Mam swoją teorię, jak wiemy Słońce i wraz z nim wszystkie ciała nie "stoją" a przemieszczają się w galaktyce z jakąś tam prędkością.
A droga mleczna to istna dżungla gwiazd podobnych i różnych od słońca.
Zatem wydaje mi się za bardzo prawdopodobnie, że nasze słoneczko przechwyciło po drodze jakąś mniejszą, mało masywną i ciemną gwiazdkę.
Daje do myślenia i wyjaśnia fakt, że nie jesteśmy w stanie znaleźć wspólnego środka masy.
Bo po prostu go niema, gwiazdka wpadła w pole grawitacyjne znacznie masywniejszego Słońca, jej szybkość była zbyt mała by mu uciec i trafiła na eliptyczną orbitę z znacznym czasem obiegu, z szczęściem dla nas.
Wydaje mi się, że jeśli szukać obecności towarzysza to tylko w chybotaniu naszej gwiazdy.
Wyjaśnię obrazowo dla mniej zorientowanych, widzieliście kiedyś miotacza w konkurencji rzut młotem?
Facet ten, jak rozpędza swój młot nigdy nie stoi w miejscu zawsze się chwieje pod wpływem jego ciężaru, podobnie gwiazda pod wpływem siły grawitacji planet, im większa masa planet tym silniejsza grawitacja i mocniejsze chwianie.
To chwianie gwiazdy jest stałe, zawsze na jakieś wartości się kończy i zaczyna, tak w kółko ..powstaje krzywa sinusoidalna, jeśli taka chybocząca się gwiazda zostanie znaleziona to bardzo prawdopodobne, że posiada planety.
Dokładniej prędkość tego chwiania można mierzyć, wyczytałem, że naukowcy potrafią tą metodą znajdywać planety rozmiarach pokroju naszego Jowisza i Saturna w obcych systemach.
Jeśli potrafią znajdywać takie planety to i powinni również odnaleźć naszego rzekomego ciemnego towarzysza gdyż powinien być masywniejszy od Jowisza i powodować znacznie większe chwianie i co za tym idzie, być wykrywalny.
