0
Heinrich Himmler urodził się 7 października 1900r. w Monachium. Polityk, jeden z przywódców Niemiec Hitlerowskich i zbrodniarzy II wojny światowej. Członek SS [1929], Gestapo [1934], Policji [1936] oraz minister spraw wewnętrznych [1943]. Odpowiedzialny za eksterminację żydów w Europie.
Himmler był niezbędnym człowiekiem dla Hitlera- Dowodził olbrzymią armią SS oraz miał ogromne zasoby taniej siły roboczej (więźniowie obozów i Gett). Bez wsparcia ekonomicznego SS, Hitler nie dałby rady prowadzić wojny i utrzymywać okupacji.
Biografia Himmlera
Urodził się i wychował w Katolickiej i mieszczańskiej rodzinie. Urodził się drugi z trzech synów. Jego ojciec był nauczycielem z konserwatywnymi poglądami. W 1913 jego rodzina przeniosła się do Landshutu. Po wybuchu I wojny światowej w 1915 Himmler odbył szkolenie wojskowe. W 1917 za zgoda ojca porzucił naukę i wstąpił do armii.
Himmler w 1907r.
Ze względu na swój stan zdrowia musiał zrezygnować z kariery wojskowej na rzecz studiów rolniczych. W 1922 uzyskał tytuł inżyniera biologa. Stał się zagorzałym antysemitą. W trakcie swoich studiów angażował się w politykę po stronie nazistów. Wstąpił do Narodowosocjalistycznej Niemieckiej Partii Robotników (NSDAP) w 1923. Wziął udział w dosyć nieudanym puczu monachijskim z 9 na 9 listopada 1923: Był chorążym u boku Ernsta Röhma. Himmler został aresztowany po puczu. W 1925 wstąpił do SS a w 1927 Hitler mianował go zastępcą dowódcy. Po opuszczeniu więzienia stał się dowódca okręgu lecz z powodu sytuacji materialnej zajmował się innymi rzeczami (np. hodował kury). Organizował wiece wojskowe na terenie Niemiec.
Zamieszkał ze swą żoną Margarete w Monachium. Już w 1929 urodziła im się córka Gudrun (Po zakończeniu II wojny światowej wspierała byłych nazistowskich funkcjonariuszy). 6 stycznia 1929 Reichsführerem SS (bojówek Schutz-Staffeln) stanął na ich czele. Zmienił dotychczas SS w budzącą strach wielką organizację czuwającą nad bezpieczeństwem Hitlera (Nie wyszło im nie? 
przypis autora). Uczynił z SS główną organizację bojową partii nazistowskiej, jednak wzbudzał wewnętrzne konflikty. Pod koniec 1929 SS liczyło sobie już 1000 członków! Himmler ścierał się z Röhmem któremu podlegał: Oboje chcieli stać się jedynymi obrońcami Hitlera.
Pod koniec 1930 Himmlerowi udało się namówić Hitlera do uniezależnienia SS od SA. Od tamtej pory oficerowie SA nie mogli wydawać rozkazów SS-manom. W 1931 Röhm mianował Himmlera szefem służby bezpieczeństwa SD. Był członkiem okultystycznego Towarzystwa Thule.
Po przejęciu Niemczech przez nazistów w 1933 na mocy zarządzenia Henricha Himmlera powstał obóz koncentracyjny w Dachau. W 1933 został szefem policji w Monachium. A w 1934 przejął po Hermannie Göringu kierowanie tajną Policją Państwową- Gestapo.
Uczestniczył w krwawej likwidacji kierownictwa SA (Noc długich noży). W 1936 objął stanowisko zwierzchnika policji III Rzeszy. Gdy został szefem niemieckiej policji, natychmiast powiększył w kraju sieć obozów koncentracyjnych.
Pomysłodawca Lebensbornów czyli miejsc gdzie dobierano rodziców aby uzyskać czystego rasowo potomstwa. W czasie II wojny światowej Himmler realizował działania zmierzające do eksterminacji żydów , cyganów oraz ludności słowiańskiej na podbitych przez Niemcy terenach. Był twórcą obozów koncentracyjnych i obozów zagłady.
Prawdopodobnie Himmler zorganizował nieudany zamach bombowy na życie Hitlera, wykonany 8 listopada 1939 przez Georga Elsera w Piwnicy Mieszczańskiej (Bürgerbräukeller), w Monachium. Od października 1939 wysłannicy Himmlera prowadzili potajemne rozmowy z dwoma agentami brytyjskiego wywiadu, zmierzające do zawarcia pokoju z Zachodem. Na 9 listopada 1939 (następnego dnia po zamachu) było zaplanowane kolejne spotkanie ludzi Himmlera i dwóch brytyjskich agentów w holenderskim, przygranicznym mieście Venlo. Agenci ci mogli znać kulisy zamachu; 9 listopada zostali uprowadzeni przez Niemców ze spotkania w Venlo (tzw. incydent w Venlo). Prawdopodobnie Himmler próbował po raz pierwszy przejąć władzę w Niemczech. Akcja w Venlo przerwała rokowania między Himmlerem a rządem brytyjskim; Himmler powrócił do nich pod koniec wojny.
W 1939 z Reinhardem Heydrichem zaplanował zainscenizowanie prowokację gliwicką mającą posłużyć jako pretekst dla wkroczenia wojsk niemieckich do Polski.
W 1939 został mianowany komisarzem Rzeszy do spraw umacniania niemieckich wartości narodowych. Pierwszym z jego działań była przymusowa deportacja Polaków i Żydów z polskich terenów które zostały wcielone do Rzeszy. W 1940 Himmler wydał rozkaz utworzenia obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. A w 1941 wydał rozkaz zbudowania komór gazowych Rudolfowi Hössowi. W 1942 wydał Głównemu Urzędowi Gospodarki i Administracji Rzeszy polecenie wsparcia koncernów zbrojeniowych przymusową pracą więźniów. W tym samym roku wydał zezwolenie na prowadzenie w obozach niebezpiecznych eksperymentów na ludziach.
W 1943 wydał rozkaz na zlikwidowanie na wszystkich gett żydowskich na obszarze polski a potem na zdobytych obszarach rosji.
W swoich "myślach o traktowaniu obcoplemiennych na wschodzie" pisał: "W ciągu niewielu lat - wyobrażam sobie, w ciągu 4 do 5 lat - np. pojęcie Kaszubów musi się stać nieznane, ponieważ wówczas kaszubskiego ludu już nie będzie (odnosi się to szczególnie do Prus Zachodnich)." 4 pażdziernika 1943 w Poznaniu, na konferencji dowództwa SS, Himmler wygłosił przemówienie; powstała jedna z najbardziej barbarzyńskich dokumentacji III Rzeszy. Motywem przewodnim była eksterminacja Żydów.
8 października 1943 nakazał utworzyć przy każdej placówce Gestapo wyższego szczebla Wielkich komisji do spraw walki z sabotażem.
Himmler bardzo często podróżował po Rzeszy i wpajał ludziom te same wartości co sobie. Po zamachu 20 lipca na Hitlera, Himmler stał się drugim najważniejszym człowiekiem w III rzeszy.
26 listopada 1944 Himmler został mianowany na stanowisko naczelnego dowódcy wojskowego Górnego Renu. W okresie od 24 stycznia do 22 marca 1945 był głównodowodzącym Grupą Armii Wisła. Na początku 1945 skontaktował się z zachodnimi aliantami, w celu rozpoczęcia negocjacji pokojowych. 20 kwietnia 1945 Himmler opuścił Berlin, do którego zbliżyły się już wojska radzieckie i wyjechał do Szlezwik-Holsztynu. Adolf Hitler w podpisanym w dniu 29 kwietnia 1945 testamencie politycznym pozbawił Himmlera członkostwa NSDAP, za podjęcie próby nawiązania kontaktów z zachodnimi aliantami za pośrednictwem Czerwonego Krzyża. Bez powodzenia próbował dołączyć do nowego rządu admirała Karla Dönitza.
8 maja 1945 Himmler z opaską na oku, bez wąsów, wyposażony w dokumenty na nazwisko Heinricha Hitzingera, policjanta tajnej żandarmerii polowej fizycznie do niego podobnego, wraz z czternastoma SS-mannami, w tym z osobistym lekarzem-chirurgiem, wyruszył na południe Niemiec. Grupa ta miała przypominać zdemobilizowaną jednostkę żandarmerii polowej. Został zatrzymany po tym jak okazał dokumenty w punkcie kontrolnym w Meinstedt k. Bremervörde (wedle relacji gdyby tego nie uczynił, podobnie jak tłumnie zmierzająca ludność niemiecka, wówczas uznanoby go tak jak innych za przesiedleńców wędrujących po kapitulacji Niemiec). Himmler popełnił jednak błąd, postępując zgodnie ze swym biurokratyczno-policyjnym podejściem. Po aresztowaniu był przetrzymywany przez Brytyjczyków również w Zeelos i w Westertimke k. Lüneburga, gdzie został zidentyfikowany.
Podobno popełnił samobójstwo poprzez połknięcie cyjanku potasu w trakcie próby przesłuchania w 1945. Znaleziono jedną fiolkę w trakcie przeszukiwania ale nie przeszukano mu ust. W trakcie przesłuchania Himmler rozgryzł fiolkę cyjanku potasu w ustach. Przed śmiercią miał podobno wykrzyczeć "Ich bin Heinrich Himmler!" ("Jestem Heinrich Himmler!").
Dokumenty z sekcji zwłok zostały utajnione na okres 100 lat, do 2045. Nie ma więc niepodważalnych dowodów na to, iż Himmler rzeczywiście popełnił samobójstwo i jakie były losy jego ciała. Jednakże badacze ustalili, iż marszałek Bernard Law Montgomery rozkazał pochować zwłoki Himmlera w potajemnym miejscu (najprawdopodobniej w lesie nieopodal Lüneburga).
Ciało Himmlera po połknięciu cyjanku potasu
Żadnej z osób należącej do rodziny Himmlera nie pokazano zwłok chociaż się tego domagali. Lekarz dokonywujący sekcji zwłok podpułkownik Browne przyznał że na twarzy nie było blizny, jaką Himmler miał miał po ranie otrzymanej w pojedynku na szpady w 1921 roku. W raporcie kapitana M.C. Bonda, który dokonał oględzin ciała tuż po samobójstwie, nie ma też wzmianki o bliźnie, jaką Himmler miał na prawym ramieniu - był to ślad po ranie zadanej przez pocisk, który trafił go przypadkowo w czasie zamachu na Hitlera w Scharfheide 20 czerwca 1943 r.
Życie Prywatne
Himmler miał żone Margarete Siegroth z którą ożenił się w 1928 . Mieli jedną córkę- Gudrun Burwitz (ur.1929).Margarete Himmler uchodziła w sposób nieoficjalny za najwyżej postawioną kobietę w obrębie SS. Himmler utrzymywał jednak równolegle związek ze swoją sekretarką, Hedwigą Potthast, z którą miał syna i córkę (ur. 1942 i 1944).Po zakończeniu II wojny światowej jego córka Gudrun poświęciła się pielęgnowaniu pamięci o ojcu oraz aktywnie działa w organizacji Cicha Pomoc, zaangażowanej we wspieranie byłych nazistowskich funkcjonariuszy III Rzeszy.
Prywatnie Himmlera uważano za człowieka skromnego i twardo stąpającego po ziemi. Po służbie lubił spędzać wolny czas w swojej posiadłości w Alpach Bawarskich, w Gmundzie.
Himmler uważał, że wszyscy mężczyźni, a w szczegółności SS-mani, mają prawo do wielu związków. Po pewnym czasie przestał ukrywać to przekonanie; według niego była to kolejna droga do przedłużenia germańskiej rasy.
Himmler jednak nie chciał, żeby jego sprawy rodzinne były znane publicznie. Potajemnie wziął drugi ślub ze swoją prywatną sekretarką Hedwigą Potthast (zostali parą w 1938).
Artykuł specjalnie na życzenie Lepusy.
