44 odpowiedzi w tym temacie

[Staniq]

Nic nie wiecie o autyzmie. Proponuję poszerzyć wiadomości. Zanim zaczniecie mi wlepiać minusy, poinformuję was tylko, że mam o tym spore pojęcie, ponieważ od 8 lat jestem ojcem autystycznego dziecka (dodatkowo głuchego), więc wiem o czym piszę.

[Staniq]

Autyzm w praktyce ma aż 10 poziomów. Spektrum autyzmu można przypisać każdemu z nas. Autyzm nie polega na izolacji od otoczenia. To jest inny świat i inne tam są zasady. Naruszenie zasad prowadzi do zawalenia się tego świata. Osoby autystyczne nie maja pojęcia jakimi prawami rządzi się społeczeństwo. Taką wiedzę zdobywają poprzez własne doświadczanie dobrego i złego. Nawet ich sposób patrzenia na świat odbiega od naszego. Ich perspektywy są inne, bo to co z ich punktu widzenia jest takie a nie inne, musi być takie same dla nas. Nie rozumieją inności postrzegania świata.
My oglądając przedmiot widzimy jego kształt, kolor, przeznaczenie. Osoba autystyczna może zobaczyć tylko fakturę powierzchni a cala reszta jako nieistotna nie zwróci jej uwagi.
Inny przykład. Dziecko autystyczne, poproszone o pokazanie oglądanego właśnie zdjęcia osobie siedzącej naprzeciw, wyciąga rękę ze zdjęciem i pokazuje je, ale zwrócone obrazkiem do siebie. Czy potrafisz sobie wyobrazić procesy myślowe zachodzące w takim momencie w mózgu?
Nasz świat dla ludzi autystycznych stoi na głowie.
Pisząc tamten post powinienem się odnieść do tytułu, bo tytuł powinien mieć cudzysłów na słowie "idioci", bądź temat traktować o idiotach, czyli osobach o znacznie obniżonej inteligencji.
Nie piszę tego z bólem. Okrzepłem w ignorancji i niezrozumieniu społeczeństwa na jakie natykałem się w Polsce, gdzie autyzm = głupek.
Mieszkam w UK od sześciu lat i dopiero tutaj moje dziecko otrzymało należytą opiekę. Dlaczego? Mag znasz odpowiedź.
Pozostanę tutaj z powodu syna, ponieważ jego jedynym językiem jest BSL (British Sign Language), czyli angielski język migowy. Różni się od polskiego i to znacznie, więc w Polsce bezużyteczny. Na szczęście nauka idzie mu łatwo i jest ciągle przed rodzicami (pomimo zdanych przez nas egzaminów BSL).

EDIT.
Na szczęście (jeżeli mówić tu o szczęściu jako takim), mój syn nie ma autyzmu tzw. głębokiego. Jego spektrum objawia się tylko obsesyjnym powtarzaniem rożnych czynności, aż do wykonania ich w perfekcyjny sposób, lub wykonywaniem czynności zastępczych, w celu stłumienia np. zdenerwowania. W miarę jak upływają lata autyzm u niego "słabnie", można mu wiele rzeczy wytłumaczyć i on to przyjmuje na "klatę", gdzie np. 3 lata temu, po przeprowadzeniu się w nowe miejsce, nie chciał wychodzić z domu przez 3 miesiące. W zeszłym roku przeprowadzałem się do domu, który dostaliśmy z miasta i on aktywnie w tej przeprowadzce uczestniczył, tak samo jak i w remoncie nowego domu. Robił to z nieukrywaną radością. Z drugiej strony, nowa opiekunka w szkole została przez niego ugryziona, bo była nowa i wymagała od niego zbyt dużo. Czasem mamy sytuacje, że zrywamy boki ze śmiechu,kiedy w szkole padła siec komputerowa i administrator nie wiedział o co chodzi, mój syn zepchnął gościa z fotela (wcześniej stal za nim i 10 minut przebierał rączkami), następnie w kilkanaście sekund rozwiązał problem i wydrukował sobie jakiś obrazek o który mu chodziło, a awaria mu w tym przeszkodziła. Nawiasem mówiąc, komputer to jego dobry kolega, bo zawsze robi to co on zechce. Świat interaktywny mu odpowiada i on go rozumie.

Użytkownik Staniq edytował ten post 08.07.2011 - 23:29

[Staniq]

up@
Dzieci autystyczne nie gryzą ze złości. To stres, z którym nie mogą sobie poradzić. Jeżeli chodzi o logikę, są bardziej logiczne od nas, a ich umysł przetwarza więcej informacji niż nam się wydaje. To jest też dla takich ludzi stresujące. Autyzm to również życie w stresie, problemy ze spaniem, spędzaniem wolnego czasu.
Więcej problemów przysparzają dzieci "nieobecne". Traktują rodziców i opiekunów przedmiotowo, jak sprzęty w domu. Czasem nawet tak jakby byli przezroczyści, patrzą na ludzi "na przestrzał". Do opiekunów przyzwyczajają się nie jak do osób, lecz przedmiotów. W naszym rozumowaniu, mogłabyś być taboretem, który właśnie podaje dziecku klocek.

[Staniq]

Niestety mag, eksperci wciąż podtrzymują tezę, o tym, że taki sprawdzian jest trudny dla ludzi autystycznych. Problem stanowią pojęcia abstrakcyjne. Rozmawiałem na podobny temat w piątek z pracownikiem CAMHS (to takie centrum pomocy dzieciom autystycznym). Podobne testy rozwiązują tutaj dzieci, ale jest jedno "ale". Nie wygląda to tak różowo. Okazuje się, że wynik często zależy od kolejności rozwiązywanych problemów. Bywa, iż kolejność układa logiczne odpowiedzi.
Co do wspomnianych abstrakcji, najprostsze pojęcia stanowią problem, np. niebezpieczeństwo. Mój syn wyraz zna, rozumie go częściowo. Otóż znak migowy niebezpieczeństwa używa, kiedy pokazuje gorącą kuchenkę, gorącą wodę w kranie lub czajniku. Natomiast nie ma w/g niego ten znak zastosowania podczas przechodzenia przez jezdnię albo wysokości. Podobnie jest z takimi pojęciami jak przyjaźń, koleżeństwo.

[Xellos]

A ja przytoczę cytat: "Wszyscy wiedzą, że czegoś nie da się zrobić. I wtedy pojawia się ten jeden, który nie wie, że się nie da, i on właśnie to coś robi. "

Diabeł tkwi w postrzeganiu. Kiedyś na przykład bardzo szybko liczyłem w pamięci, było to dla mnie ok i używałem raczej pamięci niż papieru. Nie byłem jakimś wybitnym geniuszem, co to sumuje całe kolumny w mgnieniu oka, ale i tak błyszczałem na tle innych (nieważne, rówieśnicy czy dorośli). Pod koniec podstawówki, szkoła położyła nacisk na liczenie pisemne, nauczyłem się i fajnie, czasem się przydawało. W gimnazjum miałem nakaz rozpisywać równania żeby było dokładnie widać co i skąd się wzięło... Przyznam, że przyzwyczaiłem się do niepotrzebnej fatygi i od tamtej pory robię błędy .

Jak dziecko przychodzi na świat od urodzenia wciskana jest mu ideologia swoich rodziców. Piekło, Niebo, Aniołki, Bóg etc. Nawet to, że chłopiec ma się bawić autkiem a dziewczynka lalką. Od dzieciństwa jesteśmy zaprogramowani. Zawsze mnie ciekawiło, gdyby nie nauczać religii, co ten młody człowiek by wymyślił. Czym by zaskoczył innych. Skoro jedni genialnie liczą liczby, może inni by liczyli gwiazdy, albo opowiadali o wszechświecie. Wiem że dzisiaj idzie się do wariatkowa za takie rzeczy Ale tak szczerze, to opowieści tych wariatów są tak samo nieudowodnione jak bóg z aniołkami.

[Muhomorniczy.Cylon]

Genialność kosztem upośledzenia. Jeśli przyrównać mózg do komputera z mocom obliczeniową zdefiniowaną i odjąć procesy pochłaniające wiele z niej na rzecz wąskiej specjalności mamy tego typu "Geniusza" .W przyszłości poprzez mechanizmy usypiania rejonów mózgu nieprzydatnych w rozwiązywaniu danego problemu będziemy zwiększać na wybranych akuratnych polach efektywność myślenia.

[wieslawo]

a nie jest tak że agresja i lęki rodzą się z ogromnej presji i próby dostosowania się do oczekiwań i zewnętrznego świata, który wymaga od nich standardu działania. W końcu ktoś z takimi zaburzeniami ma nie widzieć, nie wiedzieć. To się nie spotyka ze zrozumieniem a z terapią, bo ma być tak jak u większości, kropka. Wyobraźcie sobie, że coś wiecie i w momencie kiedy o tym mówicie, spotykacie się z niezrozumieniem i nawet jeżeli chcecie się dostosować to to nie działa. Nasza cywilizacja nie szuka innego rozwiązania, nie wpada na pomysł, że postrzegane przez innych rzeczy, mogą być prawdziwe, nie stara sie ich zrozumieć. Zamiast tego wychodzi z założenia, że wszystko ma być do siebie podobne, a każde odejście od normy jest szkodliwe. To dyskusja akedemicka, co było prędzej, jajko czy kura. Czy presja społeczeństwa, pewien jego schemat w konfrontacji z tym co widzą rodzi agresję. Czy społeczeństwo żyjące w lęku, bo jesteśmy bezustannie bombardowani strachem w wiadomościach, filmach, to czy nie taki obraz świata, podsyca lęk wywołując agresję, która w połączeniu z frustracją i presją dostosowania się i silnymi lekami "uwalającycmi" psychikę na naszą modłę, nie robi więcej szkody? Akuart teog się nigdy nie dowiemy, bo potrzeba by stworzyć zamknięte środowisko, gdzie schizofrenicy jako osoby jeszcze nieświadome tego co jest na zewnątrz i jak wygląda nasze społeczeństwo, odcięci od niego, mogliby się rozwijać w swoją stronę bez oceny ich zachowania jako nienormalne. To co jest normą ustala większość, która to jednak nie ma mandatu na prawdę objawioną.

[wieslawo]

a nie jest tak że agresja i lęki rodzą się z ogromnej presji i próby dostosowania się do oczekiwań i zewnętrznego świata, który wymaga od nich standardu działania. W końcu ktoś z takimi zaburzeniami ma nie widzieć, nie wiedzieć. To się nie spotyka ze zrozumieniem a z terapią, bo ma być tak jak u większości, kropka. Wyobraźcie sobie, że coś wiecie i w momencie kiedy o tym mówicie, spotykacie się z niezrozumieniem i nawet jeżeli chcecie się dostosować to to nie działa. Nasza cywilizacja nie szuka innego rozwiązania, nie wpada na pomysł, że postrzegane przez innych rzeczy, mogą być prawdziwe, nie stara sie ich zrozumieć. Zamiast tego wychodzi z założenia, że wszystko ma być do siebie podobne, a każde odejście od normy jest szkodliwe. To dyskusja akedemicka, co było prędzej, jajko czy kura. Czy presja społeczeństwa, pewien jego schemat w konfrontacji z tym co widzą rodzi agresję. Czy społeczeństwo żyjące w lęku, bo jesteśmy bezustannie bombardowani strachem w wiadomościach, filmach, to czy nie taki obraz świata, podsyca lęk wywołując agresję, która w połączeniu z frustracją i presją dostosowania się i silnymi lekami "uwalającycmi" psychikę na naszą modłę, nie robi więcej szkody? Akuart teog się nigdy nie dowiemy, bo potrzeba by stworzyć zamknięte środowisko, gdzie schizofrenicy jako osoby jeszcze nieświadome tego co jest na zewnątrz i jak wygląda nasze społeczeństwo, odcięci od niego, mogliby się rozwijać w swoją stronę bez oceny ich zachowania jako nienormalne. To co jest normą ustala większość, która to jednak nie ma mandatu na prawdę objawioną.