Pisząc kiedyś hasło o nogalu hełmiastym postanowiłem, że i tu napiszę coś o nogalach i ich życiu. Jak zobaczycie, nieprzypadkowo wybrałem właśnie te ptaki 
Na końcu źródło, o którym nie było w treści.
----
Zanim przejdę do potomstwa parę słów o samych nogalach. Jak podaje Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny, rodzina nogali (Megapodiidae) liczy 22 gatunki upakowane w 7 rodzajach, z czego część jest monotypowa (tj. zawiera tylko 1 gatunek). Są to duże ptaki należące do rzędu grzebiących, mierzące od 27 do 70 cm długości i ważące od 290 g do 2,95 (prawie 3) kilo - to tyle, co wyrośnięty kogut kury włoszki. Podstawą ich ubarwienia są odcienie brązu, szarości i czerń, u kilku na głowie i szyi występuje naga skóra, u innych niebieskie, czerwone lub żółte worki i korale na szyi. W większości przypadków nie ma dużych różnic w upierzeniu samców i samic.
Tutaj nogal brunatny (z Flickr, autor R_P_F), po prawej nogal koralikowy (też Flickr, autor to Franz Immoos):
Nogal brunatny może nadymać swoje korale i wydawać huczący dźwięk.
Nogale występują od Nikobarów, przez wyspy wschodniej Indonezji (bez kontynentu i tych większych), Mariany i Palau, Nową Gwineę i Australię po wyspy Tonga. Żyją w lasach równikowych, monsunowych, w przypadku nogala prążkowanego także i zarośla eukaliptusowe. Są wszystkożerne, jedzą owady, owoce i soczyste korzenie znalezione w ściółce. Nazwa ich rodziny oznacza "wielkie stopy". Nogi są stosunkowo długie, zaś same ptaki krępe.
ROZRÓD.
Do inkubacji swoich jaj nogale wykorzystują naturalne źródła ciepła: aktywność geotermalną, promieniowanie słoneczne oraz ciepło jakie generuje rozkładająca się materia roślinna. To, jak efektowne będzie gniazdo nogala zależy od wykorzystywanego przez niego źródło energii. Te, które wykorzystują energię słoneczką kopią na plaży płytkie dołki i zasypują jaja; mogą później już nigdy nie odwiedzać tego miejsca. Gatunki korzystające z energii geotermalnej kopią nory, do których składają jaja Te, które używają ciepła rozkładającej się materii tworzą kopce z wilgotnej materii roślinnej i gleby. Codziennie odwiedzają miejsce złożenia jaj. Z metody składania kopców nie korzystają tylko 3 gatunki.
Bardzo wprawnie metodą kopców posługują się nogale prążkowane (na zdjęciu po lewej). Przez większość roku samce zajmują się budową kopców, które używane kilka lat mogą osiągnąć 5 m średnicy. Wykopują dół, zgarniają doń ściółkę, składają jajo i zasypują piachem. U tego gatunku ptak potrafi ocenić temperaturą wewnątrz kopca i regulować ją; winna wynosić około 34 stopnie. Ptak musi codziennie kontrolować i regulować grubość warstwy przykrywającej jaja. Po 50-90 dniach młode klują się.
U nogali samice składają 12-30 jaj w sezonie. Większa część to gatunki monogamiczne, lub występuje monogamia sukcesywna - samica kopuluje z jednym samcem, składa mu jaja po czym idzie do innego. Jaja nogali ważą 75-230 g, co stanowi 10-22% masy ciała samicy. Mają cienkie skorupy i są bogate w żółtko (48-69%); samice produkują je pojedynczo.
Najbardziej interesującym momentem jest dzieciństwo. W jaju nie ma komory powietrznej, toteż młode gwałtownie rozpychają stosunkowo cienką skorupkę nogami, grzbietem i głową. To pierwsza część ich wyzwania, bowiem dalej muszą wykopać się na 30 do 120 cm w górę powierzchnię przez glebę lub piach. Trwa to od kilku godzin do kilku dni, zależnie od gruntu. Potem wychodzą na powierzchnię, gdzie muszą radzić sobie same, gdyż rodziców nie ma w pobliżu. Przez kilka tygodni lub miesięcy (okres bycia ptakiem młodocianym) żyją niemal samotnie, bez opieki rodzicielskiej.
(po prawej nogal brunatny)
Źródło:
red. Christopher Perrins: Ptaki. Wszystkie rodziny świata. Warszawa: Buchmann, 2012, s. 192-195. ISBN 978-83-7670-263-6
Nogala brunatnego ze swoim kopcem można obejrzeć na YouTube tutaj:
Użytkownik McNugget edytował ten post 02.03.2015 - 17:29
