Wendigo

Słowo „Wendigo”(wymawiane wehn-dee-go) pochodzi z indiańskiego języka Algonkinów, czyli „złego ducha, który pożera ludzi”.

Występuje również pod innymi nazwami, takimi jak: Windigo, Witiko, Weedigo, Weeghtako, Weeghteko, Weendigo, Wee-Tee-Go, Weetigo, Wehndigo, Wehtigo, Wendago, Wenigo, Wentigo, Wentiko, Wetigo, Whit-Te-Co, Whittico, Wiendigo, Wihtigo, Wiitiko, Windago, Windiga (prawdopodobnie wersja żeńska), Windagoe, Windagoo, Windego, Wi’ndigo, Windikouk, Wintego, Wintigo, Wi’ntsigo, Wintsigo, Wi’tigo, Wittako, Wittikka, oraz Wihtikow.

Według wierzeń Wendigo wyrywa serca swym ofiarom, a sam ma serce z lodu. Boi się jedynie ognia, który może go zabić, roztapiając jego serce.

Według podań Wendigo zbudowany jest całkowicie lub częściowo z lodu, zimą nabiera apetytu na ludzkie mięso, "chodzi nago po lesie i porywa ludzi, siejąc strach i zniszczenie". Według indiańskich legend może mieć nawet do 4 metrów wysokości, potężną budowę ciała i głowę podobną do wilczej.

Wendigo jest czysto ludożerczą bestią, spragnioną ludzkiego mięsa. Zrobi wszystko, aby zdobyć ten pokarm, bez względu na ryzyko lub poniesione rany. Wendigo łaknie ludzkiego ciała i jest stale głodny. Ma swoje własne preferencje: słodki tłuszcz dzieci, miękka skóra kobiet,mięśnie mężczyzn (zwłaszcza wojowników i myśliwych), a także kruche kości osób starszych. W ramach przygotowań do długiej zimy (gdy niewielu podróżnych przebywa poza domem), Wendigo ukrywa duże garnki wypełnione po brzegi z ludzkimi szczątkami na najwyższych gałęziach drzew.

W rzadkich przypadkach, Wendigo porywa ludzi żywcem, i ukrywa je daleko w swych kryjówkach, dzięki czemu ma dostęp do jedzenia kiedy tylko zechce. Wendigo jest bardziej inteligentny niż wielu ludzi, więc rozumie wartość przechowywania żywności.

Uzbrojony jest w ostre pazury i kły, którymi zabija swe ofiary. Pod jego wpływem ludzie sami mogą zostać wendigo, a wtedy należy w specjalnym "trzęsącym się" namiocie pozbawić ich magicznej mocy, a następnie zabić. Nie ma pewności, czy transformacja w wendigo jest rodzajem realnej, kulturowo uwarunkowanej psychozy, czy też teoretyczną ideą związaną ze strachem przed czarami i sezonowymi brakami żywności.
Znamienne dla Wendigo jest przetrzymywanie części swych ofiar w ciemnych, opuszczonych pieczarach lub kopalniach celem ich późniejszej konsumpcji.

Ponieważ Wendigo stale łaknie ludzkiego mięsa, sieje zniszczenie w dążeniu do złapania wybranej ofiary. Powoduje powstanie lokalnych trąb powietrznych, wywracających drzewa, wzbudzając panikę wśród zwierząt łownych. Potwór jest często uznawany za przyczynę burz śnieżnych, tornad i gwałtownych wiatrów. Wszystkie te zjawiska pogodowe uważa się za sygnał obecności Wendigo.

Gdy Wendigo poluje, obserwuje ofiarę przez dłuższy czas. Wybrana ofiara ma tylko straszne uczucie, że jest śledzona. Jednak Wendigo ma sadystyczne ciągotki. Uwielbia przestraszyć swoje ofiary przed podjęciem ataku. Kiedy ma już dość prześladowania ofiary, pozwala sobie na ryk i krzyk, który rozchodzi się po lesie i przeraża zdobycz bestii. Ta, w przypływie paniki, strzela na oślep w krzaki,czując jak gęsty las zamyka się wokół niej. Ostatecznie upatrzona ofiara ulega szaleństwu, biegając bez opamiętania po lesie. W takim stanie, jest łatwym łupem dla Wendigo.

Wendigo jest znany również z umiejętności wchodzenia do namiotów i innych pomieszczeń - otwierania ich od zewnątrz i mordowania mieszkańców, aby następnie zamienić je na swoje legowisko. Wendigo zapada w hibernację na długi czas, od kilku miesięcy do roku. Kiedy obudzi się, popada w szaleństwo, i po zjedzeniu odpowiedniej ilości ludzi, powraca do legowiska i zapada w stan hibernacji po raz kolejny.

Wendigo znany jest z nadprzyrodzonej, ogromnej siły, ciągłego nienasyconego głodu, obżarstwa, nieokiełznanego zła, jak i jako dziki łowca ludzi. Jak wskazuje jego bestialski charakter, Wendigo posiada nadprzyrodzoną moc, szybkość, wytrzymałość, oraz ponad naturalnie rozwinięte zmysły. Bestia jest w stanie udawać człowieka bez żadnego wysiłku, a porusza się tak szybko, że nie może być postrzegana przez ludzkie oko. Wszelkie rany, które są zadawane ciału Wendigo goją się bardzo szybko, chociaż rany spowodowane przez srebro goją się bardzo powoli. Jest odporny na większość konwencjonalnych broni, z wyłączeniem broni zawierającej srebro. Wendigo świetnie czuje się nawet najtrudniejszych warunkach, jest odporny na ekstremalne zimno.

Zmysły wzroku, węchu, słuchu Wendigo są porównywalne do wielu drapieżników. Wendigo widzi wyraźnie w całkowitej ciemności - może mieć jakiś rodzaj widzenia w podczerwieni, co pozwala mu widzieć swoją ofiarę po wykryciu ciepła emitowanego przez jego ciało. Gdy Wendigo zwęszy zdobycz, jest w stanie zbliżyć się do niej szybko i dokładnie, nie ważne jak daleko ofiara się znajduje. Słuch jest tak ostry, że może usłyszeć przyspieszone bicie serca ofiary, co powoduje, że jego własne serca bije szybko z radością i niecierpliwością.

Wendigo nie zbliży się do swojej ofiary, jeżeli ta znajduje się za symbolem anasazi przypominającym nieco słońce.

Wendigo nie można zranić lub zabić przy pomocy konwencjonalnych metod lub broni, w tym noży lub broni palnej. Jednak srebro jest zabójcze dla Wendigo. srebrne kule lub ostrze z czystego srebra (lub posrebrzana stal) powoduje u Wendigo wielki ból i może nawet je zabić.

W celu trwałe zniszczenia Wendigo, trzeba najpierw znaleźć bestię. Regiony Wielkich Jezior i lasów Kanady są głównym terytorium Wendigo. Po znalezieniu i obezwładnieniu bestii (to nie łatwe zadanie), jego serce należy przebić srebrnym kołkiem – jest z lodu, wiec trzeba je rozbić . Odłamki serca Wendigo musi być umieszczone w srebrnym pudełku i pochowany na poświęconej ziemi (niekoniecznie w chrześcijańskim słowa tego znaczeniu).

Postać Wendigo pojawiła się m.in. w powieściach Grahama Mastertona. Występuje również jako bliżej nieokreślone źródło zła w powieści Stephena Kinga "Cmętarz zwieżąt" (oryg. Pet Sematary). Wg Kinga Wendigo to ok. 20-metrowe stworzenie o baranich rogach i żółtych ślepiach. Jego dotyk czyni z ludzi kanibali, a ziemia skalana przez potwora wskrzesza martwe istoty, gdy je tam pochować.

Opracowanie i tłumaczenie na podstawie:
Źródło
Źródło