Jak sugeruje badanie, sklonowany człowiek prawdopodobnie traktowałby siebie jako indywidualność. Naukowcy wyciągnęli swoje wnioski po przeprowadzeniu rozmów z identycznymi bliźniakami na temat ich doświadczeń w obcowaniu z osobą o takim samym genotypie.
Zespół orzekł, że bliźniacy wierzyli, że ich geny odgrywały ograniczoną rolę w kształtowaniu ich tożsamości.
Brytyjsko-australijskie badanie zostanie wkrótce opisane w dzienniku "Journal of Social Science and Medicine".
Jego współautor, doktor Barbara Prainsack z Uniwersytetu Wiedeńskiego w Austrii, która pracowała z profesorem Timem Spectorem z Twins Research Unit w Londynie, powiedziała: "Narodziny owcy Dolly wywołały wiele pytań o to, jak wyglądałoby bycie klonem".
"Nie mamy klonów, z którymi moglibyśmy przeprowadzać rozmowy, mamy jednak identycznych bliźniaków".
Identyczne bliźnięta powstają, kiedy pojedyncze jajo, zapłodnione nasieniem, dzieli się na dwa genetycznie identyczne embriony.
Badacze stwierdzili, że bliźniacze klony dzieliłyby takie same geny, wobec czego zaprezentowali jedyną istniejącą metodę badania uczuć, których może doświadczyć klon.
Położyli jednak także nacisk na to, że bliźniacy różniliby się od klonów, ponieważ oni rodzą się równocześnie, podczas gdy klon byłby młodszy.
Jeden z dwóch?
Naukowcy przeprowadzili 17 wywiadów z identycznymi, nieidentycznymi i niebliźniaczymi rodzeństwami.
Identyczni bliźniacy mówili, że bycie bliźniakiem nie ubliżało ich indywidualności - chociaż wskazywali na to, że ludzie często mieli uprzedzenia, że tworzyli oni parę, a nie dwie jednostki.
Te wywiady ukazały życie identycznych bliźniaków jako błogosławieństwo i pokazały, że nie są oni nieidentycznymi bliźniakami lub "przypadkami wyjątkowymi".
Bliźniacy powiedzieli również, że ich geny nie rodziły żadnych większych relacji z drugim bliźniakiem i ich tożsamością.
Bliźnięta czuły takie czynniki, jak wychowanie w takim samym środowisku, spędzenie razem większości życia i traktowanie w podobny sposób przez rodziców.
Jeden z bliźniaków stwierdził: "Spędziliśmy razem 20 lat więc było to zamknięte doświadczenie. Nic nie zmienił nawet rok, gdy żyliśmy w odosobnieniu. Nie czuję więc, aby genetyka robiła jakąś różnicę".
Na tej podstawie naukowcy stwierdzili, że można przypuszczać, że klon prawdopodobnie nie czułby, że jego indywidualność została upośledzona przez dzielenie genów z kimś jeszcze, że ich stosunki ze współklonem byłyby dobrodziejstwem, a ich wyjątkowość nie byłaby cechą negatywną.
Dr Prainsach powiedział: "Zgodnie z genetycznie identycznymi ludźmi w naszych badaniach, problemu nie stanowiłaby jednakowość genetyczna, ale bodźce, które skłoniłyby kogoś do decydowania o czyimś genomie. Debata o klonowaniu skorzystałaby na przesunięciu nacisku z genetycznej jednostajności na spojrzenie na społeczne powody, dlaczego celowe tworzenie ludzi z ustawionymi genami mogłoby urazić społeczeństwo".
Profesor Robin Lovell-Badge, genetyk z Państwowego Medycznego Instytutu Badawczego w Londynie, mówi: "Klonowanie ludzi w celach rozrodczych nie jest bezpieczne i nie powinno być takich prób przy dzisiejszym stanie wiedzy. Moim zdaniem nie istnieją żadne przesłanki stojące za takimi próbami. Jest to jednak interesująca nauka i, pomimo że mała, pokazuje, że nie powinniśmy mieć jakichkolwiek uprzedzeń w stosunku do genetycznie identycznych jednostek żyjących wśród nas".
BBC, 17 lipiec 2006
Tłumaczenie: Ivellios
. 
