0
Zagadkowa struktura Mount Lalakon
Góra Mount Lalakon znajduje się w Soreang, stolicy okręgu Bandung, w Zachodniej Jawie.
Miejscowi mieszkańcy uznają ją za górę, lecz Mount Lalakon, wznosząca się 986 metrów nad poziomem morza, powinna być klasyfikowana jako wzgórze.
Charakterystyczną cechą góry jest jej dziwny kształt, podobny do kopca, z czterema skośnymi krawędziami, nadając jej wygląd piramidy.
Dalsza część artykułu opierać się będzie na relacji wyprawy badawczej, zorganizowanej przez Stowarzyszenie Turangga Seta – organizacji zajmującej się poznawaniem starożytnej kultury Nuswantara - liczącej ponad 10.000 lat.
Zaintrygowani piramidy wyglądem Mount Lalakon, zorganizowaliśmy wyprawę badawczą, w celu przeprowadzenia szczegółowych badań. Podczas naszej wspinaczki się na wzgórze, napotkaliśmy prawdopodobnie wykonane przez człowieka „szczeble” o wymiarach 2 na 2 metry.
Ponadto, wzgórze charakteryzuje się cechami które zdecydowanie odróżnia je od pozostałych tego typu formacji:
1. Pomimo iż jest zlokalizowana w tropikach, na Mount Lalakon nigdy nie rosła głęboko korzeniąca się roślinność,
a mimo to jej wierzchnia warstwa gleby nigdy nie została zniszczona przez deszcz.
2. Gleba na wzgórzu składa się z tufu, brekcji zawierających twarde, miękkie oraz łamliwe związki andezytu.
3. Nie udało się wykopać lub dowiercić do wody na, oraz wokół Mount Lalakon, ze względu na istnienie twardej
poniżej wierzchniej warstwy gleby. Okolica podnóża góry wydaje się również nienaturalnie pozioma.
4. W okolicy Mount Lalakon stwierdzono notorycznie zakłócanie sygnału GPS oraz zjawisko „wariujących”
kompasów.
W związku z powyższymi, niezwykłymi cechami góry, wykonano badania geoelektryczne, używając urządzenia SuperSting R8, z użyciem 56 elektrod o rozstawie 5 metrów, uzyskując poniższe obrazy:
Od tłumacza:
Badania geoelektryczne:
Nieinwazyjne pomiary geofizyczne przypowierzchniowych warstw ziemnych
Celem wyznaczenia charakteru i typu uwarstwienia warstw przypowierzchniowych od dawna są wykorzystywane i udoskonalane metody oparte na pomiarach oporności pozornej warstw ziemnych przy użyciu prądu stałego, metoda georadarowa czy też metody wysokoczęstotliwościowego sondowania środowiska. Metody geofizyczne elektrooporowe, między innymi sondowanie i profilowanie elektrooporowe środowiska geologicznego (np. typu symetrycznego Schlumbergera: A-M-N-B) w szerokim zakresie rozstawów elektrod zasilających A i B, pozwalają na dyskretne wyliczenie oporu pozornego (rho_k) gruntu (poprzez pomiar różnicy potencjałów elektrycznych pomiędzy punktami M i N i prądu w linii AB), jak i też na określenie jego zmian w czasie na terenach o zmiennej charakterystyce elektrycznej (zmiana struktury warstw ziemnych ma odzwierciedlenie w zmianie jej oporności pozornej). Metody oparte na pomiarach prądem stałym umożliwiają uzyskanie pełnej charakterystyki elektrycznej warstw przypowierzchniowych gruntów i procesów w nich zachodzących. Z uwagi na technikę pomiarów jak i też specyfikę metody, najwyższą rozdzielczość informacyjną uzyskujemy dla warstw przypowierzchniowych płytkich (0 – 10 m), niezależnie od wybory techniki pomiarowej. Metody te najczęściej były stosowane do wyznaczania oporu warstw powierzchniowych a także do głębokości zalegania podstawowej deformowalnej warstwy na zsuwnych stokach czy też warstw wodonośnych przy rozwiązywaniu zadań hydrologii.
Obraz profilu elektrooporowego w postaci skanu powierzchniowego lokalizującego osadę wczesnosłowiańską (stanowisko archeologiczne k/Pyrzyc – budowa autostrady A2
Efektywnymi metodami do badania warstw przypowierzchniowych gruntów w zakresie głębokości od 2-3 [m] do 100-150 [m] są metody wysokoczęstotliwościowego sondowania elektromagnetycznego TEM (Time Electro-Magnetic Method). Metody te znajdują szerokie zastosowanie w rozwiązywaniu praktycznych, przeważnie inżynieryjno-geologicznych i ekologicznych zadań. Wysokoczęstotliwościowe sondowania elektromagnetyczne są wykorzystywane w poszukiwaniach komunikacyjnych struktur podziemnych i obiektów metalowych znajdujących się w warstwach przypowierzchniowych ziemi, pozwalają określić stan dróg, umożliwiają wydzielanie stref i lokalizację wód podziemnych. Obszar zastosowania metody (TEM) jest szeroki, jednak wyznaczenie tą metodą dynamiki procesów ekologicznie niebezpiecznych zachodzących w warstwach przypowierzchniowych nie jest rozwijany i technicznie niewykorzystywany.
Metody te pozwalają na:
- identyfikację oraz analizę obiektów geologicznych jak i też obiektów sztucznego pochodzenia występujących w warstwach przypowierzchniowych
gruntów;
- określenie stopnia rozwoju i stan ekologicznie niebezpiecznych procesów oraz opracowanie możliwych sposobów zapobiegania;
- ocenę stanu i przydatności gruntów pod zabudowę;
- identyfikację oraz wpływ obiektów komunikacyjnych (np. drogi, mosty) na stan przypowierzchniowy gruntów; - identyfikację obiektów
archeologicznych znajdujących się w przypowierzchniowych warstwach gruntów;
- identyfikację niejednorodności strukturalnych występujących w warstwach przypowierzchniowych gruntów.
Kontynuując badania, Fundacja Seta Turangga, składająca się z grupy wolontariuszy z Jakarty, Bandung, Bogor i Yogyakarty, przeprowadziła wstępne wykopaliska na powierzchni góry.
Trzydniowe wykopy zostały przeprowadzone przy pełnej współpracy i pomocy lokalnych mieszkańców.
Na podstawie wyników badań geoelektrycznych oraz wstępnych wykopalisk , można pokusić się o stwierdzenie, sugerujące iż pod powierzchnią Mount Lalakon znajduje się piramidalna konstrukcja wykonana przez człowieka.
Co więcej, sądząc po zachowanym wzorze ułożonych podpowierzchniowo głazów, struktura ta wydaje się być zakopana celowo.
Ukryta struktura zbudowana jest z warstw materiałów naturalnych od góry do dołu, tworząc nienaturalny wzór w następujący sposób:
Na głębokości od 1 do 1,6 m od górnej warstwy gleby leży warstwa głazów andezytowych.
Pierwsza warstwa głazów jest pokryta ok 20 cm warstwą miękkich związków andezytu.
Następnie odkryto kolejną warstwę miękkiego andezytu:
Na głębokości od 3,5 m w dół stwierdzono kolejną warstwę głazów andezytowych.
Głazy andezytowe, średnio od 1 do 2 metrów długości i 0,3 i 0,5 m grubości, wydają się pełnić funkcję kosza szańcowego - wspierając ziemię oraz pozostałe miękkie skały, chroniąc je tym samym przed erozją.
Wstępne wykopaliska ujawniły również, że głazy zwiększają swe rozmiary wraz z głębokością .
Tłumaczenie na podstawie:
Źródło
Góra Mount Lalakon znajduje się w Soreang, stolicy okręgu Bandung, w Zachodniej Jawie.
Miejscowi mieszkańcy uznają ją za górę, lecz Mount Lalakon, wznosząca się 986 metrów nad poziomem morza, powinna być klasyfikowana jako wzgórze.
Charakterystyczną cechą góry jest jej dziwny kształt, podobny do kopca, z czterema skośnymi krawędziami, nadając jej wygląd piramidy.
Dalsza część artykułu opierać się będzie na relacji wyprawy badawczej, zorganizowanej przez Stowarzyszenie Turangga Seta – organizacji zajmującej się poznawaniem starożytnej kultury Nuswantara - liczącej ponad 10.000 lat.
Zaintrygowani piramidy wyglądem Mount Lalakon, zorganizowaliśmy wyprawę badawczą, w celu przeprowadzenia szczegółowych badań. Podczas naszej wspinaczki się na wzgórze, napotkaliśmy prawdopodobnie wykonane przez człowieka „szczeble” o wymiarach 2 na 2 metry.
Ponadto, wzgórze charakteryzuje się cechami które zdecydowanie odróżnia je od pozostałych tego typu formacji:
1. Pomimo iż jest zlokalizowana w tropikach, na Mount Lalakon nigdy nie rosła głęboko korzeniąca się roślinność,
a mimo to jej wierzchnia warstwa gleby nigdy nie została zniszczona przez deszcz.
2. Gleba na wzgórzu składa się z tufu, brekcji zawierających twarde, miękkie oraz łamliwe związki andezytu.
3. Nie udało się wykopać lub dowiercić do wody na, oraz wokół Mount Lalakon, ze względu na istnienie twardej
poniżej wierzchniej warstwy gleby. Okolica podnóża góry wydaje się również nienaturalnie pozioma.
4. W okolicy Mount Lalakon stwierdzono notorycznie zakłócanie sygnału GPS oraz zjawisko „wariujących”
kompasów.
W związku z powyższymi, niezwykłymi cechami góry, wykonano badania geoelektryczne, używając urządzenia SuperSting R8, z użyciem 56 elektrod o rozstawie 5 metrów, uzyskując poniższe obrazy:
Od tłumacza:
Badania geoelektryczne:
Nieinwazyjne pomiary geofizyczne przypowierzchniowych warstw ziemnych
Celem wyznaczenia charakteru i typu uwarstwienia warstw przypowierzchniowych od dawna są wykorzystywane i udoskonalane metody oparte na pomiarach oporności pozornej warstw ziemnych przy użyciu prądu stałego, metoda georadarowa czy też metody wysokoczęstotliwościowego sondowania środowiska. Metody geofizyczne elektrooporowe, między innymi sondowanie i profilowanie elektrooporowe środowiska geologicznego (np. typu symetrycznego Schlumbergera: A-M-N-B) w szerokim zakresie rozstawów elektrod zasilających A i B, pozwalają na dyskretne wyliczenie oporu pozornego (rho_k) gruntu (poprzez pomiar różnicy potencjałów elektrycznych pomiędzy punktami M i N i prądu w linii AB), jak i też na określenie jego zmian w czasie na terenach o zmiennej charakterystyce elektrycznej (zmiana struktury warstw ziemnych ma odzwierciedlenie w zmianie jej oporności pozornej). Metody oparte na pomiarach prądem stałym umożliwiają uzyskanie pełnej charakterystyki elektrycznej warstw przypowierzchniowych gruntów i procesów w nich zachodzących. Z uwagi na technikę pomiarów jak i też specyfikę metody, najwyższą rozdzielczość informacyjną uzyskujemy dla warstw przypowierzchniowych płytkich (0 – 10 m), niezależnie od wybory techniki pomiarowej. Metody te najczęściej były stosowane do wyznaczania oporu warstw powierzchniowych a także do głębokości zalegania podstawowej deformowalnej warstwy na zsuwnych stokach czy też warstw wodonośnych przy rozwiązywaniu zadań hydrologii.
Obraz profilu elektrooporowego w postaci skanu powierzchniowego lokalizującego osadę wczesnosłowiańską (stanowisko archeologiczne k/Pyrzyc – budowa autostrady A2
Efektywnymi metodami do badania warstw przypowierzchniowych gruntów w zakresie głębokości od 2-3 [m] do 100-150 [m] są metody wysokoczęstotliwościowego sondowania elektromagnetycznego TEM (Time Electro-Magnetic Method). Metody te znajdują szerokie zastosowanie w rozwiązywaniu praktycznych, przeważnie inżynieryjno-geologicznych i ekologicznych zadań. Wysokoczęstotliwościowe sondowania elektromagnetyczne są wykorzystywane w poszukiwaniach komunikacyjnych struktur podziemnych i obiektów metalowych znajdujących się w warstwach przypowierzchniowych ziemi, pozwalają określić stan dróg, umożliwiają wydzielanie stref i lokalizację wód podziemnych. Obszar zastosowania metody (TEM) jest szeroki, jednak wyznaczenie tą metodą dynamiki procesów ekologicznie niebezpiecznych zachodzących w warstwach przypowierzchniowych nie jest rozwijany i technicznie niewykorzystywany.
Metody te pozwalają na:
- identyfikację oraz analizę obiektów geologicznych jak i też obiektów sztucznego pochodzenia występujących w warstwach przypowierzchniowych
gruntów;
- określenie stopnia rozwoju i stan ekologicznie niebezpiecznych procesów oraz opracowanie możliwych sposobów zapobiegania;
- ocenę stanu i przydatności gruntów pod zabudowę;
- identyfikację oraz wpływ obiektów komunikacyjnych (np. drogi, mosty) na stan przypowierzchniowy gruntów; - identyfikację obiektów
archeologicznych znajdujących się w przypowierzchniowych warstwach gruntów;
- identyfikację niejednorodności strukturalnych występujących w warstwach przypowierzchniowych gruntów.
Kontynuując badania, Fundacja Seta Turangga, składająca się z grupy wolontariuszy z Jakarty, Bandung, Bogor i Yogyakarty, przeprowadziła wstępne wykopaliska na powierzchni góry.
Trzydniowe wykopy zostały przeprowadzone przy pełnej współpracy i pomocy lokalnych mieszkańców.
Na podstawie wyników badań geoelektrycznych oraz wstępnych wykopalisk , można pokusić się o stwierdzenie, sugerujące iż pod powierzchnią Mount Lalakon znajduje się piramidalna konstrukcja wykonana przez człowieka.
Co więcej, sądząc po zachowanym wzorze ułożonych podpowierzchniowo głazów, struktura ta wydaje się być zakopana celowo.
Ukryta struktura zbudowana jest z warstw materiałów naturalnych od góry do dołu, tworząc nienaturalny wzór w następujący sposób:
Na głębokości od 1 do 1,6 m od górnej warstwy gleby leży warstwa głazów andezytowych.
Pierwsza warstwa głazów jest pokryta ok 20 cm warstwą miękkich związków andezytu.
Następnie odkryto kolejną warstwę miękkiego andezytu:
Na głębokości od 3,5 m w dół stwierdzono kolejną warstwę głazów andezytowych.
Głazy andezytowe, średnio od 1 do 2 metrów długości i 0,3 i 0,5 m grubości, wydają się pełnić funkcję kosza szańcowego - wspierając ziemię oraz pozostałe miękkie skały, chroniąc je tym samym przed erozją.
Wstępne wykopaliska ujawniły również, że głazy zwiększają swe rozmiary wraz z głębokością .
Tłumaczenie na podstawie:
Źródło
