Temat jest zamknięty
YY to nie jest tak ,że poprostu mam fobie społeczną i się tym podniecam.Ja mam dośc dobre stosunki z klasą ,nigdy nie byłam hamska,egoistyczna,nie wychwalałam się z tym ,że jestem bardzo dobrym uczniem,jak trzeba było pomóc to pomogłam w nauce.Jednagże co po niektórzy nie potrafili tego zaakceptować ,wymagali poprostu ode mnie żebym była taka jak one ,a dokładnie nie lubiaca szkoły,śpiewającą durne piosenki,wiecznie się śmiejącą nastolatką co po za chłopakami nie widzi świata.Jednagże ja postawiłam się im, i nie mam najmniejszego zamiaru się zmieniać,dlaczego niby mam rezygnować z moich pasji zyciowych takich jak filozofia czy historia,dlaczego mam ograniczyć kontakty z moja mamą ,która jest defakto moją najlepszą przyjaciółka,tylko dlatego ,że one tego chcą,bo one tak postepują?!Moja najlepsza przyjaciółka ,którą znam od 14 roku zycia zostawiła mnie bo ja nieintersuje się za bardzo modą i chłopakami i dla kogo?!Dla osoby ,która ma bardzo paskudne cechy charakteru ,która sama jej często gęsto dosyra.I to właśnie była moja zapłata za to ,że jej pomagałam.I ja się pytam czy osoba ,która wszystkim pomagała,była dla wszystkich dobra,jest tolerancyjna ma fobie społeczną?To nie ja odizolowałam się od środowiaka tylko ono ode mnie.Ale ja wierze ,że są na tym świecie dobrzy ludzie ,którzy mnie zaakceptują i mam zamiar takich własnie osób szukać.Całe szczescie ,że mam oparcie w domu rodzinnym,wogóle powiem wam ,że lubie rozmwaić z dorosłymi.Mam zamiar udoskonalać się duchowo i czy się to podoba społeczenstu czy też nie.
