5 replies to this topic

[Legendarny.]

Znudzeni i spragnieni wrażeń? Weźcie znajomego lub partnerkę/partnera i powpatrujcie się nawzajem w swoje oczy w przyciemnionym miejscu przez co najmniej 10 minut, przy zachowaniu neutralnego wyrazu twarzy i bez odrywania wzroku od oczu. Jeśli wszystko pójdzie jak należy, wrażenia gwarantowane.

 

 

 

 

Giovanni Caputo – włoski psycholog – zwerbował 20 młodych ale dorosłych, osób (15 kobiet, 5 mężczyzn) i uformował z nich pary. Każda z par została umieszczona w dużym pokoju, przy lekko stłumionym świetle. Poziom oświetlenia wynosił dokładnie 0,8 lx – Giovanni twierdzi, że jest to idealne natężenie światła, aby badane osoby miały możliwość dostrzeżenia drobnych detali twarzy drugiej osoby, ale nie były w stanie rozpoznać kolorów.

 

Zadanie było proste – badani mieli wpatrywać się w oczy drugiej osoby przez 10 minut zachowując przy tym neutralny wyraz własnej twarzy. Pary siedziały w odległości metra od siebie. Psycholog zwerbował także grupę 20 innych osób, które miały podobne zadanie, z tym że ich twarze miały być skierowane przez 10 minut w stronę ściany. Uczestnicy obydwu eksperymentów byli później poproszeni o wypełnienie krótkiego kwestionariusza składającego się z trzech pytań.

 

Badani z grupy, która miała wpatrywać się w ścianę donosili o błogim stanie odprężenia podobnym do tego, jaki można osiągnąć dzięki medytacji. Natomiast badani z drugiej grupy (wpatrujący się wzajemnie w swoje twarze) donieśli o znacznie ciekawszych doświadczeniach. Jak sami twierdzą to było coś, czego nie mogą porównać z niczym innym do tej pory. W jednym z pytań w kwestionariuszu trzeba było określić swój stan dysocjacji (oderwania się od rzeczywistości) – wszyscy badani z tej grupy dali najwyższą notę. 90% z nich stwierdziło, że twarz ich partnera uległa deformacji; 75% potwierdziło, że widziało w niej potwora; 50% z nich zobaczyło w twarzy partnera cechy swojej własnej twarzy; a 15% z nich widziało twarze swoich bliskich.

 

Giovanni twierdzi, że te badania należy traktować zaledwie jako wstęp do poważniejszego przedsięwzięcia. Jedno jest pewne – nie była to zasługa światła, bowiem osoby wpatrujące się w ścianę nie osiągnęły żadnych efektów dysocjacji. Co ciekawe wystarczy na ścianie narysować jakiś punkt odniesienia (na przykład kropkę), aby lekkie efekty dysocjacji zaczynały być zauważalne. Wpatrywanie się we własną twarz w lustrze przynosi podobne efekty, jednak nie tak mocne, jak przy wpatrywaniu się w twarz drugiej osoby.

 

 

 

Źródło (tekst i fotografia): Wiedzoholik

Użytkownik Legendarny. edytował ten post 22.08.2015 - 17:41

[Kazuhaki]

Efekt jest intensywniejszy, gdy ograniczmy mruganie do minimum.

Użytkownik Kazuhaki edytował ten post 23.08.2015 - 00:18

[Zaciekawiony]

Identyczny efekt wywołuje patrzenie się we własne odbicie w lustrze. To jak sądzę raczej wynik zmęczenia umysłu, który cały czas otrzymuje identyczny wzorzec do przetworzenia. Z czasem drobne błędy przetworzenia interpretacji obrazu są wyolbrzymiane, bo umysł ma wrażenie, że pojawiło się coś nowego i koncentruje się na tym. Im więcej szczegółów do rozpoznania ma przedmiot na jaki patrzymy, tym więcej możliwych błędów, przez co twarz podlega większym deformacjom niż punkt na ścianie, bo jej bodziec podlega przetworzeniu przez większą ilość procesów.

 

A patrzenie się na pustą ścianę to medytacja zen.

[Legendarny.]

Owszem, tylko ciekawe jest to jak często ludzie widzą wtedy w tych zdeformowanych twarzach "potwory", jak to określają, a nie jakieś zwykłe groteskowo zdeformowane twarze z krzywego zwierciadła. W każdym bądź razie obrazy straszne, niepokojące, jednoznacznie negatywne. A równie dobrze mogłyby być przecież zabawne, ale nikomu najczęściej do śmiechu nie jest. Więc zastanawiam się co ma na to wpływ, czy to jakaś kwestia głęboko psychologiczna, czy po prostu kwestia półmroku, w którym ludzie mogą się czuć niezbyt komfortowo.

[Staniq]

Owszem, tylko ciekawe jest to jak często ludzie widzą wtedy w tych zdeformowanych twarzach "potwory", jak to określają, a nie jakieś zwykłe groteskowo zdeformowane twarze z krzywego zwierciadła. 

No coś w tym jest, bo na swoją żonę, to się mogę gapić, aż się zapominam i ślina mi cieknie po brodzie. Na siebie zerkam szybko i ukradkowo, a przy goleniu koncentruję się na maszynce.

Strach się bać samego siebie...

A tak z innej beczki, to pewnie taki rodzaj autohipnozy z tym wpatrywaniem się w czyjeś lub własne oczy.

[Ana Mert]

Owszem, tylko ciekawe jest to jak często ludzie widzą wtedy w tych zdeformowanych twarzach "potwory", jak to określają, a nie jakieś zwykłe groteskowo zdeformowane twarze z krzywego zwierciadła. W każdym bądź razie obrazy straszne, niepokojące, jednoznacznie negatywne. A równie dobrze mogłyby być przecież zabawne, ale nikomu najczęściej do śmiechu nie jest. Więc zastanawiam się co ma na to wpływ, czy to jakaś kwestia głęboko psychologiczna, czy po prostu kwestia półmroku, w którym ludzie mogą się czuć niezbyt komfortowo.

Pewnie dlatego, że jest ciemno. Ludzie instynktownie boją się gapiących się w nich w ciemności oczu bo ewolucyjnie rzecz ujmując mogłyby to być oczy przygotującego się do skoku drapieżnika.