Mój pogląd pewnie nie spotka się z aprobatą, ale samobójstwo z większości pobudek jest dla mnie zachowaniem tchórzy, którzy nie potrafią stawić czoła problemom. Macie swoje "bezstresowe wychowanie", tyle samo osób ginie roczne na drogach co popełnia samobójstwa.
Ja w tym temacie nie potrafie być obiektywnym.
Kiedyś, jeszcze przed przeprowadzka, byłem z psem na krótkim spacerze, ot tak. Minął mnie jakiś starszy koleś na rowerze, z tyłu na siedzeniu miał taki mały taborecik. Oczywiście ja wtedy nic nie podejrzewałem, bo niby skąd. Minęło dosłownie pare minut, i zobaczyłem zbierający się tłum ludzi, podszedłem zobaczyć co się stało - facet który przed momentem mnie minął, powiesił się zaraz koło mojego domu. A uwierzcie mi, widok wisielca to jest coś, co się pamięta do końca życia. I jeszcze to zachowanie ludzi, ktorzy cykali fotki, i zachwycali się tym "ło, jakie straszne", "spojrz, jaki śmieszny wytrzeszcz"...
Do tej pory zdarza mi się zastanawiać, "co by bylo gdyby..." a przecież zupełnie nie znałem człowieka. Wyobraźcie sobie, co musi czuć rodzina, przyjaciele, czy choćby znajomi. Samobójstwo jest wyjściem samolubnym, człowiek wmawia sobe że nikt po nim płakac nie będzie. Przecież jakkolwiek by źle nie było, cokolwiek złego byśmy nie zrobili, zawsze znajdą się ludzie, czy stowarzyszenie, którzy zechcą nam pomóc.
Ojciec mojego kumpla z dzeciństwa również odebrał sobie zycie. Popadł w alkoholizm, stracił pracę, załamał się, wywoływał ciagłe awantury - aż w końcu uznał, że jest śmieciem i nie ma prawa żyć. Oczywiście, cała rodzina chciala mu pomóc, każdy wyciągał do niego ręke... to nic nie dało. Był tak zaślepiony, zagniewany, nikt nie mógł do niego dotrzeć.
Mój ojciec, będąc w moim wieku, również chciał odebrać sobie życie - na szczęscie tego nie zrobił, chociaż w domu była bieda, pierwsze dziecko w drodze,a mój dziadek dawno zniknął... babka wiecznie z problemami, rodzina mojej mamy okradła nas wtedy na kilka tysięcy. Ojciec zupełnie nie wiedział co ma zrobić, i chciał powiesić się w jakiejś starej szopie. Gdy tam poszedł, zrozumiał że zbyt wiele osób na niego liczy, i że nie może tak postąpić. Od tamtego czasu jest zupelnie innym człowiekiem.
W liceum, mój kumpel, którego nie znałem jednak zbyt dobrze, nie radził sobie z problemami. Chłopak diabelnie inteligetny, oczytany... ale widac było że z nim coraz gorzej. Przychodził do szkoły, ale był coraz mniej rozmówny, doszło do tego że w sumie tylko spał w szkolnej szatni... po kilku dniach nieobecności w szkole, telefon do nauczycielki. Przerwała lekcje, zaczęła płakac, nikt z nas oczywiście nie wiedział co się dzieje. Chłopak poszedł rzucić sie pod pociąg - i zabral ze sobą swoja najlepszą przyjaciółkę. Na jej oczach polożył się na torach - maszynista w porę zareagował, i zaczął zwalniac. Uderzył i przeciągnął chlopaka po torach, ten na szczęscie przeżył. Blizna na twarzy jednak zostanie do końca życia. już go w szkole do matury nikt nie widział, to samo dziewczyny którą zabrał ze sobą.
Gdy z nim rozmawiałem, przyznał że to była najgorsza rzecz jaką mógl zrobić. Gdy później nad tym myślał widział, ile miał możliwości, które głupio odżucił... To samo każda inna osoba która doświadczyła czegoś takiego, lub ktoś z jej bliskich popełnił samobójstwo. Odebranie sobie życia to postępowanie, którego ja nie potrafiłbym komuś wybaczyć, po prostu nie umiałbym. Decyzja o popełnieniu samobójstwa wpływa na ludzi, o których nawet nie mamy pojęcia że istnieja, to jest cos okropnego, coś z czym nie mogę się pogodzić i czego nigdy nie należy usprawiedliwiać problemami. Problemy zawsze można pokonać, one istnieją w nas i w naszej chorej świadomości, jednak każdy może stawić im czoła i zmienić swoje życie.
