0
Londyn w latach Odrodzenia (1660-1688) był miastem w szponach przemocy, zanurzony w atmosferze paranoi i strachu.
Oprócz "tradycyjnych" przestępstw, takich jak kradzież, rozbój, zabójstwo, itp., były również oskarżenia katolików i wrogów korony: procesy religijne i polityczne uderzały tych, którzy nie byli zwolennikami ortodoksji anglikańskiej, jak również tych, którzy sprzeciwiali się powrotowi króla Karola II.
Na karę śmierci skazywali lekkomyślnie tak zwani "krwawi przysięgli". W 1685 roku sędzia Jeffreys wysłał na szubienicę prawie 300 ludzi bez mrugnięcia okiem.
Od 1666-1678, najbardziej znanym wśród katów był Jack Ketch.
Prawdopodobnie pochodził z Irlandii, jego data urodzenia nie jest znana. Bardzo często kaci nazywani byli rzeźnikami i Ketch posiadał zdolność ćwiartowania ciał skazańców.
W tamtych czasach najsurowiej karano skazanych za zdrady stanu: wieszano i ćwiartowano ciała: skazanego przywiązywano do konia i przeciągano aż do głównego placu. Tam rozbierano go i przywiązywano do drabiny (zgodnie z prawem, kobiety za to samo przestępstwo palono na stosie – publiczne obnażanie obrażało dobre obyczaje).
Skazanego przywiązywano krótką liną za szyję do szczebla drabiny, by go torturować, ale nie zabić. Wycinano penisa i jądra i jeszcze żywego patroszono. Kat wnętrzności wrzucał do ognia na oczach skazańca. Potem jego ciało kat przecinał na cztery części.
Ale to nie koniec: resztki skazańca wywieszano w różnych częściach Londynu. Miało to służyć jako ostrzeżenie dla innych.
Kat Ketch chodził po lochach więzienia Newgate zwanego kuchnią Jacka Ketcha, aby gotować „ćwiartki” potępionych.
W 1661 roku wizytator o imieniu Ellwood opisał to co wtedy widział, sceny jak z horroru: „głowy skazańców leżały w brudnych wiklinowych koszach, czekały na gotowanie, a kat szyderczo się śmiał”. Głowy wrzucano do garnków z gotującą się kamforą (to zapobiegało gniciu), potem wystawiano na widok publiczny.
Ketch miał do czynienia z wieloma skazanymi i torturowanymi w ten sposób (wtedy skazani zostali wszyscy, którzy podpisali potępienie króla Karola II).Podstawowym obowiązkiem kata było zwykłe wieszanie więźniów.
Jak wszyscy, także i Keth miał słaby punkt. Z łatwością zakładał pętle na szyje, używał noży, jednak nie potrafił władać toporem. Ścinanie głów było stosunkowo rzadkie i zarezerwowane dla szlachty; wcześniej sprowadzano katów z innych państw (ekspertów potrafiących władać toporem).
Faktem jest, że Ketch (z powodu cięć budżetowych w sądownictwie?) wziął na siebie obowiązek ścinania głów skazańców, w czym nie miał doświadczenia i tym samym splamił swoje dobre imię.
Pierwszym wielkim skandalem z udziałem kata była egzekucja Lorda Russela w 1683 roku. Według prawa szlachcic powinien być ścięty jednym ruchem topora, a kat dostać porządną wypłatę za to.
Kat podniósł topór z zamiarem uderzenia, ale ta skaleczyła szyję bez obcięcia głowy. Druga próba też była nieudana. Lord Russel zraniony jeszcze żył i strasznie krzyczał. Niekończąca się agonia skazanego zszokowała nawet tłumy gapiów przyzwyczajonych do widoku krwi. Według niektórych kat często przesadzał z alkoholem – jak wiadomo, to nie pomagało w wykonywaniu jego pracy.
Ketch po egzekucji zmuszony został do opublikowania broszury zatytułowanej „Przepraszam”, w której przeprosił za barbarzyńskie przedstawienie tłumacząc, że Lord „nieodpowiednio ułożył głowę”.
Dwa lata później na ścięcie skazano księcia Jamesa Scotta. Odrzucił on zakładanie kaptura na głowę i specjalnego traktowania. Ostatnimi jego słowami były: „Nie traktujcie mnie jak Lorda Russela. Słyszałem, że trafiałeś go trzy, cztery razy…”
Tym razem było jeszcze gorzej: pierwszy cios trafił w ramię biednego księcia, drugi i trzeci spowodował liczne rany. Wśród gwizdów tłumu Ketch odłożył topór i wspiął się po rusztowaniu chcąc zakończyć pracę. Potrzeba było od pięciu do ośmiu uderzeń, by zakończyć cierpienia i męki skazańca.
Tłum był tak wściekły, że gdyby nie strażnicy, zlinczowali by go na miejscu.
Rok później w 1686 Ketch został uwięziony przez oficera, zastąpił go Pascha Rose, ale cztery miesiące później aresztowano go za kradzieź i powieszono.
Po wyjściu z więzienia Ketch rozpoczął pracę od powieszenia swojego asystenta. Pod koniec tego samego roku Jack Ketch zmarł.
Podobno był bardzo nieprzyjemny, ciągle pijany, obsesyjnie chciwy na pieniądze.
Ze względu na jego przeszłość, niezdarne wykonywanie swojej pracy Ketch stał się bohaterem ballad, wierszy, poematów, cytowany przez pisarzy takich jak Dickens, stał się postrachem dla niesfornych dzieci.
I dzięki typowemu czarnemu humorowi angielskiemu stał się częścią teatrów lalkowych Punch & Judy jako „kat patałach” oszukiwany przez wszystkich, wiesza się sam.
Tłumaczenie własne
