Zdjęcie: NASA
Naukowcy z Durham University (Wielka Brytania) otrzymali dowody, że kilka miliardów lat temu nieznana planeta dwukrotnie większa od Ziemi zderzyła się z Uranem. To wyjaśnia, dlaczego oś Urana leży „na boku", w przeciwieństwie do innych planet w Układzie Słonecznym.
Jednocześnie ciało niebieskie może okazać się poszukiwaną dziewiątą planetą – wynika z komunikatu prasowego na stronie Phys.org. Hipoteza o zderzeniu Urana z dużym planetozymalem została wysunięta kilka dekad temu, ale nie wszyscy badacze zgadzają się z nią. Przedstawiono inną wersję, zgodnie z którą oś obrotu została przesunięta przez dużego satelitę, który następnie zniknął.
Rezultaty symulacji pokazały, że kolizja z dużym obiektem i późniejsza zmiana osi obrotu nastąpiły w ciągu kilku godzin. Jednocześnie astronomowie uważają zderzenie z kilkoma mniejszymi ciałami niebieskim za mniej prawdopodobne. Według naukowców planeta, która uderzyła w Uran, może nadal znajdować się w Układzie Słonecznym, daleko poza orbitą Plutona, czyli oznacza to, że jest dziewiątą planetą, której astronomowie szukali od kilku lat.
Katastrofa planetarna miała miejsce 3-4 miliardy lat temu, prawdopodobnie zanim powstały satelity Urana. Wówczas gigant lodowy był protoplanetą z dyskiem z gazu i pyłu, z których później powstały księżyce. Pochylenie osi Urana wpłynęło na pochylenie orbit obrotowych satelitów i orientację ich własnych osi. Kolizja doprowadziła również do powstania zewnętrznej skorupy utrzymującej ciepło wewnątrz planety (temperatura tropopauzy giganta gazowego wynosi —216 stopni Celsjusza).
Gigantami lodowymi nazywa się klasę planet składających się z amoniaku, metanu i siarkowodoru w postaci płynów nadkrytycznych. W Układzie Słonecznym są to Uran i Neptun. Wodór i hel stanowią 20% masy, co odróżnia je od gigantów gazowych typu Jowisza i Saturna (udział wodoru i helu wynosi 80%).
