasada co w przypadku każdego innego „spisku”. Otóż ludzie po pierwsze fascynują się tajemnicami. Jednak co człowiek, to różne pojęcie się dla niego za tym słowem kryje. Dla mnie tajemnicą jest geniusz Egipcjan, dla kogoś innego takim pociągającym obiektem działającym pobudzająco na wyobraźnię może być jednak coś zupełnie innego – na przykład „związek piramid z Atlantydą”. Ludzie są już tak zbudowani, że potrzebują czegoś niesamowitego, czegoś niezwykłego nad czym mogą się zatrzymać, na co mogą patrzeć z podziwem i co sprawi, że poczują ten wspaniały dreszczyk tajemnicy. Problem w tym, że skoro jesteśmy różni, to tak jak dla mnie egiptologia spełnia wszelkie te oczekiwania i odczuwam te właśnie emocje gdy patrzę na piramidy z Gizy jako na grobowce Chufu, Chafre i Menkaure, tak dla innych te same uczucia mogą być spowodowane przez zupełnie inne opowieści – tak zwane „alternatywne teorie”. Owszem – są one w stanie dać nam te miłe uczucie tajemniczości – sam uważam historie o podróżach w czasie, ingerowaniu w historię starożytną itp za niezwykle ciekawe i pociągające, ale należy umieć zachować zdrową ocenę sytuacji. Nie można bowiem wierzyć święcie w jakąś teorię tylko dlatego, że „jest fajniejsza”, „bardziej mnie pociąga” albo bo wywołuje proste „WOW!”. Liczy się bowiem tylko to, co mamy na poparcie swoich teorii.
Drugim powodem dlaczego ludzie lubią wierzyć w teorie spiskowe (i teorie alternatywne o Egipcie) jest według mnie także fakt, że dają one złudne przeświadczenie, że oto pojęło się „tajemną wiedzę” niedostępną ogółowi i jest się dzięki temu w lepszej pozycji od „przeciętnych ludzi - ludzie są bowiem świadomie wprowadzani w błąd, złe jednostki nimi bez przerwy manipulują, lecz ja nie należę do nich! Ja znam „Prawdę”! Może to być bardzo pociągające uczucie. Czasem sam miewam takie poczucie pewnej satysfakcji i ulgi gdy usłyszę, że ktoś wierzy w przesądy. Znam ludzi, którzy naprawdę wykonują pewne dość absurdalne rytuały magiczne które mają ich obronić przed złem, jakie sprowadzi na nie niechybnie czarny kot który właśnie przebiegł im drogę. Słyszałem też o historii ludzi, którzy wystawili na środek skrzyżowania sedes (czym przyczynili się do wypadku i śmierci przejeżdżającego tam nocą księdza - !), bo tak poradziła im miejscowa „szeptucha” – czyli czarownica. Znam nawet osobiście ludzi, którzy są święcie przekonani, że zła kobieta może za pomocą „złego oka” odebrać krowie zdolność do produkcji mleka! W takich chwilach cieszę się, że nie ulegam takim przesądom. Taką samą satysfakcję czuję, gdy uda mi się rozwiązać jakieś zadanie albo odpowiedzieć na pytanie na które nikt wcześniej nie potrafił odpowiedzieć – to miłe uczucie wiedzieć, że w tym akurat przypadku wie się trochę więcej niż inni (bo człowiek to tylko człowiek – każdy z nas na jednym zna się lepiej od innych a w czymś innym jest z kolei gorszy). Podobnie czują się pewnie wszyscy sportowcy, którzy na jakichś zawodach pobijają rekordy albo zajmują wysokie miejsca. Również przejście na ateizm pozwala odczuć coś, co nazywam „obudzeniem się” (przynajmniej tak było w moim przypadku). Wtedy człowiek zaczyna inaczej patrzeć na świat i zaczyna dostrzegać rzeczy, o których wcześniej nie słyszał lub nie chciał słyszeć. Takie otwarcie na nową wiedzę i uczucie, że wyrwało się z jakiegoś kręgu i poznało dzięki temu jakąś prawdę jest naprawdę niezwykłe i jeżeli ktoś nie jest gotowy do przyjęcia tego właściwie może wpaść w skrajny zachwyt i totalnie bezkrytyczną postawę.
Dlatego też nie dziwię się, że przeświadczenie o posiadaniu „wiedzy tajemnej, niedostępnej ogółowi” (nawet niektóre tytuły książek od razu sugerują czytelnikowi co i jak – jak na przykład seria pewnego autora zawierająca takie „dzieła” jak „Zakazana Nauka”, „Zakazane religie” czy też „Zakazana Historia”) może być takie pociągające. Nie mam pojęcia jak to się wiąże z hormonami, ale sądzę, że takie przeświadczenie wyzwala w ludziach hormony które poprawiają nasze samopoczucie i samoocenę. W końcu „ja jestem lepszy! Wiem coś, co przed innymi jest starannie ukrywane!”...
To może też wyjaśniać dlaczego tak trudno wyjść ze stanu takiego zachwytu nad „teoriami alternatywnymi” nawet gdy ma się styczność z dowodami jasno i wyraźnie je obalającymi. Wiara w swoją „tajemną wiedzę” daje ludziom takie plusy, że nie chcą oni się jej pozbywać. Co bowiem dostaną w zamian? Po pierwsze stracą poczucie swojej wyższości, bo okaże się, że wcale nie ma „wiedzy tajemnej ukrywanej przed ludźmi”. Co więcej – okaże się, że przez cały ten czas wierzyli w bajki, a taka świadomość nie jest chyba zbyt miła. Po drugie – nie zyskają w zamian nic, co wyrównałoby im stratę – owszem, poznają prawdę o piramidach i Egipcie, ale taką prawdę znają wszyscy, którzy się uczyli z książek. W najlepszym razie więc osoba taka zostanie jedynie wyrównana do poziomu, ale nie odzyska już swego „ponadprzeciętnego” statusu.
Dlatego też, jak to wielokrotnie mówiłem na forum, „wiara w spisek musi trwać niezależnie od wszystkiego”. Jeżeli dowody są przeciwko mnie, to tym gorzej dla nich. Wyśmiewam je, obrażam tych, którzy je prezentują, albo uciekam od dyskusji i zaszywam się w świecie swojego spisku, bo tam wciąż „mam tajemną wiedzę”.
Zaznaczam tylko, że to moje własne przemyślenia, nie wiem bowiem co na ten temat mówi psychologia.
Dlatego też bywa tak, że wystarczy podać nawet ordynarne kłamstwo, a i tak są dość duże szanse, że zostanie ono przyjęte przez ludzi czytających Sitchina albo Danikena jako „święta prawda”. Bo czytelnika nie interesuje już to, czy to co czyta jest zgodne z prawdą – wydaje mi się, że przeciętny wielbiciel tych autorów nie zabierze się za własnoręczną weryfikację tych „prawd” (tak niestety jest bardzo często w przypadku teorii rzekomo „obalających” te oficjalne wyjaśnienia). Zamiast tego będzie spijał słowa przynoszące mu ową „zakazaną prawdę”. To rzecz jasna jest wyłącznie na rękę autorom takich teorii. Zresztą sami wplatają w swoje książki nakazy, aby nie próbować weryfikować ich teorii – wszak nazywają naukowców „ślepcami, ignorantami i betonem” oraz na każdym kroku starają się budzić u czytelnika przekonanie, że w pracach naukowców nie znajdą niczego ciekawego, bo przecież „nie znają się oni na niczym”. Biada tym, którzy uwierzą w te słowa.
Dlaczego? Bo to kłamstwa. I w tej sytuacji człowiek taki wpada w dość absurdalny wir, w którym wszystko staje się totalnie pomieszane i postrzegane jest całkowicie opacznie. Oto bowiem wierzy święcie w kłamstwa, nazywając je prawdą i zarzuca nauce głoszącej prawdę historyczną propagowanie kłamstw, ponieważ tak napisano w zakłamanej książce którą on uważa za „przynoszącą prawdę” a napisaną przez zakłamanego autora, w którym on widzi „światłego myśliciela”.
Absurdalne? Oj tak. Ale koniec z pustymi słowami, tym bowiem byłyby one gdybym nie podał przykładów popierających moje zdanie. Oto i one. Czas zagłębić się w twierdzenia Daenikena i Sitchina.
Opierał się będę na posiadanych przeze mnie książkach: Danikena – „Wspomnieniach z przyszłości” oraz „Oczach Sfinksa” i Sitchina – „Schodach do nieba”.
Zacznijmy od Danikena. Przybliżę tutaj część jego wypowiedzi.
Autor ten w książce „Oczy Sfinksa” opowiada o starożytnych przekazach jakoby to bogowie nauczyli Egipcjan rozmaitych rzemiosł. Potem kwituje to słowami:
„Czy nasza wiedza historyczna dotycząca okresu przed faraonem Menesem ma do zaproponowania coś rozsądniejszego?”.
Owszem – ma. Zaprezentowałem tę wiedzę w poprzednim wpisie w którym nakreśliłem historię ludzi zamieszkujących Egipt na przestrzeni wielu tysięcy, a nawet setek tysięcy lat. Nie ma tam miejsca na żadnych bogów (w domyśle – kosmitów) przynoszących dary, gości z Atlantydy czy jakiekolwiek rodzime rozwinięte cywilizacje. Ślady odnalezione przez archeologów wyraźnie mówią nam, że rozwój ludzi w tym rejonie nie był w żaden sposób cudowny – ot po prostu mieszkańcy stopniowo rozwijali swoje kamienne narzędzia aż w końcu utworzyli państwo egipskie. To właśnie archeologia daje nam sensowny wgląd w historię tych ziem – dając nam materialne dowody w postaci narzędzi, śladów domostw, szczątków ludzkich itp. Daniken zaś odrzuca lekką ręką te dowody (których są tysiące) i zamiast przyznać, że ludzie w istocie stopniowo rozwijali się zgodnie z tym, co mówią dowody, snuje swoje opowieści o bogach uczących ludzi rozmaitych rzeczy. Skoro tak, to czemu ich nie nauczyli? Czemu pismo rozwijało się od form najprostszych do coraz bardziej skomplikowanych przez stulecia a nie powstało już w określonej formie w ciągu zaledwie kilku lat? Czemu pismo te mamy traktować inaczej niż pismo sumeryjskie? Czy zatem Sumerów też uczyli kosmici? Jeśli nie, to czemu Egipcjanom się to przypisuje? A jeśli tak, to czemu nauczono ich innego pisma? Czyżby uczyli ich inni kosmici?
To przykład ignorancji Danikena – jego odrzucania dowodów materialnych jakby ich nijak nie było. Nie pasuje mu po prostu potwierdzona historia ludzi zamieszkujących te ziemie – bowiem nie ma w niej miejsca na „kosmitów” czy też „Atlantydę”. Co zatem robi? Odrzuca je i wyśmiewa naukowców zarzucając im, że „nie mają niczego rozsądnego do powiedzenia w tej kwestii”. Takie słowa byłyby na miejscu, gdyby Daniken miał coś rozsądnego w zamian do zaproponowania. Tego jednak nie ma.
Daniken pisze również:
„Nie inaczej ma się rzecz z łokciem świętym w starożytnym Egipcie. Ma on długość 63,5 cm i odpowiada jednej tysięcznej długości mierzonego na równiku odcinka, o jaki obraca się Ziemia w ciągu sekundy”.
Jest to o tyle ciekawe, że nikt z pytanych przeze mnie ludzi związanych z badaniem Egiptu nie słyszał o żadnym „świętym łokciu”. Jest to czysty wymysł pana Danikena, który w ten sposób chciał przypisać Egipcjanom trochę „pradawnej i niezwykle zaawansowanej wiedzy”. Wymyślanie takich miar i przypisywanie ich starożytnym Egipcjanom to jawne kłamstwo i fałszerstwo historyczne – typowa zagrywka pseudonauki.
Idźmy dalej:
”normalna długość boku kwadratowej podstawy wynosi 365,342
Łokci egipskich. Liczba ta jest identyczna z liczbą dni roku słonecznego w tropikach”
Kolejny błąd, zapewne świadomy. Nasze współczesne miary są inne niż miary jakimi posługiwali się starożytni Egipcjanie. Dziś długość boku piramidy to ~ 230,4 metra (wcześniej pomijałem część dziesiętną, teraz się nam przyda). Jako że jesteśmy przyzwyczajeni do naszego systemu miar owe cztery dziesiąte metra wydają się trochę dziwne i pewnie zaprojektowalibyśmy tę budowlę tak, aby miała równo 230 metrów. Podobnie myśleli Egipcjanie. Bok piramidy ma bowiem 440 łokci egipskich – wynoszących ~ 52,36 cm. Gdzie więc tutaj owe 365 łokci Danikena? I to dzielonych na dodatek na współcześnie używane części tysięczne – pomysł raczej obcy Egipcjanom.
Dalej Daniken wyolbrzymia pewne dane (mam nadzieję, że to tylko nieświadomy błąd):
Mowa mianowicie o ilości pożywienia potrzebnej do wyżywienia robotników na budowie. W książce swej autor liczy:
”Przy 100 tys. robotników daje to 100 tys. kg dziennie czyli 3 mln ton miesięcznie”.
Gdzie 100 000 kilogramów dziennie, czyli 100 ton, daje miesięcznie zaledwie 3 000 ton, nie 3 000 000 jak to wylicza Daniken.
Lećmy dalej. We „Wspomnieniach z przyszłości” czytamy:
O tym, jak, dlaczego i kiedy zbudowano piramidy, nie wiemy właściwie niczego. Oto stoi sięgająca prawie 150 metrów wysokości i ważąca 31 200 000 ton sztuczna góra
Tutaj ponownie Daniken daje popis swoich zdolności matematycznych. Podana tutaj liczba 31 200 000 ton jest znacznie zawyżona – mniej więcej pięciokrotnie. Prawdziwą masę szacuje się bowiem na ~ 5,9 miliona ton. Ponownie wypada zadać sobie pytanie – czy to jedynie wynik pomyłki, czy też może po raz kolejny świadome wyolbrzymienie mające na celu wyrobienie u czytelników przekonania „faktycznie, co za wielkie liczby! Egipcjanie nie mogli sami tego zbudować!”?
Dalej czytamy:
”Czy jest przypadkiem, że wysokość piramidy Cheopsa pomnożona przez miliard odpowiada w przybliżeniu odległości między Ziemią a Słońcem, wynoszącej 149 505 000 kilometrów?”
Oryginalna wysokość piramidy to około 146,5 metra. Nawet po pomnożeniu wychodzi nam 146 500 000 km, co jest dość dużym błędem – wynoszącym 3 000 000 km. Dla porównania - średnica Ziemi wynosi około 12 700 km, obwód na równiku – około 40 000 km. Pomyłka wynosząca 3 000 000 kilometrów jest więc w skali Ziemi gigantycznym błędem. Gdy zatem przyjmiemy, że to kosmici zakodowali w piramidzie te dane, musimy jednocześnie przyjąć, że mieli beznadziejnych kartografów i nawigatorów Cud, że z takimi obliczeniami w ogóle udało im się wstrzelić w Ziemię
Naiwne jest też myślenie, że to Egipcjanie zakodowali te dane w piramidzie. Mowa tu bowiem o mnożeniu przez miliard – a Egipcjanie nie znali aż tak dużych liczb. Największa znana im liczba to zaledwie milion – a i on był stosowany przeważnie jako „nieskończenie wiele”.
Idźmy dalej:
” Południk ten (przechodzący przez Gizę) jest ponadto najdłuższym
biegnącym lądem południkiem i stanowi naturalny punkt wyjściowy
dla pomiarów długości całej kuli ziemskiej - kąty piramidy dzielą obszar Delty Nilu na dwie równe części”
Sam autor zaś sprawdził to z niesłychaną wręcz precyzją:
”Rozpostarłem na podłodze wielką mapę świata, wziąłem miarkę i przyklęknąłem. Moja żona z troską zapytała, czy planuję kolejną podróż. Poczynając od Giza moja miarka rzeczywiście dotykała przeważnie lądów. Na próbę przyłożyłem ją do Nowego Jorku, Hongkongu, do odległej Limy. W każdym innym przypadku linijka dotykała znacznie mniejszej ilości lądu niż przy Giza.”
Szkoda, że panu Danikenowi nie przyszło do głowy, aby sprawdzić czy też może południk przecinający Hawaje czy Alaskę nie spełnia lepiej tych warunków. Podane wyżej stwierdzenie o południku przecinającym Gizę nie jest prawdą, choć na pierwszy rzut oka może się nią wydawać:
Oto zaprezentowana przez Mariusha (z tego forum – mam nadzieję, że się nie obrazi, że użyłem tego zdjęcia) analiza tego „dowodu”. Wyraźnie widać, że twierdzenie Danikena nie jest zgodne z prawdą. Ponownie wypada zastanowić się dlaczego więc znalazło się w jego książce? Przypadek? Błąd? A może znowu mamy do czynienia ze świadomym nadawaniem Wielkiej Piramidzie nieistniejących cech aby tylko sprawić wrażenie, że zawiera ona w sobie jakieś nadzwyczajne, kosmiczne bajery?
W przypadku delty zaś mowa jest o tworze zmieniającym swoją wielkość i kształt – deltę bowiem tworzą odnogi rzeki które nierzadko zmieniają swój bieg. Dodajmy do tego fakt, że Nil niesie ze sobą duże ilości materiału takiego jak piasek albo kamyki i że delta nieustannie rośnie – niesiony materiał odkłada się i tym samym zmienia kształt samej delty.
Czytamy też:
”piramida zorientowana jest dokładnie według stron świata”
Co akurat nie jest niczym dziwnym. Wyznaczanie kierunków świata jest proste gdy zna się odpowiedni sposób. Egipcjanie na przykład budowali niski, kolisty lub półkolisty murek. Kapłan czy też inżynier stawał dokładnie pośrodku okręgu wyznaczanego przez ten murek i obserwował gwiazdy które wschodziły na horyzoncie. W momencie gdy wschodziła jakaś jasna i ustalona wcześniej gwiazda, zaznaczał jej pozycję na tym murku.
Robił to samo, gdy owa gwiazda zachodziła:
W ten sposób zostawał wyznaczony pewien kąt. Gwiazdy na niebie obracają się wokół punktu który wyznacza północ (dziś znajduje się on w pobliży Alfy Ursae Minoris, czyli Gwiazdy Polarnej). Dlatego gdy zaznaczono miejsce w którym wzeszła gwiazda i miejsce w którym zaszła za horyzont to dokładnie pośrodku kąta który oba znaki wyznaczają znajduje się północ – punkt wokół którego owa gwiazda się obracała.
Dla pewności można było dokonywać przez kilka nocy takich obserwacji i wyznaczać punkty dla rozmaitych gwiazd.
Dlaczego więc mamy traktować tę dokładność jako coś, co musiało mieć kosmiczne korzenie? Wbrew pozorom nie wymagało to kosmicznej pomocy, a jedynie podstawowej znajomości astronomii, która Egipcjanom nie była obca oraz zwykłej dokładności i rzetelności podczas budowy.
Teraz przejdziemy do poważniejszych zarzutów, te podane wyżej to bowiem jedynie jakieś najwidoczniej żarty.
W „Oczach Sfinksa” Daniken pisze:
”Na potwierdzenie, że to Cheops był twórcą Wielkiej Piramidy nie ma najmniejszego, przekonującego dowodu. Wprawdzie nie można wykluczyć, że to on kazał ją zbudować, lecz jednak więcej przemawia przeciwko niemu niż za nim. Żadnych hieroglifów. żadnych tekstów piramid, żadnych posągów, popiersi, ścian wypełnionych hołdowniczymi napisami. Jedna jedyna statuetka z kości słoniowej, mająca przedstawiać Cheopsa znajduje się w Muzeum Egipskim i mierzy zaledwie 5 cm wysokości. Z drugiej zaś stronv istnieje kamienny dowód przemawiający PRZECIWKO CHEOPSOWI, tylko że specjaliści nie biorą go pod uwagę.
W roku 1850 w ruinach świątyni Izydy znaleziono stelę, którą dziś podziwiać można wr Muzeum Egipskim w Kairze. Świątynia Izis znajdowała się tuż obok Wielkiej Piramidy. Napis na steli głosi, iż Cheops wzniósł "dom Izydy, Pani Piramidy, obok domu Sfinksa". Skoro Izydę określa się mianem "Pani Piramidy", to znaczy że Wielka Piramida stała już, kiedy na scenie dziejów Egiptu pojawił się Cheops. Ponadto stał już także Sfinks, który zdaniem archeologów zbudowany został dopiero przez Chefrena, żyjącego później od Cheopsa. Dlaczego specjaliści nie przyjmują tej sensacyjnej informacji do wiadomości? Stelę znaleziono w roku 1850. Przypomnijmy sobie: już 13 lat wcześniej, dzięki sfałszowanym odkryciom Howarda Vyse, archeologia zgodziła się na Cheopsa. Stela nie pasowała do żadnej teorii, archeolodzy orzekli, że jest to fałszerstwo, które musiało powstać po śmierci Cheopsa, "na poparcie teorii lokalnych kapłanów".
Tymi zarzutami zajmę się jednak za chwilę, ponieważ wolę opisać je przy omawianiu „dzieła” Sitchina - i Daniken i Sitchin bowiem podzielają ten sam pogląd na te kwestie.
Tymczasem powróćmy do Danikena i jego wątpliwości:
”Królestwo za przekonywające wyjaśnienie transportu bloków skalnych!”
Daniken zdaje się tutaj wyrażać wątpliwości czy aby starożytni Egipcjanie byli w stanie transportować wielkie bloki skalne. Tymczasem wiemy przecież, że to robili i nawet nie potrzebujemy piramid aby to zrozumieć. Po pierwsze jest bardzo wiele budowli egipskich które składają się z dużych bloków. Mówię tu o świątyniach, lecz również i o poprzednich piramidach – w tych zbudowanych przez Snofru możemy wszak znaleźć wielkie bloki (widoczne na zdjęciach w moim poprzednim wpisie). Transport takich głazów nie był łatwy, ale jak najbardziej w zasięgu egipskich możliwości. Aby jednak nie być gołosłownym – czas na małe przykłady.
Zaczniemy jednak nie od Egipcjan, ale od asyryjskiego króla Sennacheryba i tego, co możemy zobaczyć na ścianie jego grobowca:
Widać tutaj przeciąganie sań na których znajduje się dość dużych rozmiarów posąg. Choć Sennacheryb żył dużo później niż Chufu, to widzimy wyraźnie, że technika jakiej używał była równie prymitywna – ograniczała się do sań, lin i ludzi je ciągnących. Nie słyszałem jednak aby Daniken wątpił w możliwości asyryjskich budowniczych
Gdy zaś wrócimy do Egiptu, to możemy znaleźć wiele malowideł albo reliefów pokazujących przeciąganie głazów albo rzeźb za pomocą lin. Zacznijmy od rekonstrukcji malowidła przedstawiającego transport obelisku:
Obeliski to bodajże jeden z ważniejszych przypadków gdzie Daniken (ponownie) się gubi. Monumenty te – wysokie i pokryte inskrypcjami są dziełem ściśle egipskim. Nie dość, że są wysokie, to religia wymagała aby były wykonane z jednolitego kawałka skały. Pęknięte obeliski były porzucane, tylko te nienaruszone mogły stanąć ku chwale bogów i władcy. Dlaczego zatem mamy wątpić w umiejętności Egipcjan gdy idzie o transport względnie małych bloków użytych do budowy piramidy, podczas gdy obeliski już nie są brane pod uwagę? Na przykład obelisk faraona Totmesa III waży 230 ton:
i nie dość, że został w starożytności dostarczony z kamieniołomu do świątyni Amona w Karnaku, to na dodatek został później przeniesiony do Aleksandrii a stamtąd jeszcze raz do Rzymu. Jak możemy zatem wątpić w to, że ludzie w tamtych czasach potrafili za pomocą prymitywnych metod przemieszczać z powodzeniem takie potężne bloki skalne, skoro wiemy, że dokonano tego przynajmniej dwukrotnie (gdy odrzucimy nawet, jak życzyliby sobie zwolennicy teorii alternatywnej, fakt, że w kamieniołomie wykuli je egipscy rzeźbiarze i dostarczyli na pierwotne miejsce) – raz z pierwotnego miejsca do Aleksandrii (założonej dużo później) a potem – do Rzymu (co wiązało się z załadowaniem tego bloku na okręt a potem zdjęcia z okrętu na ląd). Wniosek jest banalnie oczywisty – ludzie w starożytności potrafili sobie radzić z takimi problemami doskonale i wcale nie potrzebowali do tego ani lewitacji, ani „niezwykle zaawansowanych maszyn zbudowanych przez nieznane, zaginione i wysoko rozwinięte cywilizacje”.
Tutaj zaś widzimy przeciąganie posągu. Trzech mężczyzn trzyma linę, z czego jeden z nich polewa dodatkowo ziemię tuż przed posągiem. Pomnik zdaje się stać na czymś w rodzaju sań.
Idźmy dalej śladem egipskich możliwości:
PROSZĘ TU KLIKNĄĆ
TO SAMO W BARDZIEJ PRZYSTĘPNEJ FORMIE
Jest to malowidło przedstawiające przeciąganie posągu króla Dżehutihotepa. Co ciekawe, z tym malowidłem związany jest tekst z tamtej epoki. Mówi on nam:
” Przeciąganie posągu o 13 łokciach wysokości, z kamienia z Hat Nub. Otóż droga, którą on przebył, była trudna ponad wszystko. Oto ciągnięcie wielkich przedmiotów po niej było trudne dla serc ludzi, ponieważ kamienisty grunt był twardy. Spowodowałem, aby młodzieńcy i młodzi ludzie spośród rekrutów przyszli i zbudowali dla posągu drogę razem z zespołami górników z nekropoli i kamieniarzami, tymi, którzy są na czele i mędrcami. Siłacze rzekli: przybyliśmy, aby go przewieźć, a serce moje było zadowolone. Miasto zebrało się, radując, to było warte zobaczenia ponad wszystko. Starzec pomiędzy nimi wspierał się na dziecku, siłacz był razem z trzęsącym się. Ich odwaga podniosła się, ich ramiona się wzmocniły - każdy z nich miał siłę tysiąca ludzi. Zważ: ten posąg jako uformowany kamień przybyły z wielkich gór był bardziej cenny niż cokolwiek.”
Pomnik ważył około 60 ton i został przeciągnięty przez 172 mężczyzn. Oprócz nich widzimy też między innymi trzech mężczyzn niosących wodę, jednego który polewa ziemię przed posągiem i trzech niosących jakąś belkę (być może służącą do podkładania z tyłu posągu gdy trzeba było wciągać go pod jakąś górkę). Resztę ludzi stanowią urzędnicy i obstawa.
A na koniec pozwoliłem sobie zostawić majstersztyk – kolosy Memnona:
25°43’13”N 32°36’37”E
Są to osiemnastometrowe posągi króla Amenhotepa III (panował w latach około 1388-1351 p.n.e.). Oba zostały wykonane z jednolitych kawałków skały a następnie przetransportowane w to miejsce. Waga każdego kolosa wynosiła około 700 ton a odległość do kamieniołomu w którym je wykuto wynosi 675 kilometrów.
KOLOSY MEMNONA
Wschodni kolos został ponoć zniszczony przez potężne trzęsienie ziemi jakie nawiedziło to miejsce w roku 27 p.n.e. Wtedy to odbudowano go za pomocą bloków.
Jak widać Egipcjanie zdecydowanie potrafili transportować wielkie ciężary na duże odległości. Przeciągnięcie nawet największych głazów z jakich zbudowana jest piramida w porównaniu z transportem takiego kolosa jest niczym. Dlaczego więc Daniken tak bardzo się temu dziwi? I dlaczego próbuje sprawić, aby czytelnik stracił wiarę w możliwości Egipcjan? Czy dlatego, że transport wielkich ciężarów w starożytności naprawdę był dziwny i niecodzienny, czy może dlatego, że chce w ten sposób przeforsować jakąś swoją nieziemską teorię? Odpowiedź na to pytanie jest dla mnie oczywista. Dlatego też fakt, że „późniejsi starożytni” – Rzymianie, byli w stanie również doskonale radzić sobie z takimi gigantycznymi ciężarami przy pomocy prostych metod jest dość kłopotliwa dla zwolenników teorii alternatywnych. No bo jak to – Rzymianie potrafili przetransportować 230 tonowy obelisk do Rzymu za pomocą prymitywnych metod, a Egipcjanie już nie mogli z całą pewnością tego robić? To jak z obróbką granitu w starożytności. W stosownym temacie na tym forum słyszeliśmy, że „granit w starożytności musiał, ale to musiał być obrabiany przy pomocy zaawansowanych maszyn”. Tymczasem wiemy, że rzymska świątynia – Panteon, również posiada wielkie i precyzyjnie obrobione kolumny z egipskiego granitu. Więc wychodzi na to, że Rzymianie w jakiś sposób radzili sobie (a raczej Egipcjanie w czasach rzymskich – bo to oni wykonali te kolumny dla Rzymian) z obróbką tego kamienia bez pomocy „zaawansowanych technicznie maszyn”. Argument ten, z Panteonem, rzecz jasna przeszedł raczej bez echa
Brnijmy dalej przez „dzieła” pana Danikena. We „Wspomnieniach z przyszłości” autor zastanawia się:
”Kto przekazał Egipcjanom niewiarygodną znajomość matematyki?”
To jeszcze zależy kto co uznaje za „doskonałą znajomość matematyki” Na przykład Egipcjanie całkowicie polegli gdy idzie o ułamki. Nie znali oni ułamków dziesiętnych a poza ułamkami 2/3 i ¾ używali jedynie takich z licznikiem wynoszącym 1. Gdy dodamy do tego fakt, że nie znali oni sprowadzania do wspólnego mianownika wtedy okaże się, że wszelkie działania matematyczne na ułamkach były dla ówczesnych uczniów jeszcze większym horrorem niż obecnie. Był to na tyle duży problem, że opracowano specjalne tablice matematyczne, na których podano już przygotowane wyniki działań i opisów ułamków. Dlatego na przykład 9/10 było Egipcjanom znane wyłącznie jako:
2/3 + 1/5 + 1/30
A 2/29 jako:
1/24 + 1/58 + 1/174 + 1/232
Potwierdzenie tego, że Egipcjanie po prostu nie wpadli na dobry pomysł jeśli idzie o ułamki mamy w zadaniu matematycznych pochodzącym ze starożytnego papirusu:
Jeżeli pisarz powie ci: co to za wielkość, której 2/3 i 1/10 uczynią 10, niech usłyszy: trzeba pomnożyć 2/3 i 1/10 tak, aby otrzymać 10, a więc:
'1 2/3 1/10
'2 1 1/3 1/5
'4 3 1/3
'8 6 1/10 1/30
Całość: 13. Trzynaście razy 2/3 1/10 czyni 9 i 2/3, 1/10, 1/15, 1/10, 1/30. Pozostanie 1/30. Weź 30 2/3 i 1/10 z 30 jest 23. A zatem 1/30 z 30, czyli 1, będzie 1/23 tego. 13 1/23 jest szukaną liczbą.
Dla sprawdzenia mnożymy 13 1/23 przez 2/3 1/10:
1 13 1/23
'2/3 8 2/3 1/46 1/138
'1/10 1 1/5 1/10 1/230
Razem 10.
(fragment ten skopiowałem z książki „Z powrotem na Ziemię”, jest to praca zbiorowa pod red. Andrzeja K. Wróblewskiego, i przyznaję, że tego po prostu nie ogarniam)
Wyższa, zaawansowana matematyka zesłana z nieba przez kosmitów? Wątpię. Jeżeli tak to oznaczałoby bowiem, że kosmici po prostu uwielbiają utrudniać sobie życie. A może nauczyli Egipcjan takiej matematyki dla żartu? W każdym razie zachwyt Danikena nad znajomością takiej matematyki nie jest niczym uzasadniony.
Na koniec części poświęconej temu autorowi chyba jeden z najlepszych przykładów „profesjonalizmu” Danikena. Fragment, w którym daje on popis i który może służyć za wspaniałe podsumowanie jego radosnej twórczości. W książce „Wspomnienia z przyszłości” autor pisze:
”Alberto Tulli, były kierownik Galerii Sztuki Egipskiej w Muzeum Watykańskim, odnalazł fragment opisu z czasów Tutmosisa III, który żył ok. 1500 roku przed Chrystusem. Napisano tam, że uczeni w piśmie zobaczyli na niebie zbliżającą się kulę ognistą, której oddech miał przykry zapach. Tutmosis i jego żołnierze obserwowali to widowisko, zanim kula nie uniosła się w kierunku południowym i nie zniknęła.”
Wspaniały fragment, prawda? UFO jak nic – ognista kula, o przykrym oddechu a co najważniejsze – uniosła się w pewnym momencie i odleciała na południe! Problem tylko w tym, że podany tutaj fragment jest czystym fałszerstwem i manipulacją. Prawdziwy tekst pochodzi ze steli króla Tutmozisa w Gebel Barkal i brzmi bowiem tak:
”Mój majestat powiedział: słuchajcie, o ludzie z tego kraju południowego, którzy jesteście na Świętej Górze zwanej Trony Obu Krajów, wy którzy o tym nie wiedzieliście, abyście poznali ten cud, który sprawił Amon-Re wobec wszystkich z Obu Krajów [Egiptu]. Strażnicy mieli właśnie spotkać się w nocy, aby uczynić zmianę warty. Było tam dwóch strażników, kiedy pojawiła się gwiazda, która przyszła z południa. Nigdy nie wydarzyło się nic podobnego. Gwiazda przeleciała nad nimi prosto w kierunku przeciwnym. Nikt [spośród tych, co tam byli] nie pozostał stojący [luka ok. 20 cm] upadając na twarze. Teraz [...] na ich grzbiety, jak ogień na ich twarze. Nikt spośród nich nie znalazł swej ręki [tzn. nie ośmielił się zrobić najmniejszego ruchu]. Nie było ich koni, które rozbiegły się jak [...].”
I tak oto opis UFO z książki Danikena nagle zmienia się w opis prawdopodobnie meteoru. Daniken nie dość, że znacząco ubarwił ten tekst – mianowicie mówił o „kuli ognistej” choć w oryginale mowa o gwieździe, dodał fragment o „uczonych w piśmie” i „oddechu o przykrym zapachu”, całkowicie zmyślił część o „uniesieniu się i odleceniu” to na dodatek totalnie pomylił kierunki! Meteor bowiem nadleciał z południa i poleciał na północ, Daniken zaś upiera się, że „kula uniosła się w kierunku południowym”
Oto, jak już wspomniałem, najlepsze podsumowanie twórczości tego pisarza. Nie podobają mu się fakty z którymi się styka (bo wydaje mi się, że zweryfikował tekst o owym wydarzeniu zanim go opublikował w swojej książce – a przynajmniej powinien był tak zrobić) – więc je ubarwia, aby lepiej pasowały do jego światopoglądu. Co mu bowiem po opisie zwykłego meteoru – wystarczy dodać co nieco, zmienić sens słów i już mamy piękne UFO, o którym możemy rozpisywać się w swojej książce. I nie można mówić, że był to wyjątek – jego książki są pełne takich kwiatków, których chyba tylko jego gorący zwolennicy nie chcą zauważyć. Historyjka ta jest następnie przez ludzi zaintrygowanych tą „ciekawostką” rozgłaszana dalej – co w dobie internetu jest banalnie proste i tak coraz więcej osób spotyka się z opisem powstałym w wyobraźni pana Danikena i traktuje go jako „prawdę zakazaną”.
Drugim podsumowaniem jego twórczości może być cytat z jego książki - „Oczu Sfinksa”. Zostawię go bez komentarza:
”Bo za pomocą statystyki, złego postawienia problemu oraz opacznej interpretacji można udowodnić wszystko.”
Inne ciekawe opinie na temat twórczości tego pana można przeczytać w znakomitym poście Mariusha – O TUTAJ
Teraz przejdźmy do drugiej osoby związanej z piramidami i pseudonauką. Jest nią oczywiście Zecharia Sitchin.
Zacznijmy od twierdzenia Sitchina jakoby dowodami, że piramidy stały w Egipcie na długo wcześniej niż się o tym mówi, były ich wizerunki na pewnych przedmiotach. Oto pierwszy z nich:
Sitchin twierdzi, że jest to tabliczka pochodząca z Mezopotamii i że jest starsza od okresu panowania IV dynastii – budowniczych piramid z Gizy. Niestety nie podaje jej wieku ani jakiegokolwiek potwierdzenia, że tabliczka ta jest istotnie starsza niż IV dynastia panująca w Egipcie (a więc ta, której członkiem był Chufu). Pozostaje nam jedynie wiara, że Sitchin nie jest człowiekiem pokroju Danikena i że nie zmyśla. Cóż, wiara ta nie jest jednak przeze mnie zalecana. Dodatkowo Sitchin twierdzi, że trójkąt widoczny tutaj MUSI być piramidą z Gizy, ponieważ „wszystko się zgadza – nawet detale takie jak kąt pod jakim wznoszą się ściany”.
Nie jest to prawdą – w piramidzie kąt ten wynosi około 51 stopni, w trójkącie na obrazku jest to 45 - 48°. Niewielka pomyłka, ale kładzie pewien cień na słowa Sitchina. Dodatkowo „piramida” ta nie posiada czubka, ma dziwne paski na sobie (jedne poziome, inne pionowe) no i rzecz jasna Wielka Piramida Chufu nie posiada dwóch wielkich liści palmowych wyrastających z jej czubka. Jakby tego było mało, to o ile się nie mylę Sitchin twierdzi, że jednak jest to piramida z Gizy, bowiem „dwa zwierzęta tam przedstawione to w istocie Sfinks z Gizy a postacie w łódce to rogaci bogowie”.
Przy dokładniejszej obserwacji bez problemu można zauważyć, że widoczne tam zwierzęta to jakieś stworzenia rogate, być może koza (po lewej) i krowa (po prawej). Cokolwiek by to nie było, jedno jest pewne – nie jest to żaden Sfinks.
Co widać zatem na tym rysunku? Zapewne gospodarstwo – zwierzęta hodowlane oraz... chatę z trzciny zwieńczoną dwoma liśćmi. Proste, typowe gospodarstwo spotykane w Mezopotamii w tamtym okresie. Dlaczego mamy patrzeć na ten rysunek jako na piramidę? Czy wyjaśnienie jakim jest gospodarstwo i chata nie powinno być bardziej prawdopodobne?
Zatem już na samym początku Sitchin zaczyna swoimi stwierdzeniami budzić wątpliwości. Możecie mi uwierzyć, że im dalej, tym wcale nie jest lepiej.
Drugim argumentem mającym „udowadniać” dużo starszy wiek piramidy jest fragment omawianej już Palety Narmera. Widnieje na niej bowiem coś, co wg Sitchina jest z całą pewnością ową piramidą:
Fragment ten jest widoczny na stronie ze zwierzętami z długimi szyjami, w lewym górnym rogu. Na dole mamy powiększenie tego detalu.
Sama paleta jest starsza od piramid (wedle „oficjalnego” datowania) o jakieś 500 lat, zatem niemożliwe aby widoczny obiekt był piramidą. Ktoś zatem musi się mylić – albo egiptolodzy, albo Sitchin.
A robi to Sitchin.
W swojej książce „Wojny bogów i ludzi” podany wyżej rysunek po zbliżeniu wygląda następująco:
Podczas gdy w rzeczywistości powiększenie wygląda tak:
JESTEM WIĘKSZY, WIĘC PODANO MNIE W TAKI SPOSÓB
Różnice są drobne, lecz zauważalne. Przede wszystkim Sitchin wyprostował wszystko to, co było w „piramidzie” krzywe. Tymczasem jest to najprawdopodobniej wczesna forma znaku „db3”:
A która w tym kontekście oznacza najprawdopodobniej zwykłą wiązkę trzciny. Całość obrazka to najprawdopodobniej „ziemia” lub też „dom” (prostokąt) oraz wiązka trzciny. Trzcinę uprawiano w całym Egipcie, ponieważ była wówczas dość ważnym surowcem. Gdy chciano przetransportować ją gdziekolwiek w dół rzeki, zwyczajnie wiązano je w „snopki” na kształt litery „A”. I to właśnie widać na tym obrazku.
Lecz najważniejsze jest w tej kwestii nie to, że Sitchin zinterpretował ten symbol całkowicie odrzucając kontekst i sens tego wszystkiego, ale to, że podpasował go pod swoją dość kontrowersyjną teorię. Dokonał graficznej modyfikacji polegającej na wyprostowaniu brzegów trójkąta tym samym nadając mu formę przypominającą piramidę. W rzeczywistości jednak znakowi temu daleko do Sitchinowskiej dokładności. Autor całkowicie odrzucił świadomość, że raczej trudno wymagać, aby tak niesamowity monument – Wielka Piramida, była uwieczniona tylko na kilku obrazkach (które na dodatek trzeba trochę „podrasować”) i to w tak strasznie nieznaczny sposób. Wiemy doskonale, że piramidy z Gizy były czczone przez pokolenia Egipcjan, lecz cześć ta zaczyna się właśnie w czasach IV dynastii – twórców piramid z Gizy. Ani Narmer, ani nikt tuż po nim, nie miał pojęcia o czymś takim jak kult piramid – ponieważ nic takiego jeszcze wówczas nie istniało.
Oczywiście to, co podane jest powyżej nie upoważnia mnie jeszcze do nazywania Sitchina „kłamcą i oszustem”. Na szczęście jest więcej przykładów w których zapewne celowo mija się on z prawdą. Oto kolejny z nich:
W swojej książce „Schody do nieba” Sitchin pisze:
”Pytanie, czy Chufu naprawdę zbudował Wielką Piramidę zaczęło nurtować poważnych egiptologów niemal półtora wieku temu, gdy odkryto jedyny obiekt, na którym znaleziono wzmiankę o Chufu łączącą go z ta piramidą. Ku zakłopotaniu uczonych ów tekst potwierdzał, iż Chufu jej nie zbudował: istniała już w czasach jego panowania! Tym obciążającym dowodem jest wapienna stela, którą odkrył w latach pięćdziesiątych XIX wieku Auguste Mariette w ruinach świątyni Izydy w pobliżu Wielkiej Piramidy. Z napisów na steli wynika, że jest to pomnik wzniesiony przez Chufu dla upamiętnienia jego czynu odbudowy świątyni Izydy wraz z wizerunkami i symbolami bogów, jakie znalazł wewnątrz tej rozpadającej się w gruzy budowli. Już pierwsze wersy tego kartusza świadczą jednoznacznie, że chodzi o Chufu:
„Niech żyje Horus Mezdau, Królowi Górnego i Dolnego Egiptu, Chufu, dane jest życie!”
Ta typowa inwokacja odwołująca się do Horusa i zapowiadająca długie życie króla odsłania dalej bulwersujące fakty:
„Ufundował on dom Izydy Pani tej Piramidy która stoi przy domu Sfinksa”
Według inskrypcji z owej steli (znajdującej się w muzeum Kairskim) Wielka Piramida już istniała, gdy Chufu pojawił się na scenie. Panią tej piramidy była bogini Izyda – piramida należała do Izydy, nie do Chufu. Co więcej, także Sfinks – przypisywany Chafre, który, jak się przypuszcza, wzniósł go razem z Piramidą Drugą – zajmował już swoje obecne miejsce. W dalszej części tekst dokładnie określa położenie Sfinksa i odnotowuje fakt, że został on częściowo uszkodzony przez piorun – uszkodzenie to widoczne jest do dzisiaj.
Chufu stwierdza dalej w swojej inskrypcji, że wybudował jakąś piramidę dla księżniczki Henutsen „w pobliżu miejsca, gdzie stoi świątynia bogini”. Archeolodzy znaleźli niezależne świadectwo, że jedna z trzech niewielkich piramid, znajdujących się w bezpośrednim otoczeniu Wielkiej Piramidy, ta najbardziej wysunięta na południe i położona najbliżej świątyni Izydy była faktycznie dedykowana Henutsen, żonie Chufu. Wszystko w tej inskrypcji zgadza się zatem ze znanymi faktami; wyjątek stanowi oświadczenie Chufu, że to on zbudował małą piramidę dla księżniczki. Wielka Piramida – twierdzi Chufu – już tam była, był tam również Sfinks (a także, prosty wniosek, dwie inne piramidy).
Nasza teoria znajduje jeszcze mocniejsze potwierdzenie, gdy czytamy w dalszych fragmentach tej inskrypcji, że Wielka Piramida była też nazywana „zachodnią górą Hathor”:
„Niech żyje Horus Mezdau;
Królowi Górnego i Dolnego Egiptu, Chufu,
Dane jest życie.
Dla swojej matki Izydy, boskiej matki,
Pani „zachodniej góry Hathor”,
Wyrył [ten] napis na steli.
Złożył [jej] nową świętą ofiarę.
Zbudował [jej] dom z kamienia,
Przywrócił bogów, których znalazł w jej świątyni”
Hathor, przypominam, była panią półwyspu Synaj. Jeśli najwyższy szczyt tego półwyspu był „wschodnia górą”, Wielka Piramida była „zachodnią górą”, obie zaś pełniły funkcję punktów ustalających korytarz do lądowania”
Całość zaś wygląda tak:
STELA
Ten tekst podany przez Sitchina jest dość długi, jednak postanowiłem zacytować go w całości. A to dlatego, że jest pełen rozmaitych błędów. To bowiem, co ten tekst i ta stela tak naprawdę oznacza jest zupełnie inne. Zobaczmy zresztą sami:
Zacznę od pierwszego fragmentu. Wbrew pozorom pomysł przypisania tej steli czasom Chufu nie należy do Sitchina – jako pierwszy dokonał tego James Henry Breasted i to już w 1906 roku w swojej książce „Ancient Records of Egypt vol. 1”, którą aktualnie posiadam.
Co ciekawe sam Breasted wyraża wątpliwości co do tego tekstu i stwierdza, że prawdopodobnie jest on z dużo późniejszej epoki, lecz mimo to umieścił go w swojej książce ostatecznie w sekcji poświęconej inskrypcjom z czasów IV dynastii (czyli czasów Chufu – być może z powodu występowania na niej imienia faraona z IV dynastii).
Problem w tym, że Sitchin fałszuje treść napisu z tej steli. Według niego jest na niej napisane, że:
”Wszystko w tej inskrypcji zgadza się zatem ze znanymi faktami; wyjątek stanowi oświadczenie Chufu, że to on zbudował małą piramidę dla księżniczki. Wielka Piramida – twierdzi Chufu – już tam była, był tam również Sfinks (a także, prosty wniosek, dwie inne piramidy).”
Tymczasem oryginał w książce „Ancient Records...” wygląda tak:
Gdzie wyraźnie widać „znalazł świątynię Izydy” (a nie „ufundował” – to po pierwsze) a co najważniejsze „Khufu [...] built his pyramid beside the temple of this goddess, and he built a pyramid for his Henutsen” – czyli „Chufu [...] zbudował swoją piramidę obok świątyni tej bogini i zbudował piramidę dla Henutsen”.
Wbrew temu co mówi Sitchin, na steli tej wyraźnie jest napisane, że Chufu zbudował sobie piramidę! W przytoczonym oryginalnym fragmencie nie ma też ani śladu o tym, że Chufu zastał Wielką Piramidę już stojącą. Co więcej – sam Breasted pisze w swojej książce, że frazy i znaki takie jak „Dom Izydy” oraz użyte tam „Pan Rosty” (wydaje mi się, że tak należy to przetłumaczyć) w ogóle nie istniały przed okresem XX dynastii – pojawiły się one dopiero 1500 lat później. Pierwsze wzmianki o Izydzie jako „pani piramidy” pojawiają się zaś w roku mniej więcej 700 p.n.e. Dodatkowo używana tutaj nazwa Sfinksa – Hwran zaczęła być używana w Egipcie nie za czasów IV dynastii – dynastii Chufu, lecz XVIII – XX!
Mało tego – zdaniem egiptologów na steli tej znajdują się imiona bogów, którzy nie istnieli w ogóle w czasach Chufu! Zostali włączeni do panteonu bóstw egipskich dopiero w czasach drugiego i trzeciego okresu przejściowego i dotarli do Egiptu dopiero wraz z najeźdźcami. Miało to miejsce wiele lat po rządach Chufu.
Kiedy więc pomyślimy o tej steli biorąc pod uwagę te czynniki, musimy dojść do wniosku, że coś tu jest wybitnie nie tak. Po pierwsze Chufu wspomina na niej, że zbudował dla siebie piramidę (czyli wbrew temu co twierdzi Sitchin). Ale jednocześnie użyte znaki i wyrażenia pochodzą z dużo późniejszej epoki i zwyczajnie nie istniały w czasie panowania Chufu. Jedyny wniosek jaki musi się nasunąć w tej chwili jest oczywisty – stela nie pochodzi z czasów Chufu, lecz z czasów dużo późniejszych.
I tak faktycznie jest. Zobaczmy gdzie dokładnie znajduje się ta świątynia Izydy:
Z LOTU PTAKA
Widzimy tutaj Wielką Piramidę Chufu widoczną z góry. Północ znajduje się u góry obrazka. Wspominana na steli piramida Henutsen zaznaczona jest czerwoną kropką. Zielony prostokąt wskazuje zaś miejsce świątyni.
Jednak gdy przyjrzymy się bliżej, możemy zauważyć pewną dziwną rzecz. Widać to odrobinę lepiej w Google Earth, choć i tak dziwię się, że takie obiekty jak piramidy w Gizie wciąż widoczne są w tak kiepskiej jakości:
POKAZUJĘ I OBJAŚNIAM
Piramidę Henutsen zaznaczyłem czerwoną kropką. Zieloną – miejsce świątyni. Niebieską zaś... wyrwę w mastabie znajdującej się obok piramidy Henutsen (mastaba ta miała oryginalnie takie same wymiary jak jej sąsiadki). Widać to na zdjęciach wykonanych przez turystów odwiedzających to miejsce:
Piramida Henutsen jest na tym zdjęciu za „naszymi” plecami. Tuż przed nami są ruiny owej świątyni. Duże głazy widoczne dalej to ściana owej mastaby. Jak widać, od świątyni Izydy biegnie (czyli „od nas”) droga – droga która przebija mastabę (jak to widać na zdjęciach z góry gdzie zaznaczyłem to niebieską kropką). To zaś zdjęcie:
UKRYWAM SIĘ POD TYM LINKIEM
Zostało zrobione mniej więcej w miejscu w którym wcześniej postawiłem ową niebieską kropkę – a więc tam, gdzie pierwotnie znajdowała się mastaba – grobowiec. Jak widać z czasem przebudowano ją aby zbudować tam drogę – drogę wiodącą do owej świątyni Izydy.
SCHEMAT – ŚWIĄTYNIA IZYDY WIDOCZNA PRZY PIRAMIDCE G 1C
Powoli zaczynamy odkrywać prawdę – pierwotnie nie było tam niczego takiego jak świątynia Izydy. Stały tam jedynie:
- Piramida Henutsen
- Mastaba (zidentyfikowana na podstawie zachowanych inskrypcji jako grobowiec Chufu-Chafa – być może pierwotnie miała ona należeć do Chafre – syna Chufu, który wówczas jeszcze nie był planowany na następcę tronu, ponieważ takie imię nosił Chafre gdy był księciem)
- oraz malutka kapliczka poświęcona Henutsen znajdująca się w miejscu, gdzie później stanie owa świątynia Izydy.
Wszystko zmieniło się kilka stuleci później. Gdy państwo egipskie chyliło się ku niechybnemu upadkowi (nawet nazwa tego okresu jest wymowna – „Okres schyłkowy”) faraonowie wówczas żyjący potrzebowali czegoś, co łączyłoby ludzi, dodawało poczucie dumy i stanowiło pewne pokrzepienie dla mieszkańców tych ziem. Zainteresowali się więc historią swego ludu i w tym czasie Egipt przeżywał zafascynowanie epoką piramid – czasem potęgi ich kraju. Specjalnie z tego powodu, za panowania dynastii Saickiej, przywrócono wiele tytułów nieużywanych od dawna a powiązanych z IV dynastią – budowniczymi piramid.
Gdy więc pewien król tej dynastii przybył do Gizy i przyjrzał się kapliczce Henutsen mógł wziąć ją za „świątynię Izydy - Pani piramidy”. Słowo „henut” oznacza bowiem... „pani”. A że wówczas (w okresie dynastii Saickiej) istniało powiązanie Izydy z piramidami, uznano być może, że jest to świątynia Izydy. Faraon ten (żyjący wiele setek lat po Chufu) „znalazł” świątynię (czyli być może Sitchinowskie „ufundował” które w istocie jest słowem „znalazł”) i postanowił ją odbudować. Z tej okazji nakazał też wykucie steli dodatkowo mającej uzasadnić pogląd, że jest to pradawna świątynia Izydy. Wtedy to dokonano ingerencji w układ mastab jaki pierwotnie się tam znajdował – nowo budowana świątynia Izydy potrzebowała bowiem drogi dla pielgrzymów – i droga ta powstała kosztem mastaby Chufu-Chafa (co zresztą odczytywać należy jako „Syna Chufu” – takie bowiem to imię posiada znaczenie i tym samym stanowi jeszcze jedną wskazówkę co do budowniczego tego całego kompleksu grobowego).
To tłumaczyłoby zatem rozmaite wątpliwości jakie ta stela może budzić. Po pierwsze, choć odnosi się do Chufu, tak naprawdę opowiada nam o czynach króla żyjącego wiele setek lat później – króla pochodzącego zapewne z XXVI dynastii zwanej Saicką (od miasta w którym rezydowali – Sais) rządzącej Egiptem w latach 664 – 525 r. p.n.e. – a więc około 2000 lat po Chufu. Dlatego używane są tam znaki i imiona bogów jakich w czasach Chufu po prostu nie było. Dlatego też znajdują się w niej odniesienia do świątyni Izydy, która powstała w tym miejscu dopiero w czasach owej XXVI dynastii i dlatego mowa tam o restauracji obiektów, które wybudowano i wyrzeźbiono za czasów Chufu i Chafre. Świątynia Izydy jest dużo młodsza od piramid, bo podczas jej budowy zniszczono i przebudowano jedną z mastab, która stała tam od czasów Chufu.
Ale takie wyjaśnienie, choć jak najbardziej logiczne i mające potwierdzenie w odkryciach archeologicznych, oczywiście nie jest na rękę tym, którzy chcą uważać piramidy za zbudowane przez Atlantów czy kosmitów w pradawnych czasach. W przeciwieństwie do „oficjalnej teorii”, na poparcie której jest wiele dowodów, te „alternatywne” posiadają bardzo niewiele argumentów i to jak widać o dość wątpliwej prawdziwości. Muszą je zatem pielęgnować za wszelką cenę i bronić ich jak tylko się da przed jakimkolwiek obaleniem. Dlatego należy znaleźć sobie taki „dowód” jak ta stela i jedynie w odpowiednim miejscu ją pozmieniać. Po pierwsze zmienić słowa i usunąć niepotrzebne wyrazy (czyli dokładnie to, co w swojej książce zrobił Sitchin pomijając słowa „On zbudował swoją piramidę i piramidę Henutsen”) albo uparcie bronić się przed faktem, że na steli tej znajdują się słowa, znaki oraz nazwy jakie pojawiły się długo po rządach Chufu i po budowie piramidy. Oczywiście tutaj kryją się też (znane tak naprawdę od początku) motywy jakimi kierują się tacy panowie – rzekomi „rewolucyjni myśliciele i głosiciele Prawdy” – sława za wszelką cenę - chociażby fałszowania starożytnych zapisków i manipulowania ich treścią. Ci ludzie bowiem specjalnie wprowadzają czytelników w błąd – ponieważ nie wierzę aby do dziś pan Sitchin nie odnalazł nigdzie prawdziwej wersji słów użytych na tej steli. Co więcej – przecież cytując Breasted’a musiał znać jego słowa – a on wyraźnie po pierwsze nigdzie nie sugeruje nawet, że piramidy już tam stały w czasach Chufu i jednocześnie wyraźnie pisze, że Chufu zbudował „swoją piramidę”.
Ale Sitchina nie interesuje pisanie prawdy. Wie on, że większą sławę zyska pisząc niesamowite „alternatywne” opowieści. A żeby to robić musi posuwać się do tak chytrych ale jednocześnie i brudnych zagrywek – bo prawdziwe dowody jasno stwierdzają, że to Chufu zbudował Wielką Piramidę.
Na koniec zainteresował mnie jeszcze jeden fragment. Popytałem i oto co otrzymałem w odpowiedzi:
Sitchin pisze w swojej książce, rzekomo cytując słowa z owej steli:
„Dla swojej matki Izydy, boskiej matki,
Pani „zachodniej góry Hathor”
Problem w tym, że w oryginale wygląda to trochę inaczej.
Oryginał bowiem wygląda tak:
„Zbudował ją dla swej matki, Izydy, Boskiej Matki; Hathor, Pani [Nun].”
Pominę już tutaj fakt, że powiązanie Izydy z piramidami miało miejsce długo po okresie panowania Chufu – za jego życia bowiem żadnych takich pomysłów nie było.
Jakie są różnice pomiędzy oryginałem a wersją Sitchina? W oryginale mamy zapis w którym po słowie „Pani” następują trzy znaki wyglądające jak dzbany a które brzmią „nw”. Jest pewne, że te trzy znaki to jakiś skrót – lecz nie wiemy co ten skrót oznacza. Sitchin poszedł tutaj za interpretacją tych znaków jako „Manu” – czyli mitycznych gór podtrzymujących niebo. Istnieją też inne interpretacje – jak „Nun”, które o ile się nie mylę oznacza praocean czy „Nut” – niebo.
Sitchin więc nie dość, że trochę zbyt pospiesznie zmienił tekst zamieniając go z „Pani [trzy znaki nw]” na „Panią zachodniej góry”, to na dodatek pomylił się ponownie – w oryginale bowiem jest „Izydy, Boskiej Matki; Hathor, Pani...[czegoś tam, nie wiemy czego]” a w jego książce zmienia się to na „Izydy, Pani zachodniej góry Hathor”...
Pokuszę się o przeniesienie tego na przykład z innej bajki – we „Władcy Pierścieni” Galadriela miała też na imię Artanis, a znana była również jako między innymi „Pani Światła”. Wstawmy więc do powyższego tekstu tę bohaterkę:
„Zbudował ją dla swej matki, Artanis, Boskiej Matki, Galadriel, Pani [...]” – nawet jeśli wstawimy w miejsce kropek „Światła” wyjdzie nam „Artanis, Boskiej Matki, Galadriel, Pani Światła”. U Sitchina zaś brzmiałoby to „Artanis, Boskiej Matki, Pani Światła Galadriel”.
Czym innym jest „Galadriel, Pani Światła” a czym innym „światło Galadriel”.
U Sitchina również Izyda staje się „Panią góry Hathor”, tymczasem tak naprawdę Izyda była w tamtych czasach (powstania steli – za czasów dynastii Saickiej, nie budowy piramidy) i jest tutaj identyfikowana z Hathor, niczego o żadnej górze przy okazji nie wspominając.
Ale cóż, w końcu lepiej w swojej książce (w której przecież za wszelką cenę chcemy udowodnić, że piramidy to dzieło jakichś kosmitów) napisać „Pani zachodniej góry Hathor” niż „Izydy; Hathor, Pani [trzy znaki nw]”.
I tutaj (prawie) zakończę swoje uwagi co do Sitchina. Został nam bowiem najbardziej poważny zarzut nierzetelności tego pana i jego manipulowania starożytnymi tekstami i artefaktami. Ale ten zarzut jednocześnie będzie wstępem do drugiej części tego wpisu. Od odrzucania kłamstw autorów teorii „alternatywnych” przejdziemy bowiem do argumentów przemawiających za tym, że to Chufu zbudował Wielką Piramidę.
Czym zatem jest ten tajemniczy element, który najlepiej podsumowuje działalność Sitchina i jednocześnie jest pierwszym dowodem wskazującym na Chufu jako na budowniczego tej piramidy?
Są to napisy wykonane przez robotników w czasie budowania tych monumentów a na których widnieje imię budowniczego. Jest to tak naprawdę autograf egipskiego króla, choć wykonany cudzymi rękami. Te napisy są bowiem jasnym i dobitnym dowodem na to, że budowano tę piramidę dla króla którego zwano w pełni Chnum-Chufu – „[Bóg] Chnum mnie chroni” a którego do tej pory nazywałem i będę dalej nazywał przy pomocy skróconej wersji tego imienia – Chufu.
Przypomnijmy (bowiem dyskutowaliśmy o tych napisach już wielokrotnie na tym forum) o co chodzi.
Jak wszyscy wiemy w głębi piramidy znajduje się komora grobowa króla (albo mówiąc bardziej precyzyjnie – wszyscy wiemy, że w głębi piramidy znajduje się komora z „czymś” przypominającym sarkofag – bo nie każdy przecież wierzy w takie „grobowe” przeznaczenie tego pomieszczenia - choć jak dla mnie te dwie definicje to i tak praktycznie to samo ).
Jest to dość małe pomieszczenie o wielkości 10 x 20 x 11,18 łokci egipskich co w metrach wynosi około 5,24 x 10,48 x 5,86. Swoją drogą znów ciekawe jest, że wymiary piramidy są podane w ściśle egipskich miarach:
JEDEN Z TAKICH EGIPSKICH WZORCÓW WYNOSZĄCYCH 52 CM
które wykształciły się z wraz z upływem czasu. W roku 10 500 p.n.e. ludzie żyjący na terenie Egiptu nie znali jeszcze takich sprecyzowanych miar. A mimo to wymiary w piramidzie są zgodne z nimi właśnie – wysokość 280 łokci, bok podstawy – 440 łokci, komora grobowa mierząca 10 x 20 x 10,18 łokcia... Jeżeli zatem piramida powstała na długo przed tym, jak Egipcjanie wykształcili sobie taką ujednoliconą miarę, to skąd w niej wzięły się te wymiary wyraźnie wzorowane na łokciach egipskich? Nie można mówić, że Egipcjanie poznali te miarę od kosmitów, bo wiemy kiedy mniej więcej się ta miara pojawiła – było to w okolicach III dynastii. Nie można też mówić, że Egipcjanie przyjęli tę jednostkę długości, bo „odkryli ją” w stojącej już piramidzie. Dlaczego bowiem mieliby długość boku piramidy podzielić akurat na 440 jednostek, a nie 220, 660, 100, 150 albo 44?
Wszystko wskazuje na to, że to piramida została zbudowana przy użyciu egipskiego systemu miar. A skoro wiemy kiedy mniej więcej wykształcił się ten ujednolicony system miar, wiemy też że piramida nie może być starsza od niego
Wróćmy jednak do komory grobowej. Posiada ona płaski dach – zamiast sklepienia wspornikowego. Postanowiono po prostu przykryć tę komorę blokami granitu. Jednak bloki zaczęły pękać i to już w czasie budowy:
KLIKAMY
I TUTAJ TEŻ
Białe paski są wykonane z gipsu i są jak najbardziej współczesne. Pomagają one nadzorcom w ocenie stanu tych pęknięć – jeżeli tylko szczelina się choć odrobinę powiększy, gipsowy pasek pęknie i tym samym zaalarmuje odpowiednich ludzi zajmujących się pielęgnowaniem piramidy.
Można sobie wyobrazić miny robotników a przede wszystkim nadzorcy budowy gdy o tym usłyszał. Ojciec Chufu - Snofru miał czas i siłę, aby zbudować sobie trzy piramidy. Chufu prawdopodobnie musiał skupić się tylko na jednej – wszak był już niemłody a skoro piramida była już tak wysoka, że pracowano nad komorą grobową, to znaczyło, że na budowie spędzono już wiele lat. Wznoszenie Wielkiej Piramidy było tak gigantycznym przedsięwzięciem, że teraz po prostu wszystko musiało się już udać – inaczej Chufu by się skompromitował. Okazałoby się bowiem, że spędził całe swoje rządy na budowaniu jednego wielkiego bubla. Dlatego należało ratować piramidę za wszelką cenę. Aby odciążyć zatem te bloki i jednocześnie zabezpieczyć całą konstrukcję (łącznie z Wielką Galerią znajdującą się obok - komory te były również zaprojektowane aby przenieść siły jak najdalej od Wielkiej Galerii) przed zawaleniem się postanowiono wybudować ponad komorą grobową serię komór których zadaniem było odpowiednio odprowadzić siły działające na strop tejże i tym samym zmniejszyć nacisk jaki przecież wywierały olbrzymie ilości kamiennych głazów znajdujących się nad nią.
Przez wiele wieków komory te były szczelnie zamknięte – wszak znajdowały się we wnętrzu sztucznej góry. Tak jak droga do komory grobowej i innych komór piramidy stała otworem już od dawna (po pierwsze – te wszystkie inne komory były od początku zaprojektowane tak, aby ludzie mieli do nich dostęp a po drugie już od dawna głazy zagradzające do nich drogę zostały odsunięte), tak nikt nie miał pojęcia o istnieniu tych pomieszczeń znajdujących się ponad komorą króla. Dopiero angielski archeolog - Richard William Howard Vyse przy pomocy ładunków wybuchowych przebił się w końcu przez głazy i jako pierwszy człowiek od mniej więcej 4400 lat - od czasu budowy tego monumentu, mógł wejść do tych komór.
To, co tam zastał jest dla nas koronnym dowodem przemawiającym za tym, że piramidę tę na pewno zbudował król Chufu.
Na ścianach tych pomieszczeń Vyse odnalazł bowiem napisy wykonane czerwoną farbą a które zostały wykonane przez robotników albo nadzorców w czasie jej budowy. Nie mogły powstać później, ponieważ pomieszczenie to było dostępne dla ludzi jedynie w czasie budowy tego monumentu – raz zamknięte komory odciążające pozostały w nienaruszonym stanie aż do momentu gdy Vyse wszedł do ich środka.
Napisy zaś jasno i wyraźnie wymieniają imię Chufu. Czy zatem może nasunąć nam się inna myśl niż taka, że piramida w takim razie powstała za jego rządów? Jak bowiem w piramidzie zbudowanej przez kosmitów lub Atlantów w roku 10 500 p.n.e. mogło znaleźć się imię króla rządzącego Egiptem w czasach IV dynastii który na dodatek pozostawił po sobie całą masę innych obiektów w pobliżu swojej piramidy? Przecież komory te były niedostępne po ich zamknięciu przez budowniczych. Ze wszystkich stron oprócz komory grobowej były oddzielone od świata zewnętrznego wieloma metrami warstw ogromnych głazów a wejście do nich od strony owej komory grobowej wybił po raz pierwszy dopiero Vyse. Chufu z IV dynastii nie mógł więc ot tak wejść sobie do piramidy stojącej tam od wieków i nakazać nabazgrać swoje imię czerwoną farbą w takim miejscu i w taki sposób (więcej za chwilę).
A mimo to jego imię się tam znajduje.
Rozwiązanie tej zagadki jest banalnie proste – te napisy z imieniem Chufu są dla nas absolutnym i najlepszym dowodem na to, że piramida ta została zbudowana przez niego i zapewne na jego polecenie. Oznacza to, że wszelkie opowieści o Atlantydzie, kosmitach, pasach startowych dla pojazdów obcych, generatorach Atlantydzkiej energii, atlantydzkich „haubicach energetycznych” czy też erozji sięgającej 12 000 lat wstecz to zwykłe bajki wymyślone przez autorów ze zbyt wybujałą wyobraźnią.
Ale rzecz jasna taki dowód jest wybitnie nie na rękę tym, którzy chcą wmówić ludziom, że piramidy tej nie zbudował wcale nasz biedny Chufu. No bo jak można opowiadać historie o jakichś kosmitach albo Atlantach skoro w piramidzie w takim miejscu byłoby wyraźnie napisane imię tego egipskiego króla (inaczej sytuacja by bowiem wyglądała, gdyby komory te były dostępne po wybudowaniu piramidy – wtedy można by mówić, że Chufu wszedł do piramidy i kazał tam napisać swoje imię - ale w tym przypadku jest to akurat niemożliwe)? Trzeba więc za wszelką cenę zmieszać te napisy z błotem. I to właśnie robi pan Sitchin dwojąc się i trojąc – a ceną tego jest manipulacja tekstem. Przyjrzyjmy się głównym zarzutom, jakie pan Sitchin w swojej książce „Schody do nieba” prezentuje.
Oto dość długi cytat:
Zacząć trzeba od tego, że Mr. Birch (człowiek który poddał te napisy analizie – przyp. Aquila) uznał ortografię i wygląd wielu znaków za kłopotliwy problem. „Symbole, czyli hieroglify wypisane czerwoną farbą przez rzeźbiarza czy murarza na ścianach komór Wielkiej Piramidy, wyglądają na znaki kamieniarzy” – stwierdził w początkowej części ekspertyzy, po czym wyraził zastrzeżenie: „Chociaż niezbyt czytelne, jako że wyrażone pismem pół-hieratycznym, czyli linearno-hieroglificznym, znaki te zawierają pewne niezwykle interesujące elementy [...]”.
Mr. Birch był zakłopotany faktem, że znaki pochodzące rzekomo z początków IV dynastii wyrażone były pismem, jakie zaczęło się pojawiać dopiero setki lat później. Wywodzące się z piktogramów – „pisanych obrazków” – pismo hieroglificznych symboli wymagało olbrzymiej wprawy i długich lat ćwiczeń, a więc z czasem w handlowych transakcjach zaczęto stosować pismo szybsze w użyciu, prostsze, bardziej linearne, znane jako pismo hieratyczne. Hieroglificzne symbole odkryte przez Vyse’a należały do innej epoki. Były też niewyraźne; Mr. Birch odczytywał je z wielkim trudem; „Znaczenie hieroglifów poprzedzonych przedrostkiem i wyrażonych tym samym pismem linearnym, jakie zawiera kartusz nie jest zbyt oczywiste [...] Symbole umieszczone za imieniem są bardzo nieczytelne”. Wiele z nich miało wygląd znaków „pisma niemalże hieratycznego” – z epoki o wiele późniejszej niż pismo pół-hieratyczne. Niektóre symbole były bardzo nietypowe, jakich nie widziano w żadnej innej inskrypcji egipskiej. „Za kartuszem Sufisa [Cheopsa] – napisał Birch – występują hieroglify, do których byłoby bardzo trudno znaleźć jakąś analogię [...]”. Zagadka innych symboli była „równie daleka od rozwiązania”.
Mr. Bircha zdumiewała również „przedziwna kolejność symboli” w najwyżej położonej, sklepionej komorze (nazwanej przez Vyse’a „komorą Campbella”). Hieroglif, wyrażający pojęcie „dobry, łaskawy”, został tam użyty w charakterze liczebnika – zastosowanie, jakiego nigdy przedtem ani potem nie stwierdzono. Założono, że te osobliwie napisane liczebniki mają oznaczać „osiemnasty rok” (panowania Chufu).
Nie mniejszą zagadkę stanowiły dla Bircha symbole pojawiające się za królewskim kartuszem, które były „wyrażone tym samym pismem linearnym, jakie zawiera kartusz”. Przyszło mu do głowy przypuszczenie, że komunikują one królewski tytuł, taki jak „potężny w Górnym i Dolnym Egipcie”. Ustalił, że jedne podobieństwo do tego rzędu symboli, wskazuje „tytuł widniejący na trumnie królowej, żony Amazisa” z XXVI dynastii. Nie widział potrzeby podkreślenia, że faraon Amazis panował w VI wieku prz. Chr. – ponad 2000 lat po Chufu!
Ktokolwiek namazał czerwoną farbą te znaki przedstawione przez Vyse’a, zastosował metodę pisania linearną, pismo pół-hieratyczne i hieratyczne oraz tytuły z różnych okresów – nic nie pokrywa się z czasami Chufu; wszystko jest późniejsze. Wykonawca tych napisów nie był też szczególnie piśmienny; jego hieroglify są często niewyraźne, niekompletne, nie na swoim miejscu, błędnie użyte lub zupełnie nie znane.
Ponownie pozwoliłem sobie podać cały, dość długi cytat abyśmy wszyscy mieli przed oczami całość tekstu nad którego fragmentami będziemy pracować. Ponownie wydaje się również, że po przeczytaniu takiego tekstu wszyscy powinniśmy spalić wszystkie książki egiptologów oraz powiesić na ścianie plakat przedstawiający kosmitę wykuwającego Sfinksa. Tego chcieliby zapewne Sitchin i Daniken, dlatego tego właśnie nie zrobimy Zamiast tego przyjrzyjmy się bliżej zawartym tu zarzutom.
Idźmy od początku.
Sitchin pisze:
Zacząć trzeba od tego, że Mr. Birch uznał ortografię i wygląd wielu znaków za kłopotliwy problem. „Symbole, czyli hieroglify wypisane czerwoną farbą przez rzeźbiarza czy murarza na ścianach komór Wielkiej Piramidy, wyglądają na znaki kamieniarzy” – stwierdził w początkowej części ekspertyzy, po czym wyraził zastrzeżenie: „Chociaż niezbyt czytelne, jako że wyrażone pismem pół-hieratycznym, czyli linearno-hieroglificznym, znaki te zawierają pewne niezwykle interesujące elementy [...]”.
Mr. Birch był zakłopotany faktem, że znaki pochodzące rzekomo z początków IV dynastii wyrażone były pismem, jakie zaczęło się pojawiać dopiero setki lat później.
Jak zwykle pozostaje nam do wyboru – wierzyć lub też nie wierzyć autorowi na słowo. Jak się już wcześniej przekonaliśmy – nie warto tego robić, ponieważ można skończyć ze „znajomością” starożytnego tekstu zupełnie inną od tej prawdziwej. Tak też jest w tym przypadku. Sitchinowi uszłyby jego kłamstewka na sucho, gdybyśmy nie mieli pod ręką oryginalnego tekstu pana Bircha. Co prawda większość tych manipulacji i tak uchodzi mu na sucho, ponieważ nie sądzę, aby przeciętni zwolennicy Danikena oraz Sitchina próbowali odnaleźć słowa owego Bircha i zweryfikować, czy mówią oni prawdę. Wierzą mu na słowo uważając, że skoro Sitchin (taki „światły i otwarty umysł, który niczym rycerz walczy przecież z betonem naukowym dzieląc się z nami zakazaną, tajemną wiedzą”) pisze w swojej książce, że Birch napisał X, zatem z całą pewnością Birch napisał to X.
My na szczęście zwrócimy się do oryginału wziętego z neutralnego źródła. Jednak niestety jest to tekst w języku angielskim, ale na pewno sobie poradzimy
Oto i on:
CZĘŚĆ I
CZĘŚĆ II
Zobaczmy co to są za “zastrzeżenia” jakie posiada pan Birch (pierwsza część, drugi paragraf od góry):
„Although not very legible owing to heir having been written in semi-hieratic or linear-hieroglyphic characters, they possess points of considerable interest from the appearance of two royal names, which had already been found in the tombs of functionaries employed by monarchs of that dynasty under which these pyramids were erected”.
Co należałoby przetłumaczyć mniej więcej tak:
“Chociaż niezbyt czytelne (napisy) ze względu na to, że zostały napisane za pomocą pół-hieratycznych czy linearnych znaków, są dla nas bardzo interesujące z powodu występowania dwóch imion królewskich, które już zostały odnalezione w innych grobowcach urzędników zatrudnionych przez monarchów tej dynastii, w czasie której te piramidy zostały wzniesione”.
Czy to jest to Sitchinowe „zastrzeżenie” co do tego, że pismo tu użyte jest dużo późniejsze i nie istniało w czasach Chufu? W tłumaczeniu oryginalnego fragmentu okazuje się, że Birch wyraża swoje zaciekawienie faktem, że w miejscu tym odkryto dwa imiona królewskie zamiast jednego i że takie same dwa imiona odkryto już także w innych grobowcach z epoki króla Chufu. Dlatego Sitchin w cytacie tym po słowie „elementy” postawił trzy kropki – bo dalsze słowa nie pasowały do jego teorii. Zamiast tego dodał do tego całkowicie wyssane z palca „zastrzeżenia Bircha” co do tego, że pismo to jest rzekomo późniejsze od epoki króla Chufu. Po raz pierwszy autor „Schodów do nieba” w tym fragmencie całkowicie ignoruje tekst źródłowy wkładając w usta biednego pana Bircha (najwyraźniej Sitchin uznał, że skoro Birch już nie żyje, to nie może się bronić i można bezkarnie bawić się jego słowami) coś, czego ten nigdy nie napisał. Cóż, nie spodziewał się zapewne, że sięgniemy po tekst źródłowy i zweryfikujemy jego słowa.
W dalszej części tego cytatu Sitchin pisze:
Hieroglificzne symbole odkryte przez Vyse’a należały do innej epoki.
Jest to kolejna nieprawda. Pismo hieratyczne o jakim mowa wykształciło się w pełni w czasach V dynastii, ale znane było już w okresie I dynastii – na długo przed panowaniem Chufu. Znaki zmieniały się z czasem ale te użyte w Wielkiej Piramidzie są akurat tymi używanymi w czasie IV dynastii.
Ale więcej o tym napiszę za chwilę, tymczasem przejdźmy kawałek dalej. Sitchin ponownie rozgłasza nieprawdę pisząc te słowa:
Mr. Bircha zdumiewała również „przedziwna kolejność symboli” w najwyżej położonej, sklepionej komorze (nazwanej przez Vyse’a „komorą Campbella”). Hieroglif, wyrażający pojęcie „dobry, łaskawy”, został tam użyty w charakterze liczebnika – zastosowanie, jakiego nigdy przedtem ani potem nie stwierdzono. Założono, że te osobliwie napisane liczebniki mają oznaczać „osiemnasty rok” (panowania Chufu).
Zobaczmy co mówi na ten temat oryginał Bircha (II część, drugi paragraf od dołu):
„A curious sequence of symbols occurs upon the blocks of the northern and southern sides of Campbell’s Chamber. The mason has marked upon those of the south the symbol “Nofre” – “good” or “excellent”, perhaps likewise used in these instances as a cipher, for it is accompanied by numerals. The first instance presents “Hofre, eight”, where the recurved line indicative of the decimal has probably been rubbed off, since the block next but two in succession has “Nofre, 21” which would make the number of the preceding block “18”. After 21 a single unmarked block occurs, then which signifies Nofre, 2, 3. No analogy between Hofre and South has been as yet discovered. The blocks on the opposite quarter are marked with a koucoupha sceptre, called “gom”, or “tom”, apparently and indistinct, and at the joint is a Gazelle couchant having before it a sword, or glaive.
Co tłumaczyć należy mniej więcej tak:
„Ciekawa sekwencja symboli znajduje się na blokach północnej i południowej strony komory Campbella. Kamieniarz zaznaczył te ze ściany południowej symbolem „nofre” – „dobry” lub „wspaniały”, prawdopodobnie użytym w tych przypadkach jako szyfr, ponieważ towarzyszą mu cyfry. Pierwszy przykład to „nofre, osiem”, gdzie zakrzywiona linia oznaczająca dziesiątkę prawdopodobnie zatarła się, ponieważ jeden z następnych (po „nofre, 8” były dwa wolne, a potem ten) został oznaczony „nofre, 21”, co oznaczałoby, że poprzedni blok miał numer „18”. Po „21” pojawia się pojedynczy nie oznakowany blok, po nim zaś „nofre, 2,3. Żadna analogia pomiędzy nofre i „południem” nie została jeszcze odkryta. Bloki na przeciwnej ścianie są oznaczone „berłem koucoupha” (nie wiem co oznacza owe „koucoupha”), nazywanym „gom” albo „tom”, wyraźnie i niewyraźnie (? - Może w sensie, że niektóre znaki są wyraźne a niektóre nie), a na łączeniu jest leżąca z podniesioną głową gazela mająca przed sobą miecz albo glewia (rodzaj włóczni czy halabardy).
I ponownie wypada w tym momencie postawić pytanie – gdzie w tym fragmencie pan Birch stwierdza, że znak „nofre” został użyty jako liczebnik? Birch wyraźnie mówi, że jego zdaniem „nofre” jest tutaj użyty jako szyfr. Ani słowa o jakimkolwiek „osiemnastym roku”! Wyraźnie widać, że „nofre” jest tu użyte nie jako liczebnik, lecz jako szyfr oznaczający daną stronę świata – w tym przypadku południową ścianę. Szyfr wskazywał gdzie dany blok miał trafić – znaleziony ciąg na ścianie południowej odpowiadał więc: nofre 18 – pusty blok – pusty blok – nofre 21 – pusty blok – nofre 23. Jednocześnie Birch zauważa, że na stronie północnej mamy do czynienia z tym samym, lecz przy oznaczaniu bloków użyto tam innego symbolu niż nofre – symbol tam używany to „gom”.
Według mnie oczywiste jest, że Birch nie myśli o żadnym „używaniu znaku nofre jako liczebnika” – ale jako szyfru mającego wskazywać miejsce danego bloku w szyku. Dodatkowo sam wyraźnie stwierdza, że znajomość pisma egipskiego była wówczas wciąż mała – nic więc dziwnego, że miał on kłopoty z odczytywaniem znaczenia tych symboli jakie napotkał.
W tym miejscu zatem pan Sitchin po raz kolejny puszcza wodze fantazji i całkowicie przekręca sens słów człowieka, którego śmie cytować.
Na koniec badanego urywka ponownie mamy okazję zobaczyć manipulacje pana Sitchina w akcji. Pisze on:
Nie mniejszą zagadkę stanowiły dla Bircha symbole pojawiające się za królewskim kartuszem, które były „wyrażone tym samym pismem linearnym, jakie zawiera kartusz”. Przyszło mu do głowy przypuszczenie, że komunikują one królewski tytuł, taki jak „potężny w Górnym i Dolnym Egipcie”. Ustalił, że jedne podobieństwo do tego rzędu symboli, wskazuje „tytuł widniejący na trumnie królowej, żony Amazisa” z XXVI dynastii. Nie widział potrzeby podkreślenia, że faraon Amazis panował w VI wieku prz. Chr. – ponad 2000 lat po Chufu!
I ponownie sięgnijmy do źródła (II część, trzeci paragraf od góry):
„They consist of a gom or koucoupha sceptre, a pschent, a curved line, a sword, a peculiar instrument and a level, and apparently compose the titles of monarch similar to „Giver of the life, like the Sun for ever” of later rulers; and the sentence may mean ”Mighty in Upper and Lower Egypt, giver of power”. The 3rd, 4th and 5th symbols, indicate some office, the paricular function of which is present unknown. The same title appears on the coffin of the Queen of Amasis in the form of (tutaj rysunek). These inscriptions are peculiar to this period, and to the era of the Saite dynasty, who revived many of the earlier prenomens, titles and offices.”
Czyli mniej więcej:
“Składają się ze znaku gom czy też berła (koucoupha), znaku pschent, krzywej linii, miecza, charakterystycznego instrumentu (?) i poziomu i najwyraźniej składają się na tytuł królewski podobny do „Dawcy życia, jak Słońce na wieki” późniejszych władców; a zdanie może znaczyć „Potężny w Górnym i Dolnym Egipcie, dawca władzy”. Symbole trzeci, czwarty i piąty oznaczają jakiś urząd, którego aktualna funkcja nie jest obecnie znana. Ten sam tytuł znajduje się też na trumnie królowej (żony) Amazisa w formie (tutaj rysunek). Te inskrypcje są specyficzne dla tego okresu, jak i dla okresu dynastii Saickiej, która przywróciła wiele wcześniejszych imion, tytułów i urzędów”.
Niebywałe, że w tak krótkim fragmencie nad którym wciąż pracujemy Sitchin po raz kolejny świadomie wprowadza swoich czytelników w błąd. W swojej książce sugeruje, że Birch stwierdził podobieństwo tytułu zapisanego na ścianie jednej z komór piramidy do tytułu zapisanego na trumnie królowej, żony Amazisa, ale „zapomniał dodać, że Amazis żył 2000 lat później”. Tymczasem Sitchin sam specjalnie tak obciął cytat Bircha, aby wyszło na jego, ponieważ w istocie Birch wszystko dokładnie tłumaczy i obecność tego tytułu nie jest dla niego w najmniejszym stopniu dziwna. Birch wyjaśnia, że tytuł ten jest specyficzny dla tego okresu (czyli dla okresu panowania Chufu – co Sitchin wyraźnie pomija w swoim cytacie) oraz dla okresu dynastii Saickiej – czyli właśnie dynastii której jednym z władców był Amazis. Co więcej – Birch jasno mówi, że za czasów tej dynastii Saickiej przywrócono wiele tytułów z czasów IV dynastii (na co mamy i inne dowody w postaci inskrypcji z czasów dynastii Saickiej) – i dlatego tytuł jaki widoczny jest w piramidzie Chufu znajduje się też na trumnie żony Amazisa! Jak już wcześniej wspomniałem dynastia ta panowała w czasach upadku Egiptu i dlatego jej królowie z zainteresowaniem zaczęli patrzeć na czasy Chufu – zaczęli kopiować tytuły, imiona oraz nazwy urzędów państwowych aby nawiązać w tych trudnych czasach do momentów świetności ich państwa. Ten fragment Bircha mówi nam dobitnie – piramida należała do Chufu, ponieważ znaleziony w jej komorach tytuł jest oryginalny. Chufu takiego używał a Amazis taki skopiował. Co więcej – mówi on nam również o tym, że nawet królowie dynastii Saickiej, tak niesłychanie odległej w czasie od dynastii Chufu, jak Amazis wyraźnie wiedzieli kto i kiedy zbudował piramidę – nie jacyś tam kosmici, nie przybysze z Atlantydy, ale Chufu
Ale Sitchinowi przecież zupełnie nie pasuje coś takiego. Dlatego w jego książce wyjaśnienie Bircha, że tytuł ten pojawia się w grobowcu Chufu i na trumnie żony Amazisa z dynastii Saickiej (co samo przez się mówi, że panującej ponad 2000 lat po Chufu – egiptolodzy to wiedzą) ponieważ ten drugi odnowił tytulaturę używaną w czasach Chufu zamienia się magicznie w słowa „Nie widział potrzeby podkreślenia, że faraon Amazis panował w VI wieku prz. Chr. – ponad 2000 lat po Chufu!” i w argument, że niby świadczyć to ma o fałszerstwie...
Naprawdę nie potrafię zrozumieć tego całego uwielbienia, jakim jest przez wielu ludzi ten człowiek darzony. Nie potrafię też pojąć, jak można o takim człowieku myśleć jako o „wolnym myślicielu”, „rewolucyjnym naukowcu” czy „człowieku z pasją”... Toż to zwykły oszust, nic więcej. Manipulujący tekstem, zmieniający sens słów albo ucinający cytaty aby tylko pasowały do jego teorii, a mimo to stawiany za wzór i cytowany na rozmaitych stronach przez rozmaitych ludzi.
No nic, niezgłębione są tajemnice tego świata i nie warto głowić się nad takimi pytaniami, tym bardziej że czeka nas starcie z kolejną „prawdą” pana Sitchina.
Jeden z koronnych argumentów jakie Sitchin wytacza przeciwko tym napisom z komór odciążających jest następujący:
Sitchin pisze w swojej książce:
Rzemieślnicy faraona z pewnością znali właściwe imię swojego króla. Ale w latach trzydziestych XIX wieku egiptologia była wciąż w powijakach i nikt nie mógł powiedzieć z cała pewnością jak wyglądał prawidłowy układ hieroglifów wyrażający imię króla, którego Herodot nazwał Cheopsem.
Przypuszczamy zatem, że Mr. Hill, prawdopodobnie sam, z pewnością w nocy, gdy inni już poszli, wchodził do nowo odkrytych komór. Zaopatrzony w czerwoną farbę, przy świetle pochodni, schylając się i kucając w niskich pomieszczeniach, wysilał się kopiując hieroglificzne symbole z jakiegoś źródła; na nieuszkodzonych ścianach malował znaki, jakie wydawały mu się odpowiednie. A w końcu w komorze Wellingtona i w komorze lady Arbuthnot wypisał niewłaściwe imię.
Jakie kartusze miał wybrać do skopiowania spośród zapisków królewskich imion IV dynastii, odkrytych w grobowcach w pobliżu piramid w Gizie? Niewyszkolony w piśmie hieroglificznym, Hill musiał kopiować zawiłe symbole. Jedyną książką, o jakiej raz po raz wspomina kronika Vyse’a jest Materia Hieroglyphica Johna Gardnera Wilkinsona. Jak czytamy we wstępie, miała ona na celu zaznajomić czytelnika ze stanem współczesnej wiedzy o „egipskim panteonie i sukcesji faraonów od czasów najdawniejszych do podboju Aleksandra”. Opublikowana w 1828 roku – dziewięć lat przed szturmem Vyse’a na piramidy – była standardowym podręcznikiem angielskich egiptologów.
Birch stwierdził w swoim raporcie, że taki kartusz, podobny do kartusza pojawiającego się najpierw w komorze Wellingtona został opublikowany przez Mr. Wilkinsona (Materia Hieroglyphica). Mamy zatem istotną wskazówkę co do prawdopodobnego źródła kartusza wymalowanego przez Hilla w pierwszej komorze (Wellingtona) którą odkrył Vyse [...] Wilkinson nie miał chyba pewności jak odczytywać królewskie imiona; brakowało mu też wiedzy, jak przy przejściu na pismo linearne należy prawidłowo transkrybować hieroglify ryte lub rzeźbione w kamieniu. Problem ten dotyczył szczególnie wyraźnie zapisu znaku dysku, który na monumentach pojawiał się jako krążek lub puste koło. Natomiast w piśmie linearnym (czyli malowanym trzciną) miał wygląd kółka z kropką w środku. W swoich pracach Wilkinson transkrybował królewskie kartusze o których mowa w różny sposób: zamieszczając w niektórych przypadkach pełne kółko, w innych – kółko z kropką [...]
Gdy 27 maja wdarto się do komory Campbella, trzej odkrywcy musieli sobie zadać pytanie: na co czekamy? Ostatni, rozstrzygający kartusz pojawił się więc w najwyższej komorze. Sława, jeśli nie fortuna, nie mogła się wymknąć Vyseowi; Mr. Hill ze swojej strony też nie odchodził z pustymi rękami.
Jak bardzo pewni możemy być swoich oskarżeń półtora wieku po tych wydarzeniach?
Możemy być wystarczająco pewni, bo Mr. Hill, jak większość fałszerzy, wszystkie swoje inne potknięcia przypieczętował jednym grubym błędem: błędem, jakiego żaden starożytny skryba nigdy by nie popełnił.
Jak się okazało, obie książki, którymi posiłkowali się Vyse i Hill (Materia Hieroglyphica Wilkinsona a potem Voyage Laborde’a) zawierały błędy w pisowni; niczego nie podejrzewający zespół powielił je, wypisując inskrypcje w piramidzie.
Samuel Birch jako pierwszy wskazał w swoim raporcie, że hieroglif wyrażający Ch (pierwszą spółgłoske w imieniu Ch-u-f-u), który wygląda tak 
(symbolizując sito) „pojawia się w pracy Mr. Wilkinsona nie różniąc się od symbolu dysku słonecznego”. Hieroglif Ch musiał być użyty we wszystkich kartuszach (podających Chnum – Ch-u-f), które wypisano w dwóch niższych komorach. Ale prawidłowego symbolu sita nie zastosowano ani razu. Zamiast tego spółgłoska Ch została wyrażona symbolem dysku słonecznego, ktokolwiek malował te kartusze, zrobił ten sam błąd co Wilkinson...
Kiedy Vyse i Hill zdobyli książkę Laborde’a szkice, jakie w niej znaleźli tylko pogłębiły ich dezorientację. Rysunki naskalne, jakie Laborde kopiował, zawierały kartusz Ch-u-f-u po prawej stronie i Chnum Ch-u-f po lewej. W obu przypadkach Laborde – który przyznawał się do nieznajomości hieroglifów i nie usiłował odczytywać tych symboli – przeniósł znak Ch jako puste kółko. Symbol Ch był prawidłowo wyrażony na rysunkach naskalnych, co zostało sprawdzone ponad wszelką wątpliwość przez naukowe autorytety: Lepsiusa, Kurta Sethe oraz A. H. Gardinera i T. E. Peeta. Laborde zrobił jeszcze jeden fatalny błąd; dwie różne, zetknięte ze sobą inskrypcje, wyrażone różnymi stylami pisma, przedstawił jako jeden napis faraona z dwoma królewskimi imionami.
W ten sposób rycina Laborde’a umocniła Vyse’a i Hilla w przekonaniu, że kluczowy kartusz Ch-u-f-u powinien być zapisany w najwyższej komorze symbolem dysku słonecznego. Ale robiąc to, sprawca zastosował hieroglificzny symbol i fonetyczną wartość RA, najwyższego boga Egiptu! Nieświadomie napisał nie Chnum-Chuf, lecz Chnum-Rauf; nie Chufu, lecz Raufu. Użył imienia wielkiego boga błędnie i daremnie; w starożytnym Egipcie było to bluźnierstwem.
Był to też błąd, jakiego egipski skryba za czasów faraonów nie mógł popełnić. Jak świadczy monument za monumentem i inskrypcja za inskrypcją, symbol Ra 
oraz symbol Ch były zawsze stosowane prawidłowo – nie tylko w różnych napisach, lecz także w tym samym napisie tego samego skryby.
A zatem umieszczenie Ra w miejscy Ch było błędem, jaki nie mógł zaistnieć w czasach Chufu ani innego faraona. Jedynie ktoś nie znający hieroglifów, nie mający istotnej wiedzy o Chufu i nieświadomy przemożnej siły kultu Ra mógł popełnić tak ciężki błąd.
Dodany do wszystkich innych nie wyjaśnionych aspektów odkrycia ogłoszonego przez Vyse’a, ten końcowy błąd jest koronnym dowodem – jak uważamy – że Vyse i jego pomocnicy, a nie prawdziwi budowniczowie Wielkiej Piramidy, zostawili po sobie znaki malowane czerwoną farbą.
Wielkie słowa, poważne zarzuty. Nawet więcej – według Sitchina możemy być pewni, że jest tak, jak on mówi. Zobaczmy, czy tak aby jest na pewno.
Całość sprowadza się według Sitchina do jednego – w komorach odkrytych przez Vyse’a imię Chufu jest napisane z karygodnym błędem – przy pomocy niewłaściwego symbolu. Błąd ten jest na tyle rażący (wg Sitchina wykonany napis to nie Chufu, lecz Raufu) że żaden starożytny skryba nie mógł go popełnić. Wniosek jaki wyciąga Sitchin jest więc prosty – napis zatem nie pochodzi z czasów faraonów, lecz został sfałszowany przez rzekomych odkrywców – czyli członków owej ekspedycji jaka badała te komory – Vyse’a i Hilla. Argumentem dodatkowo przemawiającym za tym, że napis został sfałszowany w XIX wieku przez członków angielskiej ekspedycji ma być to, że ów niewłaściwy znak użyty do napisania ”Chufu” pojawia się w książce na temat hieroglifów napisanej przez Wilkinsona a którą to książkę „odkrywcy” mieli przy sobie. Według Sitchina sprawa jest oczywista – Vyse i reszta postanowili sfałszować imię Chufu i skorzystali w tym celu z książki jaką posiadali przy sobie. W książce był jednak błąd a autorzy błąd ten powielili – i napisali „RAUFU” zamiast „CHUFU”.
Swoje wnioski Sitchin opiera na dużym napisie znalezionym w jednej z komór. Imię „Chufu” składa się z czterech znaków – „Ch”, „w”, „f” i ponownie „w”. Znak „w” zapisywany jest symbolem o ile się nie mylę przepiórki. Znak „f” to wąż. Póki co wszystko jest w porządku - problem zaczyna się przy znaku „ch”. Według Sitchina na ścianie komory widnieje okrąg z kropką w środku (znak „RA”) zamiast okręgu z czymś w rodzaju sita (znak „CH”). I ma na to swój dowód – oto i on:
Ten sam rysunek powtarza się w książce Sitchina parę stron dalej:
Faktycznie – Sitchin ma tutaj rację. Znak tutaj widoczny nie jest poprawny – i tak napisane imię nie jest z pewnością imieniem Chufu. Autor tej książki też ma rację w innym miejscu – tak, napis ten został sfałszowany i to nieudolnie.
Problem w tym, że sfałszował go Sitchin.
W jego książce znak ten wyraźnie wygląda jak okrąg z kropką w środku, co rzecz jasna jest błędem. W oryginale jednak znak ten nijak nie przypomina okręgu z kropką w środku. Zresztą zobaczmy sami:
Oto ów „kontrowersyjny” napis. Nie wiem jak tam Sitchin czy Daniken (który przyklaskuje w tej kwestii Sitchinowi), ale ja wyraźnie widzę tam okrąg z trzema poziomymi kreskami – dokładnie taki, jaki powinien znajdować się w imieniu „Chufu” i zupełnie inny niż ten zaprezentowany w książce i na rysunkach Sitchina.
Znak tak naprawdę widoczny na ścianie w komorze piramidy to:
Nie zaś Sitchinowy:
Co więcej – takie to właśnie rysunki znajdują się w oryginalnych raportach z wyprawy Vyse’a. Jego książka, wydana niedługo po powrocie do domu zawiera rysunek przedstawiający owe znalezione napisy i rzecz jasna znajduje się na nim jak najbardziej poprawny znak – okrąg z trzema liniami poziomymi, nie zaś jak chce Sitchin – okrąg z kropką pośrodku:
KSIĄŻKA VYSE’A – DUŻE ZDJĘCIE
I interesujący nas fragment (widoczny pod znajdującym się na samej górze wyrazem “perpendicularly”):
Oraz to samo u Perringa:
TO SAMO U INNEGO AUTORA – TEŻ DUŻE ZDJĘCIE
I ponownie interesujący nas fragment (widoczny pod znajdującym się w prawym górnym rogu napisem „PLATE VII”):
Jak widać dokumenty z epoki Vyse’a wyraźnie wskazują, że kartusz wyglądał wówczas dokładnie tak, jak dziś. I udowadnia, że Sitchin okłamuje czytelników wmawiając im, że na ścianie komory widnieje inny znak niż w rzeczywistości. Ponownie stajemy tutaj przed pytaniem – czy Sitchin robi to świadomie, czy też może nieświadomie? W tym jednak przypadku nie potrafię uwierzyć w jakiekolwiek okoliczności łagodzące. Sitchin, jeżeli chciał już poddać w swojej książce ten napis dokładnej analizie, a nawet więcej – skoro już poddawał go tak wielkiej krytyce i rzucał pod adresem członków ekspedycji badającej piramidy tak poważne zarzuty, to powinien był według mnie sięgnąć do źródeł i je przebadać jak najdokładniej – nie można bowiem rzucać takich oskarżeń bez badania w tym przypadku napisu o który toczy się dyskusja. W źródłach jednak wyraźnie widać, że znak użyty w imieniu króla Chufu jest jak najbardziej właściwy – to okrąg z trzema poziomymi liniami w środku. W tym momencie Sitchin powinien zatrzymać się na chwilę i pomyśleć – „cóż, napis jest właściwy, więc to faktycznie imię Chufu napisane za jego rządów” – a to oznacza, że piramidę zbudowano właśnie dla niego.
Jednak nie robi tego. Przecież taki wniosek rujnuje całą jego karierę oraz wyraźnie udowadnia, że wszelkie opowieści o kosmitach czy Atlantydzie są czystymi wymysłami. Autor więc musi za wszelką cenę zmieszać ten napis z błotem. Tylko wyrobienie w czytelnikach przekonania, że napis ten jest XIX wiecznym fałszerstwem może uratować jego bajki. Dlatego Sitchin wymyślił kolejną bajkę, tym razem o „niewłaściwym znaku” i oparł na niej cały swój zarzut o fałszerstwo. Dodajmy, że sam nazwał tę szopkę ze znakiem Ch mianem „koronnego dowodu”. Jeżeli to jest ten „koronny dowód”, to pozostaje nam tylko współczuć panu Sitchinowi. Choć w pewnym sensie jest to zwieńczenie, ukoronowanie jego twórczości – tak potężna manipulacja tekstem starożytnym oraz tak uporczywe zmyślanie faktów byleby tylko pasowały do danej teorii to istny popis możliwości tego pisarza. Mieć pod ręką znak Ch z trzema poziomymi kreskami (wydaje mi się, że Sitchin widział szkice Vyse’a i Perringa oraz być może zdjęcia kartusza) a mimo to rysować w swojej książce ten znak w zupełnie innej postaci (pusty okrąg z kropką) i podawać to własne fałszerstwo jako dowód na fałszerstwo wykonane przez Vyse’a? Toż to przebija wszystko
Jakby tego było mało, Sir Richard William Howard Vyse zadaje zza grobu Sitchinowi kolejny cios. Oto strona z jego osobistego dziennika:
KLIKAMY
Nie dość, że w dzienniku swym Vyse naszkicował poprawny rysunek (z trzema kreskami) to na dodatek dziwił się, że znak jaki napotkał na ścianie komory jest inny od tego, jakiego się spodziewał po przeczytaniu książki Wilkinsona!
Jakby tego było mało, to istnieje parę innych argumentów wyraźnie przeczących historii o fałszerstwie (jakby udowodnione kłamstwo Sitchina było niewystarczające ). Po pierwsze niektóre napisy (w tym i imię króla Chufu) są w takim miejscu, że bloki zachodzą na te napisy tym samym częściowo je zasłaniając. Tak jest na przykład w tym przypadku:
I to samo w innej formie:
Widoczna jest jedynie końcówka imienia Chufu – początek bowiem jest zasłonięty przez głaz. Przeciwko nowożytnemu fałszerstwu świadczy fakt, że po uważnej obserwacji egiptolodzy odkryli, że napisy te nie kończą się na widocznych fragmentach bloków, lecz również „sięgają” do miejsc zakrytych przez inne głazy. Napisy widoczne są także w wąskich szczelinach – tam gdzie bloki nie zetknęły się zbyt dokładnie, a więc w miejscach gdzie pędzel nie mógłby sięgnąć w czasie gdy piramida już stała a jedynie w czasie budowy. Widoczny powyżej fragment imienia jest zasłonięty przez blok granitu służący za dach komory znajdującej się poniżej. Jedyna możliwość napisania tego imienia w tym miejscu tak, aby jego dalsza część była widoczna w wąskiej szczelinie jak to ma miejsce w rzeczywistości musiałaby wymagać podniesienia w tak malutkim pomieszczeniu tak ciężkiego (ważącego kilkadziesiąt ton) głazu, napisania tego imienia a następnie opuszczenia bloku na miejsce. Cóż... tego najwyraźniej żąda od „fałszerzy” Sitchin.
Jakby tego było mało, to oprócz imienia „Chufu”:
I imienia „Chnum-Chufu” (obu poprawnych i należących do Chufu):
W komorach tych znajduje się także imię horusowe faraona Chufu – czyli „Medżedu” (królowie egipscy posiadali zazwyczaj po pięć imion – imię dane przy urodzeniu, imię tronowe, imię horusowe, Złotego Horusa i „Pana Obydwu Krain”):
O którym w czasach Vyse’a nikt nie miał pojęcia. Sitchin więc zarzuca członkom tamtej ekspedycji poprawne sfałszowanie imion, o których istnieniu nie wiedzieli. A warto przypomnieć, że takich imion „Medżedu” znaleziono w komorach aż siedem – a więc Vyse i Hill musieli siedmiokrotnie napisać poprawnie nieznane im imię faraona Chufu.
Ogółem znaleziono w komorach takie formy imion tego króla:
Które oznaczają:
A - Chnum (Xnmw); B - Chnum Chufu (Xnm(w) x(w)fw); C - Chufu (xwfw); D - Horus Medżedu (Hrw mDdw)
Sitchin w pewnym momencie przytacza też słowa Bircha, który znalazł dwa imiona faraonów. Tymi dwoma imionami były w istocie właśnie „Chnum-Chufu” i „Chufu” – Birch mówi wszak o znakach oznaczających dzban i „barana” które są użyte w imieniu „Chnum-Chufu”. O poprawności tego imienia i jego przynależności do Chufu wówczas nie wiedziano (co rodziło właśnie dyskusje na temat jakiegoś Senasophisa itp), co zapewne musiało utrudnić „fałszerzom” robotę
Ale to nie koniec – jeszcze jedna rzecz pogrąża historyjkę Sitchina o „fałszerstwie popełnionym przez Vyse’a i Hilla”. Te imiona użyte w komorach odciążających to nie bazgroły pisane ot tak, bez znaczenia. Te imiona to części wypisanych na blokach nazw grup robotników odpowiadających za dostarczanie ich na miejsce. Nazwy tych grup to między innymi „Horus Medżedu jest czysty” czy też „Biała korona Chnum-Chufu jest potężna”.
Imiona te zatem są częścią nazwy grupy – tej grupy, która go przyciągnęła na to miejsce. Jednak pełne zrozumienie tych nazw i potwierdzenie, że tak się nazywały zostało odnalezione dopiero pod koniec XX wieku – jakieś półtora wieku po odkryciu Howarda Vyse – w grobowcach robotników pracujących przy piramidzie. Vyse zatem nie mógł sfałszować tych napisów (phi, też mi nowość... ) ponieważ właściwa treść napisów – typu „Horus Medżedu jest czysty” była mu całkowicie obca. Nie dość, że nie miał pojęcia że Horus Medżedu to jedno z imion Chufu, to na dodatek nie miał pojęcia o takiej grupie jaką była „Horus Medżedu jest czysty”.
Podsumujmy – wbrew temu co twierdzi Sitchin, napisy znajdujące się w komorach piramidy są autentyczne i pozbawione błędów. Dodatkowo niektóre z nich znajdują się w miejscach w których sfałszowanie ich wymagałoby wyciągnięcia głazu ze ściany, napisania imienia i ustawienia owego wyciągniętego głazu z powrotem na miejsce. Nie dość, że Sitchin w swojej książce fałszuje napis podając nieprawidłowy znak w miejsce autentycznego, to na dodatek napisy te zawierają imiona i nazwy nieznane członkom ekspedycji Vyse’a. Nie może to być zatem fałszerstwo, ponieważ Vyse musiałby poprawnie i wielokrotnie napisać imię Chufu za pomocą form o których nie miał absolutnie pojęcia.
Wszystko zatem w komorach tych jest w absolutnym porządku. Zgadza się także z innymi przedstawieniami imienia Chufu:
Imię Chufu widoczne na grobowcu jego syna – księcia Kauaba.
Widoczne na inskrypcji znajdującej się w jednym z egipskich budynków.
Widoczne na alabastrowej misie – widać imię horusowe „Medżedu” i imię „Chufu”
Wróćmy jeszcze tylko do ostatniego zastrzeżenia pana Sitchina. Mianowicie wieku pisma. Mówi on, że użyte tu znaki pochodzą z czasów dużo późniejszych. Tymczasem przyjrzyjmy się tym napisom:
DUŻY RYSUNEK
I spójrzmy na tę tabelkę:
Tabelka ta pokazuje nam dwie fazy pisma hieratycznego. Jedna kolumna pokazuje hieroglif, druga jego hieratyczny odpowiednik z czasów III dynastii a trzecia – hieratyczny z V dynastii.
Znak użyty w imieniu Chufu w piramidzie to znak znajdujący się na samym dole tabelki z lewej strony – owa przepiórka. Za czasów trzeciej dynastii znak ten był zapisywany w piśmie hieratycznym za pomocą rysunku przepiórki. W czasie piątej dynastii znak ten ewoluował i przemienił się w coś, co wygląda jak same „nogi” owej przepiórki. Gdyby zatem imię Chufu pisane było „pismem jakie powstało wiele lat po rządach Chufu” to wówczas znakiem użytym powinny być owe „nogi” – które były używane w czasach V dynastii. Tak jednak nie jest - wyraźnie zatem widać, że znaki użyte w tym imieniu zgadzają się z tymi używanymi w czasach Chufu, a przynajmniej nie są na pewno późniejsze niż IV dynastia – czasy kiedy budowano piramidy.
Jakby jeszcze tego wszystkiego było zbyt mało, to na sam koniec tej części dodam, że owa „miażdżąca krytyka” przy pomocy której Birch rzekomo podważa odkrycie Vyse’a zostało po raz pierwszy opublikowane... w książce pana Vyse. Jeżeli więc Birch faktycznie „obalał” Vyse’a, to czemu ten drugi zgodził się dołączyć jego komentarz do swojej książki? Odpowiedź jest prosta – Birch wcale nie pisze tego, co opowiada nam Sitchin. W istocie pan Birch nigdzie nie zgłasza żadnych zastrzeżeń co do odkrycia Howarda Vyse a jedynie Sitchin co krok przekręca jego słowa i zapomina dodać, że ów tekst Bircha znajdował się w książce jego wyimaginowanego „fałszerza”.
No ale dobrze – właśnie dobrnąłem do 35 strony w wordzie a to oznacza, że i tak już przesadziłem. A gdzie jeszcze inne argumenty, które przygotowałem do tego wpisu? Jest ich trochę i chciałbym się nimi podzielić, a że lubię porządek, to muszę to zrobić jeszcze w tym poście (ostatni przeznaczony na argumentację, czyli ten z numerem 4, przeznaczyłem bowiem sobie wyłącznie na Sfinksa – ale bez obaw, tamten będzie krótszy ). Więc wybaczcie, ale lecimy dalej:
Najważniejszy dowód potwierdzający wersję oficjalną to zaprezentowane i omówione powyżej napisy z komór znajdujących się w piramidzie. Ale są też inne poszlaki przemawiające za tym, a nie innym autorem i czasem budowy.
Przyjrzyjmy się zatem budowie tych monumentów z Gizy.
Przede wszystkim na początku najważniejsze było znalezienie odpowiedniego miejsca pod budowę. Idealnym okazał się płaskowyż Giza – był on (i jest nadal) dość duży a przede wszystkim „zbudowany” z wapienia. To oznaczało, że po pierwsze każda piramida tam ustawiona będzie stabilna, a po drugie, że materiał potrzebny do budowy będzie znajdował się dosłownie pod ręką.
Miejsce pod budowę piramidy Chufu zostało wybrane być może też z jeszcze jednego powodu – na płaskowyżu w miejscu tym podłoże z wapienia tworzyło małe wzniesienie. Gdyby postawić piramidę w tym miejscu, wtedy to naturalne wzniesienie stanowiłoby do pewnej wysokości trzon monumentu i jednocześnie zmniejszyło ilość bloków potrzebnych do „wypełnienia” piramidy.
INNY WIDOK
Istnienie takiego pagórka, na jakim zbudowano piramidę Chufu jest potwierdzone, istnieją tylko różnice w ocenie jego wielkości. Francuscy uczeni doszli do wniosku, że prawdopodobnie aż 11,5% piramidy Chafre i aż 23% piramidy Chufu to właśnie owe naturalne wzniesienie, które zaoszczędziło robotnikom układania dodatkowych głazów. Taka taktyka (stosowana w miarę powszechnie w Gizie – podobną metodę użyto na przykład przy budowie mastaby Kentkawes) zmniejszała przy okazji liczbę lat potrzebnych do ukończenia budowy. Wzniesienie takie nie przeszkadzało też przy poziomowaniu – piramida nie potrzebowała idealnie wypoziomowanego całego podłoża – wystarczyło wyznaczyć dokładnie poziom na obrzeżach budowli. Znajdujący się w środku placu budowy pagórek nie przeszkadzał więc w wyznaczaniu poziomu całej piramidy.
Jako że podłoże tego płaskowyżu składało się z wapienia – budulca jakiego używano przy wznoszeniu piramidy – to od razu też przystąpiono do wyznaczenia terenu pod kamieniołom i do wykuwania pierwszych bloków.
Przyjrzyjmy się głównemu miejscu z którego budowniczowie Wielkiej Piramidy czerpali swoje bloki:
PRZYBLIŻONE MIEJSCE GŁÓWNEGO KAMIENIOŁOMU
Główny kamieniołom znajdował się na południe od miejsca budowy. To z kolei najprawdopodobniej wymusiło wprowadzenie pewnych zmian w układzie kompleksu grobowców jakie otaczać miały Wielką Piramidę Chufu. Przyjrzyjmy się na przykład temu zdjęciu Piramidy Łamanej Snofru:
KLIK
Oraz temu zdjęciu piramid z Gizy:
KLIK
Tradycją stosowaną przy budowie kompleksów grobowych w Egipcie było budowanie mniejszych piramidek od strony południowej – i tak przeważnie się działo. Na przykład mała piramidka znajdująca się przy Piramidzie Łamanej stoi przy jej południowej ścianie. Resztki takiej samej odkryto przy południowej ścianie piramidy w Meidum. Podobna mała piramidka kultowa znajduje się przy południowej ścianie piramidy Chafre – stojącej w Gizie pośrodku trzech. Tak samo jest z piramidkami przy piramidzie Menkaure – tej najmniejszej z trzech. Chufu jednak postanowił, że jego piramidki będą stały wbrew utartemu zwyczajowi. U niego piramidy te stoją przy wschodniej ścianie.
Rozwiązanie tej zagadki może być proste – gdyby Chufu kazał wznieść te piramidki od strony południowej (a było to mniej więcej w 12 roku jego panowania), wtedy przeszkadzałyby one w dostarczaniu bloków wapienia potrzebnych do budowy piramidy – bowiem stałyby dokładnie na drodze prowadzącej z kamieniołomu do piramidy. Być może dlatego właśnie Chufu przeniósł swoje piramidki na wschód – aby droga bloków z kamieniołomu nie napotykała żadnych przeszkód. To zaś, w połączeniu z wiedzą na temat piramidek i tego, że z pewnością pochodzą one z czasów Chufu, zdaje się potwierdzać fakt, że to Chufu zbudował Wielką Piramidę. Gdyby bowiem zastał ją już stojącą i zechciał ją „przejąć” i tym samym wybudować swoje piramidki dla swoich bliskich w jej pobliżu, to czemu nie poszedł za ówczesnym zwyczajem tylko kazał zbudować je od wschodu? Gdyby piramida bowiem już stała, to znaczyłoby, że nie byłoby już potrzeby przeciągania bloków z kamieniołomu i można było spokojnie stawiać piramidki od południowej strony.
Jednak nie wszystko można było wykuć w kamieniołomie tuż obok piramidy. Choć budowle te składają się z ogromnej większości (to co zostało dziś z tych piramid jest praktycznie w całości wykonane z lokalnego budulca) to do budowy użyto też pewne ilości budulca który nie występował w Gizie. Należało go zatem sprowadzić. Przepiękny, jasny wapień z którego zrobiono zewnętrzną, gładką warstwę należało sprowadzić z Tury znajdującej się na przeciwległym brzegu Nilu – jakieś 13 – 17 kilometrów od Gizy, a wielkie granitowe bloki którymi między innymi przykryto komorę grobową króla należało przywieźć z Asuanu. Kamieniołom ten znajduje się około 930 kilometrów na południe od Gizy (gdy płynie się Nilem – w linii prostej to jakieś 700 km). Co ciekawe – kamienie te sprowadzono z dobrze znanych i używanych starożytnym Egipcjanom kamieniołomów. Co prawda nie przesądza to o niczym (ani o słuszności wersji, której broni tatik – a teraz mamma, ani o słuszności bronionej przeze mnie), ale myśl o tym, że kosmici czy też Atlanci korzystali z czysto egipskich kamieniołomów wywołuje na mojej twarzy lekki uśmiech
Korzystając z okazji mam też rekonstrukcję malowidła z grobowca oznaczonego numerem TT 100 a należącego do wezyra imieniem Rechmire. W grobowcu tym malowidła przedstawiają rozmaitych robotników przy pracy –mamy więc ludzi zbierających owoce winorośli, cieśli, rybaków a także... kamieniarzy pracujących przy wykuwaniu bloków:
O TUTAJ
Niestety to rekonstrukcja - długo szukałem aktualnego zdjęcia tego fragmentu, ale niestety nie udało mi się. Będę jednak szukał dalej i jeżeli je znajdę, to z pewnością je tutaj zamieszczę. Do grobu Rechmire jeszcze później wrócimy.
Co prawda tych bloków dostarczanych Nilem było stosunkowo niewiele jak i były potrzebne na budowie dopiero wiele lat po rozpoczęciu prac, ale wciąż trzeba je było jakoś dostarczyć do Gizy. Tak właściwie to mogło się to odbyć tradycyjną metodą – przeciągania po lądzie (oczywiście połączoną z przekroczeniem Nilu jeśli była taka potrzeba). Bloki granitu zostały użyte dopiero przy komorze grobowej – gdy piramida miała już jakieś 35 metrów wysokości. Dotarcie tak wysoko wymagało wielu lat pracy (w tym momencie piramida była zbudowana już w mniej więcej 50%). Podobnie było z mniejszymi blokami stanowiącymi zewnętrzną, gładką warstwę – układane były jedynie na obrzeżu każdej z warstw więc było ich stosunkowo niewiele. Biorąc to wszystko pod uwagę wydaje mi się, że można było śmiało transportować je przeciągając na saniach jak inne egipskie monumenty. Z Tury do Gizy jest blisko a zapotrzebowanie na wapień z tego kamieniołomu było stosunkowo dość małe. Z Asuanu jest bardzo daleko, lecz bloków stamtąd pochodzących potrzeba było bardzo niewiele i to wiele lat po rozpoczęciu budowy – robotnicy mieliby zatem sporo czasu żeby je dostarczyć w odpowiednie miejsce.
Egipcjanie jednak pomyśleli o wszystkim. Tatik napisał w swoim wstępie:
Jeśli zabierasz się do budowy Wielkiej Piramidy robisz to bezpośrednio przy rzece. Oczywiście bliskość wody miała ogromny wpływ na budowę piramid. Dziś Nil jest w odległości około 9 km od piramidy..... czas potrzebny na przemieszczenie się rzeki na taką odległość od piramidy może sięgać nawet kilkudziesięciu tysięcy lat.
Otóż nie trzeba tutaj czekać na „przemieszczanie się rzeki”. Naiwne jest przekonanie, że to jakikolwiek argument przemawiający za tym, że piramidy zbudowano wcześniej niż mówią egiptolodzy. Bowiem chyba nikt nie spodziewał się, że Egipcjanie będą czekać aż rzeka przybliży się do odpowiedniego miejsca jakie sobie wyznaczyli do budowy? Po co czekać, skoro przecież można... wybudować kanał.
Starożytni Egipcjanie doskonale potrafili kopać kanały. Wszak ich cywilizacja w dużej mierze od tego zależała. Tak jak rzece nie trzeba za bardzo pomagać w wylewaniu się z koryta (co wie każdy, kto widział powódź), tak już po wylewie należało jak najszybciej pomóc wodzie zniknąć z pól aby jak najszybciej można było zacząć je zasiewać. Potem zaś utrzymywać odpowiednie kanały, aby zboże na polach nie uschło.
Faktem też jest, że Egipcjanie (i ogólnie ludzie żyjący w starożytności) potrafili przewozić ogromne ciężary za pomocą łodzi. Widać to między innymi na podanej rekonstrukcji malowidła przedstawiającego przewożenie obelisku.
Zrozumiałe to jest również w przypadku wielu olbrzymich obelisków egipskich, które Rzymianie wywieźli do swojej stolicy.
Nic dziwnego zatem, że wiedzę tę Egipcjanie wykorzystali przy budowie swoich monumentów. Po pierwsze – odkryto pozostałości po kanale, którym dostarczano głazy z kamieniołomu w Asuanie do Nilu. To daje nam miejsce, w którym nasze głazy rozpoczynały swoją wędrówkę.
Informacja ta byłaby jednak bez znaczenia, gdybyśmy nie znaleźli niczego, co by mogło powiedzieć nam jak owe bloki swoją wędrówkę kończyły. A tak na szczęście nie jest. Bowiem odkryto pozostałości portu, który znajdował się niedaleko piramid a który łączył się z Nilem za pomocą kanału. I tam bloki te kończyły swoja rzeczną wędrówkę.
Już w 1980 roku odkryto pozostałości takiego portu. Z pewnością jeden z nich znajdował się nieco na wschód od Sfinksa. Być może łączył się on z tak zwanym „Wielkim Kanałem” który wówczas istniał i który przebiegał z północy na południe, blisko piramid. Kanał ten jest wspominany również przez Arabów i ponoć istniał nawet w czasie, gdy Napoleon dotarł do Egiptu. Drugim miejscem, gdzie odnaleziono pozostałości portu jest obecnie zabudowany obszar leżący niedaleko świątyni należącej do kompleksu grobowego Chufu. Podczas budowy jednego z domów w tym rejonie robotnicy odkryli fragmenty budowli należących do owego portu. Niestety obszar ten niezbyt nadaje się na prowadzenie wykopalisk, ponieważ jest całkowicie zabudowany przez współczesne domy.
Niemniej wiemy jak mniej więcej mogły wyglądać owe porty i tym samym obszar na wschód od piramid w czasach panowania Menkaure (ostatniego króla, który wybudował sobie piramidę w tym miejscu):
San kanał mógł zaś wyglądać podobnie do tego:
Widocznego na starej fotografii, która przedstawia świat, który już dawno przeminął. Dziś w tym miejscu zapewne stoi wiele domów rozrastającego się Kairu.
Nie muszę też chyba nadmieniać, że wśród pozostałości tych portów odnaleziono między innymi fragmenty ceramiki z okresu IV dynastii?
Skoro wiemy już, gdzie znajdował się główny kamieniołom oraz jak dowożono bloki z Tury i Asuanu, czas przejść do samego ich układania. Jak wszyscy zapewne wiemy najpopularniejszą teorią jest ta w której do transportu bloków na miejsce przeznaczenia pomaga rampa. Istotnie, jest to chyba najprostsza teoria choć i ona, jak to zwykle bywa, posiada swoje wady i zalety. Jako że przypada ona mi najbardziej do gustu, to postaram się nieco przybliżyć dlaczego tak jest.
Co jest najważniejsze – choćby i setki pseudonaukowców zbiegło się teraz i zaczęło krzyczeć, jakie to rampy są złe, prawda jest dość prosta – rampy były w starożytnym Egipcie dość powszechnie używane.
Zacznijmy od tak zwanego Papirusu Matematycznego Rhinda. Powstał on około roku 1650 p.n.e. i zawiera rozmaite zagadki matematyczne - na przykład:
”Siedem domów zawiera siedem kotów. Każdy kot zabija siedem myszy. Każda mysz zjada siedem snopków zboża. Każdy snopek zboża dałby siedem hekatów (1 hekat = 4,77 litra) mąki. Jaka jest suma tego wszystkiego?”
Ale dla nas najważniejsze jest zadanie, które pokazuje sposób rozwiązywania pewnego obliczenia. A zadanie to brzmi mniej więcej:
”Jeżeli mamy rampę o długości x i wysokości y, to jak wiele cegieł będzie potrzebnych do jej zbudowania?”
Nauczanie matematyki oraz przygotowywanie uczniów do zadań związanych z budowaniem monumentów w jednym. To pierwszy z wyraźnych argumentów wskazujących na to, że Egipcjanie istotnie używali ramp. Papirus ten wskazuje nam nawet z czego były zbudowane – z cegieł.
Następny ciekawy przykład starożytnego słowa pisanego w którym jest wspomniana rampa to papirus Anastasi I. To utwór literacki w formie satyrycznego listu, który został napisany mniej więcej za czasów XVIII lub XIX dynastii.
W tekście tym jest opisana rampa która ma 730 łokci egipskich (jakieś 380 metrów) długości, 55 szerokości a wysoka jest na 60 łokci na końcu, 30 pośrodku i pięć na początku. Co ciekawe w liście tym jest wzmianka o skrybie, któremu kazano obliczyć liczbę cegieł potrzebną do jej zbudowania. Oto moment, w którym Papirus Rhinda się przydaje
Kolejny przykład to malowidło z grobowca Rechmire, który żył za czasów Totmesa III (XV w. p.n.e.):
Przedstawia ono właśnie taką rampę zbudowaną z cegieł.
A czy zostaje nam coś innego oprócz słowa pisanego i malowidła? Owszem. Przy piramidach (i nie tylko) natrafiono bowiem na ślady takich ramp.
Na pozostałości po takich rampach natrafiono między innymi przy piramidzie w Meidum, piramidzie w Lisht (długości 50 metrów), piramidach Sekhemkheta, Sahure, Nyuserre i Neferirkare i Pepiego II.
Ale oprócz tych raczej niewidocznych pozostałości mamy bardzo wyraźne dwa przepiękne przykłady które są jak najbardziej materialne.
Pierwszy z nich zawdzięczamy piramidce która dziś zwana jest (jako jedna z kilku) „Sinki”. Jest ona malutka, ale zachowały się przy niej aż cztery takie rampy - doskonale widoczne. Każda z nich ustawiona przy innej stronie budowli.
W KOŃCU JAKAŚ PRAWDZIWA RAMPA
WYRYSOWANY PLAN
Rampy te są, podobnie jak piramida, maluteńkie, ale dają nam wgląd w to jak wyglądały te struktury w starożytnym Egipcie. Jak widać składały się z dwóch równoległych „murków” z cegły, środek zaś był wypełniony innym materiałem – tutaj zapewne gruzem i piaskiem. Rampy te były też zbudowane ze wszystkich stron – co ułatwiało robotnikom ustawianie kamieni na miejsca.
Drugim przykładem jest świątynia w Karnaku. Jeden z jej wielkich pylonów znajdujących się przy był budowany przy pomocy dość dużych bloków. Nie został jednak ukończony – jego budowę porzucono. Porzucono też rampę, po której wciągano bloki na miejsce. Zamiast ją rozebrać, robotnicy zostawili ją na swoim miejscu, dzięki czemu widoczna jest (w nieco fatalnym stanie, ale zawsze to coś) do dziś.
ZNOWU ONA
I JESZCZE RAZ
25°43’08”N 32°39’24”E
Ponownie Google Earth robi nas w balona przy dokładnych współrzędnych. Świątynia ta jest odrobinę na północny-wschód od wskazywanego miejsca.
Nie wiemy dlaczego tak się stało (że robotnicy porzucili rampę, nie że GE oszukuje ze współrzędnymi ), lecz dzięki temu mamy zachowane materialne świadectwo istnienia takich obiektów jakimi były rampy używane przy wznoszeniu budowli.
Pozostaje nam więc ostudzić trochę zapał wszystkich tych, którzy bezustannie narzekają że to niemożliwe, aby ich używano. Otóż nie dość, że było to możliwe, to nawet więcej – mamy na to jak najbardziej istniejące przykłady.
Czy zatem przy budowie Wielkiej Piramidy (i reszty piramid znajdujących się w Gizie) stosowano takie rampy? Bardzo prawdopodobne.
Pewnego dnia, podczas układania kabli potrzebnych do obsłużenia „Sound and Light Show” jaki odbywa się w Gizie, natrafiono na coś, co bardzo zaintrygowało egiptologów. Jak się okazało były to pozostałości po rampie, która służyła do transportu bloków ze wspomnianego już wyżej głównego kamieniołomu na najniższe piętra budowanej przez Chufu piramidy.
Jej budowa jest taka sama, jak tej odkrytej przy opisanej nieco wcześniej malutkiej piramidce. Składa się z dwóch „murków” zbudowanych z kamieni i tafla – rodzaju gliny. Środek wypełniony był piaskiem i gipsem. W trakcie prowadzenia wykopalisk potwierdzono, że rampa ta ciągnęła się od kamieniołomu znajdującego się na południe od piramidy Chufu do jej południowo-zachodniego narożnika. Przy zachowaniu odkrytego kąta nachylenia owych fragmentów rampy, przy narożniku sięgnęłaby ona na wysokość około 30 metrów. Warto w tej chwili zauważyć, że przy wysokości 30 metrów piramida ta zbudowana była już w mniej więcej 52%
Bowiem im budowana piramida jest wyższa, tym mniej materiału potrzebuje do zapełnienia kolejnej warstwy. Najwięcej bloków trzeba ułożyć w najniższych warstwach i dlatego zdecydowana większość z nich znajduje się w niższych partiach tej budowli.
Zatem rampa nawet 30 metrowej wysokości była w stanie „obsłużyć” ponad połowę budowy piramidy! Co działo się wyżej? Nie wiemy, zapewne rampa ta wiła się dalej dookoła piramidy tworząc coś na kształt spirali. Tak sugerowałoby umieszczenie jej w narożniku piramidy.
Niestety – tak jak zachowała się najniższa część tej rampy, tak niestety nie mamy już pojęcia jak wyglądała jej górna część. Niemniej choć do końca zostało aż 115 metrów, tak objętościowo była to zaledwie połowa i nawet jeżeli bloki należało wciągać wyżej, tak warstwy stawały się coraz bardziej zauważalnie mniejsze i mniejsze.
I takim to sposobem malutki fragment małej rampy wyraźnie udowodnił, że ci, którzy twierdzili, że rampy to najprostsze wyjaśnienie, mieli coś na rzeczy. To odkrycie bowiem najdobitniej chyba pokazuje nam prawdę na temat budowy tego monumentu, prawdę wg mnie oczywistą – to Egipcjanie zbudowali tę piramidę i to za pomocą prostych, znanych sobie metod. Używanych już za czasów III dynastii (najstarsze ślady ich używania) a potem rozwijanych przez Snofru i jego trzy piramidy.
Dlatego choć skromna, rampa ta jest z pewnością jednym z najważniejszych materiałów przedstawionych w tej debacie.
Oto plan dwóch odkrytych „murków” biegnących równolegle.
Nachylenie zachowanego fragmentu.
Plan okolic miejsca w którym odkryto rampę. Widać tutaj południowo-zachodni narożnik piramidy oraz ową rampę – dwa równoległe murki na południe od mastaby G1S. Jeżeli porówna się to z pokazanym trochę wyżej zdjęciem przedstawiającym ogólną lokalizacje jednego z kamieniołomów z którego brano materiał do budowy piramidy to okaże się, że linia wyznaczona przez ową rampę przebiega przez kamieniołom i przez narożnik piramidy.
A OTO I ONA WE WŁASNEJ OSOBIE
Zdjęcie zostało wykonane podczas wykopalisk już jakiś czas temu. Fragmenty rampy widoczne są w dole, tuż pod kablem – to dwa równoległe „murki” – lewy jest wyższy i bardziej „kamienisty”, prawy niższy, gładki i jasnej barwy. Linia jaką wyznaczają „celuje” w narożnik piramidy.
No dobrze, skoro już wiemy jak mniej więcej transportowano bloki na miejsce to czas przyjrzeć się im samym.
Przede wszystkim zacznijmy od pewnego mitu dotyczącego tych bloków, który zdążył już powstać. Choć oparty na prawdzie, to jednak czasami bywa ona (ta prawda) źle rozumiana.
Dokładność z jaką ustawiano bloki faktycznie jest zadziwiająca. Utrzymują one poziom oraz odpowiednie ustawienie względem kierunków geograficznych (błędy rzecz jasna istnieją, ale są drobne i jak na te odległości – 230 metrów, są naprawdę zdumiewająco niewielkie) a także wszelkie wymiary odpowiedzialne za to, że krawędzie piramidy zbiegły się w jednym punkcie – jej czubku.
Dodatkowo bloki te są tak dokładnie dopasowane, że słyszy się czasem, że „szpilki nie dałoby się włożyć w szczelinę pomiędzy nimi”.
To prawda, lecz nie do końca. Owszem, znajdują się w piramidzie bloki idealnie do siebie dopasowane. Problem w tym, że nie jest ich stosunkowo zbyt wiele. Tak naprawdę idealnie dopasowanymi blokami powinny być (i były) te, które będą widoczne – a więc te składające się na zewnętrzną, gładką warstwę oraz te z komór znajdujących się wewnątrz budowli. Przy wszelkich innych blokach dokładność taka jest zwyczajnie niepotrzebna – starożytni wiedzieli bowiem, że nie ma sensu bawić się w idealne układanie tych głazów, które znajdować się miały „wewnątrz” budowli i miały być niewidoczne dla ludzkiego oka.
Przyjrzyjmy się nieco bliżej tym blokom i oceńmy sami:
KLIK
JESZCZE RAZ
I JESZCZE RAZ
AGAIN
BLOKI
I ZNOWU ONE
I ZNOWU...
PEŁNO ICH WSZĘDZIE
Widać, że wiele z nich jest ułożonych nieregularnie, jedne są większe, inne mniejsze, niektóre leżą jakby „na boku”, inne z kolei jakby jedynie „wypełniają luki”.
W piramidzie Menkaure (najmniejszej z trzech stojących w Gizie) są nawet miejsca takie jak to:
Zaś Wielka Piramida Chufu może „poszczycić” się i takim miejscem:
Wewnątrz piramidy bloki już całkiem przestają trzymać się schematu. Wiele z nich nie ma nawet kształtu prostopadłościanu – są nieregularne a pomiędzy nimi często zieją pokaźne szczeliny. Różnice w wielkości nawet znajdujących się obok siebie bloków są znaczne – wysokość zbadanych bloków znajdujących się bliżej szczytu piramidy wahała się między 90 a 1.20 cm a szerokość między 23 a 100 cm. Kiedy w 1818 roku Giovanni Belzoni oczyścił jeden z tuneli wykonanych przez złodziei jacy wdarli się do piramidy wieki temu z zaskoczeniem zauważył, że one powoli wciąż się zasypują. Wysnuty wniosek był prosty – „to bez wątpienia spowodowane było niejednorodnością wewnętrznej struktury. Wiele bloków było nieregularnych i nawet nie stykało się bokami, więc nie wspomagały się wzajemnie”. Na dodatek wiele takich szczelin jest wypełnionych zwykłym gruzem – aby tylko zapełnić czymś dziurę. Kosmiczna technologia? Robota zaawansowanej cywilizacji? Ponownie – nie wydaje mi się.
Dodajmy do tego jeszcze jedną rzecz. Bloki ze szczytu piramidy Chufu:
INNE ZDJĘCIE
I JESZCZE JEDNO
Powiedzmy wprost – są ułożone po prostu byle jak.
Da się tu też zauważyć pewną prawidłowość, która bywa czasem wypaczana przez ludzi aspirujących do rangi „znawców piramid” a tutaj czasem przedstawianych jako „wartościowe osoby głoszące prawdę”. Przeciętna waga bloku wynosi około 2,5 tony. Piramida nie jest jednak zbudowana z bloków tych samych rozmiarów i tej samej wagi – największe są te używane przy komorach grobowych i Wielkiej Galerii – są z asuańskiego granitu i ważą około 80 ton. Zdecydowana większość jednak to wykuwane nieopodal miejsca budowy bloki wapienia zbliżone przeciętnie wagą do 2,5 tony. Oczywiście te, których użyto do budowy niższych warstw były większe (około 15 ton), te zaś których użyto do budowy wyższych partii piramidy – znacznie mniejsze (i ważące dużo mniej niż 2,5 tony). Wynika to z bardzo prostego faktu – podczas budowy najniższych warstw robotnicy po pierwsze mieli „bliżej” z kamieniołomu do miejsca przeznaczenia, po drugie nie musieli dźwigać tych bloków wysoko i mogli nimi dość swobodnie operować (przy najniższych warstwach można było jednocześnie wciągać na platformę jaką tworzyła budowana piramida wiele bloków na raz z wielu stron i w wielu miejscach) – mogły zatem być one większe i tym samym cięższe. Jednak w miarę gdy piramida rosła wszystko stawało się coraz trudniejsze i wymagało coraz większego wysiłku. Jeżeli blok należało za pomocą mięśni (swoich czy też zwierzęcych) wciągnąć na wysokość ponad stu metrów, to oczywiste wydaje się że powinien ten blok być odpowiednio mniejszy i tym samym łatwiejszy w transporcie. Dlatego też bloki używane do wypełniania najwyższych warstw są dużo mniejsze od tych znajdujących się w najniższych partiach budowli.
W związku z tym na chwilę oderwijmy się od debaty oraz rzeczywistości i przenieśmy nie do Gizy, ale do Polski. Na sesję z panią Lucyną Łobos z „Projektu Cheops”. Oto pani Lucyna pogrąża się w (rzekomym ) transie i zaczyna czytać swój scenariusz... ups, to znaczy swoją opowieść (sesja nr 1):
ŁUCJA:
A co dzieje się na budowie? Czy jest już zakończona?
LUCYNA:
Są zwożone kamienie na plac budowy. Przenoszą je statki.
ŁUCJA:
Powietrzne statki?
LUCYNA:
Tak, powietrzne. To trwało dosyć długo.
ŁUCJA:
Jak te statki wyglądały?
LUCYNA:
Są prostokątne, mają też kształt cygara, albo kolby kukurydzy.
ŁUCJA:
Jakiej wielkości są te statki, widzisz?
LUCYNA:
Ogromne.
ŁUCJA:
Widzisz tam kogoś w środku?
LUCYNA:
Tak.
ŁUCJA:
Jak oni wyglądają?
LUCYNA:
Są bardzo wysocy i piękni. Noszą kombinezony, szczelnie zasłaniają swoje ciało. Na głowie mają hełmy.
ŁUCJA:
Widzałaś te ogromne bloki, jak są ustawiane? Jak to się odbywa?
LUCYNA:
To proste. Blok jest unoszony za pomocą jakichś dziwnych promieni.
ŁUCJA:
To są olbrzymie bloki?
LUCYNA:
Bardzo duże bloki.
ŁUCJA:
Skąd te promienie wychodą?
LUCYNA:
Ze statku. Blok wisi w powietrzu, jest przenoszony.
ŁUCJA:
Za pomocą promieni?
LUCYNA:
Promieni.
ŁUCJA:
Nie ma żadnych przyrządów?
LUCYNA:
Nie ma.
ŁUCJA:
A co widzisz?
LUCYNA:
Bloki są ustawiane.
ŁUCJA:
Jedne na drugich? Jak to się dzieje?
LUCYNA:
Widzę jak statek unosi blok. Najpierw jest szlifowany, cięcie bloku następuje za pomocą miecza, takiego podobnego do błyskawicy.
ŁUCJA:
Skąd ta błyskawica wychodzi?
LUCYNA:
Ze statku.
ŁUCJA:
Co dalej?
LUCYNA:
Potem takie światło unosi blok, przenosi w powietrzu i stawiają.
ŁUCJA:
Gdzie stawiają?
LUCYNA:
Jak klocki na Piramidzie.
ŁUCJA:
A skąd te bloki są przywożone?
LUCYNA:
Po drugiej stronie Nilu są kamieniołomy.
Parę słów pani Lucyny i od razu mamy kilka ciekawych rzeczy. Po pierwsze, jak już było wspomniane, ogromna większość bloków pochodziła z kamieniołomów znajdujących się tuż obok placu budowy. Z Tury (znajdującej się po drugiej stronie Nilu) przybywały tylko bloki stanowiące zewnętrzną, dziś już praktycznie nieistniejącą część piramid. Po drugie zabawne w obliczu tego zmniejszania się wielkości bloków w miarę wysokości piramidy brzmią słowa o „unoszeniu bloków przy pomocy promieni i latających statków”. Logicznie myśląc jest to bez sensu. Jeżeli te „statki” mogły podnosić duże bloki (jak te 80 tonowe bloki granitu) to czemu całej piramidy nie zbudowano z takich wielkich „klocków”? Ile czasu by to mniej zajęło, gdyby zamiast kilkunastu mniejszych 2,5 tonowych bloków statki przywiozły w tym samym czasie i ustawiły kilkanaście wielkich 80 tonowych – albo nawet i większe (po 200 czy 400 ton). Po drugie – jeżeli statki te potrafiły unieść większe bloki widoczne u podstawy piramidy, to czemu nie mogły utrzymywać tego samego standardu wymiarów gdy budowano najwyższe partie? Bloki znajdujące się przy wierzchołku piramidy są znacznie mniejsze. To sugeruje, że przy ich tam wciąganiu istotna była siła mięśni, nie „lewitowanie” za pomocą latających statków. Używanie takich statków w tym przypadku byłoby znacznie utrudnione – zupełnie bezsensowne zmniejszenie rozmiarów bloków wymuszałoby na tych statkach zupełnie niepotrzebne zwiększenie chaosu – trzeba by było dokonywać większej liczby „lotów” aby zapełnić daną przestrzeń budulcem.
No i rzecz jasna bardzo zabawny w tej chwili jest fragment o „szlifowaniu mieczem podobnym do błyskawicy”. Zastosowany tu zabieg jest banalnie prosty i w swej prostocie wręcz naiwny. XXI wieczny czytelnik zna takie „bajery” jak laser, plazmę itp i lubi wyobrażać sobie zaawansowane cywilizacje (czy to ludzkie, czy kosmitów) używające takich rzeczy. Aby jednak sprawić wrażenie, że popis takiej technologii przyszłości widział człowiek żyjący dawno temu, należy opisać takie lasery czy też inne za pomocą słów i pojęć znanych w starożytności – na przykład „błyskawica” (przypomina mi się teraz scena z filmu „Goście, goście” w której średniowieczny giermek zobaczył samochód i czarnoskórego listonosza i tekst brzmiący mniej więcej tak: „Panie! Saracen! W wozie całym z żelaza, bez wołów!”). Niezwykle zabawnie brzmią te słowa o „błyskawicach” tnących i szlifujących bloki w sytuacji, gdy wiele z nich wygląda tak:
Jak te z piramidy Chufu – z widocznymi śladami jakie zrobiły dłuta kamieniarzy.
W tej sytuacji wypada tylko zaprezentować mój od dawna ulubiony obrazek, który najlepiej komentuje wszelkie opowieści o tym, że piramidy pomogli zbudować kosmici. Nawet jeśli to jakimś cudem prawda, to pomoc ta musiała po prostu wyglądać tak:
Wspomniane bloki były wykuwane (w znacznej większości) we wspomnianych już pobliskich kamieniołomach. Co ciekawe ta sztuczna depresja jaka powstała w tym miejscu jest zbliżona rozmiarami do piramidy Chufu – jeżeli niczego nie poplątałem objętość piramidy to mniej więcej 2 590 000 metrów sześciennych, zaś objętość na jaką szacuje się ilość materiału wykutego w kamieniołomach znajdujących się przy Wielkiej Piramidzie wynosi około 2 760 000 metrów sześciennych.
Najlepiej widoczne pozostałości takich kamieniołomów zachowały się przy piramidzie następcy Chufu – króla Chafre:
KLIKAMY
TUTAJ TEŻ
Widać tutaj ślady po miejscach w których wykuwano niektóre bloki. Na jednej ze ścian, jakie powstały w wyniku tego skuwania powierzchni płaskowyżu widnieje też inskrypcja wykonana za czasów króla Chafre. Co ciekawe inskrypcję tę wykonano na pewnej wysokości. Wg mnie sugeruje to, że wykonano ją w czasie wykuwania bloków a tym samym i budowania piramidy. Wtedy wystarczyło zwyczajnie pójść w to miejsce (jeszcze nie skute do tego poziomu jaki widzimy obecnie) i spokojnie stojąc sobie na nieistniejącej dziś podłodze wykuć owe hieroglify. W przypadku zaś, gdyby Chafre jakimś cudem zastał tę piramidę już stojącą od tysięcy lat (co zapewne zdają się sugerować zwolennicy teorii alternatywnych) musieliby wspinać się po drabinach na tę wysokość i dopiero wtedy wykuwać ten napis. Oczywiście nie jest to żaden stuprocentowy dowód przemawiający za czymkolwiek, ale wg mnie układa się to wszystko w logiczną całość, gdy przyjmiemy, że wersja „oficjalna” jest prawdziwa.
Wróćmy jednak do piramidy Chufu, piramidę Chafre zostawiając sobie na później.
Piramida ta jest, jak już wspomniałem w poprzednim wpisie, kontynuacją piramid ojca Chufu – króla Snofru. Król ten wskazał swojemu synowi sposób budowania piramid, a on skutecznie go wykorzystał. Tam, gdzie Snofru się zawahał, Chufu poszedł na całość i tylko to różni monument z Gizy od budowli z Dashur. Jedyną zasadniczą różnicą pomiędzy Wielką Piramidą a piramidą Czerwoną jest to, że Snofru kazał zbudować ściany swojej piramidy pod mniejszym kątem, Chufu zaś pod większym, dzięki czemu zamiast 104 metrów sięgnęła ona aż 146 metrów w górę.
Obie te piramidy postawiono na odpowiednio stabilnym podłożu.
W obu warstwy bloków układano w idealnie horyzontalnych warstwach – na wzór jaki wymyślił i po raz pierwszy zastosował Snofru.
W obu wejście jest usytuowane na północnej ścianie.
W obu zastosowano sklepienie po raz pierwszy zastosowane w piramidach Snofru – sklepienie wspornikowe:
(oto Wielka Galeria z piramidy Chufu. Widoczne jest sklepienie wspornikowe)
W obu właściwa komora grobowa znajdowała się w piramidzie, nie zaś pod nią.
Obie obłożono gładkim wapieniem z Tury w ten sam sposób.
Pokrótce opiszę teraz budowę wewnętrzną:
Wejście do piramidy usytuowane było w jej ścianie na pewnej wysokości. Korytarz jaki budowniczowie pozostawili opada w dół (descending passage) i prowadzi bezpośrednio do podziemnej komory (subterranean chamber), która jednak nie jest wykończona:
Jednak po pewnej chwili odnajdujemy odnogę, która prowadzi w górę (ascending passage) do Wielkiej Galerii (Grand Gallery) - wysokiego i długiego pomieszczenia z zaprezentowanym chwilę wcześniej owym charakterystycznym sklepieniem. U wejścia do Wielkiej Galerii znajduje się kolejny niski tunel – tym razem poziomy, który prowadzi do tak zwanej „Komory Królowej” (Queen’s Chamber). Taką nazwę nadali jej muzułmanie, zapewne przekonani, że miała ona służyć jako miejsce pochówku królowej. W komorze tej również zastosowano częściowo sklepienie wspornikowe:
Jednak właściwą komorą grobową (King’s Chamber) była ta umieszczona na końcu Wielkiej Galerii – ta, nad którą umieszczono szereg komór odciążających.
Jedynie Komora Króla – właściwa komora grobowa, jest wykończona. Komora podziemna jest w opłakanym stanie, również Komora Królowej nie jest wykończona, posiada nierówne podłogi itp...
Dlaczego jest zatem tak, a nie inaczej? Czemu w piramidzie znajdują się dwa niewykończone pomieszczenia? Czy faktycznie powinniśmy uważać, że Atlanci (ze swoją niesamowicie zaawansowaną technologią) pozwoliliby na coś takiego? Szczególnie gdy miała to być jakaś „haubica energetyczna” czy coś w tym stylu? A co by na to, na taką fuszerkę, powiedzieli kosmici?
Odpowiedź wydaje się prosta, choć nie wiemy jeszcze czy aby na pewno jest właściwa. To jedna z zagadek piramidy, choć zagadek w których nie potrzeba żadnych Atlantów czy kosmitów.
Prawdopodobnie układ taki zaprojektowano z myślą o królu. Chufu nie był już młody i musiał dokończyć tę piramidę. Zaczęto więc wykuwać dla niego komorę podziemną w razie gdyby zmarł na samym początku budowy. Chufu jednak szczęśliwie żył dalej podczas gdy piramida wciąż pięła się w górę. Gdy dotarła na odpowiednią wysokość robotnicy porzucili pracę nad podziemną komorą (która stawała się wówczas zbędna) i rozpoczęli pracę nad komorą nazwaną później Komorą Królowej. Lecz i w tym przypadku okazało się, że Chufu wciąż miał się dobrze, dlatego gdy piramida znów wzniosła się na odpowiednią wysokość rozpoczęto prace nad właściwą komorą grobową, w której Chufu miał wedle pierwotnych planów spocząć (gdyby rzecz jasna dożył tego momentu, co oczywiście się stało). Wtedy to znowu aktualnie budowana komora, w tym przypadku Komora Królowej, stała się zbędna i prace nad nią zwyczajnie porzucono.
Oprócz samej piramidy zachowało się też wiele innych budowli należących do kompleksu grobowego króla. Jak już wiemy w Egipcie piramidy nie były budowlami całkowicie odosobnionymi. Zawsze były, jako grobowiec, częścią całego zespołu odgrodzonego od reszty świata murem. Do zespołu tego należały między innymi:
- piramida – grobowiec władcy
- świątynia znajdująca się przy piramidzie
- świątynia dolinna znajdująca się przy kanale prowadzącym do Nilu
- piramidek kultowych lub grobów członków bliskiej rodziny pochowanego w piramidzie władcy
- czegoś w rodzaju grobli łączącej świątynie przy piramidzie ze świątynią dolinną
- skrytki na barkę solarną
Elementy te znajdują się rzecz jasna w kompleksie Chufu. Sama piramida jest wyraźnie widoczna, podobnie jak groby członków rodziny króla Chufu. Dookoła piramidy znajduje się kilka piramidek należących do bliskich faraona. Oprócz nich pełno grobów nieco mniej ważnych członków rodziny i urzędników w tym grobowiec Hemiunu – królewskiego wezyra i najprawdopodobniej naczelnego architekta budowy piramidy. Wiemy, że jego grobowiec został zbudowany w czasie panowania Chufu i budowy piramidy także z tego powodu, że niektóre kamienie których użyto do budowy jego mastaby zostały oznaczone datami.
Innym ciekawym grobem jest grób, który został znaleziony przez przypadek.
Został on odkryty w dość niecodzienny sposób. 2 lutego 1925 roku amerykański badacz, George Reisner, postanowił wybrać się na małą sesję zdjęciową. Opowieść głosi, że podczas ustawiania aparatu w jednym miejscu tuż obok piramidy Chufu jego operator nie mógł znaleźć równego miejsca na którym trójnóg od aparatu by stał spokojnie zamiast wciąż się kiwać. Zniecierpliwiony ciągłym chybotaniem się cisnął tym trójnogiem o podłoże. Wówczas ze zdziwieniem zauważył, że jedna z nóg odkruszyła kawałek podłoża i odkryła znajdujący się pod nim biały tynk. Zaintrygowani badacze zaczęli kopać w tym miejscu i odkryli szyb, na dodatek prowadzący do... grobu zapieczętowanego mniej więcej 4500 lat wcześniej.
Sam grób składał się z pionowego szybu (ok 99 stóp głębokości) prowadzącego do właściwej komory grobowej która wciąż była zagrodzona pozostawionymi tam wiele wieków wcześniej blokami wapienia. Po odsunięciu bloków okazało się jednak, że wnętrze grobu było w opłakanym stanie:
(zdjęcie zostało wykonane tuż po otwarciu grobu)
Można było zauważyć parę drogocennych przedmiotów, lecz ogólnie całe wnętrze przypominało śmietnik. Głównie z tego powodu, że do komory dostała się wilgoć i zamieniła w ciągu tysiącleci wszystkie drewniane elementy w zmurszałe odłamki. Wciąż jednak wyraźnie można było rozpoznać alabastrowy sarkofag (widoczny po lewej) i na przykład drewniane drążki obite złotem położone na jego wieku. Sarkofag był zapieczętowany i nienaruszony, obok zaś znajdowały się pojemniki za części ciała (wyjęte organy) zmarłej osoby, lecz ciała nie odnaleziono, zachowały się jedynie fragmenty organów wewnętrznych. To sugeruje, że osoba ta nigdy nie została tutaj (w całości) pochowana. Co więcej – grób został wykończony niestarannie a przedmioty w nim odnalezione najprawdopodobniej zostały tam włożone w nieodpowiedniej kolejności. Sarkofag bowiem stał tuż obok drzwi, dalej, w głąb komory, znajdowały się inne, mniejsze sprzęty. Najbardziej prawdopodobne póki co wyjaśnienie tej zagadki jest następujące – otóż osobę tę najpierw złożono do innego grobu, lecz został on zbezczeszczony, a ciało zniszczone. Szybko wykuto więc nowy i przeniesiono do niego ocalałe przedmioty – układ sprzętów zdaje się to potwierdzać. Wchodzący do pierwotnego grobowca robotnicy najpierw wyjmowali rzeczy znajdujące się najbliżej drzwi (drobiazgi) i przy wkładaniu ich do nowego grobu ustawiali je na końcu nowej, pustej komory. Ostatni w pierwotnym grobie (najdalej od wnętrza) znajdował się sarkofag, więc po przeniesieniu do nowego grobu musiał znaleźć się przy wejściu, ponieważ reszta komory była już zapełniona wyniesionymi wcześniej z oryginalnego grobu przedmiotami. Ciało jednak zostało zbezczeszczone – aby ukryć ten fakt przed rodziną zmarłej i oszczędzić im rozpaczy (zniszczenie ciała to jednocześnie brak nadziei na życie wieczne) najprawdopodobniej urządzono jej fałszywy pochówek i do komory wstawiono pusty sarkofag, bez mumii osoby dla niego przeznaczonej.
Choć drewniane elementy przedmiotów dawno zamieniły się w proch, tak parę innych rzeczy przetrwało. Wśród nich były złote blachy, które pokrywały drewniane elementy tym samym zachowując ich kształt. Wydobyte przedmioty odrestaurowano i dziś ukazują nam swój pierwotny kształt:
To jednak ułamek tego, co pierwotnie znajdowało się w komorze. W środku znajdowały się też drewniane skrzynie, prawdopodobnie z odzieżą i innymi przedmiotami codziennego użytku – w tym starożytny zestaw do manicure. Niestety postawiono na nich inne skrzynie z naczyniami prawdopodobnie wypełnionymi winem. Gdy te pierwsze rozpadły się wraz z upływem czasu, naczynia w nich się znajdujące rozbiły się wylewając płyny na pozostałe drewniane elementy tym samym przyspieszając ich rozpad. Jednak zachowała się też jedna, bardzo ważna część. Był nią fragment jakiegoś przedmiotu, prawdopodobnie lektyki, na którym złotymi literami widniało:
„Matka Króla, ta, która Widzi Horusa, która stoi na czele obozowiska, ta, której słowa są rozkazem, córka boga z jego ciała zrodzona, Hetepheres.”
To był grób Hetepheres, matki Chufu, żony króla Snofru.
Groby te, znajdujące się w pobliżu piramidy, wyraźnie wskazują na jej budowniczego. Musiał nim być król im bliski – Chufu. Odnalezione grobowce (te wspomniane i wiele innych) bowiem wyraźnie należą do jego najbliższej rodziny i otoczenia. Tutaj jednak zatrzymajmy się na chwilę i przyjrzyjmy się „wyjaśnieniu” tego faktu jakie podsuwają nam „teorie alternatywne”. Zazwyczaj tłumaczą one ten fakt tym, że piramida już tam stała od wieków, a Chufu jedynie ją sobie przywłaszczył (czemu wyraźnie przeczy imię tego króla w komorze odciążającej, no ale co tam ). Grobowce rodziny Chufu miały zatem zostać wybudowane wiele wieków po zbudowaniu samej piramidy przez w tym przypadku Atlantów. Problem w tym, że napotykamy tutaj znowu pewien błąd gdy pomyślimy o tym wszystkim. Dlaczego akurat Chufu miał obrać sobie to miejsce za swój grobowiec? Dlaczego nie zrobił tego Snofru albo jakikolwiek faraon żyjący przed Chufu? Dlaczego też wśród lub w pobliżu piramid nie ma absolutnie żadnej inskrypcji z czasów powiedzmy Neczericheta (Dżosera)? Po co bawił się on ze swoją pierwszą piramidą schodkową, skoro mógł, jak Chufu, przejąć już stojącą Wielką Piramidę? Czemu to Chufu mógł ją sobie przejąć, a nie nikt inny? Po co Snofru budował swoje trzy piramidy (Meidum, Łamaną i Czerwoną) skoro Wielka stała tuż pod jego nosem? Czemu wielki Narmer – z pewnością czujący się jak bóg po zjednoczeniu Egiptu, zbudował sobie lichy grobowiec zamiast przejąć wspaniała piramidę Atlantów?
Koncepcja „przejęcia” piramidy przez Chufu jest pozbawiona sensu. Jednak wielu osobom najwyraźniej to nie przeszkadza.
Wszystko wskazuje na to, że przed Chufu po prostu żadnej piramidy w tym miejscu nie było – jedynie pusty płaskowyż. Dopiero za czasów tego króla miejsce to stało się nekropolią w której złożono jego ciało w piramidzie i ciała jego bliskich w grobach znajdujących się tuż obok.
Następną ciekawą rzeczą jest barka solarna, którą odkryto w roku 1954. Podczas prac przy jednym z boków piramidy badacze zauważyli, że w pewnym miejscu po odsypaniu piasku pojawiły się wyraźne zarysy wielkich kamiennych belek, które najwyraźniej zasłaniały wielki, podłużny kanał. Bloki były starannie dopasowane, a szczeliny pomiędzy nimi wypełnione gipsem. Można było zauważyć, że w gipsie tym widniała odciśnięta... pieczęć króla Dżedefre (czy też Redżedefa, bo i tak się go nazywa) – bezpośredniego następcy Chufu. Gdy badacze zabrali się za stopniowe odwalanie bloków, ich oczom ukazał się niesłychany widok. Cała skrytka wypełniona była kawałkami drewna. Choć miało 4500 lat, było w doskonałym stanie. Rozpoczęto stopniowe wyjmowanie i przenoszenie ich w bezpieczne miejsce. Tam odtworzono z tych kawałków oryginalną łódź – taką, którą Chufu postanowił zabrać ze sobą do grobu, a która prawdopodobnie miała mu służyć do podróży po śmierci:
Całość zaś znajdowała się tutaj:
To prawdopodobnie (o ile się nie mylę) najstarsza zachowana łódź na świecie. Wygląda dziś praktycznie tak samo, jak w czasie gdy faktycznie była używana – a było to 4500 lat temu!
W jej konstrukcji nie ma żadnych gwoździ – ciekawostką jest to, że wszystkie elementy są połączone... sznurkiem. Wszystkie części łodzi są ze sobą dosłownie „powiązane”.
Powstał jednak pewien problem. Podczas wydobywania tej łodzi okazało się, że tak stare drewno jest niesamowicie wrażliwe i może bardzo łatwo ulec zniszczeniu. Szczelnie zamknięte pomieszczenie chroniło barkę przez 4500 lat. Teraz należało zapewnić jej równie bezpieczne warunki – przede wszystkim chronić przed wilgocią, której nawet odrobina sprawiłaby, że drewno rozpadłoby się całkowicie. Z tego powodu postanowiono w tymże 1954 roku, że drugi schowek jaki odnaleziono tuż obok a który również zawierał prawdopodobnie łódź zostanie nienaruszony do czasu, aż badacze odnajdą bezpieczny sposób na jej zbadanie.
Odpowiedni czas, jak uznano, nadszedł w 1987 roku. Wówczas to sprowadzono na miejsce nowoczesny sprzęt badawczy i rozpoczęto wiercenie specjalnej dziury przez którą do środka kanału miała dostać się sonda. Po pewnym czasie do środka wpuszczono ową sondę razem z kamerą, włączono światło i oczom badaczy ukazał się taki widok:
Kawałki luźno ułożonego drewna, mniej więcej to samo, co badacze napotkali kilkanaście lat wcześniej w poprzedniej skrytce. Po chwili jednak oczom widzów ukazało się coś, co zmroziło ich serca. Patrząc na ekran zobaczyli wewnątrz tej skrytki, do której dostali się zachowując wszystkie środki ostrożności... biegającego po 4500 letnim drewnie chrząszcza.
Badania próbek powietrza, jakie przeprowadziła sonda okazały się jasne – warunki panujące wewnątrz (temperatura, ciśnienie, wilgotność) są dokładnie takie same, jak na zewnątrz. Badanie wieku wskazało zaś wiek powietrza na 2000 lat. To dokładnie to, czego powinniśmy się spodziewać po połączeniu starożytnego (4500 letniego) powietrza z tym jak najbardziej współczesnym. Prawda była bolesna – skrytka nie była szczelna i wszystko wskazywało na to, że już od kilkunastu lat. Jak się okazało, prawdopodobnie podczas odsłaniania bloków zakrywających pierwszą skrytkę sprowadzony ciężki sprzęt i związane z tym wibracje terenu musiały doprowadzić do powstania drobnej szczeliny, przez którą powietrze, a co gorsze i wilgoć i owady były w stanie dostać się do tej bezcennej zawartości. Owady wybito, skrytkę zabezpieczono, a jej zawartość do dziś oczekuje na wydobycie.
Znalezione zaś na blokach przykrywających owe skrytki imię Dżedefre:
TUTAJ
(w czerwonej obwódce)
Wyraźnie wskazuje, że piramida służyła za grobowiec Chufu. Gdy król Chufu zmarł, rządy objął jego następca – właśnie ów Dżedefre. On też musiał dopełnić ceremonię pogrzebu swego poprzednika. Zapewne brał udział w procesji w której ciało zmarłego budowniczego piramidy przyniesiono do jego grobowca, widział składanie barki do skrytki a potem opieczętował je swoim imieniem. Dopiero potem wziął się za budowanie własnej - w Abu Rawash, ale to już inna historia.
Ale to jeszcze nie koniec. Jednym z najważniejszych odkryć, które wręcz całkowicie pogrąża „teorie alternatywne” jest coś jeszcze innego. Tak właściwie to sam nie jestem w stanie się zdecydować, czy nie powinienem tego, co za chwilę zaprezentuję, uważać za najlepszy dowód na to, że piramidę zbudował Chufu. Już imię tego króla znalezione w komorach odciążających jest bezsprzecznym dowodem na to, że piramidy powstały za czasów egipskiej IV dynastii na polecenie króla Chufu. Ale to, o czym opowiem za chwilę jest równie, a może nawet i bardziej dobitnym dowodem świadczącym o prawdziwości wersji „oficjalnej”.
Jeszcze niedawno było o tym cicho, ponieważ odkrycie to jest w miarę świeże – swoje największe sekrety odkryło przed nami zaledwie kilka lat temu a i nawet dziś są prowadzone prace, które coraz bardziej przybliżają nas do prawdy na temat tych piramid.
Mowa o miasteczku budowniczych piramid oraz o cmentarzu, na którym ich pochowano.
Nic dziwnego, że ani słowa nie ma o tym w najstarszych książkach poświęconych „teoriom alternatywnym”. Nie wiem nawet czy te nowe poświęcają im zbyt wiele uwagi lub czy nawet w ogóle coś o nich wspominają (a jeśli już to na pewno w złym świetle ). Odkrycia tego bowiem dokonano, jak już wspomniałem, niewiele lat temu. Cała historia zaczęła się w 1990 roku od czegoś niezwykle banalnego, a uczestnicy tamtego wydarzenia nie mieli w ogóle pojęcia o swojej niezwykłej roli w tej opowieści. Nic dziwnego – była nim zwykła amerykańska turystka i... jej koń.
Podczas konnej wycieczki po okolicy turystka ta postanowiła wjechać na małe wzniesienie położone niedaleko piramid. Wtedy jej koń się potknął i zrzucił ją z grzbietu. Okazało się, że zwierzę potknęło się o kawałek muru wykonanego z glinianych cegieł a którego drobna część wystawała z wszechobecnego piasku. Jak się okazało murek ten był częścią grobu pewnego mężczyzny o imieniu Ptah-shepsesu. Żył on i zmarł 4500 lat temu.
To odkrycie skierowało w to miejsce uwagę archeologów. Prowadzone prace wykopaliskowe z czasem powoli odkrywały coraz większe kawałki starożytnego cmentarza. Piasek pustyni ustępował i odsłaniał coraz to nowe groby ludzi, którzy budowali piramidy w Gizie.
Przede wszystkim pierwszą rzeczą o jakiej powinniśmy wspomnieć mówiąc o tych grobach jest to, że znajdują się one dość blisko piramidy króla. Już to pozwala nam zrozumieć, że budowniczowie piramid nie byli niewolnikami, jak to jeszcze do niedawna sądzono. Gdyby nimi byli to z pewnością nie zostaliby pochowani niedaleko władcy. Wszystko wskazywało na to, że pochowani tu ludzie byli wolni i niezależni, pracę zaś przy budowie wykonywali raczej dobrowolnie i z ochotą.
Cmentarz który odkryto jest podzielony na dwie części – górną i dolną. Górna była zarezerwowana dla artystów i urzędników czy też nadzorców, dolna przeznaczona była dla zwykłych robotników.
A to wspomniany już wcześniej grobowiec Ptah-shepsesu (oczywiście już po odkopaniu), od którego wszystko się zaczęło:
Skąd wiemy, że grobowce te powstały w czasie budowy piramid? W tej kwestii są dwa rodzaje znalezisk, które to potwierdzają – pieczęcie oraz ceramika.
Style zmieniają się wraz z czasem. Dzisiejsze samochody czy telewizory wyglądają zupełnie inaczej od tych, jakie były produkowane jeszcze 20 lat temu. Tak samo jest z ceramiką. Archeolodzy potrafią odczytać wiek danego dzbanka czy też wazy z dość dużą dokładnością. Często jest nawet tak, że nie potrzebują całego naczynia – wystarczy pokazać im jego zachowany fragment, a i tak znajdzie on w nim jakąś cechę charakterystyczną na podstawie której określi jej wiek. W okolicy piramid odkryto wiele takich naczyń – czy to całych czy też ich fragmentów.
Oto parę przykładów „garnków” ( ) które są „rówieśnikami” piramid i były używane przez autentycznych budowniczych tych monumentów:
SKLEJANA, ALE I TAK ŁADNA
Wśród znalezionych naczyń znajdowały się takie, które wykonane były specjalną i charakterystyczną metodą. Ten typ naczyń, nazwany CD7 prezentuje się następująco:
I jest spotykany niemal wyłącznie w okolicy Gizy. Co więcej – takie naczynia były produkowane jedynie za czasów IV dynastii (czyli dynastii do której należał król Chufu).
Wszystkie zebrane naczynia wyraźnie wykazują ciekawą, choć jak dla mnie oczywistą prawidłowość – ich styl pasuje wyłącznie do IV dynastii – takich naczyń nie produkowano ani wcześniej, ani później. Ceramika po prostu opisuje nam dzieje tej osady i ludzi tu żyjących – przybyli w to miejsce za czasów IV dynastii (gdy Chufu postanowił zbudować tu swoją piramidę) i odeszli tuż po jej zakończeniu (gdy wybudowano już dwie pozostałe piramidy – Chafre i Menkaure).
Drugi rodzaj znalezisk potwierdzających ponad wszelką wątpliwość czas istnienia tej osady w pobliżu piramid to pieczęcie takie jak ta:
OTO I ONA
Pieczęcie te są o tyle ważne, że te na których widnieje imię króla mogły być używane wyłącznie w okresie jego panowania. Znaleziska zaś mówią same za siebie. W samym tylko początkowym okresie wykopalisk w roku 2005 (okres kilku tygodni) odnaleziono w okolicy piramid ponad 300 pieczęci, w tym sześć z imieniem horusowym króla Menkaure, 5 z imieniem horusowym króla Chafre i 4 ze „zwykłym” imieniem króla Chafre.
Oto jedna z nich – z zachowanym imieniem króla Chafre (budowniczego drugiej piramidy w Gizie):
Te przedmioty jasno wskazują nam okres w jakim mieszkali i pracowali żyjący tutaj ludzie. Był to okres IV dynastii. Wszystkie zachowane ślady wskazują tylko ten okres – wśród znalezisk nie było niczego pochodzącego z III czy późnej V dynastii, nie mówiąc już o dużo wcześniejszych czy dużo późniejszych czasach. Zarówno odkryta osada budowniczych piramid oraz cmentarz, na którym pochowano zmarłych w trakcie ich wznoszenia doskonale udowadnia, że piramidy to dzieło Egipcjan, nie zaś jakichś Atlantów czy też, o zgrozo, kosmitów.
Wracając do grobów robotników – ważne są nie tylko z tego powodu, że datowane są na czasy IV dynastii, lecz także tego, że w ich wnętrzu znaleziono coś jeszcze.
Groby zwykłych robotników były biedne i proste (co ciekawe same groby były budowane w stylu IV dynastii i to nierzadko z kawałków granitu, wapienia czy bazaltu – budulca jaki pozostawał przy budowaniu monumentów) a ciała rzecz jasna nie były mumifikowane – to było bowiem tak drogie, że stało się przywilejem jedynie władców i arystokracji. Ważne jednak i niezwykle wiele mówiące są same szkielety osób tam pochowanych. Po pierwsze niektóre z nich wyraźnie mówią nam, że robotnicy mieli dostęp do zaawansowanej jak na tamte czasy opieki medycznej. Jednej z osób starożytni lekarze musieli z jakiegoś powodu uciąć rękę – a zachowana kość pokazuje, że pacjent przeżył zabieg i żył jeszcze dość długo (kość się zagoiła). To ponownie obala teorię o „niewolnictwie” – niewolnicy nie mieliby tak dobrej opieki medycznej. Drugą, niezmiernie ważniejszą rzeczą jest jednak to, że bardzo wiele szkieletów robotników miało bardzo zauważalne zmiany – zmiany które wskazywały na to, że za życia wykonywali oni przez wiele lat niezmiernie ciężką pracę fizyczną. I nie mówimy tu o pracy na roli – mówimy tu o długoletniej pracy na budowie gdzie owi robotnicy przeciągali ciężkie bloki skalne na swoje miejsca, tylko taka praca mogła bowiem tak wpłynąć na zmiany kości tych ludzi.
Wszystko układa się w logiczną całość, gdy przyjmiemy, że wersja oficjalna jest prawdziwa. Oto robotnicy stawili się na miejsce budowy i pracowali (prawdopodobnie stosowano rotację – jedna „zmiana” pracowała przez trzy miesiące, potem zastępowała ją inna i tak dalej) przeciągając ciężkie bloki z kamieniołomu na wyznaczone miejsce na placu budowy. Praca była ciężka, ale znośna. Jednak wykonywana praktycznie codziennie (z pewnością były od czasu do czasu dni wolne) musiała w końcu wpłynąć na układ kostny robotników. Kości się wyginały, być może występowały jakieś zgrubienia itp (nie wiem dokładnie na czym polegały te zmiany) – eksperci jednak wyraźnie stwierdzają, że był to wynik długotrwałej, wieloletniej bardzo ciężkiej pracy fizycznej. Nie możemy tu mówić o „remontowaniu” piramidy czy też o „pracach konserwatorskich” jakie Egipcjanie mieli wykonywać przy piramidzie Atlantów – mówimy o wznoszeniu piramidy od podstaw – pracy trwającej około 20 lat.
PRAWDZIWY BUDOWNICZY PIRAMID
ZA ŻYCIA BYŁ PEWNIE NIEZMIERNIE DUMNY ZE SWOJEJ PRACY
ON WIDZIAŁ BUDOWĘ PIRAMIDY
Groby rzecz jasna były strzeżone przez bogów, a na potencjalnych włamywaczy czekała klątwa. W grobowcu mężczyzny o imieniu Petety widnieje napis:
”Słuchajcie wszyscy! Kapłan Hathor dwukrotnie pokona każdego, kto wejdzie do tego grobu lub uczyni mu szkodę. Bogowie przeciwstawią się mu, ponieważ jestem uhonorowany przez jego Pana. Bogowie nie pozwolą, aby stało mi się cokolwiek złego. Każdego, kto uczyni cokolwiek złego mojemu grobowi, zje krokodyl, hipopotam i lew”
Ale to nie wszystko. Groby zawierały jeszcze jedną ciekawostkę i bezcenną wiadomość.
W grobach wyższych urzędników odnaleziono wypisane na ich ścianach tytuły, jakie osoby te nosiły za życia. Wśród tytułów tych są takie jak:
„Nadzorca robotników”
„Nadzorca kamieniarzy”
„Inspektor rzemieślników”
A także:
”Nadzorca pracy królewskiej”
I co najważniejsze:
”Nadzorca [jednej] strony piramidy”
Człowiek noszący ten ostatni tytuł zapewne odpowiadał za jedną ścianę piramidy – za to aby bloki stawiane były na czas i na swoje wyznaczone miejsce. Jaki sens miałby taki tytuł w sytuacji, gdyby piramida już stała na swoim miejscu? Ukończony monument nie musi być „nadzorowany”. Ukończona budowla stała spokojnie na miejscu – co zatem miał robić ten „nadzorca”? Codziennie patrzeć na piramidę? I to patrzeć tylko na jedną jej stronę? Jedna osoba mogła spokojnie doglądać całej piramidy, nie potrzeba było czterech
Zachowane inskrypcje pozwalają nam nawet ocenić, że rodziny z delty Nilu wysyłały dziennie robotnikom 21 sztuk bydła oraz 23 owce. Jak były rozdzielane – tego nie wiemy, wiemy jednak że wśród rozmaitych przedmiotów w rejonie wykopalisk odnaleziono też wiele kości zwierząt – właśnie krów i owiec.
Przejdźmy teraz do samego miasteczka. Dlaczego jeszcze do niedawna niewiele o nim się mówiło? To proste, a wyjaśnienie tego faktu znajduje się pod poniższym linkiem:
KLIKNIJ I ODKRYJ TAJEMNICĘ
W roku 1998 całe to miejsce było jedną wielką białą plamą. Archeolodzy wiedzieli, że coś tam się kryje, ale tajemnice tego miejsca były przed nimi jeszcze zakryte. Dziś nasza wiedza jest już rozległa i dość szczegółowa:
KLIK KLIK
CLICK CLICK
Lepszą mapę tego miejsca zaś znaleźć można o tu:
JESTEM INTERAKTYWNA
Również i tutaj wszystkie elementy tej osady wskazują na to, że miasto powstało według jakiegoś planu (nie było chaotycznie stawiane) w bardzo krótkim czasie oraz że zostało opuszczone po zakończeniu prac przy piramidach. Datowanie osady – IV dynastia rzecz jasna
Tak być może wyglądało miejsce, w którym robotnicy spali. Rzecz jasna wtedy był to budynek, dziś jedynie jego ślad jaki po nim pozostał.
To zaś fragment tej osady – trochę lepiej zachowane fragmenty budynków.
Gdy poskładamy w całość wszystko to, co do tej pory napisałem, wydaje mi się że wniosek może nasuwać się tylko jeden. Piramidy w Gizie zbudowali starożytni Egipcjanie za czasów IV dynastii. Nie mamy absolutnie żadnego powodu, aby uważać Atlantów, kosmitów czy też jakąkolwiek „zaawansowaną cywilizację” za jej budowniczych i przesuwać jej budowę czy to tysiąc, czy też kilka tysięcy lat wstecz.
Na koniec (tak, tak, nie napiszę, że zbliżamy się do końca bo robimy to przez cały czas, ale napiszę, że już jesteśmy blisko ) muszę jeszcze zaprezentować coś, co mnie osobiście niezmiernie bawi a jednocześnie idealnie pokazuje „pseudonaukę” w akcji.
Piramidę można też datować za pomocą węgla 14C. W roku 1984 z propozycją takich badań wystąpiła Fundacja Edgara Cayce.
ZBIERANIE MATERIAŁU DO TAMTEGO BADANIA
W tej chwili muszę wspomnieć, że Edgar Cayce to postać, która twierdziła, że piramidy są dziełem Atlantów oraz że powstały około roku 10 500 p.n.e. Fundacja jego imienia chciała zatem zapewne w tej sposób udowodnić, że Edgar Cayce miał rację i tym samym zamienić swoją „teorię alternatywną” w prawdę. Pobrano próbki organiczne – przeszukano całą piramidę i znaleziono fragmenty trzciny i trawek pozostawionych pomiędzy blokami piramidy w czasie jej budowy. Otrzymane wyniki były zaskakujące. Według nich materiał pobrany z piramid jest mniej więcej 374 lata starszy od oficjalnej daty ich powstania. Choć była to dość spora różnica (374 lata to dość dużo), tak wciąż wskazywały one na ściśle egipski okres. Rzecz jasna wynikowi temu było niezmiernie daleko do czasu o jakim mówił Edgar Cayce i jego Fundacja
Najwyraźniej nie zmieniło to jednak poglądów tych, którzy wierzą w opowieści tego rzekomego „jasnowidza”.
W roku 1995 postanowiono zrobić drugą rundę badań (tym razem fundacja Edgara Cayce trzymała się z daleka
) – tym razem wyniki różniły się od tych oficjalnie przyjętych dat budowy o 100 do 200 lat. Wciąż wskazywały zatem wcześniejszą datę budowy tych monumentów, ale o jakieś 200 – 300 lat zbliżoną do tej ogólnie przyjętej niż poprzednie wyniki badań.
Niestety przesadziłem z objętością tego wpisu. Cóż, chciałem zawrzeć tutaj wszystkie najważniejsze informacje na temat piramid, a wpis mam tylko jeden. Następny planowałem przeznaczyć wyłącznie na Sfinksa, ale będę musiał złamać to postanowienie i dodam tam trochę mniej ważnych informacji na temat piramidy Chufu i innych z Gizy.
W tym wpisie to już jednak wszytko, co jak myślę wszyscy – i Wy i ja, przyjmiemy z ulgą
Dziękuję za uwagę i do następnego wpisu!
Temat jest zamknięty
) można nawet usłyszeć słowa (coś w stylu) „ten, który należy do pszczoły i trzciny” podczas pobytu Cezara w Egipcie i jego spotkania z Ptolemeuszem. W każdym razie wiemy, że chodzi tutaj o jakiegoś króla który ma na imię Chufu (co wyraźnie potwierdza istnienie takiego króla).
![;]](https://www.paranormalne.pl/public/style_emoticons/default/smile5.gif)
![[[[[(((())))]]]]](http://img100.imageshack.us/img100/2678/rozwiazanieg.jpg){kind=link}
