A ja wam mówię, że wszyscy się mylicie. W niemal wszystkich kulturach starożytnych kamienie miały znaczenie . Na przykład bóstwa staroarabskie miały poświęcony sobie teren, gdzie znajdował się obiekt kultu zwany betylem. Słowo to jest odpowiednikiem etymologicznym zwrotu: bajt il - „dom boga". Betyl był uważany jednocześnie za siedzibę bóstwa i jego ucieleśnienie. Batil także nazwa góry w krainie Nadżad, obelisku zwężającego się ku górze, jak również nazwa wiązana ze starodawnym kultem wyżyn i gór. Za betyle służyły skały i grubo ciosane kamienie. Blok kamienny pokryty różnymi ornamentami był miejscem zamieszkania staroarabskiej bogini Al-Lat. Niektóre betyle były przenośne, zabierano je na wyprawy wojenne, inne były stałe. Kamienne betyle (ansab) wyobrażające bóstwa służyły zarazem jako ołtarze, które oblewano krwią ofiarowanych zwierząt. Niektóre przypominały wizerunki ludzi, ubierano je w ozdobne szaty i obwieszano ozdobami [Piwiński R.,1989].
W świecie podobnych wyobrażeń żył lud wybrany. I choć dzięki objawieniu jego religijność została oczyszczona i uduchowiona, to pomimo to Izraelici nie byli wolni od pokusy powrotu do przekonań panujących w sąsiednich pogańskich ludach. Walka z kultem kamieni (steli), kultem oddawanym kamiennym bożkom obecna jest na kartach Starego Testamentu (Lb 33,52; Pwt 4,28; 28,36.64; 29,16; Iz 37,19; Jr 2,27; 3,9; Dn 5,23 itd.). W słowie Betel, oznaczającym siedzibę Boga lub boga, można dopatrywać się podobieństwa do betylu, o którym była mowa wyżej. O kamieniu Jakuba jako „Bet-El" wspomina Kościół przy okazji poświęcenia kościoła, gdyż rytuał tego obrzędu opiera się na symbolice: Chrystus - kamień węgielny, wierni - żywymi kamieniami złączonymi miłością do Boga.
Należy wspomnieć również o kamieniach szlachetnych.
Kamienie szlachetne fascynowały człowieka neolitu i epoki starożytnej w równym stopniu co budowle wznoszone z kamieni i spadające z nieba meteoryty, ze względu na blask, barwę i rzadkość występowania. Starożytni przypisywali występującym w ziemi minerałom cudowną moc, zwłaszcza tym o świetlistym blasku. Uważano, że powstały one na skutek działania ognia i wody na rozpalonym słońcem Wschodzie (Hildegarda z Bingen). Według innych opowieści miały powstać w ziemi jak „krople z nieba" pod wpływem światła niebieskiego, podobnie jak powstają krople żywicy, lub zostały podarowane przez Boga Żydom wędrującym przez pustynię, aby nie dokuczała im nuda podczas szabatu [Forstner D., 1990]. Bardzo popularne było przekonanie, że pochodzą ze śliny węża, stąd w wielu opowieściach ludowych kamienie szlachetne znajdują się na czołach, oczach i ustach wężowych potworów - strażników, takich jak np. smoki. O tym, że drogocenne kamienie rozsypały się po ziemi, gdy z nieba spadał w otchłań Archanioł Lucyfer (imię szatana gdy był w niebie), możemy przeczytać w jednej z legend chrześcijańskich [Tresidder J., 2001]. Wszystkie opowieści łączą kamienie szlachetne z Bogiem, ze sferą niebios i tajemniczymi siłami oraz ze znakami zodiaku. Ludzie wierzą w ich moc i cudowność, przypisując im cechy żywych istot! Z tego wniosek, że może jest w tym ziarnko prawdy:)
