Dobra, będzie krótko. Teoria że bloki z których zrobione są piramidy zostały odlane to kompletna bzdura. To są bloki z wapienia wykuwane ze skał. Tu masz o tym, dokładnie w tym poście http://www.paranorma...post__p__375883
Skopiuję jeden fragment żebyś wiedział gdzie masz szukać:
Zdecydowana większość jednak to wykuwane nieopodal miejsca budowy bloki wapienia zbliżone przeciętnie wagą do 2,5 tony. Oczywiście te, których użyto do budowy niższych warstw były większe (około 15 ton), te zaś których użyto do budowy wyższych partii piramidy – znacznie mniejsze (i ważące dużo mniej niż 2,5 tony).
Teoria o odlewanych blokach zupełnie do tego nie pasuje. Piramidy w znacznej większości są zrobione ze skały wapiennej. Jak wyobrażasz sobie topienie takiej skały? Egipcjanie najpierw mieli wykuwać te bloki ze skały a potem topić je, czekać jak ostygną i potem wnosić je na górę. Absurd kompletne.
Lansowanie teorii o stopionych blokach wynika tylko z niewiedzy.

I znów nie czytasz ze zrozumieniem, pierwsze słysze o teorii jakoby egipcjanie mieli wykuwać bloki wapienne a potem je topić ? Ja nic takiego nie napisałem i napewno nikt z tu obecnych!
Napisze jeszcze raz. Chodzi o jeden z typów wapienia piaskowego, zacytuje prace
http://en.wikipedia....seph_Davidovits z którym się zgadzam. Oczywiście nie wyklucza się wycinanych skał z sąsiednich kamieniołomów, z tym, że skały te słuzyły raczej jako fundament piramidy. Musiały być duże mocne i lite, aby przenieść ciężar. Natomiast reszta piramidy została wykonana w technologi dzisiejszego betonu.
Opis budowy dotyczy piramidy schodkowej Imhotepa. Ze względu, że piramida Cheopsa powstała w przeciągu 20lat, technologia musiała być taka sama.
cyt."Jest bardzo prawdopodobne, że tuż przed rozpoczęciem lub podczas budowy mastaby, Imhotep dokonał ważnego odkrycia. Zdał sobie sprawę z właściwości żółtej skały wapiennej, którą znalazł w Sakkarze: były to skały krzemionkowe i margiel. Płaskowyż ma specyficzną geologię: warstwa zawiera naprzemienne serie skał osadowych twardych krzemianów i miękkich margli. Powstało to oczywiście dzięki erozji i jest widoczne od drogi wiodącej do doliny aż po szczyt płaskowyżu. Twarde warstwy mają 20 i 30 cm grubości, każąc wierzyć wszystkim ekspertom, że odkryli miejsce, skąd pochodziły kamienie użyte do budowy piramid w Sakkarze a w szczególności piramidy Dżosera. Ale ten wapień jest bardzo twardy (zawiera dużo krzemionki) i jest trudny do przecięcia. Mogą być z tego zrobione jedynie prostokątne brukowce użyte do wypełnienia szczelin w mastabie i zewnętrznej ścianie kompleksu cmentarnego.
Druga warstwa z miękkiej gliny pojawia się często w postaci kieszeni o kilkumetrowej grubości na powierzchni płaskowyżu. To jest właśnie to, czego użyto jako surowca. Niektóre z tych kieszeni to piaskowy wapń składający się w 30% z piasku, 60% wapnia i 10% gliny. Inne warstwy złożone są z glin wapiennych zawierający 20% – 60% gliny i 40% – 80% wapnia. Większość gliny była typu kaolinowego, która doskonale nadaje się do geopolimeryzacji.
Te rodzaje wapnia są bardzo podatne na erozję i łatwo rozpadają się w wodzie, dając wapniowi papkowatą konsystencje, z której można tworzyć cegły. Obserwowaliśmy te właściwości w naszym laboratorium. Glina zawiera w sobie tlenek glinu i krzemionkę i jest chemicznie uaktywniana dzięki sodzie kaustycznej (stworzonej przez zmieszanie sody krystalicznej z wapnem, CaO, wapno kalcynowane), tworząc glinokrzemian sodu i wapnia, podstawowy składnik geologicznego kleju. Zaprawę z wapiennej gliny umieszczano w drewnianych formach, suszono i zabierano na teren budowy piramid. Imhotep odkrył jak wyprodukować materiał budowlany. Istnieją także inne „alchemiczne” reakcje, które mogą być wykorzystane do tworzenia tego materiału. Jedynie poprzez naukową analizę bloków piramidy, można uzyskać dokładny zestaw składników.
Odporność cegły mułowej na nacisk jest bardzo niska i wytrzymuje ona 10 kg/cm2 czyli jeden MPa. Nie można z takiego materiału budować wysokich budynków. Budulec był perfekcyjny dla mastab i zamknięć. Wraz z odkryciem cegły wapiennej Imhotep posiadał materiał o 10-krotnie większej odporności na nacisk: 10 MPa lub 100 kg/cm2. Mógł z tego budować wzwyż. Metoda pozostawała dokładnie ta sama. Używano tych samych narzędzi jak do produkcji cegły mułowej, zamieniając glinę na zaprawę wapienną – proste udoskonalenie techniczne.
Jeśli zbadamy wapienną cegłę z piramidy Dżosera rzeczywiście dostrzeżemy strukturę podobną do kompaktowych cegieł glinianych".