Zabójcze patogeny są wszędzie: w powietrzu, wodzie, glebie, jedzeniu, nawet w dotyku najbliższych; w ostatnim określeniu jednak trąci myszką, z lekka płytkim poetyzmem. Cóż, taka jest jednak prawda, tak działają wirusy, bakterie, grzyby - tak funkcjonuje najgorsze dla człowieka zagrożenie w dziejach jego istnienia: niewidzialny setki tysięcy razy mniejszy od niego wróg, tworzący swój własny Wszechświat, swój mikroświat. W związku z pandemią, na skalę globalną, Koronawirusa z Chin, z którego to powodu w Polsce ogłoszono stan epidemiologiczny, trzeba się zastanowić, jak za kilkanaście dni, potem tygodni, i w końcu miesięcy będzie wyglądała i w jakiej kondycji się utrzyma Kultura Cywilizacji Homo Sapiens. W szerszym, głębszym i dosadniejszym kontekście chodzi o kulturę zbiorowości ludzkiej, jako całości form, zjawisk i wytworów wyłaniających się od nas samych - tych którzy ją od tysiącleci tworzymy. Czy zatem kultura w ujęciu procesu i ruchu globalnego miliardów ludzkich istnień, w dużym formacie, jak w postaci wydarzeń kulturalnych, rozmaitych uroczystości i działalności, miejsc i obszarów sektora publicznego (kina, teatry, centra rozrywki, galerie handlowe, koncerty, zgromadzenia, zjazdy itp.), chyli się powoli ku zapomnieniu? Nie chcę mówić tu o nagłym krachu, czy absolutnej upaści zbiorczego ,,organizmu kulturowego" ludzkości; mam jedynie na myśli etap, przez który musi przejść nasza Cywilizacja w tym pandemicznym, okresie - coś na miarę czasowej stagnacji, która nie trwałaby długo, góra kilka miesięcy od dnia dzisiejszego, bo żywię głęboką nadzieję, że na tej stagnacji się skończy, że ludzkość uleczy swoje rany i podniesie się do formy (w tym przypadku kulturowej egzystencji) sprzed kilku miesięcy od teraz, mimo iż możliwe, że w najgorszym scenariuszu zajęłoby to jej aż nadto ,,hen daleko i jeszcze dalej za stumilowy las" czasu w przód, czyli ,,bardzo rozciągle długo". Sami popatrzcie, sieci kinowe, czy mniejsze studyjne kina podupadają, rozczłonkowywują swoją dawną świetność na tysiące malutkich kawałków, z których ciężko będzie w przyszłości ułożyć przedstawiające równy i jasny obraz puzzle - układanke budującą ten dawny, przejrzysty kształt i funkcję, którym były. A tego, co się dalej może wydarzyć, bo można mieć tysiąc teorii na ten temat i żadna nie będzie dla mienia materialnego i niematerialnego - dla ,,obycia ludzkości" - mieć żadnego znaczenia. A stan tego obycia, niestety, obecnie nie jest zadowalający; tętno naszej myśli kulturowej na różnym polu galopuje jak szalone, jak w stanie niewiadomej, silnej infekcji. Sęk w tym, że, i nieważne czy będzie to Polska, Japonia, Grecja itp., za wcześnie jest na to, aby zastanawiać się przykładowo nad tym, na co się pójdzie do kina... jeśli się do tego kina pójdzie, rzecz jasna. Bo po kulturowym odradzaniu się Cywilizacji wiele się może jeszcze wydarzyć... oj wiele.
