Czyli jak ktoś jest bardzo złym człowiekiem, morduje, rabuje itp. No i umiera, jak każdy. Po śmierci jego dusza trafia do nieba. I kogo się ocenia? Dusza powie ,,to on podejmował decyzje, ja nie mogłam tego zmienić". I jest decyzja o powrocie na ziemię. I znów rodzi się koleś i jest dość niegrzeczny.
W sumie to ten pierwszy co się urodził może myśleć tak ,,jeśli nawet reinkarnacja jest prawdziwa, to raczej nie będę pamiętał obecnego wcielenia. Więc w sumie nie ważne jak zły będę. To moja dusza wróci na Ziemię, ja nie będę cierpiał".
Koncepcja życia pośmiertnego jest dużo logiczniejsza. Umierasz i trafiasz w zaświaty, nie fizycznie ale jako duch, jesteś oceniany za to co robiłeś za życia. Jesteś tym samym bytem, tyle że duchowym. Tylko tyle że nie masz ciała materialnego.
"No i kto jest potem oceniany z życia na ziemi, dusza czy człowiek? Kto kieruje zachowaniem człowieka? On sam czy jego dusza? Bo jeśli dusza podejmuje jakieś decyzje i kieruje postępowaniem człowieka, to znaczy, że jesteśmy sterowani. "
Wyłącznie dusza jest oceniana za swoje postępowanie - to oczywiste. Ludzkie ciało jest napędzane przez duszę. Człowiek myśli i rozumie tylko i wyłącznie dzięki duszy. Dusza jest umiejscowiona w naszym ciele, mniej więcej na wysokości serca. To w duszy powstają wszystkie myśli. Wszystkie myśli są przesyłane z duszy do mózgu. Mózg jest tylko i wyłącznie odbiornikiem myśli.
"Dusza powie ,,to on podejmował decyzje, ja nie mogłam tego zmienić". I jest decyzja o powrocie na ziemię. I znów rodzi się koleś i jest dość niegrzeczny.
Więc w sumie nie ważne jak zły będę. To moja dusza wróci na Ziemię, ja nie będę cierpiał."
Nie ma tak, że podejmujesz decyzje dzięki mózgowi. Podejmujesz je dzięki duszy. To twoja dusza podejmuje decyzje. I za każde zło wyrządzone w tym wcieleniu, za każde krzywdzenie innych zapłacisz za to w przyszłym wcieleniu. Z tą świadomością którą masz teraz, tyle że w przyszłym wcieleniu będzie ona na poziomie duszy, a nie na poziomie ciała ludzkiego. Nikt nie ucieknie od odpowiedzialności za krzywdzenie innych. Prawo karmy jest nieubłagane i rozliczy każdego za poprzednie wcielenie.
Czyli dusza podejmuje decyzje i steruje człowiekiem. Robi się coraz ciekawiej. To mam kolejny przykład. Jest sobie facet bardzo zły, zabija, gwałci itp. Trafia w końcu przed oblicze sądu i zostaje skazany na dożywocie. Jednocześnie też wierzy w reinkarnację i poprzysięga sobie zemstę na tym sędzi który wydał ten wyrok. W końcu umiera i wybiera sobie ponowne życie jako dziecko tego sędziego, jego wnuk, dziecko jego rodziny itp. Więc karma wróci na to nowe wcielenie, będzie trzeba odpłacić za grzechy z poprzedniego wcielenia, może być to bieda, choroba, będzie cierpiał ten inkarnowany jak i jego nowa rodzinka. A jeszcze lepiej będzie jak sobie przypomni, że w poprzednim życiu poprzysiągł sobie zemstę. No i pozabija swoją nową rodzinkę.
To idź czym prędzej poddać się hipnozie regresyjnej żeby dowiedzieć się kim byłeś poprzednim wcieleniu. Bo co jeśli byłeś też jakimś złym człowiekiem i w pewnym momencie twoja dusza podejmie decyzje żeby kogoś zabić? Możesz wcześniej temu zapobiec.
" Jednocześnie też wierzy w reinkarnację i poprzysięga sobie zemstę na tym sędzi który wydał ten wyrok. W końcu umiera i wybiera sobie ponowne życie jako dziecko tego sędziego, jego wnuk, dziecko jego rodziny itp"
Absurd Bóg nie pozwoli nikomu aby wybrać sobie taką rodzinę, tylko i wyłącznie żeby się zemścić. To nierealne. Tak to nie działa. Możemy powrócić na Ziemię tylko i wyłącznie w dobrej mierze, z dobrymi intencjami, po to aby dalej się uczyć i rozwijać na lepsze.
"To idź czym prędzej poddać się hipnozie regresyjnej żeby dowiedzieć się kim byłeś poprzednim wcieleniu. Bo co jeśli byłeś też jakimś złym człowiekiem i w pewnym momencie twoja dusza podejmie decyzje żeby kogoś zabić? Możesz wcześniej temu zapobiec. "
Nikt nie powinien się poddawać regresji hipnotycznej po to aby przypomnieć sobie poprzednie wcielenie. To całkowicie zbędne. Poddanie się takiej hipnozie grozi ogromnym wstrząsem psychicznym i emocjonalnym, bo nie wiadomo kim byliśmy w poprzednim wcieleniu i jakie rzeczy wtedy wyprawialiśmy.
Twoja dusza nie może podjąć decyzji za ciebie (w twoim rozumowaniu - w imieniu "ciała", bo nie mamy do czynienia z dwiema osobnymi jednostkami podejmującymi decyzję. Ty jesteś duszą, która podejmuje decyzje i przesyła je do mózgu, który jest tylko i wyłącznie ich odbiornikiem. Ciało to tylko dodatek, który de facto nie ma żadnego znaczenia. To dusza napędza całe ciało. Myśli, decyzje i emocje powstają w duszy która jest umiejscowiona na wysokości serca, i zostają przesyłane do mózgu. Mózg to tylko i wyłącznie odbiornik myśli, decyzji i emocji. Świadomość postrzegania rzeczywistości również ma miejsce w duszy i jest przesyłana do odbiornika (mózgu). Gdy dusza znajduje się w ciele, ta świadomość jest trochę ograniczona, nie jest pełna, ponieważ nie pamiętamy doświadczeń z poprzedniego wcielenia. Pełną świadomość dusza uzyskuje dopiero po wyjściu z ciała, bądź podczas regresji hipnotycznej.
I bardzo polecam oprócz czytania relacji dzieci które pamiętają swoje poprzednie wcielenie, również czytać relacje ludzi którzy doświadczyli śmierci klinicznej. Są nieodłącznym źródłem informacji o duchowości. A zapewniam was, że na tym świecie nie ma ważniejszych rzeczy niż sprawy naszej duchowości
Poniżej kilka bardzo, bardzo ważnych zdań ze strony Fundacji Nautilus:
Co może przekonać ludzi do tego, że mają dusze? Jeśli czytasz te słowa, to odwiedzasz pokład okrętu Nautilus i dobrze wiesz, że otaczająca nasz rzeczywistość to wierzchołek góry lodowej. Z pewnością wiesz, że jesteśmy istotami nieśmiertelnymi, które „na chwilę” zamieszkują ciało, które codziennie oglądasz w lustrze. Kiedy ciało się starzeje i wreszcie zamiera, nieśmiertelna dusza je opuszcza i posiadając twoją osobowość, pamięć i świadomość udaje się w dalszą podróż.
Jednak większość otaczających nas ludzi w to nie wierzy! Co ich może przekonać? Fundacja Nautilus postawiła sobie za cel wiele lat temu obudzenie z materialistycznego snu możliwie największej liczby osób. Zauważyliśmy, że bardzo duże wrażenie na „wątpiących, którzy zamieniają się w wiedzących” robią przypadki tzw. śmierci klinicznej. Ludzie pamiętają, jak opuszczają własne ciała i nagle widzą siebie „z góry”, ale oni naprawdę są tym czymś, co obserwuje obojętnie leżące ciało materialne.
Ile mamy tych relacji?
Tysiące może nie, ale na pewno setki. Niektóre są bardzo wiarygodne i w zasadzie pozbawiają złudzeń, że może to są jakieś „majaki umierającego mózgu”. Mamy takie relacje, kiedy ludzie w postaci ciała astralnego zajrzeli do swoich bliskich, którzy w czasie ich śmierci klinicznej coś tam robili lub o czymś rozmawiali w swoich domach. Po przebudzeniu ze stanu śmierci i powrocie do życia tacy ludzie dokładnie zdawali relację z tego, co mogli usłyszeć i zobaczyć w czasie, kiedy byli „poza ciałem materialnym”. Ich relacje robią tak wstrząsające wrażenie na bliskich i przyjaciołach (których odwiedzili w postaci astralnej), że śmiało może to być uznawane za 100 procentowy dowód na to, że człowiek jest tak naprawdę nieśmiertelnym duchem zamieszkującym ciało materialne.
To co piszesz o duszy rządzącej ciałem, to są poglądy ze średniowiecza. Przpomina mi to ludzi wierzących w płaską Ziemię.
Nie ma czegoś takiego jak dusza. Wszystkie nasze przeżycia mentalne, cała psychika i odczuwanie, za to jest odpowiedzialny nasz mózg, częściowo jelita i całe ciało.
A doświadczenia nde to zaburzenia postrzegania wynikające ze zmian w mózgu, mniejszej ilości tlenu, zwiększonej aktywności, wydzielania dmt.
Jest dużo fajnych artykułów w necie opisujących skąd biorą się nde.
Mózg jest tylko odbiornikiem myśli, decyzji i emocji jak wspomniałem. Centralnym miejscem gdzie powstają myśli, decyzje, emocje i cała świadomość jest dusza. Oczywiście gdy nawali nam odbiornik (mózg) to wtedy pojawiają się problemy dla całego ciała.
A co do doświadczeń bliskich śmierci NDE (śmierć kliniczna) to są one 100% dowodem na to że człowiek ma duszę. Usilne twierdzenie że są one tylko i wyłącznie wynikiem niedotlenienia mózgu jest błędne. Jest setki wiarygodnych relacji, które nie pozostawiają żadnych wątpliwości, jaka jest prawda. Przytoczę dwie takie relacje poniżej:
Sztalugi to opowieść o przeżyciach ze śmierci klinicznej znanej malarki i ezoteryczki Alicji Ziętek
Nagle znów znalazłam się na sali operacyjnej. Czułam się dobrze. Ujrzałam lekarzy krzątających się wokół jakiegoś ciała. Przybliżyłam się do stołu operacyjnego. To byłam ja. Odczułam wspólność tego ciała i siebie samej. Zaczęłam szukać logicznego wyjaśnienia, mimo zaszokowania tym rozdwojeniem. Tam, na stole, leżałam jak kłoda… A przecież jednocześnie byłam tu — zdrowa, ładna, mogłam się wznosić. Czyżby cudowne uzdrowienie?
Podpłynęłam do okna. Na dworze było ciemno. Poczułam ciepło kaloryfera. Za wszelką cenę chciałam zwrócić na siebie uwagę lekarzy. Wpadłam w panikę. Zaczęłam krzyczeć, żeby nic mi nie robili, gdyż jestem zdrowa. Ale oni nie reagowali, nie dostrzegali mnie. Próby interwencji wyczerpały mnie. Wzniosłam się wyżej i tkwiłam w bezruchu.
Dotykałam różnych przedmiotów. Znowu podpłynęłam do okna. Postanowiłam poszukać kontaktu z ludźmi na zewnątrz, wypłynęłam oknem. Unosiłam się nad ulicznymi latarniami, kierując się w stronę osiedla.Energia powoli powracała. Byłam przekonana, że nadal jestem żywą istotą. Miałam przecież takie same cechy jak za życia; moje zmysły — wzrok, węch, możliwość poruszania się — działały normalnie. Nie odczuwałam tylko bólu ciała ani ciężaru. Zaniepokojona tym niezrozumiałym zjawiskiem zaczęłam się bardzo bać. Byłam już inna, bo mnie nikt nie dostrzegał. Dlaczego? Przecież żyję! Co mogło się stać?
Minęłam przejeżdżającego na rowerze mężczyznę. Spostrzegłam chłopaka i dziewczynę. Zbliżyłam się do nich, patrzyłam w oczy. Myślałam, iż zbesztają mnie za to, że im przeszkadzam. Obeszłam ich wokoło, ale nadal nie reagowali. Chłopak przytulił dziewczynę i rozstali się. Krzyknęłam do nich: Czy mnie nie widzicie?!
Zdałam sobie sprawę, że między mną a rzeczywistością jest jakaś bariera. Na dobre zaczęłam się denerwować.
Usłyszałam głosy niesfornej grupy młodzieży. Szybko znalazłam się obok. Stanęłam im na drodze, pewna że wpadną na mnie. A oni przeszli przeze mnie. Tak po prostu, jakby mnie nie było. Poczułam się zagrożona.
Nagle znalazłam się na stacji Warszawskiej Kolei Dojazdowej w Pruszkowie. Spojrzałam na peronowy zegar: była 1:20 w nocy. Uświadomiłam sobie, że kolejki o tej porze już nie jeżdżą. Postanowiłam wrócić do ciała na sali.
Tu i ówdzie widziałam jeszcze światła w oknach. Pomyślałam: To jeszcze jedna szansa!Zapukałam do jakiegoś okna na piętrze. Podeszła młoda dziewczyna i wyjrzała. Wślizgnęłam się do środka i stanęłam przed nią. Wtedy do pokoju weszła matka tej dziewczyny. Żadna z nich nie zwróciła na mnie uwagi.
Zrozpaczona powróciłam na salę operacyjną. Próbowałam nawiązać kontakt z moim ciałem, którego już nikt nie dotykał. Niestety nie reagowało. Gdybym potrafiła, weszłabym do niego, połączyła się w jedność. Poczułam się jak w akwarium, zbudowanym ze specjalnych luster. Ja mogłam obserwować świat na zewnątrz, natomiast ludzie z zewnątrz mnie nie widzieli.
Usunąłem filmik wideo dotyczący właśnie tej relacji umieszczony w poprzednim poście, i zamieszczam go tutaj (w filmiku jest zawarty o wiele bardziej szczegółowy opis tej relacji)
I poniżej druga historia, która jest o wiele mocniejsza.
W polskim internecie jest ona niedostępna, więc przetłumaczyłem ją dla was z języka angielskiego
Kimberly Clark Sharp: W artykule opublikowanym w Journal of Near-Death Studies dotyczącym prawdomównych dowodów NDE, Dr. Ken Ring zawarł być może najbardziej znany przypadek prawdomównych obserwacji w badaniach NDE w owym czasie (rok 1984). Kimberly Clark Sharp po raz pierwszy udokumentowała NDE kobiety o imieniu Maria w swojej książce "After The Light".
Maria była pracownikiem migrującym, gdy odwiedzając przyjaciół w Seattle doznała ciężkiego zawału serca. Przewieziono ją do szpitala Harborview i umieszczono na oddziale opieki kardiologicznej. Kilka dni później doznała zatrzymania krążenia i doświadczyła śmierci klinicznej. W pewnym momencie znalazła się poza szpitalem i zauważyła but tenisowy na parapecie północnego piętra budynku. Maria nie tylko potrafiła wskazać miejsce pobytu tego dziwnie usytuowanego obiektu, ale także potrafiła precyzyjnie określić jego wygląd, np. że powierzchnia dla małego palca została zużyta, a jedno z sznurowadeł zostało zakleszczone pod piętą buta. Po wysłuchaniu opowieści Marii, Kimberly Clark Sharp z pewnym stopniem sceptycyzmu, udała się w opisane przez Marię miejsce, aby zobaczyć, czy można znaleźć takiego buta. Rzeczywiście tak było, dokładnie tam, gdzie Maria to opisała, z wyjątkiem tego, że z okna, przez które Kimberly Clark Sharp mogła zobaczyć tego buta, nie można było dostrzec szczegółów jego wyglądu, które wskazała Maria. Kimberly Clark Sharp krótko podsumowała: "Jedyny sposób, w jaki Maria mogła mieć taką perspektywę, polegał na tym, że unosiła się na zewnątrz i na bardzo bliskiej odległości od buta tenisowego, co jest dla mnie bardzo konkretnym dowodem".
Wracamy na Ziemię wielokrotnie aby zdobywać nowe doświadczenia, aby się samodoskonalić, i aby się uczyć wielu rzeczy, ale przede wszystkim aby uczyć się miłości do drugiego człowieka. Dopiero gdy dusza jest wysoko rozwinięta duchowo, gdy jest pełna miłości do innych, może na stałe wejść do raju i cieszyć się wiecznym szczęściem i wieczną miłością wśród bliskich, przyjaciół i Boga.
Napiszę ci dlatego twoja teoria jest glupia. Wg szacunków od początku istnienia człowieka żyło do tej pory na świecie ok. 100 miliardow ludzi. Teraz pomysl ilu sposrod tych ludzi bylo pelnych milosci do innych, ilu moglo wejsc do raju? Znikomy procent. A co z resztą? Beda sie chyba w nieskonczonosc reinkarnowac. Poza tym w kazdym czlowieku jest dobro i zlo, w roznych proporcjach, nawet swieci grzesza. A ludzie sa dobrzy dopoki nie spotka ich sytuacja gdzie gore bierze instynkt i uwalniaja sie zle emocje. Jakby jakis typ dobieral sie do twojej dziewczyny to raczej bys go uderzyl niz podszedl i powiedzial: "Zle robisz, ale cie kocham" albo jakby pedofil zgwalcil i zabil ci dziecko to nie wspolczulbys mu pobytu w wiezieniu tylko cieszyl sie ze wiezniowe odpowiednio sie nim zajma. Milosc w teorii a praktyce to dwie rozne rzeczy.
Czyli jak ktoś jest bardzo złym człowiekiem, morduje, rabuje itp. No i umiera, jak każdy. Po śmierci jego dusza trafia do nieba. I kogo się ocenia? Dusza powie ,,to on podejmował decyzje, ja nie mogłam tego zmienić". I jest decyzja o powrocie na ziemię. I znów rodzi się koleś i jest dość niegrzeczny.
W sumie to ten pierwszy co się urodził może myśleć tak ,,jeśli nawet reinkarnacja jest prawdziwa, to raczej nie będę pamiętał obecnego wcielenia. Więc w sumie nie ważne jak zły będę. To moja dusza wróci na Ziemię, ja nie będę cierpiał".
Koncepcja życia pośmiertnego jest dużo logiczniejsza. Umierasz i trafiasz w zaświaty, nie fizycznie ale jako duch, jesteś oceniany za to co robiłeś za życia. Jesteś tym samym bytem, tyle że duchowym. Tylko tyle że nie masz ciała materialnego.
Nadal mylicie pojęcia, kwestia reinkarnacji tak w wydaniu Egipskim, Buddyjskim czy np. Hinduistycznym nie całkowicie pokrywa się z tym czym reinkarnacja jest w - powiedzmy "rzeczywistości". Owe poprzednie inkarnacje czy byty nie całkiem są "nami" z poprzednich "żyć", ale bardziej wzorcami ideowymi. Jest to coś jak adaptacja jakiejś postaci w sztuce czy filmie gdzie aktor przez swe powiedzmy "role" które ma odgrywać otrzymuje scenariusz życia jakiejś tam Kleopatry czy np. Napoleona (w innych przypadkach pastuszka czy złodzieja), które względnie prawidłowo ma odegrać w swym życiu (scenariuszu) adaptując daną wzorcową postać do czasu i miejsca w którym przyszło jemu istnieć żyć. Kwestia karmy, grzechu,"dobroci" itp. to są jedynie indywidualne lekcje, które ktoś (coś jako podstawowa dusza kwantowa) może przenieść do swego oryginalnego istnienia w czymś w rodzaju "Pola Morfogenetycznego" (Ciemna świadomowościowo motywacyjna Energia Kosmosu). i poprzez kolejne jej sklecenie z miliardami innych podstawowych elementów tzw. "duszy" (kolonii dusz) ma możliwość zaistnieć w kolejnym cyklu istnienia egzystencji (nie koniecznie zawsze jako człowiek). W tej całej zabawie nie chodzi więc o jakiekolwiek "doskonalenie" (w szóstym wymiarze przestrzennym tzw. Ciemnej Materii świadomościowo motywacyjnej wie się wszystko, gdyż jest się częścią wszystkiego innego). Nie chodzi tutaj o enigmatyczne "dobro" czy "zło", Wszechświat jest inteligentnym tworem dualistycznym, samo motywującym się do działania na zasadzie idei Yin Yang, gdzie nic nie jest jednoznaczne i przeistacza się tak jak nie może istnieć tzw. "dobro" bez tzw. "zła" cień bez światła czy lato bez zimy. Istnienie polega na wiecznym działaniu i przekształcaniu, zaś cała istota sacrum zawiera się w ewolucji i rozrodzie Kosmosu jako takiego, gdzie ludzie tak jak inne istoty tak tzw. ożywione i nieożywione są jedynie scenografią do tej ewolucji Kosmosu jako takiego.
"Teraz pomysl ilu sposrod tych ludzi bylo pelnych milosci do innych, ilu moglo wejsc do raju? Znikomy procent. A co z resztą? Beda sie chyba w nieskonczonosc reinkarnowac."
Nieskończoność to gruba przesada. Jeśli dusza będzie musiała się reinkarnować powiedzmy 100,000 razy, a nawet i 500,000 aby osiągnąć doskonałość, to tak właśnie się stanie. Jestem przekonany że tylko dusze bardzo wysoko rozwinięte duchowo, doskonałe, mające ogromny bagaż doświadczeń, pełne pokory i pełne bezwarunkowej miłości do innych mogą wejść na stałe do raju. Bezwarunkowa miłość to taka miłość, którą dajesz innym i nie oczekujesz nic w zamian. Ludzie którzy emanują bezwarunkową miłością mają różową aurę. Ktoś kto potrafi widzieć aurę, natychmiast wie który człowiek jest pełen miłości.
"Jakby jakis typ dobieral sie do twojej dziewczyny to raczej bys go uderzyl niz podszedl i powiedzial: "Zle robisz, ale cie kocham" albo jakby pedofil zgwalcil i zabil ci dziecko to nie wspolczulbys mu pobytu w wiezieniu tylko cieszyl sie ze wiezniowe odpowiednio sie nim zajma."
Jakby jakiś typ chciał zgwałcić twoją dziewczynę, wcale nie musisz go bić. Wystarczy go obezwładnić, powalić na ziemię, i wezwać policję.
Jakby pedofil zgwałcił i zabił twoje dziecko, wcale nie musisz mu współczuć. Tutaj chodzi o to aby mu wybaczyć. Trzeba umieć wybaczyć każdemu. Ludzie którzy przeżyli śmierć kliniczną odpowiadają co jest najważniejsze dla Boga. A są to dwie rzeczy. 1) Jak mocno kochasz innych 2) Czy umiesz wybaczyć innym
,,Mózg jest tylko odbiornikiem myśli, decyzji i emocji jak wspomniałem. Centralnym miejscem gdzie powstają myśli, decyzje, emocje i cała świadomość jest dusza. Oczywiście gdy nawali nam odbiornik (mózg) to wtedy pojawiają się problemy dla całego ciała."
Gratuluję wiedzy z zakresu biologi. Ja podobne poglądy miałem w wieku 8-10 lat. Dziwne że w wieku 31 lat aż taka ignorancja jest.
To w takim razie kto opisał w jaki sposób powstają emocje, myśli i świadomość w duszy? W jakich publikacjach są przedstawione założenia tej teorii, gdzie jest jej wyjaśnienie i metody dojścia do tych wniosków. Jest to koncepcja której nie da się obiektywnie i eksperymentalnie zweryfikować.
To w takim razie kto opisał w jaki sposób powstają emocje, myśli i świadomość w duszy? W jakich publikacjach są przedstawione założenia tej teorii, gdzie jest jej wyjaśnienie i metody dojścia do tych wniosków. Jest to koncepcja której nie da się obiektywnie i eksperymentalnie zweryfikować.
W Twoim równie starozakonnym pseudo pragmatycznym sposobie rozumowania też nie widzę niczego tak naprawdę logicznego a za razem uniwersalnego aby mogło to pogodzić tak tzw. "naukę akademicką" z religią, czy zwykłą intuicją, które też przecież są składowymi życia jako istnienia
"Gratuluję wiedzy z zakresu biologi. Ja podobne poglądy miałem w wieku 8-10 lat. Dziwne że w wieku 31 lat aż taka ignorancja jest. "
Widzę że kończą ci się argumenty, skoro zaczynasz mówić o mojej 'ignorancji'.
Transmutacja dusz jako ogólna idea istnieje, gdyż jest ona jednym ze sposobów oraz motywacji życia na Ziemi. Choć moim zdaniem działa to nieco inaczej niż większość myśli.Planowa dezinformacja działa tutaj tak w sferze tzw. "nauki", "religii" czy innych tak politycznych jak np. nacjonalistycznych, obyczajowych itp. wzorców czy przekonań. Wszystko to zaś po to aby ludziskom chciało się rano wstawać do pracy i aby działali, gdyż działanie to właśnie życie i ewolucja (Kosmosu przede wszystkim) a stagnacja i bezruch to śmierć
Irey
Wracamy na Ziemię wielokrotnie aby zdobywać nowe doświadczenia, aby się samodoskonalić, i aby się uczyć wielu rzeczy, ale przede wszystkim aby uczyć się miłości do drugiego człowieka. Dopiero gdy dusza jest wysoko rozwinięta duchowo, gdy jest pełna miłości do innych, może na stałe wejść do raju i cieszyć się wiecznym szczęściem i wieczną miłością wśród bliskich, przyjaciół i Boga.
Napiszę ci dlatego twoja teoria jest glupia. Wg szacunków od początku istnienia człowieka żyło do tej pory na świecie ok. 100 miliardow ludzi. Teraz pomysl ilu sposrod tych ludzi bylo pelnych milosci do innych, ilu moglo wejsc do raju? Znikomy procent. A co z resztą? Beda sie chyba w nieskonczonosc reinkarnowac. Poza tym w kazdym czlowieku jest dobro i zlo, w roznych proporcjach, nawet swieci grzesza. A ludzie sa dobrzy dopoki nie spotka ich sytuacja gdzie gore bierze instynkt i uwalniaja sie zle emocje. Jakby jakis typ dobieral sie do twojej dziewczyny to raczej bys go uderzyl niz podszedl i powiedzial: "Zle robisz, ale cie kocham" albo jakby pedofil zgwalcil i zabil ci dziecko to nie wspolczulbys mu pobytu w wiezieniu tylko cieszyl sie ze wiezniowe odpowiednio sie nim zajma. Milosc w teorii a praktyce to dwie rozne rzeczy.
Po pierwsze szacunkowa ilość ludzi, którzy mogli by żyć na Ziemi (jeśli przyjmiemy paradygmaty nauki) miała by się zawierać do ok. 50 miliardów ludzi. Zależy to też czy przyjmiemy np. Człowieka z Denisowej Jaskini czy Neandertalczyka jako człowieka (sądzę, że byli). Poza tym przyznam Tobie rację, iż bezspornie w życiu nie chodzi o bycie koniecznie "dobrym" aby w taki sposób trafić do iluzorycznego (i egregorycznego) "Nieba"- Poza tym ten proces uznawany za reinkarnacje przechodzą również i inne istoty- nawet te nieożywione.
Użytkownik Erik edytował ten post 17.07.2018 - 18:14
Po pierwsze szacunkowa ilość ludzi, którzy mogli by żyć na Ziemi (jeśli przyjmiemy paradygmaty nauki) miała by się zawierać do ok. 50 miliardów ludzi. Zależy to też czy przyjmiemy np. Człowieka z Denisowej Jaskini czy Neandertalczyka jako człowieka (sądzę, że byli).
Za Wiki: Liczba ludzi którzy kiedykolwiek żyli w całej historii szacuje się na około 108 miliardów, z czego około 7% żyje obecnie. (Chodzi o Homo sapiens)
Poza tym ten proces uznawany za reinkarnacje przechodzą również i inne istoty- nawet te nieożywione.
Jakie to są istoty nieozywione? Tylko wirusy moga spelnic ta definicje, choc tez jest problem z ich klasyfikacja. Czy chodzi Ci o przyrode nieozywiona - wode, powietrze, kamienie itp.? One się inkarnują i maja dusze, tak? W sumie jak ktos sie utopi albo komus spadnie glaz ze zbocza na glowe, to przyroda zabija niewinnych ludzi i musi odpokutowac swa zbrodnie. Te wasze teorie to juz sie absurdalne robia.
Bóg nie pozwoli nikomu aby wybrać sobie taką rodzinę, tylko i wyłącznie żeby się zemścić. To nierealne. Tak to nie działa. Możemy powrócić na Ziemię tylko i wyłącznie w dobrej mierze, z dobrymi intencjami, po to aby dalej się uczyć i rozwijać na lepsze.
