0
Komentuj na forum
Jedną z większych zagadek w archeologii stanowią kamienne kule odnalezione w delcie Diquis w Kostaryce. Od roku 1940, zostało udokumentowanych setki kamieni, których rozmiary wahały się od kilku centymetrów do ponad dwóch metrów. Niektóre z nich ważą 16 ton! Prawie wszystkie wykonane są z granodiorytu, skały magmowej. Uważa się je za kolejny przykład monolitycznej rzeźby wykonanej przez człowieka…
Liczba kul wynosi ok. 300. Wiele z nich waży mnóstwo ton. Dzisiaj stanowią dekorację urzędowych budynków, takich jak Asamblea legislativa, w szpitalach i szkołach. Można je oglądać również w muzeach. Kamienie są w Kostaryce wszechobecne do tego stopnia, iż bogaci lub zamożni stawiają je sobie ogródkach.
Istnieje teoria, że kamienie mogą pochodzić z miejsca gdzie znajduje się źródło rzeki Terraba. Transport odbywał się poprzez naturalny proces, wspomagany prądem rzeki. Nigdy nie znaleziono niedokończonych kul. Podobnie jak u większości monolitów „Starego świata”, najbliższy domniemany kamieniołom znajdował się w znacznej odległości od miejsca znalezienia, bo aż 80 kilometrów dalej.
Gdzie znaleziono kamienne kule?
Pierwotnie zostały znalezione w delcie rzeki Terraba, znanej także jako: Sierpie, Diquis lub po prostu rzeki głównej w pobliżu miast Palmar Sur i Palmar Norte. W mniejszych ilościach na całej długości kraju od północy aż po południową granicę. Od momentu odkrycia były używane jako ozdoby (sic!). Były transportowane i rozprowadzane drogą kolejową po całej Kostaryce. Dwie z nich zostały oddane za granicę do National Geographic Society w Waszyngtonie i Peabody Museum of Archaeology and Ethnography w Camridge, Massachusetts.
Jak wielkie są kamienne kule?
Ich średnica mierzy od zaledwie kilku centymetrów do ponad dwóch metrów. Niektóre z nich ważą blisko 16 ton.
Z czego zostały zrobione?
Praktycznie wszystkie kule zrobione są z granodiorytu, twardej skały magmowej wydobywanej na terenach Talamanca.
http://pl.wikipedia....iki/Granodioryt
http://pl.wikipedia....ra_de_Talamanca
Ile dokładnie znamy kul?
Samuel Lothrop zarejestrował w sumie ok. 186 kul od 1963 roku, napisał o tym w swojej publikacji. Ostatecznie oszacowano, że ich liczba prawdopodobnie sięga kilkuset. W trakcie poszukiwań ludzie natrafiali na miejsca, gdzie można było znaleźć nawet do 40 kamiennych kul (gł. Jalaca).
W jaki sposób zostały wytworzone?
Najprawdopodobniej kule pierwotnie były sporymi głazami, które poddawano specyficznej obróbce. Opierano się głównie na łamaniu, wykruszaniu, dziobaniu i ostatecznie szlifowaniu. Badania nad granodiorytem wykazały częste i nagłe zmiany temperatur jakie stosowane były do wytwarzania kul. Najpierw je opalano w rozżarzonym węglu by następnie oblać je zimna wodą. Kiedy ich kształt coraz bardziej przypominał koło, twórcy zaczynali powolny proces „dzióbania” narzędziami zrobionymi z tego samego materiału (granodioryt).
Kto je wykonał?
Kule zostały wykonane najprawdopodobniej przez przodków tutejszej ludności, w czasach hiszpańskiego podboju. Ludność ta posługiwała się językiem czibczańskim. Posługiwali się nim głównie rdzenni mieszkańcy terenu od wschodniego Hondurasu po północną Kolumbię.
Języki czibczańskie
Ich współczesnymi odpowiednikami są teraz ludy: Boruca, Teribe i Guaymi. Żyły one w odosobnieniu, a liczba ludności nie przekraczała 2000 mieszkańców. Był to dość pierwotny rejon. Ludzie nie zajmowali się polowaniami, połowami ani agrokulturą. Główne zajęcie, które pomagały im przeżyć to uprawa: kukurydzy, manioku, fasoli, dyni, papai, ananasów, awokado, kakao, papryczki chili i wiele innych roślin, owoców, korzeni i ziół leczniczych. Wszyscy oni mieszkali w okrągłych lepiankach.
Ile lat mają kamienne kule?
Wiele kamieni zostało odnalezionych w miejscach, w których odkryto także znikome ślady ceramiki charakterystycznej dla kultury Aguas Buenas, której działalność datuje się na 200 p.n.e. – 800 n.e. Czasem przy kulach znajdywano złote ozdoby, których styl przypisuje się na roku ok. 1000 n.e. W późniejszym okresie zauważono, że w wyrobie monolitów, ludzie posługiwali się już metalowymi narzędziami. Tak więc kule mogły być wytwarzane bezustannie aż do roku 1800! Niewykluczone, że inne były modyfikowane i ulepszane na przestrzeni wielu kolejnych lat.
Jakie było przeznaczenie kul?
Nikt tego na pewno nie wie. „Produkcja” miała się zakończyć wraz z pojawieniem się pierwszych hiszpańskich konkwistadorów, a same kamienie zapomniane aż do ponownego odkrycia w 1940 roku. Wielkie kule ułożone były równomiernie tworząc długie trasy, proste i zakrzywione linie, jak również figury geometryczne. Gdzieniegdzie znajdywano 4 kule ułożone zgodnie z kierunkami świata. Oznaczać to mogło, iż ich twórcy znali podstawy astronomii i potrafili zlokalizować poszczególne bieguny magnetyczne Ziemi. Kiedy archeolodzy znaleźli kule ułożone piramidalnie w małe stożki, nasunęła się myśl, iż były one przetrzymywane w domach ich twórców. W jakim celu? Tego się już chyba nie dowiemy… (być może dla obserwacji?)
Jedną z pierwszych „ekscentrycznych” teorii wysunął badacz Ivar Zapp, który twierdził, że kule stanowiły swoiste urządzenie nawigacyjne, pomagające określić trasę na Wyspy Wielkanocne i Stonehenge. Jego pomysł dość szybko został oficjalnie obalony. Lothrop, pierwszy badacz kul powiedział, że nie były one ułożone w dość precyzyjny sposób szczególnie jeśli chodzi o pomiary na tak daleką odległość. Prawie wszystkie kule umiejscowione są zbyt daleko od morza i akwenów wodnych aby były przydatne oceanicznym nawigatorom.
Co groziło kamiennym kulom na przestrzeni lat?
Praktycznie wszystkie kamienne monolity zostały przetransportowane ze swoich pierwotnych lokalizacji. Mnóstwo kamieni zostało zniszczonych przez poszukiwaczy skarbów, uważali oni bowiem, że w środku znajduje się złoto. Kule leżące na terenach uprawnych były poddawane licznym zmianom pogodowym co w późniejszym okresie doprowadziło do pęknięć, przepołowień i zniszczenia na skutek erozji. Istnieją przekazy, że były one toczone specjalnie w tereny górskie lub zrzucane do wody. Gdyby nie ciekawość i chciwość ludzi mielibyśmy dzisiaj więcej informacji o nich samych, a także o dawnych kulturach i rzemiośle.
Opracowanie i tłumaczenie: Cashpoint
Paranormalne.pl
źródła:
www.wikipedia.org
www.world-mysteries.com
www.crystalinks.com
www.flickr.com
Jedną z większych zagadek w archeologii stanowią kamienne kule odnalezione w delcie Diquis w Kostaryce. Od roku 1940, zostało udokumentowanych setki kamieni, których rozmiary wahały się od kilku centymetrów do ponad dwóch metrów. Niektóre z nich ważą 16 ton! Prawie wszystkie wykonane są z granodiorytu, skały magmowej. Uważa się je za kolejny przykład monolitycznej rzeźby wykonanej przez człowieka…
Kule na dziedzińcu Muzeum Narodowego, San Jose, Kostaryka
Liczba kul wynosi ok. 300. Wiele z nich waży mnóstwo ton. Dzisiaj stanowią dekorację urzędowych budynków, takich jak Asamblea legislativa, w szpitalach i szkołach. Można je oglądać również w muzeach. Kamienie są w Kostaryce wszechobecne do tego stopnia, iż bogaci lub zamożni stawiają je sobie ogródkach.
Istnieje teoria, że kamienie mogą pochodzić z miejsca gdzie znajduje się źródło rzeki Terraba. Transport odbywał się poprzez naturalny proces, wspomagany prądem rzeki. Nigdy nie znaleziono niedokończonych kul. Podobnie jak u większości monolitów „Starego świata”, najbliższy domniemany kamieniołom znajdował się w znacznej odległości od miejsca znalezienia, bo aż 80 kilometrów dalej.
Gdzie znaleziono kamienne kule?
Pierwotnie zostały znalezione w delcie rzeki Terraba, znanej także jako: Sierpie, Diquis lub po prostu rzeki głównej w pobliżu miast Palmar Sur i Palmar Norte. W mniejszych ilościach na całej długości kraju od północy aż po południową granicę. Od momentu odkrycia były używane jako ozdoby (sic!). Były transportowane i rozprowadzane drogą kolejową po całej Kostaryce. Dwie z nich zostały oddane za granicę do National Geographic Society w Waszyngtonie i Peabody Museum of Archaeology and Ethnography w Camridge, Massachusetts.
Jak wielkie są kamienne kule?
Ich średnica mierzy od zaledwie kilku centymetrów do ponad dwóch metrów. Niektóre z nich ważą blisko 16 ton.
Z czego zostały zrobione?
Praktycznie wszystkie kule zrobione są z granodiorytu, twardej skały magmowej wydobywanej na terenach Talamanca.
http://pl.wikipedia....iki/Granodioryt
http://pl.wikipedia....ra_de_Talamanca
Ile dokładnie znamy kul?
Samuel Lothrop zarejestrował w sumie ok. 186 kul od 1963 roku, napisał o tym w swojej publikacji. Ostatecznie oszacowano, że ich liczba prawdopodobnie sięga kilkuset. W trakcie poszukiwań ludzie natrafiali na miejsca, gdzie można było znaleźć nawet do 40 kamiennych kul (gł. Jalaca).
W jaki sposób zostały wytworzone?
Najprawdopodobniej kule pierwotnie były sporymi głazami, które poddawano specyficznej obróbce. Opierano się głównie na łamaniu, wykruszaniu, dziobaniu i ostatecznie szlifowaniu. Badania nad granodiorytem wykazały częste i nagłe zmiany temperatur jakie stosowane były do wytwarzania kul. Najpierw je opalano w rozżarzonym węglu by następnie oblać je zimna wodą. Kiedy ich kształt coraz bardziej przypominał koło, twórcy zaczynali powolny proces „dzióbania” narzędziami zrobionymi z tego samego materiału (granodioryt).
Kto je wykonał?
Kule zostały wykonane najprawdopodobniej przez przodków tutejszej ludności, w czasach hiszpańskiego podboju. Ludność ta posługiwała się językiem czibczańskim. Posługiwali się nim głównie rdzenni mieszkańcy terenu od wschodniego Hondurasu po północną Kolumbię.
Języki czibczańskie
Ich współczesnymi odpowiednikami są teraz ludy: Boruca, Teribe i Guaymi. Żyły one w odosobnieniu, a liczba ludności nie przekraczała 2000 mieszkańców. Był to dość pierwotny rejon. Ludzie nie zajmowali się polowaniami, połowami ani agrokulturą. Główne zajęcie, które pomagały im przeżyć to uprawa: kukurydzy, manioku, fasoli, dyni, papai, ananasów, awokado, kakao, papryczki chili i wiele innych roślin, owoców, korzeni i ziół leczniczych. Wszyscy oni mieszkali w okrągłych lepiankach.
Ile lat mają kamienne kule?
Wiele kamieni zostało odnalezionych w miejscach, w których odkryto także znikome ślady ceramiki charakterystycznej dla kultury Aguas Buenas, której działalność datuje się na 200 p.n.e. – 800 n.e. Czasem przy kulach znajdywano złote ozdoby, których styl przypisuje się na roku ok. 1000 n.e. W późniejszym okresie zauważono, że w wyrobie monolitów, ludzie posługiwali się już metalowymi narzędziami. Tak więc kule mogły być wytwarzane bezustannie aż do roku 1800! Niewykluczone, że inne były modyfikowane i ulepszane na przestrzeni wielu kolejnych lat.
Jakie było przeznaczenie kul?
Nikt tego na pewno nie wie. „Produkcja” miała się zakończyć wraz z pojawieniem się pierwszych hiszpańskich konkwistadorów, a same kamienie zapomniane aż do ponownego odkrycia w 1940 roku. Wielkie kule ułożone były równomiernie tworząc długie trasy, proste i zakrzywione linie, jak również figury geometryczne. Gdzieniegdzie znajdywano 4 kule ułożone zgodnie z kierunkami świata. Oznaczać to mogło, iż ich twórcy znali podstawy astronomii i potrafili zlokalizować poszczególne bieguny magnetyczne Ziemi. Kiedy archeolodzy znaleźli kule ułożone piramidalnie w małe stożki, nasunęła się myśl, iż były one przetrzymywane w domach ich twórców. W jakim celu? Tego się już chyba nie dowiemy… (być może dla obserwacji?)
Jedną z pierwszych „ekscentrycznych” teorii wysunął badacz Ivar Zapp, który twierdził, że kule stanowiły swoiste urządzenie nawigacyjne, pomagające określić trasę na Wyspy Wielkanocne i Stonehenge. Jego pomysł dość szybko został oficjalnie obalony. Lothrop, pierwszy badacz kul powiedział, że nie były one ułożone w dość precyzyjny sposób szczególnie jeśli chodzi o pomiary na tak daleką odległość. Prawie wszystkie kule umiejscowione są zbyt daleko od morza i akwenów wodnych aby były przydatne oceanicznym nawigatorom.
Co groziło kamiennym kulom na przestrzeni lat?
Praktycznie wszystkie kamienne monolity zostały przetransportowane ze swoich pierwotnych lokalizacji. Mnóstwo kamieni zostało zniszczonych przez poszukiwaczy skarbów, uważali oni bowiem, że w środku znajduje się złoto. Kule leżące na terenach uprawnych były poddawane licznym zmianom pogodowym co w późniejszym okresie doprowadziło do pęknięć, przepołowień i zniszczenia na skutek erozji. Istnieją przekazy, że były one toczone specjalnie w tereny górskie lub zrzucane do wody. Gdyby nie ciekawość i chciwość ludzi mielibyśmy dzisiaj więcej informacji o nich samych, a także o dawnych kulturach i rzemiośle.
Opracowanie i tłumaczenie: Cashpoint
Paranormalne.pl
źródła:
www.wikipedia.org
www.world-mysteries.com
www.crystalinks.com
www.flickr.com
