16 odpowiedzi w tym temacie

[Trala]

Dla mnie dziwne jest że w młodości różnica 2-3 lat zaciera się w codzienności a pod koniec życia ta sama różnica wieku potrafi zrobić istotną różnicę - starszy umarł a młodszy dalej żyje. Mówi się, że dzieci przeżywają czas intensywniej, że rok trwa dla nich „wieczność”, a dorośli łapią się na tym, że „dopiero był styczeń, a już listopad”. Na stare lata jednak ten trend z młodości ujawnia się znowu. Gdy ktoś ma 90 lat, a drugi 92, to nie są już tylko dwa lata. To może być różnica między życiem a jego końcem. Czas wtedy zaczyna zwężać się, jakby zawężał drogę, którą się idzie. I wtedy ta różnica nagle staje się widoczna.

[Staniq]

Codzienne rutyny są odpowiedzialne za to, jak odczuwamy upływ czasu. Dzieci odczuwają potrzebę zabawy i kreowania swojego czasu w związku z przyjemnościami dzieciństwa, a obowiązek chodzenia do szkoły to im zaburza. Dlatego czas zabawy upływa tak szybko, a czas w szkole się dłużył.

 

W dorosłym życiu wchodzimy w rutynę dnia codziennego i czynności automatyczne są czasem nierejestrowane przez nas. Bywa, że czas w pracy upływa szybciej niż czas spędzony na odpoczynku, a nietypowe zdarzenia podczas pracy wydają się ją wydłużać.

 

Kiedy przychodzi emerytura, nie wiemy co robić z wolnym czasem i ponownie zaczyna on nam upływać wyraźnie wolniej niż wcześniej.