13 replies to this topic

[Hyperion]

Intrygujące zapisy ze starożytnych ksiąg

Opowieści o starożytnych wojnach atomowych krążyły wśród wielu pokoleń. W końcu postanowiono, że zostaną spisane. Najbardziej znanymi dziełami opowiadającymi o tych wojnach są święte eposy narodu indyjskiego: "Mahabharata", "Ramajana" oraz traktat kosmologiczny "Bhagavata Purana". Ludzie z reguły uważają starożytne mity za zwyczajne wytwory ludzkiej wyobraźni. Jednak nie zawsze tak jest. Treść niektórych świętych ksiąg sprawia, że wczytujący się w nie badacze wpadają w osłupienie lub w przerażenie. Okazuje się bowiem, że te księgi opisują rzeczywisty świat o wiele dokładniej niż dzisiejsze podręczniki historii czy... fizyki. "Mahabharata" i "Ramajana" mówią o wojnach, jakie kiedyś toczyli na Ziemi "bogowie". "Bhagavata Purana" jest tekstem kosmologicznym zawierającym starożytną wiedzę o wszechświecie. Nie koniecznie starożytna znaczy błędna. Wręcz przeciwnie. Możemy się uczyć od przodków

UFO w Wedyjskiej Kosmologii

Indyjski jogin Swami Vivekananda był pierwszą osobą, która zaprezentowała ludziom w USA i Europie filozofię i religię Wedyjską. Dokonał tego w drugiej połowie XIX wieku. Vivekananda zaprosił na spotkanie wielkich naukowców tamtego okresu, między innymi: Tomasza Edisona, lorda Kelvina, Nicolę Teslę. Teslę zachwyciła Wedyjska kosmologia. W jednej chwili odkrył, że starożytne twierdzenia wzbogacają zachodnie teorie. Niestety nigdy nie udało mu się tego dowieść. Jednak teoria względności Einsteina udowodniła prawdziwość Wedyjskiej koncepcji tożsamości materii i energii. Starożytne teksty kryjące w sobie niecodzienne koncepcje naukowe, które znacznie wyprzedzają dzisiejszy poziom kosmologii, skłoniły niektórych naukowców do dokładniejszego zbadania eposów literackich, w których pełno jest najróżniejszych bogów, latających statków i opisów potężnych broni. Zaledwie sto lat temu ludzie badający te teksty wyśmiewali owe opisy, traktując je niczym wytwór "chorej" wyobraźni autorów. Dlaczego? Odpowiedź jest prosta: ponieważ nie posiadali wystarczającej wiedzy naukowej. Współcześni fizycy, inżynierowie samolotów i rakiet kosmicznych, również ufolodzy, studiując te eposy, nie mogą się nadziwić. Mówią: To nie są żadne bajki! Spotykają się z wyjątkowo precyzyjnymi opisami statków napędzanych paliwem chemicznym lub nieznaną energią – podobnie jak dzisiejsze UFO. Naukowcy, śledząc te teksty, widzą jak na dłoni skutki użycia broni jądrowej, dźwiękowej, promieni paraliżujących itp. Opisy rozmaitych "bogów" niemal pod każdym względem przypominają dzisiejsze opisy ufoludków. Nic z tego nie mogło być wytworem ludzkiej wyobraźni, nawet wyobraźni najgenialniejszego poety. Tak niesamowicie precyzyjne opisy mogły zostać ukazane tylko przez świadków tamtych wydarzeń.


Swami Vivekananda
Pierwszy człowiek, który zaprezentował ludziom w USA i Europie filozofię i religię Wedyjską


Vimany

Pięć tysięcy lat temu, na obszarze Indii oraz Lanki (tak nazywał się istniejący dawno temu wielki archipelag wysp, biegnący prawdopodobnie aż do Afryki; jego pozostałością jest m.in. wyspa Sri Lanka) ludzie widywali pojazdy, które powszechnie nazywamy UFO. Pisma Wedyjskie mówią, że kilka ras istot pozaziemskich przebywało (tymczasowo lub na stałe) wówczas na naszej planecie. Niektóre z nich toczyły ze sobą wojny o dominację nad naszą planetą. Istoty te walczyły przy pomocy latających pojazdów i różnego rodzaju broni. Tekst "Vaimanika Shastra", będący częścią "Mahabharaty", zawiera opis podróży półboga Ramy do kraju Lanka na pokładzie vimany, czyli pojazdu unoszącego się w powietrzu.


Wyobrażenie Vimany
Według opisu vimana jest zdolna zabrać trzystu wojowników oraz żywność i paliwo na cały rok podróży.


Hinduski doktor fizyki, Sundera Seshu, przełożył ten tekst z języka kannara (starszego niż sanskryt) na
angielski. Ponieważ tłumacz był fizykiem, w mig zorientował się, że z "bajkowego" opisu vimany można dowiedzieć się jak funkcjonował napęd tego pojazdu. Wszystko wskazywało na to, że vimana była napędzana przez silne pole magnetyczne będące efektem ubocznym przetwarzania rtęci w czwarty stan materii, czyli w plazmę. Współcześni fizycy uważają to za „pieśń przyszłości”. Prastare pisma podają, że niektóre vimany miały kształt stożka podobnego do piramidy.

Broń Atomowa

Mikołaj Roerich, rosyjski podróżnik, emigrant z dawnej carskiej Rosji, napisał, iż w 1930 roku zobaczył w północnym Tybecie vimanę szybującą nad górami. "Było tak, jakby wszystkie złe moce urwały się z uwięzi. Świat wypalony ogniem taczał się w piekielnym gorącu. Rozszalałe słonie biegały w kółko, szukając schronienia przed okropnym żarem. Woda gotowała się w rzekach i wyparowywała... Ginęły wszystkie zwierzęta, a wróg padał jak ścięty kosą. Paliły się i padały lasy, a konie i wozy bojowe płonęły... Później zapadła martwa cisza... Nie było już żywych. Rozszalały się wiatry, ale powietrze nad ziemią pojaśniało. Ukazał się przejmujący widok: dziesiątki tysięcy zniekształconych przez ogień, martwych ciał..." Archeolodzy, którzy przeszukiwali miasta opisywane w indyjskich zapiskach, stwierdzili, że w ruinach miasta Mohendżo Daro, zniszczonego pięć tysięcy lat temu, mury z cegły i kamienia są wręcz stopione. To, że szkliwo na tych murach było pokryte pęcherzami, mówi nam o tym, że mury nie tylko się topiły, ale także wyparowywały! Temperatura musiała więc przekraczać 5000 stopni Celsjusza. Taką temperaturę można uzyskać na wolnym powietrzu tylko i wyłącznie przy wybuchach atomowych. W ruinach domów archeolodzy odnaleźli zbrylone, stopione garnki gliniane, a ludzkie szczątki, które jakimś cudem się zachowały, nawet teraz promieniują pięćdziesiąt razy mocniej niż szczątki ludzi z Hiroszimy. Wszystko wokół dawnego miasta Mohendżo Daro nadal promieniuje 20 razy silniej niż inne miejsca na świecie.


Ruiny Mohendżo Daro.
Starożytne miasta, w których mury lub ściany zostały dosłownie stopione , znajdują się także m.in. na terenie Indii, Irlandii, Szkocji, Francji i Turcji. Takie stopienie można wytłumaczyć tylko jako skutek wybuchu bomby atomowej.

Ale najbardziej wstrząsającym znaleziskiem są ruiny bezimiennego miasta odkryte w głębi indyjskiej dżungli. To co zostało z murów jest pokryte dziwną, najwyraźniej zmutowaną rośliny. Jednak najbardziej szokującym widokiem jest ściana, na której wyraźnie widać ślad po człowieku, który wyparował. Takich cienie widywano w Hiroszimie...

Źródło:
niedowiary1.blox.pl

Dziękuję za uwagę

[Hyperion]

Przepraszam, zapomniałem żeby podać źródło. Trochę się spieszyłem, ale już poprawiam.

[mamma]

Istotnie, autorem jest Bzowski, który jak się wydaje skompilował różne teksty, jakie nietrudno znaleźć w popularnej prasie i internecie.
Kilka rzeczy w jego tekście jest mocno niepokojących. Zacząć wypada od tego, że gdyby przyjąć za dobra monetę twierdzenie, iż "Vaimanika" jest częścią Mahabharaty, to nie mogłaby być napisana w języku kannara (ściślej - kannada), jako że cała Mahabharata napisana jest w sanskrycie. Kannada należy zresztą do zupełnie innej, drawidyjskiej rodziny językowej, a więc posługują się nim przedaryjscy mieszkańcy Indii. "Vaimanika Shastra" również została napisana w sanskrycie, a pan Sundera Seshu, założywszy nawet, że ktoś taki istnieje, nie mógł tłumaczyć jej z języka kannada. Problem w tym, że "Vaimanika" została napisana bardzo niedawno, bo na początku XX wieku (dla jasności dodam, że naszej ery), a jej autorem jest Subbaraya Shastry, zmarły w 1941 r. indyjski "channelingowiec" - faktu tego nie negują dziś nawet najbardziej zagorzali zwolennicy tezy o 'kosmicznej technologii' w starożytnych Indiach. Jej treścią jest opis kilku rodzajów vimanów, z których większość jest poruszana - jak przystało na szanujące się statki kosmiczne - za pomocą śmigieł. Zresztą każdy może sam to zobaczyć w poniższym krytycznym omówieniu tego tekstu (to jest plik pdf, więc może się chwilę ładować, za to są tam kopie oryginalnych rysunków z Vaimaniki):

link

Nie tylko w tekście Bzowskiego można sie spotkać z uporczywie krążącą w internecie informacją o dziesiątkach lub tuzinach szkieletów znalezionych na ulicach Mohenjo Daro oraz ich niezwykle wysokiej radioaktywności, co ma być dowodem na zniszczenie miasta przez wybuch jądrowy. Niestety nie sposób zidentyfikować pierwotnego źródła tych informacji. Przy tym, o ile kwestia ilości szkieletów jest stosunkowo łatwa do rozwiązania, ponieważ wiadomo ze źródeł archeologicznych, że znaleziono ich na różnych poziomach historycznych 37 (w tym 14 w jednym, zamkniętym pomieszczeniu), to sprawa ich radioaktywności jest całkowicie zagadkowa. Jedyną dokładniejszą wzmianką na ten temat, jest stwierdzenie mówiące, że "radzieccy uczeni znaleźli szkielet, którego poziom radioaktywności był 50 razy wyższy od normalnego". Np. tu:

link

Można tam wyczytać między innymi, że Mahabharata zaczęła powstawać w siódmym tysiącleciu p.n.e., co jest tezą absolutnie rewolucyjną, natomiast, w interesującej nas kwestii niestety nie wiadomo ani jacy uczeni, ani gdzie, ani kiedy, ani kto przeprowadził badanie radioaktywności tego szkieletu. Mohenjo Daro zostało odkryte w roku 1922 i było eksplorowane przez Brytyjczyków, a później Niemców i Włochów, a wszystkie szkielety ludzkie zostały znalezione już w latach 20-tych i początku 30-tych. Skąd wzięli się tam "radzieccy uczeni", o których nie wspominają żadne raporty z wykopalisk, jest rzeczą tajemniczą. ("Radzieccy uczeni" są zresztą "dyżurnymi" autorami sensacyjnych odkryć, co wynika zapewne nie tyle z ich niezwykłej dociekliwości, co raczej z nieznajomości języka (i alfabetu) rosyjskiego w krajach zachodnich, a co za tym idzie, z niemożności sprawdzenia rosyjskich źródeł.)
Mohenjo Daro można wpisać w okrąg o promieniu ok. 400 metrów. Bomba atomowa o małej, jak na tę broń mocy, zrzucona na Hirosimę, spowodowała niemal kompletną destrukcję w promieniu ok. 800 m od centrum wybuchu, to znaczy dwukrotnie większym. Nieliczne ocalałe budynki (a raczej ich szkielety) były wykonane ze zbrojonego betonu i miały konstrukcję, której celem było przetrwanie trzęsienia ziemi. Dziś, nieco ponad 60 lat od wybuchu poziom promieniowania w Hiroszimie nie różni się od poziomu promieniowania w innych częściach Japonii. Nawet więcej: powrócił do stanu poprzedniego około rok po eksplozji.

link

Tymczasem bomba, a raczej bombeczka, która nie zdołała zniszczyć małego (wg dzisiejszych standardów) miasta miałaby jednocześnie spowodować tak ogromny opad radioaktywny, ze po paru tysiącach lat poziom promieniowania byłby kilkadziesiąt razy większy od przeciętnego. Bo przecież Mohenjo Daro stoi i można je zobaczyć.

link

Czy tak wygląda miasto po katastrofie nuklearnej?
Dowodem, który ma to potwierdzać, jest rzekome stopienie cegieł na znacznym obszarze, mające wskazywać na temperaturę 5000 stopni C. Autor tej tezy, niejaki David Davenport, który podobno przywiózł i poddał badaniu fragmenty tych cegieł, mówi co prawda o 1500 stopniach, ale to w gruncie rzeczy nie ma znaczenia. A nie ma znaczenia dlatego, że Davenport jest jedyną osobą, która widziała te rozległe zniszczenia (choć brak aparatu fotograficznego nie pozwolił mu ich uwiecznić), które umknęły uwadze wszystkich innych. Po pięciu minutach sławy we włoskich popołudniówkach popadł w zapomnienie (niestety, jak widać, nie całkowite).

[pawaw1]

A ja polecę film o wyżej wymienionych Vimanach. Film nosi tytuł "Cel", film nie jest może najwyższych lotów, ale ma wciągającą fabułę i klimat. Podaję LINK z krótkim opisem, oraz zapodaje trailerek.

http://www.youtube.com/watch?v=6Ydf0c-yqqA

A tak w ogóle to ciekawy artykuł. Dziwne, że nikt nie wrzucił wcześniej ( chyba, że było).... Kiedyś gdzieś już czytałem o tym, ale to tak skrótowo.

[harap]

Chciałbym zobaczyć zdjęcie tego 'wyparowanego' ludka i zmutowanych roślin z dżungli, o którym mowa w teście.

Tak czy inaczej, ciekawe to to, ale jakoś niekoniecznie biorę to na poważnie. Dlaczego? Z bardzo prostego powodu- starożytni bardzo plastycznie potrafili opisywać bardzo proste i znane wszystkim zjawiska. Dlatego też, ten monstrualny żar który rozegnał słonie i spopielił ludzi mógł być np. uderzeniem meteorytu, jeśli już koniecznie musimy to zdarzenie przyjmować jako 'atak z powietrza'. No bo mogło tak być, nieprawdaż?

[crc]

Ilu ludzi tyle interpretacji, dopóki nie będzie dowodów można tylko spekulować. Ja tam zawsze sądziłem, że Mitologia czy przypowieści Biblijne to coś więcej niż tylko historyjki. Ale to jest moje prywatne zdanie z którym ktoś się może zgadzać, a ktoś nie.

Użytkownik crc edytował ten post 27.01.2010 - 22:50

[crc]

Muhad problem polega na tym, że nie można zbawiać ludzi na siłę, każdy kto myśli tak jak Ty się z Tobą zgodzi, lecz są ludzie, dla który to wszystko nie trzyma kupy.

Dlatego są przeciwko powyższym teorią i interpretacją, najzwyczajniej się z nimi nie zgadzają, nam pozostaje tylko czekać, aż ktoś dojdzie sam lub jakiś dowód go przekona. Zresztą kto powiedział, że my mamy rację. To, że w coś wierzymy, wydaje się nam sensowne itd nie znaczy, że jest prawdziwe. Troja jest tylko dla nas wierzchołkiem góry lodowej, "Świętym Gralem" potwierdzającym, że Mity przynajmniej opierają się na prawdziwych zdarzeniach i miejscach. Jednak ktoś poda Ci setki przykładów na to, że nie mamy racji.

Do czego zmierza taka polemika? Do niczego. Wyznaję zasadę, że szanuje to co ktoś myśli, ale tego samego wymagam od niego. Każdy ma swoje zdanie, swoją rację, ale nikomu nie można wmawiać, że własne przekonania są najlepsze. Jeśli ten ktoś sam się przekona i uwierzy to taki tok myślenia stanie się też jego własnym i chyba o to chodzi, a nie kolejne krucjaty.

Użytkownik crc edytował ten post 28.01.2010 - 13:34

[harap]

Ale ja wcale tego nie wyśmiewam, Muhad. Twierdzę tylko, że opisywali plastycznie proste zjawiska- co w tym prześmiewczego? A co do interpretacji, to sądzę że nie powinniśmy tego interpretować ani zbyt sceptycznie, ani hurraoptymistycznie, bo, tak prawdę mówiąc, to nikt z nas nie odkryje, co naprawdę widział autor.

Może była to faktycznie bomba jądrowa, może meteor, a może te księgi mają źródło w tym, że jakiś władca kazał je spisać ku swojej rozrywce?

[rolpiek]

Zanim udowodniono istnienie Troi w starożytnych czasach, była mitem i zarzekano się, że nie mogła istnieć. Przecież to mit z przekazów. A dziś?? Istnienie Troi to fakt i ciekaw jestem co sobie myślą Ci, co tak bardzo się zarzekali. Ja Wam mówię. NIE WOLNO odrzucać starożytnych przekazów, bo to jest niszczenie historii i nie ważne czy wydaje się nam ona nieprawdopodobna. Jest to zbrodnia na historii.
I idąc tym tokiem rozumowania - skoro Troja okazała się faktem, to dlaczego z góry odrzucać i zakładać, że np. Atomowe wojny w zapiskach StaroIndyjskich lub atomowe wojny sumeru, to fikcja?? Może najwyższa pora zacząć doceniać to, co nam starożytność po sobie pozostawiła i skończyć z tonem prześmiewczym, że w MITY TO JA WIERZYŁ NIE BĘDĘ ?

dobrze ujęte

Twierdzę tylko, że opisywali plastycznie proste zjawiska

dla nas teraz proste ale jeszcze 100 lat temu wiele z tych zjawisk ludzie opisywaliby podobnie "plastycznie"

opisuje się to co się widzi porównując do rzeczy które się zna

jeżeli obecnie nastąpiłby niszczący wybuch jakiejś fikcyjnej bomby megatrytronowodrewanianej to nikt obecnie nie opisałby tego że "nastąpił wybuch bomby megatrytronowodrewanianej " tylko opisałby to porównując do tego co zna i używając słownictwa które zna np. że "nastąpiła eksplozja o sile większej niż 1000 bomb atomowych oraz błysku porównywalnym ze słońcem" i taki opis ileś lat później brzmiałby śmiesznie dla wiedzących co to był za wybuch

[harap]

Ale 'plastycznie' wcale nie jest równoważne ze 'śmiesznie'...
Jednakże, plastyczność taka często prowadzi do wyolbrzymień, szczególnie jeśli obraz widziany przez autora wywołuje w nim jakiś stosunek emocjonalny do wydarzeń, które później opisuje...