0
10 powodów wybuchu amerykańskiej wojny secesyjnej
Poniższy artykuł jest odmiennym, alternatywnym spojrzeniem na historię USA, pisaną ręka zwycięzcy – Unii.
Jako tłumacz, starałem się oddać ducha artykułu, nie dodając nic od siebie, co nie oznacza, że w pełni akceptuję przekaz autora.
Po długich debatach na temat przyczyn wybuchu wojny, historycy doszli do wniosku, że z perspektywy Południa, są one bardzo odmienne od punktu widzenia stanów północnych. Bazując na oryginalnych dokumentach z czasów Wojny miedzy Stanami (Wojny Secesyjnej) oraz faktów i informacji opublikowanych przez weteranów Konfederacji, kapłanów, pisarzy z Południa oraz historyków pochodzących ze stanów południowych, opisujących fakty zaistniałe przed, w trakcie i po wojnie, można dojść do konkluzji przedstawionych poniższym artykule.
Autor z całym szacunkiem dla wszystkich, którzy uważają, że Wojna Secesyjna była wojną o zniesienie niewolnictwa lub też abolicję dla niewolników, oraz że zniesienie niewolnictwa w okresie Rewolucji Amerykańskiej i wczesnych czasów Unii mogło zapobiec wojnie. W opinii autora, wojna była nieuchronna z powodu kompleksowych różnic politycznych oraz osobowościowych. Winston Churchil uważał, że wojna pomiędzy Północą a Południem była jedną z niewielu wojen w historii, której nie można było zapobiec i były
przyczyną dla której Skonfederowane Stany Ameryki (1861 – 1865) walczyły o swoją niepodległość i niezależność od USA. Istnieje wiele podobieństw pomiędzy Amerykańską Wojna o Niepodległość (1775 –1783) a Wojną o Niepodległość Południa.
Było 10 politycznych przyczyn wybuchu wojny – jedną z nich była kwestia niewolnictwa – która była kozłem ofiarnym wszystkich różnic istniejących pomiędzy Północą i Południem. Industrialna Północ chciała wojny już w 1830 roku – po to aby zdobyć surowce Południa (ziemie, bawełnę, węgiel, minerały, drewno). Wszystkie wojny zawsze maja podłoże ekonomiczne, oraz zawsze przyczyną jest kwestia pomiędzy centralizacją a decentralizacją. Północ znalazłaby pretekst do inwazji Południa, nawet jeżeli kwestia niewolnictwa nigdy by nie istniała.
Wojna pomiędzy Północą a Południem prawie wybuchła w latach 1828 – 1832, kiedy to Poludniowa Karolina przegłosowała zniesienie taryf taksacyjnych nałożonych przez rząd centralny. Kongres podwyższył podatek importowy do 40% (znany jako podatek od ambicji stanów południowych). Kryzys ten nie miał nic wspólnego z niewolnictwem.
W kwestiach stosunków społecznych, przyczynią wojny były cztery główne kwestie; chciwość Nowej Anglii – fanatycy z Nowej Anglii -konserwatyści z Nowej Anglii – hipokryci z Nowej Anglii. W trakcie “Rekonstrukcji Południa” (1865 – 1877), przemysłowcy z Północy dostali to, na co czekali 40 lat – zasoby Południa za ułamek ich rzeczywistej wartości. Była to polityczna koalicja pomiędzy ekonomicznymi interesami Nowej Anglii a fanatykami i konserwatystami, a która spowodowała, że dla Południa secesja stała się niezbędna aby przetrwać ekonomicznie, oraz zapewnić bezpieczeństwo swym obywatelom.
1. Podatki – w okresie poprzedzającym wybuch wojny, około 75% pieniędzy którymi operował Rząd Federalny pochodziło z Południa, jako rezultat wybiorczych stawek podatkowych na produkty importowane w wysokości 50%, oraz w 75% procentach pochodził on z 4 stanów – Virginii – Północnej Karoliny – Południowej Karoliny oraz Georgii. Tylko 10-20% tych podatków wracało na Południe. Stany południowe traktowane były jako agrokulturalna kolonia i drenowana do cna.
John Randolph demonstrował ten fakt w swoich poprawkach do sytuacji podatkowej stanu Virginia w 1820 roku. Północ twierdziła, że uczestniczyła w wojnie aby zachować jedność Unii, lecz przemysłowcy z Nowej Anglii, którzy kontrolowali sytuację na Północy, de facto wspierali zachowanie tej jedności, wspierając wzrost podatków. Przemysłowcy chcieli aby to Południe zapłaciło za industrializacje Ameryki, bez ponoszenia kosztów przez siebie. Rachunki Urzędu Skarbowego, przedstawione Izbie Reprezentantów w przededniu wojny były tendencyjne, niesprawiedliwe i stały się punktem zapalnym dla polityków z Południa. Abraham Lincoln obiecał przemysłowcom z Północy że poniesie stawki podatkowe dla Południa, jeżeli zostanie prezydentem USA. Lincoln podniósł stawki podatkowe na taki poziom, że przewyższyły one nawet tzw. “Podatek od ambicji” wynoszący 40% w latach 1828-1832 – do poziomu 50 -51% na wyroby żelazne. Wybór na prezydenta osoby o poglądach anty-południowych, oraz całe zamieszanie polityczne związane z przemysłowcami oraz fanatykami z Północy, doprowadziło Południe do sytuacji, gdzie jedynym wyjściem była secesja.
2. Centralizacja a prawa stanów – USA powstało jako Konstytucyjna Federacja Stanów w 1789 roku w wyniku połączenia Tymczasowego Rządu Federalnego oraz Suwerennych Stanów. Północ chciała, oraz zrobiła to później, aby to Rząd podejmował zasadnicze decyzje dotyczące spraw ogólnonarodowych. Stany Konfederackie walczyły o to, aby zachować Ograniczony Konstytucyjnie Rząd Federalny jako założony przez “Ojców Założycieli”, którzy byli pochodzącymi z Virginii Południowymi Dżentelmenami. Dlatego żołnierze z południa walczyli o prawa wywalczone przez ich ojców, za które zapłacili swą krwią na polach bitewnych w trakcie Wojny o Niepodległość. Abraham Lincoln jawnie i rażąco lekceważył Konstytucję USA kiedy atakując Południe zmienił USA z Konstytucyjnej Republiki Federalnej na Demokrację (z inklinacjami socjalistycznymi) oraz złamał oryginalną Konstytucję. Karol Marks przesłał list gratulacyjny do Lincolna po jego reelekcji w 1864 roku. Wielu socjalistów z Europy walczyło po stronie Północy .
3. Chrześcijaństwo przeciwko świeckiemu humanitaryzmowi - Południe wierzyło w podstawowe wartości chrześcijańskie przedstawione w Piśmie Świętym. Na Północy było wielu świeckich humanistów (ateistów, transcendentalistów oraz niechrześcijan). Południowcy obawiali się jaki krajem może stać się Ameryka jeżeli Północ pójdzie ta drogą. Świecki humanizm uważa, że to nie Bóg, a człowiek, nauka oraz Rząd może rozwiązać wszystkie problemy. Filozofia ta preferuje człowieka, nie wartości religijne.
4.Różnice kulturowe – Północ i Południe reprezentowało dwie rożne linie genetyczne. Południowcy wywodzili się w większości z Zachodniej Anglii (rdzenni Brytowie), Szkotów oraz linii irlandzkiej (Celtowie), natomiast ludzie z Północy wywodzili się z linii Anglo – Saksońskiej oraz Duńskiej (Wikingowie). Kultury te walczyły ze sobą ponad 1000 lat zanim przybyły do Ameryki. Przodkowie południowców pod dowództwem króla Artura pokonali Saksonów w bitwie pod Baden Hill (ok 497 – 516 roku n.e.). Różnice kulturowe które doprowadziły do wybuchu wojny pomiędzy Stanami (1861 – 1865) istniały już przez ponad 1500 lat.
5. Kontrola zachodnich terytoriów – Północ chciała kontrolować Stany oraz Terytoria Zachodnie, takie jak Kansas czy Nebraska. Nowa Anglia utworzyła Stowarzyszenia Pomocy Imigrantom oraz wysyłała osadników w te rejony, tak aby politycznie zostały przyłączone do Północy. Przegłosowano ustawę o zniesieniu niewolnictwa, co Południowcy uznali za rozmyślną karę. Tego typu akcje polityczne uświadomiły Stanom Południowym, że nie są mile widziane w nowych stanach oraz terytoriach.
6. Przemysłowcy z Północy chcieli zagarnąć bogactwa naturalne Południa – Przemysłowcy z Północy dążyli do wybuchu wojny, aby użyć ja jako wymówki dla zagarnięcia bogactw naturalnych Południa za ułamek ich rzeczywistej wartości. W kampanii rozpoczętej w 1830 roku zaczęto oddziaływać na ogół ludzi zamieszkujących Północ oraz sztucznie wytworzono wrogość pomiędzy stanami aby skłonić ich do udziału w wojnie. Hipokryci z Północy bez kłopotu zlekceważyli publiczny fakt, że 5 nowoangielskich stanów ( Massachusetts, Connecticut, New Hampshire, Rhode Island, oraz Nowy Jork ) było głównymi dostarczycielami niewolników z Afryki do Ameryki. Stany te posiadały prywatne i własne floty statków niewolniczych.
7. Oszczercza kampania przeciwko Południu prowadzona przez gazety z Północy - Polityka powiązana była silnie ze staraniami przemysłowców. Od około 1830 roku, gazety z Północy zaczęły oczerniać Południe. Przemysłowcy użyli je jako narzędzie do indoktrynacji mas. Kozłem ofiarnym było niewolnictwo, które podniesiono do rangi manifestu moralnego. Południowcy zaczęli odczuwać zmęczenie, czytając w gazetach z Północy, jakimi to strasznymi są potworami, ponieważ ich sąsiad posiada kilku niewolników. Kampania propagandowa wytworzyła wrogość pomiędzy „szarymi” obywatelami obydwu regionów, oraz wytworzyła animozje niezbędne do wybuchu wojny. Dla przemysłowców z Północy pracowała biała biedota, w strasznych warunkach, po 18 godzin dziennie (włączając w to dzieci). Kiedy robotnicy osiągali wiek, w którym dalsza praca była już niemożliwa, byli zwalniani. Jest historycznym faktem, iż w czasach tych, tysiące bezdomnych starych ludzi żyło na ulicach Północy. Na Południu, o niewolników dbano od urodzenia aż do śmierci. Również dieta oraz warunki życiowe niewolników na Południu były nieoporowanie lepsze do większości białych pracowników fabryk na Północy.
8. Nowa Anglia usiłowała wywołać masową rebelię niewolników na Południu – Abolicjoniści byli małą, lecz głośną i wojownicza grupą w Nowej Anglii, która domagała się natychmiastowej abolicji dla niewolników na Południu. Fanatycy ci nawoływali do masowego powstania, które mogło skończyć się morderstwami mieszkańców Południa. Południowcy uważali, że powstanie takie może zakończyć się podobnie, jak powstanie w Santa Domingo w 1790 roku, gdzie biała, francuska populacja została zmasakrowana. Abolicjoniści opublikowali terrorystyczny manifest, oraz starali się przeszmuglować 100 000 jego kopii na Południe, pokazując niewolnikom jak nocą zamordować swoich panów. Kiedy John Brown napadł na Harpers Ferry w Wirginii w 1859, sytuacja polityczna stała się zapalna.
Wydarzenia w Harpers Ferry (dodane przez tłumacza)
Dnia 16 października 1859 roku abolicjonista John Brown wraz ze swoim oddziałem zaatakował arsenał zdobywając kilka jego budynków. W oddziale Browna było 21 mężczyzn: pięciu czarnych oraz 16 białych, w tym dwóch synów Browna. Brown miał nadzieję użyć broni zdobytej w ataku aby wywołać powstanie niewolników na południu Stanów Zjednoczonych. Podczas ataku Brown pojmał około 60 prominentnych obywateli Harpers Ferry, licząc, że ich niewolnicy dołączą się do jego oddziału, ale tak się nie stało. Jego oddział został wkrótce osaczony przez lokalną ludność i zmuszony szukać schronienia w budynku straży pożarnej przylegającym do fabryki broni. Miejscowi nie potrafili jednak odbić arsenału, a w jednym z ataków poniósł śmierć ówczesny burmistrz miasta, Fontaine Beckham.
Dnia 18 października 1859 roku do Harpers Ferry został wysłany oddział Korpusu Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych (tzw. Marines) pod dowództwem Roberta E. Lee, który był wówczas jeszcze pułkownikiem. Gdy Marines dotarli do Harpers Ferry, ośmiu spośród 22 napastników nie żyło. Żołnierze szybko pokonali abolicjonistów. Ostatecznie spośród 22 w oddziale Browna zginęło dziesięciu (w tym dwóch czarnych oraz obaj synowie Browna), siedmiu zostało pojmanych, a pięciu udało się uciec. John Brown został ciężko ranny, schwytany, osądzony, skazany na śmierć za morderstwo, zdradę i wzniecanie powstania i ostatecznie powieszony. Całe to zdarzenie i egzekucja Johna Browna zaogniły konflikt północnych i południowych stanów USA w sprawie niewolnictwa i stały się jedną z przyczyn wojny secesyjnej.
W przededniu tego wydarzenia, na Południu było pięć razy więcej towarzystw abolicyjnych niż na Północy. Lincoln oraz większość Partii Republikańskiej (64 członków Kongresu) zaakceptowała ataki terrorystyczne przeciwko Południu. Niektórzy (prawdopodobnie również Lincoln) wspierali finansowo aktywność terrorystyczną Johna Browna. Raz jeszcze niewolnictwo stało się kozłem ofiarnym wszystkich różnic pomiędzy Północą a Południem.
9. Niewolnictwo – nie bezpośrednio, niewolnictwo stało się przyczynią wojny. Większość Południowców nie posiadała niewolników, oraz nie chciała walczyć w obronie prawa do ich posiadania. Uważali jednakże, że Północ nie miała konstytucyjnego prawa aby uwolnić niewolników posiadanych przez obywateli Suwerennych Stanów Południowych. Wirtualnie, wszyscy wykształceni południowcy zgadzali się na stopniową emancypację niewolników. Stopniowe ich uwolnienie pozwoliło by Południu na okres przejściowy pomiędzy systemem pracy nieodpłatnej na rzecz systemu płatnego, unikając jednocześnie katastrofy ekonomicznej. Co więcej, od kiedy stany Nowej Anglii były odpowiedzialne za rozwój niewolnictwa w Ameryce, Południowcy widzieli jak moralność Północy balansuje na granicy hipokryzji. Pierwszym stanem, który zalegalizował niewolnictwo, był stan Massachusetts w 1641 roku, i dotyczyło to głównie Indian. W czasach kolonialnych infrastruktura ekonomiczna miast portowych na Północy uzależniona była od handlu niewolnictwem. Pierwszy amerykański statek niewolniczy „The Desire” został zwodowany w Marblehead, stanie Massachusetts. Dalszymi dowodami na to, że Południowcy nie walczyli w obronie niewolnictwa jest odnaleziony dziennik jednego z oficerów Skonfederowanej Armii Północnej Wirginii. Oto co napisał; „Nigdy nie spotkałem żadnego żołnierza w Armii Północnej Wirginii, który uważał że walczy w obronie niewolnictwa”. Jeżeli wojna toczyła się w sprawie niewolnictwa, kompozycja polityków, oficerów, powołanych mężczyzn, czy też Murzynów powinna być inna. Konfederacki generał Robert E. Lee, uwolnił swych niewolników (posiadłość Custis) przed 1863 rokiem, podczas gdy żona generała Granta, Julia nie uwolniła swych niewolników aż do czasu, kiedy została do tego zmuszona 13 poprawką do konstytucji oraz decyzją sądu. Grant powiedział nawet, ze jeżeli abolicjoniści uważają że walczą aby uwolnić niewolników, to jest on gotowy zaoferować swoje usługi Południu.
Mildred Lewis Rutherford ( 1852-1928 ) była przez wiele lat historykiem Zjednoczonych Córek Konfederacji (UDC). W jej książce „Prawda Historii” napisała, że w armii Północy służyło więcej posiadaczy niewolników (315.000) niż w armii Południa (200.000). Statystyki pokazują również że około 300.000 niewolników wspomagało Konfederację, Unię około 200.000
Jasne jest więc, że w czasie wojny walczono dla innych celów, niewolnictwo było sprawą podrzędną. Słynny angielski pisarz, Charles Dickens oświadczył „Gwałtowny atak Północy na niewolnictwo na Południe jest zdradliwym oszustwem, przygotowanym, aby ukryć żądzę przejęcia ekonomicznej kontroli nad stanami Południowymi”.
10. Agresja Unii skierowana przeciwko stanom południowym – Dowodem świadczącym o tym, że Abraham Lincoln świadomie zmierzał do wojny, są poszlaki wskazujące na to,iż celowo wywołano incydent pod Fortem Sumter.
Wydarzenia związane z Fortem Sumter (dodane przez tłumacza)
Karolina Południowa ogłosiła secesję 20 grudnia 1860, w odpowiedzi na wybór Abrahama Lincolna na prezydenta w wyborach roku 1860. Przez następne tygodnie odłączyło się razem 7 stanów Południa. Te 7 lutego 1861 utworzyły Skonfederowane Stany Ameryki. Reakcje rządu federalnego Stanów Zjednoczonych były minimalne, częściowo z powodu nieudolności odchodzącego prezydenta, Jamesa Buchanana, który urzędował do 4 marca. Rząd miał też nadzieję że mimo secesji uda się uniknąć wojny przez zawarcie politycznego kompromisu.
W tej napiętej sytuacji punktami zapalnymi stały się obiekty wojskowe rządu federalnego na terytorium stanów CSA, które chciały przejąć kontrolę nad tymi placówkami. Ponieważ wojsko Stanów Zjednoczonych było bardzo małe w czasach pokoju, nie było ich dużo. Wiele z nich Konfederaci przejęli pokojowo, bez większego rozgłosu. Wyjątkiem były cztery forty, pośród których najważniejszym był Fort Sumter, strzegący wejścia do portu miasta Charleston, jednego z najważniejszych miast Południa.
Choć jego załoga była nieliczna, fort był uważany za nowoczesny i trudny do zdobycia. Od momentu ogłoszenia secesji przez Karolinę Południową garnizon znalazł się pod narastającą presją sił Konfederatów które zablokowały fort. 9 stycznia 1861 statek Star of the West próbujący dostarczyć zaopatrzenie do fortu został ostrzelany przez baterie konfederackie i zmuszony do odwrotu.
Rząd CSA zwlekał jednak z podjęciem prób zdobycia fortu gdyż nie chciał, by opinia publiczna uznała go za agresora, w momencie kiedy inne stany Południa rozważały jeszcze czy wstąpić do CSA. Lincoln zaoferował nawet że wycofa wojska federalne z Fort Sumter, jeżeli kluczowy stan Wirginia podejmie decyzję o pozostaniu w Unii.
Sytuacja ta nie mogła jednak trwać dłużej gdyż w forcie kończyła się żywność. 4 kwietnia Lincoln podjął decyzję o wysłaniu ekspedycji eskortowanej przez okręty US Navy w celu dowiezienia do fortu zaopatrzenia, i 6 kwietnia poinformował o tym gubernatora stanu Karolina Południowa. W odpowiedzi 9 kwietnia rząd CSA podjął decyzję że fort ma być zdobyty przed przybyciem tej ekspedycji.
Oryginalna korespondencja pomiędzy Lincolnem a kapitanem Marynarki Wojennej G.V. Foxem, pokazuje, że Lincoln działał podstępnie, i celowo sprowokował Poludniowa Karolinę do ostrzelania fortu. Było niezmiernie ważne politycznie, aby to Południe otwarło ogień jako pierwsze, aby Lincoln mógł ogłosić, że to Konfederaci rozpoczęli wojnę. Dodatkowym dowodem, wskakującym że Lincoln chciał wojny, jest fakt, iż Lincoln odmówił spotkania z pokojową delegacją Konfederatów. Pozostawała ona przez 30 dni w Waszyngtonie, a następnie wróciła do Richmond, niedługo po tym, kiedy stało się jasne, Lincoln chciał wybuchu wojny i odmówił spotkania oraz dyskusji na temat traktatu pokojowego. Po wywołaniu incydentu pod fortem Sumter, który stal się zaczątkiem wojny, Lincoln powołał 75.000 żołnierzy aby stłumić, jak to określał – rebelię. Zamierzał zorganizować przemarsz armii unii przez Wirginie i Północna Karolinę aby zaatakować Karolinę Poludniowa. Wirginia oraz Północna Karolina nie zamierzały pozwolić na niekonstytucyjny i kryminalny akt agresji przeciwko suwerennemu, siostrzanemu stanowi. Akt agresji ze strony Lincolna spowodował secesję lezących na północy stanów południowych. 17 kwietnia 1861 roku, Gubernator stanu Wirginia, Letcher, wysłał do Waszyngtonu następującą wiadomość:
„Chciałbym tylko powiedzieć, że milicja stanu Wirginia nie podporządkuje się woli Waszyngtonu w jakiejkolwiek sprawie i intencji. Pana celem jest ujarzmić stany Południa, i Pana żądania pod moim adresem są w mojej ocenie niezgodne aktem konstytucyjnym z 1795 roku. Rozpoczął Pan wojnę domową ; spotka nas Pan tak zdeterminowanych, jak Pana administracja oczekiwała od Południa”.
Zwycięstwo Unii w 1865 roku zniszczyło prawo do secesji w Ameryce, które było tak podkreślane przez Ojców Założycieli, jako podstawa ich rewolucji.
Tłumaczenie własne na podstawie:
Źródło
Poniższy artykuł jest odmiennym, alternatywnym spojrzeniem na historię USA, pisaną ręka zwycięzcy – Unii.
Jako tłumacz, starałem się oddać ducha artykułu, nie dodając nic od siebie, co nie oznacza, że w pełni akceptuję przekaz autora.
Po długich debatach na temat przyczyn wybuchu wojny, historycy doszli do wniosku, że z perspektywy Południa, są one bardzo odmienne od punktu widzenia stanów północnych. Bazując na oryginalnych dokumentach z czasów Wojny miedzy Stanami (Wojny Secesyjnej) oraz faktów i informacji opublikowanych przez weteranów Konfederacji, kapłanów, pisarzy z Południa oraz historyków pochodzących ze stanów południowych, opisujących fakty zaistniałe przed, w trakcie i po wojnie, można dojść do konkluzji przedstawionych poniższym artykule.
Autor z całym szacunkiem dla wszystkich, którzy uważają, że Wojna Secesyjna była wojną o zniesienie niewolnictwa lub też abolicję dla niewolników, oraz że zniesienie niewolnictwa w okresie Rewolucji Amerykańskiej i wczesnych czasów Unii mogło zapobiec wojnie. W opinii autora, wojna była nieuchronna z powodu kompleksowych różnic politycznych oraz osobowościowych. Winston Churchil uważał, że wojna pomiędzy Północą a Południem była jedną z niewielu wojen w historii, której nie można było zapobiec i były
przyczyną dla której Skonfederowane Stany Ameryki (1861 – 1865) walczyły o swoją niepodległość i niezależność od USA. Istnieje wiele podobieństw pomiędzy Amerykańską Wojna o Niepodległość (1775 –1783) a Wojną o Niepodległość Południa.
Było 10 politycznych przyczyn wybuchu wojny – jedną z nich była kwestia niewolnictwa – która była kozłem ofiarnym wszystkich różnic istniejących pomiędzy Północą i Południem. Industrialna Północ chciała wojny już w 1830 roku – po to aby zdobyć surowce Południa (ziemie, bawełnę, węgiel, minerały, drewno). Wszystkie wojny zawsze maja podłoże ekonomiczne, oraz zawsze przyczyną jest kwestia pomiędzy centralizacją a decentralizacją. Północ znalazłaby pretekst do inwazji Południa, nawet jeżeli kwestia niewolnictwa nigdy by nie istniała.
Wojna pomiędzy Północą a Południem prawie wybuchła w latach 1828 – 1832, kiedy to Poludniowa Karolina przegłosowała zniesienie taryf taksacyjnych nałożonych przez rząd centralny. Kongres podwyższył podatek importowy do 40% (znany jako podatek od ambicji stanów południowych). Kryzys ten nie miał nic wspólnego z niewolnictwem.
W kwestiach stosunków społecznych, przyczynią wojny były cztery główne kwestie; chciwość Nowej Anglii – fanatycy z Nowej Anglii -konserwatyści z Nowej Anglii – hipokryci z Nowej Anglii. W trakcie “Rekonstrukcji Południa” (1865 – 1877), przemysłowcy z Północy dostali to, na co czekali 40 lat – zasoby Południa za ułamek ich rzeczywistej wartości. Była to polityczna koalicja pomiędzy ekonomicznymi interesami Nowej Anglii a fanatykami i konserwatystami, a która spowodowała, że dla Południa secesja stała się niezbędna aby przetrwać ekonomicznie, oraz zapewnić bezpieczeństwo swym obywatelom.
1. Podatki – w okresie poprzedzającym wybuch wojny, około 75% pieniędzy którymi operował Rząd Federalny pochodziło z Południa, jako rezultat wybiorczych stawek podatkowych na produkty importowane w wysokości 50%, oraz w 75% procentach pochodził on z 4 stanów – Virginii – Północnej Karoliny – Południowej Karoliny oraz Georgii. Tylko 10-20% tych podatków wracało na Południe. Stany południowe traktowane były jako agrokulturalna kolonia i drenowana do cna.
John Randolph demonstrował ten fakt w swoich poprawkach do sytuacji podatkowej stanu Virginia w 1820 roku. Północ twierdziła, że uczestniczyła w wojnie aby zachować jedność Unii, lecz przemysłowcy z Nowej Anglii, którzy kontrolowali sytuację na Północy, de facto wspierali zachowanie tej jedności, wspierając wzrost podatków. Przemysłowcy chcieli aby to Południe zapłaciło za industrializacje Ameryki, bez ponoszenia kosztów przez siebie. Rachunki Urzędu Skarbowego, przedstawione Izbie Reprezentantów w przededniu wojny były tendencyjne, niesprawiedliwe i stały się punktem zapalnym dla polityków z Południa. Abraham Lincoln obiecał przemysłowcom z Północy że poniesie stawki podatkowe dla Południa, jeżeli zostanie prezydentem USA. Lincoln podniósł stawki podatkowe na taki poziom, że przewyższyły one nawet tzw. “Podatek od ambicji” wynoszący 40% w latach 1828-1832 – do poziomu 50 -51% na wyroby żelazne. Wybór na prezydenta osoby o poglądach anty-południowych, oraz całe zamieszanie polityczne związane z przemysłowcami oraz fanatykami z Północy, doprowadziło Południe do sytuacji, gdzie jedynym wyjściem była secesja.
2. Centralizacja a prawa stanów – USA powstało jako Konstytucyjna Federacja Stanów w 1789 roku w wyniku połączenia Tymczasowego Rządu Federalnego oraz Suwerennych Stanów. Północ chciała, oraz zrobiła to później, aby to Rząd podejmował zasadnicze decyzje dotyczące spraw ogólnonarodowych. Stany Konfederackie walczyły o to, aby zachować Ograniczony Konstytucyjnie Rząd Federalny jako założony przez “Ojców Założycieli”, którzy byli pochodzącymi z Virginii Południowymi Dżentelmenami. Dlatego żołnierze z południa walczyli o prawa wywalczone przez ich ojców, za które zapłacili swą krwią na polach bitewnych w trakcie Wojny o Niepodległość. Abraham Lincoln jawnie i rażąco lekceważył Konstytucję USA kiedy atakując Południe zmienił USA z Konstytucyjnej Republiki Federalnej na Demokrację (z inklinacjami socjalistycznymi) oraz złamał oryginalną Konstytucję. Karol Marks przesłał list gratulacyjny do Lincolna po jego reelekcji w 1864 roku. Wielu socjalistów z Europy walczyło po stronie Północy .
3. Chrześcijaństwo przeciwko świeckiemu humanitaryzmowi - Południe wierzyło w podstawowe wartości chrześcijańskie przedstawione w Piśmie Świętym. Na Północy było wielu świeckich humanistów (ateistów, transcendentalistów oraz niechrześcijan). Południowcy obawiali się jaki krajem może stać się Ameryka jeżeli Północ pójdzie ta drogą. Świecki humanizm uważa, że to nie Bóg, a człowiek, nauka oraz Rząd może rozwiązać wszystkie problemy. Filozofia ta preferuje człowieka, nie wartości religijne.
4.Różnice kulturowe – Północ i Południe reprezentowało dwie rożne linie genetyczne. Południowcy wywodzili się w większości z Zachodniej Anglii (rdzenni Brytowie), Szkotów oraz linii irlandzkiej (Celtowie), natomiast ludzie z Północy wywodzili się z linii Anglo – Saksońskiej oraz Duńskiej (Wikingowie). Kultury te walczyły ze sobą ponad 1000 lat zanim przybyły do Ameryki. Przodkowie południowców pod dowództwem króla Artura pokonali Saksonów w bitwie pod Baden Hill (ok 497 – 516 roku n.e.). Różnice kulturowe które doprowadziły do wybuchu wojny pomiędzy Stanami (1861 – 1865) istniały już przez ponad 1500 lat.
5. Kontrola zachodnich terytoriów – Północ chciała kontrolować Stany oraz Terytoria Zachodnie, takie jak Kansas czy Nebraska. Nowa Anglia utworzyła Stowarzyszenia Pomocy Imigrantom oraz wysyłała osadników w te rejony, tak aby politycznie zostały przyłączone do Północy. Przegłosowano ustawę o zniesieniu niewolnictwa, co Południowcy uznali za rozmyślną karę. Tego typu akcje polityczne uświadomiły Stanom Południowym, że nie są mile widziane w nowych stanach oraz terytoriach.
6. Przemysłowcy z Północy chcieli zagarnąć bogactwa naturalne Południa – Przemysłowcy z Północy dążyli do wybuchu wojny, aby użyć ja jako wymówki dla zagarnięcia bogactw naturalnych Południa za ułamek ich rzeczywistej wartości. W kampanii rozpoczętej w 1830 roku zaczęto oddziaływać na ogół ludzi zamieszkujących Północ oraz sztucznie wytworzono wrogość pomiędzy stanami aby skłonić ich do udziału w wojnie. Hipokryci z Północy bez kłopotu zlekceważyli publiczny fakt, że 5 nowoangielskich stanów ( Massachusetts, Connecticut, New Hampshire, Rhode Island, oraz Nowy Jork ) było głównymi dostarczycielami niewolników z Afryki do Ameryki. Stany te posiadały prywatne i własne floty statków niewolniczych.
7. Oszczercza kampania przeciwko Południu prowadzona przez gazety z Północy - Polityka powiązana była silnie ze staraniami przemysłowców. Od około 1830 roku, gazety z Północy zaczęły oczerniać Południe. Przemysłowcy użyli je jako narzędzie do indoktrynacji mas. Kozłem ofiarnym było niewolnictwo, które podniesiono do rangi manifestu moralnego. Południowcy zaczęli odczuwać zmęczenie, czytając w gazetach z Północy, jakimi to strasznymi są potworami, ponieważ ich sąsiad posiada kilku niewolników. Kampania propagandowa wytworzyła wrogość pomiędzy „szarymi” obywatelami obydwu regionów, oraz wytworzyła animozje niezbędne do wybuchu wojny. Dla przemysłowców z Północy pracowała biała biedota, w strasznych warunkach, po 18 godzin dziennie (włączając w to dzieci). Kiedy robotnicy osiągali wiek, w którym dalsza praca była już niemożliwa, byli zwalniani. Jest historycznym faktem, iż w czasach tych, tysiące bezdomnych starych ludzi żyło na ulicach Północy. Na Południu, o niewolników dbano od urodzenia aż do śmierci. Również dieta oraz warunki życiowe niewolników na Południu były nieoporowanie lepsze do większości białych pracowników fabryk na Północy.
8. Nowa Anglia usiłowała wywołać masową rebelię niewolników na Południu – Abolicjoniści byli małą, lecz głośną i wojownicza grupą w Nowej Anglii, która domagała się natychmiastowej abolicji dla niewolników na Południu. Fanatycy ci nawoływali do masowego powstania, które mogło skończyć się morderstwami mieszkańców Południa. Południowcy uważali, że powstanie takie może zakończyć się podobnie, jak powstanie w Santa Domingo w 1790 roku, gdzie biała, francuska populacja została zmasakrowana. Abolicjoniści opublikowali terrorystyczny manifest, oraz starali się przeszmuglować 100 000 jego kopii na Południe, pokazując niewolnikom jak nocą zamordować swoich panów. Kiedy John Brown napadł na Harpers Ferry w Wirginii w 1859, sytuacja polityczna stała się zapalna.
Wydarzenia w Harpers Ferry (dodane przez tłumacza)
Dnia 16 października 1859 roku abolicjonista John Brown wraz ze swoim oddziałem zaatakował arsenał zdobywając kilka jego budynków. W oddziale Browna było 21 mężczyzn: pięciu czarnych oraz 16 białych, w tym dwóch synów Browna. Brown miał nadzieję użyć broni zdobytej w ataku aby wywołać powstanie niewolników na południu Stanów Zjednoczonych. Podczas ataku Brown pojmał około 60 prominentnych obywateli Harpers Ferry, licząc, że ich niewolnicy dołączą się do jego oddziału, ale tak się nie stało. Jego oddział został wkrótce osaczony przez lokalną ludność i zmuszony szukać schronienia w budynku straży pożarnej przylegającym do fabryki broni. Miejscowi nie potrafili jednak odbić arsenału, a w jednym z ataków poniósł śmierć ówczesny burmistrz miasta, Fontaine Beckham.
Dnia 18 października 1859 roku do Harpers Ferry został wysłany oddział Korpusu Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych (tzw. Marines) pod dowództwem Roberta E. Lee, który był wówczas jeszcze pułkownikiem. Gdy Marines dotarli do Harpers Ferry, ośmiu spośród 22 napastników nie żyło. Żołnierze szybko pokonali abolicjonistów. Ostatecznie spośród 22 w oddziale Browna zginęło dziesięciu (w tym dwóch czarnych oraz obaj synowie Browna), siedmiu zostało pojmanych, a pięciu udało się uciec. John Brown został ciężko ranny, schwytany, osądzony, skazany na śmierć za morderstwo, zdradę i wzniecanie powstania i ostatecznie powieszony. Całe to zdarzenie i egzekucja Johna Browna zaogniły konflikt północnych i południowych stanów USA w sprawie niewolnictwa i stały się jedną z przyczyn wojny secesyjnej.
W przededniu tego wydarzenia, na Południu było pięć razy więcej towarzystw abolicyjnych niż na Północy. Lincoln oraz większość Partii Republikańskiej (64 członków Kongresu) zaakceptowała ataki terrorystyczne przeciwko Południu. Niektórzy (prawdopodobnie również Lincoln) wspierali finansowo aktywność terrorystyczną Johna Browna. Raz jeszcze niewolnictwo stało się kozłem ofiarnym wszystkich różnic pomiędzy Północą a Południem.
9. Niewolnictwo – nie bezpośrednio, niewolnictwo stało się przyczynią wojny. Większość Południowców nie posiadała niewolników, oraz nie chciała walczyć w obronie prawa do ich posiadania. Uważali jednakże, że Północ nie miała konstytucyjnego prawa aby uwolnić niewolników posiadanych przez obywateli Suwerennych Stanów Południowych. Wirtualnie, wszyscy wykształceni południowcy zgadzali się na stopniową emancypację niewolników. Stopniowe ich uwolnienie pozwoliło by Południu na okres przejściowy pomiędzy systemem pracy nieodpłatnej na rzecz systemu płatnego, unikając jednocześnie katastrofy ekonomicznej. Co więcej, od kiedy stany Nowej Anglii były odpowiedzialne za rozwój niewolnictwa w Ameryce, Południowcy widzieli jak moralność Północy balansuje na granicy hipokryzji. Pierwszym stanem, który zalegalizował niewolnictwo, był stan Massachusetts w 1641 roku, i dotyczyło to głównie Indian. W czasach kolonialnych infrastruktura ekonomiczna miast portowych na Północy uzależniona była od handlu niewolnictwem. Pierwszy amerykański statek niewolniczy „The Desire” został zwodowany w Marblehead, stanie Massachusetts. Dalszymi dowodami na to, że Południowcy nie walczyli w obronie niewolnictwa jest odnaleziony dziennik jednego z oficerów Skonfederowanej Armii Północnej Wirginii. Oto co napisał; „Nigdy nie spotkałem żadnego żołnierza w Armii Północnej Wirginii, który uważał że walczy w obronie niewolnictwa”. Jeżeli wojna toczyła się w sprawie niewolnictwa, kompozycja polityków, oficerów, powołanych mężczyzn, czy też Murzynów powinna być inna. Konfederacki generał Robert E. Lee, uwolnił swych niewolników (posiadłość Custis) przed 1863 rokiem, podczas gdy żona generała Granta, Julia nie uwolniła swych niewolników aż do czasu, kiedy została do tego zmuszona 13 poprawką do konstytucji oraz decyzją sądu. Grant powiedział nawet, ze jeżeli abolicjoniści uważają że walczą aby uwolnić niewolników, to jest on gotowy zaoferować swoje usługi Południu.
Mildred Lewis Rutherford ( 1852-1928 ) była przez wiele lat historykiem Zjednoczonych Córek Konfederacji (UDC). W jej książce „Prawda Historii” napisała, że w armii Północy służyło więcej posiadaczy niewolników (315.000) niż w armii Południa (200.000). Statystyki pokazują również że około 300.000 niewolników wspomagało Konfederację, Unię około 200.000
Jasne jest więc, że w czasie wojny walczono dla innych celów, niewolnictwo było sprawą podrzędną. Słynny angielski pisarz, Charles Dickens oświadczył „Gwałtowny atak Północy na niewolnictwo na Południe jest zdradliwym oszustwem, przygotowanym, aby ukryć żądzę przejęcia ekonomicznej kontroli nad stanami Południowymi”.
10. Agresja Unii skierowana przeciwko stanom południowym – Dowodem świadczącym o tym, że Abraham Lincoln świadomie zmierzał do wojny, są poszlaki wskazujące na to,iż celowo wywołano incydent pod Fortem Sumter.
Wydarzenia związane z Fortem Sumter (dodane przez tłumacza)
Karolina Południowa ogłosiła secesję 20 grudnia 1860, w odpowiedzi na wybór Abrahama Lincolna na prezydenta w wyborach roku 1860. Przez następne tygodnie odłączyło się razem 7 stanów Południa. Te 7 lutego 1861 utworzyły Skonfederowane Stany Ameryki. Reakcje rządu federalnego Stanów Zjednoczonych były minimalne, częściowo z powodu nieudolności odchodzącego prezydenta, Jamesa Buchanana, który urzędował do 4 marca. Rząd miał też nadzieję że mimo secesji uda się uniknąć wojny przez zawarcie politycznego kompromisu.
W tej napiętej sytuacji punktami zapalnymi stały się obiekty wojskowe rządu federalnego na terytorium stanów CSA, które chciały przejąć kontrolę nad tymi placówkami. Ponieważ wojsko Stanów Zjednoczonych było bardzo małe w czasach pokoju, nie było ich dużo. Wiele z nich Konfederaci przejęli pokojowo, bez większego rozgłosu. Wyjątkiem były cztery forty, pośród których najważniejszym był Fort Sumter, strzegący wejścia do portu miasta Charleston, jednego z najważniejszych miast Południa.
Choć jego załoga była nieliczna, fort był uważany za nowoczesny i trudny do zdobycia. Od momentu ogłoszenia secesji przez Karolinę Południową garnizon znalazł się pod narastającą presją sił Konfederatów które zablokowały fort. 9 stycznia 1861 statek Star of the West próbujący dostarczyć zaopatrzenie do fortu został ostrzelany przez baterie konfederackie i zmuszony do odwrotu.
Rząd CSA zwlekał jednak z podjęciem prób zdobycia fortu gdyż nie chciał, by opinia publiczna uznała go za agresora, w momencie kiedy inne stany Południa rozważały jeszcze czy wstąpić do CSA. Lincoln zaoferował nawet że wycofa wojska federalne z Fort Sumter, jeżeli kluczowy stan Wirginia podejmie decyzję o pozostaniu w Unii.
Sytuacja ta nie mogła jednak trwać dłużej gdyż w forcie kończyła się żywność. 4 kwietnia Lincoln podjął decyzję o wysłaniu ekspedycji eskortowanej przez okręty US Navy w celu dowiezienia do fortu zaopatrzenia, i 6 kwietnia poinformował o tym gubernatora stanu Karolina Południowa. W odpowiedzi 9 kwietnia rząd CSA podjął decyzję że fort ma być zdobyty przed przybyciem tej ekspedycji.
Oryginalna korespondencja pomiędzy Lincolnem a kapitanem Marynarki Wojennej G.V. Foxem, pokazuje, że Lincoln działał podstępnie, i celowo sprowokował Poludniowa Karolinę do ostrzelania fortu. Było niezmiernie ważne politycznie, aby to Południe otwarło ogień jako pierwsze, aby Lincoln mógł ogłosić, że to Konfederaci rozpoczęli wojnę. Dodatkowym dowodem, wskakującym że Lincoln chciał wojny, jest fakt, iż Lincoln odmówił spotkania z pokojową delegacją Konfederatów. Pozostawała ona przez 30 dni w Waszyngtonie, a następnie wróciła do Richmond, niedługo po tym, kiedy stało się jasne, Lincoln chciał wybuchu wojny i odmówił spotkania oraz dyskusji na temat traktatu pokojowego. Po wywołaniu incydentu pod fortem Sumter, który stal się zaczątkiem wojny, Lincoln powołał 75.000 żołnierzy aby stłumić, jak to określał – rebelię. Zamierzał zorganizować przemarsz armii unii przez Wirginie i Północna Karolinę aby zaatakować Karolinę Poludniowa. Wirginia oraz Północna Karolina nie zamierzały pozwolić na niekonstytucyjny i kryminalny akt agresji przeciwko suwerennemu, siostrzanemu stanowi. Akt agresji ze strony Lincolna spowodował secesję lezących na północy stanów południowych. 17 kwietnia 1861 roku, Gubernator stanu Wirginia, Letcher, wysłał do Waszyngtonu następującą wiadomość:
„Chciałbym tylko powiedzieć, że milicja stanu Wirginia nie podporządkuje się woli Waszyngtonu w jakiejkolwiek sprawie i intencji. Pana celem jest ujarzmić stany Południa, i Pana żądania pod moim adresem są w mojej ocenie niezgodne aktem konstytucyjnym z 1795 roku. Rozpoczął Pan wojnę domową ; spotka nas Pan tak zdeterminowanych, jak Pana administracja oczekiwała od Południa”.
Zwycięstwo Unii w 1865 roku zniszczyło prawo do secesji w Ameryce, które było tak podkreślane przez Ojców Założycieli, jako podstawa ich rewolucji.
Tłumaczenie własne na podstawie:
Źródło
