W kwestii ewolucji co do rządów jednego człowieka, chodziło mi wojny i tylko o to. To nazywam ewolucją, że ludzie nie chcą walczyć, chcą pokoju.
Xellos, jestem gotów zgodzić się z tezą, że możliwe jest powstanie i trwały byt kultury pokoju, ale nie na tej planecie. Już tłumaczę co przez to rozumiem. Otóż, obecnie na świecie mamy wiele kultur, każda z nich uznaje wojnę jako sposób rozwiązywania konfliktów. Przy czym nie chodzi tutaj o to czy według tej czy innej jest to środek dobry, albo czy preferuje takie zachowanie. Chodzi o sam fakt, iż każda z kultur uznaje skuteczność wojny jako środka do rozwiązywania różnorakich problemów. Każdą z powyższych kultur można określić mianem agresywnej, gdyż uznaje ona agresywne środki osiągania celów.
Istnieje możliwość, ażeby jedna z kultur przekształciła się z kultury agresywnej na pokojową w drodze ewolucji. Jednak taka kultura zawsze będzie recesywna w stosunku do kultury dominującej (agresywnej). Śmiem twierdzić, że właśnie sama istota i fundament, na której kultura ta by się opierała, byłby powodem jej upadku. Pozostałe kultury agresywne natychmiast rozpoznałyby możliwość dalszego rozwoju kosztem kultury pokojowej (patrz polityka appeasementu).
Zastanówmy się co by było gdyby na jednej planecie występowała jedna wyłącznie kultura? Zważywszy na fakt, że osiągnęłaby ten stan rzeczy dzięki wyeliminowaniu pozostałych kultur, zatem musiałaby to być kultura najbardziej dominująca i agresywna. Pytanie brzmi, w jaki sposób przekształcić ją w kulturę nie uznającą agresywnych środków osiągania celu? Najprawdopodobniej poprzez stworzenie tzw. nowego człowieka. Człowiek ten musiałby być uczony w taki właśnie sposób, ażeby stosował wyłącznie środki pokojowe. Jak to osiągnąć w obrębie tej samej kultury? Nijak, musiałoby to się dziać w oderwaniu od tej jednej kultury, a zatem musielibyśmy wygenerować odrębną kulturę, która ipso facto byłaby kulturą recesywną i na powrót pożartą poprzez dominującą kulturę- matkę. Chyba, że najwyższa władza kultury matki metodami agresywnymi ochraniałaby rozwój pokojowej kultury- córki. Suma summarum kultura agresywna musiałaby implodować, tak, żeby kultura pokojowa przejęła środowisko kultury agresywnej środkami pokojowymi.
Jest to tak ważne, ponieważ same metody przejmowania środowiska innej kultury są wręcz częścią owej kultury przejmującej. Będą w niej zatem uznawane jako środki osiągania celów i jako takie będą powielane jako wzorce kulturowe. Zatem wojna rodzi wojnę, a ci co skuteczność wojny poznali, przekażą tą wiedzę swoim potomnym, tak że i nastanie kolejna wojna.
Kultura pokojowa wykształcić się może wyłącznie w środowisku całkowitej izolacji ideowej od kultur dominujących i niezagrożona. Inaczej albo zostanie wyeliminowana, albo przejmie wzorce kultury dominującej jako skuteczniejsze.
To kwestia inżynierii społecznej na najwyższym z możliwych poziomów. W tym przypadku nie tylko musielibyśmy stworzyć kompletnie nowe społeczeństwo, które nigdy nie zaznało wojny, ale równocześnie doprowadzić do całkowitego upadku i zaniku pozostałych społeczeństw. Jestem gotów nawet stwierdzić, że miłośnicy pokoju w imię „wyższego dobra” gotowi byliby doprowadzić do globalnego holocaustu.
Paradoksalnie, to co przedstawiłem dosłownie może przerazić. Przyczyną tego jest fakt naszego ewolucyjnego dostosowania od strony biologicznej do obecnego środowiska, kultury w jakiej przyszło nam się wychowywać oraz samego środowiska, w które ingerujemy. Jednakże, o ile wielu zdaje się tego usilnie nie zauważać, nie istnieje nic takiego jak kultura uniwersalna, ani czasowo, ani przestrzenie. Fakt, że w Europie pojęcie szczęścia utożsamia się z wolnością słowa, nie oznacza, że w krajach islamskich jest tak samo. Przy czym „jaśnie oświecona” cywilizacja zachodu stara się uszczęśliwiać na siłę cały świat, nie rozumiejąc, że ich pojęcie szczęścia wytworzyło się w oparciu o ich kulturę i środowisko. Islamski radykalista wysadzający się na placu pełnym ludzi wierzy, że jego działanie jest absolutnie uzasadnione. Natomiast np. w Polsce wyznajemy zasadę, iż prawo do wolności słowa jest również absolutnie uzasadnione. Przy czym jest to identyczne rozumowanie, które po prostu opiera się na dwóch różnych kulturach. Takie rozumowanie ma np. wpływ na obserwowalny obecnie powrót do naturalizmu prawniczego, a mianowicie przekonania, że istnieją pewne dobra, takie jak wolność, życie, godność człowieka itp. które z samego faktu swego istnienia wymagają ochrony. Tak powstały teorie dóbr osobistych i chroniących je praw podmiotowych. Co dla mnie osobiście jest totalną bzdurą, bo wychodzę z założenia, że wszelkie metafizyczne byty są z gruntu niepoznawalne, nie ma kultury uniwersalnej, a więc nie ma dóbr, których wartość jest powszechnie uznawana. To typowy pozytywizm prawniczy, ale całkowicie uzasadniony, gdyż argumenty poznawalne są w czasie i przestrzeni.
Trzeba nam wszystkim zrozumieć, że jakiekolwiek formy ustrojowe panujące na świecie, są oparte o pewien niepotwierdzalny konstrukt abstrakcyjny. Ludzie sami zadecydowali co jest wartością w danej grupie społecznej, a co nią nie jest, mimo że z łatwością obserwowalne były przykłady różnorodnych przewartościowań. Dla przykładu w hitlerowskich Niemczech, życie Niemca, posiadało wartość wyższą niż życie Żyda pochodzenia niemieckiego. Podobnie zresztą dzieje się obecnie na świecie, gdzie życie Żyda pochodzenia izraelskiego jest dla Izraela wyższą wartością niż życie Palestyńczyka. Ba mało tego, żyjemy w świecie paradoksu, bo przecież w powyższej sytuacji ONZ nie reaguje w sposób wystarczający, mimo że obowiązuje Powszechna Deklaracja Praw Człowieka z 1948, a przecież Europa chełpi się poszanowaniem „najwyższych wartości”.
Zresztą stoję na stanowisku, że ludzie kierują się wyłącznie jedną wartością w wielu jej przejawach, a mianowicie najwyższym dobrem ludzi jest dążenie do osobistego szczęścia. Każdy z nas rozumie to inaczej, bo wpływ na to pojęcie, ma kultura i środowisko, w którym się wychował, czyli wszelkie nabyte informacje, w połączeniu z zachowaniami preferencyjnymi wynikającymi z uwarunkowań genetycznych jednostki.
Tak, więc ludzie mają tendencje do dualistycznego pojmowania rzeczywistości. Starają się pogrupować rzeczywistość, podzielić na dobre i złe, słuszne i niesłuszne, właściwe i niewłaściwe. Pomijają natomiast fakt, że pojmowanie wartości danych dóbr i dążących do ich zabezpieczenia zachowania jest relatywne. Właściwie wszystko prócz samej, obserwowalnej rzeczywistości zastanej w stanie naturalnym opisywanym przez Locka czy Rousseau jest wysoce konceptualna. Koncepcje, z których wynikały ludzkie zachowania w dużej mierze opierały się na niepotwierdzalnym przekonaniu, takim jak to, że Bóg istnieje.
Jedynym Bogiem jakiego znam jest człowiek.
Jako ciekawostkę, przytoczę jeszcze cykl ustrojowy Polibiusza, niektórzy z was może mieli przyjmeność go już poznać.
Pierwszą formą rządów było dziedziczne królestwo. Ludzie uważali, że następcy sprawiedliwego władcy będą również sprawiedliwi. Z czasem następcy zaczęli uważać, że władza im się należy i królestwo zamieniło się w tyranię. Wartościowi obywatele zaczęli konspirować i obalili tyranię. W nagrodę lud wybrał ich na przywódców i tak zrodziła się arystokracja. Początkowo przywódcy rządzili mając na uwadze dobro ogółu, lecz z czasem zaczęli nadużywać swych kompetencji. Tą drogą arystokracja zamieniła się w oligarchię. Gdy ta stała się nie do wytrzymania wybuchła rewolucja. Lud uznał za jedyne wyjście zachowanie władzy dla siebie. W następstwie powstała demokracja. Początkowo funkcjonowała dobrze, bo każdy pilnował swej równości i wolności. Doszło jednak do walki o władzę i wytworzenia się ochlokracji. Rządzili w niej demagodzy. Rządy demagogów skończyły się anarchią, wtedy lud przywrócił królestwo. W ten sposób cykl się zamyka i zarazem rozpoczyna się od nowa.
Można by powiedzieć, że jesteśmy gdzieś na etapie demagogów.
A tak poważnie, typowym błędem logicznym jest próba skonstruowania ustroju idealnego. Już u samego Platona obserwowalne były próby odnalezienia ustroju trwałego i spełniającego wszystkie potrzeby obywateli w nim żyjących. Ja natomiast uważam, że ustrój polityczny państwa jest czymś w rodzaju narzędzia, które może skutecznie albo nieskutecznie spełniać pewne zamierzone cele jakie przed nim stawiamy. Co oznacza, że jakakolwiek forma ustroju skazana jest na niedoskonałość ze względu na różnorodność ludzką. Bo zawsze dobro jednego będzie poświęcane na rzecz dobra drugiego człowieka.
Temat jest zamknięty
