Wojna biologiczna znana jest ludzkości już od dawna. Próby jej użycia, w celu pokonania przeciwnika sięgają tak daleko, jak najstarsze, udokumentowane przekazy historyczne. Nawet gdy człowiek nie do końca rozumiał mechanizmy rozpowszechniania się choroby, wojna biologiczna była popularnym środkiem eliminowania przeciwnika. Topienie zarażonych zwłok w źródłach wody było często praktykowanym posunięciem. Według przekazów, Tatarzy oblegający Kaffę, obecnie Teodozję na Krymie, próbowali przerzucić, przy pomocy machin oblężniczych, ponad murami miasta ofiary zarażone dżumą.
Nieco później, Europejczycy rozpowszechnili ospę wietrzną wśród Rdzennych Amerykanów, po czym podczas I Wojny Światowej, próbowali się wzajemnie pozarażać. Dopiero po zakończeniu wojny, w 1925 podpisano Protokół Genewski o zakazie używania na wojnie gazów duszących, trujących lub podobnych oraz środków bakteriologicznych.
W tym czasie, każda próba wykorzystania broni biologicznej miała na celu atak – celem było zabicie lub unieszkodliwienie przeciwnika. Z jednym wyjątkiem – podczas II Wojny Światowej, kiedy para Polskich lekarzy wykorzystała słabo wówczas znany organizm do obrony przeciwko nazistom.
Mikroorganizmem tym jest Proteus OX19 (Zielony na powyższym obrazku). Pod wieloma względami, zwyczajna, niewyróżniająca się bakteria. Jej jedyną unikalną cechą jest to, ze ludzkie przeciwdziała reagują na nią w ten sam sposób co na pałeczkę Rickettsia prowazekii – wywołującą europejską odmianę Tyfusa Plamistego. Proteus daje odczyn pozytywny w najpowszechniejszej metodzie wykrywania tyfusa – testu Weigla.
Dwóch lekarzy , dr Łazowski oraz dr Matulewicz , żyło w Polsce w 1939 roku , kiedy naziści najechali i zaczęli deportację ludności do obozów koncentracyjnych. Gdy jeden z mieszkańców okolic, w których mieszkali obaj doktorzy, miał zostać skierowany na przymusowe roboty, zwrócił się do doktora łazowskiego o pomoc, ten, wraz z kolegą, postanowili wykorzystać swoją wiedzę. Wstrzyknęli mu Proteusa, a następnie wysłali próbkę krwi do Niemiec, na badania. Wynik, jak się spodziewali, wykazał obecność tyfusa.
Zachęceni tym sukcesem, obaj doktorzy wypróbowali swój podstęp na większą skalę. Niemcy obawiali się tyfusa, który mógł rozpowszechnić się z obozów pracy, na miejscową ludność lub do koszar żołnierzy. Na wieść o coraz częstszym pojawianiu się tyfusa, wysłano ekipę medyczną do Rozwadowa, Zbydniowa oraz okolicznych wiosek.
Ekipa mogła bardzo łatwo zidentyfikować oszustwo, co zapewne oznaczało by karę śmierci dla polskich lekarzy. Na szczęście nieco pomysłowości, drobna dawka gościnności oraz większa alkoholu uratowała ich przed zdemaskowaniem. Jak zapisano w British Medical Journal:
„Nazistowska delegacja, na którą składało się dwóch asystentów oraz jeden, nieco podstarzały lekarz, została wysłana do Łazowskiego i Matulewicza, w celu zbadania ich próbek. Zostali przyjęci z tradycyjną polską gościnnością, podano im jedzenie oraz wódkę. Starszy z lekarzy, zamiast osobiście przeprowadzić inspekcję, pozostał na miejscu dobrze się bawiąc. Asystenci, bojąc się zakażenia, przeprowadzili jedynie pobieżne obserwacje. Przed ich oblicze przyprowadzono staruszka, umierającego na zapalenie płuc, którego przedstawiono jako chorego na tyfus. Komisja zobaczyła co chciała zobaczyć i odeszła, nie odnajdując prawdy."
Niemcy, przekonani o istnieniu epidemii, zostawili okolicę w spokoju, nie deportując mieszkańców do obozów pracy lub, w przypadku miejscowych Żydów – do obozów zagłady.
Eugeniusz Łazowski
Notka od tłumacza:
Doktor Łazowski, we wrześniu 39 roku został zmobilizowany do Armii Polskiej. Tam został pojmany przez sowietów. Uciekł z transportu na Syberię, po czym wpadł w ręce Niemców. Uciekł i z tej niewoli, po czym dostał się do Warszawy. Jeszcze w listopadzie tego roku ożenił się i wyjechał do Stalowej Woli, gdzie zaczął pracę w PCK w Rozwadowie. Tam też nawiązał kontakt z oddziałem formującego się już Związku Walki Zbrojnej (przekształconego w 1942 roku w AK). Oprócz okolicznych mieszkańców, Łazowski, po kryjomu leczył Żydów z getta w Stalowej Woli, im także podawał bakterię OX19. W 1944 roku musiał ratować się ucieczką przed SS. Nazywa się go polskim „Schindlerem” – razem z doktorem Matulewiczem, uratował około 8000 Żydów przed śmiercią w obozach zagłady.
Rudolf Weigl
Notka 2:
Test Weigla – nazwa pochodzi od nazwiska Rudolfa Weigla – Polskiego biologa, wielokrotnie nominowanego do Nagrody Nobla, kawalera orderu św. Grzegorza – najwyższego odznaczenia papieskiego – oraz Krzyża Komandorskiego Orderu Odrodzenia Polski. Opracował pierwszą na świecie, skuteczną szczepionkę przeciw tyfusowi. W czasie wojny, jako że obaj okupanci uznali za istotne walkę z tyfusem, Weigl kierował ośrodkiem produkującym szczepionkę, która nielegalnie trafiała także do getta warszawskiego. Odmówił podpisania Reichlisty, za co w odwecie Naziści odmówili poparcia jego kandydatury do Nagrody Nobla w 1942 roku. Po wojnie z kolei, był oczerniany przez Sowietów, którzy udaremnili przyznanie mu tej nagrody w 1948 roku. Został pośmiertnie odznaczony medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata.
Tłumaczenie:
Logos dla www.paranormalne.pl
źródło: www.damninteresting.com
Inne moje tłumaczenia ze strony damninteresting.com dla paranormalne.pl:
Drzewo z Ténéré || Miasto pod Lodem || Projekt West Ford || Avrocar || Sonnengewehr || Atomowy Samochód XX Wieku || Atlantropa
