Oprócz fizycznego przemieszczenia w przeszłość niekiedy pojawiają się towarzyszące mu obrazy. W takim przypadku uczestnik wydarzeń znajduje się w swoim czasie (bieżącym) i nie współdziała z osobami oraz przedmiotami, które widzi.
Przygoda w Wersalu i desant w Normandii
W sierpniu 1901 roku dwie angielskie nauczycielki,Charlotte Moberly oraz Eleanor Jourdain podczas podróży turystycznej do Francji spacerowały po ogrodach wersalskich. Nagle zwróciły uwagę, że wokół nich znajdują się ludzie w ubiorach z XVIII wieku, co wyglądało bardzo dziwnie. Kiedy podeszły do pałacyku Petit Trianon ze zdziwieniem zobaczyły w otoczeniu dam piękna, zamyśloną arystokratkę, która przypominała małżonkę Ludwika XVI Marię Antoninę.
Damy nie zwracały żadnej uwagi na turystki, mimo że ich kostiumy ze spódniczkami do kolan, a także sposób zachowania wyraźnie odstawały od otoczenia. Angielki zaś doszły do wniosku, że przypuszczalnie trafiły na plan filmowy, ewentualnie imprezę kostiumową, Jakież więc było ich zdumienie, gdy dziwne zbiorowisko nagle znikło.
Wstrząśnięte Eleanor i Charlotte przez dziesięć lat milczały na temat tego wydarzenia, obawiając się, że w przeciwnym razie wystawią się na pośmiewisko. Dopiero w 1911 roku wydały książkę Przygoda, w której opisały osobliwy incydent. Do tego czasu zapoznały się z historią Wersalu, co umożliwiło im określenie przybliżonego czasu zdarzenia na lata 1788-1789. Charakterystyczne dla omawianego przypadku było to, że dwie angielskie turystki dla ludzi, których wówczas spotkały, pozostawały niewidoczne, o czym świadczy brak z ich strony reakcji. Nie przeniosły się więc w czasie do XVIII wieku - był to tylko obraz holograficzny. Podobnych historii można przytoczyć znacznie więcej.
Dźwiękowe obrazy z historii
Oprócz obrazów holograficznych zdarzają się także pochodzące z przeszłości obrazy dźwiękowe. W sierpniu 1952 roku dwie angielskie bliźniaczki spędzały urlop w północnej Francji. Działo się to w spokojnej nadmorskiej miejscowości Puys w pobliżu Dieppe w Normandii.
Pewnego razu. w środku nocy turystki obudził odgłos artyleryjskiej kanonady, który następnie zamienił się w ryk silników pikujących bombowców i grzmoty wybuchów, przez które chwilami przebijały się głośne ludzkie krzyki i jęki. Przestraszone kobiety wsłuchiwały się w te złowieszcze odgłosy przez blisko trzy godziny, a nazajutrz zaczęły szukać przyczyn dźwiękowych halucynacji.
Okazało się. że dokładnie dziesięć lat wcześniej, 19 sierpnia 1942 roku alianci dokonali w tym rejonie pierwszej próby wysadzenia morskiego desantu z Anglii na zajęte przez Niemców francuskie wybrzeże. Operacja ta okazała się krwawa tragedią, gdyż z 6 tysięcy uczestników przeprawy ponad połowa zginęła, została ranna lub dostała się do niewoli. Dodajmy, że początek akcji miał miejsce o 3 w nocy, wszystko natomiast skończyło się o 6 rano, co odpowiadało przedziałowi czasu, w którym siostry słyszały odgłosy walki.
Przemarsz legionów
Podobny przypadek wydarzył się w 1974 roku, kiedy pisarz A.S. Mckercher, który niedługo przed tym zdarzeniem zamieszkał z rodzina na peryferiach pewnego szwedzkiego miasta, udał się przed snem na przechadzkę.
Była jasna noc. Jej ciszę nagle zakłóciły dziwne dźwięki. Mackercherowi wydawało się, że w pobliżu kotłuje się masa ludzi. Po upływie krótkiej chwili dźwięki nasiliły się, a ich źródło przybliżyło się. Pisarz usłyszał kroki setek łudzi, odgłosy końskich kopyt, dźwięk metalu, a także trudne do rozpoznania głosy. Stwarzało to wrażenie, że w pieszych i konnych szeregach poruszają się tysiące żołnierzy, przy czym marsz ten nie ma końca.
Zdenerwowany pisarz wrócił do domu. a po pewnym czasie uzyskał informację, że w miejscu zagadkowego incydentu biegł w starożytności rzymski trakt oraz że w Szkocji stacjonował elitarny „Dziewiąty hiszpański" legion Rzymian. Miał on za zadanie zdławić powstanie kilku szkockich plemion. W efekcie walk toczonych z rebeliantami w 60. latach n.e. powstanie wprawdzie upadło, lecz legion poniósł duże straty, a następnie zaginął bez śladu.
Podróże w przyszłość
Opisany przeze mnie wcześniej (zob. NŚ nr 6/2010 przyp. red.) przypadek podróży w przeszłość w parku w Marsylii miał swoją kontynuację w postaci podróży w przyszłość. Wspomniany w jego kontekście badacz Paul Dechane sądził, że jeżeli w marsylskim ogrodzie okresowo otwierało się okno w przeszłość, to równie możliwe jest przeniknięcie w nasze czasy ludzi z minionych wieków, co dla nich stanowiłoby podróż w przyszłość Z okolic cmentarza dla biednych w okno mogli przedostać się tylko ludzie z. niższych warstw społecznych, dla których adaptacja do warunków panujących w XX wieku byłaby dość trudna. Mogliby bowiem znaleźć się w świecie przestępczym lub w domu dla osób chorych psychicznie.
Z tą myślą Dechane podjął poszukiwania w szpitalach psychiatrycznych Marsylii, gdzie natknął się na niezwykły przypadek. Mianowicie niejaki Jacques Traverse został aresztowany za kradzież chleba. Po przeprowadzeniu dochodzenia uznano go za pomyleńca i umieszczono w zamkniętym ośrodku lam właśnie odwiedził go badacz.
Traverse wyglądał na 40-50 lat, był dobrze zbudowany, a jednocześnie zdradzał oznaki wygłodzenia. Zapewniał, że urodził się w roku 1741 i pracował w porcie jako tragarz. Opowiedział, że kiedy będąc na rauszu obrał drogę przez cmentarz, nagle znalazł się na tamtym świecie jak odebrał naszą rzeczywistość.
Jacques dokładnie opisał realia życia w XVIII wieku. Było przy tym oczywiste, że swoich informacji ze względu na poziom wiedzy i wykształcenia nie mógł zaczerpnąć ani z literatury, ani z cudzych relacji. Niestety, ponieważ archiwa i kościelne księgi w okresie Wielkiej Rewolucji Francuskiej poważnie ucierpiały, Dechanowi me udało się odnaleźć zapisów o narodzinach Jacquesa Traverse ani pięciu innych pacjentów szpitala psychiatrycznego. którzy twierdzili, że urodzili się i żyli w XVIII wieku. Daty ich przyjść były różne - od 1765 do 1790 roku. Okazało się natomiast, że u wszystkich sześciu mężczyzn brak jest śladów po szczepieniu ospy. Wykazują oni za to brak odporności na gruźlicę i podatność na kilka rodzajów infekcji. Skończyło się na tym, że dyrekcja szpitala zabroniła Dechane prowadzenia dalszych prac z chorymi, a wspomnianych pacjentów przeniosła do innego szpitala, gdzie po pewnym czasie zmarli na gruźlicę.
Został tylko kapelusz
Przypadek przejścia, o którym obecnie opowiemy, miał miejsce w Anglii w 1912 roku. W jednym z przedziałów wagonu pociągu relacji Londyn-Glasgow jechał inspektor Scotland Yardu oraz pielęgniarka. Nieoczekiwanie na siedzeniu przy oknie pojawił się mężczyzna w podeszłym wieku, który w pewnym momencie zaczął krzyczeć ze strachu. Na jego głowie widniał stary trójgraniasty kapelusz, tak zwany pieróg, spod którego wystawały zaplecione w długi warkocz włosy, a na nogach miał buty z dużymi klamrami. W rękach trzymał długi bicz.
Ponieważ nieznajomy był wyraźnie wystraszony, inspektor z pielęgniarką starali się go uspokoić. Wypytywali, kim jest i skąd pochodzi. Ten - płacząc - wykrzykiwał, że nazywa się Pat Drake, pracuje jako woźnica w Chathnam i nie rozumie, gdzie jest oraz w jaki sposób znalazł się tutaj.
Chcąc go uspokoić, inspektor otworzył okno i zaproponował, by mężczyzna wyjrzał na zewnątrz. W tym momencie pociąg jechał po łuku torów, dzięki czemu widać było lokomotywę. Wystraszyło to mężczyznę do tego stopnia, że próbował wyskoczyć przez okno. W tej sytuacji, obawiając się o los dziwnego pasażera, inspektor udał się po konduktora. Gdy jednak go przyprowadził, okazało się, że nieznajomy zniknął. Został po nim tylko pieróg oraz bicz. Natomiast pielęgniarka znajdowała się w głębokim szoku.
Wyjrzawszy przez okno funkcjonariusz Scotland Yardu nie zauważył nikogo na nasypie kolejowym. Wówczas postanowił wszcząć w tej sprawie śledztwo.
Opinie etnografów oraz eksperta od kapeluszy i bicza pozwoliły stwierdzić, że zabezpieczone przedmioty pochodzą z drugiej połowy XVIII wieku. Na podstawie danych archiwalnych ustalono też, że kolej żelazna przejeżdża obecnie przez miejscowość, gdzie jeszcze na początku XIX wieku znajdowała się nieduża wioska Chathnam. Natomiast w archiwach kościoła natrafiono na pewne zadziwiające informacje. W księdze rejestracji zmarłych z 1772 roku figurowało bowiem nie tylko nazwisko woźnicy, lecz były tam również adnotacje miejscowego pastora o tym, że - będąc już człowiekiem w podeszłym wieku - Drake przeżył nieprawdopodobną historię. Pewnego razu wracając wieczorem z podróży zobaczył diabelski powóz, który - według jego relacji - był długi i ogromny jak wąż, a także pałał ogniem i dymem. Następnie, nie wiadomo w jaki sposób, znalazł się wewnątrz tego pojazdu. Podróżowali w nim ludzie o dziwnych ubiorach, najwidoczniej słudzy diabła. Wystraszony Drakę zaczął błagać o pomoc Boga i wówczas ocknął się nagle w przydrożnym rowie. Natomiast po powozie i koniach zaginął ślad.
Już w domu woźnica dowiedział się. że godzinę przed zdarzeniem mieszkaniec sąsiedniej wioski przyprowadził jego konie, które odnalazł kilka mil dalej. Od tego momentu Drake postradał zmysły. Stale opowiadał o diabelskim powozie i oburzał się. że nikt mu nie wierzy. Warto dodać, że jego trójgraniasty kapelusz jest do dziś eksponowany w muzeum Brytyjskiego Towarzystwa Badań Parapsychicznych.
Niezwykły pacjent doktora Li
Na początku 1995 roku w chińskim mieście Siuan-Che na ulicy pojawił się dziwnie ubrany chłopiec, który mówił nieznanym dialektem. Przyprowadzono go na policję, gdzie udało się ustalić, że nazywa się Chon-Chen i mieszka w klasztorze niedaleko Czen-Dżo.
Chłopiec miał ok. 11-12 lat. Wyglądał na wystraszonego i cały czas wypytywał, gdzie się znajduje, co to za miasto i dlaczego wozy jeżdżą bez koni. Ponieważ policjanci doszli do wniosku, że ma coś nie w porządku z głową, wysłano go do szpitala psychiatrycznego. Okazało się jednak, że nastolatek jest zdrów.
Doktor Li, który badał Chon-Chena, żywo zainteresował się niezwykłym pacjentem. Zaprosił specjalistów z innych dziedzin nauki i zaproponował im przeprowadzenie z chłopcem rozmów. Wnioski uczonych były szokujące, gdyż mały pacjent mówił po chińsku z dialektem właściwym dla XVII wieku.
Ostatecznie Chon-Chen spędził w szpitalu rok, po czym na początku 1996 roku nieoczekiwanie zniknął. Jego poszukiwania nie przyniosły żadnego wyniku.
Doktor Li postanowił odnaleźć klasztor, o którym opowiadał Chon-Chen. Ustalił, że rzeczywiście on istnieje i został założony na początku XVII wieku. Doktor Li udał się tam i w archiwum świątyni natrafił na dziwny zapis. Wspomina się w nim o Chon-Chenie, jako posługującym w klasztorze. Na początku roku (co odpowiada rokowi 1695) Chon-Chen nieoczekiwanie zniknął i pojawił się dopiero po kilkunastu miesiącach opętany złymi duchami.
Ponieważ historia Chon-Chena tak czy inaczej wydawała się niezwykła, zakonnicy uznali za celowe odnotować to zdarzenie w swoich archiwalnych zwojach. Chłopiec opowiadał, że - jak rzekomo wyjaśniali dorośli - przeniósł się w przyszłość, w przybliżeniu 300 lat, i że ludzie w tej przyszłości nie są tacy jak teraz, ale jeżdżą na wozach bez koni, rozmawiają z lustrami, a po niebie latają gwiaździste rydwany.
Na podstawie relacjonowanego wydarzenia można wysnuć następujące przypuszczenie: jeżeli ów chłopiec przedostał się z przeszłości w przyszłość, a następnie mógł wrócić z powrotem do swojego czasu, oznaczałoby to, że przeszłość i przyszłość istnieją równocześnie. Wynikałoby z tego również, że podróże w czasie nie dokonują się chaotycznie, lecz są celowo ukierunkowane. Powrót odbywa się do tego samego czasu, z którego rozpoczęła się podróż i prawie w to samo miejsce, z którego człowiek zniknął.
Przypadek Alberta Gordoni
A na koniec o jeszcze jednym przypadku podróży - sądząc z analizy opisu - w daleką przyszłość.
W miejscowości Taccone (południowe Włochy) w XVIII wieku żył szanowany przez wszystkich Alberto Gordoni. W maju 1753 roku zaproszono go razem z żoną do zamku hrabiego Zanetti. Kiedy goście przechodzili przez dziedziniec zamku, Alberto nieoczekiwanie zniknął. Wyglądało to tak, jakby w całym znaczeniu tego słowa, wyparował na oczach żony, hrabiego oraz służących.
Osłupieni ludzie przeszukali wszystko wokół, nie znajdując jednak żadnego zagłębienia, do którego zaginiony mógł wpaść.
Ale to nie koniec tej historii. Dokładnie po upływie 22 lat Alberto Gordoni zjawił się bowiem w tym samym miejscu, z którego zniknął na dziedzińcu zamku. Sam utrzymywał, że był nieobecny bardzo krótko i przebywał w przepięknym kraju. W rezultacie - jakże by inaczej umieszczono go w szpitalu psychiatrycznym.
Poważnie potraktował go jedynie lekarz, ojciec Mario, któremu zawdzięczamy szczegółową relację o tym przypadku. Wynika z niej, że Alberto zachował na długo odczucie, iż pomiędzy jego zniknięciem i powrotem upłynęło niedużo czasu. Opowiadał ojcu Mario, że nieoczekiwanie przedostał się jak gdyby do tunelu i wyszedł z niego na biały świat. Były tam jakieś dziwne urządzenia i coś podobnego do niedużego płótna, całego w gwiazdach i punkcikach, pulsujących każdy w swoim rytmie. Mówiąc współczesnym językiem, zapewne zobaczył on jakiś pulpit sterowniczy z migającymi światełkami wskaźników. Spotkał tam również wysoką istotę z długimi włosami, która powiedziała mu, że wpadł w szczelinę czasu i przestrzeni i że powrót stamtąd będzie bardzo trudny.
W okresie, gdy Alberto oczekiwał na transport, o który żarliwie prosił, istota ta opowiedziała mu o dziurach w przestrzeni, tajemniczych białych „kroplach", myślach, które przemieszczają się błyskawicznie, a także o duszach bez ciała i latających miastach, których mieszkańcy są wiecznie młodzi.
Lekarz był pewny, że Alberto nie kłamie. Dlatego poszedł z nim na dziedziniec zamku Zanetti, aby pacjent wskazał miejsce, z którego zniknął. Chodziło o to, by teren ten ogrodzić. Kiedy znaleźli się na dziedzińcu zamku, Alberto postąpił kilka kroków do przodu i... ponownie zniknął, tym razem już na zawsze. Ze swej strony ojciec Mario, wykonawszy znak krzyża, wskazał, które miejsce należy odizolować przez wybudowanie specjalnej ściany. Nazwał je potem Pułapką Diabła.
Generalnie można stwierdzić, że znanych przypadków chronoportacji odnotowano na razie zbyt mało, aby można było wyprowadzić z tego jakieś ogólne wnioski dotyczące analizowanego zjawiska. Wiarygodność wielu z nich wydaje się jednak niemożliwa do zakwestionowania.
Źródło: Nieznany Świat 07/2010
