Źródło Rys.1 Mauzoleum Lenina
Codziennie Moskiewski Plac Czerwony odwiedzają setki tysięcy "mieszkańców i gości stolicy". Nazwa tego miejsca pochodzi od rosyjskiego słowa krasiwyj co oznacza piękny, lecz z powodu zamętu fonetycznego, z czasem przyjęła się nazwa krasnyj - czerwony. W części północnej znajduje się muzeum historyczne, na wschód GUM (Państwowy Sklep Uniwersalny), na południu Cerkiew Błogosławionego Wasyla, na zachód mury Kremla i tajemniczy budynek Mauzoleum Lenina. Czasy Związku Radzieckiego już minęły, jak i niezliczone ilości wiernych proletariuszy oddających hołd Leninowi, lecz zainteresowanie samym miejscem nie zmalało. Znacząca część społeczeństwa rosyjskiego opowiada się za godnym pochówkiem w ziemi wodza rewolucji, lecz władze próbują zachować pozycję neutralną w tej sprawie. Lecz najbardziej tajemniczym aspektem mauzoleum wcale nie jest postać Lenina, lecz sam budynek, w którym on spoczywa. Wiele badaczy dostrzega w nim cechy architektoniczne i funkcjonalne, znanego ze starożytnej Mezopotamii – Zikkuratu.
Historia Lenina
Wiek XX stał się w Imperium Rosyjskim okresem rewolucji społeczno-politycznej. W 1917 roku z pomocą władz niemieckich Lenin opuszcza Szwajcarię i z 35 osobami przyjeżdża pociągiem do Petersburga. Wydarzenie to dało początek jednemu z najstraszniejszych okresów w historii Rosji. Szybko rozprzestrzeniająca się rewolucja nie tylko zasiała nową ideologię, lecz również zebrała krwawe żniwo. Postać Lenina stała się symbolem likwidacji władzy monarchicznej oraz wprowadzenia władzy ludzi pracującej - proletariatu. Po nieudanej próbie ekspansji ideologicznej na zachód w Moskwie rozpoczęto tworzenie nowego państwa o innowacyjnym ustroju opartym na kulcie pracy i jednoznacznie odrzucającym duchowość i metafizykę. Pierwszym władcą został Włodzimierz Ilicz Lenin, tworząc podstawy ideologiczne Związku Radzieckiego na podstawie prac zachodnich komunistów-teoretyków. Lecz nie był on jedynym pretendentem do funkcji kierowniczej, mimo największego zaufania społecznego. W tamtym okresie bardzo szybko tworzyła się opozycja, skonsolidowana głównie wokół Gruzina Józefa Dzugaszwili (z czasem zwanego Stalina), który bardzo szybko przejmował rzeczywistą kontrolę nad rewolucją socjalistyczną, likwidując tym samym stronników Lenina. Po nieudanym zamachu, Lenin bardzo szybko on podupadał na zdrowiu, co przyczyniło się do stopniowej utraty władzy, co w ostatecznie nastąpiło pod koniec 1922 roku. W tym czasie zauważalnym stała się agresywna polityka Józefa Stalina, co obserwował przymusowo odosobniony Lenin. Podobno w ostatnich miesiącach życia Lenin bardzo stanowczo próbował wpłynąć na bliskie osoby, aby za wszelką cenę zatrzymały Stalina w jego drodze do władzy. Lecz było już za późno, 21 stycznia 1924 roku, Związek Radziecki pogrążył się w żałobie po stracie ojca rewolucji - Włodzimierza Lenina. Nie bez podstaw byłoby stwierdzenie, że w tym nagłym odejściu pomógł Józef Stalin, który doskonale zdawał sobie sprawę z opinii Lenina na temat jego osoby i jego ideologii. Bardzo szybko i sprawnie Stalin zlikwidował zagrożenie ze strony Lenina, tworząc z jego postaci fundament ideologiczny swojej polityki. Brak duchowej instancji, w postaci centralnego boga, miał zostać zamieniony postacią nieśmiertelnego Lenina, co postawiło przed ZSRR problem praktycznej realizacji tego zadania. Jednym z pomysłodawców rozwiązania problemu nieśmiertelności wodza był Feliks Dzierżyński, który prawdopodobnie wraz z Kalininem wysunęli propozycję mumifikacji i ekspozycji zwłok Lenina. Podczas gdy pociąg z trumną Lenina przyjechał do Moskwy dnia 23 stycznia, na Placu Czerwonym wybudowane zostało "tymczasowe" miejsce spoczynku.
Mauzoleum Lenina
Wybór miejsca spoczynku Lenina nie był przypadkowy. Po rewolucji październikowej wschodni mur Kremla stał się główną nekropolią ZSRR, przez co miejsce to uznano za najbardziej odpowiednie dla pochówku inicjatora rewolucji. Nieprzypadkowo do wstępnych prac budowlanych wybrano najlepszego w mieście architekta - Aleksieja Szczusiewa, który realizował postawione władzami zadania praktycznie w ten sam moment. Postać Szczusiewa zasługuje na oddzielną opowieść, lecz tutaj warto zaznaczyć o jego zainteresowaniach starożytną architekturą, metafizyką oraz okultyzmem. Co ciekawe, dyskusję na temat koncepcji grobowca wodza rewolucji, Szczusiew prowadził kila lat przed śmiercią Lenina. Z zaskakującym pośpiechem wybudowano tymczasowe drewniane miejsce spoczynku w dość skromnej formie regularnego sześcianu i kilku mniejszych, tworzących piramidę schodkową (Rys.2).
Źródło Rys.2 Pierwsze tymczasowe miejsce spoczynku Lenina
W tamtych czasach 6 dniowa realizacja takiego projektu nie była zadziwiająca, ponieważ okres do II wojny światowej obfitował w popularyzację okultyzmu, poganizmu czy mistycyzmu. Zgodnie z wiedzą starożytną, proces śmierci człowieka można podzielić na trzy okresy: pierwszy (do 7 dni), drugi (od 7 dni do około 30 dni), trzeci (od 30 dni do około 44 dni), po ostatnim okresie dusza człowieka ostatecznie opuszcza naszą egzystencjalną przestrzeń. Pierwsze mauzoleum miało funkcjonować do momentu rozpoczęcia prac nad "przejściowym mauzoleum", nad którym prac nie rozpoczęto z powodu niezwykle ciężkiej zimy. Wiosną 1924 roku przed naukowcami postawiono zadanie przeprowadzenia procesu balsamowania ciała Lenina, natomiast przed Szczusiewem zadanie zaprojektowania nowego budynku, lecz w podobnej koncepcji jak pierwszy. Z oba zadaniami poradzono sobie niezwykle satysfakcjonująco, ciało zabalsamowano z gwarancją na dziesięciolecia (co zdumiewające cofnięto nawet procesy gnilne oraz efekty głębokiego zamrożenia), a mauzoleum wybudowano z drewna po czym udostępniono dla żałobników w sierpniu 1924 roku. Drugie mauzoleum spełniało przede wszystkim funkcję rytualną, ciało złożono do przeszklonego sarkofagu. Ten niepozorny drewniany budynek (Rys. 3) stał już na mocnym żelbetowym fundamencie, w którym skrywały się pomieszczenia połączone bezpośrednio z Kremlem.
Źródło Rys. Przejściowe mauzoleum.
Mimo silnej pozycji Szczusiewa, jako głównego i jedynego architekta grobowca Lenina, postanowiono zorganizować ogólnoświatowy konkurs na projekt ostatecznego mauzoleum wodza rewolucji. Do Moskwy nadsyłano przeróżne projekty, które swą próżnością przewyższały legendę Lenina, przez co zaprzestano dalszych poszukiwań odpowiedniej formy mauzoleum. Przystąpiono do realizacji nieznacznie zmienionego projektu przejściowego mauzoleum. Ostateczny obiekt spoczynku Włodzimierza Ilicza Lenina zakończono budować w 1930 roku i ostatecznie nazwano "Mauzoleum Lenina". Obiekt ten służył również jako fundament polityki Stalina, symbol nieśmiertelności ideologii komunizmu oraz jako trybuna Kremla. Lecz to nie jedyne funkcje jakie spełniał ten budynek.
Zikkurat Lenina
Źródło Rys. 4 Mauzoleum, stan współczesny
Źródło Rys. 5 Zikkurat mezopotamski, schemat współczesny
Pierwsza połowa XX wieku była okresem powszechnego rozpowszechniania i używania przez władzę wiedzy starożytnej. Działania takich polityków jak Adolf Hitler czy Józef Piłsudski miały dość wyraźne cechy kojarzone z szeroko pojmowanym okultyzmu. Wojna o władzę w ZSRR była prowadzona przy pomocy dostępnych konwencjonalnych metod, co zmusiło Józefa Stalina do poszukiwań znacznie efektywniejszych rozwiązań. Umieszczenie Lenina w ośrodku odosobnienia rozpoczęło ostatni etap w procesie przejmowania władzy realnej w ZSRR, natomiast jego śmierć była momentem zwrotnym w tym procesie. Okres tworzenia legendy oraz ostatecznego mauzoleum Lenina okazał się czasem ostatecznego przejęcia władzy, w państwie i partii, przez Stalina. Na proces, nie bez znaczenia miało wpływ mauzoleum, które codziennie przyciągało dziesiątki tysięcy obywateli. Fenomenalnie wzrost ilości osób składających hołd Leninowi, powodował wzrost siły i mocy politycznej samego towarzysza Stalina. Tajemnica tego fenomenu może okazać się bardziej przerażająca niż nam się to dotychczas wydawało. W starożytności, na terenach Mezopotamii, budowano piramidokształtne budowle zwane Zikkuratami, wznoszone w celach bliżej nieznanych. Tajemnice tych obiektów zgłębiał min. pochodzący z Mołdawii architekt Aleksiej Szczusiew. Jego realizacje do dnia dzisiejszego są owiane tajemnicami i mistyką, to właśnie on jest autorem planu współczesnej Moskwy. Podobieństwo mauzoleum Lenina (Rys. 4) do Zikkuratu (Rys. 5) było oczywiste w czasach Stalina, natomiast dziś to podobieństwo skrywa się pod jałowymi dyskusjami na temat mauzoleum i postaci Lenina. W dzisiejszych czasach poszukiwania ukrytej funkcji mauzoleum są prowadzone przez niewielką grupę ludzi, przy pomocy analizy porównawczej z podobnymi obiektami z Mezopotamii, Egiptu czy Ameryki. Dalszy opis jest oparty na przypuszczeniach i badaniach paranaukowych, aktualnie brak jest wiarygodnych dowodów potwierdzających przedstawione tezy. Zgodnie z interpretacjami współczesnych badaczy, Zikkurat jest symbolem "schodów do nieba", zbudowany jest z co najmniej trzech zwężających się stopni, na które wchodzi się schodami. Na szczycie zikkuratu znajduje się miejsce do wykonywania rytuałów, oraz do nawiązywania prawidłowego kontaktu władzy z ludem. W centrum zikkuratu powinien znajdować się magiczny artefakt, zwany terafimem, w postaci człowieczego ciała, umieszczonego w krysztale, z pomocą głowy którego można przepowiadać przyszłość. Natomiast w samej głowie miałaby się znajdować złota moneta. Co zaskakujące, większość symboli sowieckich przedstawiało czerwoną gwiazdę z centralnie umieszczoną w niej głową Lenina. Jest to główna teoria, powtarzająca się we wszystkich "teoriach konspiracyjnych" dotyczących mauzoleum. Inni badacze wydzielają dodatkowe interpretacje:
Lenin jako przekaźnik
Źródło Rys. 6 Układ ułożenia rąk
Ciało Lenina leży w jednej pozycji od czasów złożenia do sarkofagu. Prawa ręka jest ściśnięta w pięść, natomiast lewa jest otwarta. Niektórzy twierdzą, że z pomocą ręki otwartej Lenin pobiera energię od ludzi przechodzących wokół jego sarkofagu natomiast pięść kumuluje tą energię i przekazuje ją do głowy. Inna teoria twierdzi, że energia przekazywana jest do specjalnego centrum w ostatnim stopniu zikkuratu.
Mauzoleum jako antena odbiorczo-nadawcza
Źródło Rys. 7 Rolę anteny miałby spełniać ostatni stopień mauzoleum z widocznymi otworami
Zgodnie z tą teorią mauzoleum ma służyć jako obiekt masowej kontroli społeczeństwa. Aktualny wódz przy pomocy magicznego artefaktu pobiera energię od społeczeństwa, po czym je kontroluje.
Mauzoleum jako miejsce pasożytujące na bioenergii Rusi
ŹródłoRys. 8 Rolę tą miałyby spełniać widoczne wnęka w budynku, oraz dwa wcięcia w ogrodzeniu budynku.
W tej teorii miejsce poboru energii znajduje się na zewnątrz budynku. Tymi miejscami miałyby być niesymetryczne wnęki w budynku, oraz z ogrodzeniu. Od strony tego wcięcia zawsze formowała się kolejka do mauzoleum. Co ciekawe dwukrotne wcięcie, widoczne w ogrodzeniu mauzoleum, często można spotkać praktycznie w całej Moskwie.
Fakty Lenina
Jak w przypadku każdej teorii konspiracyjnej czy teorii mistycznej, prawda jest ostatnią rzeczą, której możemy się dowiedzieć. Na szczęście, w przypadku miejsca spoczynku Lenina, można przytoczyć dość sporą ilość ciekawych oraz potwierdzonych informacji, czasami równie zagadkowych jak sama teoria o zikkuracie.
Najdroższa mumia świata
Źródło Rys. 9 Kadr z oficjalnego filmu przedstawiającego proces balsamowania Lenina
Nie jest sekretem, że koszty obsługi ciała Lenina nie należą do małych. Lecz grupa naukowców balsamujących ciało Lenina jest aktualnie jedyną komercyjną ekipą posiadającą oficjalne doświadczenie. Grupa ta przeprowadza za setki tysięcy dolarów operacje balsamowania na całym świecie. Z nieoficjalnych informacji wiadomo, że naukowcy na brak zamówień nie narzekają, z ich usług korzystają "wieloletni umiłowani przywódcy", szefowie grup przestępczych (głównie narkotykowych), biznesmeni (nawet z USA), rodziny królewskie (tutaj podobno przoduje Arabia Saudyjska). Paradoksalnie praktyka u Lenina okazuje się bardzo dochodowym przedsięwzięciem.
Instytut mózgu
Źródło Rys. 10
Po śmierci Lenina, jego ciało zostało pośpiesznie pozbawione mózgu. Sowieci, chcąc dowieść, że komunistyczny mózg jest lepiej rozwinięty niż pozostałe, utworzyli w Moskwie "Instytut Mózgu". W trakcie badań, mózg wodza został podzielony na dziesiątki tysięcy preparatów w postaci przekrojów. Badania nie potwierdziły wyższości mózgu komunistycznego, lecz instytut funkcjonuje do dnia dzisiejszego.
Remont czy rozbiórka?
Źródło Rys. 11 Kopuła nad mauzoleum
Od ostatnich 20 lat dyskusja nad likwidacją mauzoleum wcale nie maleje. Niestety większość oponentów likwidacji nie zdaje sobie sprawę, że obiekt jest pod ochroną UNESCO, natomiast ciało Lenina jest wyjęte spod prawa. Regularnie co około 5 lat mauzoleum znika pod nieprzenikliwą kotarą. Władze twierdzą, że obiekt przechodzi remont, lecz brak na to dowodów oraz efektów remontu. Do dość tajemniczych zdarzeń, można zaliczyć dość nieregularnie zamykanie Placu Czerwonego, oraz przyległych terytoriów, władza wtedy tłumaczy, że zamknięcie to ma związek z mauzoleum.
Lenin Stalin
Źródło Rys. 12
Stalin nie zdążył z zabezpieczeniem swojego miejsca pochówku. Planował on być pochowanym w budowanym Pałacu Sowietów (na miejscu świątyni Chrystusa Zbawiciela), lecz niespodziewana śmierć przekreśliła jego plany. Z obawy przed zmartwychwstaniem Stalina, partia umieściła jego zabalsamowane ciało obok Lenina. Z powodu następującego procesu "destalinizacji", Chruszczow, nie bez oczywistych obaw, podjął decyzję o potajemnym usunięciu Stalina z mauzoleum. Podobno został on pochowany nocą w komorze betonowej w pobliżu mauzoleum. Tak więc przy ekshumacji można spodziewać się praktycznie nienaruszone ciało "maszynisty rewolucji" (Lenin był "lokomotywą rewolucji").
Co dalej?
Właśnie wróciłem z placu czerwonego. Przysypany śniegiem, otoczony ciemnościami, ochraniany zwykłymi policjantami, to obraz mauzoleum dzisiaj. Jutro pewnie turyści będą czekać maksymalnie pół godziny aby zobaczyć mumię Lenina, nie to co za czasów ZSRR, gdy czekało się nawet 12 godzin. Moskwianie omijają temat mauzoleum jak i samo mauzoleum, dla nich to miejsce zakończonej epoki. Moskwianie tak jak Moskwa nie stoją w miejscu, zawsze wyprzedzają czas, starają się być o krok do przodu przed innymi. Na szczęście idą do przodu w przyszłość, dla ogólnego dobra swojego kraju, miasta, bliskich, a nie dla ogólnego dobra proletariatu wszystkich narodów. Problem mauzoleum, jest już równie odległy jak sam socjalizm. Natomiast co dalej z magicznymi właściwościami mauzoleum? Jeżeli nawet takowe były, to już na pewno minęły. Ostatni okultyści, którzy byli w stanie obsługiwać mauzoleum, odeszli wraz ze Stalinem, a najlepszym dowodem na nieaktywność mauzoleum jest częste jego zakrywanie podczas ważnych uroczystości państwowych, czy imprez masowych. I oby tak już pozostało.
.
