Żywot Jezusa część I
Dla wielu jest zapewne tajemnicą to, że w licznych pismach z okresu Średniowiecza i końca Antyku mowa jest o potomkach Jezusa, jego dzieciach i spadkobiercach mesjanistycznego rodu dawidowego, z którego pochodził Chrystus. Wśród najsławniejszych dokumentów tego typu wypada wymienić pisma królowej Szkotów Mary i króla Anglii Jakuba II. Również w innych archiwach starych szlacheckich rodów można znaleźć informacje o dzieciach Jezusa. Często są to bardzo szczątkowe dane, ale sir Laurence Gardner - jeden z najbardziej znanych na świecie heraldyków, historyków i genealogów rodów królewskich - odkrył, iż te liczne zapiski zazębiają się dając spójny obraz na czasy początków chrześcijaństwa, gdzie - jak się okazuje - wiedza o potomkach Jezusa była znana.
W swych pracach Gardner korzystał z możliwie najstarszych istniejących wersji tekstów - tak kanonicznych [wchodzących w skład chrześcijańskiej Biblii], jak i apokryficznych [odrzuconych], a także z wielu innych źródeł, żeby wymienić choćby pisma Kościoła Celtyckiego [datowane na 37 rok n.e.] i zakonów rycerskich, wśród nich Templariuszy [przywiezione do Europy w 1128 roku]. Wyniki swych poszukiwań, które notabene rozpoczął przypadkowo, śledząc genealogię wielkich europejskich rodów przedstawia w swych książkach, z których pierwszą jest Krew z krwi Jezusa.
1. Rodzice Jezusa
Wszyscy wiemy, że rodzice Jezusa to Józef z Maria, choć nad ojcostwem Jezusa już się zastanawiamy mając na uwadze fakt niepokalanego poczęcia. Wydaje się, iż nie może być mowy o żadnych wątpliwościach co do tych osób. A jednak...
Uczono nas, że Józef był stolarzem, tymczasem w oryginalnych ewangeliach niczego takiego nie odnajdziemy. W starszych tłumaczeniach przeczytamy z kolei, iż Józef był 'Mistrzem Rzemiosła' lub 'Mistrzem Sztuk', które to określenia w niczym nie wskazują na stolarkę. Okazuje się, iż właściwe tamtym czasom znacznie słowa sztuka czy mistrz nie ma nawet nic wspólnego z rzemiosłem, a oznacza jedynie człowieka wykształconego. Jest to przy tym znacznie bardziej odpowiednia wersja, gdy pamięta się, iż Józef wywodził się z rodu mesjanistycznego, królewskiego rodu Izraela (wywodzi się od króla Dawida), w związku z czym jest rzeczą oczywistą, iż musiał otrzymać gruntowne wykształcenie.
Znacznie większego zamieszania dokonali tłumacze przy okazji konceptu niepokalanego poczęcia, który z biegiem wieków wyrósł na jeden z podstawowych, zażarcie bronionych dogmatów wiary katolickiej. Współczesne Biblii określają Marię mianem dziewicy. powtarzają to bezustannie, zupełnie tak jakby to było zwyczajne określenie kobiety, nie zaś podkreślenie faktu, iż była ona dziewicą.
Okazuje się, iż doszło w tym przypadku do oczywistego błędu w tłumaczeniu. W łacinie, na której opierano się dokonując tłumaczenia Maria określana jest słowem 'virgo'. W łacinie znaczy to jedynie 'młoda kobieta', jednakże słowo to zostało przejęte do kształtujących się języków plemion najeżdżających Cesarstwo jako określenie dziewicy. I stąd tak łatwo można było popełnić błąd. Widząc łaciński wyraz, który tak dobrze znali, tłumacze nie zastanawiali się nad jego pierwotnym znaczeniem. Gdyby Rzymianin chciał powiedzieć dziewica użyłby zwrotu 'virgo intacta' - 'nietknięta młoda kobieta'. Jeśli sięgniemy jeszcze dalej wstecz dowiemy się, iż 'virgo' było tłumaczeniem ze staro-hebrajskiego 'almah', które także oznacza młodą kobietę, w przeciwieństwie do wyrazu 'bethula' - 'dziewica'.
Można się jedynie zastanawiać, czy faktycznie miało tu miejsce przypadkowe błędne tłumaczenie, czy też przekłamanie to jest częścią prowadzonej przez kościelny establishment kampanii mającej na celu umniejszenie roli i znaczenie kobiet w historii zbawienia. Zauważmy, że najważniejsze kobiety w Biblii są albo dziewicami (Maria), prostytutkami (Maria Magdalena), wdowami... Nigdy zaś kochankami, żonami (to, że Maria została żoną Józefa schodzi na dalszy plan wobec jej niepokalanego poczęcia), matkami (Jezus jest przede wszystkim synem boga), nie mówiąc już o tym, że nie do pomyślenia było dla męskiego kościoła w Rzymie, by były one osobami duchowymi.
2. Jezus z Nazaretu
Znane nam cztery Ewangelie zostały po raz pierwszy opublikowane, w kilku etapach, w drugiej połowie pierwszego wieku n.e. Wszystkie zgodnie nazywają Jezusa Nazareńczykiem, które to określenie stanęło u podstaw twierdzenia, że Jezus pochodzi z Nazaretu. Efektem tego są współczesne określenia Jezusa Nazaretańczyk, które odpowiadają gramatycznie miastu Nazaret. Jednakże oryginalnie mowa była o 'Nazareńczyku', czy więc aby na pewno Jezus pochodzi z Nazaretu?
Okazuje się, że miasteczko o tej nazwie zostało założone dopiero w latach 60-tych pierwszego wieku n.e. - 30 lat po ukrzyżowaniu. Nie może być więc mowy o Jezusie z Nazaretu. Cóż więc oznacza określenie 'Nazareńczyk'?
Z pomocą przychodzą nam roczniki rzymskie, kroniki żydowskie i Dzieje Apostolskie, które to opracowania stwierdzają, iż Jakbu i święty Paweł byli przywódcami sekty nazareńczyków. Wiara mojżeszowa nie była podówczas jednolitym ruchem religijnym. Nazareńczycy byli liberalnym, reformatorskim ruchem społeczno-religijnym, który stał w opozycji do dominujących sadyceuszy i faryzeuszy, stojących na straży ortodoksyjnego przestrzegania zasad obrządku hebrajskiego. I świadomość tego właśnie faktu, wyjście poza sam przekład tekstu pozwala nam zrozumieć używany oryginalnie zwrot 'Jezus Nazareńczyk' - Jezus, członek sekty nazareńczyków.
Ród Jezusa był częścią społeczności nazareńczyków, w niej zaś duchownymi byli tak mężczyźni, jak i kobiety. Stało to w wyraźnej sprzeczności tak ze zdominowaną przez mężczyzn tradycyjną społecznością żydowską, jak i z prowadzoną przez rodzący się Kościół Rzymskokatolicki akcją usuwania kobiet z życia Kościoła. Nic więc dziwnego, iż hierarchowie skorzystali z okazji i postarali się o usunięcie z Ewangelii zwrotu łączącego Jezusa z profeministyczną sektą żydowską.
Kolejne potwierdzenie tego spostrzeżenia odnajdujemy w świecie arabskim, w którym tradycyjnie określa się Jezusa i jego późniejszych uczniów i wyznawców słowem 'Nazara'. Już z samego faktu użycia tego zwrotu w stosunku do dużej liczby osób widać, iż chodzi tu nie o wskazanie miejsca pochodzenia, ale o określenie grupy społecznej czy religijnej. 'Nazara' oznacza 'podtrzymujący', 'strażnicy' i jest skrótem od 'Nazrie ha-Brit', co znaczy dokładnie 'podtrzymujący przymierze (z bogiem rzecz jasna)'. Jako ciekawostkę dodać mogę, iż z tego właśnie zwrotu wywodzi się nazwa Brytania - 'kraj przymierza'.
Wracając do tematu - jeśli Jezus nie pochodzi z Nazaretu (który wówczas jeszcze nie istniał), to skąd?
W tamtych czasach Nazareńczycy tworzyli zamkniętą społeczność zamieszkującą w Galilei oraz w miejscu, określanym jako 'Puszcza' ('głos wołającego na puszczy'). Ta tajemnicza kraina to w istocie rzeczy tereny wokół Qumran, miejsca sławnego z odnalezienia tzw. Zwojów znad Morza Martwego, które były tworzone i przechowywane właśnie przez sektę Nazareńczyków. Nota bene, skoro Jezus był członkiem tej sekty, jak Kościół może nie uznawać faktów opisywanych w tych zwojach i ignorować je na równi z tekstami apokryficznymi?
3. Narodziny Jezusa
Zwyczaje Bożego Narodzenia i oficjalny kanon wierzeń chrześcijańskich daje nam odpowiedź: Jezus narodził się w stajni. Tymczasem nie jest to w żaden sposób udokumentowane w ewangeliach! W żadnej ewangelii [nie tylko tych Czterech Ewangeliach kanonicznych] nie ma najmniejszej wzmianki o stajni. U Marka i Jana nie ma w ogóle mowy o narodzinach Chrystusa, zaś Mateusz wprost oświadcza, iż Jezus przyszedł na świat... w domu. A co na to Łukasz?
To właśnie z błędnej interpretacji ewangelii Łukasza narodził się całkowicie sprzeczny z prawdą mit o narodzinach w 'szopce'. Łukasz wspomina o tym, iż Jezus został położony w żłobie. Podkreślam: położony, a nie urodzony! To bardzo istotne, jako że dawniej żłób był wykorzystywany w charakterze kołyski w domu! Był wnoszony do wnętrza domu! Był to powszechny zwyczaj z racji braku normalnej kołyski. Czemu więc utrzymuje się wersję ze stajnią? Zadecydował o tym inny fragment z Łukasza, mówiący o tym, iż w zajeździe nie było miejsca. To z tego właśnie fragmentu wydedukowano: jeśli brakowało pokoi to gości umieszczano w stajniach.
Fragment ten jest typowym przykładem dokonania fałszerstwa ewangelii. Żaden z wczesnych przekładów Łukasza nie wspomina o zajeździe, podobnie, jak i rękopis tej ewangelii. Żadna inna ewangelia o nim nie mówi, tak teksty hebrajskie, greckiej, jak i wczesne przekłady łacińskie. Osobom obeznanym w historii kultury społecznej nie wyda się to dziwne, jako, że w owych czasach na Bliskim Wschodzie instytucja zajazdów nie była w zasadzie znana. Ludzie - zgodnie z prawem rodzinnej gościnności - zatrzymywali się w prywatnych domach. Idąc dalej nie było pod ówczas żadnych stajni, jako że konie były w tym rejonie rzadkością, zastrzeżoną w zasadzie dla rzymskich oficerów. Ludzie podróżowali na mułach, osłach, wołach czy wielbłądach, tymczasem określenie stajnia jest pochodzenia angielskiego i wiąże się nierozerwalnie z zamkniętą szopą z boksami dla wierzchowców. W Judei mogła być wówczas mowa najwyżej o wiatach, zadaszeniach bez ścian, nie zaś o stajniach. Wszystko to świadczy, iż historia z narodzinami Jezusa w stajni obecna w ewangelii Łukasza jest czystym wymysłem dodanym w późniejszych czasach.
Kolejna sprawa to data narodzin Jezusa. Odnajdziemy dwie różne wersje:
1. Mateusz
Jezus miał się narodzić w czasach panowania Heroda Wielkiego, który po naradzie z magami zarządził rzeź niemowląt. Herod zmarł w 4 roku p.n.e., tak więc Jezus musiał przyjść na świat przed tą datą. Powszechnie przyjmuje się, iż był to rok 5 p.n.e., aczkolwiek nie ma najmniejszych powodów dla przyjęcia akurat tej daty. Jest to czysty wymysł, prawdą jest zaś, iż według Mateusza narodziny miały miejsce przed 4 rokiem p.n.e.
2. Łukasz
W tej ewangelii nie ma słowa o Herodzie. Łukasz twierdzi, iż Jezus narodził się w czasach, gdy Kwiryniusz był namiestnikiem Syrii, dokładniej w roku, w którym to cesarz August zarządził powszechny spis ludności. Jedyny taki spis w tym rejonie miał miejsce w roku 6 n.e., w tym samym, w którym Kwiryniusz został mianowany. Ów spis spowodował, iż Józef i Maria musieli udać się do Betlejem, do punktu spisowego. Informacje te znajdują również potwierdzenie w żydowskich annałach.
Mamy więc do czynienia z wyraźną sprzecznością. Z jednej strony ściśle określona data: 6 rok n.e., z drugiej strony mamy Heroda i czasy o kilka lat wcześniejsze. Jak rozwiązać tę zagadkę? Znów przychodzi nam z pomocą znajomość dawnej kultury żydowskiej. Po raz kolejny wyraźnie widać, iż samo czytanie Pisma nic nie daje, konieczne jest poznanie społecznych realiów tamtych czasów.
A rozwiązanie brzmi: mamy do czynienia z dwoma różnymi narodzinami! Jedne narodziny to narodziny fizyczne, drugie zaś to narodziny społeczne. Nie jest to żaden niezwykły zwyczaj, u większości ludów w wieku kilkunastu lat następowała, różnie wyglądająca inicjacja - alegoria osiągnięcia wieku męskiego. U Hebrajczyków ów rytuał był przeprowadzany w formie naśladownictwa prawdziwych narodzin [stosowano go w przypadku rodów o odpowiednim statusie społecznym, a taki status, jako ród mesjanistyczny posiadali rodzice Jezusa]. Chłopców owijano w powijaki na znak tego, iż rodzili się na nowo - dla świata dorosłych. To właśnie forma tego rytuału zadecydowała o tym, iż określano go mianem narodzin.
U Żydów datą graniczną przejścia z wieku dziecięcego i narodzenia się w wieku męskim były 12 urodziny. Gdy uświadomimy to sobie, daty podawane w Biblii okażą się jak najbardziej wiarygodne. Łukasz podaje nam datę pewną - 6 rok n.e. W tym przypadku chodzi tu o narodziny społeczne. Tak więc Jezus przyszedł na świat 12 lat wcześniej, czyli w 7 roku p.n.e. Zgadza się to z opisem Mateusza: wcześniej niż 4 rok p.n.e.
Skoro jesteśmy przy sprawie inicjacji warto zwrócić uwagę na kolejny powiązany z poprzednimi problem: kiedy Jezus miał 12 lat jego rodzice zabrali go do Jerozolimy. W drodze powrotnej przez pustynię spostrzegli się poniewczasie, że nie ma go z nimi. Trochę dziwni to rodzice, gdy dopiero po całym dniu niebezpiecznej podróży przez pustynię zainteresowali się losem swojego dwunastoletniego syna. Okazuje się, iż znów mamy tu do czynienia z niewiedzą bądź zafałszowaniem Biblii. Określenia 'dwunastoletni syn' i 'syn w dwunastym roku życia' nie są bowiem tożsame! Należy pamiętać, iż po inicjacji społecznej chłopiec rodził się na nowo, na nowo też liczono jego lata. Kiedy Jezus przybył do Jerozolimy miał dwanaście lat, czyli był w 24 roku życia!
Wyjaśnia to też pytanie jakim cudem dwunastolatek mógł dyskutować z kapłanem świątyni. Z człowiekiem tym Jezus miał dyskutować o sprawach jego ojca. Tu kolejna pomyłka - w żadnym wypadku nie chodzi o boga! Ojcem, duchowym ojcem, ojcem społeczności był zawsze w żydowskiej tradycji właśnie kapłan. Jezus dyskutował z kapłanem o sprawach jego ojca, o sprawach kapłana! A jakie to mogły być sprawy? 'Jego sprawy', to jego obowiązki, a obowiązkiem kapłana było dokonanie kolejnej inicjacji młodego Żyda, która przypadała na jego 24 urodziny [12 lat życia społecznego] i wiązała się z osiągnięciem pełnego statusu w społeczności.
4. Wskrzeszenie Łazarza
Pierwszą wielką modyfikacją Nowego Testamentu były zmiany w ewangelii Marka wprowadzone przez biskupa Klemensa z Aleksandrii około 195 roku p.n.e. Uzasadnił on swój czyn następująco: 'Bo gdyby one nawet mówiły coś, co jest prawdą, ten, kto kocha Prawdę, nie... zgodziłby się z nimi... Albowiem nie wszystkie prawdy będą ogłoszone wszystkim ludziom.' Wyjątkowo pokrętne tłumaczenie.
Owego usuniętego fragmentu brak do dziś. Co jednak dziwne, mimo tego braku, wersja, którą znamy obecnie jest znacznie dłuższa od swego pierwowzoru! Dziś wiemy już co usunięto i co dodano. Biskup Klemens wykreślił fragment opowieści o wskrzeszeniu Łazarza, z kolei w IV wieku dopisano 12 pełnych wersetów dotyczących zmartwychwstania. Najpierw zajmiemy się Łazarzem, zmartwychwstanie omówimy w dalszej części naszej opowieści.
Podstawowym pytaniem - obok rzecz jasna tego, co było w wykreślonym fragmencie ewangelii - jest motyw, który pchnął Klemensa z Aleksandrii do cenzurowania Pisma Świętego. Należy pamiętać, iż w II wieku n.e. chrześcijaństwo jako religia dopiero kiełkowało. Było niezwykle ekspansywne i trafiło na podatny grunt, jednak do umocnienia swej pozycji potrzebowało elementu zasadniczego dla każdej wiary, a mianowicie boga. Rzecz jasna był Bóg Ojciec, lecz po pierwsze wyrastał on wyraźnie ze Starego Testamentu, a więc świętej księgi innej religii, a po drugie potrzebny był bóg aktywnie działający, okazujący swą moc i potęgę, czego brak w Nowym Testamencie. Jednym słowem potrzebne były cuda i hierarchowie osiągnęli swój cel wykorzystując dogmat Trójcy Świętej i postać Jezusa.
Cenzura Biblii w wykonaniu aleksandryjskiego biskupa miała właśnie na celu wprowadzenie do Nowego Testamentu nadprzyrodzonych mocy. Wskrzeszenie Łazarza było tym właśnie zasadniczym (obok ukrzyżowania, o czym dalej) cudem Jezusa, który miał pokazać go, jako postać boską, a chrześcijaństwo uczynić religią w pełnym znaczeniu tego słowa. Dziś wiemy, że tym wykreślonym fragmentem było dokładne wyjaśnienie 'incydentu' z Łazarzem.
W oryginalnym tekście ewangelii Marka, Łazarz jest osobą w stanie śmierci... duchowej! Mówiąc prościej Łazarz został ekskomunikowany przez żydowskich duchownych. Nie był w żadnym wypadku trupem! Pierwotny tekst zawierał nawet opis sceny, w której Jezus i Łazarz nawołują się nawzajem przed otwarciem grobu. Wiem, że brzmi to niezrozumiale, lecz wszystko stanie się jasne, gdy zapoznamy się z ówczesnymi zwyczajami żydowskimi. To bardzo ważny fragment, stanowi bowiem także klucz do zrozumienia właściwego znaczenia ukrzyżowania i zmartwychwstania Jezusa.
Człowiek, w stosunku do którego ogłaszano ekskomunikę umierał. Umierał jednak tylko duchowo (w czasie wiszenia na krzyżu), właściwa śmierć (fizyczna) następowała dopiero po 3 dniach symbolicznej 'choroby'. Mógł jednak zmartwychwstać, czyli zostać uwolnionym od ekskomuniki przez najwyższego kapłana danej społeczności. Takie uwolnienie następowało podczas trwającego trzy dni obrządku, w czasie którego następowało czuwanie przy symbolicznym grobie (do którego składano wyklętego po zdjęciu go z krzyża), który bez ułaskawienia stać się mógł grobem prawdziwym. Wiem, że w tym momencie rysuje się już przed nami wizja ukrzyżowania Jezusa, czuwania przy grobie i jego zmartwychwstania, zostawmy jednak tę kwestię na później i skupmy się na Łazarzu.
W tym przypadku obrządku uwolnienia spod ekskomuniki dokonywał Jezus (wspólne nawoływanie się nad grobem), jednak nie był on kapłanem dysponującym takim prawem, a więc - ratując przyjaciela - pogwałcił najświętszy żydowski obyczaj. Za taki występek tak Łazarzowi, jak i Jezusowi groził wyrok śmieci (tej fizycznej), przed którym Jezusa uratowało nic innego, jak tylko interwencja Heroda-Antypasa Galilejskiego, który wymusił na najwyższym kapłanie Jerozolimy złagodzenie wyroku. To właśnie tą niespodziewaną interwencję okrzyknięta wówczas mianem cudu! Rzecz jasna nie odpowiadał ona wymaganiom późniejszych hierarchów, co spowodowało drobną korektę i wykreślenie tych elementów całej opowieści, które tłumaczyły jej faktyczne znaczenie.
5. Małżeństwo Jezusa
Było jednak coś jeszcze w historii Łazarza, co doprowadziło do wykreślenia fragmentów ewangelii Marka. Otóż przy tej właśnie historii ewangelista stwierdził wyraźnie, że Jezus i Maria Magdalena byli małżeństwem. To zaś, że syn boga mógł poślubić ziemską kobietą i to w dodatku ladacznicę było nie do pomyślenia do biskupów rodzącego się Kościoła.
Wyjaśnienie tej kwestii zacząć należy od przytoczenia zagadkowego zdania z ewangelii Jana, w którym mowa jest, że Marta przybywa do grobu Łazarza (jak to już sobie wyjaśnialiśmy symbolicznego), aby pozdrowić Jezusa, podczas gdy jej siostra Maria Magdalena pozostaje w domu i czeka na jezusowe wezwanie. W oryginalnym 'Marku' opis nieco się różni - Maria Magdalena wychodzi z domu wraz z Martą, lecz po upomnieniu przez apostołów wraca z powrotem. Niezrozumiałość tego zdarzenia znika, gdy wie się o szczególnej zasadzie prawa judaistycznego, które je wymusiła. Otóż, w czasie uroczystości żałobnych żonie nie wolno było wyjść z domu, dopóki nie wezwie jej mąż.
W tekstach pozostających poza oficjalnym kanonem, lub w ogóle w annałach pozabiblijnych wiele jest informacji o małżeństwie Jezusa, ze zrozumiałych jednak względów największe znacznie mają te, które - mimo dokonywanych fałszerstw - przetrwały w Czterech Ewangeliach. W nich to pojawia się siedem list kobiet pozostających w bliskim otoczeniu Jezusa. Na jednej z nich na pierwszym miejscu wymienia się jego matkę, Marię, lecz na sześciu pozostałych na najwyższej pozycji widnieje Maria Magdalena. I znów dla odczytania tejże kwestii sięgnąć musimy do dorobku kulturoznawstwa.
Z innych tego typu list kobiet, pochodzących z tamtego okresu wypływa wniosek, iż kolejność umieszczania nazwisk na liście miała szalone znaczenie. Mówiąc bardziej obrazowo, na listach takich na najwyższej pozycji zawsze figurowała 'Pierwsza Dama', który to zwrot do dzisiaj znajduje zastosowania na określenie... żony głowy państwa. W tradycji żydowskiej 'First Lady' to zawsze kobieta najwyższa rangą, nic więc dziwnego, że Maria Magdalena, żona Mesjasza i żydowska królowa (w końcu poślubiła potomka królewskiego rodu Dawida) musiała po małżeństwie zastąpić Marię na pierwszym miejscu listy. Idźmy jednak dalej.
Wielokrotnie sugerowano, iż ślub w Kanie Galilejskiej był w istocie ślubem Jezusa i Marii Magdaleny. Podnosi się, że skoro tak on, jak i jego matka mieli prawo wydawania poleceń służbie, nie mogli być zwykłymi gośćmi, a gospodarzami uroczystości. Cała sprawa jest jednak znacznie bardziej skomplikowana i dla jej zrozumienia niezbędne jest prześledzenie zwyczajów ślubnych w Izraelu tamtych lat.
Jezusa znamy jako Mesjasza, co dziś tłumaczy się jako Zbawcę, tymczasem słowo to znaczy tyle, co 'namaszczony' i było stosowane nie tylko w stosunku do Jezusa, ale dużej liczby osób przed nim i równocześnie z nim. Tym tytułem określano bowiem kapłanów i królów z rodu Dawida. Jezus nie był co prawda kapłanem, ale pochodził z królewskiego rodu Dawida i dlatego właśnie był nazywany Mesjaszem.
Tytuł ten nie przysługiwał z urodzenia, leczy była nadawany w czasie stosownej ceremonii. W przypadku kapłanów było to jednoczesne z uzyskaniem 'święceń', w przypadku świeckich członków rodu królewskiego (zwanego nie przypadkiem - mesjanistycznym) działo się to poprzez specjalne namaszczenie. Sam zaś zwyczaj wywodzi się... z Egiptu.
Słowo Mesjasz pochodzi od czasownika 'namaszczać', które zaczerpnięte zostało do hebrajskiego słownika właśnie z Egiptu. Tym pierwotnym słowem było 'messeh', co znaczy 'święty krokodyl', a jego związek z namaszczaniem polega na tym, iż właśnie sadłem świętego krokodyla siostra faraona namaszczała go w czasie ceremonii zaślubin, przypomnieć należy, iż w starożytnym Egipcie zwyczajowo miały miejsce małżeństwa królów z ich własnymi siostrami, co służyć miało zachowaniu czystości krwi. Sam zwyczaj ma jeszcze głębsze korzenie w Mezopotamii i odgrywał kolosalną rolę w królewskich rodzinach antycznego Bliskiego Wschodu.
Powyższe odwołanie się do zwyczajów znad Nilu daje nam kolejny dowód na małżeństwo Jezusa. Skoro jest on określany mianem Mesjasza znaczy to, że został namaszczony. Nie będąc kapłanem mógł zostać namaszczony jedynie przez pannę młodą w czasie zaślubin. A chyba wszyscy mający mniejsze lub większe pojęcie o życiu Jezusa opisanym w Ewangeliach wiedzą, że to Maria Magdalena namaściła Jezusa olejkiem nardowym. Mało kto wie jednak, iż ten fakt był równoznaczny z zawarciem małżeństwa. Isotną wskazówkę daje nam Pieśń nad Pieśniami ze Starego Testamentu, skąd dowiemy się, iż namaszczanie króla podczas zaślubin dokonywało się wonnym olejkiem ze spikanardu i, że rytuał ten miał miejsce w momencie, gdy król/mąż zasiadał do stołu. Zgadza się więc i moment namaszczenia i użyty olejek z odmiany nardu - wyjątkowo cennego krzewu rosnącego w Himalajach. Również omotanie stóp męża włosami i płacz żony przy pierwszym namaszczeniu dwuczęściowych zaślubin są zwyczajami towarzyszącymi zawieraniu małżeństw. Nie można też uznać, iż chodziło o jakiekolwiek inne namaszczenie, których w zwyczajach Izraela było kilka (koronacja i uzyskanie wyższych święceń kapłańskich). Wszystkich innych, poza małżeńskim, dokonywali tylko i wyłącznie mężczyźni - najwyżsi kapłani, a stosowano odmienny olejek: z oliwek zmieszanych z cynamonem i przyprawami korzennymi.
Choć może się to wydać nieprawdopodobne jeszcze jedną wskazówką jest... samo imię Marii Magdaleny. Zwykle bez zastanowienia przyjmuje się, iż Ewangelie dlatego posługują się w tym przypadku podwójnym imieniem, by wyraźnie rozróżnić Marię - matkę Jezusa i Marię - ladacznicę. W rzeczywistości każda żona Mesjasza (którym z racji swego pochodzenia był Jezus) musiała mieć na imię Maria. Matka Jezusa (żona Józefa) także miała na imię Maria i takowe musiała przyjąć jego żona. Jej faktyczne imię brzmiało Magdalena, lecz w związku ze ślubem musiała przyjąć imię Maria. Co więcej żony Mesjaszów pełniły ważną funkcję duchową, szczególnie w sekcie nazareńczyków, do której należała przecież rodzina Jezusa. Maria Magdalena nie była cudzołożnicą - jest to kolejne, najobrzydliwsze kłamstwo kościelnych cenzorów, była siostrą świętego zakonu żydowskiego! Zwyczaj ten znajduje odbicie również dziś: w niektórych żeńskich zakonach tradycyjnie dodaje się imię Maria do chrzestnych imion mniszek (Maria Teresa, Maria Luzia itd.). Tak w tym przypadku, jak i w tradycji żydowskiego rodu królewskiego imię Maria stanowiło rodzaj tytułu, podobnie jak później imię August w Cesarstwie Rzymskim.
Ustaliliśmy więc, że małżeństwo Jezusa i Marii Magdaleny zostało zawarte poprzez namaszczenie w Betanii. Co w takim razie ze ślubem w Kanie Galilejskiej? Odpowiedź przewinęła się już we wcześniejszym akapicie - małżeństwa Mesjaszy były zawsze zawierane dwuetapowo. Najpierw następowały zaręczyny czemu towarzyszyła uczta, a dopiero potem miał miejsce ślub, który przybierał formę rytuału namaszczenia. Ucztę w Kanie datuje się na czerwiec 30 roku. Zaręczyny poprzedzała ślub zawsze o trzy miesiące, tak więc ślubne namaszczenie w Betanii miało miejsce w miesiącu Pokuty (wrzesień) tegoż roku, zgodnie z tradycją.
Autor: sir Laurence Gardner
