To chyba jeden z ciekawszych wątków ostatnimi czasy
@Aya, generalnie zgadzam się z tym co napisałaś, tylko mam dylemat z subiektywnym postrzeganiem rzeczywistości i działaniem z niego wynikającym. Bo jeśli uznamy, całkowicie słusznie, że nadrzędną wartością jest życie jako takie, ponieważ bez niego wszystkie inne wartości nie mają bytu - to pojawia się pytanie, kiedy mamy prawo tym życiem rozporządzać, które życie jest ważniejsze - wszak mordujemy aby jeść, choć nie musimy. Czy jedzenie zwierząt jest złe? Nie. Ale czy ich zabijanie? Raczej tak. Jednak jedząc zwierzęta przyczyniamy się do ich zabijania, mimo że ich nie mordujemy. Kolejny impas. Ale wegetarianinem nie mam zamiaru być, z pełną świadomością spożywam kotlety, mielone i kiełbasy. Mimo to, nie uważam się za złego człowieka. Niektóre zwierzęta tez mogą przeżyć jedząc same rośliny, a mimo to polują. Czy one też są złe? Czy są wyjęte spod moralności, skoro nie posiadają samoświadomości?
I tu dochodzimy do kolejnego punktu. Do subiektywnego postrzegania rzeczywistości i rozumieniu dobra i zła poprzez pryzmat własnej świadomości dochodzi problem, co z ludźmi którzy tej świadomości nie mają, albo mają ją ograniczoną przez powiedzmy choroby psychiczne. Tacy ludzie mają niejednokrotnie wypaczony kompas moralny i pozbawienie życia nie mieści się dla nich w kategoriach dobro-zło. Czy oni są źli, mimo że nie zdają sobie z tego sprawy? Czy uwarunkowania kulturowe - takie jak zabójstwo honorowe, odbierane w niektórych kręgach jako "dobre" - mogą wpływać na dobro i zło?
Chyba ostatecznie dochodzimy do wniosku, że to kultura warunkuje postrzeganie dobra i zła, a nie człowiek sam w sobie. Gorzej jeśli zderzą się dwie kultury inaczej je pojmujące...
@Katabas. Abstrahując od istnienia bądź nieistnienia Boga, co do ograniczania wolności jednostki przez chrześcijaństwo, wieki wieków temu miały one sens społeczny. Spójrzmy na przykład na zakaz seksu przedmałżeńskiego - nie jest on wytrzaśnięty znikąd, a można założyć, że dawno temu miał ogromne zastosowanie. Moim zdaniem wyewoluował on z potrzeby zapewnienia rodzicielce oraz dziecku bezpieczeństwa - wszak kiedyś ciężko było udowodnić czyjeś ojcostwo, nie było badań genetycznych, dlatego ojciec mógł się wyprzeć dziecka i zostawić matkę samą. Z resztą sama matka mogła mieć jakieś roszczenia do kilku nawet mężczyzn. Gdy natomiast dwie osoby są w związku małżeńskim to nie ma wątpliwości kto jest ojcem, a żeby zapobiec tym ewentualnym wątpliwościom wprowadzono kolejne przykazanie - nie cudzołóż.
Z czasem prawdopodobnie to zauważono i w imię właśnie wyższego dobra zaliczono to do kategorii rzeczy niemoralnych, bo takie bardziej trafiają do ludzi. Dzisiaj niestety problemy ojcostwa, porzucenia i wykorzystywania nadal istnieją, ale można się albo ubiegać o alimenty albo ustalenie ojcostwa, dlatego moim zdaniem zakaz seksu przedmałżeńskiego w dzisiejszych czasach nie ma racji bytu, jednak poprzez głębokie zakorzenienie się w kategoriach nie społecznych, a moralnych, nadal postrzegane jest przez sporo osób jako coś
złego.
Nie wiem jakie przesłanki kierowały zakazem onanizmu - choć coś każe mi podpowiedzieć, że chęć przedłużenia gatunku. Powiem brutalnie - jeśli facet rozładuje się sam, a żonę ma brzydką, to nie będą mieć dzieci. Jeśli będzie wstrzemięźliwy to żona wyda mu się atrakcyjniejsza - popęd robi swoje - i poczną potomstwo. Przypominam, że kiedyś nie było mejkapów, pedikiurów i tak dalej, a przynajmniej nie na taką skalę.
Z kolei nakaz miłowania wroga ma sens tylko wtedy, gdy obie strony się do niego stosują. W przeciwnym razie strona pierwsza jest skazana na porażkę... chociaż, z drugiej strony, wyobraźmy sobie sytuację dwa tysiące lat temu - ciągłe wojny, grabieże, palenie wsi. Religia mówiąca "nie zabijajmy się, ale kochajmy" niewątpliwie mogła się wydać atrakcyjna dla przeciętnego obywatela. I chyba właśnie taki był cel tej zasady.
Oczywiście są to tylko moje gdybania, doszedłem do takich wniosków gdy zastanawiałem się nad logicznymi przesłankami wyżej wymienionych reguł.
@Wędrowiec, dlaczego? Istnienie Jezusa (czy może raczej Chrystusa) potwierdza kilka różnych źródeł, w tym rzymscy historycy. Sęk nie w tym, czy istniał czy nie, ale w tym co rzeczywiście robił. Zawsze jest w każdej historii jest ziarno prawdy, albo chociaż inspiracja - można pozostać sceptycznym do jego cudów, starać się logicznie tłumaczyć doniesienia o jego działalności, jednak jestem przekonany, że sama osoba Jezusa istniała, chociaż raczej uległa mitologizacji i sakralizacji. Stał się w pewnym sensie ikoną nowego w tamtych czasach ruchu religijnego, niezależną od jego życia.
