Ale kluczem do tej zagadki jest, o ile dobrze pamiętam, brak odpowiedniej koordynacji pomiędzy FBI a CIA.
czy książka podaje, kto za ten tragiczny w skutkach brak koordynacji poniósł odpowiedzialność?
Amerykanie wiedzieli, że coś się święci, wiedzieli kto jest w to zamieszany, ale nie byli w stanie temu zapobiec.
Jeżeli byłoby tak jak piszesz, rozpoczęłoby się długie i żmudne śledztwo mające na celu ustalenie kto jak i dlaczego odpowiadał za taki stan rzeczy, z wyciągnięciem wobec tych osób konsekwencji włącznie.
Zresztą, tutaj po raz kolejny dochodzimy do następnej absurdalnej rzeczy związanej z teorią spiskową. Zwolennicy teorii spiskowej wymagają od nas, abyśmy patrzyli na agentów CIA jak na morderców i zbrodniarzy. Bo albo sami zgotowali Ameryce ten los, albo przynajmniej stali i cynicznie patrzyli z założonymi rękami aż samo się wszystko wydarzy.
akurat w tym przypadku niczego absurdalnego nie ma. A zasada ograniczonego zaufania nie czyni z nikogo od razu mordercy. A stosowanie owej zasady w stosunku do wywiadu jest uprawnione choćby ze względu na 1962 r. i powstałą wtedy operację Northwoods. Zakładała przeprowadzenie przez CIA lub inne agencje rządowe ataków terrorystycznych w miastach USA; ataki te miały zwiększyć publiczne poparcie dla planowanej wojny przeciwko Fidelowi Castro na Kubie.
Problem w tym, że to wymaganie od nas, abyśmy patrzyli na gorących patriotów jak na zdrajców swojego narodu.
Plany związane z operacją Northwoods pokazują, że Ci gorący patrioci ulegają jednak okresowo oziębieniu.
Do CIA nie idzie się z przekonaniem "no, kolejna robota jak każda inna". To służba w obronie swojego narodu. Dokłądne pzeciwieństwo organizowania 9/11. Kto myśli inaczej, ten ma po prostu wypaczone pojęcie.
To agencja wywiadowcza. Tutaj ważne są cele strategiczne. Jeżeli coś jest w interesie amerykańskich władz (Patriot Act) wszystkie chwyty są dozwolone. Zadam Ci proste pytanie. Kto najbardziej zyskał na zamachach z 11 września?
Po drugie zaś - CIA to też komórka Alec Station (czy też Bin Laden Issue Station), czyli ludzie skupiający się od wielu lat na ściganiu bin Ladena. Oni to deptali mu po piętach przez wiele lat, oni szukali każdej nitki łączącej go z rozmaitymi zamachami, oni narażali swoje życie jeżdżąc do Jemenu czy Arabii Saudyjskiej aby prowadzić śledztwa, oni w końcu byli przy monitorach gdy istniała szansa zabicia bin Ladena przed 9/11 (zrezygnowano z tego, ponieważ bodajże na polowaniu był z nim wtedy wysoki rangą człowiek z jednego z krajów arabskich a CIA nie chciało ryzykować jego śmierci i skandalu). I teraz nagle wymaga się od nich, aby po latach swojej walki z bin Ladenem dopuścili do 9/11 albo przynajmniej sfabrykowali ten atak i zwalili winę na "niewinnego". Nawet gdybym chciał, to trudno byłoby mi wymyślić coś głupszego 
Co jest głupiego w tym, że ludzie o których piszesz chcieliby wykorzystać bin Ladena jako narzędzie i poprzez zaniechanie odpowoednio wczesnej reakcji ugrać na tym możliwość wypowiedzenia wojny krajom tzw osi zła bez uzyskania zgody zgromadzenia narodowego? Jeszcze raz przypominam, że to jest AGENCJA WYWIADOWCZA.
Ano przesada. Przed 9/11 przestrzeń powietrzna USA nie była tak strzeżona jak mówisz. NORAD w ogóle nie interesował się lotami pasażerskimi. To FAA miała za zadanie nadzorować wszystko i wezwać NORAD gdy zajdzie taka potrzeba. W przypadku 9/11 zaś FAA powiadomiła NORAD po prostu za późno...
Tutaj chciałbym zatrzymać się nieco dłużej, bo sprawa nie jest tak prosta jak ją opisujesz. Wytłumaczę Ci to na przykładzie lotu 77. Owy lot wystartował o 8.20 rano. Pilot nawiązał ostatni rutynowy kontakt radiowy z kontrolerami lotów o godzinie 8.50. “O 9.09 wskutek niemożności uchwycenia samolotu na radarze kontrolerzy z Indianapolis ostrzegli o możliwej katastrofie” – donosił Washington Post. Wiceprezydent Dick Cheney wyjaśni później, iż „terroryści wyłączyli transponder samolotu, sugerując, iż samolot rozbił się on w Ohio, co jak wiemy nie miało miejsca [Żródło: Prasa, NBC, 16 września 2001].
12 września ustalono, iż transponder zamilkł około 8.55 czyniąc tym samym samolot niewidocznym dla cywilnych kontrolerów lotów. W tym czasie Boeing prawdopodobnie wykonał zwrot w kierunku Waszyngtonu. To oczywiście jest domysł, gdyż nie potwierdzają tego żadne źródła.
Jedno jest pewne: Wyłączenie transpondera w warunkach, jakie zaistniały tego dnia powinno być najprostszym sposobem na podniesienie alarmu.
Procedury są bardzo ścisłe i rygorystyczne w przypadkach awarii transponderów, zarówno w lotnictwie cywilnym jak i wojskowym. Przepisy FAA dokładnie precyzują, jak postępować, gdy transponder nie funkcjonuje prawidłowo: Wieża kontrolna powinna od razu nawiązać łączność radiową z pilotem, a jeśli nie uda się tego zrobić, należy niezwłocznie powiadomić siły powietrzne, które wysyłają myśliwce celem nawiązania z samolotem kontaktu wzrokowego. [źródło: Przepisy FAA:
http://faa.gov/Atpubs].Przerwa w pracy transpondera bezpośredno stawia również w stan gotowości siły militarne NORAD –siły obrony powietrznej USA i Kanady.
Transponder jest identyfikatorem samolotu – umożliwia jego NIEPRZERWANY i AUTOMATYCZNY monitoring.
"Jeżeli obiekt nie może być zidentyfikowany w czasie krótszym niż 2 minuty lub wzbudza podejrzenia, jest traktowany jako ewentualne zagrożenie. Samoloty niezidentyfikowane, samoloty będące w niebezpieczeństwie oraz samoloty, co do których istnieje podejrzenie, iż mogą zostać użyte w innych celach niż te, do których zostały przeznaczone, mogą być przechwycone przez myśliwce NORAD".
[Rzecznik NORAD:
http://www.airforce....athome1e_f.htm] W publikacji Boston Globe "Facing Terror Attack’s Aftermath" można przeczytać: „Snyder, rzecznik NORAD potwierdza, iż myśliwce obrony powietrznej rutynowo przechwytują takie samoloty”.
Tak więc zgodnie z oficjalną wersją, uwzględniając warunki zaistniałe 11 września 2001 roku, "terroryści" rzeczywiście spowodowali alarm, co POWINNO było prowadzić do niemal natychmiastowego przechwycenia samolotu, na CZTERDZIEŚCI minut przed jego uderzeniem w Pentagon.
W niektórych rejonach USA kontrolerzy lotów dysponują radarami zwanymi „primaries”(aktywnymi), zdolnymi do wykrywania ruchu w przestrzeni powietrznej , jednakże na co dzień używane są radary „secondaries” ( pasywne), zdolne jedynie do odbioru sygnału emitowanego przez transpondery zainstalowane w samolotach które zgłaszają ID, kurs, wysokość etc. Wyłączenie transpondera powoduje zniknięcie samolotu z ekranu radaru pasywnego i może on być obserwowany wyłącznie przy użyciu radaru aktywnego. FAA poinformowała jednak, iż kontrolerzy lotów w Ohio nie mieli dostępu do radarów aktywnych.
W „Pentagon Crash Highlights a Radar Gap” napisano: "Samolot, który uderzył w Pentagon 11 września, zniknął z ekranów radarów kontroli lotów na co najmniej 30 minut – po części dlatego, że został porwany w obszarze słabo pokrytym przez radiolokację kontroli lotów". [...]
Samolot lecący z lotniska Dulles w Waszyngtonie do Los Angeles został porwany pomiędzy 8.50 – kiedy to kontrola nawiązała ostatni rutynowy kontakt radiowy z pilotem - a 8.56, kiedy to porywacze wyłączyli transponder, który na monitory kontrolerów przekazuje dane identyfikacyjne samolotu, wysokość i prędkość lotu.
Uderzenie w Pentagon nastąpiło o 9.41, około 12 minut po tym, jak kontrolerzy z Dulles podnieśli alarm, że niezidentyfikowany samolot leci w kierunku Waszyngtonu z dużą prędkością.
Wyjaśnianie tajemnicy zniknięcia samolotu należy zacząć od faktu, iż porwanie nastąpiło w okolicy obsługiwanej tylko przez jeden – pasywny – typ radaru, co zostało oficjalnie potwierdzone przez FAA. Chociaż ten typ radaru nazywany jest "pasywnym", to kontrola lotów używa niemal wyłącznie tego systemu, który z transpondera pobiera identyfikator samolotu, punkt docelowy lotu, prędkość i wysokość i wyświetla te dane na ekranach radarów kontroli lotów.
Radar typu „Primary” (aktywny) to starszy system – odbiera sygnał odbity od samolotu i informuje kontrolera jedynie o tym, że jakiś samolot jest w powietrzu, ale nie wyświetla jego typu ani wysokości lotu. Na wieżach kontrolnych zazwyczaj zainstalowane są obydwa typy, ale „Primary” jest używany wyłącznie jako system zapasowy i zazwyczaj jest przez wyłączany przez kontrolerów obsługujących samoloty lecące na wysokości ponad 5500 metrów, zaśmieca im bowiem monitory.
Wszystkie samoloty latające powyżej 5500 metrów musza mieć włączone transpondery. Jeśli jakiś samolot po prostu zniknie z ekranu radaru, większość kontrolerów może szybko przełączyć się na system aktywny, który powinien wyświetlić niewielki znak plusa w miejscu odpowiadającym lokalizacji samolotu – nawet jeśli transponder nie funkcjonuje.
System radarowy w okolicach Parkersburga w Zachodniej Wirginii został jednak wyposażony jedynie w pasywny system radiolokacyjny, zwany radarem "beacon-only" [działający jedynie w kontakcie z transponderem - przyp. nasz]. W efekcie kontrolerzy monitorujący Lot 77 w centrum w Indianopolis pozostali ślepi, kiedy porywacze wyłączyli pokładowy transponder - jak podały niektóre źródła".
Jedynym zatem skutkiem wyłączenia transpondera w tym konkretnym momencie było uczynienie samolotu niewidzialnym tylko dla CYWILNYCH organów kontrolnych. Zastanawiające, skąd „terroryści” wiedzieli, co zrobić, aby stać się niewidocznymi dla cywilnych kontrolerów lotów. Przypominam że wyłączenie transpondera POWINNO AUTOMATYCZNIE zwrócić na samolot uwagę i zainteresować militarne siły Obrony Narodowej USA już w ramach normalnej procedury, a co dopiero w warunkach z 11 września 2001. Dlatego też jest niemal pewne, że przez cały czas był on widoczny i monitorowany przez Wojsko.
Jednakże zgodnie z zarządzeniem generała Myersa armia czekała trzy kwadranse przed wysłaniem myśliwców [Przesłuchanie w Senacie, 13 września 2001].
Dwa dni później, 15 września 2001, NORAD wydał do prasy sprzeczne oświadczenie, w którym stwierdza, iż o uprowadzeniu Flight 77 siły NORAD zostały poinformowane dopiero o godzinie 9.24 i niezwłocznie wysłały dwa F-16 z bazy w Langley, 105 mil od Pentagonu (zamiast z St. Andrews – jedynie 10 mil od Pentagonu). Samoloty wzbiły się w powietrze o godzinie 9.30, o wiele za późno... obiekt, który uderzył w Pentagon, pojawił nad Waszyngtonem o 9.37.
Ta wersja obarcza winą za sytuację FAA, która zbyt długo zwlekała.
Jednak to wytłumaczenie nie jest zadawalające, ze wględu na ustalone procedury, które powinny być AUTOMATYCZNE.
Tu trzeba zadać jedno zasadnicze pytanie: Biorąc pod uwagę wszystko, co BYŁO wiadome - choć, jak twierdzą, z opóźnieniem - dlaczego wysłano myśliwce a nie pocisk ziemia-powietrze?
Przecież zaistniała tego dnia sytuacja kryzysowa wymagała najwyższej czujności sił obrony powietrznej, także nad Waszyngtonem, niezależnie od przechwycenia Flight 77. Działania powinny były podlegać bazie wojskowej Saint Andrews, gdy tylko generał Eberhart, głównodowodzący oficer sił NORAD, uruchomił plan SCATANA przejmując kontrolę nad przestrzenią powietrzną Nowego Jorku i obsadził ją myśliwcami.
Dla wojskowych, od momentu kiedy zostali powiadomieni o zniknięciu Flight 77 - czyli w rzeczywistości od chwili wyłączenia transpondera, a nie od chwili, kiedu FAA wzięła się wreszcie za powiadomienie ich - nie istniała w ogóle kwestia, czy transponder nawalił czy został wyłączony celowo. Sytuacja była jasna, a fakty konkretne – dwa samoloty uderzyły już w wieże WTC, transponder w trzecim nie funkcjonował a pilot nie odpowiadał na wywołania radiowe. Zadanie armii jaśniejsze być nie mogło – zestrzelić samolot, który - jak twierdzono - skierował się na Waszyngton.
Opisane powyżej fakty świadczą o tym, iż lotnictwo wojskowe NIE ZAMIERZAŁO zestrzelić kierującego się na Pentagon obiektu, czymkolwiek on był, bez względu na zagrożenie, jakie sobą przedstawiał.
16 września 2001 Dick Cheney próbował usprawiedliwiać zaniedbanie wojskowych twierdząc, iż decyzja o zestrzeleniu cywilnego samolotu pasażerskiego "winna być pozostawiona prezydentowi". Grał na uczuciach narodu amerykańskiego twierdząc, że prezydent po prostu nie mógł podjąć takiej decyzji pochopnie, ponieważ "stawką było życie amerykańskich obywateli".
Stwierdzenia Cheneya są jednakże zakłamane. Zrównał bowiem przejęcie samolotu z decyzją o jego zestrzeleniu.
Przechwycenie to nic innego jak nawiązanie kontaktu wzrokowego, wydanie poleceń sygnałami świetlnymi i gotowość do podjęcia akcji. Zestrzelenie oznacza zaś, iż myśliwce czekają już na pozycji na wydanie rozkazu.
Jedźmy dalej: Nie jest prawdą, jakoby ta decyzja należy wyłącznie do Prezydenta. Przechwycenie podejrzanego samolotu cywilnego następuje automatyczne i nie wymaga jakiejkolwiek decyzji politycznej. Działanie takie powinno było mieć miejsce 11 września natychmiast po tym, jak transponder przestał działać. Myśliwce powinny wystartować natychmiast, chyba że otrzymały wyraźny rozkaz pozostania na ziemi.
Powtórzę jeszcze raz: Flight 77 był niewidoczny JEDYNIE dla CYWILNEJ kontroli lotów. Fakt wyłączenia transpondera automatycznie alarmuje wojska obrony powietrznej.
Następny problem: Jest sobie pięć niezwykle zaawansowanych technicznie baterii antyrakiet do obrony Pentagonu przed atakiem powietrznym. Baterie działają automatycznie
Rzecznik Pentagonu, podpułkownik Vic Warzinski twierdził, iż armia nie spodziewała się takiego ataku. Nie brzmi to wiarygodnie. Ponieważ transponder został wyłączony, Pentagon wiedział doskonale, gdzie jest samolot. Komunikacja pomiędzy kontrolerami cywilnego ruchu powietrznego a rozmaitymi władzami federalnymi działała bez zarzutu.
O 9.25 wieża kontrolna Dulles International w Waszyngtonie zauważyła niezidentyfikowany obiekt lecący z dużą prędkością w kierunku otaczającej stolicę strefy zamkniętej dla lotów [Washington Post, 12 września 2001]. Samolot ten leciał w stronę Białego Domu. „Ku naszemu zaskoczeniu obiekt nagle zmienił kierunek lotu. To musiał być myśliwiec. To musiał być jeden z naszych chłopaków wysłany na patrol aby chronić prezydenta i stolicę... Utraciliśmy kontakt radarowy z tą maszyną. I czekaliśmy... I wtedy otrzymaliśmy polecenie z Narodowej Kontroli, że mamy wstrzymać cały ruch przychodzący i że Pentagon oberwał. [Danielle O’Brien, ABC News, 24 października 2001].
Armia posiada kilka niezwykle zaawansowanych radarowych systemów monitorowania. System PAVE PAWS jest używany do wykrywania i śledzenia obiektów trudnych do wyłowienia, takich jak pociski latające na bardzo małych wysokościach. PAVE PAWS nie przeoczy NICZEGO, co pojawi się w przestrzeni powietrznej Ameryki Północnej. "ten system radarowy jest w stanie wykryć i monitorować ogromną ilość obiektów, które podpadałyby pod zmasowany atak z użyciem SLBM [Submarine Launched Ballistic Missile - pocisk balistyczny wystrzeliwany z okrętu podwodnego], błyskawicznie rozróżnia typy obiektów, wylicza czasy odpalenia i miejsca uderzenia. [
http://www.pavepaws.org/ oraz
http://www.fas.org/s...gram/track/pave paws.htm ]
Wbrew zatem twierdzeniom Pentagonu, armia doskonale wiedziała o niezidentyfikowanym obiekcie zmierzającym w stronę stolicy. A jednak armia nie zareagowała, a baterie antyrakietowe Pentagonu nie zadziałały.
Dlaczego?
Wojskowe samoloty oraz pociski posiadają transpondery, które są o wiele bardziej zaawansowane technicznie niż te pozostające w użyciu cywilnym. Transpondery wojskowe pozwalają obiektom latającym na określanie się elektronicznym oczom strzegącym amerykańskiej przestrzeni powietrznej jako przyjazne lub wrogie. Bateria antyrakietowa nie zareaguje na przykład na zbliżający się "przyjacielski pocisk", co w warunkach bojowych gwarantuje niszczenie jedynie wrogich pocisków czy samolotów.
Wydaje się więc, że cokolwiek trafiło Pentagon, MUSIAŁO mieć wojskowy transponder sygnalizujący się jako „przyjazny” - to znaczy zostało wzięte za samolot armii amerykańskiej penetrujący ochronę Pentagonu - w przeciwnym razie baterie antyrakietowe automatycznie aktywowałyby się.
W dziwny sposób cała odpowiedzialność za obronę powietrzną przypisana jest siłom NORAD, a to zwyczajnie nie jest prawdą.
Istnieje National Military Command Center [Narodowe Centrum Dowodzenia Wojskowego], które mieści się W Pentagonie i gromadzi wszystkie informacje dotyczące porwań samolotów a także zleca operacje wojskowe. 11 września 2001 NMCC było od samego rana postawione w stan najwyższej gotowości bojowej. Najwyższą władzą wojskową NMCC jest the Chairman of the Joint Chiefs of Staff [Przewodniczący Kolegium Szefów Połączonych Sztabów]. 11 września funkcję tę pełnił generał Henry Shelton. Jednakże Shelton był akurat gdzieś nad Atlantykiem. w podróży do Europy, a jego obowiązki na miejscu pełnił jego zastępca, generał Richard Myers, który w tym czasie zadawał się z senatorem Maxem Clelandem.
W skrócie, odpowiedzi na pytanie, co właściwie zdarzyło się 11 września, zmieniają się wskazując a to na awarie sprzętu, a to na problemy z koordynacją działań, chwilową niesprawność, nieobecność dowódców albo na przerzucanie odpowiedzialności etc.
Oczywiście nie daje nam to odpowiedzi na pytanie: Dlaczego automatyczne systemy obrony Pentagonu nie zadziałały? Mike Ruppert napisał, że tego dnia odbywały się "ćwiczenia wojskowe", sugerując, że owe automatyczne systemy zostały czasowo wyłączone. Jeśli tak istotnie było, to albo byłby to największy zbieg okoliczności w dziejach, iż ten sam dzień wybrała na swoją gruntownie zaplanowaną w afgańskich jaskiniach akcję zaatakowania Ameryki jakaś grupa szalonych terrorystów albo... ktoś z rządu USA im o tym powiedział.
Krótko mówiąc, Najpotężniejsza Machina Wojenna na świecie powinna ogłosić się Najbardziej Niekompetentną. I z powodu jej niekompetencji życie straciły tysiące Amerykanów i nikogo z tego nie rozliczono. W tym samym czasie nałożono na obywateli drakońskie ograniczenia wolności osobistej – oczywiście w imię Bezpieczeństwa Państwa, gdy jasne jest, że gdyby odpowiednie istniejące już systemy były aktywne, nie doszłoby do uderzenia w drugi budynek WTC, a tym bardziej w Pentagon.
Biorąc pod uwagę wszystkie aspekty tego problemu, wydaje się, że owe systemy ochronne DZIAŁAŁY... a obiekt, który uderzył w Pentagon, został zidentyfikowany przez baterie antyrakietowe jako „SWÓJ”.
„Trzeba pamiętać, że pierwszym zadaniem, które zawiązując spisek należy wykonać, bez różnicy czy jest to spisek polityczny, kryminalny czy biznesowy, to przekonanie wszystkich dookoła, iż nie ma żadnego spisku. Sukces spiskowców w dużej mierze zależy od tego, czy są zdolni tego dokonać” [Gary Allen, None Dare Call It Conspiracy]
To zdjęcie ma jedynie na celu pokazać uszkodzenia budynku i pokazałem je aby pokazać, że rozmiarami pasują do Boeinga. Dziura wielkości od silnika do silnika, uszkodzenia ściany - od końcówki skrzydła do drugiej końcówki. Co do szpul - wszelkie symulacje pokazują, że samolot przeleciał nad nimi.
i pozostały one w tym samym miejscu? Proszę podaj mi link do tych symulacji.
Ale skoro słyszeliśmy już od zwolenników teorii spiskowej, że latarnie "ścinali agenci CIA", to nie dziwię się że i w przypadku tych dwóch rzeczy nie jest w stanie przejść im przez gardła opcja "no cóż, nie ma innego logicznego wyjaśnienia poza Boeingiem" 
te latarnie, które nie znajdywały się na trajektorii lotu Boeinga z analizy NTSB?
W 2005 roku samolot pasażerski spadł niedaleko Aten. Jedna z czarnych skrzynek została zniszczona.
bzdura. Link, który podałeś to informacja z gazety opublikowana w krótkim czasie po katastrifie i sprostowana.
Dopiero odnaleziona druga czarna skrzynka (pierwszej samolot w ogóle nie posiadał na pokładzie!) została odesłana do Francji do analizy, w nadziei na pomoc w ustaleniu przyczyn katastrofy. Jak się okazało, urządzenie działało w czasie lotu prawidłowo, co po wypadku umożliwiło odczytanie danych dotyczących przebiegu lotu oraz zapisu głosów w kabinie załogi.
(źródło: katastrofa Heliosa 522, wikipedia, NTSB)
Jestem pewien, że przypadków zwykłych katastrof w których czarne skrzynki ulegają zniszczeniu podczas gdy inne, mniej trwałe elementy wychodzą lepiej lub gorzej, znalazłoby się więcej. Poszukać?
jak najbardziej poszukać
Użytkownik mefistofeles edytował ten post 26.09.2011 - 22:51
