Jeżeli szukasz legend miejskich - to temat o creepypastach jest idealny.
Jednak jeżeli chodzi o podania "ludowe"... Na moim terenie występuje ich bardzo dużo; te najbardziej popularne zebrał w swoim dziele pod tytułem
"Księga legend i opowieści bieszczadzkich" Andrzej Potocki - polecam tą książkę wszystkim zainteresowanym folklorem bieszczadzkim
.
To tak jeszcze żeby nie pozostać gołosłownym przytoczę moją ulubioną:
(Magura Stuposiańska)
http://www.youtube.com/watch?v=5-CN7ZBVN0I
Magura Stuposiańska to szczyt w Bieszczadach Zachodnich o wysokości 1016 metrów. Słowo magura, oznaczająca wyniosły, samotny szczyt górski, prawdopodobnie pochodzi z VI wieku z języka słowian. Natomiast Stuposiany, nazwa odnosząca się nie tylko do szczytu, ale także do wioski i potoku, swoimi korzeniami sięgać może połowy IX wieku, kiedy Bieszczady należały do państwa Wiślan. Władający nim książę długo wzbraniał się przed chrystianizacją, dlatego też w rejonie tym starosłowiańska wiara w bóstwa, budowanie uroczysk oraz miejsc składania żertw (czyli ofiar) były bardzo powszechne.
StuposianJednym z bożków czczonych wówczas przez mieszkańców Bieszczad był Stuposian, władca wszelkich wód i deszczów. Oddawano mu cześć nad każdą rzeką, strumieniem i źródłem, a szczególnie przy wodospadach i wirach wodnych. Miał on wiele uroczysk – na Sinych Wirach na Solince, przy skalnych progach na Hylatym oraz na wyspie na Sanie poniżej ujścia potoku Wołosate, gdzie znajdowała się jego główna siedziba. Ponoć była tam niegdyś kamienna płyta, na której składano ofiary i modlono się do bóstwa. Ołtarz ten został zniszczony przez samego Stuposiana, kiedy ten wpadł w gniew. Magura Stuposiańska była jego samotnią, gdzie obrażony na ludzi zaszywał się na wiele dni. Wówczas w Bieszczadach następowała susza i ludzie całymi procesjami kierowali się na Magurę błagając bóstwo, aby powróciło na swoją wyspę.
O Stuposianie i SiankachPrzebywając w swojej samotni na Magurze Stuposiańskiej, bożkowi często dokuczała samotność. Wymykał się zatem stamtąd po kryjomu i płynął pod prąd nurtem Sanu do jego źródeł, gdzie na stoku Opołonka wodnice Sianki zażywały porannych kąpieli. Stuposian zamieniał się wówczas w pięknego młodzieńca ucztował i zabawiał się z pięknymi wodnicami. Każda z nich, po spełnieniu jego żądz, zamieniała się w obłok i odlatywała do nieba. Po jakimś czasie w postaci deszczu z powrotem spadała na ziemię i czekała u źródeł Sanu na pojawienie się Stuposiana. Niestety sielankę zakłóciła chrystianizacja, z powodu której całe towarzystwo musiało się wynieść z tamtych rejonów. Jednakże krążą legendy, że przy odrobinie szczęścia można jeszcze zobaczyć Stuposiana wraz ze swoimi oblubienicami, ukradkiem wracających do miejsca rozkoszy.
Źródło wiecznej młodościDawno temu pewien szlachcic, Kajetan Jaworski, w noc świętojańską wybrał się na poszukiwanie kwiatu paproci. Chodziły słuchy, że kwiat ten pojawiał się na Magurze Stuposiańskiej, więc szlachcic udał się na tamten szczyt. Lecz zamiast kwiatu paproci odnalazł tajemnicze źródełko odbijające światło księżyca i napił się z niego wody. Nieświadomy znaczenia tego miejsca, nie zapamiętał dokładnego jego położenia. Okazało się ono źródełkiem wiecznej młodości, bowiem sprawiło, że szlachcic przeżył 114 lat ciesząc się zdrowiem do końca swoich dni.
Legenda głosiła, że woda w tym źródełku nigdy nie zamarzała i korzystały z niego zwierzęta, szczególnie niedźwiedzie. Próbowano odnaleźć to święte miejsce na wiele sposobów, chociażby chodząc tropami zwierząt, ale bez sukcesu. Mimo tego chodzą słuchy, że w bieszczadzkich wsiach wielu ludzi dożywało ponad 100 lat, ale żaden z nich nie przyznał się do znalezienia świętej wody w uroczysku Stuposiana.
Wklejka z :
Źródło
